6η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία

H ποδηλατική κοινότητα της χώρας διοργανώνει την 6η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία. Η Κυριακή 19 Μαΐου 2013 είναι αφιερωμένη στη ζωή, στη χαρά, στην ελπίδα. Σε 40 πόλεις της Ελλάδας τα ποδήλατα βγαίνουν στο δρόμο και ζητούν καλύτερες και ασφαλέστερες συνθήκες μετακίνησης και πόλεις με λιγότερα ΙΧ.

Ζωή και χαρά

Το ποδήλατο είναι σωστή επιλογή. Είναι ασφαλές, ευχάριστο, ωφέλιμο για την υγεία, την οικονομία, τη διάθεση, δεν (ηχο)ρυπαίνει και δεν ενοχλεί, χρειάζεται ελάχιστο χώρο για την κίνηση και για την στάθμευσή του. Οι ποδηλάτες με κεντρικό σύνθημα “Ανοίγουμε το δρόμο στη ζωή” συνιστούν σε όλους τους συμπολίτες μας να ξαναγυρίσουν στο ποδήλατο και να αλλάξουν τρόπο ζωής. Δεν είναι “λύση ανάγκης” αλλά συνειδητή επιλογή για τον κάθε “πολίτη”. Στηρίζουμε όλους τους εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης (περπάτημα, συγκοινωνία) και απορρίπτουμε την υπερβολική χρήση του ΙΧ αυτοκινήτου σαν αντικοινωνικού και σπάταλου εργαλείου για την καθημερινότητα, τη ζωή, την οικονομία.

Ελπίδα

ΗΠρέβεζα, παραδοσιακή ποδηλατούπολη, διεκδικεί σήμερα το αυτονόητο. Επιστρέφει στις φυσικές της λειτουργίες και προσδοκά να ξαναγίνει απλή, φιλική και βολική για όλους.

Το ποδήλατο μπορεί να καθιερωθεί στην πόλη μας κερδίζοντας το σεβασμό, το χώρο και τις υποδομές που του χρειάζονται. Οι παραδοσιακές ποδηλατουπόλεις της Ευρώπης στον πλούσιο βορρά , όπως το Άμστερνταμ, η Κοπεγχάγη κ.ά., αντιλήφθηκαν έγκαιρα τις συνθήκες χάους των πόλεών τους, αξιοποίησαν τις πετρελαϊκές κρίσεις και μεταλλάχτηκαν σε ιδανικές πόλεις για όλους τους πολίτες. Με τον ίδιο τρόπο η σημερινή κρίση μπορεί να δώσει στις δημιουργικές δυνάμεις της πόλης μας την απαραίτητη ώθηση για να την μεταμορφώσουν σε σύγχρονη ποδηλατούπολη.

Πρέβεζα 24–4-2013

(kfpp@otenet.gr)

Τα τροχαία της Πρέβεζας δεν είναι ατυχήματα, είναι εγκλήματα

Την Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου 2013, έγινε συγκέντρωση με πρόσκληση της δημοτικής παράταξης “Δημόσιος Χώρος”. Το κάλεσμα έγινε με αφορμή ενός ακόμα τροχαίου, που είχε σαν αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό νεαρού συμπολίτη μας. Το τροχαίο έγινε στο δρόμο Κυανής Ακτής – Παντοκράτορα, στην όμορφη αυτή περιοχή αναψυχής, πεζοπορίας και μπάνιου, η οποία για χρόνια τώρα είναι υποβαθμισμένη, σκοτεινή και εγκαταλειμμένη.

Στη συγκέντρωση αναδείχθηκαν πολλά ζητήματα με απόλυτη, όπως εκτιμήσαμε, σύγκλιση των απόψεων που διατυπώθηκαν. Έγινε φανερό πως πίσω από την αθώα οδήγηση του κάθε συμπολίτη μας βρίσκονται τα συμφέροντα της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας, που η ανάπτυξή της συνέδεσε τοκέρδος με το αίμα, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παραγωγικό κλάδο, ακόμα και από την πολεμική βιομηχανία. Ιδιαίτερα το Ι.Χ., που γίνεται αντιληπτό ως δείκτης οικονομικής ευμάρειας και θετικό πολιτισμικό πρόσημο, νομιμοποιεί το έγκλημα και βαφτίζει την εξόντωση ανθρώπινων υπάρξεων “παράπλευρη απώλεια”. Ο δρόμος στην Πρέβεζα θεωρείται πεδίο “ταξικής ουδετερότητας” και δεν προσεγγίζεται έντιμα, δηλαδή πολιτικά, από τα κόμματα και τους κοινωνικούς φορείς. Το “τροχαίο” δεν αντιμετωπίζεται ως κοινωνικό ζήτημα, αλλά σαν προσωπική τραγωδία –σε όποιον του τύχει και στην οικογένειά του. Η οδική ασφάλεια στην πόλη μας πρέπει να αναχθεί σε κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα.

Γιατί; Στην πόλη μας και στους οικισμούς της υπαίθρου, σε πολλούς δρόμους, δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, δεν υπάρχουν διαβάσεις, ούτε σηματοδότες. Καταπατούνται οι λιγοστοί πεζόδρομοι, ακόμα και της Αγοράς, χωρίς έλεγχο, ενώ στους ποδηλατοδρόμους σταθμεύουν αυτοκίνητα. Η Δημοτική Αστυνομία και η Τροχαία δεν έχουν ικανοποιητική παρουσία στην Πόλη. Στη συγκέντρωση της Παρασκευής 28 Φεβρουαρίου 2013 εκτιμήθηκε πως το χειρότερο δεν είναι μόνο το θέμα αδιαφορίας των Αρχών, αλλά και η διάχυτη καταδικαστέα νοοτροπία και η έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής των συμπολιτών μας. Πρέπει να σταματήσει η υποκριτική στάση όλων όσοι θέλουν να επιδεικνύουν το κοινωνικό ενδιαφέρον τους.

Δημοσιεύουμε πιο κάτω, σε μορφή ψηφίσματος τις θέσεις των συμπολιτών που έλαβαν μέρος στη συγκέντρωση της Παρασκευής.

Ψήφισμα Πρεβεζάνων δημοτών από τη συγκέντρωση και τη συζήτηση της 28^ης Φεβρουαρίου 2013 με αφορμή το σοβαρό τραυματισμό πεζού στο δρόμο Αγίου Γεωργίου – Παντοκράτορα

Οι Πρεβεζάνοι δημότες, που συγκεντρωθήκαμε στο Εργατικό Κέντρο, χθες 28 Φεβρουαρίου 2013, με αφορμή το νέο σοβαρό τροχαίο σε νεαρό περίοικο πεζό του δρόμου Αγίου Γεωργίου-Παντοκράτορα, με κάλεσμα της Δημοτικής Παράταξης “Δημόσιος Χώρος – Πρέβεζα – Λούρος – Ζάλογγο”

• Λαμβάνοντας υπόψη ότι παρατηρείται αύξηση της ανοχής των τοπικών Αρχών στην αυτοκινητική βία με έλλειψη ακόμα και της καλώς νοούμενης αστυνόμευσης, πράγμα που τις αφήνει έκθετες στη μομφή ότι υπηρετούν συμφέροντα των πολυεθνικών της αυτοκίνησης και της πετρελαϊκής ενέργειας,

• Εκτιμώντας ως κοινωνικά απαράδεκτο το στερεότυπο αξίωμα λειτουργίας της κοινωνίας μας και του Δήμου μας σύμφωνα με το οποίο “πρώτα το αυτοκίνητο, μετά ο άνθρωπος”, πράγμα που θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές και σε καθημερινές ταλαιπωρίες τα άτομα που χρήζουν βοήθειας (πεζούς, ηλικιωμένους, μητέρες με αμαξάκια),

• Κρίνοντας ως δείγμα διοικητικής αδιαφορίας την απουσία κάθε διαδικασίας για μονοδρομήσεις, πεζοδρομήσεις, ποδηλατοδρομήσεις, εγκατάσταση στενώσεων ή/και μειωτήρων ταχύτητας, σηματοδοτών ρύθμισης της κυκλοφορίας και φωτισμού, αλλά και την παράλειψη του απλού ασπρίσματος των διαβάσεων, πράγμα που δείχνει περιφρόνηση προς τον πρεβεζάνικο λαό και τους επισκέπτες της πόλης

Ψηφίζουμε:

− Καλούνται οι τοπικές Αρχές να δείξουν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους στο ζήτημα της τήρησης της τάξης στην πόλη μας, και, όπως έχουν καθήκον, να μην επιτρέπουν την κίνηση και τη στάθμευση οχημάτων στους πεζόδρομους της Αγοράς και της Παραλίας.

− Καλείται ιδιαίτερα η Δημοτική Αρχή να μην καθυστερήσει ακόμα τη διοργάνωση της “Ημέρας Μνήμης των Θυμάτων των Τροχαίων”, όπως είχε αποφασιστεί από το Δημοτικό Συμβούλιο στις 19 Σεπτεμβρίου 2012, συμπεριλαμβάνοντας στη διοργάνωση αυτή όλους τους επιστημονικούς, επαγγελματικούς και πολιτιστικούς φορείς που προέβλεπε η σχετική εισήγηση.

− Καλείται επίσης η Δημοτική Αρχή και το Δημοτικό Συμβούλιο να προωθήσουν διαδικασίες για την ανάθεση μελέτης για κατάρτιση σχεδίου “ειρήνευσης” της πόλης με μονοδρομήσεις, πεζοδρομήσεις, ποδηλατοδρομήσεις, μειωτήρες ταχύτητας, προσεκτική διαγράμμιση, φωτισμό και εγκατάσταση σηματοδοτών ρύθμισης της κυκλοφορίας.

− Καλούνται οι δημότες σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας και συμπαράστασης των περιοίκων στο δρόμο Αγίου Γεωργίου – Παντοκράτορα τηνΚυριακή, 10 Μαρτίου 2013, στις 11 το πρωί, με στόχο τη διαμόρφωση πρότασης για άμεση παρέμβαση ανακούφισης του δρόμου αυτού.

[Πηγή: http://dimosioshoros.wordpress.com/%5D

Μερικές σκέψεις για τους εορτασμούς για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Πρέβεζας

Τέλειωσαν και οι εορτασμοί για τα 100 χρόνια ελευθερίας μας από τους Τούρκους. Άλλες εκδηλώσεις είχαν επιτυχία, άλλες όχι. Κυρίως ο κόσμος συμμετείχε μαζικά, όταν οι συντελεστές των εκδηλώσεων ήταν ντόπιοι. Γέμισε το πολιτιστικό κέντρο από παλιούς Πρεβεζάνους στο γεμάτο συναίσθημα φιλμάκι του Γιάννη Νικολαΐδη για τις πρεβεζάνικες καντάδες, αν και ο κεντρικός ομιλητής ξέχασε αρκετούς από τους κανταδόρους, αφού δεν είχε άμεση γνώση της εποχής εκείνης.

Αξιολογότατη η θεατρική παράσταση “Το τίμημα” που ανέβηκε με σκηνοθεσία Κώστα Καζούκα από ερασιτέχνες ηθοποιούς. Άρεσε και συγκίνησε το πρεβεζάνικο κοινό. Συγκλονιστική –σαν φτασμένη ηθοποιός– μας καθήλωσε η εκπαιδευτικός Σταυρούλα Καραγιάννη, αλλά δεν έχω λόγια και για τον πληθωρικό Βαγγέλη Σοπικιώτη, που με  τη στανισλαφσκική ερμηνεία του μας εντυπωσίασε. Επίσης μας άγγιξε η γεμάτη ευαισθησία ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Δήμητρας Δρόσου. Συγχαρητήρια σ’ όλους τους ηθοποιούς. Μερικά λαθάκια και υπερβολές, όπως τα προπαγανδιστικά τσιτάτα στο σενάριο, πέρασαν απαρατήρητα. Ο Χούτας διετέλεσε βουλευτής στην Αιτωλοακαρνανία το 1946 και όχι στην Πρέβεζα, και πολύ μετά από το λαθρεμπόριο του τσιγαρόχαρτου, που άκμασε το 1930. Στην Πρέβεζα βουλευτής ήταν τότε ο Χαβίνης, δεξί χέρι του Βενιζέλου. Επίσης, τα κλωστήρια του Μύτικα, που ήθελε να δουλέψει η πρωταγωνίστρια, ιδρύθηκαν πολύ μετά, επί δικτατορίας. Πιθανώς ο σκηνοθέτης ήθελε να δώσει μια διαχρονικότητα στο έργο.

Κατατοπιστική η ομιλία του λαογράφου Συρρακιώτη καθηγητή Πανεπιστήμιου κ. Βαγγέλη Αυδίκου Έκανε μια ιστορική διαδρομή και αναφέρθηκε στους παράγοντες που συνετέλεσαν για να γίνει αναίμακτη η παράδοση της πόλης στον ελληνικό στρατό. Κυρίως εστίασε στις ανταποκρίσεις λευκαδίτικης εφημερίδας και λιγότερο στην άμεση μαρτυρία του Ρώσου Πρόξενου κ. Σκέφερη. Μας έδωσε άγνωστα στοιχεία, όπως το γεγονός ότι ο Χαλίλ Εφένδης, δήμαρχος της Πρέβεζας, ανήκε στο σύνδεσμο των Νεότουρκων, οι όποιοι είχαν αποφασίσει να τελειώσουν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να περιορισθούν στο εθνικό κράτος. Έτσι, μαζί Έλληνες και Τούρκοι δημογέροντες έπεισαν το στρατιωτικό διοικητή να μην αντισταθεί, παρ’ όλο που η Πρέβεζα ήταν οχυρωμένη σαν αστακός.

Επεσήμανε το γεγονός ότι ο ελληνικός πληθυσμός διεφύλαξε τους μουσουλμάνους Τούρκους και Αλβανούς συμπολίτες τους και ανέδειξε την έννοια του Πρεβεζάνου ως διαπολιτισμικού στοιχείου. Πρεβεζάνος δεν είναι μόνο ο Έλληνας ντόπιος, αλλά όλοι οι κάτοικοι της Πρέβεζας, που κατά καιρούς πέρασαν από εδώ: μουσουλμάνοι, εβραίοι, καθολικοί. Μας προέτρεψε να αναζητήσουμε τους απογόνους τους σε μια προσπάθεια αλληλοκατανόησης, αλλά και τουριστικής προβολής της πόλης μας.

Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό; Τι θα βλέπουν οι Τουρκοπρεβεζάνοι, οι Πρεβεζανοεβραίοι ή και άλλοι Ευρωπαίοι τουρίστες; Το μνημείο που στήθηκε μπροστά στο δημαρχείο με το χαλασμό της Πρέβεζας, τα χαντζάρια και τα κομμένα κεφάλια των Πρεβεζάνων; Εκατό χρόνια μετά, συμβάλλει αυτό στην αλληλοκατανόηση των λαών, ή συντηρεί το μίσος; Ναι στη μνήμη, αλλά πρέπει να είμαστε προσηλωμένοι στο μέλλον, στη συναδέλφωση και τη συνεργασία των λαών. Πρέπει άμεσα να αποσυρθεί η μία τουλάχιστον πλάκα με αυτό το θέμα και να πάει στο υπό δημιουργία πρεβεζάνικο μουσείο με αλλά εκθέματα, αλλιώς κινδυνεύει να γίνει μνημείο κατάθεσης στεφάνων της Χρυσής Αυγής. Ας δημιουργηθεί μια επιτροπή από πνευματικούς ανθρώπους, για να εγκρίνει το περιεχόμενο και τη θέση ενός μνημείου.

Έτσι κάπως βίωσα τους πανηγυρισμούς για την απελευθέρωση της Πρέβεζας. Θα μου πείτε: πολλές οι παρατηρήσεις και τα παράπονα Αλλά τι Θερσίτης θα ήμουν διαφορετικά; Ανατρέξετε στον χαρακτήρα του κατά τον τρωικό πόλεμο…

Ο Θερσίτης

Έκθεση στο Μουσείο της Νικόπολης για τα νομίσματα και την οικονομική κρίση του 3ου αιώνα

Ήταν μια πολύ διδακτική έκθεση, που την άνοιξε με μια ενδιαφέρουσα ομιλία ο καθηγητής τη Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας κ. Αντρέας Ιωαννίδης με θέμα την ναζιστική τέχνη και την εκμετάλλευση του αρχαίου ελληνικού προτύπου.

Η χρονική περίοδος που αφορά τη βασιλεία του Σεπτιμίου Σεβήρου έως τη βασιλεία του Διοκλητιανού αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της ρωμαϊκής ιστορίας, με αποκορύφωμα τα έτη 217-268, οπότε και παρατηρούμε ότι, σε διάστημα μόλις 51 χρόνων, 16 αυτοκράτορες ανέβηκαν στο θρόνο και έκοψαν νομίσματα. Από αυτούς κανένας δεν πέθανε από φυσικά αίτια, αλλά όλοι έπεσαν θύματα βίαιων συγκρούσεων και δολοφονιών. Η συγκεκριμένη περίοδος χαρακτηρίζεται από συνεχείς στρατιωτικές και πολιτικές ανακατατάξεις, επιδημίες, διωγμούς χριστιανών και επιθέσεις Ερούλων, Γότθων, Βανδάλων, Γερμανών, Μαρκομάνων, Κάρπων, Φράγκων και Περσών τόσο από τα βόρεια όσο και από τα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας.

Τα μέτρα που πήραν οι αυτοκράτορες, στρατηγοί οι περισσότεροι, για την αντιμετώπιση της κρίσης ήταν η υποτίμηση του νομίσματος η αφαίρεση του αργύρου απ’ αυτά και η διχοτόμησή τους. Επίσης, μέσω παραστάσεων επί των νομισμάτων, προσπαθούσαν να εμπεδώσουν ένα κλίμα ασφάλειας στους πολίτες. Η συνταγή φαίνεται να είναι η ίδια δια μέσου των αιώνων.

Κατά την ομιλία του ο καθηγητής με πολύ παραστατικό τρόπο, μέσω διαφανειών, μας έδειξε πώς ο ναζισμός, χρησιμοποιώντας τη φόρμα, την ολιστική επιφάνεια, τη δύναμη και τον όγκο των μυών της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής, έφτιαξε τα δικά προπαγανδιστικά δημιουργήματα σ’ όλες τις τέχνες. Αναφέρθηκε στην κατάργηση της μοντέρνας τέχνης, των νέων ρευμάτων και του υποκειμενισμού στην τέχνη. Ανέφερε μάλιστα ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Κατά τη συζήτηση ξεκαθάρισε ότι οι καλλιτέχνες που καθιέρωσαν τη μοντέρνα τέχνη και η πρωτοπορία στα νέα ρεύματα ήταν στην πλειονότητα τους αριστεροί. Αλλά και κατά την επικράτηση της σοσιαλιστικής επανάστασης άκμασε η μοντέρνα τέχνη, που πολεμήθηκε πολύ αργότερα, στο σταλινισμό, που αποτελούσε παρέκβαση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Ακόμα και την περίοδο του προπαγανδιστικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού, μόνο στο επιφαινόμενο και στη στρουκτούρα μπορείς να βρεις ομοιότητες, αφού η βάση της ιδεολογίας είναι τελείως διαφορετική. Απαντώντας ο κ. Ιωαννίδης σε απόψεις κλίσε περί μαύρου και κόκκινου φασισμού, είπε ότι δεν συμφωνεί, γιατί ο φασισμός μας γυρίζει πίσω ενώ ο κομμουνισμός κοιτά μπροστά.

Ο Θερσίτης

Η Πρέβεζα γιορτάζει με στυλ

Με μια μαγική παράσταση, όπως πληροφορούμαστε από το έγκυρο περιοδικό για το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό “Χάι”, ξεκίνησαν οι γιορτές για την 100^ή επέτειο της ενσωμάτωσης της πόλης μας στο ελληνικό κράτος. Ο γνωστός showman Διονύσης Ζάχος, διαβάζουμε στη στήλη glamorouslife του τεύχους 935 του περιοδικού, έκλεισε την καλοκαιρινή του περιοδεία με μια εντυπωσιακή εμφάνιση στην παραλία τής πόλης, έξω απ’ το δικαστικό μέγαρο, παρουσιάζοντας υπό την αιγίδα τού Δήμου και του Λιμενικού Ταμείου το show “Για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Πρέβεζας”.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, μας προκαλεί αλγεινή εντύπωση η απουσία τού Αντιδημάρχου Πολιτισμού από μια εκδήλωση που τίμησε την ιστορία και τον πολιτισμό τού τόπου.

Μ.Μ.

1ο φεστιβάλ νέων Συ.Ριζ.Α στην Πρέβεζα

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε φέτος το φεστιβάλ των νέων του Συ.Ριζ.Α στην Πρέβεζα το Σάββατο, 18 Αυγούστου. Το φεστιβάλ συμπεριλαμβανόταν στην προφεστιβαλική περίοδο, πριν από το κεντρικό φεστιβάλ των νέων του Συ.Ριζ.Α στην Αθήνα, κι έγινε στην πλατεία απέναντι από την Παναγία των Ξένων, στην αγορά της πόλης μας.

Κεντρικό θέμα του φεστιβάλ ήταν “η νεολαία στο στόχαστρο”, λόγω της κρίσης, ειδικότερα λόγω της υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας και λόγω της ταξικής επίθεσης στο κόσμο της εργασίας –πιο συγκεκριμένα στους νέους εργαζόμενους, που καλούνται να δουλεύουν σαν είλωτες για 350 και 400 ευρώ–, αλλά και το αισιόδοξο κομμάτι, της απάντησης της δικής μας Αριστεράς στα σημερινά προβλήματα.

Κεντρικοί ομιλητές ο Πάνος Χριστοδούλου, μέλος του κεντρικού συμβούλιου της νεολαίας του Συνασπισμού, και ο βουλευτής Πρέβεζας του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ Κώστας Μπάρκας. Ακολούθησε μουσική συναυλία με τους Κώστα Ορφέα Γενιά, το Χρηστό Τσούτση και τους φίλους και το συγκρότημα Theothers.

Υπάρχει ικανοποίηση από την προσέλευση του κόσμου, ειδικότερα των νέων ανθρώπων, και από τις κουβέντες που έγιναν σε μια περίοδο έντονης πολιτικής δραστηριότητας και ανόδου σε κοινωνικό και εκλογικό επίπεδο της Αριστεράς και του Συ.Ριζ.Α.

Οι νέοι και οι νέες τού Συ.Ριζ.Α. υπόσχονται να αποτελέσουν το ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας το επόμενο διάστημα, μέσα από τους αγώνες τους για ζωή και όχι επιβίωση, για το σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία.

Καταγγελία και αγωνιστικό κάλεσμα της Επιτροπής Αγώνα κατά της κατασκευής του λιμενικού καταφυγίου στον Παντοκράτορα

Η Επιτροπή Αγώνα που συγκροτήθηκε από τη λαϊκή συνέλευση στις 22-7-12 στο Εργατικό Κέντρο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι:

• το ζήτημα που απορρέει από την έναρξη των εργασιών της κατασκευής του έργου έχει επείγοντα χαρακτήρα,

• η καταστροφή της ακτής Παντοκράτορα και του περιβάλλοντος χώρου του άλσους του πεδίου βολής είναι ανυπολόγιστη,

• το έργο θα εξυπηρετεί ελαχίστους, 4-5 τον αριθμό, αλιείς του Παντοκράτορα,

• εκκρεμεί η απόφαση του Συμβούλιου Επικρατείας στην προσφυγή πολιτών της Πρέβεζας.

• το έργο γίνεται ακριβώς στα σημεία εξόδου των ψαριών προς το Ιόνιο για να γεννήσουν,

• το έργο αυτό γίνεται σε συνθήκες χρεοκοπίας της χώρας μας και δαπανώνται άσκοπα εκατομμύρια ευρώ,

• οι εργασίες που μόλις άρχισαν ήδη μολύνουν τις κοντινές πλαζ λουομένων έως και την Κυανή Ακτή,

• ανάπτυξη είναι ο σεβασμός στο έργο της φύσης και όχι

-η τσιμεντοποίηση,

-η αλλοίωση του τοπίου με τους καταστροφικούς εκβραχισμούς,

-ο κλονισμός της οικολογικής ισορροπίας της ιχθυοπανίδας και της ομαλής τροφοδοσίας του Αμβρακικού με ψάρια,

εκτιμώντας επίσης ότι:

• το έργο αυτό και η ανάθεση μαρίνας σε ιδιώτη στο λιμάνι της Πρέβεζας εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο ξεπουλήματος των ακτών της Ελλάδας αντί πινακίου φακής,

• το έργο κρύβει την ουσία των επιδιώξεων του που είναι η εκδίωξη των ψαράδων από το λιμάνι στην Πρέβεζα, βάζοντάς τους σε περιπέτειες λόγω της έκθεσής τους στην ανοιχτή θάλασσα και με οικονομική τους βλάβη,

• ότι το έργο αυτό δεν εξυπηρετεί πραγματικές ανάγκες της πόλης και του δήμου αλλά κατασκευαστικά συμφέροντα των εθνικών μας εργολάβων που υπηρετούν ορισμένοι με το αζημίωτο,

καταγγέλλουμε στο λαό της Πρέβεζας

την εσπευσμένη έναρξη των εργασιών του λιμενικού καταφυγίου, ενός τεράστιου φαραωνικού έργου στον Παντοκράτορα με εκσκαφή λεκάνης 5.000 τ.μ. και κατασκευή κρηπιδώματος μήκους 122 μ., που θα προεκτείνεται με τη μορφή τσιμεντένιας προβλήτας άλλα 40 μέτρα, με πρόσχημα τις ανάγκες 5 ψαράδων του Παντοκράτορα.

Ζητάμε

από το Δήμαρχο Πρέβεζας κ Δ. Μπαΐλη και το δημοτικό συμβούλιο να τοποθετηθεί για τη σκοπιμότητα και αναγκαιότητα του έργου και άμεσα από τον Αντιπεριφερειάρχη κ. Σ. Ιωάννου να διακόψει τα έργα τώρα, πολύ περισσότερο μάλιστα που εκκρεμεί απόφαση του ΣτΕ.

Καλούμε τους Πρεβεζάνους σε επαγρύπνηση και συμμετοχή στις καθημερινές εκδηλώσεις αντίστασης που οργανώνει η επιτροπή αγώνα στο χώρο της καταστροφής, αρχίζοντας από τη Δευτέρα, 30/7, στις 7 το πρωί.

Στη συγκέντρωση και μουσική εκδήλωση διαμαρτυρίας που θα γίνει στον πεζόδρομο του Παντοκράτορα (δίπλα στο κιόσκι), Σάββατο, 4/8, ώρα 9 μ.μ.

Όχι στο ξεπούλημα και την καταστροφή της ακτής Παντοκράτορα.

Όλοι στον Παντοκράτορα.

Παιχνίδια αλληλεγγύης για παιδιά 6-12 ετών. Μια εκδήλωση του Ιατρείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας

Το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας, στο πλαίσιο των δράσεων του, διοργάνωσε στις 27 Ιουλίου, στην πλατεία Ανδρούτσου, εκδήλωση αλληλεγγύης για τα παιδιά, με τίτλο: “ΠαίΖΩ για μένα, για σένα, για όλους. Παιχνίδια αλληλεγγύης για παιδιά 6 έως 12 ετών”. Η εκδήλωση περιλάμβανε παντομίμα, κουκλοθέατρο, ζωγραφική κι ένα κεφάτο, αυτοσχέδιο Λούνα Παρκ. Σκοπός η συλλογή φαρμάκων και παιδικών τροφών. Εκατοντάδες παιδιά συμμετείχαν στο παιγνίδι και δεκάδες αλληλέγγυοι εθελοντές έπαιξαν μαζί τους. Δημοσιεύουμε την εισαγωγική ομιλία.

 Σας καλωσορίζω εκ μέρους του Ιατρείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας, το οποίο οδεύει στο δεύτερο χρόνο της λειτουργίας του. Μιας αυτόνομης συλλογικότητας αλληλέγγυων εθελοντών, γιατρών, οδοντιάτρων, φαρμακοποιών, νοσηλευτών, ψυχολόγων και άλλων λειτουργών της υγείας, αλλά και άλλων –και είναι αρκετοί– που συμμετέχουν στη γραμματεία, στην επικοινωνία και στις εκδηλώσεις που διοργανώνει το ιατρείο.

Το ΙΚΑΠ παρέχει δωρεάν υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας και φάρμακα, τα οποία προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από ανακύκλωση φαρμάκων που έχουμε σπίτια μας, σε όλους τους ανασφάλιστους που ζουν στην περιοχή μας, ανεξάρτητα αν είναι έλληνες ή μετανάστες, γιατί η υγεία αποτελεί ιερό πανανθρώπινο δικαίωμα, όπως μας δίδαξαν οι αρχές της ιπποκράτειας ιατρικής.

Ένας χώρος αλληλεγγύης λοιπόν, στην πόλη μας, γιατί κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται μόνος του στην κρίση, πόσο μάλλον όταν έχει πληγεί η υγεία του και νοιώθει ιδιαίτερα ευάλωτος.

Αλλά ταυτόχρονα και ένας χώρος ανατροπής, γιατί γνωρίζουμε καλά ότι δεν μπορούμε να καλύψουμε τις όλο και διευρυνόμενες ανάγκες ενός συνεχώς διογκούμενου αριθμού ανασφάλιστων συμπολιτών μας μόνο με την αλληλέγγυα ιατρική, χωρίς να ανατρέψουμε τις πολιτικές εκείνες που οδηγούν τους ανθρώπους στον αποκλεισμό από το δημόσιο σύστημα υγείας λόγω ανεργίας και έλλειψης ασφαλιστικής κάλυψης, αλλά οδηγούν και το ίδιο το δημόσιο σύστημα υγείας σε κατάρρευση. Μόνο με ένα καθολικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας μπορεί να υπάρξει ολοκληρωμένη πρόληψη και φροντίδα υγείας.

Το κοινωνικό ιατρείο συμμετέχει σε ένα δίκτυο μαζί με άλλα ιατρεία –δεύτερο, μετά το Ρέθυμνο–, ο αριθμός των οποίων συνεχώς αυξάνεται σε όλη την Ελλάδα (Θεσσαλονίκη, Ελληνικό, Ηράκλειο, Άγιος Νικόλαος, Δράμα, Καλαμάτα και ετοιμάζονται να λειτουργήσουν σε Χίο ,Μυτιλήνη, Λάρισα, Ηγουμενίτσα…), με σκοπό την όσο το δυνατόν καλύτερη φροντίδα και στήριξη των ανέργων, των ανασφάλιστων, εν δυνάμει όλων μας.

Προσδοκούμε στην παραχώρηση ενός μεγαλύτερου χώρου από το Δήμο ή την Περιφέρεια, για να μπορέσουμε να οργανώσουμε καλύτερα τις υπηρεσίες μας, να λειτουργήσει άμεσα το κοινωνικό φαρμακείο από τον Φαρμακευτικό Σύλλογο και να προχωρήσουν και άλλες δράσεις που σχεδιάζουμε, όπως ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης ανέργων.

Η σημερινή μας εκδήλωση είναι αφιερωμένη στα παιδιά και γίνεται από τα παιδιά προς τα παιδιά, με παιχνίδια αλληλεγγύης, που θα δώσουν τη δυνατότητα συλλογής φαρμάκων και παιδικών τροφών για παιδιά της πόλης μας που δεν έχουν πρόσβαση σ’ αυτά τα βασικά αγαθά και δώσαμε τον τίτλο “ΠαίΖΩ για μένα, για σένα, για όλους”, γιατί εκτός από το μήνυμα για την αξία της αλληλεγγύης, που θέλουμε να δώσουμε σ’ εσάς, τα παιδιά, θα προσέξατε πως στο “παίζω” το “ΖΩ” το γράψαμε με κεφαλαία. Γιατί είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι το παιδί είναι συνυφασμένο με το παιχνίδι, αλλά και με την ίδια την ζωή (γιατί αν αντέξει το παιδί υπάρχει ελπίδα).

Τα παιδιά όμως, αποτελούν μαζί με τις γυναίκες τα μεγαλύτερα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνουμε σήμερα, πιο έντονα στη χώρα μας, σαν αποτέλεσμα των πολιτικών που ενδιαφέρονται για τα νούμερα των δημοσιονομικών μεγεθών και τη σωτηρία των τραπεζών και όχι για τις ζωές των παιδιών, που είναι το μέλλον αυτής της χώρας.

Τα παιδιά λοιπόν στερούνται από τα στοιχειώδη αγαθά για την επιβίωσή τους (τροφή, στέγη, ηλεκτρικό ρεύμα, θέρμανση και σε λίγο το ακριβό ιδιωτικοποιημένο νερό), μέχρι θεμελιώδη ανθρώπινα δημοκρατικά δικαιώματα:

Το δικαίωμα στην υγεία (από την πρόσβαση σε εμβόλια, γιατρό και φάρμακα, μέχρι την υποβάθμιση υπηρεσιών υγείας για παιδιά, κλείσιμο παιδοκαρδιοχειρουργικής κλινικής στο “Αγία Σοφία”, συρρίκνωση των ούτως ή άλλως ανεπαρκών υπηρεσιών ψυχικής υγείας για παιδιά ΕΣΥ, κατάργηση ή μείωση ουσιαστικών πολιτικών παιδικής μέριμνας για τις ευπαθείς παιδικές ομάδες, όπως π.χ. νοητικής υστέρησης, αναπτυξιακών διαταραχών).

Το δικαίωμα στην παιδεία και την εκπαίδευση (βιβλία, σχολεία ,ξένες γλώσσες, ευκαιρίες πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση), το οποίο αποτελεί θεμελιώδες για την πρόσβαση σε άλλα ανθρώπινα δικαιώματα. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση αποτελεί ένα σημαντικό μέσο για την παροχή ίσων ευκαιριών στη ζωή, για την αντιμετώπιση του κοινωνικού αποκλεισμού, για την κοινωνική ένταξη και την κοινωνική συνοχή.

Το δικαίωμα στην τέχνη και στον πολιτισμό.

Το δικαίωμα τελικά στην ίδια την υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών, που πλήττεται ποικιλοτρόπως: από την επικράτηση ενός γενικευμένου αισθήματος αβεβαιότητας για το μέλλον και ανασφάλειας, που επηρεάζει τις συμπεριφορές των ενηλίκων σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής τους υπόστασης και συνάμα διαμορφώνει ένα αρνητικό περιβάλλον για την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών, μέχρι την κρίση που προκαλείται στην οικογένεια και στις σχέσεις των μελών της. Οι σχέσεις γονιών-παιδιών μπαίνουν ούτως ή άλλως στο κάδρο της οικογενειακής δυσλειτουργίας και αναπλαισιώνονται. Ο γονιός με αγχώδη διαταραχή πώς να μπορέσει να ανακουφίσει τα άγχη του παιδιού του, ο καταθλιπτικός πώς να μπορέσει να δώσει συναισθήματα φροντίδας και σταθερότητας; Έτσι το παιδί οδηγείται σε σύγχυση ρόλων, σε ψυχικές αναστολές των αναγκών του, στη διαμόρφωση ενός “ψευδούς εαυτού”.

Το σχολείο, ο άλλος σημαντικός κοινωνικός θεσμός, υφίσταται μια συνεχή υποτίμηση και απαξίωση στα μάτια των παιδιών και απέχει πολύ από τον παιδευτικό του ρόλο.

Γενικότερα, σε μια κοινωνία σε κρίση τα υγιή κοινωνικά πρότυπα για τις ταυτίσεις των εφήβων μένουν στην αφάνεια και προβάλλονται πρόσωπα του lifestyle, πολλές φορές ακόμα και φορείς ρατσιστικών αξιών σε όλες τις εκφάνσεις τους, όπως αθλητές με ρατσιστικές απόψεις, που ηρωoποιούνται από μια μερίδα του Τύπου και δυστυχώς σπεύδουν και παλιοί ολυμπιονίκες να τους συνδράμουν…

Η σημερινή εκδήλωση έχει την υποστήριξη –και τους ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό– της Περιφέρειας Ηπείρου-Π.Ε. Πρέβεζας και του Δήμου Πρέβεζας. Ευχαριστούμε ακόμα για τις προσφορές τούς επαγγελματίες της πόλης μας. Αλλά πάνω απ’ όλα ευχαριστούμε τους δεκάδες εθελοντές που δούλεψαν με κέφι και μεράκι για να στηθούν τα παιχνίδια για τα παιδιά.

Για το ΙΚΑΠ,

Καλλιόπη Μιχελάκου

Εκδήλωση αφιερωμένη στον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος

του κόσμου, δώθε απ’ τ’ όνειρο και κείθε από τη γη!

Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,

ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο

τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,

νοιώθουμε τ’ άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,

υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,

μα θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή

μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα

του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ’ ένα βράχο,

το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,

χάνεται και ρωτιόμαστε τι να ’χουμε, τι να ’χω,

που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ’ έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!

Το ποίημα που παραθέτω βρήκα την ευκαιρία να διαβάσω στο κοινό που παρευρέθηκε στην εκδήλωση το Σάββατο το βράδυ, 21 Ιουλίου, στη μικρή πλατεία του παλιού κινηματογράφου “Ακταίον” –μου αρέσει να την προσδιορίζω καλύτερα έτσι και όχι πίσω από τη Eurobank, όπως γράφτηκε στον τοπικό τύπο– και που ήταν αφιερωμένη στον ποιητή που συνέδεσε το τέλος της ζωής του με την πόλη μας, Κώστα Καρυωτάκη.

Η εκδήλωση οργανώθηκε από το σύλλογο εθελοντισμού “ΑΝΘΡΩΠΟΛΙΣ” και αξίζουν συγχαρητήρια για τη επιτυχή διοργάνωσή της. Το κοινό της πόλης μας γέμισε από νωρίς τη μικρή πλατεία, γεγονός που δείχνει ότι πάντα είναι παρόν σε ποιοτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Κεντρική ομιλήτρια ήταν η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Χριστίνα Ντουνιά και αναφέρθηκε με μεστά λόγια στη ζωή και το έργο του ποιητή. Διαβάστηκαν αντιπροσωπευτικά ποιήματα του Καρυωτάκη από συμπολίτες μας (Παναγιώτη Παπαδάτο, Κοσμά Μαρκή, Κυριάκο Κοτσίνη, Γιάννη Γιαμά, Κοσμά Κοψάρη και Άννα Αφεντουλίδου), ενώ προβλήθηκαν το ντοκιμαντέρ του Φρέντυ Γερμανού και επιλεγμένες σκηνές από την τηλεοπτική σειρά του Τάσου Ψαρρά, σε επιμέλεια Γιάννη Νικολαΐδη.

Τα ζεστά χειροκροτήματα του κοινού απέσπασαν και οι μουσικοί της βραδιάς, που τραγούδησαν με ιδιαίτερη ποιότητα μελοποιημένα ποιήματα του Κ. Καρυωτάκη και της Μαρίας Πολυδούρη. Η Έλσα Χαραλάμπους, που ήρθε από τη Σύρο, μας ερμήνευσε με τη ζεστή ποιοτική φωνή της μελοποιημένη ποίηση Καρυωτάκη – Πολυδούρη, μαζί με το Δημήτρη Λαζαρίδη στην κιθάρα. Ο Βασίλης Τζίμας ερμήνευσε τρία τραγούδια, από τα οποία τα δύο ήταν σε δική του σύνθεση, δείχνοντας τι δυνατότητες έχει στη μουσική σκηνή. Μαζί του έπαιξαν οι K. Μαργαρίτης, κιθάρα, Χάρης Κακιούζης, ηλεκτρικό μπάσο, Χρ. Καπλάνης, τρομπόνι, και Μιχαήλ Κριτσωτάκης, κρουστά. Τη βραδιά έκλεισε ο Κώστας Αντύπας με τους μουσικούς Σοφία Κυριάκη, πιάνο, Θάλεια Παπαγγέλη, τσέλο, Ελένη Τσόλκα, βιολί, Απόστολο Παπουτσάκη, μπάσο, και τον Αποστόλη Σόφη, κρουστά. Ερμήνευσε μελοποιημένη ποίηση Πολυδούρη – Καρυωτάκη, ενώ στο τέλος και τη δική του σύνθεση “H πόλη μου”.

Μια εκδήλωση που, αν και άγγιξε τις τρεις ώρες, κράτησε το κοινό στη θέση του μέχρι το τέλος, δείγμα της ποιοτικής δουλειάς.

Έχω την εντύπωση ότι τα αφιερώματα που πραγματοποιούμε στην πόλη μας για τον Κώστα Καρυωτάκη μοιάζουν με μνημόσυνα, ζητώντας συγχώρεση για την αύρα του που έμεινε για πάντα εδώ μια μέρα του Ιούλη του 1928· συγχώρεση γιατί «σέρνουμε την αιώνια πληγή», που εδώ, στον τόπο μας επαληθεύτηκαν τα λόγια του:

«τι να ’χουμε, τι να ’χω, που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ’ έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!»

Πάνος Παπαδάτος

10ο Φεστιβάλ τζαζ Πρέβεζας

Σπύρος Βαγγελάκης, Η Maria João στην Πρέβεζα

Στις 25 και 26 Μαΐου, στο καθιερωμένο πια PrevezaJazzFestival, καταξιωμένα καλλιτεχνικά σχήματα από την Ευρώπη συναντήθηκαν με τοπικά και ελληνικά, παράγοντας, καθώς διαβάζουμε στον ιστότοπο του φεστιβάλ (http://www.wix.com/prevezajazzfestival/2012), ένα πολιτιστικό προϊόν αντιπροσωπευτικό τής σύγχρονης πολυπολιτισμικής Ευρώπης. Στον παραλιακό πεζόδρομο της πόλης, μπροστά στο δικαστικό μέγαρο, με παρουσία και συμμετοχή περισσότερου κόσμου από κάθε προηγούμενη διοργάνωση, εμφανίστηκαν η εκπληκτική πορτογαλέζα τραγουδίστρια Maria João μετο συμπατριώτη της πιανίστα Mário Laginha –που ήταν και τα μεγάλα ονόματα του φεστιβάλ–, το κουϊντέτο τού Maris Briezkalns από τη Λετονία, ο Yuri Honing με τους Wired Paradise από την Ολλανδία και οι TubisTrio & The Sensation JazzBand από την Πολωνία· από την Ελλάδα οι Intravenus και το τοπικό σχήμα Διακρότημα (Σοφία Κυριάκη, Αποστόλης Παπουτσάκης και Ντίνος Γιαννακός). Οι συναυλίες, όπως πάντα, ήταν ελεύθερες στο κοινό.

Παράλληλα, για τα δέκα χρόνια του φεστιβάλ, το παράρτημα Πρέβεζας της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας πραγματοποίησε εκθέσεις φωτογραφίας σε στέκια τής πόλης και στις 24 του μήνα η Κινηματογραφική Λέσχη Πρέβεζας πρόβαλε στο Πολιτιστικό Κέντρο την ταινία τού Olivier Dahan “Lavieenrose” (“Ζωή σαν τριαντάφυλλο”) για τη ζωή τής Édith Piaf, που την ερμήνευσε η Marion Cotillard. Τις συναυλίες μετέδωσε ζωντανά –και ψηφιακά– ο σταθμός “Energy 93,4”.

Το φεστιβάλ υποστήριξαν οικονομικά η Περιφερειακή Ενότητα, ο Δήμος, το Επιμελητήριο και το Λιμενικό Ταμείο Πρέβεζας, πρεσβείες και ινστιτούτα από τη Λετονία, την Ολλανδία, την Πολωνία και την Πορτογαλία. Ξενοδοχεία τής περιοχής συμφώνησαν έκπτωση στις τιμές τους για το σαββατοκύριακο του φεστιβάλ, όμως τη συμφωνία ακούστηκαν διαμαρτυρίες πως κάποιοι δεν την τήρησαν.

Φαίνεται πως στο φεστιβάλ ανταποκρίνεται πια ευρύτερο κοινό, έχει αρχίσει να εντάσσεται στη ζωή τής πόλης και μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτιστικό γεγονός για όλη την περιοχή.

Η Πρέβεζα και η 5η πανελλαδική ποδηλατοπορεία

Στις 13 Μαΐου έγινε στην Πρέβεζα, όπως και σ’ άλλες 29 πόλεις τής χώρας, η καθιερωμένη πια, αφού γίνεται για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, ποδηλατοπορεία διαμαρτυρίας. Στα πανελλήνια αιτήματα των ποδηλατών, για την προώθηση εναλλακτικών τρόπων μετακίνησης και τον εξοβελισμό των μηχανοκίνητων από τις πόλεις, οι πρεβεζάνοι ποδηλάτες πρόσθεσαν τα τοπικά: πραγματική λειτουργία των πεζόδρομων, που συχνά κατακλύζονται από αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, προστασία των ποδηλατόδρομων, που έχουν μετατραπεί σε χώρους στάθμευσης μηχανοκίνητων, επέκτασή των δικτύων πεζόδρομων και ποδηλατόδρομων.

Το ψήφισμά τους καταλήγει: «Το ψήφισμα είναι αντιγραφή τού ψηφίσματος της 8-5-2011, καθόσον για 3η χρονιά τα αιτήματα παραμένουν ίδια, όπως και η αδιαφορία τής διοίκησης της πόλης.» Στο “Φόρουμ” του περσινού Μαΐου διαβάζουμε ότι το ψήφισμα της 8-5-2011 ήταν επίσης εσκεμμένα αντίγραφο εκείνου τής 9-5-2010, για τους ίδιους λόγους. Για το κείμενο, λοιπόν, παραπέμπουμε στο φύλλο τού Μαΐου τού 2010, στη σελίδα 11…

Σε μια πόλη, που η ίδια και οι αρχές της δείχνουν να νοιώθουν αμήχανοι –ή, ακόμη, ένοχοι– απέναντι στους πολίτες της που η “ιδιοτροπία” κάποιων τους στερεί την απόλαυση της μηχανοκίνησης στους πεζόδρομους του κέντρου, σε μια πόλη που αρνείται –παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις των αρχών της περί του αντιθέτου– να ελέγξει και να αποτρέψει τις εκατοντάδες διελεύσεις, όλο το εικοσιτετράωρο, αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών από τους δυο κεντρικούς της πεζόδρομους, σε μια πόλη που κατασκεύασε τους όποιους ποδηλατοδρόμους της αντίθετα από τον τρόπο που της υπέδειξαν οι ειδικοί, ώστε να διευκολύνει τη μετατροπή τους σε χώρους στάθμευσης, σε μια πόλη που στην επέκτασή της στη λεωφόρο Ιωαννίνων θεωρεί περιττά –ή, ίσως, και επιζήμια για τις παρόδιες δραστηριότητες– τα πεζοδρόμια, σε μια πόλη που επί χρόνια ανέχεται το πάρκινγκ των δικαστικών λειτουργών επί του παραλιακού πεζοδρόμου της, φαίνεται πως η απλή συμμετοχή σε μια ετήσια ποδηλατοπορεία δεν αρκεί. Η πορεία χάνει τα αγωνιστικά – διεκδικητικά χαρακτηριστικά ενός κινήματος για τη βιώσιμη κινητικότητα και εκπίπτει σε ανώδυνη γιορτή τού ποδηλάτου –και μάλιστα υπό την αιγίδα των τοπικών αρχών. Απαιτείται δράση και απόφαση για σύγκρουση. Μένει (και) στους ποδηλάτες να το αποφασίσουν.

Μιλτιάδης Μπάλκος

Όταν η τζαζ συνάντησε το Χατζιδάκι. Το κουϊντέτο τού Δημήτρη Καλαντζή στην Πρέβεζα

Κινητοποιήσεις στην Πρέβεζα

Έντονες και μαζικές οι κινητοποιήσεις στην Πρέβεζα ενάντια στο νέο μνημόνιο και το ξεπούλημα κάθε δημόσιας περιουσίας κατά τη διάρκεια ολόκληρου του Φλεβάρη. Τα πρωτοβάθμια σωματεία, η Λαϊκή Συνέλευση Πρέβεζας, το Εργατικό Κέντρο κ.ά. Το ΠΑΜΕ χώρια… μετωπικά! Έκανε όσα προλάβαινε ενωτικά… με τον εαυτό του.

11.2.2012, Σάββατο. Τα πρωτοβάθμια σωματεία και η Λαϊκή Συνέλευση Πολιτών Πρέβεζας καλούν σε συγκέντρωση και πορεία για τις 12/2. Την ίδια ώρα οι κτηνοτρόφοι στο παλιό ΚΤΕΛ με το σύνθημα κάτω τα χέρια απ’ τη “Δωδώνη” μοιράζουν γάλα στους διερχόμενους.

 12.2.2012, Κυριακή, ημέρα ψήφισης του νέου μνημονίου. Μεγάλη σε όγκο και παλμό διαδήλωση που διοργάνωσαν τα πρωτοβάθμια σωματεία, το Εργατικό Κέντρο κ.ά. Η πορεία καταλήγει στο γραφείο του βουλευτή της ΝΔ κ. Δ. Τσουμάνη, όπου αναγράφονται συνθήματα όπως “ανεπιθύμητος” κ.λπ.

Έξω από το γραφείο του βουλευτή της ΝΔ κ. Δ. Τσουμάνη. Το βασικό σύνθημα: «Αν ψηφίσεις το μνημόνιο είσαι ανεπιθύμητος. Ο Λαός της Πρέβεζας». Τελικά φυσικά και το ψήφισε...

Η πορεία στη λεωφόρο Ειρήνης

16.2.2012, Πέμπτη. Κινητοποίηση των κτηνοτροφικών συλλόγων στη Φιλιππιάδα. Η προσέλευση μαζική και η συμμετοχή μαχητική. Ενάντια στο ξεπούλημα της “Δωδώνης”, του βασικού στηρίγματος των κτηνοτρόφων της Ηπείρου (φωτ.: Κ.Γ.).

 

18.2.2012, Σάββατο. Ημέρα πανελλαδικής κινητοποίησης. Μαζικά και αγωνιστικά και στην Πρέβεζα.

Επιμέλεια ΔιΠ

Χ. Λάσκου – Ε. Τσακαλώτου “Από τον Κέυνς στη Θάτσερ. Χωρίς επιστροφή”. Η παρουσίαση του βιβλίου

Στις 17 Δεκεμβρίου το βιβλιοπωλείο “Ατραπός”, οι εκδόσεις “ΚΨΜ” κι η εφημερίδα μας διοργάνωσαν την παρουσίαση στην πόλη μας, στην αίθουσα της πρώην Δημοτικής Αγοράς, του βιβλίου τού Χρήστου Λάσκου και του Ευκλείδη Τσακαλώτου “Από τον Κέυνς στη Θάτσερ. Χωρίς επιστροφή”. Στον πολύ κόσμο, που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση, παρουσίασαν το βιβλίο οι ίδιοι οι συγγραφείς του, που τους προλόγισαν η Μάρη Αράπη, από το βιβλιοπωλείο “Ατραπός”, κι ο Μιλτιάδης Μπάλκος, από την εφημερίδα μας.

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα των ομιλιών τους. Για τους τίτλους και τους μεσότιτλους η ευθύνη δική μας.

Η Σύνταξη

Η ελπίδα είναι στους δρόμους

Εκτεταμένη περίληψη της ομιλίας τού Χρήστου Λάσκου

 

Κρίση λόγω υπερσυσσώρευσης

Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων είναι χαρακτηριστικά. Ξεκινώντας με το χθεσινό, όπου ένας οίκος αξιολόγησης υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα σε επτά τράπεζες, από τις μεγαλύτερες στο κόσμο: Goldman Sachs, Deutsche Bank, Paribas, Credit Suisse, Citigroup κλπ. Στα ψιλά πέρασε και η υποβάθμιση δέκα εκ των σημαντικότερων γερμανικών τραπεζών πριν ένα μήνα. Από τον Ιούλιο μέχρι σήμερα η ευρωζώνη έχει σωθεί τρεις φορές και, πολύ πιθανόν, αρχές Ιανουαρίου θα έχουμε και άλλη επιχείρηση διάσωσης.

Πέρα από τις επιπτώσεις στη δική μας ζωή, βρισκόμαστε σε ένα συστημικό αδιέξοδο. Με όσα συμβαίνουν στις τράπεζες και με βάση τις παρεμβάσεις των διεθνών οίκων αξιολόγησης, το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι δημοσιονομικό, αλλά των ίδιων των τραπεζών. Ενδεχομένως το πρόβλημα είναι το σύστημα καθαυτό. Παράδοξο είναι το ότι μέχρι το 2008-2009 η ανθρωπότητα διέθετε ένα τεράστιο πλήθος από εργατικό δυναμικό, βιομηχανίες, αγροτικές παραγωγές, μεταποιητικές επιχειρήσεις κ.λπ., οι οποίες δεν είχαν υποστεί καταστροφές. Όμως δεν μπορούν τώρα να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας. Ίσως γιατί στόχος του συστήματος είναι το κέρδος και, χωρίς αυτό, μπλοκάρει. Μια ιδιομορφία της σημερινής κρίσης, συγκριτικά με παλιότερες, είναι ότι οφείλεται σε υπερσυσσώρευση του προϊόντος, του οποίου υπάρχει πρόβλημα διάθεσης, και όχι σε έλλειψη, όπως συνέβαινε σε παλιότερες κοινωνίες, κυρίως αγροτικές. Οι υπεύθυνοι της κρίσης ωστόσο δεν εξηγούν την κατάσταση ως έχει.

Μετατόπιση της κρίσης με το δανεισμό

Στη χώρα μας η κυβέρνηση συνεχίζει να υποστηρίζει ότι το πρόβλημα είναι ελληνικό, “μαζί τα φάγαμε”. Στην Ιταλία κυριότερος υπαίτιος θεωρήθηκε ο Μπερλουσκόνι. Στην Ιρλανδία υποστηρίχτηκε κάτι αλλιώτικο. Κοινό στοιχείο είναι ότι 178 κράτη βρέθηκαν να έχουν πρόβλημα. Εμείς προσπαθούμε να εξηγήσουμε την όλη κατάσταση, ξεκινώντας από την κρίση του 1970, η οποία έχει χαρακτηριστεί κρίση κερδοφορίας.

Η “κρίση” έχει τρόπο να λύσει το πρόβλημα: μειώνει τους μισθούς, αυξάνοντας την κερδοφορία και, από την άλλη, την υπερσυσσώρευση· δηλαδή η καταστροφή είναι στοιχείο της λύσης. Θυμηθείτε πώς κατέληξε η κρίση του ’30, με μια τεράστια καταστροφή, του 2ου παγκοσμίου πολέμου, δίνοντας απεριόριστες δυνατότητες να δημιουργηθούν νέα κέρδη. Στην περίπτωση του ’70, μείωσαν τους μισθούς, αλλά εδώ υπήρχε πρόβλημα για αγορά και κατανάλωση των παραγόμενων προϊόντων. Έτσι πραγματοποιήθηκε μετατόπιση της κρίσης με το δανεισμό της κοινωνίας από τις τράπεζες, φτάνοντας το 2008 τα δάνεια σ’ αυτούς που δεν μπορούσαν να τα αποπληρώσουν.

Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και περιβαλλοντική – οικολογική, η οποία τώρα μπαίνει στο περιθώριο λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης, δημιουργεί πρόβλημα στις αγροτικές παραγωγές και οδηγεί σε διατροφκή κρίση, προκαλώντας κοινωνικές εξεγέρσεις. Όπως επίσης και ενεργειακή. Έχουμε λοιπόν τέσσερις διαστάσεις στη σημερινή κρίση, οι οποίες συγκλίνουν δημιουργώντας αδιέξοδο.

Η “εθνική σωτηρία” έναντι της ταξικής

Επανερχόμαστε στην κρίση του ’70. Στην Ιταλία, με ένα κομμουνιστικό κόμμα, το μεγαλύτερο της Ευρώπης, σε ρήξη με τη Σοβιετική Ένωση, επιλέγεται ο ιστορικός συμβιβασμός, δηλαδή μια συνεργασία από τους αριστερούς έως τους χριστιανοδημοκράτες, με κύριους γνώμονες την οικονομική σωτηρία της πατρίδας, την πολιτική της λιτότητας και την εθνική σωτηρία έναντι της ταξικής. Έγιναν τότε μεγάλες απεργίες, όπως με την FIAT, που το Κ.Κ. Ιταλίας καταδίκαζε. Τα κείμενα και οι τοποθετήσεις του Ενρίκο Μπερλίγκουερ για τη λιτότητα και τη στάση ζωής γενικότερα, που ήταν εξαιρετικά και παραμένουν επίκαιρα, δεν υιοθετήθηκαν ως κυβερνητική πολιτική, αντιθέτως περνούσαν τα νομοσχέδια της χριστανοδημοκρατίας και της σοσιαλδημοκρατίας των Αντρεότι και Κοσίγκα. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε τι έγινε στην δεκαετία του ’70, ειδικά σε μας, την αριστερά, που γίνεται πολύ κουβέντα για το νόμισμα και τα οικονομικά μοντέλα.

Να πείσουμε τον κόσμο

Τελειώνοντας θα ήθελα ν’ αναφέρω ότι σε φοιτητικά κοινά, που παρουσιάσαμε το βιβλίο, μου τέθηκε συχνά το ερώτημα: «Η λέξη σοσιαλισμός, που βρίσκεται στο εξώφυλλο, και η λέξη κομμουνισμός, που βρίσκεται, στο οπισθόφυλλο, δεν βρίσκονται συχνά στο περιεχόμενο του βιβλίου. Είναι μήπως ρεφορμιστική μόλυνση ή διαχειριστική κλίση;»

Στο τελευταίο κεφάλαιο, με τίτλο “Τι να κάνουμε”, τοποθετούμαστε με κάποια μεταβατικά αιτήματα. Μπορεί να φαίνονται ήπια κι όχι τόσο ριζοσπαστικά. Για μάς είναι αναγκαίο να τα βάλουμε μπροστά και να παλέψουμε γι’ αυτά. Οι λόγοι είναι δύο : Ο ένας είναι ότι μπορείς να συνθηματολογείς όσο θέλεις, αλλά στο τέλος να μη μπορεί να σε καταλάβει κανείς. Για την αριστερά το μέλλον είναι η πτώση του καπιταλισμού και η μετάβαση στον σοσιαλισμό, όμως αυτό εξαρτάται από το να πειστεί ο κόσμος, ο οποίος πια με τα λόγια δεν πείθεται, παρά μόνο με προσπάθειες που κάνει για να λύσει τα προβλήματα. Ο δεύτερος, εξίσου σημαντικός, έχει να κάνει με τους συντρόφους μας από το Συ.Ριζ.Α. ή από άλλες πτέρυγες της αριστεράς, που λένε ότι οι προτάσεις που κάνουμε είναι πολύ συστημικές και τείνουν στο τίποτα. Για παράδειγμα: η Ε.Κ.Τ. να τυπώσει χρήμα και να δανείζει χαμηλότοκα. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι πρόταση της αριστεράς για την επίλυση της κρίσης· απλώς αναφερόμαστε στις πολιτικές ελίτ της Ευρώπης: Αν θέλανε να ανασχέσουν –όχι να λύσουν– το πρόβλημα της κρίσης, θα έπρεπε να κάνουν αυτό. Είναι συστημικό, αλλά δεν το επιλέγουν, γιατί, αν ανοίξει κάποια μικρή ρωγμή, μπορεί να περάσει ολόκληρο ποτάμι από μέσα· μπορεί τότε κάποιοι να ζητήσουν τα αντίστοιχα μέτρα για να ενισχύσουν την υγεία κ.λπ. Μπορεί στο μέλλον να το κάνουν, αν βρεθούν σε αδιέξοδο. Άρα, για μάς έχει μεγάλη σημασία να διατυπώνουμε πράγματα, που μπορεί ο καθένας να τα καταλάβει και να μετάσχει στη διεκδίκησή τους.

Να κρατήσουμε το καλύτερο

Καταλήγοντας, μπορούμε να πούμε πως βρισκόμαστε σε μία φάση, που ανοίγονται οι δρόμοι για το χειρότερο αλλά και το καλύτερο· και θα κρατήσουμε το καλύτερο. Ο κόσμος για πρώτη φορά αναρωτάται, πράγμα που δεν το έκανε καθόλου. Ρωγμές στην ηγεμονία δημιουργούνται καθημερινά, η ελπίδα είναι στους δρόμους –όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και στην Αμερική. Αυτό είναι το θετικό κι αυτό πρέπει να αξιοποιούμε σαν αριστερά.

Σας ευχαριστώ .

Επιστροφή τής πολιτικής

Εκτεταμένη περίληψη της ομιλίας τού Ευκλείδη Τσακαλώτου

 

1ος παγκόσμιος πόλεμος

Θέλω ν’ αρχίσω με τρία προσωπικά στοιχεία που με κάνανε να γράψω αυτό το βιβλίο.

Πρώτο. Μεγάλωσα στην Αγγλία κι αρχίζω με τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο. Ποτέ δεν έχει ξεπεράσει ο βρετανικός λαός πόσοι άνθρωποι πεθάνανε χωρίς το γιατί. Γιατί έγινε; Η αριστερά έχει ένα ιδιαίτερο λόγο να σκέφτεται τον πόλεμο: τον Αύγουστο του 1914 τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα –δηλαδή όλη η αριστερά πριν απ’ τις διασπάσεις– ψηφίσανε τις στρατιωτικές δαπάνες. Δηλαδή στο κυρίαρχο ζήτημα “το ταξικό ή το εθνικό;” η αριστερά πήγε με το έθνος. Πολλά τα προβλήματα της αριστεράς απ’ αυτή την απόφαση. Άρα για μάς ο διεθνισμός είναι κυρίαρχο ζήτημα.

Γιατί αποτύχαμε τότε;

Δεύτερο, πενήντα χρόνια μετά. Το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία προτάσσει το εναλλακτικό οικονομικό σχέδιο, που είχε πολλά αριστερά στοιχεία: κρατικοποιήσεις, κοινωνικοποιήσεις τραπεζών, περιορισμό στην κίνηση κεφαλαίων, βιομηχανική πολιτική. Το ’76 γίνεται μια χρηματοπιστωτική κρίση. Ο Υπουργός Οικονομίας, του Εργατικού Κόμματος, ανακοινώνει ότι είναι το τέλος τού κεϋνσιανισμού.

Μετά είναι το κοινό πρόγραμμα της αριστεράς. Κομμουνιστές και σοσιαλιστές κερδίζουν τις εκλογές τού 1981· πάλι αριστερό πρόγραμμα. Το ’83 γίνεται μια κρίση, επιθέσεις από τις χρηματαγορές και ο Μιτεράν ανακοινώνει την αλλαγή τής πολιτικής.

Γιατί αποτύχαμε τότε; Ότι διάφορες εθνικές στρατηγικές αποτύχανε, βοήθησε την ηγεμονία τού νεοφιλελευθερισμού και η αριστερά δεν μπόρεσε να επηρεάσει την παγκοσμιοποίηση. Η αριστερά είχε ήδη ηττηθεί.

Οικονομία και πολιτική

Τρίτο και τελευταίο. Τι διαφορετικό φέρνει ένας αριστερός διανοούμενος; Ο αριστερός οικονομολόγος δεν θεωρεί την οικονομία ξεχωριστό πράγμα από την κοινωνία, την πολιτική, την ιδεολογία, τις αξίες. Προσπαθούμε να δούμε τους συνδετικούς κρίκους. Να δώσω ένα παράδειγμα.

Ο καπιταλισμός επιδίωξε ένα συμβιβασμό. Πρώτα είχε το κοινωνικό κράτος, μια προσπάθεια στα αγαθά του να έχουν πρόσβαση μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες. Αυτό ήρθε σε κρίση το ’73-’74. Αλλά και ο νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποίησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ακριβώς για να συνεχιστεί αυτός ο συμβιβασμός. Έδινε δάνεια και σε φτωχά και μεσαία στρώματα. Η κρίση το 2008 έχει τη ρίζα σε δάνεια στους πιο φτωχούς αμερικάνους. Υπήρχε και άλλη λύση: το πελατειακό κράτος· με το δημόσιο τομέα, με το να κλείνουμε το μάτι στους μικρομεσαίους όταν δεν πληρώνανε τους φόρους, με μια σειρά από παρεμβάσεις.

Τι θα κάνει ο καπιταλισμός από ’δώ και πέρα; Υπάρχουν τρία ενδεχόμενα. Πρώτο: το σύστημα θα βρει μια νέα λύση, πώς τα καλά τού καπιταλισμού να πάνε σε ευρύτερα στρώματα, και έτσι να έχει μια νομιμοποίηση. Δεύτερο: ο συμβιβασμός δε χρειάζεται πια. Θα έχουμε έναν καπιταλισμό τής καταστολής, με συρρίκνωση της δημοκρατίας, μια κινεζοποίηση ίσως. Και η τρίτη εκδοχή: τα λαϊκά στρώματα να ’ρθούνε στα πράγματα και να ξεπεράσουνε το μοντέλο τού καπιταλισμού. Βλέπετε ότι το πολιτικό, το οικονομικό και το κοινωνικό συνδέονται.

Οι αριστεροί οικονομολόγοι δεν θεωρούνε ότι δίνουνε λύσεις για όλη τη χώρα, που λύνουν τεχνοκρατικά προβλήματα, σαν να αναφερόμαστε σε ένα εθνικό ακροατήριο. Είχε πει ο Γκράμσι ότι οι διανοούμενοι της αριστεράς δεν κάνουν θεωρία μέσα στα γραφεία τους, προσεγγίσεις μακριά από την κοινωνία. Συστηματοποιούνε, θεωρητικοποιούνε, κάνουν πιο προσιτή την εμπειρία τού εργατικού κινήματος. Έχουν μια αμφίδρομη σχέση μ’ αυτό.

Να επιστρέψει η πολιτική

Τι μαθήματα υπάρχουν από τις αποτυχημένες προσπάθειες της αριστεράς, από τα κοινωνικά κινήματα;

Φάνηκε ότι ο εθνικός δρόμος για το σοσιαλισμό είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Δεν κατανοώ πώς μια χώρα μόνη της μπορεί να αντιμετωπίσει τις χρηματαγορές. Γι’ αυτό επιμένουμε για υπερεθνικές λύσεις. Μπορούμε να συζητήσουμε για μέσα ή έξω απ’ το ευρώ, αλλά το κυρίαρχο για μάς είναι να υπάρχουνε λύσεις ενάντια στις χρηματαγορές και στις πολυεθνικές και, άρα, να δημιουργήσουμε χώρο για τη δημοκρατία. Μας είπανε κι οι πλατείες ότι το κυρίαρχο είναι η επιστροφή τής πολιτικής, να μπορεί να κυριαρχεί πάνω από τις αγορές. Για να επιστρέψει η πολιτική, πρέπει να περιοριστούν οι αγορές, για να υπάρχει χώρος για εναλλακτικές προτάσεις, για να αποφύγουμε το μονόδρομο που μας παρουσιάζουνε οι κυρίαρχες δυνάμεις.

Περί ανταγωνισμού

Όταν έχεις εθνική στρατηγική, μπαίνεις στο καλούπι τού ανταγωνισμού: θα μας φάνε οι κινέζοι, οι πορτογάλοι, οι ισπανοί· πρέπει να κάνουμε ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, για να πολεμήσουμε τους κακούς. Ο ανταγωνισμός κρατάει τους λαούς κάτω από μια πολύ περιορισμένη πολιτική. Γι’ αυτό υποφέρουν, είτε έχουν το ευρώ, είτε δεν το έχουν. Στη Βρετανία είχαμε τον τελευταίο μήνα τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις, απεργίες, γιατί τα εισοδήματα πέφτουνε. Πρέπει κι αυτοί να μειώσουν τους μισθούς, παρ’ όλο που έχουν τη λίρα τους, και πρέπει να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί… Αν δεν σταματήσεις αυτό το παιγνίδι, δεν έχεις καμιά ελπίδα.

Η ιδεολογία τού ανταγωνισμού μετράει και για τα μικρά ζητήματα. Είναι φυσικό να θέλει ο καθένας να είναι το σχολείο των παιδιών καλύτερο απ’ ό,τι ήτανε πέρυσι, να είναι το νοσοκομείο καλύτερο, το τμήμα τού πανεπιστημίου, η δουλειά μας, η γειτονιά μας. Αλλά είναι άλλο να θες να πας καλύτερα από τον άλλο: το δικό σου νοσοκομείο να είναι καλύτερο από το άλλο νοσοκομείο. Η αριστερά δεν μπορεί να έχει σαν μέριμνα την ανταγωνιστικότητα. Έχουμε άλλες αξίες, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, που μπορούμε να τις βάλουμε σε μια οικονομία.

Οι ανάγκες των πολλών

Χρειάζεται μια αριστερά, επειδή ακριβώς έχει την αυτοπεποίθηση ότι δεν είμαστε με την αγορά, ούτε με τον ανταγωνισμό. Αρχίζουμε με τις ανάγκες των πολλών, τις κοινωνικές ανάγκες· μπορούμε να βρούμε πολλές λύσεις γι’ αυτά τα προβλήματα. Κι αυτά είναι τα ουσιώδη.

Ρωτήστε, τώρα, ποια είναι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή. Θα σας πούνε: Να έχουμε ένα καλό σχολείο. Να έχουμε ένα καλό νοσοκομείο. Να ξέρει ο κόσμος τι προϊόντα τρώει και αν μπορεί να τα φάει με ασφάλεια. Να μπορούνε τα παιδιά μας να μεγαλώνουνε σ’ ένα περιβάλλον με ασφάλεια. Να μας φέρονται σαν ανθρώπους στις εργασιακές μας σχέσεις. Αυτές είναι οι “ανάγκες” τής αριστεράς. Αυτό σημαίνει “οικονομία των αναγκών”: ότι αρχίζεις ούτε με την ανταγωνιστικότητα, ούτε με το κέρδος, αρχίζεις με τι είναι οι ανάγκες και λες τι λύσεις μπορώ να βρω.

Ενεργή συμμετοχή

Αυτό δεν είναι μόνο θέμα προγράμματος. Το πρόταγμα της αριστεράς είναι δημοκρατικό και συμμετοχικό. Χρειαζόμαστε ανθρώπους να τρέξουν. Έχω συζητήσει για το συμμετοχικό προϋπολογισμό, αν είναι μια λύση για την αριστερά στην τοπική αυτοδιοίκηση. Και βγαίνει ένας από μάς υπουργός και κάνει ένα νομοσχέδιο, που λέει ότι 30%, 40% από τις δαπάνες τού δήμου θα είναι μέσα από λαϊκές συνελεύσεις, ο κόσμος θα αποφασίζει άμα θέλει περισσότερες δαπάνες για νερό, για καθαριότητα, για την παιδεία. Έχουμε τον κόσμο, που θα έχει μια ενεργή συμμετοχή σ’ αυτή τη διαδικασία; Να συζητάει, να κάνει εναλλακτικά προγράμματα, να μπορεί να συγκρίνει και να παίρνει σωστές αποφάσεις; Έχουμε κινήματα και συνδικαλιστές που μπορούν να διαχειριστούν αυτά τα πράγματα; Αυτό σημαίνει ενεργή συμμετοχή, μια διαδικασία που αλλάζουμε τα πράγματα οι πολλοί –ούτε τα κομματικά στελέχη, ούτε οι πεφωτισμένοι. Η πολιτική είναι για όλους και για όλες.

Ο σοσιαλισμός δεν είναι κάτι που θα ’ρθεί με τη λαϊκή εξουσία, μετά από σαράντα χρόνια. Τον χτίζεις τώρα. Όταν κάνετε στην Πρέβεζα το κοινωνικό ιατρείο, είναι ένα πρώτο στίγμα. Όταν υπάρχουνε πειράματα κοινωνικής οικονομίας, είναι μέρος τού δικού μας σχεδίου. Γιατί ανταποκρίνεσαι στις ανάγκες των ανθρώπων τώρα, φτιάχνεις μια αριστερά που όχι μόνο λέει, αλλά κάνει διαφορετικά πράγματα. Οι παρεμβάσεις αυτές έχουνε το στίγμα τού διαφορετικού· που δεν είναι ανταγωνιστικό, δεν είναι αγοραίο, αλλά έχει όλες αυτές τις αξίες τής αριστεράς. Αυτή η αριστερά το κάνει αυτό στην καθημερινότητά της. Κι αυτό, νομίζω, είναι το μεγάλο στοίχημα.

Ευχαριστώ πολύ.

Η Έλλη Πασπαλά κι ο Τάκης Φαραζής στις 30 Δεκεμβρίου στην Πρέβεζα

Γρεβενίτι ανατολικού Ζαγορίου: Ένα χωριό υπερασπίζεται το νερό του

Στη συνέλευση στο Γρεβενίτι

Σαββατοκύριακο, αρχές του Δεκέμβρη, βρέθηκα στο Γρεβενίτι, μετά από πρόσκληση, να παρακολουθήσω τη συνέλευση των κατοίκων για το θέμα της παραχώρησης των πηγών του χωριού σε “επενδυτές”.

Το Γρεβενίτι είναι ένα όμορφο βλαχοχώρι του ανατολικού Ζαγορίου, που παλιότερα έσφυζε από ζωή και σήμερα είναι ζήτημα αν έχει 100 κατοίκους. Ανήκει στα μαρτυρικά χωριά που αντιστάθηκαν στον κατακτητή και για το λόγο αυτό οι Γερμανοί το έκαψαν ολοσχερώς.

Τα πλούσια νερά του και η ξυλεία του αποτελούν σημαντικές πηγές εισοδήματος για τους κατοίκους του, αλλά και για τις διάφορες εταιρείες που θέλουν να εμφιαλώσουν το νερό για κέρδος. Υπόσχονται, όπως κάνουν παντού και σε κάθε ευκαιρία, ανάπτυξη, θέσεις εργασίας κ.λπ. Οι κάτοικοι καταρχήν πείστηκαν από τις υποσχέσεις και παραχώρησαν μια πηγή στη θέση Μπορτζόι. Δύο χρόνια μετά η εταιρία Θύαμις ΑΕ δεν έχει κατασκευάσει τίποτα, αλλά με το πρόσχημα ότι δεν φτάνει το νερό ζητά και τη δεύτερη πηγή στη θέση Κεφαλόβρυσο, το νερό της οποίας χρησιμοποιούν αρκετές οικογένειες στο χωριό για πότισμα. Στη συνέλευσή τους, παρουσία του Δήμαρχου των Ζαγοροχωρίων, αντιστάθηκαν στις πιέσεις της εταιρείας, ανέδειξαν τη σημασία του νερού ως κοινωνικού αγαθού και είπαν ότι η εταιρεία ποτέ δεν θα είναι ικανοποιημένη και θα ζητά όλο και περισσότερα –πόσο μάλλον, αφού πίσω από την εταιρεία κατά δήλωση του μηχανικού κρύβεται η ΑΕ Βασιλόπουλος.

Παρακολουθώντας τη λαϊκή συνέλευση σκεφτόμουν ότι ο επόμενος πόλεμος θα γίνει για το νερό και οι πολυεθνικές παίρνουν έγκαιρα θέσεις. Κάπως έτσι έγινε στην Κορπή, στο Μοναστηράκι. Ο ντόπιος επενδυτής πούλησε το εργοστάσιο εμφιαλώσεως στη Nestlé και ένα κοινωνικό αγαθό ανήκει πια στις πολυεθνικές. Μήπως η ΕΥΔΑΠ δεν επιχειρεί να αγοράσει τη διαχείριση του νερού από τους δήμους με σκοπό να την πουλήσει, όπως επιχείρησε στη Λευκάδα, αλλά δεν μπόρεσε λόγω των λαϊκών κινητοποιήσεων;

Νομίζω ότι η πρώτη μάχη των κατοίκων του Γρεβενιτίου κερδήθηκε –αλλά όχι ο πόλεμος, που προβλέπεται μακροχρόνιος.

Ο Θερσίτης

Σημείωση ΔιΠ: Με ανακοίνωση του ο ΣΥΝ Λευκάδας χαιρετίζει τη μεγάλη νίκη του λευκαδίτικου λαού (πολίτες, φορείς, ΟΤΑ κλπ.) ενάντια στα σχέδια της δημοτικής πλειοψηφίας για ιδιωτικοποίηση (μέσω ΕΥΔΑΠ) της ύδρευσης και της αποχέτευσης του νησιού.

 

Να πάρουμε πίσω ό,τι μας έκλεψαν τα 2 τελευταία χρόνια

 

 

Ομιλία τού Αγησίλαου Μπέλλη, από την ΠΟΕ-ΟΤΑ,

στη συγκέντρωση της 19ης Οκτωβρίου στο Εργατικό Κέντρο

 Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Ήρθε η ώρα που πρέπει να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ· δεν πάει άλλο, πρέπει να φύγουν αυτοί και οι πολιτικές τους. Πρόκειται για την πιο βάρβαρη επίθεση που δέχθηκε η κοινωνία μας στα τελευταία 50 χρόνια, πρόκειται για τη μεγαλύτερη κατεδάφιση δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων. Η σημερινή κατάσταση μοιάζει –ή σε λίγο καιρό θα είναι ίδια– με την περίοδο της κατοχής, αν τους αφήσουμε να συνεχίσουν.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κυβερνά με το ψέμα και την παραπλάνηση του λαού. Εδώ και δύο χρόνια παίρνει μέτρα, ψηφίζει νόμους που θα λύσουν δήθεν τα προβλήματα και, αμέσως μετά, τα προβλήματα δεν λύθηκαν και παίρνονται νέα μέτρα. Το βαρέλι δεν έχει πάτο και τα μέτρα συνεχίζονται. Τα μέτρα όμως κινούνται μόνο σε μια κατεύθυνση. Να ξεζουμίσουν τον εργαζόμενο λαό, ενώ δεν αγγίζουν τον πλούτο. Πρόκειται για την πιο βίαιη μεταφορά πλούτου απ’ τους εργαζόμενους, αλλά και τα μεσαία στρώματα των αυτοαπασχολουμένων και των αγροτών, στο μεγάλο κεφάλαιο, τις τράπεζες και τους εφοπλιστές. Η κυβέρνηση κάνει πολιτική μόνο για τους δανειστές. Γι’ αυτό κάθε φορά που είναι να πάρει δόση δανείου εκβιάζει το λαό και επιβάλλει νέα μέτρα, επώδυνα για το λαό, με το δίλημμα “μέτρα ή χρεοκοπία”. Χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά –που κάθε μέρα αυξάνονται– βρίσκονται ήδη σε χρεοκοπία. Η ανεργία αυξάνεται ραγδαία, με τον πρωθυπουργό να μας κάνει τη χάρη να μας διαβεβαιώνει ότι σε κάθε οικογένεια ένα άτομο θα δουλεύει. Οι μισθοί πλέον σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι μισθοί πείνας κυριολεκτικά. Η παιδεία και η υγεία έχουν πλέον ισοπεδωθεί. Η δήθεν αναδιάρθρωση αυτού του σάπιου και διεφθαρμένου κρατικού οικοδομήματος, που οι ίδιοι έχτισαν όλα αυτά τα χρόνια, είναι διακηρύξεις μόνο για τα μάτια του κόσμου και τροφή για τα παπαγαλάκια των πασοκικών τηλεοπτικών καναλιών, που εργολαβικά υποστηρίζουν την κυβέρνηση.

Το μόνο που κάνει καλά ακόμη αυτή η κυβέρνηση είναι να πληρώνει κανονικά τις δόσεις των δανείων. Μιλούν αδιάντροπα πρωθυπουργός και ο αντ’ αυτού σήμερα ότι έχουμε απωλέσει εν μέρει την εθνική μας ανεξαρτησία. Κι αυτοί τι ρόλο παίζουν; Εκτελούν, φυσικά, τις αποφάσεις των ξένων. Συνεπώς, αν οι ίδιοι το ομολογούν, εμείς τι πρέπει να πούμε; Ένα μόνο: να φύγουν εδώ και τώρα αυτοί και η τρόικα.

Ο κλάδος μας στην Τ.Α. βρίσκεται σε πολυήμερες αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Η παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης μέσα από τους εργολάβους των τηλεοπτικών καναλιών και κάποια φερέφωνα της κυβερνητικής πολιτικής, αιρετούς στην Τ.Α., έχει γίνει επιστήμη τις τελευταίες ημέρες. Αυτοί που σκουπιδοποίησαν την ελληνική κοινωνία, που έσπειραν τη δυστυχία σε όλους μας, τους πήρε ο πόνος για τα σκουπίδια στους δρόμους και τις αρρώστιες απ’ αυτά. Ο κ. Λοβέρδος, που καταργεί το σύστημα υγείας, γίνεται εισαγγελέας, για να μας στείλει στα δικαστήρια, γιατί με τους αγώνες μας βλάπτουμε την υγεία των πολιτών. Η ποινικοποίηση των αγώνων μας και η πολιτική επιστράτευση δεν θα περάσει. Θα παραμείνουμε με το κεφάλι ψηλά. Είναι οι πιο μαζικές, καθολικές θα ’λεγα, κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον κλάδο μας. Δεν θα μας λυγίσουν. Θα βρούμε τρόπους να αντιδράσουμε.

Ο κλάδος μας έγινε στόχος, γιατί παίζονται τεράστια συμφέροντα. Η κυβέρνηση με τον Καλλικράτη μετέφερε κι άλλες αρμοδιότητες στους δήμους. Αυτό από μόνο του δεν δημιουργεί πρόβλημα. Όταν, όμως, με τις νέες αρμοδιότητες όχι μόνο δεν αυξάνονται οι κρατικές επιχορηγήσεις, αλλά μειώνονται πιο κάτω από τα επίπεδα που ήταν πριν τη μεταφορά, τότε αυτό δημιουργεί πρόβλημα. Με τον τρόπο αυτό, ό,τι δεν κάνει καλά το δημόσιο ή η Τ.Α. σήμερα, έρχεται να το κάνει δήθεν καλύτερα ο ιδιώτης. Στην αρχή μάλιστα φθηνά και στη συνέχεια, όταν θα δημιουργηθούν μονοπώλια, τα χαράτσια θα περάσουν στους πολίτες· και, βέβαια, όταν θα το καταλάβει ο κόσμος, θα είναι αργά.

Στην Τ.Α. σήμερα το μεγάλο παιγνίδι παίζεται στην καθαριότητα. Η κυβέρνηση ψήφισε νόμο, με τον οποίο η καθαριότητα μπορεί να περάσει και σε ιδιώτες. Μέχρι τώρα δεν υπήρχε τέτοια νομική δυνατότητα. Επειδή όμως στον κλάδο υπάρχει “πολύ ψωμί”, οι εταιρείες πέφτουν σαν τα κοράκια πάνω από τα σκουπίδια. Γίνεται μεγάλη προσπάθεια να φανεί ότι η Τ.Α. και οι εργαζόμενοι σήμερα δεν είναι σε θέση να διαχειρισθούν επιτυχώς τα σκουπίδια. Δυστυχώς σήμερα και στην πόλη μας η Τ.Α. παρέδωσε τμήμα της αρμοδιότητας αυτής σε ιδιωτικά συμφέροντα. Οι εργαζόμενοι είμαστε αντίθετοι και δηλώνουμε ότι θα αγωνισθούμε για να ανατρέψουμε αυτή τη λογική.

Με το πολυνομοσχέδιο, που αύριο έρχεται στη Βουλή για ψήφιση, ανοίγουν ορθάνοιχτα οι πόρτες για απολύσεις στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, μετατρέπουν τους μισθούς και τις συντάξεις σε φιλοδωρήματα πείνας. Εισάγουν για μια ακόμη φορά την αυθαιρεσία, την κομματοκρατία και το ρουσφέτι στο δημόσιο, με τον τρόπο που θεσπίζουν τις προαγωγές και τις μετακινήσεις των υπαλλήλων. Διαλύουν παραπέρα τις ΣΣΕ στον ιδιωτικό τομέα. Επιβάλλουν νέα φορολογία και χαράτσια στα χαμηλά εισοδήματα, ενώ στις μεγάλες επιχειρήσεις μειώνουν το συντελεστή φορολογίας.

Η παραδομένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου και των δανειστών κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, καταργεί τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει και, παρά την οργή και την αγανάκτηση που προκαλεί στην ελληνική κοινωνία, επιμένει στην αδιέξοδη πολιτική της.

Την απάντηση μπορεί να τη δώσει μόνο ο ενωμένος λαός με τον ξεσηκωμό του, την αντίσταση, την ανυπακοή, αρνούμενος να πληρώσει τους εκβιαστές της κυβέρνησης, με την αλληλεγγύη μεταξύ μας.

Δεν θα τους αφήσουμε να μας μετατρέψουν σε ανθρώπους των σπηλαίων χωρίς φως, χωρίς βιβλία τα παιδιά μας, χωρίς φάρμακα οι συνταξιούχοι, χωρίς δουλειά οι εργαζόμενοι. Δεν θα τους αφήσουμε να μας ληστεύουν και να ξεπουλάνε το δημόσιο πλούτο της χώρας μας.

Πλεονάζον προσωπικό είναι η κυβέρνηση. Να φύγει τώρα, πριν εξοντώσει το λαό.

Μας παρουσιάζουν την καταστροφή ως μονόδρομο, ως διέξοδο.

Τους απαντάμε: Μονόδρομος είναι οι ανάγκες του λαού.

Αγωνιζόμαστε για:

• Να διώξουμε την τρόικα και την κυβέρνηση, αλλά και το δικομματικό πολιτικό κατεστημένο.

• Να πάρουμε πίσω ό,τι μας έκλεψαν τα 2 τελευταία χρόνια σε μισθούς, συντάξεις, θέσεις εργασίας και δικαιώματα.

• Να ανοίξουμε το δρόμο για μια άλλη πορεία της χώρας μας και για θετική για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα διέξοδο από την κρίση, με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, σύγκρουση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ευρωζώνης, ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των στρατηγικών κλάδων και επιχειρήσεων και ριζική αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων σε βάρος του κεφαλαίου.

Ο τόπος πρέπει να αλλάξει πορεία κι αυτό θα γίνει με τη συμμετοχή όλων μας. Η κυβέρνηση και η τρόικα είναι δυνάστες και θα φύγουν. Δεν μας αντιπροσωπεύουν. Μονόδρομος για μας είναι η δημοκρατία, η θέληση των πολλών. Όλοι και όλες μαζί, με μαζικούς ενωτικούς αγώνες θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Κανείς μόνος του στην κρίση.

Όχι στα χαράτσια –δεν έχουμε, δεν θέλουμε, δεν πληρώνουμε.

Να πληρώσουν οι πλούσιοι.

Να φύγει αυτή η αντικοινωνική κυβέρνηση.