Φύλλο 64-65 της Σύνταξης

Μετά από “διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων” της συγκυβέρνησης με την τρόικα, για να αποτραπεί δήθεν η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, ο υπουργός Μανιτάκης και η ΔΗΜΑΡ, ως σκληρή γραμμή Μαζινό, στην αρχή είπαν ότι οι απολύσεις θα αφορούν τους “επίορκους” και στη συνέχεια, δειλά – δειλά και μετά από “πιέσεις” των “εταίρων”, βέβαια, παραδέχτηκαν ότι τη διετία 2013-2014 θα απολυθούν 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Για να μη μας επιτρέψουν, όμως, να κάνουμε τους σχετικούς συνειρμούς –τι έλεγαν, τι πράττουν–, αμέσως, αστραπιαία, εκτόξευσαν και τη χαρμόσυνη είδηση: Η κυβέρνηση “πέτυχε”, για κάθε έναν που φεύγει, να προσλαμβάνεται άλλος ένας, δηλαδή 15.000 φεύγουν (επίορκοι, λουφαδόροι, χωρίς υπηρεσία πλέον μετά τη συγχώνευση), άλλες 15.000 έρχονται.

Φυσικά και δε μας είπαν –γιατί να μας μαυρίσουν τις καρδιές;– ότι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που συμφωνήθηκε με την τρόικα προβλέπει πράγματι την πρόσληψη 15.000 υπαλλήλων στο δημόσιο, αλλά και τη μείωση της απασχόλησης σ’ αυτό κατά 95.000. Δηλαδή 95.000 φεύγουν, 15.000 έρχονται –αν έρθουν. Ποιο είναι το ισοζύγιο;

Θέλουν να σπάσουν, λένε εγχώρια ελίτ και τροϊκανοί, το συνταγματικό ταμπού –δηλαδή τη συνταγματική προστασία– στο δημόσιο: Γιατί να μην εξισωθούν κι οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους ιδιωτικούς, όπου έχει σπάσει κάθε φρένο και η κοινωνία τρέχει ιλιγγιωδώς στην κοινωνική κατωφέρεια, στοιβάζοντας ενάμιση εκατομμύριο θύματα – ανέργους;

Προς τα κάτω λοιπόν θέλουν την ισότητα, προς την καταστροφή, μέσα σ’ ένα κλίμα διάχυτου φόβου, γενικευμένης ανασφάλειας, κοινωνικών αυτοματισμών.

Αλλά δεν έχουν σπάσει μόνο αυτό το ταμπού –βλέπε κάθε προστασία και κατάκτηση. Στη Μανωλάδα θέλουν τους ακόμα πιο ευάλωτους μετανάστες απλήρωτους και δαρμένους, στη χώρα μας λειτουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο τσαμπουκάς των δυνάμεων καταστολής γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, τα βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα, στην ίδια τη ΓΑΔΑ, δεν είναι πλέον “μεμονωμένα περιστατικά”, οι ανασφάλιστοι μισθωτοί στη χώρα μας αγγίζουν το 50% των όσων εργάζονται, παιδιά στα σχολεία πεινάνε, οι άνθρωποι το χειμώνα κρυώνουν, τα νοσοκομεία υποβαθμίζονται, συγχωνεύονται, καθίστανται ανίσχυρα να είναι δίπλα στους φτωχούς ανθρώπους όταν τα χρειάζονται, τα σχολεία γίνονται πιο ταξικά, οι κοινωνίες γίνονται του ενός τρίτου. Αλλά η ζοφερή καταγραφή δεν έχει τέλος και ο καθένας από εμάς έχει τις δικές του εμπειρίες. Υπάρχει διέξοδος;

Ναι, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις αποφάσεις του: «…Στις προηγούμενες εκλογές έθεσε στον ελληνικό λαό την πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς, όχι δείχνοντας την θέληση του να κυβερνήσει, αλλά ως ένα πολιτικό σχέδιο συγκρότησης ενός ανταγωνιστικού πόλου απέναντι στις πολιτικές λιτότητας, ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου και κοινωνικής ερήμωσης, με στόχο να σταματήσει άμεσα η καταστροφή και να ανοίξει ένας νέος δρόμος δημοκρατίας, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Με δέσμευση για άμεση κατάργηση των μνημονίων και τη διαπραγμάτευση με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ενώ εκείνο που θα απομείνει να αποπληρωθεί, μετά από μια περίοδο χάριτος, με δικαιότερους όρους και μέσω μιας ρήτρας που θα συνδέει το ρυθμό αποπληρωμής με το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας.

Δεν αποτελεί επίκεντρο της πολιτικής μας (λένε τα επίσημα κείμενα) το νόμισμα. Το βασικό δίλημμα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι με ποιο νόμισμα θα έχουμε λιτότητα, αλλά αν θα έχουμε λιτότητα ή όχι. Για μας λοιπόν το βασικό μας μέλημα είναι να αποκρούσουμε τη λιτότητα.

Στόχος μας δεν είναι να σώσουμε το ευρώ στην Ελλάδα. Γιατί “πάση θυσία στο ευρώ” σημαίνει πάση θυσία στο μνημόνιο, πάση θυσία στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των υπό γερμανική ηγεμονία ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ. “Πάση θυσία στο ευρώ” σημαίνει την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης. Αυτό το ρεαλισμό εμείς δεν τον αποδεχόμαστε.

Εμείς έχουμε σχέδιο ισχυρής διαπραγμάτευσης για την κοινωνική σωτηρία. Έχουμε σχέδιο που μοιραζόμαστε με τους υπόλοιπους λαούς του Νότου και τους εργαζόμενους του Βορρά. Για μάς η έξοδος από το ευρώ δεν είναι επιλογή μας, αλλά οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο…»

Με ποιες προϋποθέσεις, μπορεί να τελεσφορήσει ένα τέτοιο σχέδιο; «…Πρώτον, με κυβέρνηση της αριστεράς, που να ηγείται αυτής της διαδικασίας, να είναι αποφασισμένη και να πιστεύει ότι θα κερδίσει. Δεύτερον, ο λαός, η πλειοψηφία του λαού, να είναι αποφασισμένος και να στηρίζει αυτή την προσπάθεια. Τρίτον, να έχουν προετοιμαστεί κατάλληλες συμμαχίες, ώστε ο συσχετισμός δύναμης να μην είναι απόλυτα αρνητικός. Σε μια τέτοια μάχη σύμμαχός μας πρέπει να είναι μαζί με τον λαό μας και κάθε λαός που βιώνει αντίστοιχα σκληρά προγράμματα λιτότητας και μνημονίων, όλοι οι εργαζόμενοι που βιώνουν την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη…».

Σε αυτό το προσκλητήριο αγώνα, ευθύνης και προσφοράς καλούνται όλοι οι αριστεροί που καταστατικά αναφέρονται στον κόσμο της εργασίας και αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει αναβολή και αυτοσυγκράτηση την ώρα της σκληρής ταξικής επίθεσης του κεφαλαίου και των θεσμικών του εκφράσεων. Και οι ηγεσίες κρίνονται κυρίως από τις πράξεις.

_________________

Υ.Γ: Τι σόι λογική είναι αυτή του τοπικού ΠΑΜΕ (ΚΚΕ), που, για να… συμβάλει στην “ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα της επανάστασης”, πρέπει να μετέρχεται μέσων που εφάρμοζε –και το ίδιο ήταν θύμα στο παρελθόν– ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός; Να εγγράφονται, με την ανοχή ή και την ανοιχτή ενθάρρυνσή του, μέλη του σε πάνω από ένα κλαδικά σωματεία, να νιώθει άβολα με την απλή αναλογική –όταν οι συσχετισμοί το ευνοούν– στη συγκρότηση ακόμη και της εφορευτικής επιτροπής, να συκοφαντεί εργαζόμενους συνδικαλιστές ως εργοδοτικά περίπου φερέφωνα…

Το κριτήριο είναι να ελέγχουμε με οποιοδήποτε τρόπο τις διοικήσεις, έστω κι αν καταλήγουν αποξενωμένες γραφειοκρατίες, ή να συμβάλλουμε στην ενεργοποίηση και στην άνθηση της συμμετοχής, πασχίζοντας, βέβαια, για την ταξική φυσιογνωμία και αποδεχόμενοι, πάντως, ότι πλην ημών και άλλοι μπορούν να έχουν ενδιαφέρον και ανιδιοτελή – ταξική προσφορά, με το δικό της χρώμα;

Κρίμα..

Της σύνταξης

Ο αγώνας για να μην κλείσει ή συγχωνευθεί το Νοσοκομείο Πρέβεζας βρίσκεται σε κρίσιμη φάση

Από καιρό η επιτροπή αγώνα για την υγεία στην Πρέβεζα ξεκίνησε μια μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης και συναντήσεων με σωματεία και φορείς στην πόλη. Ο σκοπός ήταν η συλλογή χιλιάδων υπογραφών, η κινητοποίηση των πρεβεζάνων και η συμμέτοχη τους σ’ ένα μεγάλο συλλαλητήριο, σ’ ένα παλλαϊκό ξεσηκωμό για το νοσοκομείο της Πρέβεζας. Και τα κατάφερε. Μάζεψε πάνω από 12.000 υπογραφές. Επίσης χιλιάδες πολίτες βροντοφώναξαν υπέρ της διατήρησης και της αναβάθμισης του νοσοκομείου την Τετάρτη, 17 Απριλίου, στο χώρο του νοσοκομείου. Εργαζόμενοι, νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, εκπρόσωποι κομμάτων, συνδικαλιστικοί φορείς και μαθητές γέμισαν ασφυκτικά το χώρο απ’ άκρη σ’ άκρη. Στο συλλαλητήριο παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο βουλευτής Πρέβεζας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Μπάρκας, ο Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας κ. Δημόπουλος, ο δήμαρχος Πρέβεζας κ. Μπαΐλης, οι αντιδήμαρχοι Πρέβεζας κ.κ. Φραγκούλης και Κορωναίος, ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης “Δημόσιος Χώρος” κ. Ρέντζος κ.ά.

Ο Πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων του νοσοκομείου Στρατής Βουγέλης τόνισε μεταξύ άλλων κατά την ομιλία του: «Σας καλωσορίζουμε στο συλλαλητήριο που διοργανώνει η επιτροπή αγώνα υγείας Πρέβεζας και ο σύλλογός μας. Από το χώρο του νοσοκομείου της πόλης μας στέλνουμε ένα ηχηρό μήνυμα ότι θα αντισταθούμε στις πολιτικές που υποβαθμίζουν και διαλύουν το νοσοκομείο, αλλά και τα κέντρα υγείας του νομού μας. Θα αγωνιστούμε για την αναβάθμισή τους, ώστε να καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες των κατοίκων της περιοχής μας, αλλά και των χιλιάδων επισκεπτών της. Θα αγωνιστούμε για να καταργηθούν τα χαράτσια, οι πληρωμές, οι συμμετοχές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Για να καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δράση στο χώρο της υγείας. Για ένα σύστημα υγείας, πραγματικά δημόσιο και δωρεάν και για υψηλού επιπέδου υπηρεσίες για όλους τους συνανθρώπους μας, χωρίς διακρίσεις, χωρίς αποκλεισμούς. Το νοσοκομείο της πόλης μας, βρίσκεται σε μια διαδικασία ραγδαίας υποβάθμισης. Μέσα σε δύο χρόνια, έχασε πάνω από το 30% του στελεχιακού δυναμικού του και η κατάσταση μέρα με τη μέρα χειροτερεύει, καθώς οι πραγματικές προσλήψεις τακτικού προσωπικού έχουν μηδενιστεί. Κρίσιμες ιατρικές ειδικότητες αποδεκατίστηκαν, γι’ αυτό σήμερα βρίσκεται στα πρόθυρα να ανασταλούν λειτουργίες ολόκληρων τμημάτων ή και των νέων του ή και ολοκληρωτικής κατάρρευσης. Το υπάρχον προσωπικό, ιατρικό, νοσηλευτικό, διοικητικό λειτουργεί και προσφέρει υπηρεσίες στα όρια της ψυχικής και σωματικής αντοχής. Κάθε χρόνο οι προϋπολογισμοί του κατακρεουργούνται κι αυτό, σε συνδυασμό με την ελάχιστη χρηματοδότησή του από το κράτος, οδηγεί σε ελλείψεις σε υγειονομικό υλικό, αδυναμία εκτέλεσης ειδικών και αναγκαίων εργαστηριακών εξετάσεων. Φτάσαμε ακόμα και στο σημείο τον περασμένο Δεκέμβρη να δίνουμε μάχες για να ανάψει μερικές ώρες το καλοριφέρ και να ζεσταθούν οι νοσηλευόμενοι ασθενείς μας. Εδώ και αρκετά χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν του δίνουν την οικονομική δυνατότητα και έγκριση να ανανεώσει τον ιατροτεχνολογικό του εξοπλισμό. Είναι δική μας, πρεβεζάνικη πρωτοτυπία αυτό; Όχι φίλες και φίλοι, αυτά που συμβαίνουν σε μάς δεν αποτελούν πρωτοτυπία του νοσοκομείου μας. Παντού, σ’ όλη την επικράτεια της χώρας, τα ίδια προβλήματα, περίπου υπάρχουν.»

Από την πλευρά του ο βουλευτής Πρέβεζας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Μπάρκας, υπογράμμισε ότι η επίθεση, που έχει ξεκινήσει η τρικομματική κυβέρνηση στον κόσμο της εργασίας, στους συνταξιούχους και στους νέους ανθρώπους, ολοκληρώνεται με την επίθεση στη δημόσια υγεία. Ήδη έχουν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ την ιδιωτικοποίηση της υγείας, βάζοντας εισιτήριο για τους ασθενείς στα δημόσια νοσοκομείο. Όσον αφορά το νοσοκομείο της Πρέβεζας, έχει ήδη απαξιωθεί πολύ, διότι δεν υπάρχουν γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό. Η απαξίωση οδηγεί το νοσοκομείο στο κλείσιμο και τη δημόσια υγεία στην ιδιωτικοποίηση. Πρέπει όλοι μαζί, να αντιπαλέψουμε αυτές τις λογικές, να ρίξουμε τις κυβερνήσεις που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν την υγεία. Η υγεία, είναι κοινωνικό αγαθό, όχι εμπόρευμα. Πρέπει όλοι μαζί να κάνουμε τον υπέρ πάντων αγώνα, έτσι ώστε το νοσοκομείο να παραμείνει ανοιχτό με τις απαραίτητες κλινικές και τα κέντρα υγείας ,τα αγροτικά ιατρεία, για να μπορούν οι άνθρωποι να έχουν δημόσια και δωρεάν υγεία.Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με συνεχείς παρεμβάσεις στη βουλή και ερωτήσεις προς τους αρμόδιους υπουργούς θεωρεί ότι το νοσοκομείο της Πρέβεζας δεν πρέπει να συνεχίσει να απαξιώνεται. Πρέπει να έρθει ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, πρέπει να μείνει ανοιχτό και κυρίως, πρέπει να μείνει δημόσιο, έτσι ώστε κάθε πολίτης της Πρέβεζας και των γύρω περιοχών να μπορούν να έχουν πρόσβαση στην υγεία.»

 Η μεγαλειώδης αυτή συνάντηση στο νοσοκομείο της Πρέβεζας ολοκληρώθηκε με πορεία από το νοσοκομείο στην παραλία της πόλης, στο ύψος του δημαρχείου.

Αποτέλεσμα αυτού του αγώνα ήταν να κινητοποιηθούν οι τοπικοί παράγοντες και να αρχίσουν οι υποσχέσεις κι οι προσπάθειες να καθησυχάσουν τον κόσμο.

Το Περιφερειακό Συμβούλιο αποφάσισε κατά πλειοψηφία πως πρέπει: α. να παραμείνει το νοσοκομείο στην Πρέβεζα και να είναι διοικητικά αυτόνομο, β) να αναβαθμισθεί η υλικοτεχνικής του υποδομή, να ενισχυθεί το έμψυχο δυναμικό (ιατρικό, νοσηλευτικό κ.λπ. προσωπικό) και παράλληλα να ενισχυθούν τα κέντρα υγείας, γ. να καταβληθούν όλες οι προβλεπόμενες και αναγκαίες για τη λειτουργία του χρηματοδοτήσεις και δ) να προωθηθούν όλες οι ενέργειες για τη δημιουργία του νέου “Νοσοκομείου Δυτικής Ακτής”.

Ο Περιφερειάρχης Ηπείρου κ. Αλέξανδρος Καχριμάνης όμως, ως Πόντιος Πιλάτος ένιψε τα χέρια του, αφού είπε τα εξής: «Στο ΕΣΠΑ, τον Πολιτισμό και την Υγεία λάμβανε αποφάσεις η κεντρική εξουσία και τις έστελνε τυπικά εδώ. Πώς να πεις μετά ότι αυτές τις αποφάσεις τις απεντάσεις; Ο καθένας να αναλάβει την ευθύνη του. Εμείς δεν έχουμε αρμοδιότητα. Όλο το σχεδιασμό τον κάνει το Υπουργείο.

Οι φήμες όμως οργιάζουν, οι εργαζόμενοι είναι επιφυλακτικοί καθώς ο περιφερειακός Σύμβουλος Μιχάλης Κασσής παρενέβη κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, υποστηρίζοντας: «Την άλλη εβδομάδα στο Υπουργικό Συμβούλιο, θα συζητηθούν οι συγχωνεύσεις και το Νοσοκομείο της Πρέβεζας θα είναι μέσα σε αυτές…»

Σύμφωνα με πληροφορίες, το σχέδιο συγχώνευσης των νοσηλευτικών μονάδων στην Ήπειρο, θα περιλαμβάνει τη δημιουργία 3 νοσοκομειακών συγκροτημάτων (από 5 που είναι τώρα):

1. Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων,

2. Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων “Χατζηκώστα” – Π.Ν.-ΚΥ Φιλιατών και

3. Γ.Ν. Άρτας – Γ.Ν. Πρέβεζας.

Μια άλλη εξέλιξη ήρθε να χειροτερεύσει το κλίμα: Η παραίτηση του Διευθυντή της Παθολογικής Κλινικής κ. Μπαΐλη, που κάνει οριακή τη λειτουργία του νοσοκομείου. Η παθολογική κλινική είναι η καρδιά του κάθε νοσοκομείου, που υποστηρίζει τη λειτουργία και των άλλων κλινικών. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει το νοσοκομείο. Δεν μπορούν να γίνουν ασφαλείς εφημερίες, αφού θα υπάρχουν μέρες που το νοσοκομείο δεν θα έχει παθολόγο, παιδίατρο, αναισθησιολόγο, και νεφρολόγο που είναι ένας σε κάθε κλινική. Είναι μια κατάσταση που βάζει την ζωή των ασθενών σε κίνδυνο, και η διοίκηση πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της, πριν επέμβει ο εισαγγελέας.

Το γενικό και το ειδικό

Gustav Klimt, Το δέντρο τής ζωής

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στο κέντρο των αναζητήσεων μεγάλου μέρους της πληττόμενης από τα νεοφιλελεύθερα, μνημονιακά μέτρα κοινωνίας, που βλέπει να καταρρέουν οι όποιες ελπίδες ή ανοχές υπήρξαν μετά τη δόση του Δεκεμβρίου, η οποία προπαγανδίστηκε καταιγιστικά από την εσωτερική κυβερνητική τρόικα και τους συνεταίρους του διαπλεκόμενου μηντιακού συστήματος. Αυτή η αναζωπύρωση των προσδοκιών προς το ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται από τμήματα της κοινωνίας και δυνάμεις της αριστεράς ως ευκαιρία για την “επιτάχυνση” των πολιτικών εξελίξεων. Έτσι προβάλλονται επιχειρήματα και διατυπώνονται προτροπές, σαν τα παρακάτω:

► «Τι συζητάμε για λεπτομέρειες της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, το ζήτημα είναι να συζητήσουμε για τα κεντρικά (από εκεί εξαρτώνται και οι λεπτομέρειες) και να μη γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ».

► «Ποτέ να μην πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, αν είναι να στρογγυλέψει τις θέσεις του. Να κρατήσει ένα 20%, να εδραιωθεί και, όταν είναι έτοιμος και το επιτρέψουν οι συνθήκες, κάνει το πέταγμα».

► «Τι κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας συζητάμε, κυβέρνηση αριστεράς πρέπει να λέμε, εκεί είναι το θέμα».

Ας δούμε, κάπως συνοπτικά, αναγκαστικά λόγω χώρου, αυτά τα επιχειρήματα.

“Να συζητάμε για τα κεντρικά’’

Δηλαδή, κατά τους φορείς αυτών των απόψεων, αφήνουμε ή υποτιμάμε συντριπτικά το πώς εκδηλώνονται σε τοπικό ή κλαδικό επίπεδο οι συνέπειες της κεντρικής (νεοφιλελεύθερης, μνημονιακής) πολιτικής και ασχολούμαστε αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά με την πολιτική και προγραμματική αντιπαράθεση, για τη γενική πολιτική της χώρας. Αυτό, από πρώτη ματιά, φαίνεται εύκολο και αποδοτικό, μάλιστα μας απαλλάσσει και από την ευθύνη για πολιτική γραμμή στο χώρο μας και βέβαια και από τη συμμετοχή μας στην επεξεργασία και τη συνδιαμόρφωση με άλλες δυνάμεις και την κοινωνία των απαντήσεων –για τα θέματα της πόλης, της επιδείνωσης των προϋποθέσεων πρόσβασης όλο και περισσότερων στην υγεία, στην παιδεία, στην πρόνοια, στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Η γραμμή της προνομιακής ενασχόλησης με τα κεντρικά, όταν υποτιμά και παραλείπει το καθήκον της άρθρωσης συγκεκριμένου πολιτικού λόγου και της έμπρακτης ανάληψης δράσεων, καταλήγει σε μια ανέξοδη πολιτική γενικολογία και μάλλον καλλιεργεί – υποτάσσεται, σε μια καθιερωμένη έτσι και αλλιώς πολιτική αντίληψη ανάθεσης (τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ).

Αντίθετα, η ενασχόληση –στο πλαίσιο της γενικής μας πολιτικής– με τα τοπικά κινήματα, δημιουργεί χώρους δημοκρατίας και συμμετοχής, ανοίγει πεδία δραστηριοποίησης των ριζοσπαστικοποιούμενων κοινωνικών δυνάμεων, εδραιώνει σχέσης συνεργασίας και εκτίμησης ευρύτερα με την κοινωνία, δημιουργεί δρόμους πολιτικοποίησης και ένταξης στο κίνημα.

Ασφαλώς θα μιλήσουμε και θα αναδείξουμε τη γενική πολιτική μας πρόταση, για ρήξη με την τρόικα, τα μνημόνια, για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Η γενική πολιτική θέση, όμως, πρέπει να υποστηρίζεται και να συγκεκριμενοποιείται από άμεσες, εμπράγματες πρωτοβουλίες: αντίστασης, θέσεων και κοινωνικής αλληλεγγύης, στην κλίμακα που όλοι μπορούν να συμμετέχουν. Και αυτό, όταν η κεντρική πολιτική μας γραμμή, δεν είναι το αδύνατο σημείο της πολιτικής μας, αλλά το ισχυρό, που αντιμετωπίζει με ταξική, διεθνιστική θέση το ζήτημα της σύγκρουσης με τις κυρίαρχες δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη, θέτοντας στόχους ανατροπής του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος και πρόταξης των συμφερόντων των εργαζομένων, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε ευρύτερο πλαίσιο. Η άλλη άποψη της αποχώρησης πριν τη μάχη –υποτιμώντας τους όρους δημιουργίας κινήματος και γιγάντωσης της ευρύτερης αλληλεγγύης, πρώτα απ’ όλα στο νότο της Ευρώπης, αλληλεγγύης με δυναμική ευρύτερων ρήξεων–, παρά το συγκρουσιακό βερμπαλισμό, δημιουργεί συνθήκες απομόνωσης του κινήματος ανατροπής, σε κάθε χώρα, δημιουργεί όρους ιδεολογικού και πολιτικού αποπροσανατολισμού του και ένταξης των προταγμάτων σε “εθνικούς” νομισματικούς ανταγωνισμούς μέσω των υποτιμήσεων, σαν λύση παραγωγικής ανασυγκρότησης και εξόδου από την κρίση.

Ας ανατρέξουμε στη διακήρυξη της Συνδιάκεψης (Δεκ. 2012) του ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της διαπραγμάτευσης:«… Ενδέχεται να διατυπωθούν κατά τη διαπραγμάτευση απειλές, ίσως και εκβιασμοί, περί διακοπής της χρηματοδότησης, περί εξόδου από το ευρώ, ίσως και άλλα. Αλλά, όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα που χρησιμοποιήσαμε “καμιά θυσία για το ευρώ”, απόλυτη προτεραιότητα για μάς είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι η υπαγωγή σε υποχρεώσεις, που άλλοι ανέλαβαν, υποθηκεύοντας τη χώρα.Κατά συνέπεια, δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο τε﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽υπυκνσι στα οποία δες διαθςςτττέτοιων απειλών ή εκβιασμών με ν με ﷽﷽﷽﷽﷽διαθόλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση. Είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει ανεπιφύλακτα».

“Να μη γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ’’

Δύσκολο, ιστορικά ανέφικτο, ακόμη και αν το ήθελε. Η κρίση και η συνακόλουθη καταστροφή των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, δεν αφήνει περιθώρια για πολιτικές που εξαγοράζουν τη συναίνεση των εργαζόμενων τάξεων μέσω παροχών και δανείων. Το σύστημα έχει αποφασίσει να τελειώνει με το κοινωνικό συμβόλαιο, προτάσσει το λευκό κινέζο εργαζόμενο, τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (εργασιακής σκλαβιάς), τις ιδιωτικοποιήσεις, τον αποκλειστικό ρόλο στην “παραγωγή πλούτου” στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, την “κάλυψη” των κοινωνικών αναγκών, για όσους “θα δύνανται”, από τον ιδιωτικό τομέα.

Η άλλη λύση, του ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει και καλεί σε κοινωνική δράση, για σταμάτημα εδώ της καταστροφής, για ενταφιασμό των μνημονίων, για λύση ευρωπαϊκή (γιατί δεν αφορά μόνο το “δικό μας έθνος”), λύση στο ζήτημα του χρέους και της ανάπτυξης, για παραγωγική ανασυγκρότηση, με κοινωνικό και οικολογικό πρόσημο, για την οικονομία των κοινωνικών αναγκών, για νέες μορφές συλλογικής οργάνωσης της παραγωγής, της διανομής και της κατανάλωσης.

“Να κρατήσουμε ένα ποσοστό 20%’’

Εδώ αυτή η άποψη, στην αγωνία βέβαια της μη ενσωμάτωσης, ξεχνάει ότι κανένα ποσοστό δεν έχουμε στο χέρι, στο τσεπάκι μας. Η εμπειρία του τελευταίου χρόνου έπρεπε να μας είχε διδάξει ότι “εκτοξευθήκαμε” από το 4% στο 27%, επειδή προβάλαμε ως δύναμη έξω από το κάδρο της φθοράς και της διαπλοκής, για την ανυποχώρητη πολιτική και κινηματική μας δράση, αλλά και επειδή προβάλαμε και εργαζόμαστε για άλλη διακυβέρνηση, με αποφασιστικό κυβερνητικό ρόλο στην αριστερά. Μια υποχώρηση από αυτό το στόχο μπορεί να προσγειώσει τη ριζοσπαστική αριστερά όχι στο ισχυρό 20%, αλλά κάπου εκεί κοντά στο 4%, που κινούμαστε επί χρόνια.

Μάλλον για την αριστερά δεν υπάρχει άλλος ρόλος, η κοινωνία δε μας το επιτρέπει: Ή θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες που δημιουργήσαμε ή θα προσγειωθούμε απότομα σε γνώριμες περιοχές, και το κενό εξουσίας –διεκδικούμενο από πολλούς– είναι πιθανό να τροφοδοτήσει μια νέα εκτίναξη της όλο και πιο απροκάλυπτα επιθετικής ακροδεξιάς.

“Τι κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας και λαϊκής ενότητας, κυβέρνηση Αριστεράς”

Μάλιστα, κυβέρνηση της Αριστεράς, με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Τι αποστολή θα έχει αυτή η κυβέρνηση, αν όχι να αναστρέψει την καταστροφή, να σταματήσει την ανθρωπιστική κρίση με τη λήψη άμεσων μέτρων σωτηρίας για την κοινωνία; Αλλά και γιατί όχι της πιο πλατιάς “λαϊκής ενότητας”, για τη “σωτηρία της κοινωνίας”; θέλουμε να προχωρήσουμε μόνοι μας; Μένουμε αδιάφοροι στη δυνατότητα να κάνουμε πιο πλατύ το μέτωπο και να ενταχθούν σ’ αυτό και άλλοι, έστω ασταθείς και προσωρινοί, σύμμαχοι; Να πάμε μόνο με το ΚΚΕ ή και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ∙ κι αν δεν πείθονται; Αλλά, αν η κοινωνική βάση της αριστεράς συσπειρώνεται στο στόχο για τη διεκδίκηση της αριστερής διακυβέρνησης, αυτό δεν είναι ένα ισχυρό μήνυμα, που δεν μπορούν “ατιμώρητα” να αγνοούν (όπως στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου) και οι ηγεσίες; Αφού η ζωή είναι δυναμική και η ταξική πάλη μπορεί να αναδιαμορφώνει τους πολιτικούς συσχετισμούς, γιατί θέλουμε να “φυλακίσουμε” από τώρα και με λεπτομερή σχέδια γραφείου, τη δυναμική των εξελίξεων;

“Η ιστορία μας χτυπάει την πόρτα”

Ανη ιστορία μας χτυπάει την πόρτα, μάλλον δεν το κάνει τυχαία· κι αυτό, όταν το θυμόμαστε, δεν το κάνουμε από αυταρέσκεια και έπαρση, αλλά επειδή μας δείχνει το δρόμο στον οποίο πρέπει να επιμείνουμε.

Γιατί, μέσα από τις αντιφάσεις μας, ξεπερνώντας τα όριά μας και διαμορφώνοντας συγκεκριμένη ταυτότητα, συναντηθήκαμε με τις ανάγκες της κοινωνίας και τα προτάγματα της πολιτικής συγκυρίας.

Γιατί δεν υποταχθήκαμε στις σειρήνες του κυβερνητισμού από τη μια και της αριστερής αυτοαναφορικότητας και του σεχταρισμού από την άλλη.

Γιατί προτάξαμε την ανάγκη και εργαστήκαμε για το αυτόνομο πολιτικό σχέδιο της ριζοσπαστικής αριστεράς, με βάση τις ανάγκες των πολλών.

Γιατί κατευθύναμε τις δυνάμεις στην ενότητα της αριστεράς και κάναμε πρακτικά βήματα προς αυτήν, που ενέπνεαν κι άλλους να κάνουν τα δικά τους βήματα.

Γιατί ενώνοντας τις δυνάμεις μας αποκτήσαμε αυτοπεποίθηση, κοιτάξαμε τις ανάγκες της κοινωνίας και μιλάμε πολιτικά με όρους κοινωνίας.

Γιατί μιλήσαμε για την αριστερή κυβέρνηση, μαζί με το λαό.

Γιατί δημιουργήσαμε προσδοκίες, πέρα από τα όρια της χώρας.

Γιατί δεν υποταχθήκαμε στην εθνική αναδίπλωση, είδαμε την υπερεθνική διάσταση της κρίσης, χτίσαμε και δημιουργούμε σχέσεις συνεργασίας με ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Γιατί θεωρούμε ότι τα σημαντικά, οι αδήριτες κοινωνικές ανάγκες, βρίσκονται μπροστά μας και οφείλουμε, οι δυνάμεις της αριστεράς, να ανταποκριθούμε με αλληλέγγυα ευθύνη.

Ηλίας Χάιδας

Σκουριές: αλήθειες και ψέματα

Αποσπάσματα από συνέντευξη τύπου του Συνδικάτου του ΙΓΜΕ στις 28-3-2013

 

Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την προσπάθεια να εντοπίσει και να αξιοποιήσει τον πλούτο που κρύβεται μέσα στη γη. Η ανακάλυψη και αξιοποίησή του δεν είναι από μόνες τους απαραίτητο να οδηγούν και στην ευημερία ενός λαού. Στις πιο πολλές περιπτώσεις οδήγησαν στην καταπίεση, αν όχι στην εξαθλίωση, λαών και κρατών.

Τα πρώτα επιστημονικά αποτελέσματα του ΙΓΕΥ (πρόγονου του ΙΓΜΕ) αποτέλεσαν τη βάση για μεγάλες ελληνικές και ξένες επενδύσεις στον τομέα της εξορυκτικής βιομηχανίας. Ενδεικτικό είναι ότι από το 1965 μέχρι το 1975 οι εξαγωγές μεταλλευτικών – μεταλλουργικών και λατομικών προϊόντων αυξήθηκαν κατά 1065%, με μια μέση μεταβολή +27% το χρόνο.

Σ’ όλη αυτή την περίοδο η τεράστια ανάπτυξη της μεταλλευτικής βιομηχανίας, που έφθασε να αποτελεί βασικό εθνικό πόρο (το 5% του ΑΕΠ), είχε σαν αποτέλεσμα τεράστια υπερκέρδη για τους επενδυτές, ληστρική αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου με τεράστιες επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην υγεία των μεταλλωρύχων, καθώς και υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων, καθώς οι περιοχές ανάπτυξης των μεταλλείων – ορυχείων – λατομείων καταντούσαν μονοπαραγωγικές, εξαρτώμενες από τους μεταλλειοκτήτες, που εξουσίαζαν ολόκληρους νομούς (Φωκίδα, Εύβοια κ.ά.).

Στην περίοδο της κρίσης της μεταλλείας όλοι σχεδόν οι επενδυτές εγκατέλειψαν τεράστια χρέη στο Δημόσιο και περιοχές με περιβαλλοντικές πληγές.

Την ίδια περίοδο που το ΙΓΜΕ μηδένιζε τα κονδύλια της έρευνας του ορυκτού πλούτου, οι χώρες με μεταλλευτικό ενδιαφέρον επένδυαν στην έρευνα, προκειμένου στην περίοδο της ζήτησης να γνωρίζουν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Το 1999 άρχισε η πολιτική συρρίκνωσης του ΙΓΜΕ, για να καταντήσει σήμερα, μέσω της αντισυνταγματικής υπουργικής απόφασης, ΙΓΜΕ(Μ;), που ορίζεται ως κέντρο που λειτουργεί στη λογική “κόστους – κέρδους”, με 130 απολυμένους – εφέδρους σε σύνολο 280 εργαζόμενων.

Σήμερα, κάτω από τις εξαιρετικά αντίξοες οικονομικές συνθήκες της χώρας, που επέβαλαν η ξένη και ντόπια τρόικα, δεν μπορεί εν ονόματι της αντιμετώπισης της ανεργίας οποιαδήποτε επενδυτική πρωτοβουλία να υιοθετείται, χωρίς την ανάλογη επιστημονικά τεκμηριωμένη τεχνοοικονομική και περιβαλλοντική άποψη αρμόδιων φορέων της πολιτείας.

Ενώ στην περίπτωση της TVX είχε κληθεί το ΙΓΜΕ να γνωματεύσει για το όλο επενδυτικό σχήμα, δεν συνέβηκε το ίδιο στην περίπτωση των Σκουριών, όπου το όλο σχέδιο προβλέπει την ανάπτυξη ενός μεταλλείου σε μια ευαίσθητη οικολογικά περιοχή. Η μόνη εμπλοκή του ΙΓΜΕ περιορίστηκε στην υδρογεωλογική έρευνα, από την οποία προκύπτει ότι το υδατικό ισοζύγιο της περιοχής γύρω από την εκμετάλλευση θα διαταραχθεί με τον υποβιβασμό της στάθμης των υπόγειων νερών κατά εκατοντάδες μέτρα, προκειμένου να λειτουργήσει το μεταλλείο.

Τα γενικότερα οικονομικά στοιχεία της επένδυσης αποτελούν μια λεόντεια συμφωνία υπέρ της εταιρείας. Χαρακτηριστικά:

• το οικονομικό σκάνδαλο του αντίτιμου της μεταβίβασης των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην “Ελληνικός Χρυσός” το 2003, όπως αναγνωρίστηκε ακόμα και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή,
• το γεγονός ότι, πριν από την ενδιαφερόμενη εταιρεία, η Ελληνική Δημοκρατία προσέφυγε για την ακύρωση της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που, αναγνωρίζοντας ότι το ελληνικό δημόσιο υπέστη ζημιά απ’ αυτή την αγοροπωλησία, επιδίκασε το 2011 υπέρ της Ελλάδας πρόστιμο ύψους 15,34 εκατ. ευρώ,
• η μη τροποποίηση του μεταλλευτικού κώδικα της χούντας, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να εισπράξει ούτε ένα ευρώ από τα δικαιώματα εξόρυξης.

Παραμένουν προς διερεύνηση μια σειρά θέματα τεχνικά, περιβαλλοντικά, στα οποία το ΙΓΜΕ θα μπορούσε να διατυπώσει άποψη. Και υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα, που μας κάνουν να είμαστε καχύποπτοι, πέρα από την γενικότερη αρνητική εμπειρία της μεταλλευτικής δραστηριότητας του παρελθόντος. Ορισμένα από τα θέματα αυτά συνδέονται με:

• την εφαρμογή της προτεινόμενης μεταλλουργικής κατεργασίας με τη μέθοδο της “ακαριαίας τήξης” (ή flash smelting), δεδομένου ότι αριθμεί μια σειρά από σοβαρές αβεβαιότητες για τη βιομηχανική εφαρμογή της μεθόδου στα συγκεκριμένα συμπυκνώματα,
• με την “παγκόσμια πρωτοτυπία” επεξεργασίας αρσενοπυρίτη σε ένα μεταλλουργικό μίγμα υπερδιπλάσιας περιεκτικότητας σε αρσενικό, περιεκτικότητας πιθανότατα απαγορευτικής για την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζόμενων και των κατοίκων των γύρω περιοχών, δεδομένου ότι ούτε η Κίνα, ούτε ακόμη και η Ναμίμπια δεν επιτρέπουν την επεξεργασία τέτοιων μεταλλουργικών μιγμάτων,
• την ενδεχόμενη επαναφορά χρησιμοποίησης κυανίου, με σοβαρές συνέπειες στην ποιότητα των επιφανειακών, υπόγειων και θαλάσσιων νερών,
• με την ενδεχόμενη έως και βέβαιη παρουσία πλατινοειδών (παλλάδιο, πλατίνα), η εκμετάλλευση των οποίων ανεβάζει αισθητά την προστιθέμενη αξία του μεταλλείου,
• τη μη εκπόνηση Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, όπως απαιτεί η εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας σε μια τέτοιας κλίμακας εξόρυξη, σε συνδυασμό με την παραβίαση των περιβαλλοντικών όρων της ΚΥΑ Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων 143088/11/04/2005, όπως άλλωστε διαπίστωσε στις 12-13/5/2010 κλιμάκιο των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος.

Η μη εμπλοκή του ΕΚΒΑΑ (πρώην ΙΓΜΕ) στο όλο θέμα μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εταιρεία γνωρίζει ότι η πυρομεταλλουργική μέθοδος flash smelting, εάν τροφοδοτηθεί με υψηλή περιεκτικότητα σε αρσενικό, θα μολύνει σίγουρα το περιβάλλον, αφού αυτό κατανέμεται στα απαέρια, στη σκουριά, αλλά και στο προς αξιοποίηση προϊόν. Ως αποτέλεσμα, ούτε η επένδυση θα είναι οικονομικά βιώσιμη, αφού θα χρειασθεί μετά το προϊόν να καθαρισθεί με πολύπλοκες υψηλού κόστους μεθόδους. Γι’ αυτό παραπέμπει τη λειτουργία του εργοστασίου flash smelting στον 8^ο χρόνο, ενώ η μητρική European Goldfields, σε έκθεση που δημοσιεύτηκε μετά την έγκριση της περιβαλλοντικής μελέτης, αποκαλύπτει ευθέως ότι τροποποιεί μονομερώς την εγκριθείσα ΜΠΕ και στην ουσία εγκαταλείπει το εργοστάσιο. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι η εταιρεία περιέλαβε το εργοστάσιο, για να πάρει την άδεια λειτουργίας.

Στο εύλογο ερώτημα αν θα ήμασταν υπέρ ή κατά της συγκεκριμένης επένδυσης, θα λέγαμε ότι η τεχνολογία δημιουργεί προβλήματα, αλλά και λύνει προβλήματα. Ποιος όμως φορέας είναι αξιόπιστος να κάνει αυτού του είδους τις μελέτες, όταν το ΙΓΜΕ είναι υπό διάλυση, και ποιος θα ελέγξει τα αποτελέσματα, οικονομικά, τεχνικά, περιβαλλοντικά, όταν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, όπως οι Επιθεωρήσεις Μεταλλείων, διαλύονται και οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα στοιχειώδη (π.χ. Ασωπός);

Σε ό,τι αφορά την εξασφάλιση θέσεων εργασίας με ικανοποιητικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στους εργαζόμενους στα μεταλλεία, η εφαρμοζόμενη πολιτική τούς έχει οδηγήσει στην απαξίωση με την υλοποίηση των επιδοτούμενων από το ΕΣΠΑ προγραμμάτων κατάρτισης.

Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να κάνουμε σαφές ότι διαφωνούμε ριζικά με σκοταδιστικές αντιλήψεις, που απορρίπτουν γενικά την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και επιζητούν, εν ονόματι οποιουδήποτε κινδύνου, να σταματήσει γενικά η έρευνα. Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η γνώση είναι δύναμη, δεδομένου μάλιστα ότι στην εξηντάχρονη πορεία του το ΙΓΜΕ έχει δώσει με επιτυχία ερευνητικά αποτελέσματα που αφορούν την απορρύπανση και την αποκατάσταση μεταλλείων και λατομείων.

Τέλος, προκειμένου να τοποθετηθούμε για τη συγκεκριμένη επένδυση της “Ελληνικός Χρυσός”, δεν μπορεί να μην παίρνουμε υπόψη τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της περιοχής, όπου, αντί για διάλογο και εγγυήσεις, αντιμετωπίζουν το κράτος του Δένδια, με τις χουντικής εμπνεύσεως πρακτικές σύλληψης κατοίκων, τις “εξαφανίσεις” κατοίκων, τις λήψεις DNA από πολίτες της περιοχής παρά τη θέλησή τους, με μόνη αιτιολογία ότι εκφράστηκαν δημόσια κατά της επένδυσης, τη ρίψη δακρυγόνων μέσα σε σχολεία, την κλήση για απολογία στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεκαπεντάχρονων μαθητριών, την παράβαση κάθε νομιμότητας. Ανάπτυξη με ΜΑΤ και τρομοκρατία δεν γίνεται, δεν μπορεί με την ανεργία να εκβιάζεται η κοινή λογική, η επιστήμη και η έρευνα.

Το Συνδικάτο έχει πάγια θέση την εντατικοποίηση της έρευνας του ορυκτού πλούτου και την αξιοποίησή του προς όφελος του λαού και του τόπου. Για όλους τους λόγους που προαναφέραμε λέμε όχι στο συγκεκριμένο επενδυτικό σχέδιο, συμπαραστεκόμαστε σε όσους αγωνίζονται για μια αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου με τις προϋποθέσεις που αναφέραμε.

“Ραγίζει” το καθεστώς της ΓΣΕΕ. Κρίση και διαφοροποιήσεις – διασπάσεις σφράγισαν το 35ο συνέδριο

Το καθεστώς της ΓΣΕΕ στην εποχή των μνημονίων και με τον κόσμο της εργασίας γονατισμένο “ράγισε” εκ των έσω. Η τακτική της πασοκικής πλειοψηφίας “και με τον εργάτη, και με τον εργοδότη” κατέρρευσε. Εξ άλλου, το επιβεβαιώνουν οι ισχνές απεργιακές κινητοποιήσεις στο άδειο Πεδίον του Άρεως την τελευταία τριετία.

Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ ιδιαίτερα μετά τις εκλογές του 2012 κατέρρευσε. Προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί φραστικά από την κομματική της ηγεσία. Κατάφερε σ’ ένα βαθμό να κρατήσει το μεγάλο όγκο του μηχανισμού της, στηριζόμενη κύρια στο προ τριακονταετίας πελατειακό, κομματικό συνδικαλιστικό σύστημα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ, τράπεζες κ.λπ.),

εκεί δηλαδή που ανθούσε ή που ανθεί ακόμη η λογική της τακτοποίησης των δικών μας ανθρώπων –βλέπε κλαδικές, παλαιότερα.

Ουσιαστικά η ΠΑΣΚΕ “απέδρασε” από τις ιστορικές ευθύνες που απαιτούσαν οι καιροί. Η ηγεσία της περιορίστηκε στην προκήρυξη ανέτοιμων – αποσπασματικών απεργιών –περίπου τριάντα γενικές απεργίες– χωρίς πολιτικό και οργανωτικό σχέδιο. Η πλειοψηφία της ΠΑΣΚΕ παρακολουθούσε όλο αυτό το διάστημα ως θεατής την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την έκρηξη της ανεργίας.

Η ΠΑΣΚΕ χωρίς αυτοκριτική και με διάθεση ρελάνς, εκφράζοντας τάχα μου την αντίθεσή της στις μνημονιακές πολιτικές, διατρανώνει ξανά τον προσανατολισμό της στο σοσιαλισμό… Αν δεν είναι αυτό υποκρισία και ανευθυνότητα, τι είναι; Ακούγοντας μόνο τα κεντρικά της στελέχη να εκφωνούν λόγους περί μονόδρομου, αλλά με προϋποθέσεις, εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, καταλαβαίνει κανείς πόσο επικίνδυνοι γίνονται.

Η απόφαση του συνεδρίου, με προσπάθεια τεχνητών διαφοροποιήσεων, στηρίχτηκε στις ψήφους των συνέδρων της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, στα πλαίσια της κυβερνητικής τους συγκατοίκησης. Υπάρχουν όμως κάποιες μικρές αλλαγές στους συσχετισμούς, οι οποίες μάλλον θα επηρεάσουν τις μελλοντικές εξελίξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Ήδη εμφανίστηκε το νέο συνδικαλιστικό σχήμα από 38 συνέδρους, το “Ενωτικό Μέτωπο Εργατικών Ισχυρών Συνδικάτων” (ΕΜΕΙΣ), που δηλώνει κομματικά αυτόνομο και ιδεολογικά έχει ως όραμα τη σύγχρονη σοσιαλιστική κοινωνία. Μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής του ο Ν. Φωτόπουλος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η Σ. Σουλουφάκου, Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, και άλλα στελέχη, που μετέχουν στη διοίκηση της ΓΣΕΕ και προέρχονται όλοι από την ΠΑΣΚΕ.

Μ’ αυτά τα δεδομένα επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις για διάσπαση της ΠΑΣΚΕ, που θα τροφοδοτήσει νέες εξελίξεις, καθώς χάνει πια την παντοδυναμία της. Μια παντοδυναμία, που στο όνομά της δεν είχε κανένα ηθικό φραγμό, προκειμένου να διασωθούν αλώβητοι οι μηχανισμοί, να στήσει ολόκληρη επιχείρηση ελέγχου των αντιπροσώπων, όπως “μάντρωμα” σε συγκεκριμένο ξενοδοχείο σε συνθήκες απομόνωσης και κρατήσεις σε τρία ξενοδοχεία για τους “νόθους” αντιπροσώπους και με πλήρη συμφωνία με τη ΔΑΚΕ και το ΠΑΜΕ. Οι νόθοι αντιπρόσωποι, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, έφταναν το 25%.

Μετά απ’ αυτό το συνέδριο η διοίκηση της ΓΣΕΕ είναι αρκετά διαφορετική. Η ΠΑΣΚΕ έχασε 6 έδρες σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο (είχε 22 και πήρε 16), 3 έδρες πήρε η νέα παράταξη ΕΜΕΙΣ που προέκυψε από τη διάσπαση της ΠΑΣΚΕ, 2 επί πλέον έδρες πήρε η Αυτόνομη Παρέμβαση, που από τις 3 που είχε στο προηγούμενο συνέδριο έφτασε τις 5, και 1 επί πλέον έδρα πήρε το ΠΑΜΕ, που από 9 έφτασε τις 10, ενώ η ΔΑΚΕ παρέμεινε στις 11 έδρες.

Μετά το συνέδριο αναμένεται να συνεχιστεί ο εναγκαλισμός ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, πιστών ακολούθων της συγκυβέρνησης, χωρίς να ξεχνάμε και τα “παιδιά” της ΔΗΜΑΡ, εφόσον θα έχουν την πλειοψηφία στα νέα όργανα. Η Αυτόνομη Παρέμβαση θα προτείνει το συνέδριο να αποκτήσει μεταβατικό χαρακτήρα ενός χρόνου, προκειμένου να διεξαχθούν αρχαιρεσίες σ’ όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού κινήματος που θα αποτυπώνουν τους σημερινούς συσχετισμούς, μέτρα για ανόθευτη εκπροσώπηση καθώς και έναρξη διαδικασιών ενοποίησης ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδιών.

Σπύρος Παγκράτης

Δίκτυο Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς

Τα UFO και η εκδίκηση των μικροβίων: Σκηνές ταινίας καταστροφής μετά τον εντοπισμό στην περιοχή μας του μύκητα Ceratocystis platani

«Αυτή την περιοχή πρέπει να την αναδείξουμε», σκέφτηκε ο… τοπικός κύριος x και έβαλε μπροστά τις μπουλντόζες (σ’ έναν άλλο γνωστό μου δήμο, ένας αντίστοιχος τύπος έχει ταλέντο στα… αλυσοπρίονα!).

Στην ταινία καταστροφής του 2005 War of the Worlds με τον Τομ Κρουζ (remake παλιότερης ταινίας), ο πλανήτης δέχεται μαζική επίθεση από εξωγήινους, που αφήνουν στο πέρασμά τους καμένη γη. Καμία ανθρώπινη δύναμη ή επινόηση δεν κατορθώνει να νικήσει τους εισβολείς, οι οποίοι όμως αναπάντεχα αρχίζουν να καταρρέουν εξαιτίας των μικροβίων, από τα οποία είναι εντελώς απροστάτευτοι…

Στη χώρα μας, τα UFΟ συνηθίζουν και επιτίθενται στο φυσικό περιβάλλον σπέρνοντας δρόμους, αναπλάσεις, αναδείξεις, ανάπτυξη… Και αφού ως γνωστόν κανείς δεν τους σταματά, έρχεται η ώρα των μικροβίων! Όπως ακριβώς στην ταινία. Αλλά οι μύκητες (δυστυχώς… περιορισμένης αντίληψης) δεν επέλεξαν το σωστό στόχο! Αντί για τα UFO στράφηκαν στα πλατάνια. Έτσι το έργο έγινε εφιάλτης!

Η εικόνα πάρθηκε από το bloghttp://z-movieland.blogspot.gr

Το 2003 διαπιστώθηκε η είσοδος και στην Ελλάδα της πιο καταστρεπτικής ασθένειας του πλατάνου διεθνώς. Το παθογόνο αυτό εισέρχεται στο δένδρο από πληγές, εγκαθίσταται και προκαλεί το θάνατο, ενώ η μόλυνση γρήγορα μεταδίδεται και στα γειτονικά δένδρα. Δεν έχει υπάρξει έως τώρα αποτελεσματική μέθοδος καταπολέμησης και έτσι τα προληπτικά μέτρα είναι τα μόνα που ενδείκνυνται. Το πιο σημαντικό είναι να μην εισέλθει η ασθένεια σε μια περιοχή. Ο πιο βασικός παράγοντας διασποράς του παθογόνου και της εξάπλωσης της ασθένειας είναι ο άνθρωπος και οι δραστηριότητές του. Το παθογόνο μπορεί να μεταφερθεί με την ξυλεία, τα πριονίδια, τα εργαλεία κλαδέματος, τα οχήματα κ.λπ. Εκσκαφές, κλαδέματα, “ερωτική χαρακτική” στους κορμούς, κάρφωμα πινακίδων, συνεργεία της ΔΕΗ, των δήμων κ.ο.κ. συχνά μεταφέρουν το μικρόβιο. Μεγάλη μάστιγα δε, σύμφωνα με τον καθηγητή Τσόπελα, που μίλησε πρόσφατα για το θέμα σε εκδήλωση στη Γλυκή Θεσπρωτίας, είναι τα δημόσια έργα και οι κάθε λογής “αναπλάσεις”.

Η (πραγματική) εικόνα των νεκρών πλατάνων πάρθηκε από http://www.newsbeast.gr

Στην περιοχή μας η συνέχεια αναμένεται ζοφερή για τον Καλαμά και τον Αχέροντα μετά τον εντοπισμό της ασθένειας εκεί. Πρέπει άμεσα να υπάρξει μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης των πάντων και μέτρα πρόληψης. Δυστυχώς, στις περιοχές που εισβάλλει ο μύκητας, θανατώνει τα πλατάνια χωρίς εξαίρεση και χωρίς σταματημό! Ολόκληρες παραποτάμιες περιοχές απογυμνώνονται, τα πλατάνια εξαφανίζονται, η εδαφική διάβρωση ακολουθεί ανελέητη, τα οικοσυστήματα καταρρέουν, η αισθητική, η αναψυχή, η γαλήνη, η τοπική τουριστική οικονομία εκπνέουν. Στον Αχέροντα υπάρχει ακόμη ελπίδα σύμφωνα με τον καθηγητή, ενώ ο Καλαμάς πρέπει να θεωρείται νεκρός σε ότι αφορά τα πλατάνια του.

Η υπόθεση αναδεικνύει ορισμένα σοβαρά ζητήματα.

• Οι μελέτες σκοπιμότητας και οι ΜΠΕ των έργων, αναπαράγουν το ποιηματάκι ότι «οι επιπτώσεις είναι ελάχιστες, προβλέψιμες, αναστρέψιμες» και λοιπές ανοησίες, ενώ πάντα «το έργο αναμένεται να δώσει ανάσα, πνοή, ανάπτυξη κ.λπ.» Με τη συγκεκριμένη ασθένεια, το μοντέλο αυτό καταρρέει με πάταγο. Ένα έργο ανεξαρτήτως κλίμακας, μπορεί να έχει ανυπολόγιστες επιπτώσεις! Όταν εμπλέκονται βιολογικοί παράγοντες, η επιχειρούμενη απλουστευτική προσέγγιση είναι για κλάματα. Όσο για ορισμένα… “βαριά” πτυχία, καλύτερα να μη μιλήσει κανείς! Σύμφωνα με τον καθηγητή Τσόπελα, τα συνεργεία της Εγνατίας κατά πάσα πιθανότητα έφεραν την ασθένεια από την Πελοπόννησο και τη διέσπειραν στα πλατανοδάση της Ηπείρου, ενώ στον Καλαμά το κακό ξεκίνησε από διαμόρφωση του χώρου που έγινε προκειμένου να πραγματοποιηθεί μια συναυλία και κάπου δίπλα moto–cross!
• Η ανθρώπινη δραστηριότητα στο σύνολό της (παγκοσμιοποίηση, τεχνολογική έξαρση, εκμηχάνιση, αυτοκίνηση, κλιματική αλλαγή, δίχως όρια κινητικότητα κ.λπ.), βασιζόμενη αξιωματικά στην κυριαρχία επί της φύσης, αποδεδειγμένα δεν είναι αειφόρος, όσο τα φυσικά οικοσυστήματα δεν μπορούν ή δεν προλαβαίνουν να προσαρμοστούν.
• Οι δομές της χώρας μας (λ.χ. αποδυνάμωση Δασικών Υπηρεσιών, Ερευνητικών Ιδρυμάτων, ξεχαρβάλωμα Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών κ.λπ.) αδυνατούν να παίξουν το ρόλο που θα ήθελαν.
• Όσον αφορά τον τρέχοντα (συνήθως παρωχημένο και ακατέργαστο) πολιτικό λόγο, αυτός επιμένει και ψαρεύει πελάτες στη θολούρα των λέξεων “ανάπλαση”, “ανάδειξη”, “ανάπτυξη”. Ταυτόχρονα, η μνημειώδης ανεπάρκεια σε πρακτικό επίπεδο διασφαλίζει την αποτυχία υπό όλες τις συνθήκες!

Θ.Β.

Αποτελέσματα εκλογών για το συνέδριο της ΟΛΜΕ

Παρατηρούμε στις εκλογές αυτές μια σημαντική αύξηση των ενωτικών – αγωνιστικών δυνάμεων σε αριστερή κατεύθυνση, γεγονός εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Παρ’ όλο που η παράταξη της ΝΔ (ΔΑΚΕ) κρατά κάποιες δυνάμεις, οι δυνάμεις που αρνούνται το μνημόνιο και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας αποτελούν πλειοψηφικό ρεύμα. Βλέποντας λοιπόν και τα αποτελέσματα σε άλλες ΕΛΜΕ, φαίνεται ότι, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, οι δυνάμεις του τέως δικομματισμού θα χάσουν την πλειοψηφία στην ΟΛΜΕ. Η ΠΑΣΚ βρίσκεται σε τροχιά εξαφάνισης και στη Πρέβεζα δεν κατέβηκε καν στις εκλογές.

Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό και θα σηματοδοτήσει γενικότερες αλλαγές, γιατί αυτή η αλλαγή των συσχετισμών στην ΟΛΜΕ, γίνεται ακριβώς τη στιγμή που η τρόικα εσωτερικού φέρνει προς ψήφιση σαρωτικές αλλαγές στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, διαλύοντας έτσι το δημόσιο σχολείο. Αυξάνουν το ωράριο των εκπαιδευτικών –που παρά τα αντιθέτως ψευδώς λεγόμενα βρίσκεται στο μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ– και έτσι δεν πρόκειται να προσλάβουν ούτε έναν αναπληρωτή, προσθέτοντας στην ανεργία, που δήθεν καταπολεμούν, άλλους 10.000 νέους ανθρώπους, ενώ με τη νομοθεσία περί μετάθεσης οπουδήποτε στην Ελλάδα, φρονούν ότι θα εξαναγκάσουν σε παραίτηση πολλούς από τους μόνιμους, που θα χάσουν τις οργανικές τους θέσεις. Να πώς σχεδιάζουν να πιάσουν τους στόχους για τις “αποχωρήσεις” των δημοσίων υπαλλήλων για το 2013. Δεν πρόκειται να κλείσουν “άχρηστους” οργανισμούς. Θα κλείσουν σχολεία και νοσοκομεία. Ενώ με την τιμωρητική αξιολόγηση θέλουν να επιβάλουν την απόλυτη υποταγή των εκπαιδευτικών, φυλάγονται και για τη περίπτωση που κάποιοι τους ξεφύγουν: Θα κάνουν χρήση του νέου πειθαρχικού κώδικα, που θέλει να βγάλει “επίορκους” όσους αγωνίζονται: Περίπτωση του Στέφανου Γκουλιώνη, δάσκαλου στο 1^ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο της Λάρισας για παιδιά με αυτισμό, που διώκεται για “ανάρμοστη συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας”, επειδή διαδήλωσε πέρσι στις 25 Μάρτη, παραπέμπεται με την κάλπικη κατηγορία περί “αντίστασης κατά της αρχής”, και κινδυνεύει με απόλυση, χωρίς καν να τελεσιδικήσει η ποινή του.

Τέτοιες στιγμές η καλύτερη απάντηση είναι ένα μαζικό, ενωτικό και αγωνιστικό σωματείο.

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για το φορολογικό σύστημα

Οι αλλεπάλληλες φορολογικές “μεταρρυθμίσεις” που εφαρμόστηκαν κατά καιρούς τα τελευταία χρόνια από διάφορες κυβερνήσεις του δικομματισμού έχουν τις παρακάτω διαχρονικές σταθερές:

• σχέση άμεσων-έμμεσων φόρων (44%-56% σήμερα) υπέρ των έμμεσων φόρων (ειδικά στα χρόνια του μνημονίου οι έμμεσοι φόροι αυξήθηκαν χωρίς ιστορικό προηγούμενο),

• όλο και δυσμενέστερη φορολόγηση των μισθωτών και των συνταξιούχων (στα χρόνια των μνημονίων φορολογούνται ακόμα και αυτοί που διαβιούν κάτω από το όριο φτώχειας),

• δημιουργία ενός πλέγματος φοροαπαλλαγών και χαριστικών εξαιρέσεων του μεγάλου πλούτου και ταυτόχρονα εκτεταμένη φοροδιαφυγή.

Η βασική κατεύθυνση της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σχετικά με το φορολογικό σύστημα είναι η εισαγωγή ενός συστήματος που θα είναι “σταθερό, ταξικά μεροληπτικό υπέρ των εργαζομένων, αναδιανεμητικό και δίκαιο…όπου κάθε πολίτης θα φορολογείται ανάλογα με το συνολικό πραγματικό του εισόδημα και τη φοροδοτική του ικανότητα».

Στα πλαίσια της εξειδίκευσης αυτής της βασικής κατεύθυνσης έγινε στις 4-3-2013 ημερίδα του τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του κόμματος με θέμα “Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος”, που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών.

Περιγράφοντας τους βασικούς άξονες της φορολογικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε πως χρειαζόμαστε «ένα φορολογικό σύστημα λειτουργικό, σταθερό, πιο αποτελεσματικό και προπαντός πιο δίκαιο». Υπογράμμισε πως η αφετηρία του πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για το φορολογικό σύστημα είναι η απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης μέσω της αναδιανεμητικής πολιτικής, λέγοντας πως «το φορολογικό σύστημα ασκεί αναδιανεμητική πολιτική».Επιπλέον ο Αλέξης Τσίπρας άσκησε σφοδρή κριτική στη θέση των νεοφιλελεύθερων οικονομικών και πολιτικών ελίτ περί διογκωμένων δημόσιων δαπανών του ελληνικού κράτους, επισημαίνοντας πως ο κυρίαρχος πολιτικός και οικονομικός λόγος εμφανίζει συστηματικά το δημοσιονομικό πρόβλημα στην Ελλάδα ως πρόβλημα υπερβολικών δαπανών. Στην πραγματικότητα όμως οι δημόσιες δαπάνες είναι χαμηλότερες από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ τα έσοδα είναι λιγότερα επίσης (Τσακαλώτος-Λάσκος). Άρα, το πρόβλημα των ελλειμμάτων στη χώρα μας είναι μια ταξικά μεροληπτική υπέρ της ολιγαρχίας πολιτική υστέρησης των εσόδων της χώρας (λίστα Λαγκάρντ) και όχι οι δημόσιες δαπάνες.

Οι συγκεκριμένες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Πρώτα απ’ όλα ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά σε προτάσεις για άμεση ανακούφιση των πολιτών, με κατάργηση όλων των άδικων και κοινωνικά βάρβαρων μνημονιακών χαρατσιών, όπως του ΕΕΤΗΔΕ (γνωστό ως χαράτσι της ΔΕΗ), της εισφοράς “αλληλεγγύης”, αλλά και προστασία των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων από χρέη στην εφορία.

Ειδικότερα οι βασικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι οι εξής:

Περιουσιολόγιο

Προτείνεται η δημιουργία πλήρους εικόνας κάθε περιουσιακού στοιχείου του φορολογούμενου. Στο Περιουσιολόγιο θα καταγράφεται η αξία της ακίνητης και κινητής περιουσίας των φορολογουμένων στο εσωτερικό και εξωτερικό.

Ανατροπές στη φορολογική κλίμακα

Όσο για τη φορολογική κλίμακα, προτείνεται:

–Φορολόγηση κάθε πηγής εισοδήματος με την ίδια φορολογική κλίμακα, με προοδευτικά αυξανόμενους συντελεστές, αλλά και ελάφρυνση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.

–Όλα τα εισοδήματα των φυσικών προσώπων, ανεξαρτήτως πηγής, φορολογούνται με την ίδια κλίμακα.

–Η φορολογική κλίμακα πρέπει να διαθέτει περισσότερα κλιμάκια προκειμένου να αποκατασταθεί η προοδευτικότητα της φορολογίας.

–Ατομικό αφορολόγητο όριο το εκάστοτε όριο φτώχειας, που προσδιορίζεται σήμερα στις 12.000 ευρώ με προσαύξηση κατά 2.000 ευρώ για το πρώτο και το δεύτερο παιδί και 3.000 ευρώ για κάθε επόμενο.

–Ποσοστό των δαπανών διαβίωσης των φορολογουμένων (που αναγνωρίζονται στη φορολογία φυσικών προσώπων) αφαιρούνται από το φόρο και όχι από το εισόδημα (η αφαίρεση δαπανών από το εισόδημα ευνοεί τα μεγάλα εισοδήματα)

Επιχειρήσεις

Για τη φορολογία επιχειρήσεων ο βασικός στόχος είναι η αύξηση των εσόδων από επιχειρηματική δραστηριότητα προκειμένου τα έσοδα από αυτή την κατηγορία φόρων να προσεγγίσουν τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο. Σύμφωνα με το ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μεγάλη απόκλιση στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρωζώνη, άρα χάνονται σημαντικά έσοδα από τις μεγάλες επιχειρήσεις. (Σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό του 2013 τα έσοδα από Νομικά Πρόσωπα θα κινηθούν στα 1,6 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 0,8% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι 2,3% του ΑΕΠ.)

Μείωση ΦΠΑ

Για τους έμμεσους φόρους, σκοπός είναι η σταδιακή μείωσή τους, με πρωταρχικά ζητούμενα:

– Μείωση του ανώτατου συντελεστή ΦΠΑ 23%.

– Χαμηλός συντελεστής ΦΠΑ για τα βασικά είδη διατροφής (ψωμί, γάλα, ζυμαρικά κ.λπ.), της εστίασης, των παιδικών τροφών, των ειδών προσωπικής ανάγκης των ατόμων με αναπηρία, των προϊόντων πολιτισμού και γνώσης και των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.

– Ειδική φορολογία στα είδη και τις υπηρεσίες πολυτελούς διαβίωσης – κατανάλωσης. Θέσπιση φόρου επιδεικτικής κατανάλωσης (σκάφη αναψυχής, αεροσκάφη, ελικόπτερα, πισίνες, αυτοκίνητα μεγάλης ιπποδύναμης ή αρχικής εμπορικής αξίας κ.λπ.).

Ακίνητα

Στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνεται ακόμη Φόρος Μεγάλης Περιουσίας με ατομικό αφορολόγητο όριο τις 300.000 ευρώ ανά άτομο και προοδευτική κλίμακα πάνω από αυτό, ο οποίος θα συνεπικουρείται από την κατάργηση των φοροαπαλλαγών και των προνομιακών καθεστώτων του μεγάλου πλούτου. Ο συγκεκριμένος φόρος θα υπολογίζεται με βάση τα στοιχεία του περιουσιολογίου, στα οποία θα περιλαμβάνονται η κατοχή κτηρίων, οικοπέδων, γαιών, έργων τέχνης, καταθέσεων τραπεζών, επενδυτικών προϊόντων και συμμετοχών σε εταιρείες. Επιπλέον τίθεται πρόταση για εφαρμογή ενός φόρου μεταβίβασης ακινήτων, κληρονομιάς και δωρεών με πολύ υψηλά όρια, ώστε να πιάνει μόνον τους πλουσίους.

Φορολογικοί μηχανισμοί

Οποιοδήποτε φορολογικό σύστημα για να σταθεί χρειάζεται τους αντίστοιχους μηχανισμούς. Γι’ αυτό προτείνεται, ο καθολικός ηλεκτρονικός έλεγχος, επικέντρωση του ΣΔΟΕ στα δύσκολα θέματα της φοροδιαφυγής, όπως οι ενδοομιλικές συναλλαγές και το λαθρεμπόριο καυσίμων, και λήψη μέτρων προκειμένου να μην καταλήγουν στη δικαιοσύνη μαζικά οι φορολογικές υποθέσεις, όπως συμβαίνει σήμερα, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση των εισπράξεων.

Ακόμα, προτείνεται ρύθμιση οφειλών για όσους έχουν υποστεί εξάντληση της φοροδοτικής τους δυνατότητας εξαιτίας της πληθώρας των φόρων που έχουν επιβληθεί και αφορά ανέργους, μισθωτούς – συνταξιούχους με χαμηλά εισοδήματα, μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους. Πρόκειται για καθορισμό ανώτατου ορίου για μηνιαία καταβολή χρεών στην εφορία. Το όριο αυτό θα είναι ποσοστό στο καθαρό οικογενειακό εισόδημα που απομένει, αν αφαιρεθούν στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας (ή ποσό ενοικίου) και ιατρικά έξοδα για σοβαρές ασθένειες. Το ποσοστό υπολογίζεται με βάση κλίμακα η οποία (ενδεικτικά) είναι για κάθε φορολογούμενο:

Τα χρέη στα οποία δεν αντιστοιχεί μηνιαία δόση καταβολής (λόγω του ύψους των εισοδημάτων) δεν διαγράφονται, αλλά παγώνουν (δεν προστίθενται προσαυξήσεις ούτε λαμβάνει οποιοδήποτε μέτρο είσπραξης η εφορία), μέχρι οι υπόχρεοι να βρεθούν σε οικονομική κατάσταση, η οποία θα τους επιτρέπει τη σταδιακή, έστω, εξόφλησή τους.

(Επιμέλεια: Αντώνης Κυνηγός. Βασική πηγή του άρθρου η εφημερίδα “Η Αυγή”)

Βασίλης Παπαδημητρίου ή αλλιώς: Ο κόσμος μετριέται με καρδιά

Στο πέρασμα από το Σάββατο στην Κυριακή, 1/4/2013, πέθανε ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και κομμουνιστής Βασίλης Παπαδημητρίου, που είχα την τύχη να είναι θείος μου. Γι’ αυτό η φόρτιση είναι ιδιαίτερη για μένα που γράφω αυτό το σημείωμα.

Ο Βασίλης Παπαδημητρίου ανήκε σε μια φτωχή οικογένεια και ήταν το μεγαλύτερο παιδί από τα πέντε που είχαν η Σοφία Αξούργου και ο Ανδρέας Παπαδημητρίου. Το1940 τελείωσε το Γυμνάσιο της Πρέβεζας. Οι συνθήκες βέβαια δεν ήταν τέτοιες που να τον βοηθήσουν να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο. Εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και τον ΕΛΑΣ και κατά τη διάρκεια της κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Άλλωστε το σπίτι της μητέρας του Σοφίας Αξούργου ήταν μια από τις ισχυρές γιάφκες αντίστασης. Εκεί υπήρχε πολύγραφος με τον οποίον τυπώνονταν παράνομες προκηρύξεις. Το Σεπτέμβρη του 1944 συμμετείχε στη μάχη της Πρέβεζας η οποία διεξήχθη μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ και η οποία κατέληξε στη σφαγή της υποδειγματικής της ΕΠΟΝ στην Παργινόσκαλα και άλλων αριστερών και δημοκρατών κατοίκων της Πρέβεζας από τον ΕΔΕΣ.

Ο Βασίλης Παπαδημητρίου μετά το 1945 και τη Βάρκιζα ακολούθησε την τύχη της γενιάς του, πέρασε από δίκες και εξορίστηκε. Κύριος σταθμός της εξορίας του ήταν το κολαστήριο της Μακρονήσου, στο οποίο έφθασε από τους πρώτους και υπέστη άγριους βασανισμούς. Ήταν εγκλεισμένος εκεί όπου βρίσκονταν οι νεότεροι εξόριστοι, οι οποίοι δεν είχαν στρατευθεί λόγω της κατοχής, αλλά θεωρήθηκαν λιποτάκτες. Μαρτυρίες συνεξόριστών του φέρνουν στην επιφάνεια γεγονότα, τα οποία αυτός δε διηγούνταν ποτέ και σε κανέναν. Ήταν γνωστός στη Μακρόνησο με το παρατσούκλι “κατσίβελος” εξ αιτίας του ότι ήταν μελαχρινός. Στον “κατσίβελο” προσπάθησαν από τις πρώτες μέρες να εκμαιεύσουν δήλωση μετανοίας, πραγματοποιώντας ρώσικη ρουλέτα. Ο Β. Παπαδημητρίου ήρεμος τους είπε ότι «δεν υπογράφει, κι αν έχουν τα κότσια ας τον σκοτώσουν αμέσως» Αυτή η ανδρεία στάση του έκανε το γύρο του νησιού και διαδόθηκε σε όλους, ακόμη και στους κρατούμενους που έφθασαν αργότερα, ένας από τους οποίους το κατέγραψε σε απομνημονεύματά του. Παρέμεινε εξόριστος στη Μακρόνησο έως το κλείσιμό της χωρίς να υπογράψει “δήλωση μετανοίας”. Κατόπιν πήγε Ικαρία. Με διαλείμματα ελευθερίας μπαινόβγαινε στις φυλακές. Ακόμη και στην τελευταία (;) περιπέτεια της χώρας, τη δικτατορία, ο Βασίλης Παπαδημητρίου εξορίστηκε στα Γιούρα. Η “κανονική” ζωή του άρχισε μετά το 1974. Στα χρόνια αυτά οι δικοί του άνθρωποι υπέστησαν διώξεις, δεν έβλεπε την αγαπημένη του γυναίκα και το γιο του. Ο πατέρας του Ανδρέας δεν τον είδε ποτέ από το 1945 και μετά, αφού πέθανε, ενώ η μητέρα του καθημερινά “προσκαλούνταν” στην αστυνομία με σκοπό να συνετιστεί και να πείσει το γιο της να υπογράψει δήλωση, κάτι που η ίδια αντέκρουε δυναμικά. Από το 1974 και μετά δεν υπήρξε ενταγμένος μέλος του ΚΚΕ, αλλά παρέμεινε πιστός στο κόμμα, το ΚΚΕ, στο οποίο από πολύ μικρός εντάχθηκε.

Ο Βασίλης Παπαδημητρίου δεν έζησε μόνο την εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά και τη μεγάλη εκλογική άνοδο της ΕΔΑ. Έζησε τις εσωκομματικές εντάσεις και διασπάσεις του ΚΚΕ με κύρια εκείνη του 1968. Εκεί είδε αρκετούς πρώην συντρόφους του και συνεξόριστούς του να εντάσσονται στο ΚΚΕ Εσωτερικού ή αλλού.

Ήταν επιλογή του να μην έρχεται ποτέ σε προσωπική σύγκρουση μαζί με τους πρώην συντρόφους του, να διατηρεί τις φιλίες του, να συζητά τα πάντα μαζί τους.

Ήταν επιλογή του να διακηρύσσει πάντα στα κομματικά στελέχη και μέλη του ΚΚΕ τα οποία έβλεπε συχνά, ότι τώρα είναι καιρός να τοποθετηθούν στα ηγετικά κλιμάκια νέοι άνθρωποι, οι οποίοι δε θα έχουν “βαρίδια” παλαιών εποχών και προσωπικών αντιπαραθέσεων. Ίσως γι αυτό το λόγο επέλεξε να μην εμπλακεί οργανωτικά με το ΚΚΕ.

Ήταν επιλογή του να συμβουλεύει τα νέα κομματικά μέλη, τους Κνίτες (ένας από τους οποίους τότε κι εγώ) να μένουν μακριά από ιδεοληψίες και φανατισμούς.

Ήταν επιλογή του και άποψή του να θεωρεί ότι μόνο η ενότητα της Αριστεράς, παρά τις διαφωνίες που υπάρχουν, αλλά και το γεγονός ότι ήταν ΚΚΕ, είναι η μοναδική λύση για ν’ αλλάξει η χώρα και η κοινωνία.

Ήταν επιλογή του να μιλά νηφάλια και να εξηγεί σε όλους τις απόψεις του.

Ήταν επιλογή του να μιλάει ακόμη και με τους συμπολίτες του που κατέθεσαν στην αστυνομία εναντίον του.

Ήταν επιλογή του να μη μιλάει ποτέ για τις δύσκολες μέρες και χρόνια των φυλακών και της εξορίας.

Υπήρξε Άνθρωπος σεμνός, ηθικός, με υψηλές αξίες. Όσοι υπήρξαν φίλοι του, όσοι τον γνώριζαν, δεν έχουν το ελάχιστο αρνητικό να του καταλογίσουν. Όλοι τους ήταν ιδιαίτερα ευτυχισμένοι που τον είχαν φίλο και σύντροφο. Ιδιαίτερα οι δικοί του άνθρωποι, οι άνθρωποι της οικογένειάς του, τον θεωρούσαν στήριγμά τους για κάθε δύσκολη στιγμή.

Εγώ ως νεότερος τον είχα και τον έχω ως παράδειγμα συνέπειας, αγωνιστικότητας. Είναι για μένα το παράδειγμα που δείχνει ότι μπορούμε να παλέψουμε για μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς εκτοπισμούς κι εξορίες, δημοκρατική, χωρίς διακρίσεις και βιαιότητα της εξουσίας. Για μια κοινωνία που θα συνθέτει τις διαφορετικές απόψεις, που θα είναι ζωντανός ο διάλογος, η νηφαλιότητα και οι ανθρώπινες αξίες.

Είχα τη τύχη να έχω θείο μου έναν σπουδαίο άνθρωπο, έναν σπουδαίο αγωνιστή. Ίσως είναι γι αυτόν αντιπροσωπευτικός ο στίχος του Γ. Ρίτσου «Ο κόσμος μετριέται με καρδιά» Γιατί αυτός ήταν μια καρδιά. Είμαι περήφανος γι’ αυτόν και για τη γενιά του! Θα νικήσουμε!

Απόστολος Παπαδημητρίου

Αντί στεφάνου

Στην μνήμη του Βασίλη Παπαδημητρίου

► ο Άρης Παπαδόπουλος προσφέρει 50,00 ευρώ στο Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας.

► ο Συ.Ριζ.Α. Πρέβεζας προσφέρει επίσης 50,00 ευρώ στο Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας.

Πανελλαδική συνάντηση κοινωνικών ιατρείων στη Θεσσαλονίκη

Την Κυριακή, 14 Απρίλη, οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη, από το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης μια πρώτη άτυπη πανελλαδική συνάντηση κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη, αν σκεφτεί κανείς το άτυπο της συνάντησης και τη διαδικτυακή της οργάνωση και συντονισμό. Η οργάνωση και η φιλοξενία από τους συναγωνιστές Θεσσαλονικείς ήταν άψογη. Παρευρέθηκαν αρκετά κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, από την Κρήτη ώς τη Βόρεια Ελλάδα: Ρέθυμνο, Ηράκλειο Κρήτης, Μυτιλήνη, Ελληνικό Αττικής, Πετράλωνα – Θησείο, Πειραιάς, Καματερό, Βόλος, Λάρισα, Κοζάνη, Νάουσα, Δράμα, Κιλκίς, Θεσσαλονίκη και Πρέβεζα.

Η συνάντηση χαρακτηρίστηκε σαν μια πρώτη γνωριμία δομών αλληλεγγύης στο χώρο της υγείας και ασχολήθηκε κυρίως με τη φυσιογνωμία, τις αρχές και τον τρόπο λειτουργίας των ιατρείων.

Από τη συζήτηση φάνηκε ότι πέρα από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που αφορούν την αφετηρία και το στήσιμο της κάθε δομής (λαϊκές συνελεύσεις, κινήσεις πολιτών, αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, δημοτικές κινήσεις, ιατρικούς και φαρμακευτικούς συλλόγους κ.λπ.) και την υποστήριξη από δήμους και περιφέρειες ή όχι, υπήρξαν αρκετά κοινά σημεία στις αρχές λειτουργίας τους (αυτοοργάνωση, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, ανεξαρτησία από φορείς, μη χρηματοδότηση από ΕΣΠΑ) και τους στόχους (όχι υποκατάσταση δημόσιου τομέα υγείας, αγώνας για την αυτοκατάργησή τους υπέρ ενός καθολικού δημόσιου συστήματος υγείας χωρίς αποκλεισμούς, σταθερός αντιρατσιστικός προσανατολισμός με παρεμβάσεις ενάντια σε φαινόμενα ρατσισμού στο χώρο της υγείας).

Επίσης υπήρξε έντονος προβληματισμός και ανησυχία για τον όλο και διευρυνόμενο αποκλεισμό από τη νοσοκομειακή περίθαλψη ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, που δεν έχει ασφάλεια λόγω των ανάλγητων νεοφιλελεύθερων πολιτικών που πλήττουν καίρια το χώρο της υγείας, αδιαφορώντας για την αξιοπρέπεια και τη ζωή των ανθρώπων.

Το θέμα αυτό ξεφεύγει από τη δράση των κοινωνικών ιατρείων, τα οποία παρέχουν πρωτοβάθμια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και πρέπει να γίνει διεκδίκηση όλης της κοινωνίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο αποφασίστηκε ο συντονισμός και οι κοινές δράσεις όλων των ιατρείων ξεκινώντας από την οργάνωση κάθε μήνα μιας κοινής μέρας δράσεων για την ανάδειξη του αποκλεισμού των ανασφάλιστων από τα νοσοκομεία.

Τέλος συμφωνήθηκε η οργάνωση μιας μεγαλύτερης συνάντησης των κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων στις αρχές του καλοκαιριού, με πιθανότερο τόπο συνάντησης την Αθήνα, όπου θα γίνει μια προσπάθεια επεξεργασίας πολλών θεμάτων που προκύπτουν από τη λειτουργία τους και μιας κοινής διακήρυξης για τις αρχές και τους στόχους τους.

 

Πέγκυ Κανελλοπούλου

Καλλιόπη Μιχελάκου

Επιμένουν…

Εξωφρενικές οι καταστάσεις που δημιουργούνται στη χώρα μας, καταστάσεις που, αν δεν ήταν τραγικές, θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίζαμε και φαιδρές ή γελοίες –και όμως συμ-βαίνουν! Και είναι εξωφρενικές, γιατί η αντιφατικότητα και οι αντιθέσεις που δημιουργούν, έχουν αντίκτυπο στη μοίρα του ελληνικού λαού, που τα τελευταία χρόνια πλήττεται από μια βαθιά οικονομική κρίση. Κρίση, που την επέβαλε η σκληρή πολιτική της ευρωπαϊκής τρόικας, που –πραγματικά– η επιμονή στην εφαρμογή της, φαίνεται ότι είναι πολιτική των ισχυρών δυνάμεων για να καταρρακώνουν την οικονομία των ασθενέστερων κρατών, ώστε να την ελέγχουν πλήρως και να αντλούν τα κέρδη τους μέσα από τη δυστυχία των λαών.

Αξιοσημείωτο βήμα για διαπραγμάτευση ή ανάκαμψη της χώρας μας μέχρι στιγμής δεν έγινε, αντίθετα η κυβερνητική πολιτική επιμένει να βαδίζει σε μονοπάτια που οδηγούν στην εξαθλίωση των ανθρώπων, εφαρμόζοντας –η εσωτερική μας τρόικα– τα συμφωνηθέντα και υπογραφέντα με τη Γερμανία κυρίως, αφήνοντας χωρίς αντίκρισμα την επιταγή που είχε υπογράψει με τον ελληνικό λαό, προεκλογικά.

Επιμένουν, λοιπόν –το βασικότερο– και συνεχίζουν να κυβερνούν οι τρικομματικοί εταίροι, με όποια μέσα διαθέτουν, στραμμένοι πάντα προς την Ευρώπη, υπακούοντας πάντα στις επιταγές της, ενώ στην ελληνική καθημερινότητα επιμένουν να υφίστανται τραγικές καταστάσεις. Δεν περιγράφονται οι σκηνές της καθημερινής ζωής που φανερώνουν το αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει ο έλληνας, και ιδιαίτερα το οικονομικό, που έχει αντίκτυπο στην ψυχολογία του, που συνεχώς εξασθενεί.

Συγκεκριμένα, επιμένουν να εξαθλιώνουν βασικούς τομείς της ζωής ,στους οποίους οι πολίτες πάντα εναποθέτουν τις ελπίδες τους για μια ποιοτική ζωή και διαβίωση: η υγεία και η περίθαλψη στην Ελλάδα καταρρέουν και έχουν γίνει έρμαια της σκληρής πολιτικής της λιτότητας. Η κατάσταση που επικρατεί σε νοσοκομειακούς χώρους είναι απερίγραπτη και, παρά τις διαμαρτυρίες εργαζομένων, γιατρών και ασθενών, δυστυχώς η κυβέρνηση μας, η “εθνικής σωτηρίας”, εξακολουθεί να επιμένει στην αδιαφορία της.

Όπως, βέβαια, και η κυβέρνηση εξακολουθεί να επιμένει να εφαρμόζει σχέδια για την “ποιοτική” αναβάθμιση της παιδείας, που apriori είναι ανεφάρμοστα, αφού προσκρούουν σε αντικειμενικές δυσκολίες. Το σχέδιο “Αθηνά” οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη συγχώνευση –λιγότερο– και στο κλείσιμο –πιο πολύ– σχολών, που εκεί φοιτούσαν νέοι, επιλέγοντας το αντικείμενο που τους εξέφραζε. Βέβαια οποιοδήποτε σχέδιο, που στην εφαρμογή του δεν λαμβάνει υπόψη όλες τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες, έχει σχεδιαστεί πρόχειρα και αντιεπιστημονικά, ενώ εξυπηρετεί διεθνείς επιταγές, είναι καταδικασμένο στην αποτυχία και δυστυχώς –όπως έχει γραφτεί– “βλάπτει σοβαρά την παιδεία”, οδηγώντας σε πλήρη αποσύνθεση το “πτώμα” της ανώτατης εκπαίδευσης. Το βαθύτερο πλήγμα –βέβαια– το δέχονται τα Τ.Ε.Ι., προσθέτοντας έτσι στις στρατιές των ανέργων πτυχιούχων και στρατιές φοιτητών που “βολοδέρνουν” από σχολή σε σχολή, με άσχετα αντικείμενα σπουδών –άρα αδιάφορα. Το σχέδιο “Αθηνά” καταρρακώνει τη Δημόσια Εκπαίδευση, πριμοδοτεί την ιδιωτική και τα κολλέγια στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης και μνημονιακής πολιτικής, μιας πολιτικής που θα αφήνει αμόρφωτους τους νέους των μεσαίων στρωμάτων.

Οι κυβερνώντες με βαθιά επίγνωση των λαθών τους, που επιμελώς καλύπτουν δίνοντας πάντα στο λαό ανακριβή στοιχεία, επιμένουν να οδηγούν στην ανεργία χιλιάδες νέους, αυξάνοντας τα ποσοστά της (ο κ. Βενιζέλος –ποιος;– μιλάει ακόμα για 500.000 θέσεις εργασίας) ή επιμένουν να τους δείχνουν το δρόμο της μετανάστευσης για αναζήτηση νέων συνθηκών ζωής, έξω από την Ελλάδα.

Το χειρότερο όλων είναι ότι οι κυβερνώντες επιμένουν στην αναλγησία τους και μάλιστα την εθνική –κι ας το παίζουν πατριώτες και “υπερέλληνες”–, αφού ξεπουλάνε δημόσια γη και εξακολουθούν να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα. Επιμένουν να υποθάλπουν φοροφυγάδες, επιμένουν σε δήθεν παραδειγματικές τιμωρίες κάποιων “μεγαλόσχημων” ενώ παράλληλα και την ίδια στιγμή περισσεύουν οι δηλώσεις συμπαράστασης, επιμένουν τέλος να αντέχουν να κυβερνούν οι ίδιοι, υπομένοντας μια “εταιρική” και ετερόφυλη αμηχανία, στην οποία τους έχει ρίξει η ευρωπαϊκή τρόικα, που επιμένει στην εφαρμογή των υπογραφέντων και συμφωνηθέντων.

Η ευρωπαϊκή τρόικα δε, συνεχώς επιμένει να επεμβαίνει–πάντα σε ρόλο “διασώστη”–στα οικονομικά προβλήματα χωρών, που η γεωφυσική τους θέση είναι υψίστης σημασίας και σπουδαιότητας και φυσικά προς ίδιον όφελος. Πρώτα η Ελλάδα και τώρα το παράδειγμα της Κύπρου το αποδεικνύουν, αφού η Κύπρος –παρά το ηρωικό της “όχι”– έχασε σπουδαίους πυλώνες της εθνικής της οικονομίας, ενώ ζει και βιώνει στιγμές φρίκης που και το κακό παρελθόν της ζωντανεύουν και την πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα αναβιώνουν. Τα ίδια σκανδαλώδη πράγματα συμβαίνουν και στην Ελλάδα και στην Κύπρο: οικονομική κάμψη και κρίση, κουρέματα που γίνονται όχι για δημόσια ή κρατικά χρέη αλλά για τράπεζες και τραπεζίτες («όπου κερδίζεται μια τράπεζα χάνεται μια γενιά», έχει ειπωθεί), εξαθλίωση των πολιτών, ψυχολογικός πόλεμος, ένα αβέβαιο μέλλον χωρίς καμιά προοπτική ανάκαμψης και ένα δράμα που ήδη αρχίζει να παίζεται στη Μεγαλόνησο, χωρίς να ξέρουμε την κατάληξή του.

Όσοι επιμένουν να προκαλούν οικονομικά δράματα σε λαούς που έχουν μια σημαντική θέση στην κοινωνική, πολιτιστική ή οικονομική ιστορία, οδηγώντας τους σε απόγνωση ή αδιέξοδα, είναι οι τρομοκράτες του ευρωπαϊκού –κυρίως– πολιτισμού, αυτοί που έχουν κάψει σωρούς βιβλίων και χιλιάδες ανθρώπων, είναι οι δογματικοί και άτεγκτοι, οι ρατσιστές, αυτοί που καθηλώνουν τις χώρες της επιρροής τους σε “ακινησία και ακυβερνησία”, όπως δηλώνει ο Μίκης Θεοδωράκης, «πράγματα που δείχνουν ότι η Δημοκρατία είναι βαριά άρρωστη».

Είναι αυτοί που επιμένουν στα αιώνια λάθη τους!

Φιλικά, Ε.Δ.

Κώστας Βάρναλης, Ελεύθερος κόσμος

Γράφε Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα

και βλόγα το Φονιά, βρίζε το Θύμα!

Κι’ Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,

τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα.

 

Και σύ, Νόμε, των άνομων ασπίδα,

σαν τη μαϊμού από κλώνο σ’ άλλον πήδα

κι απ’ την κορφή με την ουρά κρεμάσου,

να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου.

 

Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου,

Σφιχτόδενε τ’ αξύπνητο χαϊβάνι.

Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ’ αψήλου

κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει.

 

Και συ τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας έσχατη τεφροδόχα,

και συ πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!

 

Κώστας Βάρναλης

 

(Απόσπασμα από τον πρόλογο στον «Ελεύθερο Κόσμο». Εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1965)

Κομούνια βγάζει ή άσβεστος, παπάδες ο γρανίτης

Οι αρδεύσεις στην Πρέβεζα και το Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο

Του Γιάννη Ρέντζου

 Με την αναστάτωση που προκλήθηκε από το “σχέδιο Αθηνά”, για την ανασυγκρότηση των ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ήρθε στην επιφάνεια μια παλιότερη ιδέα εκπαιδευτικής αναδιοργάνωσης. Σε όρους του “σχεδίου Αθηνά”, αυτή η ιδέα παρουσιάστηκε ως “ομοσπονδιακού τύπου πανεπιστήμιο”, με την επωνυμία “Αδαμάντιος Κοραής”. Το παλιότερο πρότυπο, που είχε προταθεί με το ίδιο περιεχόμενο, στο γύρισμα της δεκαετίας 1970/1980, είχε το όνομα “Αττικό Πανεπιστήμιο”. Και οι δύο αυτές κινήσεις πανεπιστημιακής μεταρρύθμισης (αν θέλουμε να δούμε το ζήτημα θετικά) πρόβλεπαν την όποια, διοικητική ή ακαδημαϊκή, συνένωση των παραδοσιακών πανεπιστημιακών φορέων, που είναι οι άλλοτε σχολές με έδρα την ελληνική πρωτεύουσα, γνωστές πια ως σοβαρά ελληνικά πανεπιστήμια, δηλαδή το Γεωπονικό, το Οικονομικό, το Πάντειο, το Πανεπιστήμιο Πειραιά και το Χαροκόπειο. Το αν είναι “πανεπιστήμια” είναι άλλο ζήτημα.

M. C. Escher, Σχετικότητα

Το ιδεώδες θα ήταν βέβαια να στηθεί, έστω και με φειδωλή διαχείριση, μια πανεπιστημιακή δομή που θα άνοιγε το δρόμο επιστημονικής συνεργασίας σύμφωνα με ένα πρότυπο διαλεκτικής ανασυγκρότησης της έρευνας και της διδασκαλίας. Ήδη από την εποχή της πρώτης προσπάθειας συνένωσης με το “Αττικό Πανεπιστήμιο” αναδύονταν τα ιδεώδη της “διεπιστημονικότητας”. Μια συνένωση “μονο-επιστημονικών” ιδρυμάτων −τότε στο Αττικό Πανεπιστήμιο και τώρα στο Ομοσπονδιακό− θα μπορούσε να οδηγήσει, έστω και πειραματικά, από μια “πολυκλαδικότητα” με ανεξάρτητες μονοκλαδικές σχολές, έδρες και ιεραρχίες σε μια διακλαδικότητα σε διαλεκτική συνεργασία.

Μια τέτοια σκέψη μπορεί να αποτελέσει πυρήνα μαρξιστικής τριτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας παιδαγωγικής. Άλλωστε παραμένει πρότυπο στην κατεύθυνση αυτή το μνημειώδες πρώτο μάθημα του Πουλαντζά στην Πάντειο, όταν είχε έρθει ως επισκέπτης καθηγητής. Ομολογούσε τότε (βλ. περιοδικό Κάπα, 19/30 Οκτωβρίου 1987) πως, όπως το διατύπωσε σεμνά, μολονότι δίδασκε επί χρόνια σε μια έδρα κοινωνιολογίας, δεν είχε καταφέρει ακόμα να μάθει τι είναι κοινωνιολογία. Γιατί; Επειδή η επίσημη κοινωνιολογία “των αστών” το κρύβει. Ενώ μιλάει ακατάπαυστα για κοινωνικές τάξεις και κοινωνικές συγκρούσεις, αποφεύγει να ονοματίσει κάτι που βρίσκεται πάνω και πίσω από όλα και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, κατά τον Πουλαντζά, από την πάλη των τάξεων.

Το άρθρο του Πουλαντζά τιτλοφορείται “Η κατάτμηση και η ενότητα των κοινωνικών επιστημών” και υπονοεί πως πρέπει να αναζητηθεί διαλεκτικά η διεπιστημονική ενότητα των ποικίλων κλάδων σε βάρος των ιεραρχιών και των εδρών, αλλά προς χάρη της όποιας βαθύτερης υλιστικής κοινωνικής αλήθειας. Αν υπάρχει. Για παράδειγμα: Μπορεί το νερό που πίνουμε, δηλαδή τα πετρώματα και τα χώματα του φυσικού μας χώρου να μας επηρεάζουν στις ιδεολογικές μας ροπές και στις πολιτικές μας επιλογές; Μπορούν δηλαδή, για παράδειγμα, τα ασβεστολιθικά πετρώματα να οδηγούν την καρδιά μας στα αριστερά, ενώ τα γρανιτικά να γυρίζουν το μυαλό μας στα δεξιά; Τι είναι αυτό το περίφημο “Δασκάλους βγάζει ή άσβεστος, παπάδες ο γρανίτης”, όπως ακριβώς ειπώθηκε κάποτε; Πώς θα το ερευνήσουμε αυτό; Σε ποιον επιστημονικό κλάδο ανήκει; Στην πολιτική και εκλογική γεωγραφία; Στη γεωλογία; Στην υδρολογία; Στη γεωργική χημεία; Στη νευρολογία – ψυχολογία ή στην κοινωνιολογία;

Πώς λοιπόν θα μελετήσουμε τους όποιους μηχανισμούς φυσικής αιτιοκρατίας (και γεωγραφικού ντετερμινισμού, όπως λέγεται) μέσα σε μια κοινωνία; Μπορεί το νερό που πίνουμε να μας “καθοδηγήσει”; Μπορεί η ραχούλα του βουνού, όπου βρίσκεται το χωριό μας, να μας ρίξει στο δικομματισμό; Και, αν είναι έτσι, ποιο είναι το καθήκον διαφώτισης που έχει ο αριστερός επιστήμονας; Αυτά τα περί γεωλογίας και νερού, που αλλάζει τους ανθρώπους, τα χαρτογράφησε με μεγάλη ακρίβεια και τα “απέδειξε”, πριν ακριβώς εκατό χρόνια (1913), ο γάλλος γεωγράφος, ιστορικός και κοινωνιολόγος Αντρέ Ζίγκφριντ. Απλά μελέτησε την εκλογική συμπεριφορά ενός γαλλικού νομού, με αποτέλεσμα, βέβαια, σε πρώτη φάση, να αντιμετωπιστεί χωρίς σοβαρότητα, παρά με ειρωνεία.

Η μελέτη του όμως ήταν ξεκάθαρη. Στα μέρη με ασβεστολιθικά πετρώματα, οι αγρότες κοινωνικοποιούνταν και ψήφιζαν κεντροαριστερά ενώ στα μέρη με γρανιτικά πετρώματα ο κόσμος χαρακτηριζόταν από την περηφάνια του συμφεροντολόγου δεξιού χωριάτη. Γιατί; Τα πράγματα ήταν απλά. Μόνο που η ερμηνεία απαιτούσε μια διαλεκτική διεπιστημονική εμβάθυνση. Στα μέρη του ασβέστη, όπου υπήρχαν δυσκολίες ανοίγματος ιδιωτικού φρέατος, η κοινωνική συνεργασία για κανάλια και αρδευτικά έργα ήταν απαραίτητη. Αυτό διαμόρφωνε δημοκρατικές αριστερές συνειδήσεις, που το γαλλικό ρητό τις βάζει να εκπροσωπούνται από το δάσκαλο. Στα μέρη του γρανίτη, όπου διευκολυνόταν η ανεξάρτητη “αρίδα” γεώτρησης στο ιδιωτικό κτήμα, το κοντόθωρο εγωτικό συμφέρον ενισχυόταν. Ο αγρότης έμενε μόνος, και “χάρη στη βοήθεια του θεού”, δεν χρειαζόταν συνεργατικούς συμβιβασμούς. Τι άλλο από δεξιά συμπεριφορά είναι αυτό; Που, άλλωστε, εκδηλωνόταν και στις κάλπες.

Αντί για επιμύθιο. Τα πράγματα αυτά δεν είναι για την ιστορία μόνο και για την αξία της διεπιστημονικής διαλεκτικής ανάλυσης. Η λειψυδρία της περιοχής της πόλης μας, μιας περιοχής στο πολυυδρότερο διαμέρισμα της χώρας μας, την Ήπειρο, πρέπει να μας συνεγείρει. Υπάρχουν βέβαια ειδικοί που πρέπει να μιλήσουν γι’ αυτά και να μας κατευθύνουν. Ο Δήμος και μάλιστα η πόλη, αποτελούν γεωργική περιφέρεια. Εκεί που ιδιωτικοποιούμε συνέχεια τα εδάφη μας με προοπτική επέκτασης του σχεδίου πόλεως και πολυκατοικιοποίηση, πρέπει να κοινωνικοποιήσουμε άξονες και διαδρομές υδατικών καναλιών για άμεση χρήση νερού και ενθάρρυνση της αγροτικής δραστηριότητας. Αυτά δεν πρέπει να τα περιμένουμε από το κράτος του δικομματισμού αλλά να μπουν σε ένα αγωνιστικό πρόγραμμα κοινωνικής διαφώτισης.

6η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία

H ποδηλατική κοινότητα της χώρας διοργανώνει την 6η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία. Η Κυριακή 19 Μαΐου 2013 είναι αφιερωμένη στη ζωή, στη χαρά, στην ελπίδα. Σε 40 πόλεις της Ελλάδας τα ποδήλατα βγαίνουν στο δρόμο και ζητούν καλύτερες και ασφαλέστερες συνθήκες μετακίνησης και πόλεις με λιγότερα ΙΧ.

Ζωή και χαρά

Το ποδήλατο είναι σωστή επιλογή. Είναι ασφαλές, ευχάριστο, ωφέλιμο για την υγεία, την οικονομία, τη διάθεση, δεν (ηχο)ρυπαίνει και δεν ενοχλεί, χρειάζεται ελάχιστο χώρο για την κίνηση και για την στάθμευσή του. Οι ποδηλάτες με κεντρικό σύνθημα “Ανοίγουμε το δρόμο στη ζωή” συνιστούν σε όλους τους συμπολίτες μας να ξαναγυρίσουν στο ποδήλατο και να αλλάξουν τρόπο ζωής. Δεν είναι “λύση ανάγκης” αλλά συνειδητή επιλογή για τον κάθε “πολίτη”. Στηρίζουμε όλους τους εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης (περπάτημα, συγκοινωνία) και απορρίπτουμε την υπερβολική χρήση του ΙΧ αυτοκινήτου σαν αντικοινωνικού και σπάταλου εργαλείου για την καθημερινότητα, τη ζωή, την οικονομία.

Ελπίδα

ΗΠρέβεζα, παραδοσιακή ποδηλατούπολη, διεκδικεί σήμερα το αυτονόητο. Επιστρέφει στις φυσικές της λειτουργίες και προσδοκά να ξαναγίνει απλή, φιλική και βολική για όλους.

Το ποδήλατο μπορεί να καθιερωθεί στην πόλη μας κερδίζοντας το σεβασμό, το χώρο και τις υποδομές που του χρειάζονται. Οι παραδοσιακές ποδηλατουπόλεις της Ευρώπης στον πλούσιο βορρά , όπως το Άμστερνταμ, η Κοπεγχάγη κ.ά., αντιλήφθηκαν έγκαιρα τις συνθήκες χάους των πόλεών τους, αξιοποίησαν τις πετρελαϊκές κρίσεις και μεταλλάχτηκαν σε ιδανικές πόλεις για όλους τους πολίτες. Με τον ίδιο τρόπο η σημερινή κρίση μπορεί να δώσει στις δημιουργικές δυνάμεις της πόλης μας την απαραίτητη ώθηση για να την μεταμορφώσουν σε σύγχρονη ποδηλατούπολη.

Πρέβεζα 24–4-2013

(kfpp@otenet.gr)

Στα γραφεία της Χρυσής Αυγής οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία Χαλκιδικής

Συνάντηση πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χρυσής Αυγής με αντιπροσώπους του Σωματείου Εργαζομένων Υπογειτών των Μεταλλείων Κασσάνδρας. Στη συνάντηση συμμετείχαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης, Πολύβιος Ζησιμόπουλος και Αντώνης Γρέγος, ο πρόεδρος του Σωματείου, Άγγελος Δεληγιόβας και ο Γραμματέας Γεώργιος Αρβανίτης.

«Συγχαρητήρια, πιάσατε πάτο» ήταν το σχόλιο του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων για τη συνάντηση. Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής, οι βουλευτές «δήλωσαν απερίφραστα την απόλυτη στήριξή τους στους εργαζόμενους και στα δίκαιά τους, καθώς και ότι θα στηρίξουν τα δίκαια αιτήματά τους εντός και εκτός Βουλής» (22/3/2013. Πηγή: tvxsteamtvxs.gr/node/123468).

Σημ. ΔιΠ: Στο προηγούμενο φύλλο του Φόρουμ σχολιάσαμε τις ολοσέλιδες διαφημίσεις των αφεντικών καναδών “χρυσοθηρών” με τα πρόσωπα των εργαζόμενων που “μας κοιτούσαν στα μάτια” ξεσκούφωτοι. Σήμερα τα συμφέροντα αφεντικών, “εργαζόμενων” και προστατών (νταβατζήδων) δείχνουν να είναι κοινά.

Όταν λοιπόν λέμε ότι η ΧΑ δεν είναι τίποτε άλλο από το μακρύ χέρι (μα το πολύ μακρύ…) των αφεντικών (ντόπιων και ξένων), αυτό ακριβώς εννοούμε. Αρκεί να υπάρχουν κεφάλαια από πίσω. Αν επίσης αυτή η μετατροπή των “εργαζόμενων” σε συνεργάτες των αφεντικών για ένα κομμάτι (στην κυριολεξία) ψωμί και η πρόσκληση για προστασία στο μακρύ χέρι του συστήματος, τη ΧΑ, δεν είναι κατάντια, τότε τι είναι;

Κατά τα άλλα η ΧΑ ενδιαφέρθηκε πρόσφατα και για τις αρκούδες και τους λύκους της Πίνδου. Ίσως σε λίγο να δούμε ανακοινώσεις τους ότι περνούν με ασφάλεια και τις αρκούδες απέναντι στο δρόμο. Όπως και τις γιαγιάδες στον Άγιο Παντελεήμονα. Ό,τι να ’ναι κι ό,τι κάτσει. Φραμπαλάς, “μαγκιά” και διαφήμιση να υπάρχει!

Ο ορυκτός πλούτος, ο ζεόλιθος του Έβρου και οι… συμπτώσεις

Είναι γνωστό ότι στο βόρειο Έβρο, στα όρια του Δήμου Ορεστιάδας, έχει εντοπιστεί (σημ.Φόρουμ: από το ΙΓΜΕ) ένα από το πλουσιότερα και ποιοτικότερα κοιτάσματα ζεόλιθου. Το συγκεκριμένο κοίτασμα στα Πετρωτά του Έβρου υπολογίζεται σε 100 εκατομμύρια τόνους (σημ. Φόρουμ: καθαρότητας 95%), τη στιγμή που η Ελλάδα εισάγει ετησίως περίπου 50-60 χιλιάδες τόνους, κυρίως από τη Βουλγαρία και την Τουρκία.

Από το 2005 μία ελληνική εταιρεία από τη Θεσσαλονίκη εκδήλωσε ενδιαφέρον να εκμεταλλευτεί το κοίτασμα, δημιουργώντας πολλές θέσεις εργασίας σ’ αυτό το νευραλγικό σημείο της ελληνικής επικράτειας, που μαστίζεται από τη μετανάστευση και την ανεργία, και αναπτύσσοντας μια εξαγωγική δραστηριότητα με προφανή οφέλη για την εθνική οικονομία.

Η πορεία του επενδυτικού σχεδίου εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της κακοδαιμονίας που χαρακτηρίζει τη δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα.

Επί σειρά ετών δεν προχωρούσε τίποτα, μέχρι τη στιγμή που η υπόθεση έφτασε στην Ομάδα Εργασίας για την Απεμπλοκή Επενδύσεων, υπό το συντονισμό του τότε Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως Θεόδωρου Πάγκαλου. Η απόφαση που πάρθηκε στις αρχές του 2011 έβαζε τις βάσεις για την προώθηση της επένδυσης, πράγμα που επετεύχθη λίγο αργότερα με ανάληψη πρωτοβουλιών από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης.

Έτσι στις 22 Μαρτίου 2011 ο Γενικός Γραμματέας της Α.Δ. Μακεδονίας-Θράκης κάνει δεκτή την αίτηση θεραπείας της συγκεκριμένης εταιρείας και στις 20 Μαΐου 2011 υπογράφεται πανηγυρικά η σύμβαση παραχώρησης από το ελληνικό δημόσιο και τη βορειοελλαδίτικη εταιρεία, με την παρουσία του Γ.Γ. Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης, του Περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης, της Αντιπεριφερειάρχη Έβρου, του Δημάρχου Ορεστιάδας, τοπικών Βουλευτών και λοιπών εκπροσώπων τοπικών φορέων.

Λίγες μέρες μετά, ένας βουλευτής από τη Χίο, ο σημερινός Υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου, καταθέτει ερώτηση στη Βουλή θεωρώντας ότι υπάρχουν νομικά προβλήματα στην υπόθεση αυτή.

Ο τότε Υφυπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Μανιάτης αποφασίζει στις 14 Ιουνίου 2011 να ακυρώσει τη διαδικασία της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης και την υπογραφή της σύμβασης (αν και όλα είχαν γίνει σύμφωνα με τις εντολές του προϊσταμένου του, Αντιπροέδρου της κυβέρνησης), θεωρώντας ότι έπρεπε να γίνει διαγωνισμός.

Η υπόθεση κολλάει για μια ακόμη φορά και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα. Οι τοπικοί φορείς και οι κάτοικοι του βορείου Έβρου διαμαρτύρονται και θεωρούν ως απόλυτη κοροϊδία την πλήρη αδυναμία των εκάστοτε κυβερνήσεων να βρουν τρόπο, ώστε να υλοποιηθεί μία αναπτυξιακή επένδυση στα σύνορα, με οποιοδήποτε τρόπο και διαδικασία.

Πάμε τώρα να δούμε κάποια δεδομένα που αφορούν την υπόθεση αυτή και κάποιες συμπτώσεις.

Κοίτασμα ζεόλιθου υπάρχει και στην άλλη πλευρά των συνόρων, λίγα χιλιόμετρα από τα Πετρωτά του Έβρου. Είναι το κοίτασμα στην περιοχή Κίρτζαλι της Βουλγαρίας, το οποίο εκμεταλλεύεται μια εταιρεία, που μάλιστα εξάγει το προϊόν και στην Ελλάδα. Άρα η εταιρεία αυτή έχει συμφέρον να μην υπάρξει εκμετάλλευση του συγκεκριμένου ελληνικού κοιτάσματος, για να μην έχει ανταγωνισμό στην αγορά. Η εταιρεία αυτή ανήκει από το 2003 κατά 96,8%, στον όμιλο S&B Βιομηχανικά Ορυκτά, ελληνικών συμφερόντων (Οδυσσέας Κυριακόπουλος).

Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος (και η Ομάδα Εργασίας για την Απεμπλοκή Επενδύσεων) τα βρίσκει όλα νόμιμα και δίνει εντολή να προχωρήσει η σύμβαση.

Η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης προχωρά και υπογράφεται η σύμβαση παραχώρησης από το ελληνικό δημόσιο.

Η υπόθεση μπλοκάρεται μετά την ερώτηση που κατέθεσε (σημ. Φόρουμ: στις 9 Μάη του 2011) ένας βουλευτής από τη Χίο, (σημ. Φόρουμ: πρόκειται για τον κ. Μουσσουρούλη, σήμερα υπουργό Ναυτιλίας και Αιγαίου), ο οποίος βρήκε χρόνο και τις κατάλληλες πληροφορίες να ασχοληθεί με τις λεπτομέρειες μιας σύμβασης στα σύνορα του Έβρου…

Ο υφυπουργός Περιβάλλοντος ακυρώνει τη σύμβαση στις 14 Ιουνίου 2011. Στις 16 Ιουνίου 2011 ανακοινώνεται ανασχηματισμός της κυβέρνησης, ο Υφυπουργός παραμένει στη θέση του, αλλά προϊστάμενός του Υπουργός Περιβάλλοντος τοποθετείται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μέχρι τότε Υπουργός Οικονομικών.

Ενάμιση χρόνο μετά και ακόμη δεν έχει γίνει τίποτα, ο ελληνικός ζεόλιθος παραμένει στη γη, εισάγουμε ζεόλιθο από το εξωτερικό και λίγα χιλιόμετρα δυτικά μια εταιρεία ελληνικών συμφερόντων (σημ. Φόρουμ: S&B οικ. Κυριακόπουλου, βλ. βωξίτες Γκιώνας) εκμεταλλεύεται το βουλγαρικό ζεόλιθο.

Τελικά φαίνεται πως αυτή η εταιρεία είναι ο μόνος κερδισμένος από το “μπλοκάρισμα” της επένδυσης στο βόρειο Έβρο και τη μη εκμετάλλευση των 100 εκατομμυρίων τόνων ζεόλιθου στα Πετρωτά Ορεστιάδας.

Εάν προσθέσουμε ότι στο Διοικητικό Συμβούλιο αυτής της εταιρείας φιγουράρει το όνομα της κυρίας Ελένης Παπακωνσταντίνου (εξαδέλφης του πρώην Υπουργού και εμπλεκομένης στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ) θα εκπλαγείτε πολύ;

Τελικά ζούμε στη χώρα των πολλών συμπτώσεων και των πολύ μικρών “παρεών”. Κάποια ονόματα τα συναντάς σχεδόν παντού!

Πηγές: http://www.faros24.gr/oikonomika-nea/o-zeolithos-tou-ebrou-kai-oi-simptoseis-papakonstantinou.html

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/01/blog-post_288.html#.UQG6uL800vk

http://www.moussouroulis.gr/parliament/eleghos/erotiseis/item/1076-ερώτηση-μίσθωση-λατομικού-χώρου-βιομηχανικών-ορυκτών

http://www.sandb.com/el/about/management/

 

Σημ. 1. Από τα παραπάνω γίνεται φανερό και δεν είναι να απορεί κάποιος γιατί δεν θέλουν το ΙΓΜΕ στα πόδια τους και εδώ και χρόνια το απαξιώνουν, το υποβαθμίζουν, το συρρικνώνουν, το διαλύουν, το απειλούν με κατάργηση. Η τεκμηριωμένη επιστημονική του δραστηριότητα μπορεί μερικές φορές να είναι και εμπόδιο στην πειρατικής φύσης πολιτική τους, της λαμογιάς και του ξεπουλήματος των πάντων. Έτσι εξηγείται επίσης και η πρόσφατη (θετική για την εκμετάλλευση) στάση της διοίκησής του απέναντι στο θέμα της εξόρυξης του χρυσού στην Χαλκιδική. Είναι επίσης μία από τις εξηγήσεις της περήφανης απάντησης του Δημάρχου Αλεξανδρούπολης στον καναδό “χρυσοθήρα” πρέσβη: «Αφήστε μας ήσυχους».

Σημ.2. Η εκμετάλλευση του ζεόλιθου δεν έχει τίποτε κοινό με την αντίστοιχη του χρυσού και λοιπών μεταλλικών ορυκτών. Γίνεται με πηγάδια ή στοές (Γαλλία, Νορβηγία, Γερμανία, Ρουμανία) και με επιφανειακή αποκάλυψη – λατομείο (Τουρκία, Βουλγαρία). Τα απορρίμματα είναι αδρανή, στείρα, φυσικά πετρώματα. Δεν χρησιμοποιούνται χημικά στην επεξεργασία του μεταλλεύματος. Το μετάλλευμα αλέθεται (μέγεθος κόκκου 0,1-0,5 mm) και πλένεται. Το τελικό προϊόν χρησιμοποιείται σαν φίλτρο (νερού, αποβλήτων, αλάτων κ.λπ.), ως εδαφοβελτιωτικό ή ως συμπλήρωμα διατροφής.

Πώς διαιωνίζεται ένα λάθος

Tο πιο εντυπωσιακό στην εμπεριστατωμένη παρουσίαση του ιατρού γυναικολόγου κ. Σπύρου Σουμαλεύρη, που έγινε στο πολιτιστικό κέντρο, για το συρρακιώτη αρομούν -και όχι βλάχο, καθότι “βλάχος” είναι γερμανική ονομασία που κακώς επικράτησε– Απόστολο Ρίζο, είναι ένα λάθος: Η φωτογραφία, που εμφανίζεται σ’ όλες τις λαογραφικές μελέτες γνωστών τοπικών λαογράφων και καθηγητών, δεν είναι δικιά του, αλλά του Ελευθερίου Βενιζέλου. Τη φωτογραφία την βρήκαν συντοπίτες του στο σπίτι του και υπέθεσαν ότι είναι ο ίδιος. Μάλλον ήταν βενιζελικός και δημοκρατικός ο συρρακιώτης ευεργέτης. Το συμπέρασμα είναι πόσο εύκολα περνά στη βιβλιογραφία το λάθος και μετά διαιωνίζεται και χρειάζεται η προσεκτική και παρατηρητική μάτια ενός γιατρού για να επισημανθεί. Ή, όπως λέει ο Ουμπέρτο Έκο, “Πώς να διαψεύσετε μια διάψευση και άλλες οδηγίες χρήσης”.

Ο Θερσίτης

Προς αποφυγή κουρέματος

Στρώμα – χρηματοκιβώτιο