Σκουριές: αλήθειες και ψέματα

Αποσπάσματα από συνέντευξη τύπου του Συνδικάτου του ΙΓΜΕ στις 28-3-2013

 

Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την προσπάθεια να εντοπίσει και να αξιοποιήσει τον πλούτο που κρύβεται μέσα στη γη. Η ανακάλυψη και αξιοποίησή του δεν είναι από μόνες τους απαραίτητο να οδηγούν και στην ευημερία ενός λαού. Στις πιο πολλές περιπτώσεις οδήγησαν στην καταπίεση, αν όχι στην εξαθλίωση, λαών και κρατών.

Τα πρώτα επιστημονικά αποτελέσματα του ΙΓΕΥ (πρόγονου του ΙΓΜΕ) αποτέλεσαν τη βάση για μεγάλες ελληνικές και ξένες επενδύσεις στον τομέα της εξορυκτικής βιομηχανίας. Ενδεικτικό είναι ότι από το 1965 μέχρι το 1975 οι εξαγωγές μεταλλευτικών – μεταλλουργικών και λατομικών προϊόντων αυξήθηκαν κατά 1065%, με μια μέση μεταβολή +27% το χρόνο.

Σ’ όλη αυτή την περίοδο η τεράστια ανάπτυξη της μεταλλευτικής βιομηχανίας, που έφθασε να αποτελεί βασικό εθνικό πόρο (το 5% του ΑΕΠ), είχε σαν αποτέλεσμα τεράστια υπερκέρδη για τους επενδυτές, ληστρική αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου με τεράστιες επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην υγεία των μεταλλωρύχων, καθώς και υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων, καθώς οι περιοχές ανάπτυξης των μεταλλείων – ορυχείων – λατομείων καταντούσαν μονοπαραγωγικές, εξαρτώμενες από τους μεταλλειοκτήτες, που εξουσίαζαν ολόκληρους νομούς (Φωκίδα, Εύβοια κ.ά.).

Στην περίοδο της κρίσης της μεταλλείας όλοι σχεδόν οι επενδυτές εγκατέλειψαν τεράστια χρέη στο Δημόσιο και περιοχές με περιβαλλοντικές πληγές.

Την ίδια περίοδο που το ΙΓΜΕ μηδένιζε τα κονδύλια της έρευνας του ορυκτού πλούτου, οι χώρες με μεταλλευτικό ενδιαφέρον επένδυαν στην έρευνα, προκειμένου στην περίοδο της ζήτησης να γνωρίζουν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Το 1999 άρχισε η πολιτική συρρίκνωσης του ΙΓΜΕ, για να καταντήσει σήμερα, μέσω της αντισυνταγματικής υπουργικής απόφασης, ΙΓΜΕ(Μ;), που ορίζεται ως κέντρο που λειτουργεί στη λογική “κόστους – κέρδους”, με 130 απολυμένους – εφέδρους σε σύνολο 280 εργαζόμενων.

Σήμερα, κάτω από τις εξαιρετικά αντίξοες οικονομικές συνθήκες της χώρας, που επέβαλαν η ξένη και ντόπια τρόικα, δεν μπορεί εν ονόματι της αντιμετώπισης της ανεργίας οποιαδήποτε επενδυτική πρωτοβουλία να υιοθετείται, χωρίς την ανάλογη επιστημονικά τεκμηριωμένη τεχνοοικονομική και περιβαλλοντική άποψη αρμόδιων φορέων της πολιτείας.

Ενώ στην περίπτωση της TVX είχε κληθεί το ΙΓΜΕ να γνωματεύσει για το όλο επενδυτικό σχήμα, δεν συνέβηκε το ίδιο στην περίπτωση των Σκουριών, όπου το όλο σχέδιο προβλέπει την ανάπτυξη ενός μεταλλείου σε μια ευαίσθητη οικολογικά περιοχή. Η μόνη εμπλοκή του ΙΓΜΕ περιορίστηκε στην υδρογεωλογική έρευνα, από την οποία προκύπτει ότι το υδατικό ισοζύγιο της περιοχής γύρω από την εκμετάλλευση θα διαταραχθεί με τον υποβιβασμό της στάθμης των υπόγειων νερών κατά εκατοντάδες μέτρα, προκειμένου να λειτουργήσει το μεταλλείο.

Τα γενικότερα οικονομικά στοιχεία της επένδυσης αποτελούν μια λεόντεια συμφωνία υπέρ της εταιρείας. Χαρακτηριστικά:

• το οικονομικό σκάνδαλο του αντίτιμου της μεταβίβασης των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην “Ελληνικός Χρυσός” το 2003, όπως αναγνωρίστηκε ακόμα και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή,
• το γεγονός ότι, πριν από την ενδιαφερόμενη εταιρεία, η Ελληνική Δημοκρατία προσέφυγε για την ακύρωση της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που, αναγνωρίζοντας ότι το ελληνικό δημόσιο υπέστη ζημιά απ’ αυτή την αγοροπωλησία, επιδίκασε το 2011 υπέρ της Ελλάδας πρόστιμο ύψους 15,34 εκατ. ευρώ,
• η μη τροποποίηση του μεταλλευτικού κώδικα της χούντας, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να εισπράξει ούτε ένα ευρώ από τα δικαιώματα εξόρυξης.

Παραμένουν προς διερεύνηση μια σειρά θέματα τεχνικά, περιβαλλοντικά, στα οποία το ΙΓΜΕ θα μπορούσε να διατυπώσει άποψη. Και υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα, που μας κάνουν να είμαστε καχύποπτοι, πέρα από την γενικότερη αρνητική εμπειρία της μεταλλευτικής δραστηριότητας του παρελθόντος. Ορισμένα από τα θέματα αυτά συνδέονται με:

• την εφαρμογή της προτεινόμενης μεταλλουργικής κατεργασίας με τη μέθοδο της “ακαριαίας τήξης” (ή flash smelting), δεδομένου ότι αριθμεί μια σειρά από σοβαρές αβεβαιότητες για τη βιομηχανική εφαρμογή της μεθόδου στα συγκεκριμένα συμπυκνώματα,
• με την “παγκόσμια πρωτοτυπία” επεξεργασίας αρσενοπυρίτη σε ένα μεταλλουργικό μίγμα υπερδιπλάσιας περιεκτικότητας σε αρσενικό, περιεκτικότητας πιθανότατα απαγορευτικής για την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζόμενων και των κατοίκων των γύρω περιοχών, δεδομένου ότι ούτε η Κίνα, ούτε ακόμη και η Ναμίμπια δεν επιτρέπουν την επεξεργασία τέτοιων μεταλλουργικών μιγμάτων,
• την ενδεχόμενη επαναφορά χρησιμοποίησης κυανίου, με σοβαρές συνέπειες στην ποιότητα των επιφανειακών, υπόγειων και θαλάσσιων νερών,
• με την ενδεχόμενη έως και βέβαιη παρουσία πλατινοειδών (παλλάδιο, πλατίνα), η εκμετάλλευση των οποίων ανεβάζει αισθητά την προστιθέμενη αξία του μεταλλείου,
• τη μη εκπόνηση Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, όπως απαιτεί η εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας σε μια τέτοιας κλίμακας εξόρυξη, σε συνδυασμό με την παραβίαση των περιβαλλοντικών όρων της ΚΥΑ Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων 143088/11/04/2005, όπως άλλωστε διαπίστωσε στις 12-13/5/2010 κλιμάκιο των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος.

Η μη εμπλοκή του ΕΚΒΑΑ (πρώην ΙΓΜΕ) στο όλο θέμα μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εταιρεία γνωρίζει ότι η πυρομεταλλουργική μέθοδος flash smelting, εάν τροφοδοτηθεί με υψηλή περιεκτικότητα σε αρσενικό, θα μολύνει σίγουρα το περιβάλλον, αφού αυτό κατανέμεται στα απαέρια, στη σκουριά, αλλά και στο προς αξιοποίηση προϊόν. Ως αποτέλεσμα, ούτε η επένδυση θα είναι οικονομικά βιώσιμη, αφού θα χρειασθεί μετά το προϊόν να καθαρισθεί με πολύπλοκες υψηλού κόστους μεθόδους. Γι’ αυτό παραπέμπει τη λειτουργία του εργοστασίου flash smelting στον 8^ο χρόνο, ενώ η μητρική European Goldfields, σε έκθεση που δημοσιεύτηκε μετά την έγκριση της περιβαλλοντικής μελέτης, αποκαλύπτει ευθέως ότι τροποποιεί μονομερώς την εγκριθείσα ΜΠΕ και στην ουσία εγκαταλείπει το εργοστάσιο. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι η εταιρεία περιέλαβε το εργοστάσιο, για να πάρει την άδεια λειτουργίας.

Στο εύλογο ερώτημα αν θα ήμασταν υπέρ ή κατά της συγκεκριμένης επένδυσης, θα λέγαμε ότι η τεχνολογία δημιουργεί προβλήματα, αλλά και λύνει προβλήματα. Ποιος όμως φορέας είναι αξιόπιστος να κάνει αυτού του είδους τις μελέτες, όταν το ΙΓΜΕ είναι υπό διάλυση, και ποιος θα ελέγξει τα αποτελέσματα, οικονομικά, τεχνικά, περιβαλλοντικά, όταν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, όπως οι Επιθεωρήσεις Μεταλλείων, διαλύονται και οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα στοιχειώδη (π.χ. Ασωπός);

Σε ό,τι αφορά την εξασφάλιση θέσεων εργασίας με ικανοποιητικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στους εργαζόμενους στα μεταλλεία, η εφαρμοζόμενη πολιτική τούς έχει οδηγήσει στην απαξίωση με την υλοποίηση των επιδοτούμενων από το ΕΣΠΑ προγραμμάτων κατάρτισης.

Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να κάνουμε σαφές ότι διαφωνούμε ριζικά με σκοταδιστικές αντιλήψεις, που απορρίπτουν γενικά την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και επιζητούν, εν ονόματι οποιουδήποτε κινδύνου, να σταματήσει γενικά η έρευνα. Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η γνώση είναι δύναμη, δεδομένου μάλιστα ότι στην εξηντάχρονη πορεία του το ΙΓΜΕ έχει δώσει με επιτυχία ερευνητικά αποτελέσματα που αφορούν την απορρύπανση και την αποκατάσταση μεταλλείων και λατομείων.

Τέλος, προκειμένου να τοποθετηθούμε για τη συγκεκριμένη επένδυση της “Ελληνικός Χρυσός”, δεν μπορεί να μην παίρνουμε υπόψη τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της περιοχής, όπου, αντί για διάλογο και εγγυήσεις, αντιμετωπίζουν το κράτος του Δένδια, με τις χουντικής εμπνεύσεως πρακτικές σύλληψης κατοίκων, τις “εξαφανίσεις” κατοίκων, τις λήψεις DNA από πολίτες της περιοχής παρά τη θέλησή τους, με μόνη αιτιολογία ότι εκφράστηκαν δημόσια κατά της επένδυσης, τη ρίψη δακρυγόνων μέσα σε σχολεία, την κλήση για απολογία στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεκαπεντάχρονων μαθητριών, την παράβαση κάθε νομιμότητας. Ανάπτυξη με ΜΑΤ και τρομοκρατία δεν γίνεται, δεν μπορεί με την ανεργία να εκβιάζεται η κοινή λογική, η επιστήμη και η έρευνα.

Το Συνδικάτο έχει πάγια θέση την εντατικοποίηση της έρευνας του ορυκτού πλούτου και την αξιοποίησή του προς όφελος του λαού και του τόπου. Για όλους τους λόγους που προαναφέραμε λέμε όχι στο συγκεκριμένο επενδυτικό σχέδιο, συμπαραστεκόμαστε σε όσους αγωνίζονται για μια αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου με τις προϋποθέσεις που αναφέραμε.

Τα UFO και η εκδίκηση των μικροβίων: Σκηνές ταινίας καταστροφής μετά τον εντοπισμό στην περιοχή μας του μύκητα Ceratocystis platani

«Αυτή την περιοχή πρέπει να την αναδείξουμε», σκέφτηκε ο… τοπικός κύριος x και έβαλε μπροστά τις μπουλντόζες (σ’ έναν άλλο γνωστό μου δήμο, ένας αντίστοιχος τύπος έχει ταλέντο στα… αλυσοπρίονα!).

Στην ταινία καταστροφής του 2005 War of the Worlds με τον Τομ Κρουζ (remake παλιότερης ταινίας), ο πλανήτης δέχεται μαζική επίθεση από εξωγήινους, που αφήνουν στο πέρασμά τους καμένη γη. Καμία ανθρώπινη δύναμη ή επινόηση δεν κατορθώνει να νικήσει τους εισβολείς, οι οποίοι όμως αναπάντεχα αρχίζουν να καταρρέουν εξαιτίας των μικροβίων, από τα οποία είναι εντελώς απροστάτευτοι…

Στη χώρα μας, τα UFΟ συνηθίζουν και επιτίθενται στο φυσικό περιβάλλον σπέρνοντας δρόμους, αναπλάσεις, αναδείξεις, ανάπτυξη… Και αφού ως γνωστόν κανείς δεν τους σταματά, έρχεται η ώρα των μικροβίων! Όπως ακριβώς στην ταινία. Αλλά οι μύκητες (δυστυχώς… περιορισμένης αντίληψης) δεν επέλεξαν το σωστό στόχο! Αντί για τα UFO στράφηκαν στα πλατάνια. Έτσι το έργο έγινε εφιάλτης!

Η εικόνα πάρθηκε από το bloghttp://z-movieland.blogspot.gr

Το 2003 διαπιστώθηκε η είσοδος και στην Ελλάδα της πιο καταστρεπτικής ασθένειας του πλατάνου διεθνώς. Το παθογόνο αυτό εισέρχεται στο δένδρο από πληγές, εγκαθίσταται και προκαλεί το θάνατο, ενώ η μόλυνση γρήγορα μεταδίδεται και στα γειτονικά δένδρα. Δεν έχει υπάρξει έως τώρα αποτελεσματική μέθοδος καταπολέμησης και έτσι τα προληπτικά μέτρα είναι τα μόνα που ενδείκνυνται. Το πιο σημαντικό είναι να μην εισέλθει η ασθένεια σε μια περιοχή. Ο πιο βασικός παράγοντας διασποράς του παθογόνου και της εξάπλωσης της ασθένειας είναι ο άνθρωπος και οι δραστηριότητές του. Το παθογόνο μπορεί να μεταφερθεί με την ξυλεία, τα πριονίδια, τα εργαλεία κλαδέματος, τα οχήματα κ.λπ. Εκσκαφές, κλαδέματα, “ερωτική χαρακτική” στους κορμούς, κάρφωμα πινακίδων, συνεργεία της ΔΕΗ, των δήμων κ.ο.κ. συχνά μεταφέρουν το μικρόβιο. Μεγάλη μάστιγα δε, σύμφωνα με τον καθηγητή Τσόπελα, που μίλησε πρόσφατα για το θέμα σε εκδήλωση στη Γλυκή Θεσπρωτίας, είναι τα δημόσια έργα και οι κάθε λογής “αναπλάσεις”.

Η (πραγματική) εικόνα των νεκρών πλατάνων πάρθηκε από http://www.newsbeast.gr

Στην περιοχή μας η συνέχεια αναμένεται ζοφερή για τον Καλαμά και τον Αχέροντα μετά τον εντοπισμό της ασθένειας εκεί. Πρέπει άμεσα να υπάρξει μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης των πάντων και μέτρα πρόληψης. Δυστυχώς, στις περιοχές που εισβάλλει ο μύκητας, θανατώνει τα πλατάνια χωρίς εξαίρεση και χωρίς σταματημό! Ολόκληρες παραποτάμιες περιοχές απογυμνώνονται, τα πλατάνια εξαφανίζονται, η εδαφική διάβρωση ακολουθεί ανελέητη, τα οικοσυστήματα καταρρέουν, η αισθητική, η αναψυχή, η γαλήνη, η τοπική τουριστική οικονομία εκπνέουν. Στον Αχέροντα υπάρχει ακόμη ελπίδα σύμφωνα με τον καθηγητή, ενώ ο Καλαμάς πρέπει να θεωρείται νεκρός σε ότι αφορά τα πλατάνια του.

Η υπόθεση αναδεικνύει ορισμένα σοβαρά ζητήματα.

• Οι μελέτες σκοπιμότητας και οι ΜΠΕ των έργων, αναπαράγουν το ποιηματάκι ότι «οι επιπτώσεις είναι ελάχιστες, προβλέψιμες, αναστρέψιμες» και λοιπές ανοησίες, ενώ πάντα «το έργο αναμένεται να δώσει ανάσα, πνοή, ανάπτυξη κ.λπ.» Με τη συγκεκριμένη ασθένεια, το μοντέλο αυτό καταρρέει με πάταγο. Ένα έργο ανεξαρτήτως κλίμακας, μπορεί να έχει ανυπολόγιστες επιπτώσεις! Όταν εμπλέκονται βιολογικοί παράγοντες, η επιχειρούμενη απλουστευτική προσέγγιση είναι για κλάματα. Όσο για ορισμένα… “βαριά” πτυχία, καλύτερα να μη μιλήσει κανείς! Σύμφωνα με τον καθηγητή Τσόπελα, τα συνεργεία της Εγνατίας κατά πάσα πιθανότητα έφεραν την ασθένεια από την Πελοπόννησο και τη διέσπειραν στα πλατανοδάση της Ηπείρου, ενώ στον Καλαμά το κακό ξεκίνησε από διαμόρφωση του χώρου που έγινε προκειμένου να πραγματοποιηθεί μια συναυλία και κάπου δίπλα moto–cross!
• Η ανθρώπινη δραστηριότητα στο σύνολό της (παγκοσμιοποίηση, τεχνολογική έξαρση, εκμηχάνιση, αυτοκίνηση, κλιματική αλλαγή, δίχως όρια κινητικότητα κ.λπ.), βασιζόμενη αξιωματικά στην κυριαρχία επί της φύσης, αποδεδειγμένα δεν είναι αειφόρος, όσο τα φυσικά οικοσυστήματα δεν μπορούν ή δεν προλαβαίνουν να προσαρμοστούν.
• Οι δομές της χώρας μας (λ.χ. αποδυνάμωση Δασικών Υπηρεσιών, Ερευνητικών Ιδρυμάτων, ξεχαρβάλωμα Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών κ.λπ.) αδυνατούν να παίξουν το ρόλο που θα ήθελαν.
• Όσον αφορά τον τρέχοντα (συνήθως παρωχημένο και ακατέργαστο) πολιτικό λόγο, αυτός επιμένει και ψαρεύει πελάτες στη θολούρα των λέξεων “ανάπλαση”, “ανάδειξη”, “ανάπτυξη”. Ταυτόχρονα, η μνημειώδης ανεπάρκεια σε πρακτικό επίπεδο διασφαλίζει την αποτυχία υπό όλες τις συνθήκες!

Θ.Β.

Σας κοιτάμε στα μάτια

Με ολοσέλιδες διαφημίσεις σε έντυπα πανελλαδικής εμβέλειας η κοινοπραξία των χρυσοθηρών της βόρειας Ελλάδας (Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. – EldoradoGold – Χρυσωρυχεία Θράκης), που δείχνουν τα πρόσωπα 32 εργαζομένων τους, μας λένε:

“Είμαστε 1200… Δείχνουμε τα πρόσωπά μας και σας κοιτάμε στα μάτια”.

Δεν μας λένε μόνο τον τρόπο με τον οποίο μας κοιτάνε. Σαν άποικοι Ισπανοί που κοιτάζουν τους ιθαγενείς της Νότιας Αμερικής; Η σαν χρυσοθήρες καουμπόηδες που κοιτάζουν τους Ινδιάνους τον καιρό της μεγάλης “εκπολιτιστικής” εξάπλωσης;

Κι αυτά φυσικά για να μας δείξουν την αντίθεσή τους σε ενέργειες όπως αυτή της πρόσφατης επίθεσης στις εγκαταστάσεις τους στη Χαλκιδική.

Αφού πήραν για μια μπουκιά τεράστιες εκτάσεις για εκμετάλλευση, τώρα βγαίνουν και από πάνω με προφίλ γεμάτο τιμιότητα και καθαρότητα. «Η περίπτωση της Χαλκιδικής είναι εξόφθαλμη εύνοια συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων με μηδενικό όφελος για το ελληνικό Δημόσιο, το οποίο παραχώρησε ακίνητη περιουσία των πρώην μεταλλείων και πάνω από 300.000 στρέμματα δάσους στην εξευτελιστική τιμή των 11 εκατ. ευρώ στην εταιρεία “Ελληνικός Χρυσός”, η οποία τα μεταπούλησε στην καναδική εταιρεία “EldoradoGold” εισπράττοντας 2,4 δισ. Την ίδια στιγμή στο Χρηματιστήριο του Τορόντο η αξία μόνο των μεταλλευμάτων (χωρίς εγκαταστάσεις, μηχανήματα κ.λπ.) εκτιμάται σε περίπου 15 δισ. ευρώ», αναφέρει σχετική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι όλοι γνωρίζουμε τι έγινε αυτό τον καιρό στη Χαλκιδική: διαμαρτυρίες, συλλαλητήρια, ΜΑΤ, διώξεις, συλλήψεις, εξαφανίσεις, παράνομη λήψη DNA και ξύλο, πολύ ξύλο και χημικά.

Χαρακτηριστική η περίπτωση του Τόσκα, μέλους του συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ Χαλκιδικής, που, αφού συνελήφθη κατηγορούμενος για ηθική αυτουργία στον εμπρησμό, τελικά αφέθηκε ελεύθερος, καθώς στοιχεία δεν υπήρξαν. Σκοπός των συλλήψεων η τρομοκράτηση των διαμαρτυρόμενων πολιτών. Διαμαρτυρόμενων για το περιβάλλον, για το ξεπούλημα, για τη ζωή τους. Η απάντησή τους; Μια μεγαλειώδης μαζική διαδήλωση στην Ιερισσό.

ΔιΠ

Ο Δήμος Πρέβεζας να πάρει εγκαίρως θέση για την επέκταση της μαρίνας

Με πρωτοβουλία τής ανώνυμης εταιρίας “Τουριστικός Λιμένας Πρέβεζας – Α.Ε. ειδικού σκοπού”, στην οποία έχει παραχωρηθεί η χρήση και η εκμετάλλευση της μαρίνας τής πόλης, και με τη συνδρομή τού υπό κατάργηση Λιμενικού Ταμείου Πρέβεζας επιχειρείται να επεκταθεί η χερσαία ζώνη τής μαρίνας στη λωρίδα ανατολικά τού παραλιακού πάρκινγκ και στην προβλήτα που βρίσκεται μπροστά στο δικαστικό μέγαρο, που θα περιφραχθούν, σύμφωνα με την “απόφαση” του Λιμενικού Ταμείου, με φράχτη από καλλωπιστικούς θάμνους… Αν ο Δήμος μας θεωρεί –όπως θεωρούμε εμείς– ότι πρέπει να έχει λόγο για την αποκοπή από την πόλη ενός τμήματος του παραλιακού μετώπου της και για την απομάκρυνση απ’ αυτό όσων επαγγελματιών ή ερασιτεχνών ψαράδων ελλιμενίζονται εκεί, πρέπει να μιλήσει τώρα. Κι αν θέλει να έχει τον πρώτο λόγο, πρέπει να πιέσει σοβαρά για την υποκατάσταση του Λιμενικού Ταμείου, που κατά το νόμο έπρεπε προ πολλού να έχει καταργηθεί, από το καινούργιο Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο, που προβλέπει ο ίδιος νόμος. Όταν ο Σύλλογος Επαγγελματιών Αλιέων Πρέβεζας και άλλοι συμπολίτες προσφεύγουν στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση ζητώντας την ακύρωση διοικητικών πράξεων τέτοιας σημασίας, ο Δήμαρχος δεν μπορεί να απαντά ότι θα ελέγξει τη νομιμότητά τους εν καιρώ. Και δεν είναι ζήτημα μόνο νομιμότητας, αλλά –και κυρίως– πολιτικής βούλησης. Το θέλει αυτό το έργο;

Οι μαρίνες, σύμφωνα με το νόμο 2160/1993, όπως ισχύει μετά από πολλές τροποποιήσεις του, χωροθετούνται με αποφάσεις τού Υπουργού Τουρισμού –ή όπως κάθε φορά λέγεται–, μετά από γνώμη μιας διυπουργικής Επιτροπής Τουριστικών Λιμένων. Με την ίδια διαδικασία επιτρέπεται και η τροποποίηση της χωροθέτησης. Από τον ίδιο νόμο επιτρέπεται υπό όρους και η παραχώρηση της χρήσης και της εκμετάλλευσής τους σε ιδιώτες. Έτσι, με την υπ’ αριθμό Τ/481/2-5-1996 Απόφαση του Υπουργού Ανάπτυξης (στον οποίο τότε υπαγόταν ο τουρισμός) χωροθετήθηκε η μαρίνα τής Πρέβεζας. Σύμφωνα μ’ αυτήν, «η συνολική χερσαία επιφάνεια του Τουριστικού Λιμένα είναι 20.000 τ.μ. που θα προκύπτει και από επιχωματώσεις, με εμβαδόν επιχωματώσεων 8.400 τ.μ.»

Ακολούθησε, το Σεπτέμβριο του 2006, η δημοπράτησή της από το Λιμενικό Ταμείο για την αξιοποίησή της μέσω μακροχρόνιας μίσθωσης, όπως τιτλοφορείται το σχετικό τεύχος δημοπράτησης. Σύμφωνα με το τεύχος αυτό, «το εμβαδόν του χερσαίου χώρου της Μαρίνας είναι περίπου 20.000 τ.μ.» και «η έκταση της Μαρίνας Πρέβεζας που θα παραχωρηθεί στο Φορέα Διαχείρισης αντιστοιχεί με την έκταση που έχει εγκριθεί για τη χωροθέτησή της, σύμφωνα με την Αρ. Τ/481/2.5.96 Υπουργική Απόφαση. Αυτή παρουσιάζεται στο Τοπογραφικό Διάγραμμα της Μαρίνας (βλ. Παράρτημα).»

Μετά το διαγωνισμό που ακολούθησε, η εκμετάλλευση της μαρίνας κατακυρώθηκε στην Κοινοπραξία (τότε) Τουριστικού Λιμένα Πρέβεζας. Η κατακύρωση αποφασίστηκε με την υπ’ αριθμό 63/21-6-2007 πράξη τής Λιμενικής Επιτροπής Πρέβεζας. Σύμφωνα με την πράξη αυτή «η κοινοπραξία του Τουριστικού Λιμένα Πρέβεζας έχει λάβει γνώση σχετικά με το χώρο των έξι (6) στρεμμάτων που υπολείπονται από τη σύγκριση του ΦΕΚ και της υφισταμένης κατάστασης σήμερα.» Έχοντας, λοιπόν, λάβει γνώση της διαφοράς μεταξύ τού διαγράμματος της υπουργικής απόφασης και της πραγματικής κατάστασης, η ανώνυμη εταιρία (ήδη) υπέγραψε την 21-12-2011 με το Ελληνικό Δημόσιο τη σχετική σύμβαση παραχώρησης. Η διαφορά αυτή οφείλεται προφανώς στην υλοποίηση των λιμενικών έργων τής μαρίνας (κρηπιδωμάτων, προβλητών κ.λπ.) από τη Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών τού Ε.Ο.Τ., που είχε αναλάβει το έργο, με τρόπο διαφορετικό από τον προβλεπόμενο –δηλαδή με λιγότερες επιχωματώσεις– και, ενδεχομένως, σε εσφαλμένη οριοθέτηση μεταξύ τής χερσαίας ζώνης τής μαρίνας και της αντίστοιχης ζώνης του όμορου εμπορικού λιμανιού.

Ήδη, με τις υπ’ αριθμούς 9/26-1-2012 και 145/31-10-2012 πράξεις της η Λιμενική Επιτροπή “αποφασίζει”, όπως λέει, την επέκταση της μαρίνας, προκειμένου να αποκτήσει πραγματική έκταση είκοσι στρεμμάτων. Πέρα από την ουσία τού ζητήματος, την επέκταση δηλαδή της μαρίνας σε βάρος τού παραλιακού μετώπου τής πόλης, με την οποία διαφωνούμε απολύτως, διακρίνουμε και σφάλματα στη διαδικασία, που γεννούν ερωτήματα σχετικά με τη νομιμότητα των ενεργειών.

Πρώτον, η επέκταση της χωροθέτησης αποφασίζεται μόνον με υπουργική απόφαση, όχι με απόφαση του Λιμενικού Ταμείου. Αυτό, βεβαίως, το ξέρουν και το Λιμενικό Ταμείο, που το αναγνωρίζει στις “αποφάσεις” του, και η εκμεταλλεύτρια εταιρία, που θα έχει, βέβαια, υποβάλει σχετικό αίτημα. Μέχρι να εκδοθεί τέτοια απόφαση, λοιπόν, ο χώρος τής επέκτασης δεν είναι χώρος τής μαρίνας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Δεύτερον, η χωροθετημένη έκταση των είκοσι στρεμμάτων περιλαμβάνει επιχωματώσεις που δεν έγιναν. Η έλλειψη ήταν γνωστή στην εκμισθώτρια εταιρία ήδη από την κατακύρωση. Ας απαιτήσει από το Ελληνικό Δημόσιο να τις κάνει –πού; δεν ξέρω– ή ας απαιτήσει μείωση του μισθώματος ή μεταφορά των ορίων σε βάρος τής ζώνης τού εμπορικού λιμανιού: Γιατί η επέκταση σε βάρος τού παραλιακού μετώπου τής πόλης κι όχι σε βάρος τού εμπορικού λιμανιού; Γιατί εδώ κι όχι εκεί ή παραπέρα και με κριτήριο το συμφέρον τίνος;

Τρίτον, η συμμετοχή σ’ ένα διαγωνισμό γίνεται βάσει των όρων τού διαγωνισμού. Αν ο πλειοδότης κερδίσει κάτι διαφορετικό από εκείνο, για το οποίο διενεργήθηκε ο διαγωνισμός, θίγονται τα συμφέροντα όσων θα ήθελαν να συμμετάσχουν σ’ αυτόν, αν γνώριζαν τα νέα δεδομένα, και ενδεχομένως τα συμφέροντα αυτού που τον προκηρύσσει, αν με τα νέα δεδομένα θα μπορούσε να επιτύχει καλύτερο αντάλλαγμα –εν προκειμένω υψηλότερο μίσθωμα.

Ας βιαστεί, λοιπόν, ο Δήμος μας. Εκτός κι αν κατά βάθος θέλει να νίψει τας χείρας του.

Μιλτιάδης Μπάλκος

Για τον αγωγό φυσικού αερίου

Μας προβληματίζει έντονα η επανεμφάνιση στο προσκήνιο του θέματος του ελληνοïταλικού αγωγού φυσικού αερίου IGI Poseidon, εκεί που φαινόταν πως όλα είχαν πια τελειώσει, καθώς η κοινοπραξία του Σαχ Ντενίζ 2 απέκλεισε το IGI και προωθεί το ΤΑΡ (Trans Adriatic Pipeline) και ενώ πριν λίγες μέρες ο υπουργός εξωτερικών κ. Αβραμόπουλος υπέγραψε μνημόνιο κατανόησης με την Ιταλία και την Αλβανία, δηλώνοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει πλέον τον αγωγό ΤΑΡ.

Εκεί που σχεδόν κανείς δεν το περίμενε ενημερωνόμαστε ότι ζητείται από το ΥΠΕΚΑ έγκριση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων από την Περιφέρεια Ηπείρου που ορίζει για τη Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου τη συζήτηση στην Επιτροπή Περιβάλλοντος. Σπεύσαμε για ακόμα μια φορά οι εκπρόσωποι της κίνησης πολιτών και της τοπικής αυτοδιοίκησης της Πέρδικας και της Πάργας να καταθέσουμε την αντίρρηση και τα επιχειρήματά μας.

Τελικά, το θέμα της γνωμοδότησης επί του περιεχομένου της ΜΠΕ για το έργο “Ελληνοϊταλικός αγωγός φυσικού αερίου υψηλής πίεσης – ελληνικό υποθαλάσσιο τμήμα” μετά από πρόταση της προέδρου αναβλήθηκε προκειμένου να υπάρξει η σχετική έγκυρη ενημέρωση από το αρμόδιο υπουργείο. Καταληκτική ημερομηνία για τη γνωμοδότηση είναι η 3-12-2012, ενώ η έλλειψή της θεωρείται αποδοχή και έγκριση.

Η Πρόεδρος της Επιτροπής κ. Τατιάνα Καλογιάννη ανέφερε κατά τη διάρκεια της συζήτησης πως ζήτησε ενημέρωση από το Υπουργείο ΠΕΚΑ για τις εξελίξεις σχετικά με την προώθηση του αγωγού φυσικού αερίου TAP και όχι του ελληνοϊταλικού αγωγού.

Ένταση προκλήθηκε όταν, μάλλον για να σιγουρευτεί ότι δεν θα γινόταν η συζήτηση στην επιτροπή, όπου υπήρχαν πιθανότητες ανατροπής της πλειοψηφίας υπέρ της έγκρισης της μελέτης του αγωγού, μπήκε στην αίθουσα ο Περιφερειάρχης Α. Καχριμάνης και άρχισε να συνδιαλέγεται με τους εκπροσώπους κατοίκων και τοπικής αυτοδιοίκησης, οι οποίοι διαφωνούν με την εγκατάσταση του σταθμού συμπίεσης στις ακτές της Θεσπρωτίας, αλλά κυρίως με τη διαδρομή του χερσαίου τμήματος (από το σταθμό συμπίεσης ώς τη θάλασσα). Αυτοί τον κατηγόρησαν ότι δεν έλαβε υπόψη τη βούληση της τοπικής κοινωνίας, όπως εκφράστηκε μέσω δημοτικών συμβουλίων, ψηφισμάτων και δημοψηφίσματος. Εκείνος παραδέχθηκε ότι έδωσε την συγκατάθεσή του στο σχεδιασμό της IGI Poseidon με το αντάλλαγμα της υποθετικής παροχής φυσικού αερίου στην περιοχή. Τελικά η Επιτροπή ψήφισε κατά πλειοψηφία την αναβολή της συζήτησης και την επαναφορά του θέματος στο Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου.

Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα του τοπικού τύπου το θέμα της έγκρισης είναι τυπικό, για να μπορέσει να πληρωθεί η μελέτη, καθώς πάνω στο “project” αυτό έχει πέσει πλέον ταφόπλακα.

Επιτρέψατε μας να έχουμε αμφιβολίες περί αυτού. Όλη η ιστορία αυτής της μελέτης είναι γεμάτη από παραπλανήσεις, άτυπες συμφωνίες και ψεύτικες υποσχέσεις. Πολλές φορές προσπάθησαν να μας κοιμίσουν και πλέον είμαστε υποψιασμένοι και καχύποπτοι, ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψη ότι:

1. Καθυστέρησε 15 μέρες η δημοσίευση της “ανακοίνωσης-πρόσκλησης” για την “ενημέρωση και συμμετοχή του κοινού κατά τη διαδικασία έγκρισης περιβαλλοντικών ορών” που προβλέπεται από το νόμο (δημοσίευση 19/10/2012 – προθεσμία υποβολής παρατηρήσεων από το κοινό 1/112012).
2. Ο υποθαλάσσιος αγωγός IGI είναι αγωγός “τράνσιτ” της ελληνοϊταλικής εταιρίας Poseidon A.E. και σε καμία περίπτωση δεν προβλέπεται από αυτόν διάθεση φυσικού αερίου.
3. Η κυβέρνηση προχωράει στην αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ μαζί με την εγκεκριμένη μελέτη αγωγού που μάλιστα προβλέπεται να υλοποιηθεί με διαδικασίες fast track, αλλά δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το αφεντικό και αυτό πρέπει να μας ανησυχήσει ιδιαίτερα.
4. Το γεγονός ότι το έργο απορρίφτηκε ενώ ήταν το πιο “ώριμο” αποδεικνύει ότι ο σχεδιασμός του είναι προβληματικός. Η μεγαλύτερη διαδρομή, το μεγάλο κόστος που απαιτεί η ασφάλεια του χερσαίου τμήματός του σε γεωλογικά ακατάλληλες τοποθεσίες με έντονη σεισμικότητα το καταστούν μη συμφέρον.

Το κυριότερο πρόβλημα όμως είναι ότι δεν υπάρχει η απαιτούμενη κοινωνική συναίνεση, γιατί είναι προφανές ότι αγωγοί, σταθμοί συμπίεσης και λοιπές ενεργειακές επενδύσεις και εγκαταστάσεις που σίγουρα θα ακολουθήσουν θα καταστρέψουν την υφισταμένη τουριστική ανάπτυξη της περιοχής με τραγικές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες για όλη την Ήπειρο.

 

Β.Σ., μέλος της Κίνησης Πολιτών

Παρεμβάσεις – εγγειοβελτιωτικά έργα στις εκβολές του Αχέροντα

Στην περιοχή των Εκβολών του Αχέροντα, σε έκταση που έχει χαρακτηρισθεί ως Περιφερειακή Ζώνη Προστασίας της Φύσης, υλοποιείται αποστραγγιστικό – αρδευτικό έργο. Σύμφωνα με την ΜΠΕ, τα έργα που κατασκευάζονται θα επηρεάσουν τις περιοχές Προστασίας της Φύσηςστα έλη Σπλάντζας και Βαλανιδορράχης (ΜΕΥΠ, 1998).

Μυθολογία και φυσικό περιβάλλον μετατρέπουν τον Αχέροντα σε ένα τοπίο μεγάλης οικολογικής και ιστορικής αξίας. Με την αριθμ. 1778/28.6.2001 απόφαση Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Ηπείρου (ΦΕΚ 971/Β΄/27.7.2001) έχει θεσμοθετηθεί καθεστώς προστασίας που αντιστοιχεί σε καταφύγιο άγριας ζωής, ενώ ο ρους του Αχέροντα έχει κηρυχθεί ως περιοχή Ιστορικού και Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους (ΦΕΚ 7/Β/13-1-1977).

Σύμφωνα με την εγκεκριμένη Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη (ΕΠΜ) και την υπ’ αριθμ. 36427/09/17.9.09 ΚΥΑ, η περιοχή αυτή διακρίνεται «για τη μεγάλη βιολογική, οικολογική, αισθητική, επιστημονική, γεωμορφολογική, αναπτυξιακή και παιδαγωγική της αξία», ενώ αναφέρει ακόμα ότι στις εκβολές του ποταμού Αχέροντα εντοπίστηκαν χαρακτηριστικά, τα οποία καθιστούν την περιοχή αυτή μοναδική στη χώρα μας.

Συγκροτείται ένας τόπος μοναδικός λόγω της γεωμορφολογικής ιδιαιτερότητας της περιοχής (παράκτια πόλγη), η οποία επιτρέπει την ανάπτυξη φυτικών διαπλάσεων όπως τα αλόφυτα, και αποτελεί σημαντικό σταθμό ξεχειμωνιάσματος αποδημητικών πουλιών.

Στην ευρύτερη περιοχή επίσης γύρω από τον ποταμό Αχέροντα έχουν βρεθεί ίχνη της παρουσίας του ανθρώπου από την παλαιολιθική εποχή, ίσως και 40.000χρόνια πριν! Η περιοχή είναι γεμάτη αρχαίους μύθους και σύγχρονους θρύλους, ο πιο γνωστός για τις πύλες του Άδη. Όλη η περιοχή αποτελεί μνημείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Οι σημαντικότερες επιπτώσεις από το έργο (σύμφωνα με την εγκεκριμένη ΜΠΕ) αφορούν στην αποστράγγιση του έλους Αμμουδιάς (λόγω υποβιβασμού της υπόγειας στάθμης του υφάλμυρου υδροφορέα) και ρύπανση των υδάτων από χημικά καλλιεργητικά μέσα. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι μπορεί και να εξαφανιστεί ο ελώδης χαρακτήρας τους, με συνέπεια την εξαφάνιση των καλαμώνων αλλά και των διαπλάσεων αλοφύτων. Το υλοποιούμενο εγγειοβελτιωτικό έργο ενδέχεται να επηρεάσει τις πλημμυρικές συνθήκες στην περιοχή των υγροτόπων, καθώς και την αλατότητα του υπόγειου υδροφορέα, με αποτέλεσμα μείωση της έκτασης των καλαμώνων και των περιοχών τροφοληψίας και φωλιάσματος της ορνιθοπανίδας. Είναι προφανές ότι το έργο αποξήρανσης του δέλτα του Αχέροντα εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τη σταθερότητα των υδάτινων οικοσυστημάτων και του συνολικού τροφικού πλέγματος. Η κατάρρευση και η συνολική ξήρανση, που είναι πολύ πιθανό αποτέλεσμα μίας λίγο πιο ξηρής χρονιάς σε ένα διαταραγμένο σύστημα, θα έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια προστατευόμενων ειδών και σημαντικών βιοκοινοτήτων, αλλά και την καταστροφή ενός τοπίου υπερτοπικής οικοτουριστικής και πολιτισμικής αξίας.

Παράλληλα παραβιάζεται βάναυσα η ευρωπαϊκή σύμβαση για το τοπίο που στοχεύει στην προώθηση της προστασίας, στη διαχείριση και το σχεδιασμό και έγινε πρόσφατα νόμος του κράτους. Η έννοια του τοπίου αποτελεί μία σύνθεση χώρων, ένα γενικό πλαίσιο ζωής, που μαρτυρεί την ιστορία και τις διαφορετικές προοπτικές σύμφωνα με την εποχή, τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες και το πολιτισμικό σύστημα, ο χώρος που μας περιβάλλει, μία πολυδιάστατη οντότητα. Στην περίπτωση του Αχέροντα έχει μοναδική εφαρμογή και απαιτείται να εφαρμοσθεί η νομοθεσία για την προστασία του.

Τέλος, επειδή η υπ. Απόφαση Περιβαλλοντικών Όρων του έργου εκδόθηκε το 2000 (αρ.106709/22-3-2000), πρέπει να αναθεωρηθεί, διότι, σύμφωνα με το Άρθρο 7, παρ. 3, της υπ’ αριθμ. 36427/2009 ΚΥΑ, για «…έργα που βρίσκονται στο στάδιο της κατασκευής με βάση σύννομη άδεια ή έχουν δημοπρατηθεί … εντός δύο ετών από τη δημοσίευση της παρούσας, οι αρμόδιες Υπηρεσίες σε συνεργασία και με τον Φορέα Διαχείρισης της περιοχής, θα πρέπει να ζητήσουν την υποβολή των απαιτούμενων δικαιολογητικών για επανεξέταση της περιβαλλοντικής αδειοδότησης των έργων, ώστε να κρίνουν ποια έργα αντίκεινται στον σκοπό προστασίας της περιοχής και πρέπει να επιβληθεί διακοπή της λειτουργίας τους ή δεν αντίκεινται και διατηρούνται με ή χωρίς επιβολή πρόσθετων όρων και προϋποθέσεων».

Επίσης, πρέπει να ληφθούν υπόψη τα νέα δεδομένα που απορρέουν από τις αρμοδιότητες της λειτουργίας του Φορέα Διαχείρισης. Συγκεκριμένα:

• μέχρι την οριστική έγκριση της ειδικής διαχειριστικής μελέτης η δραστηριότητα ασκείται σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις, μετά από γνώμη του Φορέα Διαχείρισης,

• για όλα τα επιτρεπόμενα έργα απαιτείται η γνωμοδότηση του Φορέα Διαχείρισης, εκτός αν ρητά προβλέπεται διαφορετικά στην ΚΥΑ,

• για θέματα και προβλήματα που θα ανακύψουν κατά την εφαρμογή της ΚΥΑ (όροι, περιορισμοί κ.λπ.) θα αποφαίνεται ο Φορέας Διαχείρισης μετά από συνεργασία με τις καθ’ ύλη αρμόδιες υπηρεσίες.

Άρα, οφείλουμε να εξετάσουμε εναλλακτικές λύσεις, την επιβολή πρόσθετων όρων ή και τη ματαίωση του έργου, προκειμένου να περιορισθούν οι επιπτώσεις για το οικοσύστημα του υγροτόπου στο ελάχιστο δυνατό.

Προβάλλει επίσης επιτακτική η ανάγκη της έκδοσης Π.Δ. για το Σχέδιο Διαχείρισης της Περιοχής. Σύμφωνα με το Ν. 1650/1986: «Σκοπός των Σχεδίων Διαχείρισης είναι η εξειδίκευση τωνκατευθύνσεων και των προτεραιοτήτων για την εφαρμογή έργων, δράσεων και μέτρων για την αποτελεσματική προστασία και διαχείριση των κατά περίπτωση προστατευόμενων αντικειμένων στο πλαίσιο των γενικότερων όρων και προϋποθέσεων που προβλέπουν οι κανονιστικές πράξεις οι οποίες θεσμοθετούν το καθεστώς της προστασίας του περιβάλλοντος, τα όρια της προστατευόμενης έκτασης και τις τυχόν ζώνες προστασίας της». Με το ίδιο προεδρικό διάταγμα μπορεί να επιβληθεί και η υποχρέωση σύνταξης μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων και για έργα ή δραστηριότητες που δεν περιλαμβάνονται στην πρώτη κατηγορία έργων και δραστηριοτήτων του άρθρου 3 του νόμου αυτού.

Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης, Αρκτούρος, Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Καλλιστώ και WWF Ελλάς είναι αντίθετες στη εκτέλεση ενός αποστραγγιστικού έργου μεγάλης κλίμακας, σε μία διεθνώς προστατευόμενη περιοχή, σημαντικής οικολογικής, αισθητικής αλλά και οικονομικής αξίας, βάσει μίας ΜΠΕ με αμφίβολη επιστημονική τεκμηρίωση.Στην περιοχή απαιτείται μια νέα, συνολική μελέτη διαχείρισης των υδάτων, που θα λάβει υπ’ όψιν τις ιδιαιτερότητες και τη μοναδικότητα του χώρου και θα στοχεύει όχι μόνο στην απόδοση εδαφών για καλλιέργεια ή οικιστική/τουριστική αξιοποίηση, αλλά στην αντιμετώπιση των σύνθετων προβλημάτων του ποτάμιου και εκβολικού συστήματος, όπως, για παράδειγμα, η σημαντική ρύπανση των υδάτων του Αχέροντα.

Ν. Γιαννούλης

Φυσικός – Περιβαλλοντολόγος (PhD, MSc)

Πρόεδρος της Επιστημονικής Επιτροπής

Φορέα Διαχείρισης Καλαμά-Αχέροντα 

Προστατεύουμε το περιβάλλον, αλλά μόνο όταν βρίσκεται μπροστά στην αυλή μας

Το κομμένο από την ανάπλαση τμήμα

Γράφαμε σε προηγούμενα “Φόρουμ” ότι η όλη ανάπλαση των ακτών της Πρέβεζας, από την παραλία μέχρι τον Παντοκράτορα, είναι ένα σκάνδαλο. Έτσι, νέα στοιχεία –που τα μαθαίνουμε, δυστυχώς, πάντα καθυστερημένα– βγαίνουν για την ανάπλαση της “Κυανής Ακτής”.

Το έργο κόπηκε στα δύο: το ένα κομμάτι μέχρι την “Αγράμπελη”, το άλλο προς το κάστρο του Παντοκράτορα. Ο πεζοδρόμος, που θα τα συνέδεε, καταργήθηκε. Τον κατάργησε, λέει, ο ΕΟΤ, για να διαφυλάξει το φυσικό τοπίο. Μόνο που στη περιοχή αυτή υπάρχουν μετρημένες βίλες, που οι αυλές τους κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα δημιουργώντας ιδιωτικές παραλίες. Κουΐζ: Ποιοι είναι, άραγε, οι ωφελημένοι;

Μεγάλες ευθύνες φέρει και η δημοτική αρχή, που δέχτηκε το έργο κολοβό, αλλά θυμήθηκε να βγάλει το θέμα τώρα που άρχισαν οι συνεντεύξεις και φημολογείται ότι θα διεκδικήσουν τη δημαρχία παλιοί γνώριμοι. Είναι, όμως, αναγκασμένος ο κ. Δήμαρχος να αποκαλύψει ποιοι κουτσούρεψαν το έργο. Η δημοτική παράταξη “Δημόσιος Χώρος” πρέπει να ζητήσει εξηγήσεις για το θέμα αυτό.

Ο Θερσίτης

Το “λιμενικό καταφύγιο” Παντοκράτορα στο Δημοτικό Συμβούλιο Πρέβεζας

Μια επιστολή τής Μαρίνας Αλμπάντη

 Χθες [σ.σ.: 27/8] διεξήχθη συζήτηση του δημοτικού συμβουλίου Πρέβεζας για το πρόβλημα του λιμενικού αλιευτικού καταφυγίου του Παντοκράτορα, η οποία διήρκεσε σχεδόν τρεις ώρες, για να καταλήξει η πλειοψηφία του Δ.Σ., ότι δεν υπάρχει λόγος να πάρει απόφαση, ούτε καν να τοποθετηθεί, παίρνοντας θέση υπέρ ή κατά τού, ήδη εκτελούμενου, έργου.

Η συζήτηση, η οποία χαρακτηρίστηκε από ένταση και εκατέρωθεν αντεγκλήσεις, είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας οπερέτας, στην οποία “θεσμικοί”, θέλοντας να τηρήσουν το δημοκρατικό πρόσχημα, τοποθετήθηκαν για να δηλώσουν, στην πλειοψηφία τους, ότι, αφ’ ης στιγμής το “έργο” είναι “θεσμικό” και εκτελείται από την Περιφέρεια, οποιαδήποτε απόφαση δεν θα είχε νόημα, διότι, όπως χαρακτηριστικά είπε ο δήμαρχος: «Δεν μπορούμε να σταματήσουμε το έργο».

Λαμπρές εξαιρέσεις στην παραπάνω πλειοψηφική άποψη ήταν οι θέσεις των κ.κ. Ιωάννη Ρέντζου, της παράταξης “Δημόσιος Χώρος”, Βαγγέλη Τσοβίλη της παράταξης “Λαϊκή Συσπείρωση” και Δημήτρη Αυδίκου, στον οποίο οφείλουμε ιδιαίτερη μνεία, διότι, παρότι δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας, με την περιεκτική, αλλά πλήρη ουσίας, τοποθέτησή του, απέδειξε την αγάπη του για το περιβάλλον, αλλά και το ήθος του, υποβάλλοντας μία πολύ καλή πρόταση.

Μεταξύ άλλων, τοποθετήθηκε και ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Ιωάννου, ο οποίος, επέμενε στον αναπτυξιακό χαρακτήρα του “έργου”, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στις υποτιθέμενες αποφάσεις τόσο του ΣτΕ, όσο και του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πρέβεζας, οι οποίες, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του κ. Ιωάννου, απέρριψαν τις αιτήσεις και την προσφυγή των πολιτών. Στην πορεία, βέβαια, εν μέρει ανασκεύασε, αλλά η προσπάθεια που επέδειξε τόσο ό ίδιος, όσο και η πλειοψηφία των δημοτικών συμβούλων που τάσσονται υπέρ του λιμενικού καταφυγίου, για δημιουργία εντυπώσεων περί οριστικής κρίσης επί του νομικού θέματος, φαίνεται να έχει κάνει καλά τη δουλειά της αφού, πολλοί συμπολίτες μας θεωρούν ότι ήδη τα δικαστήρια τάχθηκαν οριστικά και αμετάκλητα υπέρ της εκτέλεσης του έργου. Εκτός κι αν, ο κ. Ιωάννου κι οι λοιποί Καππαδόκες, υπέρμαχοι του έργου, γνωρίζουν κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούμε.

Πολλοί πολίτες, είτε ως εκπρόσωποι φορέων, είτε ατομικά, τοποθετήθηκαν, αλλά και διέκοψαν επανειλημμένα τους ομιλητές σε μία, ομολογουμένως, χαλαρή διαδικασία, ίσως γιατί ο διευθύνων αρχικά τη συζήτηση, κ. Πιπιλίδης, προσπάθησε, και ορθώς, να δώσει τον λόγο σε όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα. Προσωπικά, όμως, αντιμετωπίστηκα μ’ έναν ιδιότυπο ρατσισμό, τόσο από τον ίδιο, όσο και από κάποια άλλα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου. Ήμουν το μόνο άτομο που, σε κάθε μου παρέμβαση, δεχόμουν τα πυρά του ιδίου, του αντιπροέδρου κ. Τσαγκάρη, αλλά και τον χλευασμό κάποιων συμβούλων, εις εκ των οποίων (ο κ. Σαραμπασίνας) με ρώτησε πόσο διάστημα(!) μένω μόνιμα στην Πρέβεζα!

Ομολογώ, βέβαια, ότι οι παρεμβάσεις μου δεν ήταν σύμφωνες με το πρωτόκολλο, αλλά παρασύρθηκα, τόσο από την όλη χαλαρή διαδικασία, όσο και από τα αισθήματα που τρέφω για τον Παντοκράτορα, το μέρος όπου ακούμπησα την καρδιά μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και όπου, πλέον, ευτύχησα να εγκατασταθώ. “Myhomeiswheremyheartis”, λένε οι Άγγλοι και αυτό ισχύει για τους περισσότερους από μας.

Θα σταθώ, λίγο, επί της συμπεριφοράς των ανωτέρω, για να τονίσω ότι η πρώτη μου επαφή με τους συγκεκριμένους αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης της πόλης μας, μου προκάλεσε αισθήματα ανάλογα μ’ αυτά που θα ένιωσαν οι μετανάστες της Αθήνας, θύματα της επιχείρησης “Ξένιος Ζευς”. Το κυρίαρχο, λοιπόν, αίσθημα, ήταν αυτό ενός παρία. Προφανώς, μη γνωρίζοντάς με προσωπικά και ως μη εμπίπτουσα στο πελατειακό κοινό των εν λόγω αιρετών, δεν θεωρήθηκε άξια σημασίας η επανειλημμένη έκκλησή μου να τοποθετηθώ, την ίδια στιγμή που καθένας από τους παρευρισκόμενους έπαιρνε όποτε ήθελε τον λόγο, αντιδικούσε, παρενέβαινε κ.λπ. Στο τέλος, βέβαια, μετά από την επιμονή μου, μου δόθηκε χρόνος από τον κ. Πιπιλίδη, για να δεχθώ μία άλλου είδους επίθεση πολιτικής εμπάθειας, αυτή του αντιδημάρχου Λούρου, το όνομα του οποίου μού διαφεύγει και ο οποίος, αφού ζήτησε επανειλημμένα από τον πρόεδρο να μου αφαιρέσει τον λόγο και να μου κλείσει το μικρόφωνο, φωνάζοντας «γιατί την αφήνεις και μιλάει;», αποχώρησε από την αίθουσα, αποδεικνύοντας τα… δημοκρατικά του φρονήματα. Αρχή άνδρα δείκνυσι!

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι εύλογα:

1) Ποιος ο λόγος να συζητηθεί στο Δ.Σ. το θέμα του λιμενικού-αλιευτικού καταφυγίου Παντοκράτορα, εφόσον, όπως αποδείχθηκε, εξαρχής δεν υπήρχε η πολιτική βούληση να καταλήξει σε απόφαση;

– Η απάντηση είναι προφανής. Για να ενδυθούν η δημοτική αρχή και η αντιπολίτευση του κυρίου Γιαννάκη (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, έλαμψε δια της απουσίας του, παρότι είχε τοποθετηθεί κατά του “έργου”) της δημοκρατικής νομιμοφάνειας. «Ναι, ακούμε τους δημότες, αλλά τι να κάνουμε κι εμείς; Το έργο δεν μπορούμε να το σταματήσουμε», νίβοντας τας χείρας τους ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι.

2) Τι σκοπιμότητα έχει ένα αλιευτικό καταφύγιο χωρητικότητας ογδόντα (80) σκαφών, το οποίο –υποτίθεται ότι– γίνεται για την εξυπηρέτηση των δεκατριών (13) ψαράδων του Παντοκράτορα, όταν μάλιστα οι δώδεκα (12) εξ αυτών διαφωνούν με την κατασκευή του, για λόγους οικονομικούς, οικολογικούς, αλλά και διότι γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι δεν θα είναι ασφαλές για τα σκάφη τους, τη στιγμή που η συγκεκριμένη περιοχή βάλλεται από ισχυρούς ανέμους, που ενίοτε ξεπερνούν και τα 10 μποφόρ; Θυμόμαστε όλοι την από αέρος επιχείρηση διάσωσης του πληρώματος του ρώσικου φορτηγού πλοίου, που προσάραξε εκεί τον περασμένο χειμώνα, όταν τα κύματα σκέπαζαν τα κατάρτια.

– Την απάντηση την έδωσε (προφανώς άθελά του) ο κ. Τσαγκάρης, ο οποίος είπε: «Δεν είναι κακό να μπουν και άλλα σκάφη μέσα. Έρχονται οι άνθρωποι με τα φουσκωτά τους στην Πρέβεζα και δεν έχουν πού να τα βάλουν». Έτσι, ακριβώς, κ. Τσαγκάρη! Όπως το είπατε. Δεν πρόκειται για αλιευτικό καταφύγιο, αλλά για κατασκευή μιας μαρίνας, σ’ ένα μοναδικού κάλλους οικοσύστημα, το οποίο θα πληγεί ανεπανόρθωτα και το οποίο, αν ποτέ δημιουργηθεί πραγματική οικολογική συνείδηση στους ανθρώπους που κρίνουν το μέλλον και τις τύχες των παιδιών μας, θα χρειαστεί δεκάδες χρόνια για ν’ αποκατασταθεί, χωρίς να μπορούμε να παραβλέψουμε την καταστροφή των κοραλλιογενών, γεμάτων απολιθώματα, βράχων, που χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να δημιουργηθούν.

Ο ίδιος επεδίωξε να μας πείσει ότι «πρακτικά, είναι λιγότερες οι θέσεις»! Μόνο που δεν έλαβε υπόψη του την κατάθεση, κατά την εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων, στις 21 Αυγούστου, του μηχανικού της Περιφέρειας, ο οποίος κατηγορηματικά δήλωσε ότι το καταφύγιο θα εξυπηρετεί ογδόντα (80) σκάφη.

3) Γιατί η επιμονή του κ. Δημάρχου και της πλειοψηφίας των συμβούλων (εξαιρουμένων όσων ανέφερα) στη μελέτη περιβαλλοντικών όρων, τη στιγμή που είναι γνωστό τοις πάσι ότι αυτές οι μελέτες είναι “καρμπόν”, με μερικές μόνο τροποποιήσεις, που γίνονται για να θεωρηθεί ότι καλύπτουν την περιοχή στην οποία αναφέρονται; Κι αφού, κ. Μπαΐλη, δηλώνετε “μη ειδικός”, γιατί δεν προβήκατε σε μια απλή ανάγνωση της μελέτης του κ. Δεκλερή, η οποία περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που θα έχει η εκτέλεση του “έργου” στο οικοσύστημα, ενάλιο και παράλιο, αλλά επικαλείσθε αποκλειστικά και μόνο τη μελέτη περιβαλλοντικών όρων, η οποία συνετάγη προ 8ετίας, μη λαμβάνοντας υπόψη τις νέες επιστημονικές έρευνες, που αποδεικνύουν την επικινδυνότητα τέτοιου είδους επεμβάσεων στο οικοσύστημα;

– Η απάντηση είναι και πάλι προφανής. Διότι, η επίκληση της (φερόμενης ως) νομιμότητας ευνοεί τους πιστούς των κομματικών γραμμών, ειδικά όταν αφορούν σε χρηματικά ποσά, μερικών εκατομμυρίων ευρώ. Και όχι, κ. Μπαΐλη και κ.κ. σύμβουλοι. Δεν είναι ανάξιο λόγου το ποσό αυτό και να το λέτε δημόσια, σήμερα, στην Ελλάδα της φτώχειας, της ανεργίας, των αυτοκτονιών, των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, της έλλειψης ιατρικής περίθαλψης και φαρμάκων, των αστέγων, είναι –αν μη τι άλλο– ύβρις, με την αρχαία έννοια της λέξης.

Να θυμάστε, κύριοι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, πως, ό,τι είναι νόμιμο, δεν είναι απαραίτητα και ηθικό.

Ο Παντοκράτορας δημιουργήθηκε ως ένας μικρός οικισμός, που θα εξυπηρετούσε τους τότε πρόσφυγες. Μικρά, πλίνθινα σπίτια στέγασαν κατατρεγμένους ανθρώπους, στους οποίους παραχωρήθηκαν κλήροι, για να μπορούν να ζήσουν.

Σ’ αυτόν τον ιδιόμορφο, μορφολογικά, τόπο βρέθηκα σε πολύ μικρή ηλικία, αποκτώντας την πρώτη μου επαφή με τη θάλασσα. Σ’ αυτόν τον όρμο μού έμαθε ο πατέρας μου να κολυμπώ, να κάνω μακροβούτια κι ελεύθερη κατάδυση και, όταν μεγάλωσα περισσότερο, να ψαρεύω. Οι πιο ευτυχισμένες περίοδοι της παιδικής μου ηλικίας ταυτίζονται με τον τόπο αυτό. Κι αργότερα, μεγαλώνοντας, ένιωθα την οικειότητα που νιώθει κάποιος στον αγαπημένο του τόπο, με τ’ αρώματα του γιασεμιού, των λεμονανθών, της αγριοσυκιάς, της βελούδινης υγρασίας, των ανέμων και της Θάλασσας. Εδώ μεγάλωσα και πέρασα τα καλοκαίρια μου, σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη, που για μένα φαντάζει Παράδεισος.

Μια ανάσα απόσταση από την πόλη κι όμως οι Παντοκρατορίτες ένιωθαν πάντα πρόσφυγες. Ίσως γιατί πολλοί από τους “ντόπιους” τούς αντιμετώπισαν με επιφύλαξη, ενίοτε και με υπεροψία, κάτι που, σε συνδυασμό με τον ξεριζωμό τους, τους έκανε να νιώθουν ανεπιθύμητοι και να αυτοπεριορίζονται στον μικρό τους χώρο.

Τα χρόνια πέρασαν, ώσπου, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, οι οικιστικές ανάγκες της πόλης μεγάλωσαν, με αποτέλεσμα ν’ αρχίσουν οι οικοδομικές επεκτάσεις στον άλλοτε προσφυγικό καταυλισμό. Κι όσο περισσότερο περνούσαν τα χρόνια, τόσο μεγάλωνε η οικιστική ανάπτυξη του Παντοκράτορα, μετατρέποντάς τον σταδιακά σ’ ένα από τα ωραιότερα προάστια της Πρέβεζας, ανεβάζοντας, συγχρόνως, και την αξία των ακινήτων.

Και πάνω που ο Παντοκράτορας κι οι κάτοικοί του, απόγονοι των προσφύγων της Ρωμυλίας, άρχισαν να βρίσκουν επιτέλους τη δικαίωσή τους, έρχεται η “ανάπτυξη”, υπό τη μορφή πολλών χιλιάδων κυβικών τσιμέντου, για την κατασκευή ενός “φαραωνικού”, όπως εύστοχα χαρακτηρίστηκε, έργου, που θα καταστρέψει την πιο όμορφη περιοχή της Πρέβεζας, θα μολύνει τη θάλασσα με απόβλητα, μπαταρίες, βενζίνες, τοξικά κατάλοιπα από τα χρώματα των σκαφών, θα καταστρέψει ένα εξαιρετικό οικοσύστημα και στη θέση του θα υψωθούν κατάρτια πολυτελών σκαφών, για λίγους. Κάποιοι επιχαίρουν, ονειρευόμενοι πριγκηπικές θαλαμηγούς, τουρίστες στα ενοικιαζόμενα, ζεστό χρήμα να ρέει στις τσέπες τους. Αλλά ούτε μια στιγμή δεν σκέφθηκαν την απαξίωση του οικισμού, απαξίωση που θα προκαλέσει η μαρίνα, μολύνοντας την καθαρότερη θάλασσα που υπάρχει δίπλα στην πόλη.

Τα νιόνυμφα ζευγάρια θα βρουν αλλού ηλιοβασίλεμα για να τραβήξουν τις ρομαντικές φωτογραφίες του γάμου τους, αλλά τα παιδιά των Παντοκρατοριτών θα μεγαλώσουν σ’ έναν τόπο μολυσμένο, κατεστραμμένο, σε μια θάλασσα που δεν θα μπορεί να τους δεχθεί στην αγκαλιά της, που δεν θα μπορούν να ρίξουν την πρώτη τους πετονιά, γιατί δεν θα ’χει ψάρια και δεν θα ξενυχτάνε στην ακρογιαλιά, περιμένοντας την ανατολή. Όσο για την αξία των οικοπέδων; Ένα είναι σίγουρο. Στο γενικό ξεπούλημα αυτού του τόπου που μας έφερε η τύχη να ζήσουμε, κάποιος ιδιώτης που θα εξαγοράσει, έναντι πινακίου φακής, την υπό κατασκευή μαρίνα, θα φροντίσει για την πλήρη απαξίωση των οικοπέδων, εξαιτίας της μόλυνσης.

Αυτή η τσιμεντένια μαρίνα θα είναι η ταφόπλακα του Παντοκράτορα. Θα τους το επιτρέψουμε;

Συνηγορίες υπέρ τού “λιμενικού καταφυγίου” Παντοκράτορα

Ας συμφωνήσουν στο Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου “Παντοκράτορας”. Ο ένας, ο δεξιός, θέλει μαρίνα, κότερα και Μόντε Κάρλο. Ο αριστερός θέλει λιμανάκι για το λαό και, αν μπαίνει και κανένα κότερο, ε, δεν χάλασε ο κόσμος.

Επίσης, τώρα, που άνοιξε η όρεξη, θέλουν κι έναν εκβραχισμούλη, να κάνουν κανένα μπανάκι οι άνθρωποι. Αλλά, τι μπάνιο θα κάνουν με τα καμένα λάδια, τα βαριά μέταλλα, τη λίγδα και το σκατό στη μούρη τους, είναι ένα θέμα. Είναι σαν να κάνεις μπάνιο στην προκυμαία τής Πρέβεζας. Δυστυχώς, όλα αυτά θα μολύνουν και την Κυανή Ακτή –τ’ ακούς, Καλέντζη; Αλλά, μπρος στην ανάπτυξη, θα τα υποστούμε κι αυτά.

Το βίντεο του “Πάμε Πρέβεζα” http://www.youtube.com/watch?v=-aSF9ueyTHw&feature=player_embedded  από την αντι-συγκέντρωση του Πολιτιστικού Συλλόγου “Παντοκράτορας” έκανε καλή δουλειά κι έβγαλε λαβράκια: πολλές συμμαχίες.

Βλέποντας το βίντεο αναρωτήθηκα ποια είναι η επαναστατική γραμμή τού κόμματος: οι σοβαρές επιφυλάξεις τού Κ. Κωτσαντή ή το “ναι σε όλα” του Προέδρου (;) του Συλλόγου;

Ο Αντιδήμαρχος κ. Φραγκούλης ακόμα ψάχνει ποιος δεν θέλει το έργο. Να του το θυμίσουμε: Εκτός από κάτι γραφικούς οικολόγους, κατά του έργου είναι οι δημοτικές παρατάξεις τής αριστεράς –μιας κι ο κ. Γιαννάκης, μέχρι την προτελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου φανατικός πολέμιος του έργου, στην τελευταία συνεδρίαση την κοπάνησε κι άφησε να εκφωνήσουν την κωλοτούμπα οι άλλοι σύμβουλοι της παράταξής του, ενώ ο κ. Νίτσας αγνοείται– ορισμένοι δημοτικοί σύμβουλοι της συμπολίτευσης, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αλιευτικών Συλλόγων Ηπείρου, οι περισσότεροι από τους επαγγελματίες ψαράδες, η Περιβαλλοντική Εταιρεία Πρέβεζας, ο Πολιτιστικός Σύλλογος “Πρέβεζα”, οι Ενεργοί πολίτες Αμβρακικού και πάνω από 1.000 πρεβεζάνοι, που υπέγραψαν κατά του έργου. Μόνον αυτοί, κ. Αντιδήμαρχε.

Δεν είδαμε παρόντα το δικηγόρο τής κατασκευαστικής εταιρίας και δεν είδαμε να παίρνουν το λόγο τα στελέχη τής Δημ.Αρ. Πάντως, αξίζει να το δείτε το βίντεο.

Πρεβεζάνικη κινητοποίηση για να σωθεί η ακτή του Παντοκράτορα

Με την έναρξη των εργασιών για την κατασκευή του λιμενικού – αλιευτικού καταφυγίου στον Παντοκράτορα, οι αντιδράσεις της πρεβεζάνικης κοινωνίας κλιμακώνονται.

Η Πρωτοβουλία Πολιτών έχει προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας και αναμένεται απόφαση. Παράλληλα κατόρθωσε να δημιουργηθεί ένα κίνημα συμπαράστασης κατά του έργου και να αναπτυχτεί ένας σοβαρός προβληματισμός για τη σκοπιμότητά του και για το είδος της ανάπτυξης πού θέλουμε. Με μπαράζ άρθρων από φορείς, από συλλόγους, από γνωστά πολιτικά πρόσωπα –όπως ο πρώην δήμαρχος κ. Γιαννούλης– αποκαλύπτονται ο προσχηματικός χαρακτηρισμός του άχρηστου και επιβλαβούς έργου ως αλιευτικού καταφυγίου και τα κατασκευαστικά και άλλα οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται επιμελώς πίσω από τις δήθεν ανάγκες των ελάχιστων ψαράδων του Παντοκράτορα: εκβραχισμοί και εκβαθύνσεις υδάτινης επιφάνειας 4.700 τ.μ. μέχρι βάθος 3 μέτρων, εκσκαφές μεγάλου διαύλου ναυσιπλοΐας μέχρι βάθος 4 μέτρων, κρηπίδωμα 122 μέτρων προεκτεινόμενο με τη μορφή τσιμεντένιας προβλήτας για άλλα 40 μέτρα, κυματοθραύστες μήκους 165 μέτρων και ύψους από τη θάλασσα 3,50 μέτρων, για πέντε ψαράδες του Παντοκράτορα που ούτε τα ζήτησαν, ούτε τα θέλουν. Ακόμη, υποστηρίζεται από κάποιους ότι με το έργο εξυπηρετείται ένα σχέδιο απομάκρυνσης των ψαράδων από το λιμάνι της Πρέβεζας προς όφελος της παραχωρημένης σε ιδιώτη μαρίνας.

Στη συζήτηση του θέματος στο δημοτικό συμβούλιο, μετά από την ανάπτυξη των θέσεων της Πρωτοβουλίας Πολιτών Πρέβεζας κ. Σαπφώς Αλφαντάκη, όλες οι δημοτικές παρατάξεις της αντιπολίτευσης τοποθετηθήκαν κατά του έργου. Ο Δήμαρχος θεώρησε πολύ σοβαρό το θέμα, ζήτησε πληροφόρηση και προθεσμία να το μελετήσει με τη νομική του υπηρεσία. Υποσχέθηκε έκτακτη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου γι’ αυτό αποκλειστικά το θέμα.

Ο σχεδιασμός του έργου οδήγησε σε σφοδρή αντιπαράθεση μεγάλου μέρους της πρεβεζάνικης κοινωνίας με τον πρώην δήμαρχο και τον πρώην νομάρχη. Φαίνεται ότι το όνομα Ιωάννου στοιχειώνει τον Παντοκράτορα καθόσον επί νομαρχίας Β. Ιωάννου έγινε η μελέτη του και με την κάλυψη του σημερινού αντιπεριφερειάρχη Σ. Ιωάννου αρχίζει η κατασκευή του κι η καταστροφή του Παντοκράτορα. Ας αναλογισθεί ο κ. αντιπεριφερειάρχης τις ευθύνες του για την καταστροφή του τοπίου της ακτής Παντοκράτορα, τη στιγμή που εκκρεμεί ακόμα ο έλεγχος της νομιμότητας του έργου· και ας θυμηθεί τη βιωματική σχέση των Πρεβεζάνων με την ακτή αυτή.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας κ. Κ. Μπάρκας καταθέτει ερώτηση στη βουλή για τη σκοπιμότητά του και για τα εκατομμύρια που πετιούνται σε συνθήκες οικονομικής χρεοκοπίας της χωράς, για να καταλήξουν πάλι στις τσέπες των εθνικών εργολάβων. Στο μεταξύ το έργο συνεχίζεται, δεκάδες μηχανήματα καταστρέφουν το παλιό πεδίο βολής, που σήμερα είναι περιαστικό άλσος, αλλά και τα βράχια του Παντοκράτορα, δημιουργώντας ένα σεληνιακό τοπίο.

Τα λόγια τέλειωσαν· είναι καιρός για δράση. Η επιτροπή αγώνα κατά του έργου προετοιμάζει δράσεις και καλεί όλους τους Πρεβεζάνους σε κινητοποιήσεις, για να σταματήσει το έργο.

“Λιμενικό – Αλιευτικό Καταφύγιο Παντοκράτορα”

Του Νίκου Γιαννούλη

 

Η περίπτωση της πρότασης κατασκευής του έργου “Λιμενικό – Αλιευτικό Καταφύγιο Παντοκράτορα” αποτελεί ένα παράδειγμα των κριτηρίων αντιμετώπισης της “Ανάπτυξης” της περιοχής μας. Είναι καιρός να προβληματισθούμε: Τι είδους “Ανάπτυξη” θέλουμε; Με ποια κριτήρια και σε όφελος τίνος; Το μοντέλο που έχει κυριαρχήσει έχει δημιουργήσει υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής με απρόβλεπτες προοπτικές. Τα ερωτήματα είναι:

• Τι εξυπηρετεί ένα έργο;

• Ποια είναι η σκοπιμότητά του;

• Ποιο το μέγεθος σε σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο;

• Ποιες επιπτώσεις έχει στο περιβάλλον;

• Ποιο το κόστος του και αν αυτό ανταποκρίνεται στους σκοπούς για τους οποίους γίνεται.

Με βάση τα ερωτήματα αυτά η κατασκευή του “Λιμενικού – Αλιευτικού Καταφύγιου” στον Παντοκράτορα είναι κατά την γνώμη μου προβληματική για τους εξής λόγους:

1. Το αίτημα των κατοίκων για ελλιμενισμό 10-15 αλιευτικών σκαφών (ψαροβαρκών) δεν δικαιολογεί την κλίμακα του έργου που έχει προταθεί. Γι’ αυτό “βαφτίζεται” Λιμενικό. Η μέθοδος αυτή έχει προηγηθεί σε άλλες περιοχές. Μήπως θα έπρεπε να κάνουμε ένα απολογισμό για την αποτελεσματικότητα αυτών των λιμενικών – αλιευτικών καταφυγίων που έχουν κατασκευασθεί στο νομό; Δυστυχώς τα χρήματα που δαπανήθηκαν είναι σε αναντιστοιχία με τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Μια επίσκεψη στο Μύτικα επιβεβαιώνει πλήρως τις εκτιμήσεις μας.

2. Είναι ακατάλληλος ο προσανατολισμός της θέσης. Τόσα χρόνια πριν κανείς δεν διανοήθηκε να “εκτεθεί” στη “θαλάσσια δύναμη” του Ιονίου πελάγους. Επιβεβαίωση της εκτίμησης αυτής είναι η κατασκευή του τείχους αντιστήριξης που κατασκευάστηκε τη δεκαετία του ’80 από το Δήμο, προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση του δυτικού τμήματος του οικισμού Παντοκράτορος. Η ψευδαίσθηση της υπεροχής του τεχνολογικού πολιτισμού έναντι της φύσης είναι βαθύτατα ξεπερασμένη και έχει οδηγήσει σε τραγικά αποτελέσματα.

3. Για να κατανοήσουμε την κλίμακα του έργου αναφέρουμε ότι οι κερκίδες του σταδίου έχουν μήκος 120 μ. περίπου, ενώ το έργο προβλέπει κατασκευή προβλήτας 162 μ.

4. Αλλά προβλέπονται και σοβαρές επεμβάσεις στην περιοχή του πρώην “Πεδίου Βολής”. Τι εξυπηρετεί η κατασκευή ενός τόσο μεγάλου δρόμου πρόσβασης στην ακτή; Τι θα μεταφέρουν οι ψαρόβαρκες;

5. Μήπως κάποιοι επαναφέρουν από την πίσω πόρτα την απαίτηση να “αξιοποιηθεί” το πρώην “Πεδίον Βολής”;

• Θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι στη δεκαετία του ’70 η ηγεσία του ΥΠΕΘΑ σε εφαρμογή σχεδίων του ΝΑΤΟ είχε καταστρώσει σχέδιο “ανάπτυξης” του πρώην “Πεδίου Βολής” με τεράστια έργα υπόγειων κατασκευών, κατασκευή λιμένος, κατασκευή υπόγειας σήραγγας που θα συνέδεε το λιμάνι με τις υπόγειες κατασκευές και πολλά άλλα.

• Στη δεκαετία του ’80, με αγώνες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το “Πεδίο Βολής” καταργήθηκε και δενδροφυτεύτηκε, αλλά η ηγεσία του ΥΠΕΘΑ προχώρησε σε σχέδια τουριστικής “ανάπτυξης” για το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων (κατασκευάσθηκε ένα τμήμα τουριστικού θερέτρου), που προέβλεπε πάλι την κατασκευή λιμένος.

• Το πολύπαθο “Πεδίο Βολής” τελευταία επιλέχθηκε για Στρατόπεδο συγκέντρωσης οικονομικών μεταναστών, ενώ σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις δρομολογείται το ξεπούλημά του, ώστε να αξιοποιηθεί μαζί με το σκανδαλώδες έργο της κατασκευής του λιμενικού καταφυγίου.

• Διαφεύγει της προσοχής των αρμοδίων ότι το “Πεδίο Βολής” έχει όλες τις προϋποθέσεις να χαρακτηρισθεί ως Δάσος! Μια όαση περιαστικού πρασίνου.

6. Η γεωμορφολογία της περιοχής δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση επεμβάσεις που προβλέπονται στη μελέτη. Η καταστροφή αυτού του υπέροχου φυσικού μνημείου θα είναι ανεπανόρθωτη, μη αναστρέψιμη και χωρίς κάποια ουσιαστικά προφανή αποτελέσματα. Η ευρύτερη περιοχή εμπίπτει στις διατάξεις προστασίας της Εθνικής και Κοινοτικής Νομοθεσίας, για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, του τοπίου, του αιγιαλού και της παραλίας.

7. Ειδικότερα, προστατευόμενοι φυσικοί σχηματισμοί χαρακτηρίζονται, σύμφωνα με το άρθρο 19 § 4 του Ν. 1650/86 «λειτουργικά τμήματα της φύσης ή μεμονωμένα δημιουργήματά της που έχουν ιδιαίτερη οικολογική ή αισθητική αξία ή συμβάλλουν στη διατήρηση των φυσικών διεργασιών και στην προστασία φυσικών πόρων, όπως δένδρα, συστάδες δένδρων και θάμνων, προστατευτική βλάστηση, παρόχθια και παράκτια βλάστηση, φυσικοί φράχτες, καταρράχτες, πηγές, φαράγγια, θίνες, ύφαλοι, σπηλιές βράχοι, απολιθωμένα δάση ή τμήματά τους, παλαιοντολογικά ευρήματα, κοραλλιογενείς και γεωμορφολογικοί σχηματισμοί». Ο Ν. 1650/86 προτείνει να απαγορεύονται ενέργειες ή δραστηριότητες που μπορούν να επιφέρουν καταστροφή, φθορά ή αλλοίωση των προστατευόμενων τοπίων ή στοιχείων του τοπίου.

8. Τοπίο είναι ο χώρος που μας περιβάλλει, μία πολυδιάστατη οντότητα. Εννοιολογικά η προσέγγιση του Τοπίου είναι ιδιαίτερα σύνθετη, πολυδιάστατη και ως εκ τούτου ασαφής. Μία σύνθεση χώρων, είτε ανθρωπογενών, είτε τροποποιημένων από τον ανθρώπινο παράγοντα, που χρησιμεύει ως υποδομή ή πλαίσιο για τη συλλογική μας διαβίωση. Μία τοποθεσία αξιοπρόσεκτη σε ομορφιά και μεγαλείο, μία αρχιτεκτονική που μπορεί να θεωρηθεί συγχρόνως επιστήμη, τεχνική και τέχνη. Όσον αφορά στη χωρική του οριοθέτηση, το τοπίο ορίζεται από το πεδίο λειτουργίας των ανθρώπινων αισθήσεων. Το Σεπτέμβριο 2010 τέθηκε σε ισχύ στην Ελλάδα (Ν. 3827/25.02.2010 “Κύρωση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης του Τοπίου”, ΦΕΚ Α/30) η Ευρωπαϊκή Σύμβαση του Τοπίου ή Σύμβαση της Φλωρεντίας, η πρώτη Διεθνής Σύμβαση για το Τοπίο, έκφραση της εθελούσιας συμφωνίας των κρατών μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης να μεριμνήσουν για την αειφορική διαχείριση και προστασία της ταυτότητας, αναγνωρησιμότητας και διαφορετικότητας του τοπίου στο σύνολο του ευρωπαϊκού χώρου. Δεν αφορά μόνο το οικοσύστημα, το σκηνικό, ή τις μνήμες και συναισθηματικές επιρροές στον άνθρωπο. Είναι συγχρόνως όλα αυτά μαζί. Το τοπίο αποτελεί περιβαλλοντικό, πολιτισμικό, κοινωνικοοικονομικό αγαθό και χρήζει συνεπώς προστασίας, σχεδιασμού και διαχείρισης βάσει συγκεκριμένης πολιτικής. Πέρα από τη σημαντικότητα των προαναφερομένων η ευρύτερη περιοχή του Παντοκράτορος παρουσιάζει ένα μοναδικής αισθητικής αξίας τοπίο, με βραχώδεις σχηματισμούς, δυσπρόσιτους κολπίσκους, με έντονη την αίσθηση της ανάτασης, και ένα μεγάλο παράθυρο, μοναδικό, με ανοιχτό τον ορίζοντα προς τη Δύση, που τόσο έχει ανάγκη η ψυχή μας!

9. Από τα παραπάνω επιβεβαιώνονται οι σοβαρές επιφυλάξεις για την κατασκευή αυτού του “Φαραωνικού” έργου. Τα χρήματα που θα δαπανηθούν μπορούν κάλλιστα να αξιοποιηθούν σε αντίστοιχο λιμενικό έργο, που είναι «η προστασία και αντιστήριξη της προβλήτας του παλαιού λιμένος της πόλης». Είναι δυνατόν αυτή τη δύσκολη συγκυρία για την πατρίδα μας να μην αξιολογούμε με ορθολογικό τρόπο τις προτεραιότητές μας;

10. Δύναται να κατατεθεί η πρόταση από τους αρμόδιους φορείς στην Ενδιάμεση Διαχειριστική Αρχή Ηπείρου της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου-Δυτικής Μακεδονίας για την τροποποίηση αυτή του Επιχειρησιακού Προγράμματος της χωρικής ενότητας Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδας – Ηπείρου. Έχουν γίνει πολλές τροποποιήσεις, τα χρήματα δεν χάνονται, αρκεί να γίνει σωστή τεκμηρίωση των αιτιάσεων της αιτούμενης τροποποίησης.

Πρέβεζα, 24 Ιουλίου 2012

Δελτίο τύπου τής Π.Ε.Π. για το Λιμενικό – Αλιευτικό Καταφύγιο Παντοκράτορα

Κόντρα στην επιθυμία κατοίκων και ψαράδων της περιοχής, παρά τη γενικότερη κατακραυγή, παρά το ότι εκκρεμεί η απόφαση του ΣτΕ, ξεκινά η καταστροφή του Παντοκράτορα, η κατασκευή της μαρίνας σκαφών με… φερετζέ “αλιευτικού καταφυγίου”!

Η λίστα όσων “ενδιαφέρονται” για το έργο αυτό είναι ακόμη ανοικτή! Μπορούν ακόμη “εργολάβοι” της καταστροφής να σπεύσουν! Να ευθυγραμμιστούν με όσους έδειξαν λυσσαλέα επιμονή στην προώθηση του έργου, λοιδόρησαν και συκοφάντησαν κάθε αντίθετη φωνή (scriptamanent).

Περίεργες συμπεριφορές, σε συνδυασμό με την ανύπαρκτη σκοπιμότητα του πανάκριβου αυτού έργου, οδηγούν μια εξαθλιωμένη οικονομικά κοινωνία να αναρωτιέται ποια η κινητήριος δύναμη αυτού του φονταμενταλισμού, δήθεν “υπέρ των αλιέων” –ποιων αλιέων; Θέλοντας και μη, ακούμε την ηχώ των καφενείων: «Τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Ποιος κερδίζει και τι»; Φοβούμαστε ότι το κύμα ξέβρασε το κουφάρι…

Κόντρα σ’ όλα αυτά φωνάζουμε όλοι μαζί: Σταματήστε το καταστροφικό έργο αυτό. Αποτρέψτε τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Με τα μισά χρήματα:

1. Ενισχύστε το ανύπαρκτο κεφάλαιο “Έρευνα και Διάσωση” στο θαλάσσιο περιβάλλον μας, προς όφελος των αλιέων και των ναυτιλομένων.

2. Ενισχύστε τους αλιείς με καλύτερες παρεχόμενες υπηρεσίες, με έργα στα μέτρα τους.

3. Μελετήστε το οικοσύστημα του Αμβρακικού.

4. Εκπαιδεύστε τους αλιείς και τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες.

5. Ενημερώστε και ευαισθητοποιείστε την τοπική κοινωνία.

6. Βελτιώστε την αισθητική και την ποιοτική παρουσία του Παντοκράτορα. Αναδείξτε την πανέμορφη περιοχή. Καταστήστε πιο καθαρό, πιο φιλόξενο, πιο ελκυστικό το μικρό φυσικό λιμάνι. Δεν έμεινε άλλο μικρό φυσικό λιμανάκι, που να είναι άθικτο στην περιοχή!

7. Αναδείξτε τα μοναδικά γεωλογικά στοιχεία της ακτής (στρωματογραφία, απολιθώματα κοραλλιών και άλλων οργανισμών).

8. Μελετήστε ένα νέο δημοτικό κιόσκι ή καφενείο, μια ακόμη στάση στη μακριά ποδηλατική ή περιπατητική παραθαλάσσια διαδρομή από τη Μαργαρώνα μέχρι το Αλωνάκι.

9. Χαμογελάστε μια φορά στην ομορφιά, στην ποιότητα, στην απλότητα, στην ανθρωπιά, στη φύση! Όχι στο χρήμα! Όχι αυτή τη φορά!

Πρέβεζα, 27 Ιουλίου 2012

Για την Περιβαλλοντική Εταιρεία Πρέβεζας

Η Διαχειριστική Επιτροπή

Ονομάζουν τη μαρίνα “αλιευτικό καταφύγιο”

Όταν τα οικονομικά συμφέροντα θέλουν να οικοπεδοποιήσουν μια δασώδη περιοχή, αρχίζουν με την ανέγερση μιας εκκλησίας –έτσι κανείς δεν φέρνει αντίρρηση. Όταν τα συμφέροντα αυτά θέλουν να κατασκευάσουν μια μαρίνα, το ονομάζουν αλιευτικό καταφύγιο, γιατί για τους φτωχούς ψαράδες δεν φέρνει συνήθως κανένας αντίρρηση. Το ίδιο συμβαίνει κι αυτή τη φορά, όσον αφορά το δήθεν αλιευτικό καταφύγιο στον Παντοκράτορα Πρέβεζας. Παρότι εκκρεμεί προσφυγή των κατοίκων της περιοχής στο Συμβούλιο Επικρατείας, από σήμερα, 30 Ιουλίου, έφθασαν μπουλντόζες για να αρχίσουν εργασίες κατασκευής. Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν ότι ο Αμβρακικός σοδιάζει από το Ιόνιο και στη βραχώδη περιοχή του Παντοκράτορα έχουν τις φωλιές τους πολλά από τα ψάρια αυτά. Επειδή η περιοχή του Παντοκράτορα είναι αβαθής και βραχώδης, προβλέπεται να γίνει εκβάθυνση της θαλάσσιας περιοχής καθώς και ενός μεγάλου διαύλου με εκρηκτικά, οπότε η καταστροφή του θαλάσσιου περιβάλλοντος και του Αμβρακικού γενικότερα θα είναι τεράστια και ανεπανόρθωτη. Για τους παραπάνω λόγους, τόσο ο σύλλογός μας, όσο και η Ομοσπονδία Αλιευτικών Συλλόγων Ηπείρου είναι κάθετα αντίθετοι με την κατασκευή του έργου και καλούμε όσους αγαπούν τον Αμβρακικό και την περιοχή του Παντοκράτορα να διαμαρτυρηθούμε αυτό το Σάββατο, 4 Αυγούστου, μαζί με τους κατοίκους της περιοχής, που είναι εναντίον της κατασκευής του έργου, στον πεζόδρομο του Παντοκράτορα, δίπλα στο κιόσκι. Μετά την ενημέρωση του κοινού και τη σύνταξη ψηφίσματος θα ακολουθήσει μουσική εκδήλωση.

Ενεργοί Πολίτες Αμβρακικού

Ομοσπονδία Αλιευτικών Συλλόγων Ηπείρου

Χρήματα υπάρχουν!

Σε πρόσφατη συνεδρίαση της η λιμενική επιτροπή (ανάμεσα τους και ο δήμαρχος Πάργας!) αποφάσισε τη μεταφορά των παράνομων τσιμεντένιων μπλοκιών από το λιμάνι της Πρέβεζας στην Παργινόσκαλα, για να χρησιμοποιηθούν σαν βάση για την κατασκευή του περίφημου “αλιευτικού” (βλέπε λιμενικού) καταφυγίου.

Έτσι θα ησυχάσει (αν έτρεφε βέβαια κάποια ανησυχία) και ο αξιότιμος μνημονιακός μας βουλευτής, που επί νομαρχίας του (βλ. θεσμός) κατασκευάστηκαν τα μπλόκια για την –παράνομη, όπως τελικά κρίθηκε από το ΣτΕ– επέκταση του λιμανιού της Πρέβεζας. Λέτε να έχει την ίδια τύχη και το νέο λιμάνι;

Χρήματα υπάρχουν, λοιπόν, κ. βουλευτά του μνημονίου. Για την υγεία; Την παιδεία; Κ.ο.κ.

ΔιΠ

Καταγγελία και αγωνιστικό κάλεσμα της Επιτροπής Αγώνα κατά της κατασκευής του λιμενικού καταφυγίου στον Παντοκράτορα

Η Επιτροπή Αγώνα που συγκροτήθηκε από τη λαϊκή συνέλευση στις 22-7-12 στο Εργατικό Κέντρο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι:

• το ζήτημα που απορρέει από την έναρξη των εργασιών της κατασκευής του έργου έχει επείγοντα χαρακτήρα,

• η καταστροφή της ακτής Παντοκράτορα και του περιβάλλοντος χώρου του άλσους του πεδίου βολής είναι ανυπολόγιστη,

• το έργο θα εξυπηρετεί ελαχίστους, 4-5 τον αριθμό, αλιείς του Παντοκράτορα,

• εκκρεμεί η απόφαση του Συμβούλιου Επικρατείας στην προσφυγή πολιτών της Πρέβεζας.

• το έργο γίνεται ακριβώς στα σημεία εξόδου των ψαριών προς το Ιόνιο για να γεννήσουν,

• το έργο αυτό γίνεται σε συνθήκες χρεοκοπίας της χώρας μας και δαπανώνται άσκοπα εκατομμύρια ευρώ,

• οι εργασίες που μόλις άρχισαν ήδη μολύνουν τις κοντινές πλαζ λουομένων έως και την Κυανή Ακτή,

• ανάπτυξη είναι ο σεβασμός στο έργο της φύσης και όχι

-η τσιμεντοποίηση,

-η αλλοίωση του τοπίου με τους καταστροφικούς εκβραχισμούς,

-ο κλονισμός της οικολογικής ισορροπίας της ιχθυοπανίδας και της ομαλής τροφοδοσίας του Αμβρακικού με ψάρια,

εκτιμώντας επίσης ότι:

• το έργο αυτό και η ανάθεση μαρίνας σε ιδιώτη στο λιμάνι της Πρέβεζας εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο ξεπουλήματος των ακτών της Ελλάδας αντί πινακίου φακής,

• το έργο κρύβει την ουσία των επιδιώξεων του που είναι η εκδίωξη των ψαράδων από το λιμάνι στην Πρέβεζα, βάζοντάς τους σε περιπέτειες λόγω της έκθεσής τους στην ανοιχτή θάλασσα και με οικονομική τους βλάβη,

• ότι το έργο αυτό δεν εξυπηρετεί πραγματικές ανάγκες της πόλης και του δήμου αλλά κατασκευαστικά συμφέροντα των εθνικών μας εργολάβων που υπηρετούν ορισμένοι με το αζημίωτο,

καταγγέλλουμε στο λαό της Πρέβεζας

την εσπευσμένη έναρξη των εργασιών του λιμενικού καταφυγίου, ενός τεράστιου φαραωνικού έργου στον Παντοκράτορα με εκσκαφή λεκάνης 5.000 τ.μ. και κατασκευή κρηπιδώματος μήκους 122 μ., που θα προεκτείνεται με τη μορφή τσιμεντένιας προβλήτας άλλα 40 μέτρα, με πρόσχημα τις ανάγκες 5 ψαράδων του Παντοκράτορα.

Ζητάμε

από το Δήμαρχο Πρέβεζας κ Δ. Μπαΐλη και το δημοτικό συμβούλιο να τοποθετηθεί για τη σκοπιμότητα και αναγκαιότητα του έργου και άμεσα από τον Αντιπεριφερειάρχη κ. Σ. Ιωάννου να διακόψει τα έργα τώρα, πολύ περισσότερο μάλιστα που εκκρεμεί απόφαση του ΣτΕ.

Καλούμε τους Πρεβεζάνους σε επαγρύπνηση και συμμετοχή στις καθημερινές εκδηλώσεις αντίστασης που οργανώνει η επιτροπή αγώνα στο χώρο της καταστροφής, αρχίζοντας από τη Δευτέρα, 30/7, στις 7 το πρωί.

Στη συγκέντρωση και μουσική εκδήλωση διαμαρτυρίας που θα γίνει στον πεζόδρομο του Παντοκράτορα (δίπλα στο κιόσκι), Σάββατο, 4/8, ώρα 9 μ.μ.

Όχι στο ξεπούλημα και την καταστροφή της ακτής Παντοκράτορα.

Όλοι στον Παντοκράτορα.

Για τον αμίαντο και πάλι…

Αφαίρεση πλακών αμιάντου από στέγαστρα στο κάστρο του Αγίου Ανδρέα (μετά από σχετικό δημοσίευμα του Φόρουμ, φ. 41/Απρ. ’11)

Διάβαζα πρόσφατα την παρακάτω “είδηση”:

«Η Περιφέρεια Ηπείρου – Περιφερειακή Ενότητα Πρέβεζας έχει πάρει απόφαση εδώ και καιρό να αντικατασταθούν τα στοιχεία από αμίαντο στις στέγες των κτιριακών εγκαταστάσεων στην Παιδόπολη Ζηρού, όπου φιλοξενείται το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Φιλιππιάδας, και οι εργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη. Ο αμίαντος θεωρείται ένα από τα πιο επικίνδυνα υλικά που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος. Υπάρχει ακόμη και σήμερα στις οικοδομές, στις παλαιότερες σωληνώσεις ύδρευσης και θέρμανσης, στις πλάκες πολλών φούρνων, στα τακάκια των φρένων πολλών οχημάτων και αλλού. Πρόκειται για ένα συνδυασμό ορυκτών, η χρήση του οποίου έχει συνδεθεί με πλήθος σοβαρών ασθενειών αλλά και με μεγάλους κινδύνους για το περιβάλλον… Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται ενέργειες αντικατάστασης στοιχείων αμιάντου στην περιοχή μας…» (πηγή www.atpreveza.gr).

Μερικές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Καλών προθέσεων η κίνηση. Ο αμίαντος είναι όντως επικίνδυνο υλικό (τόσο για την υγεία των ανθρώπων όσο και για το περιβάλλον). Ελαχίστων διαστάσεων ίνες του ταξιδεύουν στην ατμόσφαιρα, μπορούν να “καρφωθούν” στις κυψελίδες των πνευμόνων, όπου εκεί “δουλεύοντας” να προκαλέσουν βαριές και μη αναστρέψιμες βλάβες. Όμως η απομάκρυνση των στοιχείων αμιάντου από τα κτήρια πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένα συνεργεία και η περαιτέρω διαχείρισή τους είναι μια άκρως περίπλοκη διαδικασία. Φαντασθείτε, τα συνεργεία που αντικατέστησαν τα στοιχεία αμιάντου από το κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θύμιζαν ομάδες αστροναυτών (με στολές, σωλήνες εισπνοής κ.λπ.).

Εδώ η αφαίρεση από ποιους γίνεται άραγε; Με ποιόν τρόπο; Και πού πηγαίνουν τα αφαιρούμενα στοιχεία; Μερικές φορές οι εικόνες μιλούν από μόνες τους.

Απόθεση σπασμένων στοιχείων αμιάντου οπουδήποτε: στην Αγία Τριάδα, στο Βαθύ, στην Ταράνα, στη Νικόπολη ή όπου αλλού βολεύει…

Δεν είναι πάντα απλά τα πράγματα. Μερικές φορές μάλιστα μπορούν να γίνουν και χειρότερα.

ΔιΠ

Η Περιβαλλοντική Εταιρεία Πρέβεζας για τα σχέδια διαχείρισης του νερού στην Ήπειρο

Doug Cavanaugh, Πρωινιάτικη μοναξιά

Το κείμενο του σχεδίου διαχείρισης που δημοσιεύτηκε και παρουσιάστηκε, σε μεγάλο βαθμό αναλώνεται στην περιγραφή της υφιστάμενης κατάστασης, η οποία για την περιοχή μας –ειδικά αυτή της “χερσονήσου της Πρέβεζας”– χαρακτηρίζεται κακή. Αν και αποτελεί θετική εξέλιξη η αποτύπωση της πραγματικότητας και μάλιστα με τρόπο που δεν χωρεί αμφισβήτηση, εντούτοις θα περίμενε κανείς το σχέδιο διαχείρισης να ορίσει μια σαφή και αποφασιστική πορεία, ένα σφιχτό πλάνο υπέρβασής της. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

Κάτι που προκύπτει πέρα από κάθε αμφισβήτηση, είναι η κακή κατάσταση των υπόγειων υδάτων της χερσονήσου της Πρέβεζας α) λόγω ρύπανσης με νιτρικά, αμμωνιακά κ.λπ. και β) λόγω υφαλμύρινσης (διείσδυση της θάλασσας εξαιτίας υπεράντλησης του νερού). Και, παρ’ όλο που η έκταση της υποβάθμισης (τουλάχιστον ως προς την υφαλμύρινση) δεν είναι αυτή του χάρτη που παρουσιάστηκε, ωστόσο δεν φαίνεται ότι αποτελεί και κατάσταση του απώτερου μέλλοντος. Μάλλον κοντά θα πρέπει να τοποθετείται. Για την Π.Ε.Π. το ζήτημα δεν ήταν άγνωστο, καθώς έχει παρέμβει στο παρελθόν επανειλημμένα και για τα δύο ζητήματα.

Η θέση μας για τα ζητήματα διαχείρισης του νερού στην περιοχή της Πρέβεζας συνοψίζεται στο ότι χωρίς καμία ενόχληση, συνεχίζεται ένα είδος “πλιάτσικου” σε δύο βασικούς φυσικούς πόρους-θεμέλια κάθε μορφής ζωής στον τόπο μας: της γης και του νερού. Ζούμε μια δραματικής έντασης και διάρκειας λεηλασία του εξω-αστικού χώρου, την εξάπλωση αστικών και περιαστικών δραστηριοτήτων, παράλληλα με την υποχώρηση των αγροτικών δραστηριοτήτων, αλλά όχι και της έντασης εκμετάλλευσης της γης εκεί όπου η γεωργία συνεχίζει και υφίσταται. Παράλληλα, ας μη δοθεί η λανθασμένη εικόνα της (φιλικής προς το περιβάλλον) “αγρανάπαυσης” εκεί όπου η γη έπαψε να είναι αγροτική. Μια σειρά ανθρωπογενών περιβαλλοντικών επιπτώσεων ανατρέπουν το σενάριο αυτό.

Σε ό,τι αφορά τα υπόγεια νερά, συνεχίζεται η ρύπανσή τους με αστικούς και αγροτικούς ρύπους, όπως και η ανεξέλεγκτη χρήση τους. Ενδεικτικά μόνο, πρόσφατη μελέτη¹ δείχνει σχέση της αστικοποίησης της γης με τη μη αειφόρο διαχείριση των υπόγειων υδροφορέων, χωρίς τη συνέργεια της γεωργίας, δηλαδή εξετάζοντας σενάρια χωρίς αυτή. Ο συνδυασμός των δύο (συμβαίνει την Πρέβεζα) θα είναι δυνητικά ακόμη πιο επιζήμιος!

Όπως έχει τονιστεί ξανά, η εκτεταμένη αστικοποίηση της γης, αλλά και η εκτός σχεδίου δόμηση, γεννούν μοιραία χρήσεις νερού που είτε είναι αδήλωτες, είτε παράνομες, είτε και τα δύο. Αυτό επιβαρύνει περεταίρω το ήδη επιβαρυμένο σύστημα και στερεί από τη διοίκηση τα εργαλεία εκείνα που θα της επέτρεπαν να υπολογίσει και να διαχειριστεί επαρκώς τα αποθέματα νερού. Με τα ανωτέρω συνδέονται βέβαια και παραγωγικοί κλάδοι όπως η γεωργία, η οποία εκτιμούμε ότι τοπικά ασκεί τέτοιες πιέσεις στους υδάτινους πόρους, που την καθιστούν μη αειφόρο. Με απλά λόγια, ο γεωργικός κλάδος θεωρείται σπάταλος, ενώ ταυτόχρονα σε μια εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια επιβίωσης, καταστρέφει το φυσικό πόρο στο οποίο στηρίζεται: το νερό.

Το σχέδιο διαχείρισης που δημοσιεύτηκε συνδυάζει τουλάχιστον δύο επικίνδυνες παραδοχές:

1. “Business as usual”. Με άλλα λόγια, “κάντε τη δουλειά σας”. Δεν προτείνεται κάτι ριζοσπαστικό σε σχέση με τα ανωτέρω. Κανένα σφιχτό πλάνο υπέρβασης της κατάστασης. Έτσι λ.χ. ηπρόταση για αναμόρφωση των περιοριστικών μέτρων που ήδη ισχύουν στο νομό για 20 περίπου έτη, επειδή ακριβώς έπρεπε να έχει γίνει πολύ νωρίτερα, θεωρείται σήμερα ταυτόσημη με προσέγγιση “ήσσονος πολιτικής προσπάθειας”. Απλή διαχείριση χρόνου!
2. “Technological fix”. Πρόταση αμιγώς τεχνικών λύσεων, αποφεύγοντας το “ξεβόλεμα” και με πολύ ισχνή τη διάσταση μετασχηματισμού της στάσης μας απέναντι στους φυσικούς πόρους. Ένα από τα λίγα μέτρα που προτείνονται και στηρίζεται, υποθέτουμε, πάνω στο πλεονασματικό υδατικό ισοζύγιο της Ηπείρου, είναι η ιδέα για άρδευση του “ελαιώνα της Πρέβεζας” με τα νερά του Λούρου. Με τον τρόπο αυτό θα ενισχυθεί το υδατικό ισοζύγιο της χερσονήσου και η σημερινή κατάσταση ίσως να μην θεωρείται “υπερεκμετάλλευση”. Υπενθυμίζουμε όμως ότι η χερσόνησος της Πρέβεζας μόνο συμβατικά ανήκει στο Υδατικό Διαμέρισμα Ηπείρου, καθώς τεχνικά (υδρολογικά) είναι απομονωμένη λόγω γεωλογικών σχηματισμών που παρεμβάλλονται. Λείπει λοιπόν η διάσταση της υπεύθυνης χρήσης των υδατικών μας πόρων, της προσαρμογής των αναγκών μας πάνω στις δυνατότητες του τόπου και οι ελπίδες εναποτίθενται σε τεχνικό έργο που ευελπιστούν ότι κάποια στιγμή θα γίνει (ξανά διαχείριση χρόνου)!

Οι προτάσεις μας, αν και υπό διαμόρφωση, σε γενικές γραμμές περιλαμβάνουν τα παρακάτω:

1. Εκσυγχρονισμός και εξορθολογισμός της αδειοδότησης των γεωτρήσεων και όχι κατάργησή της. Έχουμε προτείνει την ανάπτυξη checklist ή pointsystem με ερωτήματα, μέσω του οποίου θα προκύπτει η απάντηση Ναι ή Όχι σε ένα αίτημα για νέα υδρογεώτρηση στις περιοχές με υφαλμύρινση.
2. Αξιοποίηση της επιστήμης και των εργαλείων που παρέχει (π.χ. συστήματα προσομοίωσης). Μέσω τέτοιων συστημάτων θα μπορούσε να προταθεί ανά ζώνη (βλ. σημείο 8) η ελάχιστη απόσταση από τη θάλασσα που θα πρέπει να έχει μια γεώτρηση, αντί της ισοπεδωτικής πρότασης του Σχεδίου Διαχείρισης, της απαγόρευσης των γεωτρήσεων σε ζώνη 200 μέτρων από τη θάλασσα. Είναι δε γνωστό ότι κατά περιοχές παρουσιάζονται υψηλές αγωγιμότητες σε αποστάσεις πολύ μεγαλύτερες από 200 μ. από τη θάλασσα. Η ζώνη των 200 μέτρων θα μπορούσε να “αφαιρεί” μονάδες στα πλαίσια του pointsystem του σημείου 1.
3. Ύπαρξη αυτόνομου και αξιόπιστου συστήματος περιβαλλοντικών επιθεωρήσεων για τις λειτουργούσες γεωτρήσεις. Αυστηρός έλεγχος των αντλούμενων ποσοτήτων μέσω υδρομέτρων σε κάθε γεώτρηση, ειδικά στις περιοχές με πρόβλημα.
4. Προσαρμογή των παρεχόμενων αδειοδοτήσεων στις πραγματικές ανάγκες των αιτούντων και έλεγχος.
5. Ένα είδος “χωροταξικού πλαισίου” για τις υδρογεωτρήσεις, ειδικά για τις περιοχές με πρόβλημα.
6. Αξιοποίηση, διεύρυνση του ρόλου και όχι κατάργηση φορέων που είναι αντικειμενικά σε θέση να παρέχουν πολύτιμες υπηρεσίες, τόσο σε βάθος χρόνου, όσο και στο άμεσο μέλλον –λ.χ. ΙΓΜΕ.
7. Άμεσα, υποχρεωτικά μέτρα εξοικονόμησης νερού από όλους του χρήστες και πρωτίστως τους πιο σπάταλους.
8. Επισήμανση και αποτύπωση των περιοχών της χερσονήσου που παρουσιάζουν ιδιαίτερο πρόβλημα και όσων εκτιμάται ότι θα έχουν μέσα στα επόμενα έτη. Δημιουργία ζωνών ελέγχου και προστασίας. Απαγόρευση των νέων γεωτρήσεων στις επικίνδυνες περιοχές, υπό την προϋπόθεση της παρακολούθησης των υφιστάμενων χρήσεων και της κατάργησης ή νομιμοποίησης των παράνομων υδροληψιών.
9. Μελέτη των περιστατικών βίαιης αποστράγγισης υδρολογικά σημαντικών περιοχών, όπως οι Μπάλτες (ΒΙΠΕ) και η Ταράνα, ώστε να διαπιστωθεί κατά πόσον έχουν συμβάλει στην υφαλμύρινση (και στις δύο περιπτώσεις, χωρικά –και ίσως χρονικά– κοντά με την αποστράγγιση, έχουν εμφανιστεί περιοχές γεωργικής γης με υψηλές αγωγιμότητες αρδευτικού νερού).

(Τα παραπάνω είναι μια αρχική προσέγγιση του θέματος της διαχείρισης των νερών από την ΠΕΠ. Η τελική προσέγγιση θα κατατεθεί τόσο αρμόδια όσο και δημόσια).

________________________________

1 Zellner, M.L., and Reeves, H. W. (2012) Examining the contradiction in ‘sustainable urban growth’: an example of groundwater sustainability. Journal of Environmental Planning and Management. 55: 545-562.

Σημ. 1. [ΔιΠ] . Είναι θετικό ότι οι μελετητές αντέδρασαν (ή μήπως απλά αναδιπλώθηκαν;), κατόπιν έντονων αντιδράσεων, και αφαίρεσαν το Φράγμα του Αγίου Νικολάου (Άραχθος), (παράνομο κατά το ΣτΕ αλλά και σύσσωμες τις τοπικές κοινωνίες), έστω και σε παράβαση των υποδείξεων των εργοδοτών τους. Έγινε το ίδιο και για την μεταφορά του Αώου στην Παμβώτιδα;

Σημ.2. [ΔιΠ]. Θα ελεγχθεί και η νομιμότητα των υδροληψιών “σημαινόντων προσώπων”, έστω και εάν, όπως λένε, βρίσκονται πάνω στο κύμα; Για ποιους θα ισχύσουν τα 200 μέτρα από την ακτή που αναφέρει το σχέδιο διαχείρισης; Τι δυνατότητες και τι πιθανότητες υπάρχουν για να ισχύσει στην πράξη η απαγόρευση;

Χαιρετισμός του Αγησίλαου Μπέλλη, εκπροσώπου του “ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο”, στην ημερίδα για το σχέδιο διαχείρισης των υδάτων της Ηπείρου (Πρέβεζα, 23-7-2012)

Fred Boissonas, Γαστούρι Κέρκυρας, πηγή της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, 1903

Εκ μέρους της Περιφερειακής Αυτοδιοικητικής Παράταξης “ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο”, χαιρετίζουμε την σημερινή εκδήλωση – ημερίδα. Η διοργάνωση και στην περιοχή μας τέτοιων εκδηλώσεων σίγουρα μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις θετικής επίλυσης προβλημάτων ιδιαίτερα στην περίπτωση που η επιστημονική προσέγγιση συνδυάζεται και παίρνει υπόψη της άλλες διαστάσεις των προβλημάτων όπως την πολιτική, την κοινωνική κ.ά. Αυτό γίνεται πιο έντονο και αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση όταν πρόκειται για διαχείριση των φυσικών πόρων, όπως είναι το νερό. Ακόμη οι συναντήσεις αυτές έχουν ουσία όταν βγάζουν συμπεράσματα για να υλοποιηθούν και, ακόμη, όταν στα συμπεράσματα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη η κοινωνική διάσταση και οι απόψεις – προτάσεις των ενδιαφερομένων φορέων που συμμετέχουν.

Για το θέμα που εξετάζεται σήμερα το “ΑΥ.ΡΙ.Ο.” μέσω του εκπροσώπου του και περιφερειακού συμβούλου Γιάννη Παπαδημητρίου έχει κάνει αναλυτικές τοποθετήσεις και παράλληλα έχει αναπτύξει μια κινηματική δράση και συμμετοχή σε όλους τους αγώνες που σχετίζονται με την προστασία των υδάτινων πόρων, με πιο πρόσφατο την αποτροπή της κατασκευής του φράγματος του Αγίου Νικολάου.

Δυστυχώς σήμερα στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού τίποτα δεν μένει όρθιο. Το πρόταγμα είναι το κέρδος και η αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Αυτή είναι η κατεύθυνση των τελευταίων κυβερνήσεων ιδιαίτερα μετά το μνημόνιο –αλλά και πριν. Με το δόγμα αυτό ό,τι δημόσιο κατασυκοφαντείται και απαξιώνεται για να έρθει το ιδιωτικό που θα λύσει τα προβλήματα. Στη βάση αυτή κοινωνικές υπηρεσίες και κοινωνικά αγαθά, αν δεν δημιουργούν κέρδος καταργούνται ή προσφέρονται στον ιδιώτη. Έτσι το κράτος, δηλαδή οι κυβερνήτες, αναγνωρίζουν ότι είναι ανίκανοι να διαχειρισθούν τα δημόσια αγαθά και τα παραδίδουν στους ιδιώτες που μπορούν καλύτερα. Εμείς είμαστε κάθετα αντίθετοι στη λογική αυτή, που, αντί να αλλάξει και να δομήσει νέες και αποτελεσματικές λειτουργίες του κράτους, το καταργεί.

Έτσι, εδώ και καιρό οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν δρομολογήσει το ξεπούλημα των δημοτικών επιχειρήσεων ύδρευσης Αθήνας και Θεσσαλονίκης και θα ακολουθήσουν και άλλες. Το ίδιο βεβαίως γίνεται και με τη διαχείριση άλλων δημόσιων πόρων, όπως είναι η ενέργεια κ.λπ.

Πιστεύουμε ότι κριτήριο στη διαχείριση των δημόσιων πόρων πρέπει να είναι πρώτα οι ανάγκες τις κοινωνίας, γι’ αυτό και η διαχείριση πρέπει να γίνεται από δημόσιους φορείς, δεύτερο, να υπάρχει έλεγχος στη διαχείριση και τη σπατάλη των φυσικών πόρων και, τρίτο και σημαντικό, να υπάρχει αυστηρός έλεγχος στη ρύπανση των υδάτινων πόρων, που επίσης αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα.

Στη βάση των παραπάνω θα παρακολουθήσουμε τις εργασίες και θα διατυπώσουμε τις τελικές μας προτάσεις. Καλή επιτυχία στις εργασίες

Η Περιβαλλοντική Εταιρεία Πρέβεζας για τις νεκρές χελώνες

Μετά το φρικτό υλικό με τις 4 “σφαγιασμένες” χελώνες caretta carettaστην περιοχή μας που λάβαμε πρόσφατα, καλούμε τις πολιτικές ηγεσίες να εγκαταλείψουν οριστικά ορισμένες εξυπνακίστικες χοντράδες, με τις οποίες συστηματικά σκάβεται ο λάκκος του περιβαλλοντικού διοικητικού μηχανισμού της χώρας (fast track, πρόγραμμα Ήλιος, νέος τρόπος περιβαλλοντικής αδειοδότησης κ.λπ.) και να εξασφαλίσουν άμεσα:

α) Την επάρκεια σε προσωπικό και μέσα των αρμόδιων για το περιβάλλον υπηρεσιών και του Φορέα Διαχείρισης Υγροτόπων Αμβρακικού.

β) Την εγκαθίδρυση αποτελεσματικού μηχανισμού παρακολούθησης των δραστηριοτήτων εντός του Αμβρακικού και άμεσης, επαρκούς αποζημίωσης των θιγόμενων αλιέων ή άλλων επιχειρηματιών, έπειτα από ζημιές κητοειδών, χελωνών κ.λπ. στον εξοπλισμό τους.

Καλούμε τους πολίτες να μην αφήσουν χώρο στη βαρβαρότητα. Σε ότι έχει να κάνει με το περιβάλλον, να διερευνήσουν και να κρίνουν σκληρά, πεπραγμένα, προγράμματα και προεκλογικές εξαγγελίες.

Για την Π.Ε.Π.

Η Διαχειριστική Επιτροπή