Φύλλο 64-65 της Σύνταξης

Μετά από “διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων” της συγκυβέρνησης με την τρόικα, για να αποτραπεί δήθεν η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, ο υπουργός Μανιτάκης και η ΔΗΜΑΡ, ως σκληρή γραμμή Μαζινό, στην αρχή είπαν ότι οι απολύσεις θα αφορούν τους “επίορκους” και στη συνέχεια, δειλά – δειλά και μετά από “πιέσεις” των “εταίρων”, βέβαια, παραδέχτηκαν ότι τη διετία 2013-2014 θα απολυθούν 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Για να μη μας επιτρέψουν, όμως, να κάνουμε τους σχετικούς συνειρμούς –τι έλεγαν, τι πράττουν–, αμέσως, αστραπιαία, εκτόξευσαν και τη χαρμόσυνη είδηση: Η κυβέρνηση “πέτυχε”, για κάθε έναν που φεύγει, να προσλαμβάνεται άλλος ένας, δηλαδή 15.000 φεύγουν (επίορκοι, λουφαδόροι, χωρίς υπηρεσία πλέον μετά τη συγχώνευση), άλλες 15.000 έρχονται.

Φυσικά και δε μας είπαν –γιατί να μας μαυρίσουν τις καρδιές;– ότι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που συμφωνήθηκε με την τρόικα προβλέπει πράγματι την πρόσληψη 15.000 υπαλλήλων στο δημόσιο, αλλά και τη μείωση της απασχόλησης σ’ αυτό κατά 95.000. Δηλαδή 95.000 φεύγουν, 15.000 έρχονται –αν έρθουν. Ποιο είναι το ισοζύγιο;

Θέλουν να σπάσουν, λένε εγχώρια ελίτ και τροϊκανοί, το συνταγματικό ταμπού –δηλαδή τη συνταγματική προστασία– στο δημόσιο: Γιατί να μην εξισωθούν κι οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους ιδιωτικούς, όπου έχει σπάσει κάθε φρένο και η κοινωνία τρέχει ιλιγγιωδώς στην κοινωνική κατωφέρεια, στοιβάζοντας ενάμιση εκατομμύριο θύματα – ανέργους;

Προς τα κάτω λοιπόν θέλουν την ισότητα, προς την καταστροφή, μέσα σ’ ένα κλίμα διάχυτου φόβου, γενικευμένης ανασφάλειας, κοινωνικών αυτοματισμών.

Αλλά δεν έχουν σπάσει μόνο αυτό το ταμπού –βλέπε κάθε προστασία και κατάκτηση. Στη Μανωλάδα θέλουν τους ακόμα πιο ευάλωτους μετανάστες απλήρωτους και δαρμένους, στη χώρα μας λειτουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο τσαμπουκάς των δυνάμεων καταστολής γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, τα βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα, στην ίδια τη ΓΑΔΑ, δεν είναι πλέον “μεμονωμένα περιστατικά”, οι ανασφάλιστοι μισθωτοί στη χώρα μας αγγίζουν το 50% των όσων εργάζονται, παιδιά στα σχολεία πεινάνε, οι άνθρωποι το χειμώνα κρυώνουν, τα νοσοκομεία υποβαθμίζονται, συγχωνεύονται, καθίστανται ανίσχυρα να είναι δίπλα στους φτωχούς ανθρώπους όταν τα χρειάζονται, τα σχολεία γίνονται πιο ταξικά, οι κοινωνίες γίνονται του ενός τρίτου. Αλλά η ζοφερή καταγραφή δεν έχει τέλος και ο καθένας από εμάς έχει τις δικές του εμπειρίες. Υπάρχει διέξοδος;

Ναι, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις αποφάσεις του: «…Στις προηγούμενες εκλογές έθεσε στον ελληνικό λαό την πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς, όχι δείχνοντας την θέληση του να κυβερνήσει, αλλά ως ένα πολιτικό σχέδιο συγκρότησης ενός ανταγωνιστικού πόλου απέναντι στις πολιτικές λιτότητας, ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου και κοινωνικής ερήμωσης, με στόχο να σταματήσει άμεσα η καταστροφή και να ανοίξει ένας νέος δρόμος δημοκρατίας, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Με δέσμευση για άμεση κατάργηση των μνημονίων και τη διαπραγμάτευση με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ενώ εκείνο που θα απομείνει να αποπληρωθεί, μετά από μια περίοδο χάριτος, με δικαιότερους όρους και μέσω μιας ρήτρας που θα συνδέει το ρυθμό αποπληρωμής με το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας.

Δεν αποτελεί επίκεντρο της πολιτικής μας (λένε τα επίσημα κείμενα) το νόμισμα. Το βασικό δίλημμα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι με ποιο νόμισμα θα έχουμε λιτότητα, αλλά αν θα έχουμε λιτότητα ή όχι. Για μας λοιπόν το βασικό μας μέλημα είναι να αποκρούσουμε τη λιτότητα.

Στόχος μας δεν είναι να σώσουμε το ευρώ στην Ελλάδα. Γιατί “πάση θυσία στο ευρώ” σημαίνει πάση θυσία στο μνημόνιο, πάση θυσία στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των υπό γερμανική ηγεμονία ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ. “Πάση θυσία στο ευρώ” σημαίνει την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης. Αυτό το ρεαλισμό εμείς δεν τον αποδεχόμαστε.

Εμείς έχουμε σχέδιο ισχυρής διαπραγμάτευσης για την κοινωνική σωτηρία. Έχουμε σχέδιο που μοιραζόμαστε με τους υπόλοιπους λαούς του Νότου και τους εργαζόμενους του Βορρά. Για μάς η έξοδος από το ευρώ δεν είναι επιλογή μας, αλλά οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο…»

Με ποιες προϋποθέσεις, μπορεί να τελεσφορήσει ένα τέτοιο σχέδιο; «…Πρώτον, με κυβέρνηση της αριστεράς, που να ηγείται αυτής της διαδικασίας, να είναι αποφασισμένη και να πιστεύει ότι θα κερδίσει. Δεύτερον, ο λαός, η πλειοψηφία του λαού, να είναι αποφασισμένος και να στηρίζει αυτή την προσπάθεια. Τρίτον, να έχουν προετοιμαστεί κατάλληλες συμμαχίες, ώστε ο συσχετισμός δύναμης να μην είναι απόλυτα αρνητικός. Σε μια τέτοια μάχη σύμμαχός μας πρέπει να είναι μαζί με τον λαό μας και κάθε λαός που βιώνει αντίστοιχα σκληρά προγράμματα λιτότητας και μνημονίων, όλοι οι εργαζόμενοι που βιώνουν την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη…».

Σε αυτό το προσκλητήριο αγώνα, ευθύνης και προσφοράς καλούνται όλοι οι αριστεροί που καταστατικά αναφέρονται στον κόσμο της εργασίας και αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει αναβολή και αυτοσυγκράτηση την ώρα της σκληρής ταξικής επίθεσης του κεφαλαίου και των θεσμικών του εκφράσεων. Και οι ηγεσίες κρίνονται κυρίως από τις πράξεις.

_________________

Υ.Γ: Τι σόι λογική είναι αυτή του τοπικού ΠΑΜΕ (ΚΚΕ), που, για να… συμβάλει στην “ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα της επανάστασης”, πρέπει να μετέρχεται μέσων που εφάρμοζε –και το ίδιο ήταν θύμα στο παρελθόν– ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός; Να εγγράφονται, με την ανοχή ή και την ανοιχτή ενθάρρυνσή του, μέλη του σε πάνω από ένα κλαδικά σωματεία, να νιώθει άβολα με την απλή αναλογική –όταν οι συσχετισμοί το ευνοούν– στη συγκρότηση ακόμη και της εφορευτικής επιτροπής, να συκοφαντεί εργαζόμενους συνδικαλιστές ως εργοδοτικά περίπου φερέφωνα…

Το κριτήριο είναι να ελέγχουμε με οποιοδήποτε τρόπο τις διοικήσεις, έστω κι αν καταλήγουν αποξενωμένες γραφειοκρατίες, ή να συμβάλλουμε στην ενεργοποίηση και στην άνθηση της συμμετοχής, πασχίζοντας, βέβαια, για την ταξική φυσιογνωμία και αποδεχόμενοι, πάντως, ότι πλην ημών και άλλοι μπορούν να έχουν ενδιαφέρον και ανιδιοτελή – ταξική προσφορά, με το δικό της χρώμα;

Κρίμα..

Της σύνταξης

Φύλλο 63 (Φεβρ. ’13). Της Σύνταξης

Με ιδιαίτερη ζέση τα μηντιακά μεγάφωνα της διαπλοκής αναμεταδίδουν το θέμα που κάθε φορά τα χαλκεία του μεγάρου Μαξίμου, η Ν.Δ. και η κυβέρνηση, έχουν επιλέξει για προπαγανδιστική επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ. Μεταξύ αυτών και το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα επαναφέρει τους κατώτατους μισθούς στα προ μνημονίου επίπεδα. Αυτοί, δηλαδή, που επέλεξαν, συνεπικουρούμενοι από ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ, να φτωχοποιήσουν τους εργαζομένους, να καταστρέψουν τους μικρομεσαίους, να αποσαθρώσουν τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, να δώσουν όλο το χώρο στην ιδιωτική κερδοσκοπία, να σμπαραλιάσουν τις συμβάσεις, να καταργήσουν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, να μεταφέρουν δύναμη στους ήδη κοινωνικά ισχυρούς, εγκαλούν το ΣΥΡΙΖΑ για την ταχύτητα με την οποία θα αποκαταστήσει το βιοτικό επίπεδο της χειμαζόμενης κοινωνίας!

Ας το καταλάβουν: Η Κυβέρνηση Αριστεράς με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα είναι μια συνέχεια ρουτίνας στην εναλλαγή κομμάτων στην κυβέρνηση, δεν θα είναι ίδια ούτε στον τρόπο που θα κυβερνήσει, ούτε στο περιεχόμενο της πολιτικής της· μια νέα σχέση διαβούλευσης, στήριξης και κριτικής αμφισβήτησης θα διαμορφώσει με την κοινωνία και τα ζωντανά κύτταρα που επηρεάζουν την κίνησή της. Αυτή η νέα σχέση συμπαράταξης και αμφισβήτησης, προωθητικής κίνησης και δημιουργικής έξαρσης, θα διαμορφώσει προτεραιότητες και ρυθμούς εφαρμογής του αριστερού κυβερνητικού κοινωνικού έργου.

Φυσικά, αυτή η κυβέρνηση θα είναι μια μεροληπτική κυβέρνηση, δεν θα παριστάνει το δίκαιο διαιτητή στην ταξική σύγκρουση –με τις εκατέρωθεν συμμαχίες– σε μια ταξικά πολωμένη κοινωνία. Θα δώσει δείγματα γραφής από τις πρώτες μέρες –ας μη βιάζονται να μιλήσουν για υπαναχωρήσεις οι δηλωμένοι εχθροί της, ας μην ησυχάζουν με τις προφητείες για την ασυνέπειά της απέναντι στις σχέσεις εμπιστοσύνης που χτίζονται με την πληττόμενη κοινωνία.

Τα σήματα θα είναι σαφή από την πρώτη στιγμή: Σταμάτημα στην εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων, που εξοντώνουν την κοινωνία, προτεραιότητα στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στους δανειστές, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πάγωμα στην αποπληρωμή του υπόλοιπου και ρήτρα ανάπτυξης. Τα μέτρα ανακούφισης θα ξεκινούν με αντίστροφη πορεία, από τα κάτω, από τους πλέον ευάλωτους –τους άνεργους, τις οικογένειες με χαμηλό ή καθόλου εισόδημα, τους άστεγους, αυτούς που στερούνται την τροφή, το μισθό, το γιατρό, την ενέργεια.

Μαζί με την κοινωνία και με βάση τα διαθέσιμα –που θα αναζητούνται μέσω αναδιανομής εισοδήματος, από τους πάνω προς τους κάτω– θα τίθενται οι προτεραιότητες. Εν τέλει, ο βαθμός επαναφοράς στην προμνημονιακή οικονομική κατάσταση θα εξαρτηθεί από το πότε θα γίνει η κυβερνητική αλλαγή και από το βάθος της οικονομικής καταστροφής που θα έχουν επιφέρει. Αυτό η κοινωνία το αντιλαμβάνεται.

Πιο συγκεκριμένα, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως προκύπτουν από το πρόγραμμά του, το οποίο έθεσε στην κρίση του ελληνικού λαού στις τελευταίες εκλογές:

Για κατώτατο μισθό, επίδομα ανεργίας και μετενέργεια: Θα καταργήσει άμεσα την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου με αριθμό 6-28/2/2012, με την οποία μειώθηκαν ο κατώτερος μισθός κατά 22% (32% για τους νέους μέχρι 25 ετών), τα επιδόματα ανεργίας, ασθένειας και μητρότητας και επίσης καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις. Θα επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα €751 ευρώ και το επίδομα ανεργίας στα €461,5 ευρώ. Το επίδομα ανεργίας θα χορηγείται για διπλάσιο χρόνο από το σημερινό (δύο χρόνια). Θα άρει την κατάργηση της μετενέργειας και θα επαναφέρει την υποχρεωτική επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων.

Για μισθούς: Η σταδιακή αποκατάσταση μισθών στα προ του μνημονίου επίπεδα θα γίνει δυνατή με την ανακοπή του υφεσιακού κατήφορου της χώρας και τη διασφάλιση μιας νέας πορείας αναζωογόνησης της οικονομίας και ανάπτυξης.

Για τα χαράτσια: Θα καταργηθεί το ειδικό τέλος ακινήτων (χαράτσι), με άμεση προτεραιότητα την κατάργησή του για τα μικρομεσαία εισοδήματα και τη μικρομεσαία ακίνητη περιουσία, και πρώτα απ’ όλα για τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και όσους διαβιούν στα όρια της φτώχειας.

Όπως προαναφέραμε, η Κυβέρνηση της Αριστεράς πόρρω θα απέχει από τη ρουτίνα της συνέχειας, θα είναι μια βαθιά τομή στην κοινωνία, την πολιτική, τις διεθνείς σχέσεις, την ουσιαστική δημοκρατία. Ας μην ανησυχούν, η υποστήριξη στον κοινωνικό ρόλο των φορέων της εν κινήσει κοινωνίας, στο ρόλο των συνδικάτων στη διεκδίκηση των σχέσεων εργασίας και των αμοιβών, θα είναι συνεχής και σταθερή. Η αναζήτηση και η ενθάρρυνση συλλογικών πρωτοβουλιών στην παραγωγή, στη διανομή και την κατανάλωση, που θα εδραιώνουν νέες κοινωνικές σχέσεις, θα είναι αδιάλειπτη –είναι το νέο μεγάλο στοίχημα που θα συμβάλει στην παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη με προτεραιότητα τις κοινωνικές ανάγκες. Αυτό το δρόμο οι ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, οι πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, οφείλουν να τον συνδιαμορφώσουν και να τον βαδίσουν ενωμένες.

Φύλλο 62 (Ιαν. ’13). Της Σύνταξης

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλης Διαμαντόπουλος σε απάντηση της πλέον δημοφιλούς και υποτίθεται δύσκολης δημοσιογραφικής ερώτησης, για τη σχέση της αριστεράς με τη βία, είπε σχεδόν αυτολεξεί: «… βία είναι όλα αυτά τα μέτρα, βία είναι τα τρία μνημόνια, είναι να μην μπορείς να ταΐσεις το παιδί σου, να μην έχεις ρεύμα για τα βασικά, να μην έχεις φάρμακα. Ανομία είναι το Mall του κ. Λάτση, το οποίο είναι αυθαίρετο, ανομία είναι που ο λαός της Αθήνας δεν μπορεί να κατέβει στην παραλία να κάνει μπάνιο, γιατί όλα είναι κλειστά από κέντρα. Βία είναι η ΡΙΚΟΜΕΞ και το ΣΑΜΙΝΑ. Όλα αυτά είναι βία. Αυτό όλο δημιουργεί τις αντιδράσεις σε αυτούς που πλήττονται, να έχουν μια αντίδραση η οποία δεν είναι θεμιτή. Ξέρετε γιατί; Γιατί αυτή τη στιγμή λένε στον κόσμο: στην παραφροσύνη σου ή αυτοκτόνα ή πάρε το όπλο. Εμείς λέμε: ελάτε να μετασχηματίσουμε την οργή σε ένα κίνημα δημιουργικό. Αυτό, ξεκάθαρα, από το ΣΥΡΙΖΑ.»

Η απάντηση στην ερώτηση φαίνεται πως δεν προσφέρεται για παρανοήσεις ή για εκμετάλλευση από τους ισχυρούς πολιτικούς, μιντιακούς και οικονομικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ –δεν είναι βέβαια μια χαλαρή απάντηση, είναι μια δήλωση αριστερή, με ταξική μεροληψία. Αναδείχνει τη βία που υποφέρουν καθημερινά και όλες τις στιγμές τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα –με τα οποία οι καθωσπρέπει δεν πολυσυναντιούνται– και τις εξόφθαλμες πράξεις ανομίας μεγαλόσχημων, μπροστά στις οποίες οι χαμογελαστοί καθεστωτικοί εκπρόσωποι, κλίνουν ευλαβικά το γόνυ.

Και αφού η πραγματικότητα δεν προσφέρεται για τη φαιά τους προπαγάνδα, τόσο χειρότερα για την πραγματικότητα. Το λόγο τώρα έχει η κοπτοραπτκή και η “Ομάδα Αλήθειας” (!), που έχει συστήσει η Νέα Δημοκρατία, για να υποστηρίζει την (ακρο)δεξιά ιδεολογία. Η δήλωση παραποιείται εντελώς και παρουσιάζεται χαλκευμένο βίντεο, από το οποίο ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος φέρεται να δηλώνει, ότι η μόνη επιλογή του κόσμου είναι να πάρει τα όπλα.

Ακολούθησαν συναφείς απαράδεχτες δηλώσεις του κυβερνητικού εκπρόσωπου κ. Κεδίκογλου: «Ο, κατά δήλωσή του, αναρχικός και φιλοτρομοκράτης Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, ο οποίος παραμένει ακόμα και τώρα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, στοχοποιεί σε ομιλία του το Mall, 4 ημέρες πριν το τρομοκρατικό χτύπημα και καλεί απροκάλυπτα τους συντρόφους του να πάρουν τα όπλα» και του κ. Υπουργού Δημοσίας Τάξεως (κατ’ ευφημισμόν Προ.Πο.) που είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει… μετάβαση προς τη νομιμότητα και ότι χαϊδεύει με την πολιτική του τους τρομοκράτες.

Το ίδιο χαλκευμένο βίντεο αναρτήθηκε και στην ιστοσελίδα της ΝΔ από την “Ομάδα Αλήθειας”! Τα ΜΜΕ της διαπλοκής και τα υπό σκληρή κυβερνητική επιστασία δημόσια αναπαρήγαγαν πρόθυμα τα ψεύδη που κατασκεύασε η ΝΔ ως είδηση.

Αλλά, γιατί τα κάνουν αυτά; Μήπως πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναγάγει σε πολιτική επιλογή για την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών και την αριστερή διακυβέρνηση την ατομική βία ή τις “δυναμικές” ενέργειες, εγκαταλείποντας την κινηματική του λογική και το ανοιχτό κάλεσμα για ένα μεγάλο, ειρηνικό και δημοκρατικό κίνημα ανατροπής, που θα σαρώσει το φαύλο και ταξικό πολιτικό κατεστημένο, την τραπεζοκρατία και το μιντιακό σύστημα των εργολάβων; Όχι και βέβαια όχι, σύμφωνα με την Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ: … Αυτή η άθλια επικοινωνιακή επίθεση της ακροδεξιάς ΝΔ του κ. Σαμαρά στην πραγματικότητα, δεν στρέφεται ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά ενάντια στους αγώνες του ελληνικού λαού για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, συλλογική και ατομική αξιοπρέπεια … Δεν υπάρχουν επιχειρήματα να πείσουν ότι θα αντιμετωπιστεί η ανεργία με επιθετικότερη εφαρμογή της πολιτικής που την τριπλασίασε. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα για να πείσουν ότι είναι μονόδρομος η εισοδηματική εξαθλίωση που επιβάλλεται σε εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους και νεολαία, ότι είναι μονόδρομος τα απίστευτα χαράτσια, την ίδια στιγμή που προωθείται πεισματικά η φορολογική ασυλία του πολύ μεγάλου πλούτου, όπως καταδεικνύει τόσο η επιχειρούμενη συγκάλυψη στο σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, όσο και η μείωση της φορολογίας των ζάπλουτων και των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, που ψηφίστηκε με τον τελευταίο φορολογικό νόμο. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα που να πείθουν ότι είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού η διάλυση της δημόσιας υγείας, παιδείας και κοινωνικής ασφάλισης, που προωθείται συστηματικά με τα αλλεπάλληλα μνημόνια … Κι επειδή δεν υπάρχουν επιχειρήματα για όλα αυτά, η ακροδεξιά ΝΔ του κ. Σαμαρά καταφεύγει στην στρατηγική της έντασης και του διχασμού της ελληνικής κοινωνίας, στη συστηματική προσπάθειας εξαπάτησης μέσα από ψεύδη και συκοφαντίες.

Αλλά, ασφαλώς, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και ο φόβος και η ανασφάλεια στα οποία ποντάρουν, θα σαρωθούν από την ανάταση των μαζικών αγώνων, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ελπίδας, που συνιστά η αντι-μνημονιακή, αντι-νεοφιλελεύθερη Κυβέρνηση της Αριστεράς, την οποία η μαχόμενη ελληνική κοινωνία θα επιβάλει –επειδή είναι ανάγκη, επειδή το θέλει και επειδή το μπορεί!

Φύλλο 61 (Δεκ. ’12). Της Σύνταξης

Δε θα μπορούσε να περάσει σαν ένα από τα πολλά γεγονότα, αυτό που ζήσαμε με την πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στο χρόνο που τελειώνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την πρώτη εκλογική εκτίναξη του Μαΐου, διεκδίκησε επί ίσοις όροις την πρωτιά στις εκλογές του Ιουνίου και τη δυνατότητα να συγκροτήσει κυβέρνηση Αριστεράς. Αυτό στα μάτια πούρων επαναστατών μπορεί να φαίνεται σα μια λεπτομέρεια, σαν ένα γεγονός που δε λέει και πολλά, αφού η μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη και «τι ΣΥΡΙΖΑ, τι ΝΔ και εσωτερική τρόικα, τα πράγματα θα δουλέψουν πάλι για το κεφάλαιο και για την Ε.Ε.». Καθόλου όμως δεν έκανε αυτή την ανάγνωση ο αντίπαλος σε όποια εκδοχή του: οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, εσωτερική και διεθνή –διέγνωσε μάλλον σωστά ότι μια εκλογική ανατροπή μπορεί να αποτελέσει απαρχή για κοινωνικό και πολιτικό σεισμό, για μη ελεγχόμενες εξελίξεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Προς το παρόν, ο φόβος, η τρομοκρατία και οι εκβιασμοί που κατέκλυσαν την κοινωνία, με ιδιαίτερη ένταση και ξετσιπωσιά την τελευταία εβδομάδα, έδωσαν την εκλογική νίκη στις συνασπισμένες δυνάμεις: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αφού προεκλογικά φρόντισαν να πάρουν αποστάσεις από τα μνημόνια και μετεκλογικά, βέβαια, δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα να αναδιπλωθούν.

Ο κόσμος λοιπόν αντιδρά, δεν είναι σωστό να λέμε ότι «κανένας δεν κάνει τίποτα»· είναι ο κόσμος που υποχρέωσε το σύστημα σε αναδιπλώσεις: ανασχηματισμός Ιουλίου 2011 με υπουργοποίηση Βενιζέλου, κυβέρνηση Παπαδήμου, εκλογές και τώρα συγκυβέρνηση, μέσα από τις οποίες το σύστημα αναγκάστηκε να “κάψει” εφεδρείες. Αυτός ο κόσμος έφτασε στο παρά πέντε να αναδείξει το ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.

Αλλά μετά τις εκλογές, πριν καλά-καλά ορκιστεί η νέα Κυβέρνηση, άρχισε η φημολογία «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτα», «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναπαυθεί στις δάφνες του» κ.λπ. Αυτές οι απόψεις, πέρα από τις υποβολιμαίες, που θέλουν απλώς να δυσφημίσουν πολιτικά το χώρο, δεν είναι πάντα στημένες –εκφράζουν κατά βάθος μια βαθιά εδραιωμένη αντίληψη για την άσκηση της πολιτικής: ο λαός εξαντλεί την πολιτική του δράση με την ψήφο του ή και με τη συμμετοχή του σε καμιά διαδήλωση. Ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ διανύει περίοδο σταθεροποίησης της πολιτικής του επιρροής και βελτίωσης πολλών από τους ποιοτικούς δείκτες –παράσταση νίκης, δημοφιλία Αλ. Τσίπρα– που μπορεί υπό προϋποθέσεις να εξελιχθεί στο 2^ο κύμα ανόδου, που θα εκτοξεύσει και την εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό υποκείμενο στα μάτια της κοινωνίας αποτελεί ελπίδα για αντιστροφή της πορείας παρακμής, σωστά λοιπόν αποφάσισε να κάνει τις απαραίτητες προγραμματικές βελτιώσεις και οργανωτικές αλλαγές, προκειμένου να αντιστοιχηθεί με αυτό που πλέον είναι: όχι η δύναμη του 4%, αλλά του 27%, με προοπτική για ακόμα περισσότερο. Το αίτημα του κόσμου της ριζοσπαστικής αριστεράς, για δημοκρατία, για κόμμα των μελών, έγινε κατανοητό, γι’ αυτό ακριβώς με συντεταγμένο τρόπο οργανώνεται το πέρασμα στο ενιαίο κόμμα, σύμφωνα με τις αποφάσεις της πρόσφατης τριήμερης πανελλαδικής του συνδιάσκεψης, την ομόφωνη σχεδόν αποδοχή των πολιτικών αποφάσεων και την πορεία προς το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος μέσα στο επόμενο εξάμηνο.

Η κάθε μετάβαση είναι αναπόφευκτο, καθώς θα κινείται σε μη γνώριμους τόπους, να φέρνει ερωτήματα και αμφιβολίες, καθώς θα θέτει πράγματα σε νέα βάση και θα αποσταθεροποιεί σιγουριές και κατατάξεις τύπου επετηρίδας, βασισμένες σε παρελθούσες ομοσπονδιακές δομές. Η μετάβαση όμως, καθώς θα ανοίγει χώρο στη δημοκρατία και την εξουσία των μελών, μπορεί να γίνει η αρχή της αναγέννησης, που θα συμπυκνώνει την αντίληψη για τη δημοκρατία και τη νέα κοινωνία που αξίζει στους πολλούς, στην οποία προσβλέπουμε και την οποία οφείλουμε να χτίζουμε από σήμερα.

Το «Φόρουμ» γιορτάζει

   

Το «Φόρουμ» γιορτάζει τα πέντε χρόνια αδιάκοπης έκδοσής του στο καφέ-μπαρ «μποτίλια στο πέλαγο, art café» (Θεοφάνους & Ιωνίας, απέναντι από την «Άλφα Τράπεζα») την ερχόμενη Παρασκευή, 21 του μήνα, από τις 9:00΄ το βράδυ. Θα μας παίξει μουσική, όπως πάντα, ο Βασίλης Τζίμας κι όποιος άλλος θελήσει. Η είσοδος, περιλαμβανομένου ενός ποτού, κοστίζει 5,00 €. Ελπίζουμε να τα πούμε από κοντά. Πείτε το και στους φίλους σας.

 

Φύλλο 60 (Νοέμ. ’12). Της Σύνταξης

 Τη χώρα την κυβερνούν εκείνοι που υφάρπαξαν την ψήφο με ψεύτικα διλήμματα, εκβιασμούς και υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης και αλλαγής της ασκούμενης πολιτικής. Τώρα, που 153 απ’ αυτούς ψήφισαν να κοπούν τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, τα επιδόματα άδειας, τα επιδόματα των αναπήρων και των ανέργων, να περικοπούν κι άλλο –αντισυνταγματικά, κατά το Ελεγκτικό Συνέδριο– μισθοί και συντάξεις, να αυξηθεί κι άλλο η συμμετοχή στη φαρμακευτική δαπάνη και η φορολογία, να αυξηθεί ξανά το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, να αποδυναμωθούν περισσότερο οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, να περικοπεί ξανά το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, ας θυμηθούμε τι λέγανε στον κόσμο προεκλογικά, για να του πάρουν την ψήφο. Κι ακόμη, τώρα, που κομματικά στελέχη τους αποχωρούν και βουλευτές τους διαγράφονται από τις κοινοβουλευτικές ομάδες τους, ας θυμηθούμε ποιες ήταν οι προγραμματικές δηλώσεις τους, όταν ζήτησαν και πήραν την ψήφο εμπιστοσύνης τής Βουλής:

1. Από το “εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση”, που παρουσίασε ο Α. Σαμαράς την 31-5-2012 στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών:

«…Επαναδιαπραγμάτευση της οικονομικής πολιτικής, για να την αλλάξουμε. … Οι πολίτες τι θα έχουν να κερδίσουν από την πολιτική μας; … Θέσεις εργασίας, θέσεις εργασίας, θέσεις εργασίας. Ή, για να το πω αλλιώς: δουλειές, δουλειές, δουλειές. … Παραμονή στο ευρώ με συνθήκες τέτοιες που επιτρέπουν στην Ελλάδα να επιβιώσει και να αναπτυχθεί. Όχι να πεθαίνει από τον αργό και βασανιστικό θάνατο που προκαλεί η σημερινή ασφυξία… Αυτό θα κερδίσουμε με την επαναδιαπραγμάτευση… Αποκατάσταση αδικιών που ήδη έγιναν. Και σίγουρα άμεση αποκατάσταση των πιο ακραίων αδικιών. … Αφού, λοιπόν, σταματήσουμε την άνοδο της ανεργίας, ώς τα τέλη αυτής της χρονιάς και διασωθούν εταιρίες και θέσεις εργασίας, … ώς τα μέσα της επόμενης χρονιάς, … μπορούν να έχουν δημιουργηθεί τουλάχιστον 150 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας! … Και διπλάσιες στον επόμενο χρόνο. …

Τι θα επαναδιαπραγματευθούμε άμεσα; Αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα που ήταν το 2009. Ακόμα αποκατάσταση των πολυτεκνικών επιδομάτων, στα επίπεδα του 2009. Και αποκατάσταση της εξισωτικής για τους κτηνοτρόφους. … Να μην ξεπερνούν οι φορολογικές επιβαρύνσεις το 25% του μέσου οικογενειακού εισοδήματος και να μετακυλήσουν τα υπόλοιπα αργότερα…

Να μην πέσουν άλλο οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα. Διαφωνούμε με την ιδέα ότι, για να υπάρξει ανάπτυξη, χρειάζονται ακόμα χαμηλότεροι μισθοί. Η Βουλγαρία δεν είναι… “πρότυπο ανταγωνιστικότητας” και ανάπτυξης. Στηρίζουμε τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. … Στο μεταξύ, θα ζητήσουμε, επίσης, να παγώσουν οι μισθοί στα τωρινά επίπεδα, μέχρι να υπάρξει νέα συμφωνία ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες. … Επίσης άμεση μείωση του ΦΠΑ για την εστίαση στο 9% (από το 23% που βρίσκεται σήμερα). …

H περικοπή 11,7 δισεκατομμυρίων δημοσίων δαπανών για το 2013-14 να επεκταθεί για δύο ακόμα χρόνια. … Έτσι στον επόμενο προϋπολογισμό του 2013, θα θεσπίσουμε περικοπές 3,5 δισεκατομμυρίων κι όχι 7,5 όπως θα συνέβαινε αν το πρόγραμμα είχε διετή διάρκεια. …

Κεντρική μας πολιτική είναι: όχι άλλες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι, κι όχι άλλη περικοπή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, που το έχουν κόψει 10 φορές από τις αρχές του 2010…

Οι 18 προτάσεις μας είναι εφικτές, ρεαλιστικές, συνεκτικές. Κι όλες μαζί μπορούν να κάνουν τη διαφορά: Διασφαλίζουν τη θέση της Ελλάδας στο ευρώ, αλλάζουν την οικονομική πολιτική της ασφυξίας και δίνουν δουλειές! …»

2. Από την ομιλία τού Α. Σαμαρά την 15-6-2012 στην τελική προεκλογική συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος:

«… Το δεύτερο διακύβευμα των εκλογών της Κυριακής είναι το δίλημμα: Αλλαγή της οικονομικής πολιτικής με ανάπτυξη, ή καταστροφή και χειρότερο μνημόνιο; Από την αρχή το είπαμε: η συνταγή του μνημονίου είναι λάθος. …

Με την επαναδιαπραγμάτευση που προωθούμε, μπορούμε να σώσουμε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας φέτος. Και να δημιουργήσουμε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας τα επόμενα χρόνια. Για να ξαναβρούν δουλειά όσοι έμειναν άνεργοι. Για να ξαναφτιάξουν τις επιχειρήσεις τους όσοι τις έχασαν τα τελευταία δύο χρόνια. …»

3. Από την προγραμματική συμφωνία τής κυβέρνησης “εθνικής ευθύνης”, Ιούνιος 2012:

«… Ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επί πλέον περικοπή μισθών και συντάξεων ή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, αλλά με την περιστολή της σπατάλης και τη στοχευμένη καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας…

Η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επανέρχεται… Αυτό περιλαμβάνει και τη ρύθμιση του κατώτατου μισθού που προβλέπεται στη ρύθμιση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. …

Όχι απολύσεις στο δημόσιο. Αγροτική Τράπεζα: Επανακεφαλαιοποίηση και εξυγίανσή της. …

Γενική επιδίωξη: όχι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι.»

4. Από την εκφώνηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης από τον Πρωθυπουργό την 6-7-2012 στη Βουλή:

«…Πρέπει να αντικατασταθεί κάθε μέτρο που οδηγεί σε απολύσεις, είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα. …

Πολιτικές που πολλαπλασιάζουν την ανεργία, που βάζουν λουκέτα στα μαγαζιά, που μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις, τελικά τιμωρούν αυτούς που πληρώνουν τους φόρους και μειώνουν συνολικά τη φοροδοτική ικανότητα της οικονομίας. …»

Κατόπιν όλων αυτών η κυβέρνηση πήρε μέτρα 11 δισ. μόνο για το 2013, ψήφισε μεσοπρόθεσμο με συνολικά μέτρα 19 δισ. και ο Α. Σαμαράς στην ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα εκθείασε τα μέχρι σήμερα “επιτεύγματα” της Ελλάδας, που, όπως είπε, αξίζουν βραβείο Γκίνες και είναι ικανά να καταστήσουν την Ελλάδα «από αδύναμο κρίκο, ακρογωνιαίο λίθο της Ευρώπης»…

Της Σύνταξης

 

Φύλλο 59 (Οκτ. ’12). Της Σύνταξης

Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η κωμωδία τής διαπραγμάτευσης των μέτρων των 13,5 δισ. –ή όσων φτάσουν– και ψηφιστούν απ’ τη Βουλή, το Δ.Ν.Τ. με την προκαταρκτική του έκθεση, που αποσπάσματά της παρουσιάστηκαν στο Eurogroup (τη συνάντηση, δηλαδή, των υπουργών οικονομικών τής Ευρωζώνης), δηλώνει πως το πρόγραμμα για τη μείωση του ελληνικού χρέους βρίσκεται εκτός τροχιάς, με αποτέλεσμα να υπάρχει ανάγκη λήψης περισσότερων μέτρων. Ποιον, λοιπόν, μπορεί να πείσει η κυβέρνηση των τριών σωτήρων ότι με τα υπό ψήφιση αβάσταχτα μέτρα τελειώνουν τα δύσκολα κι αρχίζει ο δρόμος προς την ευημερία; Κανέναν. Κι όταν μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει κανέναν, πώς επιχειρεί να επιβιώσει αυτή και το σύστημα που υπηρετεί; Εντείνοντας τον αυταρχισμό και την καταστολή· και ευνοώντας, με όποιο μέσο μπορεί, μια εφεδρεία τού συστήματος: τους φασίστες· είτε εξυψώνοντάς τους πονηρά, με τη θεωρία των “δύο άκρων”, σε αντισυστημική δύναμη, ώστε να καρπωθούν αυτοί, αντί της αριστεράς, τη λαϊκή αγανάκτηση, είτε συγκαλύπτοντας την εγκληματική τους δράση: Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι για το σύστημα το ένα μόνον “άκρο” είναι επικίνδυνο…

Τα δείγματα αυταρχισμού τής κυβέρνησης της “μηδενικής ανοχής στην κατάλυση της νομιμότητας” είναι πολλά και ακραία –αδιανόητα και απολύτως μη ανεκτά πριν λίγα μόλις χρόνια. Ενδεικτικά:

Αστυνομικοί τής Ομάδας Δέλτα συνέλαβαν στις 30 Σεπτεμβρίου 15 αντιεξουσιαστές, που συμμετείχαν σε αντιφασιστική πορεία με μοτοσυκλέτες προς τον Άγιο Παντελεήμονα και συγκρούστηκαν με υποστηρικτές τής ναζιστικής συμμορίας –από τους οποίους δεν πιάστηκε κανένας… Όλοι κατήγγειλαν βασανισμούς κατά τη σύλληψή τους και κατά την κράτησή τους στη Γ.Α.Δ.Α. Χρειάστηκε σχετικό ρεπορτάζ τού βρετανικού “Guardian” για να αφυπνισθεί ο ελληνικός τύπος –πλην του αριστερού. Ο αρμόδιος υπουργός Ν. Δένδιας δήλωσε στη Βουλή πως στο σχετικό πόρισμα των ιατροδικαστών «δεν θα υπάρχει ούτε δείγμα ηλεκτροσόκ ούτε και κάψιμο. Θα υπάρχουν μόνο οι εκχυμώσεις και τα τραύματα, αποτέλεσμα του γεγονότος ότι είχε προϋπάρξει συμπλοκή με άλλους και πέραν αυτού είχε προϋπάρξει και αντίσταση κατά της αστυνομίας». Επί πλέον κατηγόρησε το “Guardian” για “υποβολιμαίο δημοσίευμα” και τον απείλησε με μήνυση. Ταυτόσημο και το ρεπορτάζ τής εφημερίδας των ναζιστών: «Η ιατροδικαστική έρευνα που παρήγγειλε ο ανακριτής μετά τις “καταγγελίες” των 15 αναρχοκομμουνιστών διαπιστώνει ότι ουδέποτε υποβλήθηκαν σε ηλεκτροσόκ και σε βασανισμούς με αναπτήρες αφού δεν φέρουν κανένα έγκαυμα». Κι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της: “Τα ΜΜΕ καλύπτουν τα ρεζιλίκια του ΣΥΡΙΖΑ – Απάτη οι δήθεν βασανισμοί”. Όμως άλλα είδαν οι οχτώ ιατροδικαστές, με αποτέλεσμα ο ανακριτής να αναφέρει προς τον αρμόδιο εισαγγελέα, επισημαίνοντάς του ότι οι κρατούμενοι κατήγγειλαν βασανισμό: «Επειδή κατά την άσκηση των καθηκόντων μου ανέκυψε γεγονός που διώκεται αυτεπαγγέλτως, ήτοι τα εγκλήματα: α) της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης από κοινού κατά συρροή τετελεσμένη και σε απόπειρα [= κακούργημα], β) της επικίνδυνης σωματικής βλάβης από κοινού και κατά συρροή, γ) της παράνομης οπλοφορίας [ως προς το ηλεκτρονικό πιστόλι taser] και δ) της οπλοχρησίας, σας ανακοινώνουμε τις πράξεις αυτές και παρακαλούμε για τις δικές σας κατά τον νόμο ενέργειες».

Τελειώνει εδώ η υπουργική οίηση; Όχι. Ο Κώστας Αρβανίτης και η Μαριλένα Κατσίμη στην “Πρωινή ενημέρωση” της ΝΕΤ παρουσίασαν τις ιατροδικαστικές εκθέσεις και τις σχολίασαν:

Μ. Κατσίμη: «Βγήκαν και τα ιατροδικαστικά πορίσματα για τους 15 που συνελήφθησαν και έγραφε η “Guardian” και που ήθελε ο κ. Δένδιας να κάνει στην “Guardian” μήνυση.»

Κ. Αρβανίτης: «Δεν έκανε μήνυση;»

Μ.Κ.: «Δεν έκανε γιατί τα πορίσματα δείχνουν ότι όντως είναι κακούργημα.»

Κ.Α.: «Και θα παραιτηθεί τώρα;»

Μ.Κ.: «Δεν νομίζω ότι θα παραιτηθεί. Πάντως είναι περίεργο το ότι ο κ. Δένδιας είπε σαν να ήξερε τα πορίσματα, που αυτό κανονικά δεν γίνεται· που από τη μια είναι καλό –ότι δεν τα ήξερε τα πορίσματα– αλλά από την άλλη, πώς πας και το λες αυτό;»

Κ.Α.: «Και τώρα τι θα γίνει; Θα πει συγγνώμη;»

Μ.Κ.: «Δεν ξέρω…»

Κ.Α.: «Πω πω, δύσκολα για τον κ. Δένδια. Και είναι και κοντοχωριανός σου, είναι από την Κέρκυρα.»

Μ.Κ.: «Και είναι και σοβαρός άνθρωπος, έχω να πω.»

Αποτέλεσμα: Η εκπομπή κόπηκε, γιατί, όπως δήλωσε ο γενικός διευθυντής ενημέρωσης της ΕΡΤ Αιμίλιος Λιάτσος, οι δυο δημοσιογράφοι «με τα σχόλιά τους εμφανίστηκαν να προκαταλαμβάνουν το αποτέλεσμα δικαστικής απόφασης»! Κατά την ΑΔΕΔΥ, που συνδέει το κόψιμο της εκπομπής με τη σύλληψη του Κ. Βαξεβάνη, «καταβάλλονται συντονισμένες προσπάθειες λογοκρισίας, σε μια περίοδο που η χώρα έχει ανάγκη από τη διαφύλαξη του λειτουργήματος της έντιμης και ερευνητικής δημοσιογραφίας».

Ο Κώστας Βαξεβάνης συνελήφθη επ’ αυτοφώρω να παραβιάζει προσωπικά δεδομένα, δημοσιεύοντας τη λίστα Λαγκάρντ. Η κατηγορία σε βάρος του ίσως στοιχειοθετηθεί. Όμως το πρόβλημα είναι αλλού: Ποια αίσθηση δικαίου εμπεδώνεται στην κοινωνία, όταν δύο υπουργοί υπεύθυνοι για τα οικονομικά τής χώρας δηλώνουν αναιδώς ότι “έχασαν” ένα ντοκουμέντο κρίσιμο για την αποκάλυψη φοροδιαφυγής μεγάλης κλίμακας, που κατά την κοινή γνώμη θίγει πολιτικούς ή άλλους φίλους τους, και κυκλοφορούν μήνες και χρόνια ελεύθεροι και ακαταδίωκτοι, ενώ ένας δημοσιογράφος, μόλις επιχειρήσει να δημοσιεύσει αυτό το ντοκουμέντο, συλλαμβάνεται αυτοστιγμεί και παραπέμπεται σε δίκη; Και ποια αίσθηση δικαίου εμπεδώνεται, όταν διώκεται μεν ο Κ. Βαξεβάνης για τη λίστα Λαγκάρντ, αλλά δεν συλλαμβάνεται και δεν διώκεται ο Σταύρος Ψυχάρης, όταν δημοσιεύει στα “Νέα” τα ποσά που δήλωσαν στην εφορία διάφοροι καλλιτέχνες;

Κι ένα ακόμη: Ο Α. Χονδρογιάννης συνελήφθη στο σπίτι του στην Κέρκυρα, μετά από μήνυση αστυνομικών, γιατί είχε αναρτήσει στον ιστότοπό του φωτογραφίες αστυνομικών να εμπλέκονται σε μικρής έκτασης επεισόδια με μέλη τής Αντ.Αρ.Συ.Α. και να συνομιλούν με μέλη τής “Χ.Α.”. Οι κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν, βαριές: έργω εξύβριση, παραβίαση του νόμου για τα προσωπικά δεδομένα και διασπορά ψευδών ειδήσεων που μπορούν να θίξουν το κύρος της χώρας!

Δεν είναι για γέλια: Οι “αγορές” ενοχλούνται και από τη δημοκρατία.

Φύλλο 58 (Σεπτ. ’12). Της Σύνταξης

Μονότονα η κυβέρνηση εφαρμογής των μνημονίων επαναλαμβάνει –προσπαθώντας να πείσει μάλλον και τον εαυτό της– ότι τα επικείμενα νέα μέτρα είναι μεν δυσβάσταχτα, αλλά σωτήρια και –το κυριότερο– τα τελευταία. Απ’ τη μια μεριά, «αν είναι να σου πάρουνε το κεφάλι και σε παρηγορούνε πως θα είναι η τελευταία φορά που θα το κάνουν, αυτό δεν ακούγεται καθόλου καθησυχαστικό», καθώς γράφει ο Χ. Γεωργούλας. Κι απ’ την άλλη, όπως ομολογεί και δεν χάνει ευκαιρία να το τονίσει το ΔΝΤ, «οι αριθμοί δεν βγαίνουν». Ούτε, λοιπόν, σωτήρια είναι αυτά τα μέτρα, ούτε θα είναι τα τελευταία, αν αφήσουμε να συνεχιστεί η πολιτική τής κοινωνικής κατεδάφισης, η πολιτική που επιχειρεί να υπερβεί τη δομική κρίση τού συστήματος –κρίση παγκόσμια κι όχι μόνο της Ελλάδας ή του ευρωπαϊκού νότου– συντρίβοντας τον κόσμο τής εργασίας προς συντήρηση και αύξηση της κερδοφορίας τού κεφαλαίου.

Η κοινωνία φυσικά αντιδρά. Τα συστημικά κόμματα της προεκλογικής τρομοκρατίας, συκοφαντίας και απάτης, περιλαμβανομένης της ΔΗΜΑΡ των πρώην αριστερών –ΡΗΜΑΔ αποκαλείται σε κάποιο ιστολόγιο–, βλέπουν τις δυνάμεις τους να φθίνουν. Πρώτο μετεκλογικό επεισόδιο της εκδήλωσης της λαϊκής αγανάκτησης και αντίδρασης ήταν η μεγάλη γενική απεργία, που κήρυξαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στις 26 του μήνα. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μεγάλη, φθάνοντας, σύμφωνα με στοιχεία τής ΓΣΕΕ, το 100% σε ναυπηγεία, πλοία και διυλιστήρια και το 80-90% σε λιμάνια, μεταλλουργία, οικοδομή, εμπόριο, τράπεζες, ξενοδοχεία, ΔΕΚΟ κ.λπ. Μεγάλη ήταν η συμμετοχή στα συλλαλητήρια των απεργών στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, όλες τις μεγάλες πόλεις, αλλά και στην Πρέβεζα.

Μελανό σημείο στις διαδηλώσεις οι επεμβάσεις τής αστυνομίας (Δέλτα, ΔΙΑΣ και ΜΑΤ) σε προσυγκεντρώσεις σε γειτονιές τής Αθήνας (Παγκράτι, Άγιο Δημήτριο και Ζωγράφου), οι προληπτικές προσαγωγές και συλλήψεις ακόμη και μαθητών και δημοσιογράφων –περιλαμβανομένης της εκδότριας της “Εποχής” Ά. Κλαυδιανού– και, ως αποκορύφωμα μιας πολιτικής τρομοκράτησης και καταστολής, η δημοσίευση, με ανάρτηση στον ιστότοπο της αστυνομίας, των στοιχείων ταυτότητας και φωτογραφιών εννιά συλληφθέντων. Με ανακοίνωσή της η Επιτροπή Δικαιωμάτων τού ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει: «Πρόκειται για μια κατάφωρη καταπάτηση του τεκμηρίου τής αθωότητας, καθώς και βάναυση προσβολή τής αξιοπρέπειας του ατόμου. Οι προληπτικές συλλήψεις, το πνίξιμο της Αθήνας στα χημικά, οι μαζικές προσαγωγές “στο σωρό”, τα έωλα κατηγορητήρια και τώρα η διαπόμπευση των συλληφθέντων δεν πρέπει να αφήνουν αμφιβολίες: Η λεηλασία τής κοινωνίας που προωθεί η τρόικα εσωτερικού κατ’ εντολή των δανειστών δεν μπορεί να επιβληθεί, παρά μόνο με την αστυνομική αυθαιρεσία και τον κρατικό αυταρχισμό.»

«Ορόσημο μιας μεγάλης κοινωνικής αντεπίθεσης με όριο τη νίκη τού λαού μας ενάντια στην τρόικα εξωτερικού και την τρόικα εσωτερικού» χαρακτήρισε την κινητοποίηση ο Α. Τσίπρας, συνοψίζοντας το γενικό αίτημα για κλιμάκωση του αγώνα, αίτημα που είχε ήδη διαφανεί από προηγούμενες ανακοινώσεις σωματείων, σύμφωνα με τις οποίες η εικοσιτετράωρη απεργία δεν αρκεί. Την κλιμάκωση δήλωσαν ότι επιδιώκουν πια εκπρόσωποι μεγάλων ομοσπονδιών και σωματείων. «Όταν έρχεται καταπάνω σου η μπουλντόζα τής τρόικας, δεν τη σταματάς με παρακάλια και γαρύφαλλα, αλλά με ρουκέτες στις ερπύστριες», δήλωσε ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ. Την επιτακτική ανάγκη κλιμάκωσης των αγωνιστικών κινητοποιήσεων άμεσα δήλωσαν οι εκπρόσωποι τής ΔΟΕ (δάσκαλοι), τής ΟΛΜΕ (καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), της ΟΙΕΛΕ (εκπαιδευτικοί ιδιωτικών σχολείων), του ΤΕΕ (μηχανικοί) και πολλών σωματείων, ασκώντας συγχρόνως κριτική στις ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για έλλειμμα στις αναγκαίες για την ανατροπή τής ασκούμενης πολιτικής κινητοποιήσεις.

Όπως καταλήγει στο ίδιο κείμενο ο Χ. Γεωργούλας, μιλώντας για τα “τελευταία” μέτρα, «δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι. Εκτός αν αποφασίσουμε να γράψουμε εμείς, με το δικό μας χέρι, τους τίτλους τέλους σε αυτή την ταινία φρίκης που σκηνοθετεί στην Ευρώπη και στην Ελλάδα το αποθρασυνόμενο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο». Ο κόσμος τής εργασίας στην Ελλάδα φαίνεται πως το αποφάσισε.

 

Φύλλο 57 (Αύγ. ’12). Της Σύνταξης

Στις 23 του περασμένου Ιουλίου πολίτες τής Πρέβεζας αντιτιθέμενοι στην κατασκευή τού λιμενικού έργου στον Παντοκράτορα, στην Παργινόσκαλα, παραστάθηκαν στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου και εξέθεσαν τους λόγους τής αντίθεσής τους. Για την ουσία τού θέματος και τα επιχειρήματα κατά του έργου γράφτηκαν πολλά σ’ όλο τον τοπικό τύπο.

Σ’ εκείνη τη συνεδρίαση στο πλευρό των διαμαρτυρομένων πολιτών τάχθηκε η μείζων αντιπολίτευση διά του επικεφαλής της, η “Λαϊκή Συσπείρωση” κι ο “Δημόσιος Χώρος”. Ο Σ. Γιαννάκης κι ο Γ. Ρέντζος είχαν ταχθεί σαφώς κατά τού έργου και πριν από τις δημοτικές εκλογές τού 2010. Ο Γ. Νίτσας, της παράταξης “Ανάπτυξη τώρα”, απουσίαζε. Ο Δήμαρχος κι οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας ζήτησαν χρόνο για να ενημερωθούν. Ο Δήμαρχος υποσχέθηκε ότι, λόγω του επείγοντος χαρακτήρα του, το θέμα θα συζητηθεί το συντομότερο, σε έκτακτη συνεδρίαση.

Έκτακτη συνεδρίαση δεν έγινε, με τη βοήθεια όμως του Αυγούστου οι εργασίες μέχρι τις 27 του μήνα, όταν έγινε τακτική συνεδρίαση και συζητήθηκε το θέμα, δεν είχαν προχωρήσει σε βαθμό τέτοιο, που οι εξαιτίας τους καταστροφές να μην είναι αναστρέψιμες. Στη συνεδρίαση κλήθηκε να υπερασπιστεί το έργο, που ξεκίνησε από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Πρέβεζας και συνεχίζεται από τη διάδοχό της Περιφέρεια Ηπείρου, ο Αντιπεριφερειάρχης Πρέβεζας Σ. Ιωάννου. Το υπερασπίστηκε, επίσης, ο Πολιτιστικός Σύλλογος “Παντοκράτορας”, που πάντοτε δήλωνε υπέρμαχός του. Και γι’ αυτά τα επιχειρήματα επίσης έχουν γραφτεί πολλά.

Στη συζήτηση ο Δήμαρχος δήλωσε πως ενδεχομένως το έργο είναι υπερβολικό για το σκοπό που δηλώνεται ότι εξυπηρετεί, αλλά στη φάση που βρίσκεται είναι αργά για να σταματήσει. Υπέρ του έργου, με ή χωρίς επιφυλάξεις, τάχθηκαν δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας, επισημαίνοντας ιδιαίτερα ότι το έργο αποφασίστηκε και εκτελείται από άλλους. Μπορούμε θεμιτά να υποθέσουμε ότι ο συλλογισμός αυτός συμπληρώνεται ως εξής: «Γιατί, λοιπόν, να φθαρούμε εμείς, εμπλεκόμενοι στις αντιπαραθέσεις;» Σύμφωνα μ’ αυτή τη λογική, το ζήτημα της αντιμετώπισης μιας ενδεχόμενης καταστροφής αξιολογείται ως υποδεέστερο της αποφυγής τής πολιτικής φθοράς. Εξαίρεση από τη μεριά τής πλειοψηφίας αποτέλεσε ο Τάκης Αυδίκος.

Την ίδια στάση κράτησαν και οι παρόντες σύμβουλοι της μείζονος αντιπολίτευσης, ενώ ο επικεφαλής τους και μέχρι πρόσφατα δηλωμένος πολέμιος του έργου απουσίαζε. Σταθερά κατά του έργου παρέμειναν η “Λαϊκή Συσπείρωση” κι ο “Δημόσιος Χώρος”. Ο Γιώργος Νίτσας απουσίαζε.

Ο Αντιπεριφερειάρχης δήλωσε ότι την ευθύνη για το έργο την ανέλαβε ήδη το Συμβούλιο της Επικρατείας, αρνούμενο να διατάξει την αναστολή τής εκτέλεσής του, όπως ζήτησαν οι πολίτες που προσέφυγαν σ’ αυτό. Το ότι οι πολίτες αυτοί προσέβαλαν –έστω και με δική τους υπαιτιότητα, πράγμα που δεν το δέχονται όλοι– λάθος απόφαση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, γεγονός που η τελευταία επικαλέσθηκε ενώπιον της Επιτροπής Αναστολών τού ΣτΕ, και γι’ αυτό αυτή δεν μπόρεσε να ασχοληθεί με την ουσία τού θέματος, μάλλον δεν θεωρείται κρίσιμο από τον Αντιπεριφερειάρχη.

Μετά από δυόμιση περίπου ώρες συζήτησης, συχνά αρκετά έντονης, η έκπληξη για το ακροατήριο ήρθε από τη μεριά τού Προέδρου τού Συμβουλίου, που δήλωσε, όπως προφανώς η πλειοψηφία είχε προαποφασίσει, ότι δεν υπάρχει λόγος να ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση. Παρά τις αντιρρήσεις τής “Λαϊκής Συσπείρωσης” και του “Δημόσιου Χώρου”, η απόφαση για μη απόφαση δεν άλλαξε. Η μείζων αντιπολίτευση δεν φάνηκε ενοχλημένη απ’ αυτό. Ο Γιώργος Νίτσας απουσίαζε.

Η δημοτική πλειοψηφία, λοιπόν, έκρινε ότι δεν συντρέχει λόγος να αποφασίσει αν πρόκειται για χρήσιμο αναπτυξιακό έργο, που ενδεχομένως αδίκως πολεμιέται από κάποιους ιδιότροπους ή εμπαθείς ή ιδιοτελείς, ή αν, αντιθέτως, προκαλείται ανεπανόρθωτη βλάβη στο τοπίο και το περιβάλλον από ένα προσχηματικό έργο, που εξυπηρετεί την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού τής Πρέβεζας, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, ή –το χειρότερο– που χωρίς περίσκεψιν κατασκευάζεται απλώς για την ικανοποίηση ανόητου αιτήματος της εκλογικής πελατείας κάποιων –κι ας πάει και το παλιάμπελο.

Κάποιοι πιστεύουν ότι έτσι κλονίζεται το κύρος ενός θεσμού, αφού ένα αιρετό αποφασιστικό όργανο υποβαθμίζεται σε θέατρο σκιών ή έστω φόρουμ ανταλλαγής απόψεων. Λέτε να έχουν δίκιο;

Φύλλο 56 (Ιούλ. ’12). Της Σύνταξης

Ο σκληρός ταξικός πόλεμος κεφαλαίου και εργασίας που βρίσκεται σε εξέλιξη, με ιδιαίτερη ένταση και στη χώρα μας τα 2,5 τελευταία χρόνια, στο έδαφος της οικονομικής και όχι μόνον κρίσης του συστήματος και της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης, εκφράζεται 1. με τη βίαιη αλλαγή του κοινωνικού μοντέλου σε βάρος της εργασίας και 2. με την υπονόμευση της προστασίας του περιβάλλοντος, με το ξήλωμα κάθε προστατευτικής περιβαλλοντικής νομοθεσίας και νομικού εμποδίου:

1. Θορυβημένο από το αποτέλεσμα των πρώτων πρόσφατων εκλογών του Μαΐου 2012 και μπροστά στη διαφαινόμενη νίκη της Ελπίδας που έφερνε η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, το σύστημα επιστράτευσε το φόβο, τον εκβιασμό, την τρομοκράτηση, αλλά και τις υποσχέσεις των κομμάτων της συγκυβέρνησης, για επαναδιαπραγμάτευση, τροποποίηση, απαγκίστρωση από το μνημόνιο.

Δεν είχαμε καμία αμφιβολία για τις προθέσεις, τις επιλογές και την ικανότητά τους να θέσουν με σθεναρό τρόπο ότι δεν πάει άλλο με τις πολιτικές που βυθίζουν την οικονομία και οδηγούν την κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση: ανεργία, απροστάτευτη εργασία, αστέγους, ρατσισμό, αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού. Αλλά αυτό το «θα κάνουμε περισσότερα από ό,τι λέει το μνημόνιο, για να μας εμπιστευτούν και στη συνέχεια να διαπραγματευτούμε την επιμήκυνση υλοποίησης του μνημονίου» (ατόφιου) μάλλον προς δούλεμα φέρνει.

Αντιθέτως η συγκυβέρνηση δείχνει την πυγμή του κράτους στο χτύπημα των απεργών της Χαλυβουργίας, υπό το πρόσχημα της προστασίας του ιερού δικαιώματος της εργασίας, σε μια χώρα που η ανεργία σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

Η συγκυβέρνηση βρίσκεται ήδη εκτεθειμένη ενώπιον του λαού, με τα μέτρα της “νέας αντικοινωνικής καταιγίδας” που ανακοίνωσε –όταν μάλιστα σε λίγο καιρό λάβουμε τους αναμενόμενους λογαριασμούς-χαράτσια, τότε τα πράγματα δε θα είναι τόσο εύκολα γι’ αυτούς.

2. Στη διαδικασία επιτάχυνσης των διαδικασιών παρέκκλισης από την περιβαλλοντική νομοθεσία, που λέγαμε παραπάνω, αναφέρουμε δύο γεγονότα, που μάλλον δεν είναι και τόσο άσχετα μεταξύ τους:

a) Η τρόικα εξωτερικού στις 9 Ιουλίου πραγματοποίησε επίσκεψη στην ηγεσία του Συμβουλίου της Επικρατείας, που παραδοσιακά με τη νομολογία του στάθηκε ενοχλητικό στην εκτελεστική εξουσία, όταν νομοθετούσε απροκάλυπτα ενάντια στο περιβάλλον. Σε δηλώσεις του ο αντιπρόεδρος και πρόεδρος του Ε΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας Κωνσταντίνος Μενουδάκος εξέφρασε την εκτίμηση ότι η τρόικα «έμεινε ικανοποιημένη από τους ρυθμούς εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων, που αφορούν τις συμβάσεις για τα μεγάλα δημόσια έργα και τις προμήθειες, σημεία στα οποία επικεντρώθηκε».

β) Λίγες μέρες μετά, στις 25 Ιουλίου, με απόφασή του το ΣτΕ απέρριψε την αίτηση πρωτοβουλίας πολιτών για προσωρινή αναστολή και άνοιξε το δρόμο για τη συνέχιση των εργασιών της “Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.” στη Χαλκιδική –της καταστροφής δηλαδή του περιβάλλοντος με την αποψίλωση εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων δασικής έκτασης και την εξόρυξη χρυσού με χρήση κυανίου, αφήνοντας πίσω κρανίου τόπο. Η επιχειρηματολογία μάλιστα επικεντρώθηκε κυρίως σε οικονομικά θέματα (θέσεις εργασίας, οικονομική κρίση) και λιγότερο σε αυτά που άπτονται της περιβαλλοντικής νομοθεσίας.

γ) Ας δούμε όμως και ένα τοπικό θέμα, ξεκινώντας με ένα ερώτημα: Ποιος τελικά υπερασπίζεται το έργο “Λιμενικό – Αλιευτικό Καταφύγιο Παντοκράτορα”; Τρία περιστατικά:

► Ο Αντιπεριφερειάρχης Πρέβεζας σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στην εφημερίδα “Τοπική Φωνή” στάθηκε στα εξωτερικά, τα τυπικά, στοιχεία της υπόθεσης: το έργο γίνεται σύμφωνα με Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και, εάν σταματούσαν τα έργα, για τα οποία το ΣτΕ είχε απορρίψει τα ασφαλιστικά μέτρα, κανένα έργο δε θα γινόταν, φέρεται να είπε. Καμία όμως υπεράσπιση του έργου ως προς την ουσία –πόση αλήθεια υπάρχει, ως προς το ότι το έργο ικανοποιεί δήθεν ανάγκες αλιευτικού καταφυγίου, όταν αυτό δεν υποστηρίζεται ούτε καν από τους αλιείς του Παντοκράτορα; Λεπτομέρεια: Δεκαπέντε (15) στους δεκαοκτώ (18) επαγγελματίες και ερασιτέχνες ψαράδες του Παντοκράτορα αντιτίθενται και το δηλώνουν ευθαρσώς με την υπογραφή τους. Εκτός κι αν θεωρείται ωφέλεια η θυσία μιας πανέμορφης ακτής –πιθανώς και του παρακείμενου αισθητικού δάσους– στο όνομα της απορρόφησης 3,5 εκατομμυρίων ευρώ περίπου από τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και του άμεσου κατασκευαστικού κέρδους που αυτό θα αποφέρει: Συμπεριφορά αλαζονικού νεοπλουτισμού δηλαδή και ασύγγνωστης άγνοιας των παραμέτρων της οικολογικής ισορροπίας;

► Οι δημοτικοί σύμβουλοι στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, όσοι μίλησαν, καταδίκασαν την επιχειρούμενη καταστροφή στη δεύτερη παραλία της πόλης, οι της πλειοψηφίας όμως ζήτησαν αναβολή της απόφασης για σφαιρική ενημέρωση. Αχρείαστη, νομίζουμε, η αναβολή, που μπορεί να αποδειχτεί και επικίνδυνη: επί τρία τουλάχιστον χρόνια το θέμα απασχολεί τη δημόσια συζήτηση στην πόλη, όφειλαν να είναι ενημερωμένοι και φυσικά δεν μπορεί να απαλλάσσονται της πολιτικής ευθύνης για ό,τι συμβαίνει στην πόλη τους (μας), στο όνομα της θετικής γνωμοδότησης της τέως δημοτικής αρχής ή επειδή το έργο κατασκευάζεται από την Περιφέρεια.

► Και ο εκπρόσωπος της “Λαϊκής Συσπείρωσης” κατακεραύνωσε το έργο, φροντίζοντας να δηλώσει ότι βρίσκεται στο πλαίσιο μιας πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που υποστηρίζεται από τη συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ. Διέπραξε ιστορική λαθροχειρία: Έπρεπε να γνώριζε και να αναγνωρίσει, χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες, ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν σημαντική συμβολή στην ανάδειξη του ζητήματος και συνεχίζουν να πρωτοστατούν στην κινητοποίηση των πολιτών. Καλωσορίζουμε, πάντως, τη θέση του, είναι η πρώτη φορά που στέλεχος του ΚΚΕ τοποθετείται με σαφήνεια ενάντια στην καταστροφή της ακτής. Να θυμίσουμε, απλώς, για λόγους ιστορίας, την αγαστή σύμπλευση πριν τρία χρόνια του προέδρου του Πολιτιστικού Συλλόγου Παντοκράτορα, στελέχους του ΚΚΕ, με αυτήν των τέως Δημάρχου και Νομάρχη.

Ανοιχτά, λοιπόν, τη μάχη του λεγόμενου καταφυγίου, έδωσαν οι κ.κ. τέως Νομάρχης και Δήμαρχος –ο τέως Νομάρχης, μάλιστα, δεν επέδειξε στοιχειώδη σεβασμό στο γεγονός ότι πλέον απερχόταν και δεν άφησε την απόφαση στην επόμενη αρχή, παρά τις κινηματικές δράσεις, τα συντριπτικά επιχειρήματα της πρωτοβουλίας πολιτών, τις χίλιες διακόσιες (1.200) περίπου ενάντιες υπογραφές, την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας: η διαδικασία κατακύρωσης της δημοπρασίας ολοκληρώθηκε, αν θυμόμαστε καλά, στο τελευταίο δίμηνο της θητείας του!

Φύλλο 55 (Ιούν. ’12). Της Σύνταξης

Ο οικονομολόγος Γκουΐντο Βιάλε, μέλος τής επιστημονικής επιτροπής τού Εθνικού Οργανισμού για την Προστασία τού Περιβάλλοντος της Ιταλίας, απαντώντας, κατά τη συνέντευξή του στην εφημερίδα “Rifondazione Comunista”, σε ερώτηση του δημοσιογράφου αν υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης του χρέους σε περίπτωση νίκης τού Συ.Ριζ.Α. στην Ελλάδα, απάντησε: «Υπάρχουν περιθώρια. Φτάνει κανείς να επιμείνει. … Αν μάλιστα σχηματιζόταν ένα μέτωπο των χωρών που σήμερα βρίσκονται σε δύσκολη θέση –Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα– με μια ενιαία πλατφόρμα για την αναδιαπραγμάτευση των χρεών τους, επιβάλλοντας μορατόριουμ στην πληρωμή των τόκων και στην επιστροφή τού δανείου, χωρίς να το διαγράψουν, η φωνή αυτής της ομάδας κρατών θα ακουγόταν αναγκαστικά. Δεν θα υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις.»

Στην πρόσφατη ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής η Ιταλία κι η Ισπανία από κοινού πέτυχαν κάτι. Δεν άλλαξαν την ουσία τής καταστροφικής πολιτικής τής Ευρωζώνης –αυτό απαιτεί αλλαγή προσανατολισμού και σύγκρουση, που οι συντηρητικές κυβερνήσεις αυτών των δύο χωρών δεν είναι στις προθέσεις τους να κάνουν–, αλλά πέτυχαν μια πρώτη υποχώρηση από την αδιαλλαξία τής Γερμανίας· πέτυχαν τον απευθείας δανεισμό των τραπεζών τους από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, ώστε να μη δανείζεται το κράτος για λογαριασμό τους, να μην επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος και κατά συνέπεια να μην απαιτείται μνημόνιο για τη διαχείριση της οικονομίας· και πέτυχαν την αγορά ομολόγων τους από τον ίδιο Μηχανισμό, με συνέπεια την αντιμετώπιση σ’ ένα βαθμό τής κερδοσκοπίας και τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού τους. Βέβαια, η αποτελεσματικότητα των μέτρων αυτών είναι περιορισμένη, δίνει απλώς μια πίστωση χρόνου, χωρίς να λύνει το πρόβλημα. Κι ακόμη, δεν είναι καν προς το παρόν εξασφαλισμένη η δυνατότητα εφαρμογής αυτών των αποφάσεων και κάθε καθυστέρηση μπορεί να δημιουργήσει εμπλοκές. Δεν παύει όμως να είναι κάτι, κυρίως από την άποψη της αμφισβήτησης των μονόδρομων.

Ποια ήταν η στάση τής Ελλάδας σ’ αυτή την –έστω λειψή και ανεπαρκή– προσπάθεια ενιαίας έκφρασης του ευρωπαϊκού νότου; Τι έκαναν εκείνοι, που προεκλογικά τρομοκράτησαν μεσαία κοινωνικά στρώματα και τα παγίδευσαν στη δική τους επιλογή “αναδιαπραγμάτευσης” των μνημονίων; Δεν είπαν κουβέντα. Αντίθετα, αναγνώσθηκε επιστολή τού πρωθυπουργού προς στους ευρωπαίους ηγέτες, γραμμένη λίγες μόνον ημέρες μετά τις εκλογές. Γράφει: «Θα ήθελα να σας επαναβεβαιώσω ότι η Ελλάδα είναι απόλυτα αποφασισμένη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την πρόσφατη συμφωνία διάσωσης. … Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας … είναι πλήρως δεσμευμένη στους στόχους, στους αντικειμενικούς σκοπούς και σε όλες τις βασικές πολιτικές του Προγράμματος. Θα επιταχύνω την εφαρμογή του Προγράμματος με έμφαση στον τομέα των Ιδιωτικοποιήσεων.» Ήδη υπάρχουν δημοσιεύματα για την επιτάχυνση της ιδιωτικοποίησης της Αγροτικής Τράπεζας –που κατά τους προεκλογικούς λόγους τού πρωθυπουργού θα αποτελούσε δημόσιο πυλώνα – και κατά συνέπεια εκποίησης της γαλακτοβιομηχανίας “Δωδώνη” κ.ά.

Γιατί; Θα αφήσουμε να απαντήσει πάλι ο Γκουΐντο Βιάλε, με λόγια του από την ίδια συνέντευξη: «Όλη η εκστρατεία ενάντια στο Συ.Ριζ.Α. στηρίχτηκε πάνω σ’ ένα κατάδηλο ψέμα … Η προεκλογική εκστρατεία βασίστηκε στην προσπάθεια χρησιμοποίησης του φόβου τής πτώχευσης και της εξόδου από το ευρώ. Σκοπός ήταν να εξασφαλιστεί ότι οι μέλλοντες κυβερνήτες … θα αποδέχονταν τους στραγγαλιστικούς όρους που η τρόικα επέβαλε στην Ελλάδα και που επιβάλλει σιγά-σιγά σ’ όλες τις χώρες, δηλαδή την ισοπέδωση των μισθών, των συντάξεων, της απασχόλησης και την ιδιωτικοποίηση όλων των κοινωφελών αγαθών.»

Αυτή ήταν και είναι ακόμη η πολιτική επιλογή τους.

Φύλλο 54 (Μάιος ’12). Της Σύνταξης

Μετά την πανωλεθρία των δύο κομμάτων τού συστήματος στις εκλογές τής 6^ης Μαΐου το σύνολο των συστημικών δυνάμεων στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, ξεκίνησε μια λυσσώδη επίθεση κατά του κύριου εκφραστή τής αγανάκτησης του κόσμου τής εργασίας και της ελπίδας του για μια άλλη πολιτική, που από το εκλογικό αποτέλεσμα φαίνεται πια καθαρά πως είναι ο Συ.Ριζ.Α. Από το Σόιμπλε μέχρι το Βενιζέλο, από το Σπίγκελ μέχρι το Σκάι, από το ΔΝΤ μέχρι το ΣΕΒ και την Εθνική Τράπεζα, όλοι επιχειρούν να τρομοκρατήσουν τους έλληνες, ειδικά τα υποτελή κοινωνικά στρώματα που, μπροστά στη βιούμενη κοινωνική καταστροφή, απελευθερώνονται από δεσμεύσεις και παραδόσεις και προσβλέπουν στην αριστερά.

Οι επιθέσεις άρχισαν την επομένη των εκλογών, από τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών. Ο Συ.Ριζ.Α. κατηγορήθηκε ως υπαίτιος της “ακυβερνησίας τής χώρας”. Ο Σαμαράς, που πριν τις εκλογές διακήρυσσε ότι, αν δεν πετύχει αυτοδυναμία –κάτι που, αλήθεια, βρίσκεται αρκετά μακριά από το 19% που κατόρθωσε–, θα επιδιώξει νέες εκλογές, κατήγγειλε το Συ.Ριζ.Α. ότι ανεύθυνα οδηγεί τη χώρα σε νέα αναμέτρηση προσδοκώντας κομματικά οφέλη. Τη στιγμή που δήλωνε πρόθυμος να στηρίξει κυβέρνηση της αριστεράς, σάλπιζε κεντροδεξιό προσκλητήριο. Ο Βενιζέλος, που βεβαίωνε ότι ο Συ.Ριζ.Α. οδηγεί τη χώρα στο χάος, δήλωνε συγχρόνως έτοιμος να στηρίξει κυβέρνηση με πυρήνα το Συ.Ριζ.Α. Αρνούμενοι να αποκηρύξουν την πολιτική των μνημονίων, απαιτούσαν τη συμμετοχή τού Συ.Ριζ.Α. σε μια κυβέρνηση που θα συνέχιζε αυτή την πολιτική, την οποία αντιμαχόταν ο Συ.Ριζ.Α. και αποδοκίμασε με τον πιο ανατρεπτικό τρόπο ο λαός και ειδικά οι ψηφοφόροι του. Κι οι δυο μαζί, αρνούμενοι, μπροστά στο φόβο τής μεγαλύτερης αποδοκιμασίας τους από το λαό, να συγκυβερνήσουν, όπως ήταν αριθμητικά εφικτό, μαζί με τη Δημ.Αρ., με την οποία συνέπεσαν προγραμματικά, εγκαλούσαν για τυχοδιωκτισμό το Συ.Ριζ.Α., που επέμενε στις προγραμματικές δεσμεύσεις του και αρνιόταν να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση που κάθε άλλο παρά θα τις τηρούσε.

Δεν θα επιμείνουμε στις, φιλολογικής εν πολλοίς βάσης, αιτιάσεις τους για πολυγλωσσία τού Συ.Ριζ.Α. σε σχέση με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, που, κατ’ αυτούς, με τρόπο ασυνάρτητο άλλοτε καταγγέλλει, άλλοτε ακυρώνει, άλλοτε διαπραγματεύεται. Γι’ αυτά τα ζητήματα έχουν κατ’ επανάληψη δοθεί απαντήσεις (βλ. σχετικά άρθρο στη σελ. 12 αυτού τού φύλλου) κι όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει. Θα δούμε το θέμα αλλιώς:

Πρώτον, γιατί άραγε κάποιοι, εδώ και στην υπόλοιπη Ευρώπη, που μιλούσαν για την αναγκαιότητα απαρέγκλιτης τήρησης των μνημονιακών μέτρων και την έλλειψη δυνατότητας οποιασδήποτε τροποποίησής τους, κάποιοι, που δέχονταν τα μνημόνια αδιαπραγμάτευτα, επειδή «ο δανειστής επιβάλλει τους όρους σ’ όποιον έχει ανάγκη το δάνειο», μετά το εκλογικό αποτέλεσμα άρχισαν να ψελλίζουν κάτι για διαπραγμάτευση, τροποποίηση, απεμπλοκή σε τρία χρόνια –το ίδιο ουσιαστικά πράγμα η Δημ.Αρ. αποκαλεί απαγκίστρωση–, παράταση του χρόνου προσαρμογής;

Δεύτερον: Αφού δεν καταγγέλλουν τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, προκειμένου να μην καταστρέψουν –όπως ο Συ.Ριζ.Α. …– τη χώρα, γιατί δεν μας λένε καθαρά τι θα κάνουν στο διάστημα που, ενώ αυτοί θα διαπραγματεύονται τους όρους ή θα περιμένουν την πάροδο της τριετίας για την απεμπλοκή ή απαγκίστρωση, τα μνημόνια θα βρίσκονται εν ισχύι, θα παράγουν αποτελέσματα και οι δανειστές θα ζητάν την τήρηση όλων των όρων τους; Ήδη, πάνω στην κουβέντα, καταργήθηκαν η μετενέργεια κι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Θα εφαρμόσουν τα μέτρα που ψήφισαν ή είναι προγραμματισμένο να ψηφίσουν; Θα μειώσουν κι άλλο τον κατώτατο μισθό, όπως έχουν ψηφίσει να κάνουν; Θα κόψουν συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα ύψους πάνω από 11 δισ., όπως έχουν ψηφίσει να κάνουν; Θα λάβουν τον Ιούνιο τα 72 μέτρα, που ο Λ. Παπαδήμος τους θύμισε ότι έχουν δεσμευθεί να λάβουν; Θα συνεχίσουν την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, όπως έχουν ψηφίσει να κάνουν;

Γι’ αυτά τα ερωτήματα δεν ακούμε απαντήσεις. Ακούμε μόνο αντίθετα ερωτήματα, συνοδευόμενα από υποθέσεις: Κι αν δεν πάρουμε τη δόση μας, πού θα βρείτε χρήματα να πληρώσετε συντάξεις –λες και οι δόσεις πάνε στις συντάξεις κι όχι στην πληρωμή τόκων και στις τράπεζες· πώς θα εισαγάγουμε φάρμακα ή πετρέλαιο –λες και τα φάρμακα και το πετρέλαιο τα εισάγει η Ελλάδα, όχι τα διυλιστήρια κι οι φαρμακέμποροι. Και συνεχίζουν με απίστευτα εξειδικευμένες ερωτήσεις προς κάθε συνομιλητή, απαιτώντας, όπως έγραφε ο Νικόλας Σεβαστάκης τον περασμένο Φεβρουάριο στα “Ενθέματα” της “Αυγής”, «από πολιτικές δυνάμεις ή χώρους που δεν κυβερνούν να είναι ήδη μια τέλεια οργανωμένη πολιτική εξουσία με όλες τις απαντήσεις για τις λεπτομέρειες της διαχείρισης της κρίσης και για τα επόμενα δέκα χρόνια». Τέτοιου τύπου απαντήσεις είναι εύλογο να μην έχει ο καθένας μας. Και, για να τελειώσουμε το κείμενο με τα λόγια του Ν. Σεβαστάκη, δεν ενδιαφέρει «η αφελής στάση που απαιτεί υπερπαραγωγή βεβαιοτήτων σε μια στιγμή όπου κανένας δεν μπορεί να πουλά βεβαιότητες. … Η διαμάχη αφορά πλέον τους βασικούς προσανατολισμούς, τους θεμελιώδεις ταξικούς και πολιτικούς όρους τής νέας περιόδου.»

Φύλλο 53 (Απρ. ’12). Της Σύνταξης

Η κρίση δεν είναι θεόσταλτη, για να τιμωρήσει τους ασεβείς· στη βάση της βρίσκεται η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, η εξ αυτής πτώση του γενικού –μέσου– ποσοστού κέρδους, ο δυναμικός, επιθετικός ρόλος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τόσο για την υποδοχή και διαχείριση πλεονάζοντος κεφαλαίου, όσο και για τη ρύθμιση και οργάνωση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Η χρηματοπιστωτική φούσκα, ως αποτέλεσμα των παραπάνω, η κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών αγορών και οι πολιτικές διάσωσης του τραπεζικού συστήματος από τους διεθνείς και εθνικούς θεσμούς του κεφαλαίου γίνονται βασική παράμετρος για την έκρηξη των κρατικών χρεών.

Το κεφάλαιο μέσω των εγχώριων, ευρωπαϊκών και παγκόσμιων μηχανισμών του αξιοποιεί την κρίση χρέους, τη μεταφέρει στην εργασία, προς ιστορικών διαστάσεων αλλαγή –κατάρρευση– του κοινωνικού μοντέλου· σε ρόλο εμβρυουλκού – πειραματόζωου η χώρα μας, που και για εσωτερικούς λόγους αποδείχτηκε αδύναμος κρίκος: Ό,τι γίνεται εδώ μεταφέρεται και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Η λεγόμενη “εξυγίανση” των δημόσιων οικονομικών και η “ανταγωνιστικότητα” βυθίζουν την οικονομία στην ύφεση και σπρώχνουν τις κοινωνίες, τη μία μετά την άλλη, σε πτωτική πορεία δίχως τέλος.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, μπορούμε να φροντίσουμε να γίνουμε το αντιπαράδειγμα και, αυτό που θα γίνει εδώ με σταθμό τις εκλογές που επιβλήθηκαν από τις λαϊκές κινητοποιήσεις, να αποτελέσει τη θρυαλλίδα, για άλλες εξελίξεις στην Ευρώπη.

Στις επερχόμενες εκλογές να κάνουμε τους φόβους του συστήματος πραγματικότητα. Οι εκβιασμοί της κοινωνίας για την επερχόμενη καταστροφή αν δε δοθεί ψήφος εμπιστοσύνης στο κόμμα του μνημονίου, δε φαίνεται να αποδίδουν τα αναμενόμενα. Οι άνθρωποι, τη μόνη καταστροφή που γνωρίζουν, είναι αυτή που τους στέλνει στην ανεργία, στην απλήρωτη εργασία, που δε δίνει μέλλον στα παιδιά τους, που καταστρέφει την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση, που εκποιεί τη δημόσια περιουσία.

Δε μπορεί να θεωρηθεί θετική επιλογή για το λαό, η “απόρριψη” των μνημονίων τύπου Καμμένου κ.λπ., που στο όνομα του “αντικατοχικού” αγώνα, παρουσιάζουν σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, της μείωσης της φορολογίας του κεφαλαίου, της διατήρησης των προνομίων των εφοπλιστών και ακροδεξιά ατζέντα για το ρόλο των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους και των δικαιωμάτων. Ούτε αποτελεί θετική επιλογή για το μέλλον της εργασίας ο εκτονωτικός εγκλωβισμός του κοινωνικού ριζοσπαστισμού στις ακροδεξιές λαϊκίστικες κραυγές για “νέο Γουδή”, κραυγές που προφυλάσσουν το σύστημα από την πολιτική και ιδεολογική ωρίμανση της αντίθεσης της κοινωνίας, οδηγώντας την εναντίον συγκεκριμένων πολιτικών εκφραστών –όσο ηχηρά ονόματα κι αν έχουν–, κραυγές που σπέρνουν το μίσος για τους αδύναμους “ξένους” και αφήνουν στο απυρόβλητο τις γενεσιουργές αιτίες των μεταναστευτικών κυμάτων (βλέπε σχετικό άρθρο σε άλλη στήλη, με τίτλο «Δεν αρκεί να διαλέξω απλώς μικρό κόμμα»).

Η απάντηση βρίσκεται σ’ ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο, για ένα νέο ριζοσπαστικό συνασπισμό εξουσίας, που προτάσσει τις κοινωνικές ανάγκες –μισθούς, συντάξεις, εργασία, συλλογικά αγαθά– και όχι την αποπληρωμή των πιστωτών. Που με την ενεργή κοινωνική στήριξη θα θέσει ως προτεραιότητα την αναδιανομή εισοδήματος από τα πάνω προς τα κάτω και θα ξηλώσει βήμα-βήμα όλο το νομοθετικό πλέγμα της αντιδραστικής αντι-μεταρρύθμισης. Που δεν περιορίζεται στην αχλή της βολικής για το σύστημα αναστροφής της “εθνικής ταπείνωσης”, αλλά στοχεύει στην αντίκρουση της καρδιάς της ταξικής, αστικής επίθεσης, με την οποία επιδιώκεται όχι μόνο η καταβαράθρωση της κοινωνίας, αλλά και η αποδυνάμωση της δυνατότητάς της να αντιδρά και να διαπραγματεύεται αγωνιζόμενη την αξία της εργατικής δύναμης και τους γενικούς όρους ύπαρξής της.

Το μήνυμα της ενότητας, που στέλνει η κοινωνία στην πολιτική αριστερά και απορρίπτουν προσχηματικά οι ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ, φαίνεται προς το παρόν να το έχει λάβει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και η απεύθυνσή του προς τις άλλες δυνάμεις για ενότητα και ευθύνες διακυβέρνησης σε αντιμνημονιακή-αντινεοφιλελεύθερη βάση διακρίνεται για τη σταθερότητα και τη συνέπειά της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περιορίστηκε, από το ξέσπασμα της κρίσης, στην καταγγελία και στις γενικότητες, ούτε υποτάχθηκε στη μοιρολατρία του “υπέρτερου αντιπάλου”. Αποκάλυψε συστηματικά “πού το πάνε” με την επιλογή στο δρόμο του ΔΝΤ και των μνημονίων, κάλεσε σε μαζικούς αγώνες, συνέβαλε στην οργάνωσή τους σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, έδειξε δυνατές λύσεις, που γίνονται ρεαλιστικές όταν τις πάρουν στα χέρια τους οι λαοί.

Το ρεύμα της ενότητας είναι σε θέση η κοινωνία και ο κόσμος της αριστεράς ειδικότερα να το επιβάλει και με την ψήφο του!

Φύλλο 52 (Μάρτ. ’12). Της Σύνταξης

Το μαύρο μέτωπο της συγκυβέρνησης και των πρόθυμων εν αναμονή συνεργατών της επιδιώκει τη μετάθεση της συζήτησης: Μακριά από την οικονομία και τα 2,5 χρόνια ΠΑΣΟΚ, τους τέσσερις και κάτι μήνες συνεταιρισμού, με ό,τι αυτά συνεπάγονται για τη ζωή των μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, μακριά από τη συζήτηση εναλλακτικών προγραμμάτων και ό,τι αυτά μπορεί να σημαίνουν, ως διέξοδος για το λαό.

Το κόμμα του μνημονίου, θέλει να αποκρύψει ότι ετοιμάζεται για μετά τις εκλογές και ανεξάρτητα από το ειδικό βάρος των συνεταίρων στην κυβέρνηση, αν ο λαός του το επιτρέψει και με την ψήφο του, νέα επιδρομή στην κοινωνία, σε μισθούς, συντάξεις, απολύσεις, κοστολογημένη σε 15 δισ. ευρώ.

Θέλουν λοιπόν να αλλάξουν την ατζέντα:

•Θέλουν η συζήτηση να μετατεθεί σε θέματα ασφάλειας, όπου υποτίθεται υπερέχουν, αφού θέλουν να μας πείσουν ότι η ασφάλεια ταυτίζεται με την καταστολή και τη στοχοποίηση των αδύναμων. Η άνοδος της εγκληματικότητας γι’ αυτούς δεν έχει κοινωνικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο εκδηλώνεται η μικρή παραβατικότητα και ανθούν ντόπιες, ξένες και μεικτές συμμορίες. Εγκαταλείπουν συνειδητά φτωχές γειτονιές, με μεγάλη συγκέντρωση μεταναστών στην υποβάθμιση. Αφήνουν να εξελίσσονται αντιπαραθέσεις, δίνουν χώρο σε εγκληματικές συμμορίες να παρουσιάζονται σαν προστάτες των ντόπιων φτωχών, εναντίον των ακόμη πιο φτωχών μεταναστών.

•Επιδεικνύουν “θάρρος και πυγμή”, νομοθετούν με την εξαιρετική διαδικασία εκτάκτου ανάγκης, με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ανακοινώνουν κλειστά κέντρα κράτησης μεταναστών: σύγχρονα στρατόπεδα – αποθήκες ψυχών. Συναγωνίζονται σε εξτρεμιστική δημαγωγία εγκληματικές ακροδεξιές συμμορίες. Η απάντηση ήρθε όχι μόνο από κάποιους “περίεργους” της αριστεράς και των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά, και με το δικό του τρόπο, από το Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλο, όπου μεταξύ των άλλων προειδοποιεί τον υπουργό δημόσιας τάξης (κατ’ ευφημισμόν του πολίτη) ότι, «…δεν θέλουμε να γίνουμε συνεργοί στην αθλιότητα που ακούει στο όνομα “στρατόπεδο συγκεντρώσεως”».

•Η πολιτική ελίτ, ως συμβολισμός της πολύμορφης εξουσίας του κεφαλαίου, υλοποιώντας πολιτικές και αναλαμβάνοντας δεσμεύσεις, που βυθίζουν την οικονομία στο τέλμα και την κοινωνία στην απόγνωση και την καταστροφή, βρίσκεται σε πλήρη ανυποληψία, σε αδυναμία να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την κοινωνία. Οι όποιες αναγκαίες δημόσιες εμφανίσεις συνοδεύονται από πλήθος ειδικών αστυνομικών, κάγκελα και χημικά. Το γεγονός αυτό προσπαθεί να το κρύψει, εμφανίζοντας τον εαυτό της ως θύμα βίας οργανωμένων ομάδων. Τις διαδηλώσεις με αφορμή την εθνική επέτειο της 25^ης Μαρτίου συνδικάτων, συνελεύσεων γειτονιάς, καταστραμμένων πολιτών προσπαθεί να τις εμφανίσει ως αμαύρωση της μνήμης της εξέγερσης και των αγωνιστών. Εξαπολύουν ενορχηστρωμένη προπαγανδιστική επίθεση από τα μίντια και άγρια καταστολή και φυσική βία.

Μέσα σε τέτοιο κλίμα ζήσαμε και στην πόλη μας, την ίδια ημέρα, την εικόνα μιας αστυνομίας που στέκεται απέναντι στην κοινωνία απειλητική, χωρίς ευελιξία, έτοιμη για δράση ενάντια σε συνδικαλιστές και μέλη σωματείων, επειδή “εκτελούσαν εντολές”.

Ξεχνά, σκόπιμα, όλο το μαύρο αντικοινωνικό μέτωπο, ότι το νόημα της ημέρας είναι εξεγερσιακό, ότι η μέρα αυτή συμβολίζει την ψυχική ανάταση, την αυτοπεποίθηση απέναντι στον υπέρτερο αντίπαλο, το τέλος του φόβου, την έμπνευση από το συλλογικό αγώνα. Ταυτίζει την απόδοση τιμών με την απόδοση τιμών στον εαυτό της, την εξουσία, όταν κυβερνά πλήρως απονομιμοποιημένη, χωρίς λαϊκή στήριξη, σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης για τη σωτηρία της χώρας των δανειστών, της χώρας του κεφαλαίου. Ταυτίζουν την απόδοση τιμών, με τις εξέδρες και τις στρατιωτικού χαρακτήρα παρελάσεις, όταν γνωρίζουν πολύ καλά από την ιστορία ότι αυτός ο τρόπος γιορτασμού επιβλήθηκε για πρώτη φορά το 1936 από τη δικτατορία του Μεταξά, προς εμπέδωση κλίματος γενικευμένης υποταγής και μιλιταρισμού· όταν ήδη πολλοί δήμοι με αρχές διαφορετικών πολιτικών αποχρώσεων καταργούν τις εξέδρες και πειραματίζονται με νέες μορφές απόδοσης τιμής σε αντιστοιχία με το επίκαιρο νόημα της εξέγερσης.

Αλλά, ένας λαός σε δράση και σε ανυπακοή απέναντι σε πολιτικές που καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον των παιδιών του, δεν παραμυθιάζεται, από επικίνδυνες προεκλογικές και όχι μόνο κινήσεις, στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας.

Οι δυνάμεις της αριστεράς, προτάσσοντας τιςκοινωνικές ανάγκες και όχι την αποπληρωμή των δανειστών, το ξήλωμα των πολιτικών του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, οφείλουν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στην ανάπτυξη συναγωνιστικών δεσμών, να εμπνεύσουν στην κοινωνία την ελπίδα, για μια νέα παραγωγική και κοινωνική ανάπτυξη. Να προτείνουν αξιόπιστα στην κοινωνία την ήττα του κόμματος του μνημονίου και την εναλλακτική διακυβέρνηση, με πυρήνα τις δυνάμεις της αριστεράς, στηριγμένη σε έναν ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο.

Φύλλο 51 (Φεβρ. ’12). Της Σύνταξης

Η αλλαγή του κοινωνικού τοπίου από τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τις δανειακές συμβάσεις και τους εφαρμοστικούς νόμους έρχεται βίαια και ολοκληρωτικά. Το επίπεδο ζωής των ανθρώπων, οι συνολικοί όροι αναπαραγωγής της κοινωνίας θυμίζουν, χωρίς υπερβολή, τη δεκαετία του εξήντα, χωρίς μάλιστα την ελπίδα που εκείνη την περίοδο ενθάρρυνε τους ανθρώπους της εργασίας στον αγώνα τους για μια καλύτερη ζωή.

Η κοινωνία γίνεται αγνώριστη, καταρρέει κάθε αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς κι αυτό αποτυπώνεται στις συνθήκες εργασίας, την καλπάζουσα ανεργία, τις μαζικές απολύσεις στο δημόσιο (15.000 μέσα στο έτος και 150.000 έως το 2015) και στον ιδιωτικό τομέα (υπολογίζονται πάνω από 200.000 απολύσεις για το 2012), στην κατάρρευση της προστασίας του κατώτατου μισθού, που παρασέρνει το σύνολο των αμοιβών σ’ όλους τους κλάδους προς τα κάτω, τα επιδόματα ανεργίας κ.λπ. και καταφέρνει συντριπτικό πλήγμα στην έννοια της συλλογικής διαπραγμάτευσης.

Η εκπαίδευση που αποτελούσε στις μεταπολεμικές δεκαετίες το δρόμο προσωπικής καταξίωσης και κοινωνικής ανέλιξης, παύει να παίζει αυτό το ρόλο· γίνεται ακόμα πιο ταξική. Η κοινωνική καταγωγή εν πολλοίς προσδιορίζει το μορφωτικό και εργασιακό μέλλον. Τα σχολεία συγχωνεύονται, καταργούνται, κατηγοριοποιούνται, ανοίγουν χώρο –ακόμη περισσότερο– σε επιχειρησιακές λογικές.

Το επίπεδο του πολιτισμού μιας κοινωνίας κρίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους αδύναμους και τους ασθενείς. Αν την ώρα της ανάγκης μπορείς να έχεις πρόσβαση στο γιατρό που πρέπει, στην εξέταση που απαιτείται, στην περίθαλψη που δικαιούσαι. Η κάθε “μεταρρύθμιση” στην υγεία χειροτερεύει τη ζωή μας. Με τον ΕΟΠΠΥ η πρωτοβάθμια περίθαλψη γίνεται ταλαιπωρία και Γολγοθάς, το χαμηλό υποτίθεται 5ευρω στα εξωτερικά ιατρεία –διάβαζε κερκόπορτα προς την ιδιωτικοποίηση– πολλαπλασιάζεται. Προετοιμάζεται μπαράζ συγχωνεύσεων – καταργήσεων νοσηλευτικών μονάδων, που θα ανοίξουν το δρόμο για νέους φραγμούς στην παροχή υπηρεσιών υγείας στους πολλούς και λαμπρό μέλλον σε ιδιώτες “επενδυτές”.

Η κοινωνική ασφάλιση αποδυναμώνεται, η δημόσια διαχείριση των κοινωνικών αναγκών δέχεται συντριπτικά πλήγματα, αφού στα μειωμένα έσοδα και τη χρόνια καταλήστευση των αποθεματικών των ταμείων προστίθεται η κατάρρευση των εσόδων από την έξαρση της ανεργίας, από την πτώση των μισθών, επί των οποίων υπολογίζονται οι εισφορές, από την εισφοροδιαφυγή και την επίσημη μείωση των εισφορών στο 5% από 1.1.2013. Έτσι, οι όποιες παροχές κατά τον ενεργό εργασιακά βίο υποβαθμίζονται και οι συντάξεις –όταν και εάν καταβληθούν– γίνονται επίδομα για τις πιο βασικές βιοτικές ανάγκες.

Μέσω των μέτρων των μνημονίων, που μόνο μερικά αναδείχτηκαν παραπάνω, ανασυγκροτείται προς τα κάτω το κοινωνικό μοντέλο με στόχο να ανακάμψει σε επιθυμητά για το σύστημα επίπεδα η κερδοφορία του κεφαλαίου. Το θέμα δεν αφορά την “ιδιαίτερη περίπτωση της Ελλάδας”, αφορά το σύνολο τουλάχιστον της Ευρώπης, το διατυπώνει ευθαρσώς ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όταν μιλάει για τις αναγκαίες αναδιαρθρώσεις στην κλίμακα της Ευρώπης. Αρχίζουν να το συνειδητοποιούν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και στις άλλες χώρες· οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης με το σύνθημα “είμαστε όλοι Έλληνες” περιλαμβάνουν αυτή τη διάσταση και ανοίγουν δυνατότητες για πιο συντονισμένη διεθνική απάντηση των πληττόμενων κοινωνιών.

Αυτή τη στιγμή, οι αγώνες λαμβάνουν αμιγή δημοκρατικό, πολιτικό χαρακτήρα: Να φύγουν η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου, με όλο το αστικό σινάφι που τη στηρίζει, και η τρόικα. Δε νομιμοποιούνται να δεσμεύουν το μέλλον των γενιών που θέλουν να ζήσουν και να δημιουργήσουν. Να μιλήσει ο λαός. Εκλογές τώρα!

Οι συνδικαλιστικοί αγώνες, οι κινηματικές δράσεις, η ανυπακοή στα παράνομα χαράτσια, η ευρύτητα στη συσπείρωση, η άμεση δημοκρατία και η μαζική συμμετοχή, η υποχρέωση σε αναδίπλωση στον εκβιασμό για τη διακοπή της ηλεκτροδότησης στους “ανυπάκουους”, μαζί με τις νίκες και την αισιοδοξία που φέρνουν, αποσαθρώνουν το έδαφος πάνω στο οποίο στηρίζεται η Κυβέρνηση της Ειδικής Αποστολής, για την εκτέλεση της κοινωνίας.

Η απαίτηση ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων για ενωτική δράση της αριστεράς, που θα φέρει νέα δυναμική στους κοινωνικούς αγώνες, για την πιο πλατιά κοινωνική, δημοκρατική και πολιτική συμμαχία, είναι ο δικός μας μονόδρομος! Όταν οι δυνάμεις του οικονομικού, μιντιακού και πολιτικού κατεστημένου παρακολουθούν ανήσυχες την εκδηλούμενη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, είναι ιστορικό καθήκον όλων των ρευμάτων της πολιτικής αριστεράς να θέσουν με υπεύθυνο και ενωτικό πνεύμα το στόχο για μια άλλη αριστερή διακυβέρνηση, σε μια άλλη σχέση συμμαχίας και στήριξης με τη μαχόμενη κοινωνία! Η διαιρετική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ αντικειμενικά δίνει χρόνο στο σύστημα για την ανασυγκρότησή του, με νέες πολιτικές δυνάμεις εντός του νεοφιλελεύθερου – μνημονιακού τόξου και δυσκολεύει την εναλλακτική λύση. Τα κόμματα της αριστεράς κρίνονται από την ικανότητά τους να “διαβάζουν” την ιστορία και να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της κοινωνίας, την ώρα που “λιώνει το σίδερο”!

Φύλλο 50. Της Σύνταξης

Κόκκινη γραμμή για μας είναι η “σωτηρία της πατρίδας”, απάντησε ο κ. Παπαδήμος στη Βουλή, όταν ο Αλέξης Τσίπρας τον εγκαλούσε για την προθυμία με την οποία συζητούσε η συγκυβέρνηση την κατάργηση του 13ου – 14ου μισθού και του κατώτερου εισοδήματος της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, και η απάντηση αυτή προκάλεσε ρίγη συγκίνησης και εθνικής ανάτασης στους βουλευτές του αστισμού: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ τουλάχιστον. Ο τραπεζίτης δοτός πρωθυπουργός, επικαλούμενος έναν μεγάλο στόχο –ή μήπως στήνοντας μια ψευδή εικόνα–, καιροσκόπησε συνειδητά στο όνομα της νέας Μεγάλης Ιδέας, της “σωτηρία της πατρίδας”, και βέβαια υπονοούσε αδίστακτα πως για την επιτυχία του υψηλού στόχου είναι έτοιμος να θυσιάσει ό,τι απέμεινε από τις ζωές των ανθρώπων. Να θυσιάσει δηλαδή τα λίγα των πολλών, μη αγγίζοντας τα πολλά των λίγων, της εθνικόφρονος αστικής οικογένειας, της οποίας τα αφορολόγητα και μαύρα εισοδήματα σε ασφαλείς τοποθετήσεις του εξωτερικού μετριούνται σε τρισεκατομμύρια ευρώ και καλύπτουν πολλές φορές το δημόσιο χρέος.

Περιέργως πως, για τη “σωτηρία της πατρίδας”, ενώ οι άνθρωποι καταστρέφονται, εργάζονται πολλοί και δηλώνουν την ετοιμότητά τους να συνδράμουν στους εθνικούς στόχους. Διαβάσαμε στον τοπικό τύπο την πρόσκληση της τοπικής ΔΗΜΑΡ εν όψει της πολιτικής ομιλίας του Φ. Κουβέλη στην Πρέβεζα: «Η ΔΗΜΑΡ σας καλεί να δυναμώσετε την απαίτηση για ενότητα, συνεννόηση, δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, αλληλέγγυες δράσεις, για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ενώστε τη φωνή σας με τη δική μας για τη σωτηρία και την ανάταξη της χώρας μας». Πολύ προσεχτικές πράγματι λέξεις, στρογγυλές, ο καθένας παίρνει ό,τι επιθυμεί και όλοι μπορούν να “αγοράσουν”, θεωρώντας ως υπόσχεση των συντακτών της ανακοίνωσης ό,τι ο καθένας καταλαβαίνει. Έτσι, απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά ως προς τις δυνάμεις, στις οποίες απευθύνεται για να στηρίξουν το έργο της σωτηρίας και βέβαια ως προς το ποιες κοινωνικές κατηγορίες καλούνται να θυσιαστούν “για τη σωτηρία και την ανάταξη της χώρας μας”.

Για τις δυνάμεις πάντως που καλούνται “για ενότητα” και “συνεννόηση” για “δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις” κ.λπ., ο Φ. Κουβέλης στη συνέντευξη και στην ομιλία του, όπως παρουσιάστηκε από τον τοπικό τύπο, δεν ήταν ιδιαίτερα συγκεκριμένος. Έτσι διαβάζουμε, ότι «άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για συνεργασία με την προϋπόθεση των προγραμματικών συγκλίσεων». Δεδομένης της επαναλαμβανόμενης θέσης του ότι τα ποσοστά της αριστεράς δεν αθροίζονται, καθώς υπάρχουν “σοβαρές προγραμματικές διαφορές” και ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ περίπου ρέπει προς τον αριστερισμό και τον παλαιοκομμουνισμό, μπορούμε καλοπροαίρετα, χωρίς να αδικούμε το χώρο, να εικάσουμε ότι η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ δηλώνει “παρών” στα σχέδια ηγετικών – μνημονιακών στελεχών του ΠΑΣΟΚ για ανασυγκρότηση της “κεντροαριστεράς” κατ’ όνομα, με νεοφιλελεύθερη ψυχή. Η κ. Διαμαντοπούλου μάλιστα είναι ιδιαίτερα σαφής, όταν λέει ότι εργάζεται για το ΠΑΣΟΚ plus και για τον ιδιαίτερο ρόλο που επιφυλάσσει στην “υπεύθυνη” Αριστερά.

Η όλη εικόνα πάντως από την ομιλία και τη συνέντευξη έδωσε την αίσθηση ότι δεν υπήρξε απεύθυνση στην κοινωνία για ενδυνάμωση π.χ. των αντιστάσεων κατά των πολιτικών κατεδάφισης της ζωής των κυριαρχούμενων τάξεων, τη στήριξη του κινήματος ενάντια στα χαράτσια κ.λπ., την πλατιά ενότητα έστω στα κοινωνικά μέτωπα. Φαίνεται πως για την “υπεύθυνη” αριστερά που θέλει να εκπροσωπήσει ο Φ. Κουβέλης η πολιτική ανήκει στο χώρο των ειδικών, δε μπορούν να την ασκούν οι θιγόμενοι, όταν μάλιστα θέτουν με τον αγώνα τους ζητήματα ανυπακοής και με μη “καθωσπρέπει” τρόπο.

Για τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, που μετράνε τα πράγματα με όρους κοινωνικούς και ενδιαφέρονται να εκπροσωπήσουν τις δυνάμεις που πλήττονται στον κοινωνικό πόλεμο που έχει κηρύξει ο καπιταλισμός διεθνώς και στη χώρα μας, που θέτουν ζητήματα απόκρουσης των κατά κύματα κατεδαφιστικών μέτρων, ανυπακοής στις άδικες πολιτικές, αναδιανομής εισοδήματος, εκδήλωσης κοινωνικής αλληλεγγύης με αυτοοργάνωση, που προτάσσουν τις κοινωνικές ανάγκες και όχι την εξόφληση των δανειστών, που προσβλέπουν σε βαθιές κοινωνικές αλλαγές στη χώρα και στην Ευρώπη, ο μόνος δρόμος ευθύνης είναι αυτός της συσπείρωσης και της κοινής δράσης. Ο κόσμος απαιτεί από την αριστερά να πολιτικοποιήσει παραπέρα την κοινωνική σύγκρουση, να αμφισβητήσει την ηγεμονία του αστισμού, να θέσει πολιτικό στόχο τη διακυβέρνηση της χώρας από μια πλατιά αντινεοφιλελεύθερη κοινωνική και πολιτική συμμαχία, με πυρήνα τις δυνάμεις της ενωμένης αριστεράς· έχοντας επίγνωση ότι η άλλου τύπου διακυβέρνηση είναι ένας δρόμος σκληρών ταξικών συγκρούσεων, μιας άλλης σχέσης με την κοινωνία, συσχετισμών που δοκιμάζονται και ανατρέπονται στη διαδικασία των κοινωνικών αγώνων και μετασχηματισμών, σε επίπεδο χώρας και Ευρώπης.

Υπάρχει βέβαια και ο δρόμος, που ήδη υλοποιεί με συνέπεια, κόντρα στις διαθέσεις των αγωνιστών και ψηφοφόρων της, η ηγεσία του ΚΚΕ· αυτός της σπαρασσόμενης αριστεράς, που ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί μόνος του και καταγγέλλει όλους τους άλλους, μέχρι το σύστημα με κάποιο τρόπο, να μπορέσει να ξεμπλοκάρει προς νέα επίπεδα κερδοφορίας, αφήνοντας πίσω του κοινωνικά συντρίμμια της σκληρά υποτιμημένης αξίας της εργασίας.

Φύλλο 49. Της Σύνταξης

Οι δυνάμεις της αστικής νομιμοφροσύνης, με αιχμή το σε διατεταγμένη υπηρεσία μιντιακό κατεστημένο, έδωσαν τα ρέστα τους να μας πείσουν, ότι μια κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας”, που θα στηρίζεται σε όλους τους “υπεύθυνους” πολιτικούς σχηματισμούς, αναλαμβάνει να οδηγήσει τη χώρα σε υπήνεμα λιμάνια. Ο Λ. Παπαδήμος περιεβλήθη με το φωτοστέφανο της προσωπικότητας κύρους, των “διεθνών διασυνδέσεων”, του “αποτελεσματικού τεχνοκράτη”. Έγινε βέβαια φανερό, ακόμη και στους πιο καλόπιστους, ότι όλη αυτή η επικοινωνιακή επίθεση –πως επιτέλους η χώρα αποκτά κυβέρνηση ευρείας στήριξης, προκειμένου να αποτρέψει τη χρεωκοπία, να υπογράψει τη νέα δανειακή σύμβαση και το νέο Μνημόνιο– απευθυνόταν στο εσωτερικό, προς υφαρπαγή κοινωνικής συναίνεσης ή τουλάχιστον ανοχής –“προ των αδιεξόδων της χώρας”–, και όχι προς το εξωτερικό, καθώς εκεί τα πράγματα έχουν άλλο μέτρο.

Το πείραμα Παπαδήμου καταγγέλθηκε από την αριστερά ως θεσμική εκτροπή, παραχάραξη της λαϊκής ετυμηγορίας και βέβαια ως κολυμβήθρα εξαγνισμού της ακροδεξιάς.

Ήταν τέτοια η αρχική ευφορία, όπως αποτυπώθηκε και στις σχετικές έρευνες της κοινωνικής γνώμης, που δημιούργησε τον πειρασμό στους “εθνικώς δρώντες” και στο μιντιακό σύστημα, να προπαγανδίζουν για την επέκταση του χρόνους ζωής αυτής της κυβέρνησης, ακόμη και μέχρι την εξάντληση της τετραετίας· χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να εξηγήσουν ότι η εντολή από το εκλογικό σώμα δόθηκε σε άλλον πρωθυπουργό και για άλλη πολιτική. Οι πιο θαρραλέοι μιλούσαν για πείραμα, που ανοίγει το δρόμο για μετεκλογικές κυβερνήσεις ευρείας στήριξης, στα μνημονιακά – νεοφιλελεύθερα πεδία, χωρίς τις άσκοπες “μικροπολιτικές” αντιπαλότητες. Το θαύμα βέβαια κράτησε μία εβδομάδα και η πραγματικότητα ήρθε να σαρώσει την ευφορία και τους σχεδιασμούς, αφού τίποτα δεν άλλαξε ως προς την ένταση της οικονομικής κρίσης και τη σκληρή επίδραση στη ζωή των ανθρώπων: απολύσεις, ανεργία, χαράτσια, ανέχεια, ματαίωση των οικογενειακών προγραμματισμών, ούτε σταμάτησαν, ούτε επέτρεπαν αυταπάτες για το μέλλον.

Έτσι, το κλίμα στην κοινωνία άρχισε να αλλάζει, η δημοτικότητα του “ικανού” και “τεχνοκράτη” με τις διεθνείς “επιρροές” πρωθυπουργού άλλαξε ραγδαία και οι ανταγωνισμοί, τόσο των κομμάτων που συνέπραξαν, όσο και των δελφίνων για την αρχηγία με τις επιμέρους στρατηγικές, βγήκαν στην επιφάνεια, δημιουργώντας συνθήκες παραπέρα αποδόμησης. Για να μην καταρρεύσει η χρήσιμη για τον αστισμό ιδέα του συναινετικού εγχειρήματος, άρχισαν να δίνονται βολικές εξηγήσεις. Δε φταίει δηλαδή για την κάθετη πτώση της δημοτικότητας το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση εφαρμόζει, ως ομάδα των τριών, την ίδια αντικοινωνική πολιτική, που υλοποιούσε η αμιγής Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι “διαφορετικές φωνές” στο εσωτερικό της, το “πολυπληθές σχήμα” κ.λπ.· έτσι πιέζουν τα πράγματα για παραπέρα αυτονόμηση από τη λαϊκή ετυμηγορία και την εξέλιξη της κυβέρνησης Παπαδήμου σε κυβέρνηση τεχνοκρατών, τύπου Μόντι Ιταλίας.

Δεδομένων των επιλογών των δυνάμεων του κεφαλαίου, η αριστερά δε μπορεί να περιορίζεται στην περιγραφή και την καταγγελία. Δεν είναι, ακόμα, αρκετό το ασφαλώς αναγκαίο: η στήριξη και η συμμετοχή σε δράσεις αντίστασης και αλληλεγγύης που αναπτύσσονται στην κοινωνία. Κι ασφαλώς στην αριστερά δεν έχουν όλοι την ίδια πολιτική ευθύνη, για την εικόνα των παράλληλων – ασύμπτωτων δρόμων. Οι συστηματικές και επίμονες ενωτικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ προς το χώρο της αριστεράς και όσων δυνάμεων κόβουν φερέγγυα τους δεσμούς με το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ των μνημονίων και του κεφαλαίου, η κοινή συνέντευξη Αλέξη Τσίπρα και Σοφίας Σακοράφα και η ανακοίνωση της συμπόρευσης με στόχο την ήττα της εσωτερικής και εξωτερικής τρόικας και την οικοδόμηση του συνασπισμού εξουσίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, είναι βήματα συναίσθησης της ιστορικής ευθύνης, δίνουν ελπίδα στον αγωνιζόμενο λαό και προοπτική νίκης.

Όσες ηγεσίες επιμένουν αυτάρεσκα και εν τέλει διασπαστικά σε μοναχικούς δρόμους, δεν παρέχουν αποτελεσματική εκπροσώπηση στις πολλαπλά δοκιμαζόμενες κοινωνικές τάξεις και οπωσδήποτε δημιουργούν πολιτικό χάσμα με το κοινωνικό σώμα της αριστεράς, που σε ποσοστό 60% περίπου, απαιτεί κοινές πρωτοβουλίες.

Η εφημερίδα της αριστεράς.Τέσσερα χρόνια Φόρουμ στην πόλη μας

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τη στιγμή που βγήκε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας Φόρουμ Πρέβεζας, της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας. Είχαν προηγηθεί συναντήσεις μιας ομάδας συντρόφων, οι οποίοι βλέπαμε ότι στην πόλη της Πρέβεζας δεν υπήρχε έντυπο με αναφορά στην αριστερά. Ήταν ένα μεγάλο κενό, που εντοπίσαμε εξαρχής. Υπήρξε αμέσως ομοφωνία στην έκδοση μιας εφημερίδας μαχητικής, η οποία να προβάλλει τις θέσεις της ριζοσπαστικής και, αν είναι δυνατόν, ολόκληρης της αριστεράς. Απευθυνθήκαμε και ήμασταν ανοιχτοί σε όλο το φάσμα της αριστεράς. Δε δημιουργήσαμε κομματική εφημερίδα και το αποδείξαμε.

Πολλοί από μάς, που κάναμε την πρώτη συντακτική επιτροπή, δε γνωρίζαμε πολλά για την έκδοση μιας εφημερίδας. Τα μάθαμε. Στα χρόνια που πέρασαν το Φόρουμ έδωσε μεγάλες και μικρότερες μάχες, με ιδιαίτερη σημασία. Υπερασπίστηκε την εξέγερση των νέων το Δεκέμβρη του 2008, έδωσε τις μάχες των εκλογών, προέβαλε την αντιμνημονιακή πολιτική και την ανατροπή αυτού του πολιτικού σκηνικού, προέβαλε θέματα όπως τον Αμβρακικό, την κίνηση ποδηλατών, θέματα πολιτιστικά. Στάθηκε δίπλα στα προβλήματα των εργαζομένων της πόλης μας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Με λίγα λόγια η παρουσία του έγινε αισθητή και ο κόσμος άρχισε να το αγκαλιάζει από τα σημεία, στα οποία διατίθεται δωρεάν. Πολύ περισσότερο, η εφημερίδα άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της και σε άλλες πόλεις της Ηπείρου και στη Λευκάδα. Πολλές φορές γράφτηκαν άρθρα που αφορούσαν τις άλλες πόλεις. Ακόμη περισσότερο, αποκτήσαμε και blog και η εφημερίδα έγινε γνωστή σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Διοργανώθηκαν αξιοσημείωτες εκδηλώσεις. Όλα αυτά έγιναν με ιδιαίτερο κόπο από τους συντρόφους που συμμετείχαν στη συντακτική επιτροπή. Το Φόρουμ δε χαρίστηκε σε κανέναν. Πήρε θέση και για σοβαρά ζητήματα και στα εντός της αριστεράς και έκανε δριμεία κριτική. Πολεμήθηκε –και το περιμέναμε αυτό. Αυτή η πολεμική μάς ατσάλωσε περισσότερο. Η ζωή απέδειξε ότι είχαμε δίκιο για πολλά θέματα.

Στα τέσσερα χρόνια βιώνουμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση για τους πολίτες της χώρας και για την ίδια τη χώρα. Τα δυο τελευταία χρόνια η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αλλά και τώρα τελευταία η κυβερνητική τρόικα, και η τοκογλυφική τρόικα επιβάλλουν επαχθείς όρους για τη διαβίωση των πολιτών. Κι αυτό γίνεται με τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ιδίως την τηλεόραση. Οι πολίτες – οι εργαζόμενοι, αναζητούν στηρίγματα. Οι εφημερίδες που είχαν έναν μίνιμουμ αντιμνημονιακό λόγο κλείνουν. Το Φόρουμ Πρέβεζας είναι αναγκαίο περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Απευθύνεται στους πολίτες. Να το αγκαλιάσουν, να το διαδώσουν, να συμμετάσχουν στην προσπάθεια. Δεν εξαιρείται κανείς. Ο αγώνας θα είναι δύσκολος, αλλά θα είναι νικηφόρος, γιατί είμαστε πολλοί. Φοβούνται την ενότητά της αριστεράς, αλλά αυτό θα γίνει, θέλουν δε θέλουν κάποιοι. Το Φόρουμ θα είναι μπροστά ανανεωμένο και μαχητικό.

Απ. Παπαδημητρίου

____________________________

Ο Απόστολος Παπαδημητρίου ήταν η ψυχή της προσπάθειας για το στήσιμο του Φόρουμ, καθώς, εκτός από τη θέληση για την κάλυψη του κενού, που γράφει στο σημερινό του κείμενο, ήταν ο μόνος από τη συντακτική που είχε συμμετάσχει σε ανάλογες πρωτοβουλίες, είτε κατά τη διάρκεια των σπουδών του, είτε αργότερα, στο Χαϊδάρι και, βέβαια, ως σκιτσογράφος του “Οδηγητή”. Τον ευχαριστούμε και για το ήθος και το πνεύμα συλλογικότητας, που έδειξε αυτά τα χρόνια, και, βέβαια, για τις συνεργασίες με κείμενα ή με τα σκίτσα το, κατά διαστήματα, παρότι δε ζει πλέον στην Πρέβεζα.

Είμαστε σίγουροι ότι η συνεργασία δε σταματάει εδώ.

Αριθμητικός απολογισμός των τεσσάρων χρόνων: 49 φύλλα και 56.000 επισκέψεις στο ιστολόγιο της εφημερίδας. Δεν είναι και άσχημα… Μπορούμε να μη συνεχίσουμε;

 

Φόρουμ

Φύλλο 48. Της σύνταξης

Το τελευταίο διάστημα από πολλές μεριές, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, εκπέμπεται ένας δημόσιος λόγος, που τείνει να αφήνει στο απυρόβλητο τον ταξικό χαρακτήρα των κοινωνικών αναδιαρθρώσεων, ότι δηλαδή αυτές στοχεύουν στην υποτίμηση της αξίας της εργασίας, ώστε να ανέβει η κερδοφορία του κεφαλαίου. Η όλη υπόθεση επιχειρείται να εμφανισθεί είτε ως συνωμοσία μυστικών οργανώσεων (λεσχών κ.λπ.) σε βάρος της χώρας, είτε ως αποτέλεσμα κατοχής, στην οποία βρισκόμαστε ως έθνος και ως λαός· ό,τι, συνεπώς, κατ’ αυτούς προέχει, είναι το ενιαίο (εθνικό) απελευθερωτικό μέτωπο ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί.

Γίνεται επίσης προσπάθεια η κρίση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος –ειδικότερα της δυνατότητας του δικομματισμού να ενσωματώνει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού στις κυρίαρχες πολιτικές– να εμφανιστεί ως κρίση γενικά της πολιτικής και της δημοκρατικής διαδικασίας: φταίνε “τα κόμματα”, “οι τριακόσιοι”, “οι συνδικαλιστές” κ.λπ. Απαιτούν από την αριστερά κινήσεις εντυπωσιασμού, προκειμένου να πείσει για τις προθέσεις της –παραίτηση από τη βουλευτική ιδιότητα των βουλευτών της κ.ά.–, την ίδια στιγμή, που κατηγορείται η ίδια και άλλοι βουλευτές της αντιπολίτευσης ότι δεν κάνουν χρήση των διαδικασιών που προβλέπονται στο Σύνταγμα, προκειμένου να αναζητηθούν ποινικές ευθύνες του κ. Παπανδρέου. Αρκούν τριάντα βουλευτές, κατά τον αλήστου μνήμης κ. Β. Κόκκινο (http://anti-ntp.blogspot.com/2011/10/blog-post_5942.html?spref=fb) –αλλά κι όχι μόνο αυτόν– «…να ζητήσουν με έγγραφό τους την άσκηση της νομίμου ποινικής διώξεως κατά του υπαιτίου… αντί να φλυαρούν ασκόπως προς παραμυθίαν του πενομένου ελληνικού λαού…».

Έτσι λοιπόν· οι βουλευτές της αριστεράς απλώς φλυαρούν· κι εμείς είχαμε την εντύπωση ότι το σφυροκόπημα της πολιτικής των μνημονίων, το ιδεολογικό και πολιτικό ξεσκέπασμα των ταξικών επιλογών και του υποτιθέμενου μονόδρομου της προσφυγής στο ΔΝΤ και την τρόικα της κυβέρνησης Παπανδρέου –και της σημερινής– τροφοδοτούν την κοινωνική σύγκρουση και τροφοδοτούνται απ’ αυτήν, με στόχο την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, για ένα νέο συνασπισμό εξουσίας, που θα θέσει ως προτεραιότητα τις κοινωνικές ανάγκες και όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου… Ενώ είναι εύκολο να απαντήσει κανείς σ’ αυτές τις απόψεις –αντλώντας από το ίδιο το Σύνταγμα (άρθρο 86 § 3) που επικαλούνται– ότι η όλη διαδικασία άσκησης δίωξης από τη Βουλή είναι απολύτως εξαρτημένη από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ, το μυστήριο και η συνωμοσιολογία παραμένουν.

Όμως, η αλήθεια που πρεσβεύει η αριστερά, δυστυχώς είναι η δύσκολη αλήθεια: Για να ανακοπεί η όλη επίθεση κοινωνικής κατεδάφισης και της συνακόλουθης αυταρχικοποίησης της πολιτικής εξουσίας, απαιτείται κινητοποίηση των από κάτω, ενότητα δράσης, ανυπακοή (που θα αγκαλιάζει πολύ κόσμο), αλλαγή συσχετισμών και σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο, να αλλάξει συνήθειες ο πολύς κόσμος και, σιγά-σιγά, πολιτική συνείδηση. Δυστυχώς δεν αναμένονται λύσεις από κάποιον μάγο οικονομολόγο, είτε από κάποιον πατερούλη, ούτε από κάποιον αδέκαστο, με την κοινωνία στον καναπέ, σε κατάθλιψη ή βρίζοντας απολιτικά τους 300.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιείται και το όπλο των δικαστικών προσφυγών, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που καταφανώς παραβιάζεται το Σύνταγμα και συγκεκριμένοι νόμοι, όπως, για παράδειγμα, για το χαράτσι της ΔΕΗ· έχοντας επίγνωση όμως των ορίων αυτής της διαδικασίας, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να ακυρώσουν το δρόμο της μαζικής δράσης. Να θυμηθούμε απλώς εδώ ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας με απόφαση της Ολομέλειας αποφάνθηκε ότι το μνημόνιο 1 είναι «…συνταγματικό, νόμιμο και σύμφωνο με τις διεθνείς συμβάσεις και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου … και λόγοι δημοσίου συμφέροντος δικαιολογούν αυτές τις περικοπές στις αποδοχές και συντάξεις, οι οποίες είναι μέσα σε βιώσιμα επίπεδα…».

Ως προς τα περί κατοχής, που παραπέμπει σε πόλεμο των εθνών, θα θυμίσουμε τα λόγια του Ευτύχη Μπιτσάκη (“Η Εποχή”, 20.11.2011): «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ξένος κατακτητής. Σήμερα η ιστορικά ξεπερασμένη ελληνική αστική τάξη, από “κοινού συμφέροντος” με την ΕΕ, έχει συγκροτήσει ένα ιστορικά ανέκδοτο καθεστώς υποτέλειας. Σήμερα, λοιπόν, ο αγώνας είναι βασικά ταξικός. Κύρια πλευρά της αντίθεσης είναι η ταξική. Το στοιχείο του πατριωτισμού είναι παράγωγο και δευτερεύον. Υποτάσσεται και υπηρετεί το ταξικό… Ένας νέος, διεθνιστικός πατριωτισμός, που θα απορρίπτει και τον αντιδραστικό εθνικισμό και την κοσμοπολίτικη άρνηση ενός αυθεντικού πατριωτισμού, (είναι) ανάγκη της ιστορικής στιγμής».

Και ο Ανδρέας Καρίτζης την ίδια ημέρα στην ίδια εφημερίδα σημείωνε, για τη συγκυρία: «Η περίοδος ενέχει κινδύνους. Θα αυξηθούν τα φαινόμενα αντιδημοκρατικής εκτροπής και ο αυταρχισμός απέναντι σε όσους αντιστέκονται. Η αριστερά θα βρεθεί στο στόχαστρο και θα χτυπηθεί με όλους τους τρόπους. Απαιτείται εγρήγορση και ετοιμότητα. Χρειάζεται η μέγιστη δυνατή ενότητα και εμπιστοσύνη στο εσωτερικό μας, αλλά και έμφαση στην κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων. Η αριστερά έχει ιστορικά τον πρώτο λόγο σε τέτοιες περιόδους. Όμως το παράθυρο ευκαιρίας δεν είναι για πάντα ανοικτό. Αν δεν τα καταφέρουμε και οι κοινωνίες διαλυθούν, τότε έρχεται συνήθως η σειρά του ολοκληρωτισμού».

Όσες ηγεσίες στην αριστερά, σ’ αυτές τις συνθήκες, επιμένουν στο διχασμό και τη συκοφαντία, στην καθαρότητα της “αλήθειας” τους και στις “μοναδικές” πλατφόρμες, αναλαμβάνουν ιστορική ευθύνη απέναντι στην πληττόμενη κοινωνία, στην οποία ανήκει και η πλειονότητα από εκείνους που τις ακολουθούν.