Το “λάθος” Κοροβέση και τα διαχρονικά προβλήματα της Αριστεράς

Πολύ καλό το κείμενο της 27-8-09 του ΣΤΑΘΗ στην Ελευθεροτυπία. Νομίζω ότι διευκρινίζονται και ξεκαθαρίζονται πολλά (αν δεν προκύψουν νεότερα!). Kαλό θα είναι το κείμενο να προωθηθεί και να αναδειχθεί, γιατί είναι σημαντικό και ενδιαφέρον το ξεκαθάρισμα σκοτεινών υποθέσεων. Ίσως αυτό είναι και το πλεονέκτημα της παρέμβασης Κοροβέση, ότι, δηλαδή, για την αριστερά, αφού είναι “καθαρή”, τέτοια ζητήματα θα έπρεπε να είναι “βούτυρο στο ψωμί της” και όχι “τρικυμία εν κρανίω”.

Θέλω να πω ότι αποδεικνύεται και από την “υπόθεση Κοροβέση”, αλλά και από την “υπόθεση Δεκεμβριανών”, ότι δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε κρίσεις που μας θίγουν ή αμφισβητούν τις πράξεις μας. Βασικός λόγος, πιστεύω, για τη σημερινή αριστερά, που προσπαθεί να αλλάξει, είναι ότι για πολλά χρόνια ήταν μόνο “καταγγελτική αριστερά”, πολύ εύκολα έκανε κριτική και αποποιόταν κάθε ευθύνη, γιατί δεν δημιουργούσε ούτε παρήγαγε δράση για να ελεγχθεί. Μόλις άρχισε να παράγει έργο και στριμώχτηκε με τις στημένες ερωτήσεις το Δεκέμβρη του τύπου “πες μας με ποιόν είσαι”, “καταδικάζεις τις καταστροφές ή όχι” κ.λπ., εκεί, προσπαθώντας να πει το αυτονόητο, άρχισε να τραυλίζει.

Στο θέμα Κοροβέση πιστεύω ότι τελικά η αριστερά έδειξε περισσότερη ωριμότητα, απορρόφησε το θέμα, δεν το αντιμετώπισε σταλινικά και προέκυψε τελικά ένα καλό: Ξεκαθάρισε τα γεγονότα (μπορεί να αξιοποιηθούν!) αναδεικνύοντας το διαχρονικό σκάνδαλο σε όλο του το μεγαλείο. Μάλλον υπάρχουν και ουρές, γιατί μετά τη SIEMENS ακολούθησε σωρεία προγραμματικών συμβάσεων και με άλλες εταιρείες (εκτός τηλεπικοινωνιών) στις κρατικές προμήθειες (προσωπική εμπειρία).

Και, μια που γυρίσαμε στο 1989, εκτιμώ σαν σημαντική την αποφασιστικότητα του ενωμένου ΣΥΝ να αναλάβει ευθύνες για το καλό της χώρας και να μη βγάλει την ουρά του απ’ έξω. Έκανε όμως, όπως ήταν φυσικό, και πολιτικά λάθη, καθόσον ξέχασε με ποιους συνομιλούσε: Ο χειρισμός της υπόθεσης SIEMENS τότε και για την αριστερά και για τον αγωνιστή Τάσο Μήνη ήταν πολιτικό λάθος και μόνο. Και εδώ θα παραθέσω στη μνήμη του Χαρίλαου Φλωράκη, που μιλούσε με παροιμίες, μια παροιμία της ιταλικής μαφίας που λέει: “αν δεν εντοπίσεις το κορόιδο που κάθεται στο τραπέζι σου, τότε το κορόιδο είσαι εσύ”.  Όπως αποδείχτηκε, δεν την ξέραμε την παροιμία, γιατί μετά τη συγκυβέρνηση –που διαλυθήκαμε– και η φαμίλια Μητσοτάκη συνέχισε το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και η φαμίλια Ανδρέα με την “κυρία Βάσω” και τους Τόμπρες, έφτασε το 1997, επί κυβέρνησης Σημίτη, στην αποκαλούμενη “Μητέρα όλων των Μιζών” (σύμβαση 8002, άρθρο ΣΤΑΘΗ). Με τραγικότερο, βέβαια, αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια τη μετατροπή του “πολίτη – όμηρου” σε “πολίτη – συνένοχο”.

Στα δικά μας τώρα: Γιατί το ’κανε ο Κοροβέσης και τι εξυπηρετούσε η αναμόχλευση του θέματος; Υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, αρκετοί λόγοι για μια τέτοια παρέμβαση:

–Θέλει να διαχωριστεί από αυτούς που δεν τον θέλουν και τους χτυπάει καμπανάκι.

–Δεν θέλει να ταυτιστεί με το απωθητικό μέρος του ΣΥΝ, που κουμαντάρει για δεκαετίες το χώρο, χωρίς να προσφέρει τίποτα ιδιαίτερο στην κοινωνία αλλά και στο κίνημα της αριστεράς, πλην του ΣΥΡΙΖΑ –που κάποιοι έχουν μετανιώσει γι’ αυτόν;–.

–Επιδίδεται θυμωμένος στο προσφιλές άθλημα των αριστερών “να χύνει τη καρδάρα”.

–Προσπαθεί να προκαλέσει και να επισπεύσει διαδικασίες πριν είναι αργά και επιστρέψουν ξανά όλοι στο σπίτι τους –μήπως αυτό προσδοκούν κάποιοι του ΣΥΝ;–.

Εδώ όντως δεν μπορώ να μην επισημάνω την ιδιοκτησιακή και υπαρξιακή σχέση κάποιων παλιών στελεχών του ΣΥΝ, που ίσως είχαν αρκεστεί και βολευτεί με το 2,5 – 3% της αριστεράς, που το έπαιρναν αβίαστα, από συνήθεια, και ζούσαν το μύθο τους, ικανοποιώντας προσωπικά και υπαρξιακά τους προβλήματα. Μετά τόσα χρόνια status, να μην σου πουν: “από που μας ήρθες εσύ και θες να μας πάρεις και το κόμμα (μαγαζί)”; Κακές λέξεις, κακές σκέψεις, που, δυστυχώς, παίζουν. Όμως, αν το 3% παραμένει πάντα 3%, σημαίνει ότι κάποιος κάτι δεν κάνει καλά, κάποιος αδυνατεί να σηκώσει το φορτίο και θα πρέπει να παραχωρήσει τη θέση του. Εδώ δεν υποχωρεί κανένας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις περιβόητες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Ας στηρίζουν περισσότερο το ενιαίο και το γενικό από το ειδικό και για τους πολλούς αδιάφορο –τουλάχιστον για σήμερα– είναι τους.

Πολύ φοβάμαι, πάντως, ότι όλοι αυτοί οι «ιδιοκτησιακοί», αν και λίγοι, θέλει πολλή δουλειά για να συνέλθουν. Υπάρχει σε όλη την Αριστερά, άλλωστε, σοβαρό πρόβλημα, πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας τη δημοκρατία. Η επί δεκαετίες παρανομία, η μυθοποίηση των στελεχών, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η στρεβλή εικονική διαδικασία των αποφάσεων από τα κάτω, με εισήγηση και εξουθενωτική πίεση αποδοχής των θέσεων από πάνω και η “τεκμηριωμένη” δικτατορία του προλεταριάτου, έκαναν την έννοια της δημοκρατίας για τους αριστερούς κάτι σαν αστικό απόβλητο, μεταβατικό στάδιο ή ένα αναγκαίο κακό που το τηρούμε όπου δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε. Αυτή η έλλειψη δημοκρατικής παιδείας στην Αριστερά , πιστεύω ότι είναι η κύρια αιτία των δεινών που έρχονται ή που μέχρι τώρα βασανίζουν για δεκαετίες το χώρο.

Η έλλειψη δημοκρατικής αντίληψης και νοοτροπίας παράγει ατομισμό, εγωκεντρισμό, παράγει “αυθεντίες”, παράγει χουλιγκανισμό. Όπως και στο ποδόσφαιρο, άλλωστε. Όλοι κατόπιν εορτής, τις Δευτέρες, αναλύουν τα αίτια της ήττας. Μήπως τα ίδια δεν κάνουμε κι εμείς; Αναλύουμε τις “ήττες” γιατί δεν μπορούμε να τις προβλέψουμε. Το εύκολο φυσικά. Για να τις προβλέψουμε, αποτρέψουμε και μετατρέψουμε σε νίκη, θέλουμε μέθοδο, ανάλυση, σχέδιο, πρόγραμμα, ενότητα, πίστη, βηματισμό και δημοκρατία. Τα ’χουμε;

Σοβαρή και ενδιαφέρουσα λύση στη διεύρυνση της πραγματικής δημοκρατίας στην αριστερά είναι η πρόταση που βγαίνει από το άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου στο ΦΟΡΟΥΜ Πρέβεζας του Αυγούστου με θέμα “Η Κακοποίηση της Αρχής της Ομοφωνίας” όπου με αφορμή ειδικό θέμα, το διευρύνει πολιτικά και λέει ότι στην ουσία δεν μπορείς να αποχωρείς από μια συνεδρίαση, επειδή διαφωνείς με μια εισήγηση (βέτο;), και να μην κάθεσαι όσο χρειαστεί για να εξαντλήσεις τη συζήτηση, για να καταλήξεις τελικά (έστω) σε μια “μίνιμουμ” απόφαση. Μια τέτοια δημοκρατική αντίληψη στην αριστερά νικάει τα αδιέξοδα και είναι μάθημα σύνθεσης για όλους.

Όταν στην αριστερά δεν υπάρχουν κανόνες, λογικό είναι να καταστρατηγείται και το εθιμικό δίκαιο και να καταστροφολογούν οι πάντες.

Ως πότε, όταν διαφωνούμε πολιτικά, θα ακυρώνουμε, χωρίς να μπορούμε να τους “ακούμε”, τους συνομιλητές μας;

Ως πότε θα λέμε ότι δεν περισσεύει κανείς, αλλά, όταν ο “κανείς” διαφωνεί, θα περισσεύει;

Με μεταφορά όρων της μαρξιστικής οικονομίας μπορούμε να πούμε ότι στην πολιτική, η δημοκρατία είναι η βάση και ο σοσιαλισμός το εποικοδόμημα. Το αντίστροφο είναι επικίνδυνο και παράγει “Γκουλάγκ”.

Υ.Γ. Όσον αφορά το ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτονόητο ότι η ενότητα της διαφορετικότητας με άμεση δημοκρατία μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες που να ελκύσουν και να πείσουν την κοινωνία για τις προθέσεις μας. Ένας αποστειρωμένος ΣΥΝ δεν ελκύει. Σαν σχήμα πρέπει να μετεξελιχθεί, να τους χωρέσει όλους και να πάψει να είναι “μηχανισμοί” και όχι κόμμα. Μάλλον ψηφίζω ένα δημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ των μελών χωρίς φράξιες και γκρουπάκια παραγόντων. Τότε και οι αριστεροί – δεξιοί και οι αριστεροί – αριστεροί θα ’ναι χρήσιμοι και θα ’χουν λόγο γι’ αυτό.

Πρέβεζα 31-8-2009

Σπύρος Κανιώρης

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

του Γιάννη Μηλιού*

1.  Η κρίση ως ξέσπασμα των αντιφάσεων του καπιταλισμού

και η «οικονομική επιστήμη»

William Beard, Ταύροι κι αρκούδες στην αγορά

Το 2008, χρονιά έναρξης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης με αρχικό επίκεντρο τη χρηματοπιστωτική (ΧΠ) σφαίρα, συμπληρώνονταν δέκα χρόνια από την έκρηξη της κρίσης (στη ΧΠ σφαίρα αρχικά και στο σύνολο της οικονομίας στη συνέχεια) στις χώρες της Ασίας. Η κρίση εκείνη, που είχε βαριές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες για τις χώρες που επλήγησαν, θεωρήθηκε από την κυρίαρχη οικονομική σκέψη, αλλά και από τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς, ως το αποτέλεσμα των «αποκλίσεων» που υφίσταντο σε θεσμικό και ρυθμιστικό επίπεδο στις χώρες αυτές, ως προς τις προηγμένες χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού: Βόρεια Αμερική, ΕΕ, κλπ.

Με λίγα λόγια η κυρίαρχη ερμηνεία υποστήριζε ότι αν οι χώρες τις Ασίας είχαν υιοθετήσει πλήρως το θεσμικό και εποπτικό πλαίσιο των προηγμένων δυτικών χωρών δεν θα είχαν γνωρίσει την κρίση, τουλάχιστον σε τέτοια ένταση. Ιδωμένο από                  τη σκοπιά των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών της Β. Αμερικής και της ΕΕ, η θέση αυτή υποστήριζε ότι δεν θα προέκυπτε ποτέ μια ΧΠ και οικονομική κρίση μεγάλης έντασης στον «πυρήνα» του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος.

Ίσως να ξενίζει το γεγονός ότι αναφερόμαστε στο θεσμικό και εποπτικό πλαίσιο της ΧΠ σφαίρας και της οικονομίας γενικότερα, με δεδομένο ότι η σημερινή νεοφιλελεύθερη μορφή του καπιταλισμού συνήθως περιγράφεται ως «απορρύθμιση». Εντούτοις, η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο πλέγμα κανόνων και ρυθμίσεων του ΧΠ συστήματος σήμερα. Σε σύγκριση με το «κεϋνσιανό» υπόδειγμα των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, στο σύγχρονο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα δεν καταργούνται οι ρυθμίσεις και τελικά οι εγγυήσεις που παρέχει ο συλλογικός κεφαλαιοκράτης στην ορθή για τη συσσώρευση κεφαλαίου λειτουργία του ΧΠ συστήματος, αλλά αντικαθίστανται από άλλες. Για παράδειγμα η εκτός δημοκρατικής νομιμοποίησης λειτουργία των κεντρικών τραπεζών (ως κέντρων εγγύησης της λειτουργίας του ΧΠ συστήματος) ασκείται εντός ενός ευρύτατου πλέγματος ρυθμίσεων, κανόνων και ιεραρχιών (βλ. χαρακτηριστικά τις Συμφωνίες «Βασιλεία Ι» και «Βασιλεία ΙΙ»).

Ας επιστρέψουμε όμως στα ουσιώδη: Για μια ακόμα φορά, η ιστορία διέψευσε τις προβλέψεις των ιδεολόγων και «τεχνολόγων» του καπιταλιστικού συστήματος, σε σημείο μάλιστα που ο Πωλ Κρούγκμαν, κάτοχος του Βραβείου Νόμπελ 2008, να αναγκαστεί να ομολογήσει: «Ελάχιστοι οικονομολόγοι διέκριναν την επερχόμενη κρίση, αλλά η αποτυχία σε ό,τι αφορά τις προβλέψεις είναι το λιγότερο σημαντικό από τα προβλήματα του κλάδου των οικονομικών. Πιο σημαντική υπήρξε η τύφλωσή του απέναντι στις υψηλές πιθανότητες εκδήλωσης μιας καταστροφής στην οικονομία της αγοράς» (Paul Krugman, “How Did Economists Get It So Wrong?”, New York Times, 6 Σεπτεμβρίου 2009).

Τα επίσημα οικονομικά δεν αποτελούν επιστήμη, αλλά ένα σύστημα θεωρητικών ιδεολογιών (που συχνά μεταμφιέζονται σε μαθηματική απεικόνιση υποτιθέμενων οικονομικών συσχετίσεων, για να παρουσιαστούν ως «επιστήμη»). Το ιδεολογικό αυτό σύστημα περιγράφει την καπιταλιστική οικονομία ως την «αρμονία» που προκύπτει από τη δράση «ατομικών οικονομικών υποκειμένων» (παραγωγών, καταναλωτών, του κράτους), τα οποία πασχίζουν για τη μεγιστοποίηση του οφέλους τους.

Από τον Μαρξ ξέρουμε ότι, αντίθετα με την εικόνα που στήνει η «οικονομική επιστήμη», ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα ταξικής εκμετάλλευσης και κυριαρχίας που χαρακτηρίζεται από ασυμφιλίωτες αντιφάσεις. Οι κρίσεις συνιστούν απλώς έναν προσωρινό κλονισμό (ή αποσταθεροποίηση) της διαδικασίας διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου και ταυτοχρόνως ένα μηχανισμό αποκατάστασης των ισορροπιών και του ύψους του ποσοστού κέρδους. Αυτό σημαίνει ότι οι κρίσεις δεν αποτελούν ένα μόνιμο χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (ΚΤΠ), αλλά ένα (δυνητικό) αποτέλεσμα της οικονομικής συγκυρίας, το οποίο όμως πηγάζει από τις εγγενείς δομικές αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τον ΚΤΠ: «Οι κρίσεις είναι πάντα μόνο στιγμιαίες βίαιες λύσεις των υπαρχουσών αντιφάσεων, βίαιες εκρήξεις που αποκαθιστούν για μια στιγμή τη διαταραγμένη ισορροπία» (Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο τόμος 3ος: 315).

2. Η κρίση και η Αριστερά

H κρίση θέτει επί τάπητος το ζήτημα των πολιτικών για το ξεπέρασμά της. Το επίδικο ζήτημα είναι σε ποια κατεύθυνση θα επηρεάσουν οι πολιτικές για το ξεπέρασμα της κρίσης τον συσχετισμό δύναμης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

Οι κυβερνήσεις σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο, συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, πασχίζουν για να μην πληγεί ο πυρήνας των μέχρι σήμερα ακολουθούμενων πολιτικών: Ο διεθνής χαρακτήρας του ΧΠ συστήματος, το βάθεμα των αγορών, η συμπίεση του κόσμου της εργασίας. Αυτά αποτελούν απαράβατους όρους κάθε νέας ρύθμισης, με βάση τη σημερινή στρατηγική του κεφαλαίου. Αυτό που επιδιώκουν είναι να συνεχίσει η εργασία να αντιμετωπίζεται ως η ευμετάβλητη μεταβλητή που θα απορροφά όλους τους κραδασμούς.

Ωστόσο η κρίση συνεπάγεται και ρήγματα στους όρους της ιδεολογικής ηγεμονίας του κεφαλαίου: Αν το κράτος παρεμβαίνει για να σωθούν οι τράπεζες γιατί να μη το κάνει με τα ασφαλιστικά ταμεία, με το σύστημα υγείας, με…;

Η κοινωνική ασφάλιση πρέπει να ξαναγίνει δημόσιο αγαθό, δεν είναι πια δυνατό να εξαρτάται από τις αποδόσεις των «επενδύσεων» των ασφαλιστικών ταμείων. Ομοίως η παιδεία, δεν μπορεί να εξαρτάται από τα ιδιωτικώς χρηματοδοτούμενα «ερευνητικά προγράμματα» και τα φοιτητικά δάνεια, ούτε η εργασία από τη διεθνή αποτίμηση της κερδοφορίας της επιχείρησης στα χρηματιστήρια του κόσμου, ούτε τα τρόφιμα από την εύρυθμη λειτουργία των αγορών συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης, ή οι λειτουργίες των δήμων από τις διεθνείς χρηματαγορές τίτλων, το περιβάλλον από τα δικαιώματα ρύπων και η κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών από το ύψος του χρέους στις πιστωτικές κάρτες.

Το πρόταγμα απο-εμπορευματοποίησης των αναγκών, δηλαδή η υπεράσπιση της οργάνωσης των κοινωνιών με βάση την ελευθερία ικανοποίησης των αναγκών, τον κοινωνικό έλεγχο και την αλληλεγγύη και όχι με βάση τον ψυχαναγκασμό του λογισμού της αξιοποίησης των κεφαλαίων επείγει.

* Ο Γιάννης Μηλιός είναι καθηγητής τού Ε.Μ. Πολυτεχνείου. Το άρθρο γράφτηκε αποκλειστικά για το Φόρουμ.

Η Κακοποίηση της Αρχής της Ομοφωνίας

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίσθηκαν βαθιά διχασμένες στο δημοτικό συμβούλιο για το θέμα του αλιευτικού καταφυγίου στον Παντοκράτορα. Οι τέσσερις δημοτικοί σύμβουλοι που έχουν αναφορά στο ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκαν με την πλειοψηφία που υποστήριξε το έργο. Αλλά παρευρέθηκαν στη συνεδρίαση άλλοι από το χώρο μας με εντονότατες αντιρρήσεις. Ακολούθησε, στη γλώσσα των διπλωματών, μια ευθεία και ειλικρινής ανταλλαγή απόψεων! Τι το παράξενο θα πει κανείς; Η δική μας αριστερά έχει εδώ και καιρό καθιερώσει το δικαίωμα της διαφοράς, κάτι που δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει με την αρχή της ομοφωνίας, που σημαίνει ότι για να βγει απόφαση πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι και όλες. Αν δεν επιτευχθεί αυτό, τότε ο καθένας και η καθεμία είναι ελεύθεροι να πράξουν όπως νομίζουν. Άρα γιατί θέτω θέμα, γιατί δεν συνεχίζουμε με τη διαφορά μας χωρίς κανένα πρόβλημα;

Ισχυρίζομαι ότι η παραπάνω ερμηνεία αποτελεί μια κατάφορη κακοποίηση της αρχής της ομοφωνίας. Έχουμε μεγάλη εμπειρία στα κινήματα από αυτή την αρχή, και ιδιαίτερα στα διάφορα κοινωνικά φόρουμ. Στόχος να μη αισθανθεί κανένα άτομο ή καμία συνιστώσα ότι υπήρξε καπέλωμα από μια ισχυρή ομάδα. Αλλά όσοι και όσες παρευρεθήκαμε σε διαδικασίες του φόρουμ είχαμε πάντα τη μέριμνα να βγει κάποια απόφαση. Πολλές φορές χρειάζονταν κοπιαστικές και χρονοβόρες διαδικασίες διαβούλευσης. Πολλοί αναγκάστηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους για το κοινό εγχείρημα, για να συγκροτηθεί ένας χώρος που σιγά – σιγά θα αποκτούσε κοινά αντανακλαστικά και συλλογικό νου. Πώς αλλιώς θα συνδυαστεί η δημοκρατία με την αποτελεσματικότητα; Πώς θα βγουν οι προτεραιότητες, πώς θα μπορέσει ένας πολιτικός φορέας να εκπονήσει πολιτική;

Άρα ισχυρίζομαι ότι η αρχή της ομοφωνίας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια δημοκρατική κουλτούρα που επιτάσσει συγκεκριμένες συμπεριφορές. Αυτό είναι που έλειπε από τις διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ για το καταφύγιο, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Στο συντονιστικό του ΣΥΡΙΖΑ την προηγουμένη της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου η συζήτηση βγήκε άκαρπη. Καταρχάς να σημειώσω ότι οι τρεις από τους τέσσερις δημοτικούς συμβούλους του χώρου έλειπαν. Επί πλέον, κανένας απ’ όσους παρευρέθηκαν δεν υποστήριξε με σθένος το έργο. Δύο – τρεις σύντροφοι είπαν ότι είναι δύσκολο να πάρουν θέση γιατί δεν ήταν παρούσα η άλλη άποψη και, αν δεν με απατά η μνήμη μου, μόνο ένας σύντροφος πήρε σαφή θέση υπέρ του έργου. Άρα το πρώτο ζήτημα που μπαίνει είναι ακριβώς αυτή η απουσία της άλλης άποψης. Και οι τέσσερις του δημοτικού συμβουλίου (την επομένη) τάχθηκαν υπέρ του έργου. Δεν είχαν υποχρέωση να έρθουν και να μας πείσουν για την αναγκαιότητα του έργου; Δεν έπρεπε να ακούσουν την άλλη άποψη; Δεν θα έπρεπε και αυτοί να έχουν τη μέριμνα να βρεθεί ο κοινός τόπος;

Αντί αυτού η συζήτηση έμοιασε με συνέλευση κάποιας ομοσπονδίας. Η συντριπτική πλειοψηφία στο (διευρυμένο) συντονιστικό τάχθηκε κατά του έργου. Στο τέλος έγινε επίκληση της αρχής της ομοφωνίας και «διαπιστώθηκε» η αδυναμία μας να βγάλουμε κοινή απόφαση. Με τέτοιες διαδικασίες, γιατί να συμμετέχει κανείς στο τοπικό ΣΥΡΙΖΑ; Πώς θα δημιουργηθεί η συλλογικότητά μας; Πώς θα εκπονήσουμε όλοι και όλες μαζί μια κοινή στρατηγική βασισμένη σε ένα πρόγραμμα αντιπαραθετικό στο κυρίαρχο;

Και πώς θα συγκροτήσουμε και θα συντονίσουμε τις αντιστάσεις στην κυρίαρχη λογική; Το μόνο σοβαρό επιχείρημα που άκουσα υπέρ του έργου ήταν ότι και άλλες φορές έχουμε ξεσηκώσει τον κόσμο κατά κάποιου έργου που στην συνέχεια αποδείχτηκε ότι δεν έχει και τόσο αρνητικές πλευρές. Είναι προφανές ότι τα κινήματα θα κάνουν και λάθη. Για παράδειγμα, ενδεχομένως θα εμποδίσουν έργα που ίσως δεν είναι και τόσο ζημιογόνα. Βέβαια στην περίπτωση του Αμβρακικού ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι αυτός. Είναι να μην εμποδίσουμε έργα που τελικά θα φανούν ακόμα πιο ζημιογόνα από ό,τι νομίζουμε. Αλλά δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό επιχείρημα. Η ριζοσπαστική αριστερά είναι αναγκασμένη να βρεθεί στο πλευρό των κινημάτων. Ξέρουμε ότι θα υπάρχουν και λάθη. Αλλά στην οικονομία των επιλογών μας, δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς. Ο ρόλος μας είναι να πολιτικοποιήσουμε και να συντονίσουμε τις αντιστάσεις που συνεχώς δημιουργεί το ίδιο το σύστημα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Πρέπει αυτός που αγωνίζεται κατά του καταφυγίου να δει ότι έχει πολλά κοινά με αυτή που στρέφεται κατά των ΣΔΙΤ. Στο κεντρικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει την προστασία του δημοσίου χώρου ως βασική αιχμή της πολιτικής της ριζοσπαστικής αριστεράς για την επόμενη περίοδο. Γιατί είναι ακριβώς στο δημόσιο χώρο που συμπυκνώνονται και εκδηλώνονται πολλές από τις αντιφάσεις του κυρίαρχου μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού. Εδώ πρέπει να παρεμβαίνουμε για να αλλάξουν οι συνειδήσεις του κόσμου με στόχο την ανατροπή των κοινωνικών συσχετισμών.

Έτσι όπως ερμηνεύεται η αρχή της ομοφωνίας αποτελεί εμπόδιο και στη συγκρότηση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην ανάδειξη των κοινωνικών κινημάτων στην πόλη μας. Δεν επιτρέπει τη «ζύμωση» μεταξύ μας, δεν δημιουργεί τις συνθήκες για να ξεπεράσουμε τις φοβίες και τις καχυποψίες μας, δεν συμβάλλει στην εκπόνηση μιας κοινής στρατηγικής με βάθος χρόνου. Στην πανελλαδική του ΣΥΡΙΖΑ το φθινόπωρο πρόκειται να συζητηθεί η τροποποίηση της αρχής. Το πιο πιθανό είναι να αποφασιστεί μια αρχή αυξημένης πλειοψηφίας για τις τοπικές και κλαδικές του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όλα αυτά που έχω γράψει θα ισχύουν και για το νέο καθεστώς. Γιατί και με αυξημένη πλειοψηφία χρειάζεται να υπάρχει μια δημοκρατική κουλτούρα για την επίλυση των διαφορών μας και για τη συγκρότηση του κοινού μας χώρου. Με άλλα λόγια τα οργανωτικά προβλήματα είναι πάντα και πολιτικά, και, άρα, τα πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται μόνο με καλύτερες οργανωτικές λύσεις.

Να το πω ευθέως. Το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί ο κοινός χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό το εγχείρημα δεν έχει προχωρήσει γιατί έρχεται σε αντιπαράθεση με την επιλογή του ΣΥΝ Πρέβεζας (εσαεί;) για συμμαχία στο νομό και στο δήμο με το ΠΑΣΟΚ. Μάλλον για κάποιους ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ και τα κινήματα αποτελούν «παράπλευρες απώλειες» αυτού του σκοπού. Η επίκληση της αρχής της ομοφωνίας γίνεται για να εξυπηρετηθεί αυτός ο σκοπός. Και εδώ έγκειται η κακοποίηση.

Ευκλείδης Τσακαλώτος

Μετά τις εκλογές

Το προηγούμενο διάστημα παρακολουθήσαμε τις αναταράξεις που προκάλεσε στη νέα αριστερά το 4,7%, που κατέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Μια μεγαλύτερη απόσταση από τις 7 Ιουνίου επιτρέπει μια πιο ψύχραιμη ανάγνωση, αλλά και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη συνομολόγηση εκείνων των αλλαγών, που θα καταστήσουν το ΣΥΡΙΖΑ ακόμα πιο δημοκρατικό και αποτελεσματικό.

Οφείλουμε, όχι για να κρύψουμε τις ευθύνες μας, αλλά για λόγους στοιχειώδους κοινωνικής ανάλυσης, να δούμε τα δικά μας αποτελέσματα στο πλαίσιο του ευρύτερου ευρωπαϊκού πολιτικού χώρου, στην ιστορική συγκυρία της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και συνακόλουθα των ατομικών απαντήσεων στα προβλήματα. Μιας κυριαρχίας, που σωστό είναι ότι, εξ αιτίας της κρίσης, έχει υποστεί ρήγματα και έχει εγείρει ερωτήματα, αλλά λόγω και του αδύναμου ακόμη εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου, παραμένει κυρίαρχη και σε μεγάλο βαθμό καθορίζει και τα περιθώρια των πολιτικών επιρροών και των εκλογικών επιδόσεων. Ας το πούμε καθαρά, δεν έχουμε κατορθώσει και όχι μόνο εμείς, αλλά καμία εκδοχή της αριστεράς, να πείσουμε, ότι είναι δυνατόν οι κοινωνίες να οργανωθούν και να αποδώσουν έξω από τη λογική του καπιταλισμού.

Ασφαλώς και το γενικότερο περιβάλλον δεν επιδρά με τον ίδιο τρόπο σε κάθε χώρα και οι διαφορετικές επιδράσεις βρίσκονται σε συνάρτηση με την επιρροή, την ωριμότητα, το πολιτικό σχέδιο και την κοινωνική δικτύωση του πολιτικού υποκειμένου της αριστεράς. Φαίνεται πάντως να μην έχουν σοβαρό βάθος ερμηνείες που αποδίδουν το αποτέλεσμα στην «κόντρα των αρχηγών για το debate», στην «καρατόμηση» του επιτυχημένου ευρωβουλευτή ή, πολύ περισσότερο, που τα φορτώνουν όλα με ελαφρότητα στον Α. Τσίπρα και στη νέα γενιά στελεχών. Οι τέτοιες απλοποιήσεις, πέρα από το γεγονός ότι λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, κινδυνεύουν να αποστερήσουν την αριστερά από την πιο δυναμική γενιά στελεχών και να δημιουργήσουν μόνιμα ρήγματα στην πολιτική έκφραση του νεανικού κατά βάση χώρου της ανεργίας, της επισφάλειας, των stage και της μερικής απασχόλησης.

Μήπως αυτά σημαίνουν ότι όλα έγιναν καλά και δεν πρέπει ν’ αλλάξει τίποτα;

Μήπως έχουν δίκιο «ιστορικά» ή όχι στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας που θέτουν ζήτημα αλλαγής της πολιτικής γραμμής (και μάλιστα, άκουσον – άκουσον, στα μουλωχτά, χωρίς συνέδριο, με απόφαση των αρίστων), που μιλάνε ευθέως για εξάντληση της προωθητικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ και θέτουν άλλοτε πιο ανοιχτά και άλλοτε καλυμμένα ζήτημα κεντροαριστεράς;

Να θυμίσουμε σ’ αυτά τα στελέχη ότι ο δρόμος της «αριστερής στροφής», των κοινωνικών αγώνων, ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτός που έφερε τη ματαίωση της συντηρητικής αναθεώρησης στο Σύνταγμα, τις επιδόσεις στις βουλευτικές εκλογές του 2007, τη δημοσκοπική άνοδο και τη διεύρυνση0 του κοινωνικού μας ακροατηρίου.

Αντιθέτως η επιλογή αυτών των στελεχών με συστηματικό τρόπο και με τη στήριξη των media να εκφωνούν το ακριβώς αντίθετο πολιτικό σχέδιο –την ώρα που ξεδιπλώνεται η πιο απροκάλυπτη και ενορχηστρωμένη επίθεση στο χώρο μας για την έκρηξη του Δεκέμβρη, την ώρα που ο δικομματισμός αντιμετωπίζει προβλήματα ομαλής εναλλαγής– με την έκφραση της υποτιθέμενης διαθεσιμότητας του χώρου μας να στηρίξουμε ή ν’ ανεχθούμε κεντροαριστερές κυβερνήσεις ή με την αποστολή μηνύματος στην κοινωνία περί καρατομήσεων των ικανών αντί της προβολής του συγκριτικού πλεονεκτήματος του χώρου μας, ότι δηλαδή με δημοκρατικές διαδικασίες επιλέγουμε τη λίστα των υποψηφίων μας, φανερώνει επιλογές ασυνήθιστες στην κουλτούρα της αριστεράς, αλλά και στην οποιαδήποτε απαίτηση για φερέγγυο και αποτελεσματικό πολιτικό υποκείμενο.

Αλλά και τώρα ακόμη, σε τοπικό επίπεδο, στο όνομα της αυτονομίας των κοινωνικών χώρων (βλέπε και ΠΟΣΔΕΠ), με παλαιοκομματικούς αρχηγισμούς και παραγοντίστικες ιδιοτέλειες, εκπονούνται σχέδια όχι για την πιο δημιουργική εφαρμογή στον κοινωνικό μας χώρο των δημοκρατικών και με μεγάλες πλειοψηφίες αποφάσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά σχέδια  που στοχεύουν στην παράκαμψή τους και την αναβίωση των κεντροαριστερών σχεδίων δια του «μοιράσματος» των Δήμων και των Νομαρχιών, δια των λύσεων «πακέτο».

Χρειάζονται αλλαγές, αλλά σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Οφείλουμε και προς τα μέσα, αλλά κυρίως προς την κοινωνία, εξ αιτίας του θολού μηνύματος που εκπέμψαμε και κάποιοι συνεχίζουν, σαν να μην τρέχει τίποτα, να στέλνουν και σήμερα και κυρίως λόγω των αρχηγικών «καμωμάτων» μετά το αποτέλεσμα, να στήσουμε σε γερές βάσεις όχι μόνο τη σχέση μας με τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα, αλλά και την ίδια την εικόνα μας. Ν’ αντιστοιχήσουμε το σήμα μας με τα οράματα της κοινωνικής απελευθέρωσης που προσπαθούμε να προσεγγίσουμε. Όχι προσποιητά και επιτηδευμένα, αλλά με καθαρές αποφάσεις και κυρίως με ισχύ προς όλους και χωρίς εξαιρέσεις, με συλλογικότητα, εναλλαγές θητειών, όρια στις θητείες, ανανέωση και δημοκρατική δέσμευση.

Η κρίση μπορεί ν’ αντιστραφεί, αν πάρουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα, χωρίς προσπάθεια να κουκουλώσουμε τα λάθη μας, εκείνες τις αποφάσεις που θα καταστήσουν το ΣΥΡΙΖΑ, οργανισμό που λειτουργεί πολιτικά. Οι δηλώσεις, κινήσεις και αποφάσεις συνιστωσών, η απόφαση της ΚΠΕ του Ιουλίου του ΣΥΝ, κινούνται στην κατεύθυνση εμβάθυνσης της πολιτικής λειτουργίας. Οι συνελεύσεις αναδεικνύονται σε κύτταρα συμμετοχής, ανάδειξης νέων αγωνιστών και στελεχών. Χαράζουν με ευθύνη την πολιτική τους γραμμή στα πλαίσια της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί σε πρώτη φάση και προς διασφάλιση μικρότερων συνιστωσών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν συμμετέχουν σε συνιστώσες, να απαιτούνται  αυξημένες πλειοψηφίες, αλλά να είμαστε σίγουροι ότι σε κάποιο διάστημα θα κτίζονται πλειοψηφίες στη βάση της συμφωνίας με τις προτάσεις και όχι στη βάση της κομματικής δέσμευσης.

Αυτοί οι χώροι της πολιτικής εκπαίδευσης των αγωνιστών της αριστεράς, πρέπει, με σεβασμό στην πολιτική εκπροσώπηση όλων των φωνών, να επιλέγουν τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι και θα συγκροτούν ένα πανελλαδικό σώμα που θα λειτουργεί ως όργανο λογοδοσίας της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτές και άλλες προτάσεις, θα γίνουν αντικείμενο διαβούλευσης τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της πανελλαδικής σύσκεψης του Οκτωβρίου, για ένα ΣΥΡΙΖΑ, πιο δημοκρατικό, πιο λειτουργικό και συλλογικό, που θα θέσει τις βάσεις για το πολιτικό υποκείμενο της αριστεράς του 21^ου αιώνα.

Έτσι θα οικοδομηθεί η νέα αριστερά, ψάχνοντας, ερευνώντας, προχωρώντας μπροστά, αλλά ενίοτε και με βήματα προς τα πίσω, πάντα όμως με όρους κοινωνίας.

Υπάρχει και ο άλλος δρόμος, της ηγεσίας του ΚΚΕ, που χαίρεται στα στραβοπατήματα της άλλης αριστεράς, που δε βλέπει γύρω του συμμάχους στον κοινωνικό αγώνα∙ ο δρόμος της μιας άποψης,  της αυτοεπιβεβαίωσης, της επιστροφής στις ρίζες της ιστορικής παρακμής, της δεκαετίας του ’30.

Αλλά αυτό το δρόμο δεν θα τον ακολουθήσουμε!

Ηλίας Χάιδας

Οι εξουσίες, οι χορηγίες και το ξέπλυμα (στη γειτονιά μας)

“O επιχειρηματίας Γ. Τραμπούκης, που συνελήφθη από τις αστυνομικές αρχές για την συμμετοχή του στην συμμορία που έκανε την απαγωγή του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου, ήταν υποψήφιος στις τελευταίες δημοτικές εκλογές με την παράταξη που στήριξε η ΝΔ στην Αμφιλοχία. Η επικεφαλής, μάλιστα, της παράταξης είναι διευθύντρια του Γραφείου του υφυπουργού Υγείας Μάριου Σαλμά και υποψήφια ευρωβουλευτής της ΝΔ.

Ο Γ. Τραμπούκης είναι επιχειρηματίας, γνωστός στο χώρο των κατασκευαστών δημόσιων έργων (και κατηγορείται ότι είχε αναλάβει το «ξέπλυμα» των λύτρων που έλαβαν οι απαγωγείς.

Ήταν υποψήφιος με τη δημοτική παράταξη της ΝΔ «Όλοι μαζί – Νέα αρχή», στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, στην περιοχή της Αμφιλοχίας, υπό την κ. Μαρία – Κυβέλη Σωτηρίου.

Η κ. Σωτηρίου μάλιστα διετέλεσε και δήμαρχος της πόλης την περίοδο 1998-2002 αλλά στις επόμενες εκλογές δεν μπόρεσε να επανεκλεγεί. Πληροφορίες από τοπικά στελέχη αναφέρουν, επίσης, ότι ο κ. Τραμπούκης είχε ενισχύσει οικονομικά τον συνδυασμό τόσο στις τελευταίες εκλογές όσο και στις προηγούμενες”.

Έτσι για να δούμε που μπορούμε να φτάσουμε. Οι  μίζες δίνονται “για την καλλιέργεια του πολιτικού τοπίου”, το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι δεν υπάρχουν οικονομικά αλισβερίσια κάτω από το τραπέζι και ο Τσουκάτος προωθεί τις εισπράξεις στο κόμμα.  Όσοι δεν χρηματοδοτούνται από τη Siemens  μέχρι και απαγωγές (ακόμη και δικών τους) αναγκάζονται να κάνουν. Διαφορετικά πως θα σπρώξουν την κατάσταση; Άλλος χτίζει στην θάλασσα, άλλος στη στεριά, άλλος …. Όλοι αυτοί όμως χρειάζονται κάλυψη. Οικονομική, θεσμική, δικομματική κλπ κλπ. Και για να την εξασφαλίσουν απαιτείται χρήμα. Έτσι δεν είναι; Έ λοιπόν από κάπου πρέπει να βρεθεί. Είτε ως χορηγία, είτε ως ξέπλυμα.

( ΔιΠ. πηγές: TVXS.gr , press.gr )

Σύσκεψη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ

Στην αυτοκριτική του ομιλία στην διάρκεια της τελευταίας σύσκεψης της Αν. Πτέρυγας του Συν στην Αθήνα ο σ. Κουβέλης είπε ότι σαν Σύριζα «δεν ανταποκριθήκαμε στις προσδοκίες του κόσμου». Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ότι δεν παρέμειναν ή δεν ανέβηκαν τα δημοσκοπικά ευρήματα του τελευταίου χρόνου που τόση ευφορία είχαν προκαλέσει κύρια σε τμήμα του κόσμου του Συν. Αυτά τα εν μέρει φτιαγμένα από καθοδηγούμενα ΜΜΕ για να εξυπηρετήσουν τις όποιες επιδιώξεις γνωστών κύκλων. Δεν μας λέει ο σ. Κουβέλης γιατί ο Σύριζα δεν ανταποκρίθηκε. Το μόνο που μας λέει είναι ότι δεν ανταποκρίθηκε. Εξάλλου αυτή ήταν και η μόνη του αναφορά στο Σύριζα. Και μάλιστα ως ΣΥΝ/Σύριζα. (βλ. ΚΚΕ).

Εύλογη η ερώτηση κάποιου συντρόφου. Πώς θα ανταποκριθεί στο χτίσιμο του Σύριζα ο αριστερός κόσμος όταν μερικοί επιμένουν να αλληθωρίζουν επικίνδυνα προς Πασόκ μεριά; Πως να ανταποκριθεί όταν ακόμη και μια επαρχιακή μηνιάτικη εφημερίδα τους προκαλεί εσωστρέφεια;  Πως να ανταποκριθεί όταν αρκετά στελέχη κάθονται αυτάρεσκα στις πολυθρόνες τους ή σε δικομματικούς θώκους εξουσίας;

ΔιΠ

Ορισμένες σκέψεις πάνω στο δράμα της ιταλικής αριστεράς

Η 14η του Απρίλη μπορεί εύκολα να χαρακτηρισθεί σαν μαύρη μέρα για την ιταλική αλλά και την ευρωπαϊκή αριστερά. Η αντιδραστική δεξιά του Σ. Μπερλουσκόνι και της παρέας του στην κυριολεξία θριάμβευσε. Αύξησε όχι μόνο τα εκλογικά ποσοστά της, έχοντας την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή και την ιταλική Γερουσία, αλλά το χειρότερο, κατάφερε να εξοστρακίσει όλες τις δυνάμεις της αριστεράς από την ιταλική Βουλή. Καμιά δύναμη που στον ένα ή στον άλλο βαθμό θα είχε τη θέληση να αντισταθεί στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που εκ των πραγμάτων θα προωθήσει στην ιταλική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα η δεξιά δεν υπάρχει σήμερα στο ιταλικό Κοινοβούλιο.
Το Δημοκρατικό Κόμμα του Βαλ. Βελτρόνι κατ’ εξοχήν μόρφωμα κυβερνητικής διαχείρισης απέτυχε όχι μόνο να επανέλθει στην διακυβέρνηση της χώρας αλλά κατέγραψε και τα περιορισμένα όρια της πολιτικής του εκλογικής επιρροής που δεν ξεπερνούν το 32-33% του εκλογικού σώματος.
Το Δ.Κ. του Β. Βελτρόνι του Μ. Ντα Λέμα και όλων των μεταλλαγμένων στελεχών του παλιού Κ.Κ. και της παλιάς Χριστιανοδημοκρατίας με τη φυγή τους προς νεοφιλελεύθερες επιλογές στην πραγματικότητα λάβωσαν με τον τρόπο που διαχειρίσθηκαν την κυβερνητική εξουσία ότι είχε απομείνει από την παλιά αξιοπιστία του προοδευτικού και αριστερού πολιτικού κόσμου.
Στην ουσία για τρίτη φορά συνετέλεσαν με την πολιτική τους στάση στην επαναφορά του ανεκδιήγητου Μπερλουσκόνι στην εξουσία.
Παράλληλα μέσα από τη θεωρία της χαμένης ψήφου που προεκλογικά προώθησαν με τη βοήθεια όλων σχεδόν των ΜΜΕ συνέβαλαν στην εξοστράκιση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς από τη Βουλή.
Μετά την πτώση του φασισμού η κομμουνιστική και η σοσιαλιστική αριστερά ποτέ δεν έλειψε από την ιταλική Βουλή. Πάντα πρωτοστατούσε με την παρουσία του Σ.Κ. (PSI) σε όλους τους κυβερνητικούς κεντροαριστερούς σχηματισμούς των δεκαετιών του ’60-’70-’80, αλλά και του μεγάλου ΚΚΙ (PCI) στην αντιπολίτευση.
Πώς όμως φθάσαμε σ’ αυτό το τραγικό αποτέλεσμα; Γιατί η ιταλική αριστερά, που δεν θέλησε να εγκαταλείψει τελείως την ιστορική κληρονομιά που της άφησαν μεγάλοι ηγέτες του εργατικού σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος από τον Τερατσίνι, τον Νένι, τον Α. Κράμσι, τον Π. Τολιάτι μέχρι τον Ε. Μπερλινκουέρ σήμερα βρίσκεται σ’ αυτή τη δεινή θέση; Είναι ερωτήματα που πρέπει να απασχολήσουν όχι μόνο την ιταλική αριστερά αλλά και όλους αυτούς που σε πανευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο πονάνε, νοιάζονται και παλεύουν για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν όχι με λογικές επιβεβαίωσης και μικροπολιτικής μικροκομματικής αυταρέσκειας αλλά στη βάση συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Είναι ερωτήματα που δεν μπορεί να απαντηθούν μόνο με την επικοινωνιακή ικανότητα του Σ. Μπερλουσκόνι και την πολιτική ευφυία του Ουμπ. Μπόσσι, που χρησιμοποιώντας έξυπνα τις αντιθέσεις, αλλά και αντιφάσεις της ιταλικής κοινωνίας ρίζωσε με το ξενοφοβικό και ρατσιστικό κόμμα του στη Β. Ιταλία.
Τα αίτια είναι πολλά. Το σημαντικότερο, όμως ίσως είναι αυτό της προσπάθειας για μια συνεχή μετάλλαξη, για μια αναζήτηση συνεχώς του νέου χωρίς καμιά πυξίδα πλεύσης και πολλές φορές χωρίς αρχές.
Χάθηκε η ταξικότητα

Η ιταλική αριστερά έχασε αυτό που λέμε την όχθη της, το βασικό στοιχείο της διαφορετικότητάς της. Έχασε τη βασική αντίληψη της ταξικότητάς της. Εγκατέλειψε τα κοινωνικά στρώματα, που παραδοσιακά εκπροσωπούσε κύρια στον βιομηχανικό βορρά, στα μεγάλα αστικά εργατικά κέντρα του Τορίνο, της Γένοβας, του Μιλάνου και της Τεργέστης, στη δημαγωγία για εύκολο πλουτισμό του Μπερλουσκόνι και στον αρρωστημένο ρατσιστικό τοπικισμό του Μπόσσι και όλου του μεταλλαγμένου φασιστικού συρφετού της Εθνικής Συμμαχίας του \Φίνι\ και της παρέας τους.
Η αριστερά από δύναμη κινηματική και ανατροπής έγινε στο σύνολό της σχεδόν, δύναμη θεσμική, υπερασπιστής θεσμών καπιταλιστικών, θεσμών παραγωγής σκανδάλων, ρεμούλας, διαπλοκής, θεσμών σάπιων, που έκαναν και κάνουν τους Ιταλούς πολίτες να δεινοπαθούν από τα βουνά ατων σκουπιδιών της Νάπολης μέχρι την κακοδιαχείριση των δημόσιων νοσοκομείων και σχολείων.
Τη διαμαρτυρία για τα κακώς κείμενα εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να καρπωθεί η ιταλική αριστερά στο σύνολό της από τη στιγμή που και η ίδια διαχειρίστηκε την κυβερνητική εξουσία με τον ίδιο τρόπο διαχείρισης της Κεντροδεξιάς και ορισμένες φορές ίσως και χειρότερο. Ο λαός και τα εργατικά στρώματα της Ιταλίας έχασαν την εμπιστοσύνη τους προς όλες τις δυνάμεις της αριστεράς ακόμα και τις πιο ριζοσπαστικές από τη στιγμή που και αυτές συμμετείχαν στις καταστροφικές κυβερνήσεις του Μ. Ντα Λέμα με τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία πρώτα και του Πρόντι με τις ελαστικές μορφές εργασίας μετέπειτα.

Αμερικανοποιείται η ιταλική σκηνή

Η ιταλική ριζοσπαστική αριστερά δεν τα κατάφερε να μετατοπίσει όπως σχεδίαζε και υποσχόταν τον πολιτικό άξονα της κυβέρνησης προς τα αριστερά. Δεν έδωσε ένα αριστερό προφίλ στην κυβέρνηση. Οι συνεχείς αμφιταλαντεύσεις, η αποδοχή νεοφιλελεύθερων επιλογών στις εργασιακές σχέσεις, η μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών των εργαζομένων, η διατήρηση των συντάξεων πείνας σε εκατομμύρια Ιταλούς συνταξιούχους, η ανικανότητα του περιορισμού της ανεργίας, τα αντιξενικά μέτρα που θύμισαν κυβερνήσεις άλλων εποχών, η ακολουθητική στις ΗΠΑ εξωτερική πολιτική και η διατήρηση των ιταλικών στρατευμάτων κατοχής σε διάφορα σημεία του πλανήτη μαζί με τους Αμερικάνους έκανε την κυβέρνηση αυτή απωθητική πρώτα και κύρια στους αριστερούς πολίτες. Η άρνηση ψήφου προς την αριστερά ήταν αποτέλεσμα ακριβώς αυτών των λαθεμένων επιλογών της σύγχυσης και της απογοήτευσης που κυριάρχησαν στον κόσμο της. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγαλύτερο μέρος της αποχής σ’ αυτές τις εκλογές καταγράφετε στην Ριζ. Αριστερά.
Σήμερα η προσπάθεια αμερικανοποίησης της ιταλικής πολιτικής ζωής έγινε, σχεδόν, πραγματικότητα και λέμε σχεδόν, γιατί ακόμα δεν έχουμε ένα καθαρό δικομματικό σύστημα. Όλα, όμως, δείχνουν ότι οδεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Αύριο πολύ πιθανόν με συναίνεση και του Δ.Κ. να έχουμε νέο εκλογικό καλπονοθευτικό σύστημα που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στον καθαρό δικομματισμό.
Για την ιταλική αριστερά, από τις πρώτες τοποθετήσεις των σημαντικότερων στελεχών της η λύτρωση περνά μέσα από μια νέα πολιτική και οργανωτική επανίδρυση. Μέσα από την άμεση μετεξέλιξη της συμμαχίας του «Ουράνιου Τόξου» σε ένα διακριτό πολιτικό υποκείμενο που θα καλύψει την ανάγκη ύπαρξης και για την ιταλική κοινωνία μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής και ταξικής αριστεράς.

Βασίλης Πριμικήρης μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Εργοστάσιο Ζανόν : έξι χρόνια χωρίς αφεντικά

Μια λατινοαμερικάνικη ιστορία τόσο μακρινή και όμως … δίπλα μας.

Η Ζανόν βρίσκεται στην πόλη Νεουκέν , χίλια χιλιόμετρα νότια του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής . Για δεκαετίες ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια κεραμοποιίας της Λατινικής Αμερικής., απασχολούσε εκατοντάδες εργάτες και εξήγαγε κεραμικά σε 30 χώρες.
Το 1998  , η εργοδοσία ισχυρίζεται ότι το εργοστάσιο βρίσκεται σε κρίση . Ξεκινάνε οι απολύσεις και οι περικοπές μισθών. Οι εργάτες αρχίζουν να αυτοοργανώνονται και τρία χρόνια αργότερα , όταν επιχειρείται το κλείσιμο του εργοστασίου , απαντάνε με απεργία διαρκείας , διαδηλώσεις και μπλοκαρίσματα δρόμων . Το 2002 , μετά από μήνες αγώνα και περιφρούρησης του εργοστασίου και με την συνεχή συμπαράσταση των κατοίκων της περιοχής , οι 250 εργάτες που είχαν απομείνει καταλαμβάνουν και βάζουν σε λειτουργία το εργοστάσιο , αυτή τη φορά υπό εργατικό έλεγχο.
Από τότε , χωρίς καμιά κρατική βοήθεια ή επιδότηση , δημιουργούν συνεχώς νέες θέσεις εργασίας , αυξάνουν την παραγωγή και τον μισθό και έχουν θέσει το εργοστάσιο «στην υπηρεσία της κοινότητας» . Σημαντικό μέρος των κερδών διατίθεται σε σχολεία , νοσοκομεία , φτωχούς οικισμούς . Οι εργάτες αποφασίζουν όλα τα θέματα στη συνέλευση , εναλλάσσονται στις θέσεις εργασίας , ενημερώνονται συνεχώς , διοργανώνουν φεστιβάλ και συναυλίες , συμμετέχουν ενεργά σε όλες τις κινητοποιήσεις , σε όποιο μέρος της χώρας κι αν γίνονται και έχουν αντισταθεί σε έξι απόπειρες εκκένωσης. Αυτό που κάνουν όμως καλύτερα είναι ότι οικοδομούν σχέσεις συντροφικότητας , που είναι τόσο ορατές όταν περπατάς στους  διαδρόμους του εργοστασίου. « Πέρα από τα νούμερα , υπάρχει το πολιτικό και το ανθρώπινο , μια εμπειρία που δεν περιγράφεται με αριθμούς. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τους συντρόφους σου να ωριμάζουν , να γίνονται πιο πλούσιοι μάσα από αυτή τη διαδικασία» μας είχε πει πριν δύο χρόνια ο Βίκτορ , ενώ επισκεύαζε χαλασμένα εξαρτήματα στο εργαστήρι. Φέτος τον συναντήσαμε στον έλεγχο της εισόδου. Είναι ωραία να ξαναγυρίζεις στη Ζανόν !!!  (Από το περιοδικό Αλάνα τ. 6).
(σημ. της σύνταξης : Μας θυμίζει μήπως αυτή η τόσο πραγματική ιστορία κάτι από την ιστορία των Κλωστηρίων ;  Μόνο μέχρι κάποιο σημείο βέβαια ….. γιατί από εκεί και πέρα ουδέν ….)