Μετά από “διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων” της συγκυβέρνησης με την τρόικα, για να αποτραπεί δήθεν η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, ο υπουργός Μανιτάκης και η ΔΗΜΑΡ, ως σκληρή γραμμή Μαζινό, στην αρχή είπαν ότι οι απολύσεις θα αφορούν τους “επίορκους” και στη συνέχεια, δειλά – δειλά και μετά από “πιέσεις” των “εταίρων”, βέβαια, παραδέχτηκαν ότι τη διετία 2013-2014 θα απολυθούν 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Για να μη μας επιτρέψουν, όμως, να κάνουμε τους σχετικούς συνειρμούς –τι έλεγαν, τι πράττουν–, αμέσως, αστραπιαία, εκτόξευσαν και τη χαρμόσυνη είδηση: Η κυβέρνηση “πέτυχε”, για κάθε έναν που φεύγει, να προσλαμβάνεται άλλος ένας, δηλαδή 15.000 φεύγουν (επίορκοι, λουφαδόροι, χωρίς υπηρεσία πλέον μετά τη συγχώνευση), άλλες 15.000 έρχονται.

Φυσικά και δε μας είπαν –γιατί να μας μαυρίσουν τις καρδιές;– ότι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που συμφωνήθηκε με την τρόικα προβλέπει πράγματι την πρόσληψη 15.000 υπαλλήλων στο δημόσιο, αλλά και τη μείωση της απασχόλησης σ’ αυτό κατά 95.000. Δηλαδή 95.000 φεύγουν, 15.000 έρχονται –αν έρθουν. Ποιο είναι το ισοζύγιο;

Θέλουν να σπάσουν, λένε εγχώρια ελίτ και τροϊκανοί, το συνταγματικό ταμπού –δηλαδή τη συνταγματική προστασία– στο δημόσιο: Γιατί να μην εξισωθούν κι οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους ιδιωτικούς, όπου έχει σπάσει κάθε φρένο και η κοινωνία τρέχει ιλιγγιωδώς στην κοινωνική κατωφέρεια, στοιβάζοντας ενάμιση εκατομμύριο θύματα – ανέργους;

Προς τα κάτω λοιπόν θέλουν την ισότητα, προς την καταστροφή, μέσα σ’ ένα κλίμα διάχυτου φόβου, γενικευμένης ανασφάλειας, κοινωνικών αυτοματισμών.

Αλλά δεν έχουν σπάσει μόνο αυτό το ταμπού –βλέπε κάθε προστασία και κατάκτηση. Στη Μανωλάδα θέλουν τους ακόμα πιο ευάλωτους μετανάστες απλήρωτους και δαρμένους, στη χώρα μας λειτουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο τσαμπουκάς των δυνάμεων καταστολής γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, τα βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα, στην ίδια τη ΓΑΔΑ, δεν είναι πλέον “μεμονωμένα περιστατικά”, οι ανασφάλιστοι μισθωτοί στη χώρα μας αγγίζουν το 50% των όσων εργάζονται, παιδιά στα σχολεία πεινάνε, οι άνθρωποι το χειμώνα κρυώνουν, τα νοσοκομεία υποβαθμίζονται, συγχωνεύονται, καθίστανται ανίσχυρα να είναι δίπλα στους φτωχούς ανθρώπους όταν τα χρειάζονται, τα σχολεία γίνονται πιο ταξικά, οι κοινωνίες γίνονται του ενός τρίτου. Αλλά η ζοφερή καταγραφή δεν έχει τέλος και ο καθένας από εμάς έχει τις δικές του εμπειρίες. Υπάρχει διέξοδος;

Ναι, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις αποφάσεις του: «…Στις προηγούμενες εκλογές έθεσε στον ελληνικό λαό την πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς, όχι δείχνοντας την θέληση του να κυβερνήσει, αλλά ως ένα πολιτικό σχέδιο συγκρότησης ενός ανταγωνιστικού πόλου απέναντι στις πολιτικές λιτότητας, ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου και κοινωνικής ερήμωσης, με στόχο να σταματήσει άμεσα η καταστροφή και να ανοίξει ένας νέος δρόμος δημοκρατίας, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Με δέσμευση για άμεση κατάργηση των μνημονίων και τη διαπραγμάτευση με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ενώ εκείνο που θα απομείνει να αποπληρωθεί, μετά από μια περίοδο χάριτος, με δικαιότερους όρους και μέσω μιας ρήτρας που θα συνδέει το ρυθμό αποπληρωμής με το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας.

Δεν αποτελεί επίκεντρο της πολιτικής μας (λένε τα επίσημα κείμενα) το νόμισμα. Το βασικό δίλημμα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι με ποιο νόμισμα θα έχουμε λιτότητα, αλλά αν θα έχουμε λιτότητα ή όχι. Για μας λοιπόν το βασικό μας μέλημα είναι να αποκρούσουμε τη λιτότητα.

Στόχος μας δεν είναι να σώσουμε το ευρώ στην Ελλάδα. Γιατί “πάση θυσία στο ευρώ” σημαίνει πάση θυσία στο μνημόνιο, πάση θυσία στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των υπό γερμανική ηγεμονία ευρωπαϊκών πολιτικών ελίτ. “Πάση θυσία στο ευρώ” σημαίνει την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης. Αυτό το ρεαλισμό εμείς δεν τον αποδεχόμαστε.

Εμείς έχουμε σχέδιο ισχυρής διαπραγμάτευσης για την κοινωνική σωτηρία. Έχουμε σχέδιο που μοιραζόμαστε με τους υπόλοιπους λαούς του Νότου και τους εργαζόμενους του Βορρά. Για μάς η έξοδος από το ευρώ δεν είναι επιλογή μας, αλλά οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο…»

Με ποιες προϋποθέσεις, μπορεί να τελεσφορήσει ένα τέτοιο σχέδιο; «…Πρώτον, με κυβέρνηση της αριστεράς, που να ηγείται αυτής της διαδικασίας, να είναι αποφασισμένη και να πιστεύει ότι θα κερδίσει. Δεύτερον, ο λαός, η πλειοψηφία του λαού, να είναι αποφασισμένος και να στηρίζει αυτή την προσπάθεια. Τρίτον, να έχουν προετοιμαστεί κατάλληλες συμμαχίες, ώστε ο συσχετισμός δύναμης να μην είναι απόλυτα αρνητικός. Σε μια τέτοια μάχη σύμμαχός μας πρέπει να είναι μαζί με τον λαό μας και κάθε λαός που βιώνει αντίστοιχα σκληρά προγράμματα λιτότητας και μνημονίων, όλοι οι εργαζόμενοι που βιώνουν την εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη…».

Σε αυτό το προσκλητήριο αγώνα, ευθύνης και προσφοράς καλούνται όλοι οι αριστεροί που καταστατικά αναφέρονται στον κόσμο της εργασίας και αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει αναβολή και αυτοσυγκράτηση την ώρα της σκληρής ταξικής επίθεσης του κεφαλαίου και των θεσμικών του εκφράσεων. Και οι ηγεσίες κρίνονται κυρίως από τις πράξεις.

_________________

Υ.Γ: Τι σόι λογική είναι αυτή του τοπικού ΠΑΜΕ (ΚΚΕ), που, για να… συμβάλει στην “ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα της επανάστασης”, πρέπει να μετέρχεται μέσων που εφάρμοζε –και το ίδιο ήταν θύμα στο παρελθόν– ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός; Να εγγράφονται, με την ανοχή ή και την ανοιχτή ενθάρρυνσή του, μέλη του σε πάνω από ένα κλαδικά σωματεία, να νιώθει άβολα με την απλή αναλογική –όταν οι συσχετισμοί το ευνοούν– στη συγκρότηση ακόμη και της εφορευτικής επιτροπής, να συκοφαντεί εργαζόμενους συνδικαλιστές ως εργοδοτικά περίπου φερέφωνα…

Το κριτήριο είναι να ελέγχουμε με οποιοδήποτε τρόπο τις διοικήσεις, έστω κι αν καταλήγουν αποξενωμένες γραφειοκρατίες, ή να συμβάλλουμε στην ενεργοποίηση και στην άνθηση της συμμετοχής, πασχίζοντας, βέβαια, για την ταξική φυσιογνωμία και αποδεχόμενοι, πάντως, ότι πλην ημών και άλλοι μπορούν να έχουν ενδιαφέρον και ανιδιοτελή – ταξική προσφορά, με το δικό της χρώμα;

Κρίμα..

Της σύνταξης