Τα κάστρα δεν δίδονται αντιπαροχή

Απ’ τις αρχές τού μήνα η πόλη ασχολείται γι’ άλλη μια φορά με το κάστρο του Αγίου Ανδρέα και, μαζί μ’ αυτό, με όλα τα πρώην στρατόπεδα, που βρίσκονται στα όρια του δήμου. Αφορμή μια κλήση σε απολογία προς το δήμαρχο, γιατί, σύμφωνα με αναφορά τής 8^ης Μεραρχίας, ο δήμος χρησιμοποίησε το κάστρο τον Αύγουστο, για να κάνει στο χώρο του τη γνωστή “Γιορτή τής Σαρδέλας”, χωρίς να της ζητήσει την άδεια. Ο Δήμος Πρέβεζας απ’ τη μεριά του δηλώνει διά τού δημάρχου του ότι θα εξακολουθήσει να χρησιμοποιεί το κάστρο –για την επόμενη γιορτή τής σαρδέλας, υποθέτουμε∙ ή, ίσως, ως πάρκινγκ;– και μέμφεται τις κατά καιρούς κυβερνήσεις, επειδή, αν και από πολύ καιρό έχει συμφωνηθεί η παραχώρηση των στρατοπέδων στο δήμο, τα συναρμόδια υπουργεία δεν προχωρούν τη διαδικασία. Παράλληλα ο δήμος σε συνεργασία με φορείς τής πόλης –Εργατικό Κέντρο, Τεχνικό Επιμελητήριο, Θεατρικό Εργαστήρι, Θεατρική Σκηνή, παράρτημα της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρίας, Ε.Λ.Μ.Ε., Σωματείο Εργαζομένων στους Δήμους τού Νομού κ.ά.– διοργανώνει εκδήλωση διαμαρτυρίας με πολιτιστικές δράσεις –έκθεση φωτογραφίας, μουσικό πρόγραμμα– στο χώρο τού κάστρου την Κυριακή, 25 του μήνα, ενώ ο δήμαρχος σε συνεργασία με τον τοπικό βουλευτή τής συμπολίτευσης πρόκειται να παρασταθεί στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας –ή άλλαξε όνομα;–, για να τον ενημερώσει.

«Το αίτημα της κοινωνίας για την απόδοση των κάστρων στο δήμο είναι υπερώριμο», δήλωσε, όπως διαβάζω, ο δήμαρχος στις εφημερίδες, χαρακτηρίζοντας συγχρόνως τον τρόπο που επέλεξε, για να φέρει σε πέρας τη διαδικασία παραχώρησης, “μοντέλο” για την τοπική αυτοδιοίκηση.

Απ’ την άλλη μεριά ο στρατός ισχυρίζεται ότι η αναφορά προς τον εισαγγελέα έγινε υποχρεωτικά και τυπικά, γιατί ο δήμος δεν ζήτησε, όπως είχε συμφωνήσει να κάνει, άδεια για την κατασκευή οποιασδήποτε εγκατάστασης  για οποιαδήποτε χρήση τού χώρου.

Στο μεταξύ, εδώ και δυο χρόνια περίπου, οι άνθρωποι του Θεατρικού Εργαστηριού Πρέβεζας κατέλαβαν ένα από τα μισοερειπωμένα στρατιωτικά κτίρια τού κάστρου –κτίριο που δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μνημείο– και με προσωπική δουλειά, μεράκι και κόστος έστησαν ένα θαυμάσιο θεατράκι. Η συμπαράσταση του Δήμαρχου και του Νομάρχη Πρέβεζας σε απόπειρα του στρατού να τους αποβάλει ήταν γενναία και κρίσιμη. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν πρόσφατα η Θεατρική Σκηνή Πρέβεζας και το τοπικό παράρτημα της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρίας.

Δεν θα μας απασχολήσει εδώ και τώρα αν η πολιτική «να κάνουμε μικρά ή μεγαλύτερα βήματα για την ενσωμάτωση των στρατοπέδων στη λειτουργία τής πόλης» με στόχο «να γίνει συνείδηση στους συμπολίτες μας μέσα από την καθημερινότητά τους ότι τα στρατόπεδα μας ανήκουν, είναι δημόσιος χώρος», όπως δήλωσε ο δήμαρχος σε ημερίδα τής δημοτικής κίνησης “Νέα Πόλη” της Καβάλας, είναι αποτελεσματική, και μάλιστα τόσο, ώστε να χαρακτηριστεί “μοντέλο” για την τοπική αυτοδιοίκηση, ή αν, ως «αντίληψη της διαχείρισης και της διεκπεραίωσης εκφυλίζει κάθε προσπάθεια διεκδίκησης του δίκαιου αιτήματος της απόδοσης χωρίς όρους των στρατοπέδων στο δήμο», όπως ισχυρίζεται η ελάσσων αντιπολίτευση στο δημοτικό μας συμβούλιο. Αυτά, άλλη φορά.

Με το Ν. 2745/1999 με τίτλο “Σύσταση προσωρινής υπηρεσίας για την αξιοποίηση και μετεγκατάσταση στρατοπέδων και άλλες διατάξεις” συστάθηκε στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας μια υπηρεσία, με διακηρυγμένο σκοπό την αναδιάρθρωση των στρατοπέδων. Η υπηρεσία αυτή, μεταξύ άλλων, προτείνει τη χωροθέτηση νέων στρατοπέδων, μελετά τον τρόπο αξιοποίησης των αποδεσμευόμενων και εισηγείται στον υπουργό τη μεταβίβαση της κυριότητάς τους και τη διαχείριση των πόρων από τη μεταβίβαση αυτή, με αποκλειστικό σκοπό τη χρηματοδότηση των νέων στρατοπέδων. Ακόμη, προτείνει, μαζί με τον οικείο δήμο ή κοινότητα, στον Υπουργό Πε.Χω.Δ.Ε. –ή όπως τον λένε– την πολεοδόμηση των αποδεσμευόμενων στρατοπέδων χωρίς την τήρηση των όρων δόμησης της περιοχής. Ποσοστό 50% τουλάχιστον αυτών των στρατοπέδων πρέπει να καλύπτει ανάγκες πράσινου και κοινωφελών εξυπηρετήσεων, ενώ το ποσοστό, που αφήνεται στο στρατό για οικοδόμηση, μπορεί να βρίσκεται και σε άλλο δημόσιο κτήμα. Μ’ άλλα λόγια, έκταση μέχρι το μισό τού στρατοπέδου οικοδομείται από το στρατό, χωρίς μάλιστα να τηρούνται οι όροι δόμησης της περιοχής.

Πρώτα απ’ όλα, αυτός ο αποικιοκρατικός, όπως έχει χαρακτηριστεί από την κίνηση “Διάβαση Πεζών” των Σερρών, νόμος, που, επί πλέον, μετατρέπει το στρατό σε εργολάβο οικοδομών επί αντιπαροχή, πρέπει να καταργηθεί. Αλλά και για όσο ακόμη ισχύει, μπορούμε και οφείλουμε να διεκδικούμε την απόδοση των στρατοπέδων χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

Σύμφωνα με το νόμο, οι πρόσοδοι του στρατού από τη μεταβίβαση των αποδεσμευόμενων στρατοπέδων χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για τη χρηματοδότηση των νέων, δηλαδή για τη μετεγκατάσταση από το παλιό στο νέο στρατόπεδο. Το κάστρο, όμως, του Αγίου Ανδρέα, όπως και το κάστρο του Αγίου Γεωργίου και η “Βάση” (στρατόπεδο Σολωμού), έχουν ήδη εκκενωθεί. Ποιο κόστος μετεγκατάστασης, λοιπόν, έχει να καλύψει ο στρατός, ώστε να απαιτεί, για να το καλύψει, γη προς οικοδόμηση;

Ακόμα, τα κάστρα του Αγίου Ανδρέα και του Αγίου Γεωργίου είναι ιστορικά μνημεία, τουρκικά οχυρωματικά έργα, που περιήλθαν στην κυριότητα του Ελληνικού Κράτους με την ενσωμάτωση της Πρέβεζας σ’ αυτό και που τα χρησιμοποίησε στη συνέχεια ο Ελληνικός Στρατός ακριβώς ως οχυρά∙ και κάτω από το στρατόπεδο Σολωμού βρίσκονται τα ερείπια του κάστρου τής Μπούκας, του πρώτου οχυρωματικού έργου τής πόλης, που κατασκεύασαν οι ενετοί, και που στη συνέχεια, στα ερείπιά του έφτιαξε ο Αλής τα “Παλιοσάραγα”. Ως ιστορικά μνημεία τα ακίνητα αυτά δεν μπορούν να οικοδομηθούν. Με ποια, λοιπόν, λογική ο στρατός, όταν εγκαταλείπει αυτά τα μνημεία, που για κάποιο διάστημα τα χρησιμοποίησε ως στρατόπεδα, απαιτεί αντιπαροχή για τη μεταβίβαση της κυριότητάς τους σ’ άλλο ελληνικό νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, το Δήμο Πρέβεζας; Δεν θυμίζει αυτό συμπεριφορά στρατού κατοχής;

Αυτό, λοιπόν, που τελικά χρειάζεται και ενδιαφέρει, είναι να αναπτυχθεί από τους δημότες ένα κίνημα, που, όπως οι πρωτοπόροι καταληψίες των θεατρικών σχημάτων και της Φωτογραφικής Εταιρίας, θα διεκδικήσει τη χωρίς αντάλλαγμα παραχώρηση των στρατοπέδων για την εξυπηρέτηση δημόσιων σκοπών –πολιτισμό, πράσινο κ.λπ.–, με την αντίληψη ότι οι χώροι αυτοί είναι δημόσιοι, ανήκουν στην πόλη και τους κατοίκους της.

Μιλτιάδης Μπάλκος

Παράνομες οι πινακίδες και οι… Δήμοι

“Δικαίωσε το Συμβούλιο της Επικρατείας – μετά από δεκαετή δικαστικό αγώνα – το δικηγόρο κ. Τσιώκο – Πλαπούτα, πατέρα του άτυχου νέου που έχασε πριν δέκα χρόνια τη ζωή του όταν το αυτοκίνητό του προσέκρουσε σε διαφημιστική πινακίδα που είχε τοποθετηθεί παράνομα από το Δήμο Παπάγου.

Κυριολεκτικός καταπέλτης ενάντια στους δήμους που επιτρέπουν την παράνομη τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων στα οδικά δίκτυα της πόλης ήταν η εισήγηση του συμβούλου επικρατείας Ε. Αντωνόπουλου, ο οποίος δικαίωσε πλήρως τον πατέρα του άτυχου νέου και καταδίκασε το Δήμο Παπάγου να του καταβάλει το ποσό των 234.776 ευρώ ως αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που του προκάλεσε.
Η μίσθωση του συγκεκριμένου χώρου είχε γίνει από το Δήμο Παπάγου με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου το 1993.

Jacob MacDonald, Αράχνη

Ο θάνατος του γιου του πυροδότησε την αντίδραση του κ. Τσιώκου – Πλαπούτα, ο οποίος στράφηκε δικαστικά κατά του Δήμου Παπάγου και του Ελληνικού Δημοσίου διεκδικώντας αποζημίωση λόγω ψυχικής οδύνης. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον ίδιο, η ευθύνη του Δημοσίου και των Δήμων στοιχειοθετείται λόγω της παράλειψής τους να αφαιρέσουν ή να απομακρύνουν τις σχετικές πινακίδες, παρ’ όλο που έχουν υποχρέωση να τις θέσουν εκτός λειτουργίας.

Η εισήγηση του συμβούλου κ. Αντωνόπουλου αποτελεί πλήρη δικαίωση του κ. Τσιώκου – Πλαπούτα, καθώς διατυπώνει ρητά ότι, με βάση διεθνείς συμβάσεις, είναι απαγορευμένη η τοποθέτηση στον ευρύτερο χώρο των δρόμων κάθε επιγραφής ή εγκατάστασης, που θα μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση ή θάμβωση στους οδηγούς ή να τους αποσπάσει την προσοχή.

Μάλιστα, ο εισηγητής τόνισε την υποχρέωση των ΟΤΑ να αφαιρούν τις υπαίθριες διαφημιστικές πινακίδες που υπάρχουν στις λεωφόρους και τους δρόμους, που, αν δεν το κάνουν, πρέπει να τις αφαιρεί το ΥΠΕΧΩΔΕ ως καθ΄ ύλην αρμόδιο υπουργείο, καθώς η τοποθέτησή τους είναι αντίθετη στις διεθνείς συμβάσεις της Βιέννης (8.11.1968) για την οδική κυκλοφορία και την οδική σήμανση και τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ/1999), που δεν επιτρέπουν την τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων. Παράλληλα υπογράμμισε ότι είναι ανίσχυρες και συνεπώς ανεφάρμοστες οποιεσδήποτε νομοθετικές ρυθμίσεις επιτρέπουν την εγκατάσταση διαφημίσεων στο οδόστρωμα και στο πεζοδρόμιο οδών που βρίσκονται σε κατοικημένη περιοχή. Και τούτο διότι τέτοιες διατάξεις είναι αντίθετες στις διεθνείς συμβάσεις της Βιέννης για την οδική κυκλοφορία και την οδική σήμανση και σηματοδότηση, που υπερισχύουν κάθε αντίθετης εσωτερικής ρύθμισης”.

Σας θυμίζει κάτι από Δήμο Πρέβεζας αυτό; Αν ναι, λάθος κάνετε. Μέχρι να γίνει κάποιο ατύχημα… και τότε… θα πληρώνουμε όλοι μας… (ίσως και κάποιος με τη ζωή του).

Βέβαια κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν κάποτε, αλλά, ως γνωστόν, “τα κέρδη πάνω από τον άνθρωπο”…

ΔιΠ (πηγή tvxs)

H ΕΛΛΑΔΑ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΑ ΟΘΩΜΑΝΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΗΣ

Της Ν. Κοντράρου – Ρασσιά

Το αποκαταστημένο τζαμί Μασταμπά στο Ρέθυμνο

Μέχρι τώρα λέγαμε ότι δεν έχουν γίνει πολλά στον τομέα της έρευνας και προστασίας των οθωμανικών μνημείων της Ελλάδας. Ότι δεν έχουμε την καλύτερη σχέση με τα απομεινάρια της τουρκικής κυριαρχίας και ότι η προστασία που τους επιφυλάσσεται δεν είναι ισότιμη με τα ελληνικά μνημεία.

Την καλύτερη απάντηση στη σκληρή αυτή αυτοκριτική, που διατυπωνόταν από ανοιχτόμυαλους ανθρώπους και γνώστες του πλούτου αυτής της κληρονομιάς, ήρθε να δώσει το ίδιο το ελληνικό κράτος. Με πρωτοβουλία του υπουργείου Πολιτισμού και υψηλόβαθμων στελεχών του (με πρώτο τον πρώην διευθυντή Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων, Ισίδωρο Κακούρη) καταγράφηκαν όλα τα οθωμανικά μνημεία κατά κατηγορία –ανάλογα με τη χρήση τους– και παρουσιάστηκαν στον επιστημονικό τόμο “Η οθωμανική αρχιτεκτονική στην Ελλάδα”.

Το βιβλίο, προϊόν πολύχρονης προσπάθειας, έχει στόχο αφ’ ενός την «ανάδειξη του οθωμανικού μνημειακού πλούτου της Ελλάδας και αφετέρου την προβολή του έργου που έχει γίνει από τις υπηρεσίες του ΥΠΠΟ για την διάσωσή του», σύμφωνα με την προϊσταμένη της Διεύθυνσης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων, Ιωάννα Κολτσίδα – Μακρή.

Στα 191 λήμματά του ο αναγνώστης βλέπει πάμπολλα κτίρια που έχουν αποκατασταθεί με ευρωπαϊκά κονδύλια κι έχουν γίνει επισκέψιμα. Παράδειγμα τα κάστρα σε Ρίο, Αντίρριο, Σίγρι Λέσβου, Πύλο, Ιωάννινα και τα υδραγωγεία Καβάλας και Πύλου. Υπάρχουν μνημεία στα οποία έχουν δοθεί χρήσεις συμβατές με τον χαρακτήρα τους –έχουν γίνει μουσεία ή χώροι πολιτιστικών εκδηλώσεων– όπως π.χ. το Τζαμί Τζισταράκη στην Αθήνα, που στεγάζει συλλογή μεταβυζαντινής κεραμικής, το λουτρό του Χαμπίντ Αφέντη ,που έχει μετατραπεί σε μουσείο και χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων. Επίσης, το τζαμί της Λάρισας λειτουργεί ως αρχαιολογικό μουσείο.

Όσο για το πρόσφατα αποκαταστημένο τζαμί της Ναυπάκτου θα στεγάσει τη βυζαντινή συλλογή της πόλης. Παρόμοια χρήση έχει το τέμενος της κάτω πόλης Μονεμβασιάς και το τέμενος Ναυπλίου, που στεγάζει τη δημοτική πινακοθήκη και άλλες πολιτιστικές χρήσεις. Το μαυσωλείο του Γαζή Εβρενός στα Γιαννιτσά ετοιμάζεται να στεγάσει διαχρονική συλλογή αρχαιοτήτων, το Φετιχέ Τζαμί στα Ιωάννινα την ιστορία της πόλης και του Αλή Πασά κ.ο.κ.

Ατέλειωτα τα έργα που γίνονται αυτή τη στιγμή σε διάφορα οθωμανικά μνημεία σε όλη την Ελλάδα από τη βόρεια (έχουν αποκατασταθεί το τέμενος Χαμζά Μπέη, το Γενί Τζαμί και το Χαμζά Ιμαρέτ στη Θεσσαλονίκη) ως τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη.

Κι επειδή πριν από μερικές δεκαετίες οι γνώσεις μας γι’ αυτά ήταν αποσπασματικές, παρ’ όλο που επρόκειτο για διάσπαρτα στον ελληνικό χώρο κτίρια – μάρτυρες ενός όχι μακρινού ιστορικού παρελθόντος, ο τόμος αυτός μάς βοηθάει να καταλάβουμε και τις χρήσεις που είχαν. Ήταν θρησκευτικά: τεμένη (τζαμιά), τεκέδες (όπου ζούσαν οι μουσουλμάνοι μοναχοί, οι δερβίσηδες), μεντρεσέδες (ιεροδιδασκαλεία). Ήταν και κοσμικά: μπεζεστένια (κλειστή αγορά), χαμάμ (λουτρά), μετκέπ (σχολεία), τυρμπέ (τάφοι), χάνια και καραβάν σαράγια (ξενώνες), ιμαρέτ (πτωχοκομεία), πύργοι, κάστρα, κρήνες κ.λπ.

Και θα αναρωτηθεί κανείς γιατί μας αφορούν όλα αυτά. Γιατί «η οθωμανική αρχιτεκτονική συμπυκνώνει τις παραδόσεις των πολιτισμών της χριστιανικής και της ισλαμικής Ανατολής και της Μεσογείου, όπως διαμορφώθηκαν από τον 7ο μέχρι τον 12ο αιώνα», σημειώνει η προϊσταμένη της διεύθυνσης Μουσείων, Σουζάνα Χούλια.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 12/03/2009

H ΠΡΕΒΕΖΑ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΑ ΟΘΩΜΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΗΣ;

Το ερειπωμένο Γενί Τζαμί στην Πρέβεζα

Διαβάζοντας αυτό το άρθρο και με την ευκαιρία του διεθνούς συμποσίου για την ιστορία της Πρέβεζας, που έγινε με μεγάλη επιτυχία, δεν μπορούσα να μην κάνω τις συγκρίσεις με το τι γίνεται στις άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Στην πόλη μας με την ευκαιρία του συμποσίου ήρθε και ο Ortayli Ilber, τούρκος καθηγητής ιστορίας, που διατέλεσε διευθυντής του μουσείου Τop Kapi της Κωνσταντινούπολης. Επίσης διαβάστηκε από το Μάνο Μαγκάκη επιστημονική ανακοίνωση για το Γενί Τζαμί, που βρίσκεται ερειπωμένο διπλά στο 1^ο γυμνάσιο. Αλήθεια, πώς θα αισθάνονταν ο νομάρχης και ο δήμαρχος  της πόλης μας, αν τους ζητούσε ο γνωστός τούρκος καθηγητής να του δείξουν το πρώην τζαμί; Η τουρκική τηλεόραση, που συνόδευε τον καθηγητή, το γυρόφερνε.

Ο σεβασμός στα ιερά τεμένη των τούρκων είναι πράξη πολιτισμού, τη στιγμή, μάλιστα, που ζητούμε την προστασία και αποκατάσταση των δικών μας εκκλησιών στην Τουρκία. Επίσης, η προστασία τους είναι σεβασμός στην ιστορία της πόλης μας. Η ελληνική πολιτεία, όπως φαίνεται από το άρθρο της κ. Κοντράρου – Ρασσιά, το κάνει∙ οι υπεύθυνοι άρχοντες της Πρέβεζας τι έχουν κάνει γι’ αυτό;

Προκύπτουν πολλά ερωτήματα για το δικό μας Γενί Τζαμί:

Βρίσκεται στον κατάλογο, που κατέγραψε ο κ. Ισίδωρος Κακούρης στο βιβλίο του Υπουργείου Πολιτισμού;

Πώς ένα μνημείο πέρασε από τη δημόσια σε ιδιωτική κυριότητα;

Πώς μπορεί να αποκατασταθεί και να αποτελέσει ένα στοιχείο ιστορικής μνήμης για την πόλη μας; Και γιατί δεν εντάχθηκε στο πρόγραμμα αποκαταστάσεων των οθωμανικών τεμενών του Υπουργείου Πολιτισμού; Για να τσιμεντάρουμε, όμως, τον Παντοκράτορα, κ. Νομάρχη, βρίσκουμε αμέσως τα προγράμματα χρηματοδότησης.

Επίσης, μια και αναφέρομαι στο ιστορικό συμπόσιο, από πολλούς σύνεδρους –όπως από τον καθηγητή της Αρχιτεκτονικής της Πάτρας κ. Σταύρο Μαμαλούκο– ασκήθηκε κριτική για πολλά αξιόλογα κτήρια της πόλης που καταρρέουν ή που αποκαθίστανται χωρίς σεβασμό στα δομικά στοιχειά τους, που τα “μπλαθρώνουν” με τσιμέντο και καταστρέφουν την ιστορία τους για το μελλοντικό ερευνητή.

Με μικρή δαπάνη θα μπορούσε ο κ. Δήμαρχος με μια μαρμάρινη πλάκα να αναφέρει την ιστορία των κτηρίων που ανήκουν στο δημόσιο χώρο της πόλης μας. Πόσοι από τους νεότερους πρεβεζάνους γνωρίζουν πού βρίσκονταν το ρωσικό, το ιταλικό, το γαλλικό, το εγγλέζικο προξενείο;

Καλό θα ήταν, επίσης, να μελετηθούν από τους αρμοδίους τα συμπεράσματα του συμποσίου, γιατί, παίρνοντας υπόψη το παρελθόν, χτίζεις το μέλλον μιας πόλης.

Νίκος Λιβιεράτος

2O ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

20 χρόνια μετά από τη διοργάνωση του πρώτου διεθνούς συμποσίου για την ιστορία και τον πολιτισμό της Πρέβεζας διοργανώθηκε το δεύτερο με το ίδιο θέμα. Συνδιοργανωτές το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ο Δήμος Πρέβεζας και το ίδρυμα “Ακτία Νικόπολις”.

Το συνέδριο –που μάλλον θα έχει ολοκληρωθεί πριν την κυκλοφορία αυτού του φύλλου μας– γίνεται στην Πρέβεζα, στο πλήρως ανακαινισμένο κτίριο της παλιάς Όασης, που μετονομάστηκε σε “Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Πρέβεζας”, στην αίθουσα “Νικόλαος Σ. Κονεμένος”, από 16 έως 20 Σεπτεμβρίου 2009, με σκοπό την παρουσίαση των δεδομένων που έχουν προκύψει από την επιστημονική έρευνα για την ιστορία και τον πολιτισμό της Πρέβεζας, από την ύστερη βυζαντινή περίοδο έως τα μέσα του 20^ού αιώνα (ιστορικά στοιχεία, λαϊκός πολιτισμός, αρχαιολογία, κοινωνία, οικονομία, ανθρωπογεωγραφία, αρχιτεκτονικό περιβάλλον, καλλιτεχνική δημιουργία, πηγές και αρχεία). Η εναρκτήρια εκδήλωση (16/9) προγραμματίστηκε να γίνει στο κηποθέατρο.

Την οργανωτική επιτροπή πλαισιώνουν οι: Μαρίνα Βρέλλη-Ζάχου, αν. καθηγήτρια τμ. ιστορίας-αρχαιολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων, Νικόλαος Καράμπελας, πρόεδρος του ιδρύματος Ακτία Νικόπολις, Χρήστος Σταυράκος, επ. καθηγητής τμ. ιστορίας-αρχαιολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων, Γεράσιμος Σολδάτος, πρόεδρος κοινωφελούς επιχείρησης Δήμου Πρέβεζας, Σοφία Λαχανά, αντιδήμαρχος Δήμου Πρέβεζας και Βαρβάρα Παπαδοπούλου, προϊσταμένη 8ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, αντιπρόεδρος του ιδρύματος Ακτία Νικόπολις.

Η επιστημονική επιτροπή αποτελείται από τους: Γεώργιο Π. Παπαγεωργίου, αντιπρύτανη Παν/μίου Ιωαννίνων, καθηγητή τμήματος ιστορίας-αρχαιολογίας, Γεώργιο Πλουμίδη, ομότ. καθηγητή τμ. ιστορίας-αρχαιολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων, Μιχαήλ Κορδώση, καθηγητή τμήματος ιστορίας-αρχαιολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων, Βασίλειο Νιτσιάκο, πρόεδρο τμήματος ιστορίας-αρχαιολογίας, καθηγητή τμήματος ιστορίας-αρχαιολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων, Αγγελική Σταυροπούλου, αν. καθηγήτρια τμήματος ιστορίας-αρχαιολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων, Μαρίνα Βρέλλη-Ζάχου, αν. καθηγήτρια τμήματος ιστορίας-αρχαιολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων, Χρήστο Σταυράκο, επίκ. καθηγητή τμήματος ιστορίας-αρχαιολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων και Σταύρο Μαμαλούκο, επίκ. καθηγητή τμήματος αρχιτεκτόνων Παν/μίου Πατρών.

Στο Συμπόσιο προγραμματίστηκε να παρουσιαστούν ενδιαφέρουσες ανακοινώσεις περισσότερων από 50  διακεκριμένων ελλήνων καθώς και 13 ξένων εισηγητών.

Περισσότερα γι’ αυτό το αξιόλογο εγχείρημα στο επόμενο φύλλο μας.

(επιμ. ΔιΠ)

ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΙΕΥΤΙΚΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΟΝ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

Μετά από πολλές πιέσεις ο δήμαρχος εδέησε να συζητήσει το θέμα του καταφυγίου στο δημοτικό συμβούλιο. Παρών ήταν και ο νομάρχης, που «δημοκρατικότατα» ήρθε, μίλησε και απήλθε. Έτσι φαίνεται να αντιλαμβάνεται το διάλογο. Ανέλαβε λοιπόν να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά ο κ. δήμαρχος. Στην καθαρά πολιτική μου τοποθέτηση ότι για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος στον Παντοκράτορα έχει αναπτυχθεί ένα αυθόρμητο κίνημα από πολίτες με πάνω από 1000 υπογραφές, συλλόγους, οργανώσεις που δεν πρέπει να αγνοήσει, ο κ δήμαρχος έχασε την ψυχραιμία του και εξετράπη σε προσωπικές επιθέσεις εις βάρος μου με καθαρά ψεύδη για άλλα άσχετα με το θέμα ζητήματα.

Είπε ότι δεν ήμουν παρών στο Ζάλογγο, στη συζήτηση για το νοσοκομείο. Είναι γνωστό ότι το πρώτο άρθρο υπέρ του δημόσιου νοσοκομείου και κατά του ΣΔΙΤ το έγραψα εγώ, στο πρώτο τεύχος του “Φόρουμ Πρέβεζας”, ενώ ο ίδιος διαπραγματευόταν το οικόπεδο. Και, αν δεν μπόρεσα να πάω λόγω κωλύματος, ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ παρών και αυτό αρκεί.

Αυτό, όμως, που μου έκανε εντύπωση και δείχνει παράλληλα και την έλλειψη ψυχραιμίας και επιχειρημάτων ήταν το ότι θυμήθηκε μια παλιά ιστορία 10 χρόνων. Ισχυρίστηκε ότι τότε μάζευα υπογραφές να μην γίνει το νηπιαγωγείο στο παλιό “τραχωματικό”, γιατί τάχα θα μου έκρυβε τη θέα από το σπίτι μου. Κι αυτό ακούστηκε σ’ όλη την Πρέβεζα από το ραδιόφωνο .Είναι σίγουρο ότι οι γείτονές μου θα γέλασαν. Είναι γνωστό ότι το σπίτι μου δεν έχει θέα προς το νηπιαγωγείο, αλλά βρίσκεται πίσω από τις γύρω από το νηπιαγωγείο πολυκατοικίες, γεγονός που το γνωρίζει κι ο ίδιος ο δήμαρχος, αφού με έχει επισκεφθεί.

Όσο για τις υπογραφές, είμαι περήφανος που με τους κάτοικους της περιοχής προσπαθήσαμε να σώσουμε ένα δημόσιο χώρο που μας ανήκει και θέλαμε να γίνει πλατεία και πράσινο μια παλιά αλάνα, όπου μεγάλωσαν γενιές Πρεβεζάνων. Χάρις στις κινητοποιήσεις μας τότε σώσαμε μια σταλιά παιδική χαρά που γεμίζει παιδιά στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Πρέβεζας, αλλά που είναι σήμερα εγκαταλειμμένη από τον δήμο με σπασμένες κούνιες. Όσο για το νηπιαγωγείο, και ο πιο κακοπροαίρετος θα συμφωνούσε ότι δεν ήταν ίσως η πιο κατάλληλη θέση, με τις νοικοκυρές από τις γύρω πολυκατοικίες να τινάζουν τις σκόνες και τα ακάρεα στα κεφάλια των νηπίων.

Το θέμα δεν είναι αυτό, αλλά ότι για μια ακόμα φορά ο κ. δήμαρχος προσωποποιεί την πολιτική αντιπαράθεση. Όποιος του κάνει κριτική, το εκλαμβάνει είτε ότι έχει προσωπικά μαζί του, είτε ότι έχει κάποιο συμφέρον. Αυτό κάνει και μέσα στα όργανα του Συνασπισμού. Για αυτόν δεν νοείται ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΣΥΝ να διαφωνεί με τις απόψεις του και προσπαθεί με το μηχανισμό που διαθέτει να τις επιβάλει με κάθε τρόπο. Όσο για τα “προσωπικά” που είχα εναντίον του, να του θυμίσω την υποστήριξη μου στη προσπάθειά του να προταθεί δήμαρχος στην τότε αντιπαράθεση με τον κ. Γιαννούλη, αλλά και αργότερα στις δύο υποψηφιότητές του για τη δημαρχία.

Πιστεύω ότι τέτοιες πρακτικές και συμπεριφορές από τον κ .Κλάπα δεν έχουν σχέση με την ηθική της κινηματικής αριστεράς, που αγωνιζόμαστε να δημιουργήσουμε.

Νίκος Λιβιεράτος

καρδιολόγος, μέλος της Πρωτοβουλίας Πολιτών Πρέβεζας κατά του λιμενικού καταφυγίου Παντοκράτορα και μέλος του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας

Περιμένοντας τους βαρβάρους…

Καημένε Παντοκράτορα, τι σού ’μελλε να πάθεις… Ακολουθείς και συ τη μοίρα αυτής της πόλης που λέγεται Πρέβεζα, αφού Πρέβεζα σημαίνει Παντοκράτορας και Παντοκράτορας σημαίνει Πρέβεζα, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να τα χωρίσουν.

Σε ρίξανε και σένα ως άλλη βορά λεόντων στο Κολοσσαίο των μονομάχων.

Ακολούθησες κι εσύ τη μοίρα του Αμβρακικού, της παραλίας του Ακτίου, του λιμανιού της Πρέβεζας, του Μύτικα, της ακτής του Μονολιθίου (ευτυχώς κάποιοι πρόλαβαν και χαρακτήρισαν ένα κομμάτι ως αισθητικό δάσος κι έτσι δεν χτίζεται ακόμα) και αυτής της “ανοχύρωτης πόλης”  που δεν είναι η Ρώμη αλλά η Πρέβεζα. Η Πρέβεζα που αγαπήσαμε σέρνεται στην αρένα του Κολοσσαίου στο όνομα της ανάπτυξης, του εκσυγχρονισμού και της επιχειρηματικότητας…

Μη στεναχωριέσαι Πρέβεζά μου και συ Παντοκράτορά μου, η «ανάπτυξη» καιροφυλακτεί στη γωνιά και θα σε σώσει ! Έχει δοθεί το σύνθημα «από πάνω» για το άνοιγμα του μεγάλου αναπτυξιακού μετώπου, αρκετά πια με την αθλιότητα των φυσικών τοπίων, των βράχων, των ψαριών και των κυμάτων (στα τελευταία οφείλεται ότι αργοπεθαίνει ένας ολόκληρος κλάδος, οι ψαράδες ντε, ναι στα μεγάλα κύματα του Ιονίου και όχι βέβαια στην πολιτική της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων που την ακολουθούν κατά γράμμα…).

Λοιπόν η μεγάλη ρουλέτα ξεκίνησε, ποντάρετε σ’ αυτήν όλοι, νεόπλουτοι, μεσοαστοί και μικρομεσαίοι επενδύοντας και αξιοποιώντας. Έτσι όλοι θα ανταμειφθούμε  πλουσιοπάροχα. Γιατί ο τόπος έχει ψωμί (σχεδόν) για όλους. Βέβαια όλα γίνονται με βάση τον γνώμονα της οικολογίας και του περιβάλλοντος, έτσι ως μαϊντανός, επειδή είναι της μόδας καλέ!

Α ξέχασα! Το ΤΕΕ Παράρτημα Πρέβεζας πού είναι; Δεν το βλέπω. Α! όχι να εκεί στην άκρη της αρένας, τηρεί σιγή ιχθύος καθότι για θαλάσσια περιοχή πρόκειται… Είναι γνωστή εξάλλου η τακτική του, όπως τότε, που μεταμορφωνόταν η θάλασσα του Ακτίου σε τσιμέντο. Εξάλλου μια ολόκληρη κοινωνία θα κερδίσει από το νέο αναπτυξιακό μέτωπο που οδεύει προς την Πρέβεζά μας, κτηματομεσίτες, εργολάβοι, επενδυτές γης, ξενοδόχοι, η “νέα αστική τάξη”, δηλαδή οι νεόπλουτοι. Όλοι ανεξαιρέτως έγιναν λάτρεις της θάλασσας.

Μη φοβάσαι Πρέβεζά μου με τον Παντοκράτορά σου, “περιμένοντας τους βαρβάρους … προβλέπω (και πολλοί προβλέπουν) πως ο εφιάλτης θα φανεί στο τέλος και οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε”.

Ειρήνη Δ. Παπαδημητρίου

δημοτική σύμβουλος Πρέβεζας

Έκθεση Ζωγραφικής Μ. Ζιάκα στο Μουσείο της Νικόπολης

“Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι από τη δούλεψή της”

Κ. Π. Καβάφης

Το νέο Μουσείο της Νικόπολης άνοιξε τις πύλες του φιλοξενώντας την Έκθεση Πινάκων Ζωγραφικής της Μ. Ζιάκα. Μετά την επιτυχία που σημείωσε στους θαυμάσιους χώρους του “Βυζαντινού Μουσείου Αθηνών” τον χειμώνα, η γενέθλια πόλη υποδέχεται την έκθεση στο φυσικό χώρο της, “την Νικόπολη”.

Η τέχνη της Μ. Ζιάκα είναι γνωστή από πολλά χρόνια. Η συγκεκριμένη μας εντυπωσίασε για πολλούς λόγους.

Η Μαρία τόλμησε να αναμετρηθεί με το ανεκτίμητο φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον του αρχαιολογικού χώρου της Νικόπολης. Και το πέτυχε!

Θαυμάσια σύλληψη στην κατανομή των ενοτήτων! Ευρηματικότητα στην ταξινόμηση του χώρου! Χρώματα γήινα με την γνωστή λιτότητα της Μαρίας!

Μια σημαντική προσπάθεια που τιμά την πόλη, μια προσφορά στον τόπο μας και για ένα άλλο λόγο:

Αναδεικνύει με τον χρωστήρα το μεγάλο στοίχημα της πολιτισμικής μας παράδοσης που είναι το “Αρχαιολογικό Πάρκο της Νικόπολης”.

Οι εχθροί τού λαού

Αυτό το μήνα τα τοπικά φύλλα ασχολήθηκαν πολύ με το ζήτημα της καταλληλότητας για κολύμβηση των νερών τής “Κυανής Ακτής”. Αφορμή μια σχετική καταγγελία τού “Πολιτιστικού Συλλόγου ΄Πρέβεζα΄” και μια οργίλη απάντηση της δημοτικής αρχής. Το εργαστήριο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων βρήκε τα νερά, που πήρε από την περιοχή των λουτρών την 4^η Ιουνίου η Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας της Νομαρχίας με εισαγγελική παραγγελία, μετά από την καταγγελία τού συλλόγου, ακατάλληλα. Εκείνη την περίοδο του Ιουνίου η Δ.Ε.Υ.Α.Π. είχε ανακοινώσει ότι προσωρινά θα ρίχνει ανεπεξέργαστα κάποια λύματα στη θάλασσα, λόγω επισκευών σε αποχετευτικούς αγωγούς. Η δημοτική αρχή εξέλαβε τη γνωμάτευση του πανεπιστημίου ως προσβολή τής ίδιας και της πόλης και προκάλεσε νέες μετρήσεις από ιδιωτικό εργαστήριο, που έδειξαν τα νερά κατάλληλα. Κατόπιν αυτού όλοι κοιμηθήκαμε ήσυχοι και η πόλη δεν δυσφημίσθηκε…

Κάποιοι πρέπει να διαβάσουν τον “Εχθρό τού λαού” του Ίψεν.

Μ.Μ.

Ο Δήμος της πόλης και η Τέχνη κι ο Πολιτισμός

Ο πολιτισμός ως έννοια ταυτίζεται τις μέρες μας με τις περιώνυμες πολιτιστικές εκδηλώσεις, που πραγματοποιούν συνήθως οι Δήμοι κάθε καλοκαίρι. Όχι πως τέτοιου είδους εκδηλώσεις δεν ανήκουν στον πολιτισμό, αλλά είναι τουλάχιστον μονολιθική η αντίληψη και ανήκει σε άλλες βαρβαρικές εποχές, να πιστεύει κάποιος ότι λίγες ή και περισσότερες εκδηλώσεις αρκούν για τη διαμόρφωση αισθητικής και κουλτούρας.

Πολιτισμός είναι οι δραστηριότητες του ανθρώπου μέσα στη κοινωνία. Είναι η ίδια η ανάπτυξη της κοινωνίας. Ειδικότερα, με την έννοια πολιτισμός μπορούμε να αναφερθούμε στην αισθητική που απορρέει από όλες τις ενέργειές μας. Για παράδειγμα, μιας και μας ενδιαφέρει η πόλη, ο πολιτισμός είναι ο δρόμος που σου επιτρέπει να κυκλοφορείς άνετα, αλλά και τα πεζοδρόμια που υπάρχουν και δεν υπάρχουν.

Πολιτισμός είναι η αισθητική του πάρκου, της παιδικής χαράς αλλά και η δόμηση, το περιβάλλον κ.τ.λ. Πολιτισμός είναι και η οικονομία, που λέει και ο Μπρωντέλ.

Πολιτισμός είναι και η Τέχνη. Αυτό είναι με μεγαλύτερη σαφήνεια αποδοσμένο, σε σημείο μάλιστα που να ταυτίζονται αυτές οι δύο έννοιες.

Η Τοπική αυτοδιοίκηση αμέσως από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης  κατανόησε ότι η Τέχνη μπορεί να αφυπνίσει μεγάλες μάζες πολιτών και ταύτισε τις έννοιες Τέχνη και Πολιτισμός.

Τον κυριότερο ρόλο όμως στην ανάπτυξη του πολιτισμού, ακόμη και έτσι όπως τον καταλαβαίνει η αυτοδιοίκηση, διαδραματίζει η υποδομή, δηλαδή αίθουσες που να προσφέρονται για εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής, φωτογραφίας, ανέβασμα θεατρικών έργων. Ακόμη θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τη διοικητική πολιτισμική υποδομή μέσα στη διάθρωση του Δήμου. Επιτροπές που να «εκμεταλλεύονται» κάθε πολίτη της πόλης μας που έχει να επιδείξει κάποια δεξιότητα. Αυτά όλα είναι δυνατόν να γίνονται τόσο με ερασιτέχνες, όπως εν μέρει γίνονται, όσο και με επαγγελματίες.

Με την αξιοποίηση της τοπικής Ιστορίας, αλλά και των αρχαίων μνημείων της περιοχής μας, σε συνεργασία με φορείς του Υπουργείου Πολιτισμού, όπως οι τοπικές Εφορείες Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, και η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, αλλά και το Ταμείο Διαχείρισης που ανασκάπτει τη Νικόπολη θα μπορούσαν να μπουν οι βάσεις, ώστε η Πρέβεζα να αποτελέσει πόλο έλξης τουριστών.

Ο Δήμος μας χρειάζεται να συνεχίσει και να αυξήσει τις εκδοτικές του δραστηριότητες. Να πραγματοποιεί επιστημονικά συνέδρια και ημερίδες, που θα προωθούν την πολιτισμική ανάπτυξη, όπως το β΄ επιστημονικό συμπόσιο για την ιστορία της πόλης, που έχει εξαγγείλει.

Η δημιουργία δημοτικής πινακοθήκης σύγχρονης τέχνης με έργα σύγχρονων καλλιτεχνών αλλά και των πρεβεζάνων δημιουργών θα δώσει μία παραπάνω πολιτιστική πνοή στην πόλη.

Η δημιουργία Μουσείου, ή αιθουσών, για τη ζωή και το έργο του μεγάλου πρεβεζάνου γελοιογράφου Αλή Ντίνο, αλλά και για τη ζωή, το έργο και το θάνατο του μεγάλου ποιητή Κ. Καρυωτάκη (βλ. σχετικά εφημερίδα Φόρουμ, φ.17, Απρίλιος 2009), είναι ικανή να αποτελέσει μία ακόμη πτυχή στην ανάπτυξη της πόλης και την αφύπνιση των πολιτών.

Η ίδρυση Μουσείου Εθνικής Αντίστασης και Ιστορικής Μνήμης είναι επιβεβλημένη, αφού διασώζει τη μνήμη και διαδραματίζει το διδακτικό ρόλο που θα ’πρεπε στις νέες γενιές. Είναι ανάγκη να πάρει σήμερα σάρκα και οστά. Αυτό είναι αναγκαίο να γίνει, αφού στην περιοχή μας έχουμε τα γεγονότα της Παργινόσκαλας και έντονη ανάπτυξη της Εθνικής Αντίστασης.

Το κείμενο αυτό αποτελεί ένα πυκνό κείμενο με προτάσεις που θα μπορούσαν να υιοθετηθούν τόσο από τη δημοτική αρχή όσο και από τους αρμόδιους πολιτισμικούς φορείς.

Απόστολος Σπ. Παπαδημητρίου

αρχαιολόγος, μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων

Οι ποδηλάτες πήραν μπροστά!

Στο προηγούμενο φύλλο γράψαμε για τη συμμετοχή τής Κίνησης Φίλων τού Ποδήλατου της Πρέβεζας στις ποδηλατικές πορείες διαμαρτυρίας, που έγιναν τις 10 Μαΐου σε πάνω από τριάντα πόλεις τής Ελλάδας, και δημοσιεύσαμε τη “διακήρυξη αρχών” της. Οι ποδηλάτες δε σταμάτησαν σ’ αυτό. Στις 28 Μαΐου το βράδυ πάνω από 100 απ’ αυτούς έκαναν ποδηλατάδα στους εγκεκριμένους από την κυκλοφοριακή μελέτη τού 2005 ποδηλατόδρομους της πόλης, θέλοντας να απαιτήσουν την υλοποίηση της μελέτης και να δηλώσουν ότι σκοπεύουν να τους χρησιμοποιούν. Η εικόνα τής παραλίας και της λεωφόρου Ειρήνης γεμάτης ποδηλάτες και πεζούς ήταν εντυπωσιακή.

Και συνεχίζουν. Για τις 28 Ιουνίου οργανώνουν εσπερινή ποδηλατάδα ώς τη Νικόπολη, με τη συνοδεία αρχαιολόγων τής ΛΓ΄ Εφορίας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Πρέβεζας – Άρτας, που πρόθυμα δέχτηκαν να τους ξεναγήσουν στους αρχαιολογικούς χώρους. Μια θαυμάσια ιδέα, που της αξίζει η επιβράβευση με τη μαζική συμμετοχή. Προτίθενται, ακόμη, να υποβάλουν στο Δήμο υπόμνημα για τη σταδιακή υλοποίηση του εγκεκριμένου δικτύου ποδηλατοδρόμων τής πόλης και το σχεδιασμό άλλων προς την περιφέρεια του Δήμου.

Καθώς δήλωσαν οι ίδιοι, με απλές κινήσεις μπορούμε να βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας.

Μ.Μ.

Για τους δημόσιους χώρους στην πόλη μας

Σε πρόσφατη ημερίδα που διοργάνωσε η παράταξη της Δημοτικής Αλλαγής της Άρτας στην αίθουσα Σκουφάς μίλησε και ο δήμαρχος Πρέβεζας. Το θέμα της ημερίδας ήταν οι δημόσιοι χώροι, η προστασία και η ανάδειξή τους. Σε άλλο σημείο του φύλλου μας δημοσιεύουμε σχετικό δελτίο τύπου της παράταξης.

Δεν ξέρω εάν έπεισε το ακροατήριο ο κ. Κλάπας. Όποιος δεν πείσθηκε ας έρθει μια βόλτα στην Πρέβεζα και θα το δει “ιδίοις όμασι”.

Εδώ τα πεζοδρόμια, είναι πάντα ελεύθερα, από εμπορεύματα, αυτοκίνητα ή ακόμη και μόνιμες κατασκευές και επεκτάσεις καταστημάτων. Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι ο κ. δήμαρχος παρέβη την παλιά του διακηρυγμένη αρχή ότι «εγώ δεν πειράζω επαγγελματίες». Τους έχει αλλάξει τα φώτα και φυσικά υπέρ του ελεύθερου δημόσιου χώρου. Υπέρ των πεζών, αναπήρων, κλπ μειονοτήτων.

Λακκούβες δεν υπάρχουν στους δρόμους, ούτε τα νερά λιμνάζουν – μετατρέποντας την πόλη σε Φινλανδία ακόμη και Βενετία – όπως … αλλού.

Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι οι πεζοί διαβαίνουν ήσυχοι την πόλη ακόμη και σε περίπτωση βαριάς βροχόπτωσης.

Δεν μιλάμε βέβαια για τους – τελευταίου τύπου – ισόπεδους ποδηλατοδρόμους που πρόσφατα μπαίνουν σε λειτουργία. Τα αυτοκίνητα ούτε που τους πλησιάζουν. Έτσι σιγά-σιγά η πόλη έχει αρχίσει και γεμίζει ποδήλατα και ευτυχισμένους ποδηλάτες οι οποίοι – και με την βοήθεια της ποδηλατούσας δημοτικής αστυνομίας – εκτοπίζουν οριστικά το αυτοκίνητο από την πόλη. Σίγουρα όσα είπε ο καθηγητής Βλαστός στην σχετική ημερίδα έπιασαν τόπο. Για το τελευταίο μπορείτε να διαβάσετε σχετικά και το άρθρο του Μ. Μπάλκου, στο προηγούμενο φύλλο μας, άσχετα αν ο αρθρογράφος γκρινιάζει νομίζοντας ότι συμβαίνει το αντίθετο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα νέου ποδηλατοδρόμου είναι η παρακάτω φωτογραφία:

ΔιΠ

Για τον κινηματογράφο στην Πρέβεζα

Έχει μπει ο Δεκέμβρης κι ακόμη περιμένουμε να αρχίσει να λειτουργεί ο Δημοτικός κινηματογράφος Θεοφάνειος. Χαρήκαμε που είδαμε την αίθουσα να ανακαινίζεται μετά από πολλά χρόνια και πράγματι έγινε πολύ όμορφη. Αλλά τι κρίμα, δεν βλέπουμε να λειτουργεί ως κινηματογράφος όπως πριν. Γιατί; Τι συμβαίνει;

Μια πόλη σαν την Πρέβεζα δεν έχει και πολλές διεξόδους ψυχαγωγίας. Ένας κινηματογράφος είναι απολύτως αναγκαίος για την πολιτιστική ζωή του τόπου μας. Στην γειτονική μας Λευκάδα λειτουργεί καθημερινά δημοτικός κινηματογράφος και η κινηματογραφική λέσχη έχει προβολές κάθε Τρίτη. Η δική μας κινηματογραφική λέσχη τι κάνει; Γιατί δεν δραστηριοποιείται; Την άνοιξη στην Πρέβεζα είχε διοργανωθεί συνέδριο  σκηνοθετών και ήμασταν περήφανοι γι’αυτό. Τα συνέδρια προφανώς δεν αρκούν αν δεν υπάρχει μια συνέχεια στην πράξη. Θα μας πουν δεν υπάρχει το ενδιαφέρον του κοινού, γι αυτό είναι ασύμφορη η λειτουργία του κινηματογράφου. Μα φυσικά πώς να υπάρξει ενδιαφέρον όταν μέχρι τώρα οι συνθήκες λειτουργίας του ήταν άθλιες; Καθίσματα σχισμένα, σχεδόν διαλυμένα, ακουστική χάλια, ανύπαρκτο πρόγραμμα ταινιών, ελλιπής  ενημέρωση για τις προβολές, οι διαφημιστικές αφίσες χωρίς εμφανή χώρο ανάρτησης κλπ.

Με τέτοιες συνθήκες πώς να κινηθεί το ενδιαφέρον του κοινού και ειδικά των νέων ανθρώπων;

Ας προσπαθήσουν οι υπεύθυνοι να κάνουν πιο ελκυστική την προσέλευση του κόσμου. Ήδη το πρώτο βήμα έγινε με την ανακαίνιση της αίθουσας. Ας συνεχίσουν με την σωστή προβολή και ενημέρωση του κόσμου.

Ή μήπως θα πρέπει να περιμένουμε να τελειώσει η Όαση, το μέγαρο με τις ορθομαρμαρώσεις; (αλήθεια δεν υπάρχουν και άλλα υλικά πιο απλά και φθηνά την σημερινή εποχή για σύγχρονες κατασκευές;).

Μέχρι τότε ας λειτουργήσει η Θεοφάνειος απλά με μια καλή ενημέρωση του κοινού.

Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι πάντα κερδοφόρα επιχείρηση. Είναι κύρια προσφορά στον τόπο μας.

Ε.Γ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΗΜΟΥ ΠΡΕΒΕΖΑΣ & ΦΟΡΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΚΕΡΑΙΩΝ ΚΙΝΗΤΗΣ ΤΗΛΕΦΩΝΙΑΣ

Κατά την συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Πρέβεζας που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 20/2/2008 , παρουσία πολιτών και Φορέων της πόλης μας , ΟΜΟΦΩΝΑ αποφασίστηκε η έκδοση  του κάτωθι ψηφίσματος  για την λειτουργία  των κεραιών κινητής τηλεφωνίας.

ΨΗΦΙΣΜΑ

Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Πρέβεζας, εκφράζει την βαθιά μας ανησυχία για τις συνέπειες των  κεραιών κινητής  τηλεφωνίας στην υγεία των πολιτών.

Καθώς η κινητή τηλεφωνία έχει εμφανιστεί μόλις την τελευταία δεκαετία  και η επιστημονική κοινότητα δεν μπορεί ακόμη να εξάγει τεκμηριωμένα συμπεράσματα  όσον αφορά τις επιβλαβείς συνέπειες τις ακτινοβολίας των κεραιών κινητής τηλεφωνίας , ζητάμε από το Κράτος να λειτουργήσει βάσει της αρχής προφύλαξης από ενδεχόμενο κίνδυνο και να προστατεύσει την υγεία των πολιτών.

Μέχρι να αποδειχτεί ότι οι κεραίες είναι ακίνδυνες , για να μην συμμετέχουμε σε ένα πείραμα τα αποτελέσματα του οποίου θα μάθουμε σε 20 χρόνια , το μόνο ασφαλές όριο  ακτινοβολίας είναι αυτό που τείνει στο μηδέν.

Με δεδομένο ότι οι εταιρείες  κινητής τηλεφωνίας – οικονομικοί κολοσσοί πια- χρηματοδοτούν έρευνες για την απόδειξη της ΜΗ επικινδυνότητας της ακτινοβολίας  των κεραιών, θεωρούμε υποχρέωση του Κράτους να αναθέσει και να χρηματοδοτήσει την εκπόνηση αξιόπιστων  μελετών στην Πανεπιστημιακή Κοινότητα.

Παρά το γεγονός ότι εκατοντάδες πολίτες κινητοποιούνται και απομακρύνουν τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας  στις γειτονιές τους , κάνοντας στην ουσία αυτό που δεν κάνει το κράτος, θεωρούμε ότι το κράτος είναι εκείνο που οφείλει άμεσα να πάρει μέτρα για την προφύλαξη της υγείας των πολιτών.

Δεν ζητάμε την κατάργηση της κινητής τηλεφωνίας . Ζητάμε όμως τον δραστικό περιορισμό  της εγκατάστασης κεραιών κινητής τηλεφωνίας  και την δημιουργία αυστηρών ελεγκτικών μηχανισμών με την συμμετοχή των πολιτών.

Ζητάμε από το Κράτος  να κάνει εμπεριστατωμένη καμπάνια ενημέρωσης του κοινού για τους κινδύνους από την χρήση του κινητού , όπως κάνει π.χ. για το τσιγάρο.

Ζητάμε να απαγορευτεί στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας να προπαγανδίζουν την εγκατάλειψη της σταθερής τηλεφωνίας , αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην δημόσια υγεία , καθώς και να υπάρχει  υποχρεωτικό κοινωνικό μήνυμα  για τις συνέπειες από την χρήση  κινητών μετά από κάθε διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας.

Ζητάμε αλλαγή του νομικού πλαισίου (Νόμος 3431/2006) , ώστε να επιτευχθούν τα εξής:

1.    Επανασχεδιασμός του δικτύου κεραιών βάσει μελέτης έτσι ώστε  να ελαχιστοποιηθεί η έκθεση του κοινού στην ακτινοβολία με στόχο πάντα το μηδέν.

2.    Ενιαίο δίκτυο κεραιών για όλες τις εταιρείες. Να μην είναι η κάλυψη πεδίο ανταγωνισμού.

3.    Πλήρης καταγραφή των υπαρχουσών κεραιών κινητής τηλεφωνίας, σε αρχείο προσβάσιμο σε κάθε πολίτη.

4.    Δημιουργία ανεξάρτητων μηχανισμών αιφνιδιαστικών ελέγχων , με συμμετοχή του Υπουργείου Υγείας και πολιτών από την κάθε περιοχή .

5.    Άμεση απομάκρυνση- εντός εβδομάδας- μετά από καταγγελία , κάθε εντελώς ή μερικώς παράνομης κεραίας.

6.    Αξιοποίηση επιστημόνων με γνώση  του αντικειμένου  των βιολογικών επιπτώσεων  της ακτινοβολίας  και συμμετοχή τους στα όργανα λήψης  αποφάσεων για την εγκατάσταση των κεραιών. Έλεγχος της σωστής λειτουργίας του δικτύου  με ανεξάρτητες μετρήσεις  (όχι μόνο από την Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας [Ε.Ε.Α.Ε.] , η οποία ασχολείται με θέματα ραδιενέργειας).

7.    Απαγόρευση εγκατάστασης κεραιών  σε απόσταση μικρότερη των 300 μέτρων  από σχολεία ή άλλους χώρους συνάντησης κοινού.

8.    Απαγόρευση καμουφλαρίσματος των κεραιών. Οι κεραίες να είναι ευδιάκριτες και με  σήμανση.

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΗ-ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΖΩΗ 2

Α). Στο προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στο κοινόχρηστο πράσινο που έχει χαθεί από τις Ελληνικές πόλεις, στη στρεβλή ανάπτυξη των πόλεων, αφού ακόμα και σήμερα όλα στην Ελλάδα σχεδιάζονται με όρους «οικονομίας» και όχι όρους κοινωνίας.
Στους σύγχρονους σχεδιασμούς των πόλεων έχει θεσπισθεί ο όρος της «Περιβαλλοντικής πολεοδόμησης». Στη χώρα μας αυτό είναι απαγορευτικό γιατί σημαίνει «μεγάλες θυσίες» για τους ιδιοκτήτες όσον αφορά την εισφορά σε γη , η οποία Ελληνική γη από το 1960 και μετά, αποτελεί τη παχιά αγελάδα της οικονομίας ,και η εκποίησή της, την πιο εύκολη και χωρίς κόπο εκποίηση της ζωής μας.
Η λογική αυτή όμως είναι ένας φαύλος κύκλος που από τη μία ο πολίτης ζητάει περισσότερη δόμηση με λιγότερο κοινόχρηστο χώρο, καθόσον αυτό θα του αποφέρει περισσότερα κέρδη, από την άλλη όμως  κανείς δεν σκέφτεται την αυτονόητη περιβαλλοντική υποβάθμιση που θα ρίξει την αξία της γης και το αποτέλεσμα που θα απομείνει είναι :
Τα ίδια οικονομικά οφέλη  του οικοπεδούχου σε πιο υποβαθμισμένο όμως περιβάλλον.
Και για να καταλαβαινόμαστε, η Κηφισιά  π.χ. έχει πολύ μεγαλύτερη αξία γης  από το Παγκράτι, όχι λόγω των ακριβών κατασκευών, αλλά λόγω του Περιβάλλοντος χώρου και του πρασίνου (κοινόχρηστου και ιδιωτικού).

Και οι καημένοι οι πολιτικοί  των μεγάλων κομμάτων που αφουγκράζονται άμεσα τις ανάγκες του λαού και των επιχειρηματιών, που κατά παράδοξο τρόπο εδώ ταυτίζονται, κοντόφθαλμα νομοθετούν, επενδύοντας στο άμεσο κέρδος , σε βάρος της ποιότητας ζωής των πολιτών και των μελλοντικών γενεών. Αγνοούν τις εισηγήσεις των επιστημόνων θεωρώντας τους, πάντα υπερβολικούς και επικίνδυνους για το πολιτικό μέλλον τους αλλά και των κομμάτων τους. Έτσι λοιπόν από τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους επαναλαμβάνεται κατά πανομοιότυπο τρόπο η ίδια ιστορία. Ακυρώνεται  η πρώτη μελέτη για το σχέδιο πόλης των Αθηνών των ΚΛΕΑΝΘΗ-ΣΑΟΥΜΠΕΡΤ το 1833, γιατί η Αθήνα θα είχε μεγάλη έκταση και πολύ πράσινο που δεν χρειαζόταν κλπ,κλπ. Κατασκευάσθηκε εν συνεχεία η πόλη έκτρωμα, όπου ο μέσος όρος  των ελεύθερων χώρων ανά κάτοικο είναι 2,8 μ2 (Πηγή Ι.Στεφάνου 1977-Δραστηριότητες Ελεύθερου χρόνου, ΕΜΠ).
Σε αντιγραφή του μοντέλου των Αθηνών, όλες οι Ελληνικές πόλεις έχουν την ίδια αναλογία πρασίνου (3μ2/κατοικο), το ίδιο φυσικά και η Πρέβεζα και οι λοιπές πόλεις του Νομού μας.
Για να δούμε λοιπόν τι συμβαίνει στις λοιπές αναπτυγμένες Ευρωπαϊκές πόλεις, όσον αφορά τους κοινόχρηστους χώρους και θα βγάλουμε πολύ εύκολα τα συμπεράσματά μας. Βερολίνο       23,8  μ2/κατοικο (αρχές 10ετίας του 1980)
Αμβούργο     37,8μ2/κατ                  >>
Μόναχο         28,7μ2/κατ                  >>
Ρώμη               9μ2/κατ       (1960)
Βιέννη             25μ2/κατ          >>
Λονδίνο             9μ2/κατ          >>
Ουάσιγκτον     50μ2/κατ          >>
(Πηγή Αραβαντινός Α–Κοσμάκη Π, 1988-Υπαίθριοι χώροι στην πόλη, ΕΜΠ).
Με δεδομένο  ότι και στην αναθεώρηση του ΓΠΣ Πρέβεζας, Φαναρίου, Φιλιπιάδας, Πάργας  ο στόχος είναι τα 8μ2/κάτοικο θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι στην Ελλάδα εφόσον δεν αλλάξουν οι προδιαγραφές σχεδιασμού των πόλεων από το ΥΠΕΧΩΔΕ,  πόλεις τύπου Ευρώπης  δεν θα δούμε ποτέ.
Οι υπεύθυνοι για το κατάντημα των Ελληνικών πόλεων μάλλον έχουν αρχίσει να  φαίνονται. Οι ευθύνες όμως βαρύνουν όλους.
Β). Ένα άλλο θέμα που έχει κατά την άποψη μου μεγάλο οικονομικό και περιβαλλοντικό ενδιαφέρον είναι η γεωργική γη του κάμπου της Πρέβεζας.
Ο κάμπος της Πρέβεζας  λόγω της χωροθέτησής του, που βρέχεται από Ανατολή, Δύση και Νότο από το Ιόνιο πέλαγος και τον Αμβρακικό , της χλωρίδας  του, του αιωνόβιου ελαιώνα, της ηλιοφάνειας κλπ έχει δημιουργήσει συνθήκες «μικροκλίματος» πολύ προνομιούχες για την γεωργία,  καθιστώντας την περιοχή αυτή μετά τη Κρήτη και την Αργολίδα την σημαντικότερη ζώνη κηπευτικών προϊόντων και όχι μόνο.
Παρά τις επανηλλειμένες παρεμβάσεις από επιστημονικούς κύκλους για την προστασία  αυτού του μικροκλίματος και κατά συνέπεια του θησαυρού αυτού για την οικονομία της περιοχής μας, ο « κάμπος της  Πρέβεζας» υποβαθμίζεται και  χάνεται.
Χάνεται γιατί κατά πρώτον η οικοπεδοποίηση του κάμπου γέννησε  διάσπαρτα και στα 15000 στρέμματα κατοικίες (μία ή και δύο ανά 4 στρέμματα).

Χάνεται γιατί ο  αιωνόβιος ελαιώνας έχει αποψιλωθεί, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα νομοθετικής προστασίας του, συνεισφέροντας φυσικά και στην υποβάθμιση του κλίματος.
Χάνεται γιατί οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί νόμιμοι ή από το παράθυρο, χτίζουν εκτός της πόλης  νέους οικισμούς.
Xάνεται γιατί εγκαταλείφθηκε από όλους η κατασκευή του έργου «άρδευσης του Ελαιώνα Πρεβεζας» , και αργά ή γρήγορα, κάποτε οι γεωτρήσεις θα στερέψουν. Άραγε πόσο εύκολα ξεχάστηκε το 1.500.000 Ευρώ (σε δραχμές) που ξοδεύτηκαν το 1990 για την Οριστική μελέτη εφαρμογής του παραπάνω έργου;
Η γεωργική γη όμως που πωλείται για οικιστική χρήση, παύει οριστικά να είναι παραγωγική, τα οικονομικά οφέλη της πώλησης, εφάπαξ εισπράττονται και εφάπαξ τελειώνουν, το πλεονέκτημα  όμως για την γεωργική ανάπτυξη χάνεται για πάντα.
Και να μην ξεχνάμε ότι τα  γεωργικά προϊόντα  της ζώνης του κάμπου Πρέβεζας δεν είναι δυνατόν να παραχθούν ανταγωνιστικά ούτε στον κάμπο Λούρου, ούτε στον κάμπο Άρτας, Αιτωλ/νίας κλπ.
Η απαξίωση όμως της γεωργικής γης και η μετατροπή της σε φτηνή αστική, ειδικά στη περίπτωση της Πρέβεζας δεν μπορεί παρά να γυρίσει «μπούμερανγκ» στην τοπική οικονομία (γεωργική), το μέλλον της οποίας έχει μάλλον κριθεί οριστικά .
Δυστυχώς δεν μπορούμε να καταλάβουμε την Ελληνική Βουλή, που για 200 χρόνια περίπου νομοθετεί , γιατί ποτέ δεν μπαίνει στην ουσία της Ανάπτυξης.
Γιατί άραγε τα απλά συμπεράσματα, και η κοινή λογική απαξιώνονται και η κοινωνία μας ανακυκλώνεται στα ίδια και τα ίδια.

Κανιώρης Σπύρος
Πρόεδρος της ΝΕ Πρέβεζας του ΤΕΕ

Η (οι) κεραία (-ες) και ο κ. Δήμαρχος (!!!)

Με κάλεσμα του ο κ. δήμαρχος Πρέβεζας προς τους πολίτες – δημότες άνοιξε το μεγάλο θέμα των κεραιών της κινητής τηλεφωνίας που είναι εγκαταστημένες μέσα στον οικιστικό ιστό της πόλης. Ένα πολύ θετικό αρχικά βήμα από την πλευρά του Δήμου.
Η πλειονότητα των ανεξάρτητων επιστημονικών μελετών έχει αποδείξει ότι οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας είναι επικίνδυνες για την ανθρώπινη υγεία (υπαίτιες για καρκινογενέσεις ή και καρκίνους του νευρικού και του εγκεφάλου) σε μεγάλο ποσοστό. Η δε απόσταση από αυτές παίζει μεγάλο ρόλο. Οι ανεξάρτητες μελέτες (όχι αυτές που έχουν παραγγελθεί από τις εταιρείες) δίνουν μια απόσταση ασφαλείας 100-150 μέτρα. Πληροφορίες αναφέρουν ότι στα γειτονικά των κεραιών κτήματα στον Κούκο έχει εξαφανιστεί κάθε είδους άγριας ζωής (αρουραίοι κλπ.). Μπορούμε δε να σκεφτούμε πόσο πιο επικίνδυνες είναι για τους ευαίσθητους εγκεφάλους των μικρών παιδιών. Να επισημάνουμε εδώ ότι η κεραία δεν απέχει από το νηπιαγωγείο περισσότερο από 20 μέτρα. Ήδη πολλοί γονείς αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους εκεί.
Κάλεσε τους πολίτες λοιπόν ο κ. δήμαρχος να διαμαρτυρηθούν και να στηρίξουν τις ενέργειες του ώστε να απομακρυνθούν οι κεραίες (τρεις τον αριθμό) που έχουν εγκατασταθεί σε ιδιόκτητη οικοδομή (με το αντίστοιχο τίμημα φυσικά προς τον ιδιοκτήτη) δίπλα από το 8ο νηπιαγωγείο του Δήμου στην περιοχή πίσω από το νοσοκομείο. Και πολύ καλά έκανε. Στο τέλος του καλέσματος έγραφε , ελάτε να γκρεμίσουμε την κεραία. (!!!).
Αντί αυτού βέβαια αρκετοί από όσους συγκεντρώθηκαν (και ήταν αρκετοί) έφυγαν με μια πικρή γεύση απογοήτευσης. Αντί να πέσουν οι κεραίες – όπως έλεγε το κάλεσμα – που είναι μεταμφιεσμένες σε καμινάδες (!!!) ο κ. Δήμαρχος μετά από κάποιες ομιλίες , δήλωσε ότι φεύγει αυτή τη στιγμή για να πάει στον κ. εισαγγελέα να υποβάλλει μήνυση γιατί οι κεραίες είναι παράνομες και δεν έχουν άδεια. (!!!) . Η συνέχεια λοιπόν δίνεται στα δικαστήρια με πιθανή (και επιθυμητή) απόφαση παύσης της λειτουργίας.
Μερικά από τα ερωτήματα που γεννήθηκαν είναι  :
–    εάν σύμφωνα με την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας οι κεραίες – όπως και κάθε κεραία – είναι ακίνδυνες (sic) γιατί φρόντισαν να τις μεταμφιέσουν σε καμινάδες με πελαργούς ;
–    γιατί ο κ. δήμαρχος και ο Δήμος δεν είχε υποβάλλει πριν μήνυση  , από την στιγμή που το πληροφορήθηκε και γιατί δεν το έχει κάνει για όλες τις κεραίες που είναι εγκαταστημένες στην πόλη ;
–    γιατί κάλεσε τον κόσμο σε συγκέντρωση με σκοπό το γκρέμισμα των κεραιών αφού δεν είχε σκοπό (ή δεν μπορούσε) να προβεί σε αυτή την ενέργεια  ;

Διονύσης Παπανίκος.