Το γενικό και το ειδικό

Gustav Klimt, Το δέντρο τής ζωής

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στο κέντρο των αναζητήσεων μεγάλου μέρους της πληττόμενης από τα νεοφιλελεύθερα, μνημονιακά μέτρα κοινωνίας, που βλέπει να καταρρέουν οι όποιες ελπίδες ή ανοχές υπήρξαν μετά τη δόση του Δεκεμβρίου, η οποία προπαγανδίστηκε καταιγιστικά από την εσωτερική κυβερνητική τρόικα και τους συνεταίρους του διαπλεκόμενου μηντιακού συστήματος. Αυτή η αναζωπύρωση των προσδοκιών προς το ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται από τμήματα της κοινωνίας και δυνάμεις της αριστεράς ως ευκαιρία για την “επιτάχυνση” των πολιτικών εξελίξεων. Έτσι προβάλλονται επιχειρήματα και διατυπώνονται προτροπές, σαν τα παρακάτω:

► «Τι συζητάμε για λεπτομέρειες της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, το ζήτημα είναι να συζητήσουμε για τα κεντρικά (από εκεί εξαρτώνται και οι λεπτομέρειες) και να μη γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ».

► «Ποτέ να μην πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, αν είναι να στρογγυλέψει τις θέσεις του. Να κρατήσει ένα 20%, να εδραιωθεί και, όταν είναι έτοιμος και το επιτρέψουν οι συνθήκες, κάνει το πέταγμα».

► «Τι κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας συζητάμε, κυβέρνηση αριστεράς πρέπει να λέμε, εκεί είναι το θέμα».

Ας δούμε, κάπως συνοπτικά, αναγκαστικά λόγω χώρου, αυτά τα επιχειρήματα.

“Να συζητάμε για τα κεντρικά’’

Δηλαδή, κατά τους φορείς αυτών των απόψεων, αφήνουμε ή υποτιμάμε συντριπτικά το πώς εκδηλώνονται σε τοπικό ή κλαδικό επίπεδο οι συνέπειες της κεντρικής (νεοφιλελεύθερης, μνημονιακής) πολιτικής και ασχολούμαστε αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά με την πολιτική και προγραμματική αντιπαράθεση, για τη γενική πολιτική της χώρας. Αυτό, από πρώτη ματιά, φαίνεται εύκολο και αποδοτικό, μάλιστα μας απαλλάσσει και από την ευθύνη για πολιτική γραμμή στο χώρο μας και βέβαια και από τη συμμετοχή μας στην επεξεργασία και τη συνδιαμόρφωση με άλλες δυνάμεις και την κοινωνία των απαντήσεων –για τα θέματα της πόλης, της επιδείνωσης των προϋποθέσεων πρόσβασης όλο και περισσότερων στην υγεία, στην παιδεία, στην πρόνοια, στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Η γραμμή της προνομιακής ενασχόλησης με τα κεντρικά, όταν υποτιμά και παραλείπει το καθήκον της άρθρωσης συγκεκριμένου πολιτικού λόγου και της έμπρακτης ανάληψης δράσεων, καταλήγει σε μια ανέξοδη πολιτική γενικολογία και μάλλον καλλιεργεί – υποτάσσεται, σε μια καθιερωμένη έτσι και αλλιώς πολιτική αντίληψη ανάθεσης (τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ).

Αντίθετα, η ενασχόληση –στο πλαίσιο της γενικής μας πολιτικής– με τα τοπικά κινήματα, δημιουργεί χώρους δημοκρατίας και συμμετοχής, ανοίγει πεδία δραστηριοποίησης των ριζοσπαστικοποιούμενων κοινωνικών δυνάμεων, εδραιώνει σχέσης συνεργασίας και εκτίμησης ευρύτερα με την κοινωνία, δημιουργεί δρόμους πολιτικοποίησης και ένταξης στο κίνημα.

Ασφαλώς θα μιλήσουμε και θα αναδείξουμε τη γενική πολιτική μας πρόταση, για ρήξη με την τρόικα, τα μνημόνια, για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Η γενική πολιτική θέση, όμως, πρέπει να υποστηρίζεται και να συγκεκριμενοποιείται από άμεσες, εμπράγματες πρωτοβουλίες: αντίστασης, θέσεων και κοινωνικής αλληλεγγύης, στην κλίμακα που όλοι μπορούν να συμμετέχουν. Και αυτό, όταν η κεντρική πολιτική μας γραμμή, δεν είναι το αδύνατο σημείο της πολιτικής μας, αλλά το ισχυρό, που αντιμετωπίζει με ταξική, διεθνιστική θέση το ζήτημα της σύγκρουσης με τις κυρίαρχες δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη, θέτοντας στόχους ανατροπής του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος και πρόταξης των συμφερόντων των εργαζομένων, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε ευρύτερο πλαίσιο. Η άλλη άποψη της αποχώρησης πριν τη μάχη –υποτιμώντας τους όρους δημιουργίας κινήματος και γιγάντωσης της ευρύτερης αλληλεγγύης, πρώτα απ’ όλα στο νότο της Ευρώπης, αλληλεγγύης με δυναμική ευρύτερων ρήξεων–, παρά το συγκρουσιακό βερμπαλισμό, δημιουργεί συνθήκες απομόνωσης του κινήματος ανατροπής, σε κάθε χώρα, δημιουργεί όρους ιδεολογικού και πολιτικού αποπροσανατολισμού του και ένταξης των προταγμάτων σε “εθνικούς” νομισματικούς ανταγωνισμούς μέσω των υποτιμήσεων, σαν λύση παραγωγικής ανασυγκρότησης και εξόδου από την κρίση.

Ας ανατρέξουμε στη διακήρυξη της Συνδιάκεψης (Δεκ. 2012) του ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της διαπραγμάτευσης:«… Ενδέχεται να διατυπωθούν κατά τη διαπραγμάτευση απειλές, ίσως και εκβιασμοί, περί διακοπής της χρηματοδότησης, περί εξόδου από το ευρώ, ίσως και άλλα. Αλλά, όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα που χρησιμοποιήσαμε “καμιά θυσία για το ευρώ”, απόλυτη προτεραιότητα για μάς είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι η υπαγωγή σε υποχρεώσεις, που άλλοι ανέλαβαν, υποθηκεύοντας τη χώρα.Κατά συνέπεια, δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο τε﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽υπυκνσι στα οποία δες διαθςςτττέτοιων απειλών ή εκβιασμών με ν με ﷽﷽﷽﷽﷽διαθόλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση. Είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει ανεπιφύλακτα».

“Να μη γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ’’

Δύσκολο, ιστορικά ανέφικτο, ακόμη και αν το ήθελε. Η κρίση και η συνακόλουθη καταστροφή των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, δεν αφήνει περιθώρια για πολιτικές που εξαγοράζουν τη συναίνεση των εργαζόμενων τάξεων μέσω παροχών και δανείων. Το σύστημα έχει αποφασίσει να τελειώνει με το κοινωνικό συμβόλαιο, προτάσσει το λευκό κινέζο εργαζόμενο, τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (εργασιακής σκλαβιάς), τις ιδιωτικοποιήσεις, τον αποκλειστικό ρόλο στην “παραγωγή πλούτου” στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, την “κάλυψη” των κοινωνικών αναγκών, για όσους “θα δύνανται”, από τον ιδιωτικό τομέα.

Η άλλη λύση, του ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει και καλεί σε κοινωνική δράση, για σταμάτημα εδώ της καταστροφής, για ενταφιασμό των μνημονίων, για λύση ευρωπαϊκή (γιατί δεν αφορά μόνο το “δικό μας έθνος”), λύση στο ζήτημα του χρέους και της ανάπτυξης, για παραγωγική ανασυγκρότηση, με κοινωνικό και οικολογικό πρόσημο, για την οικονομία των κοινωνικών αναγκών, για νέες μορφές συλλογικής οργάνωσης της παραγωγής, της διανομής και της κατανάλωσης.

“Να κρατήσουμε ένα ποσοστό 20%’’

Εδώ αυτή η άποψη, στην αγωνία βέβαια της μη ενσωμάτωσης, ξεχνάει ότι κανένα ποσοστό δεν έχουμε στο χέρι, στο τσεπάκι μας. Η εμπειρία του τελευταίου χρόνου έπρεπε να μας είχε διδάξει ότι “εκτοξευθήκαμε” από το 4% στο 27%, επειδή προβάλαμε ως δύναμη έξω από το κάδρο της φθοράς και της διαπλοκής, για την ανυποχώρητη πολιτική και κινηματική μας δράση, αλλά και επειδή προβάλαμε και εργαζόμαστε για άλλη διακυβέρνηση, με αποφασιστικό κυβερνητικό ρόλο στην αριστερά. Μια υποχώρηση από αυτό το στόχο μπορεί να προσγειώσει τη ριζοσπαστική αριστερά όχι στο ισχυρό 20%, αλλά κάπου εκεί κοντά στο 4%, που κινούμαστε επί χρόνια.

Μάλλον για την αριστερά δεν υπάρχει άλλος ρόλος, η κοινωνία δε μας το επιτρέπει: Ή θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες που δημιουργήσαμε ή θα προσγειωθούμε απότομα σε γνώριμες περιοχές, και το κενό εξουσίας –διεκδικούμενο από πολλούς– είναι πιθανό να τροφοδοτήσει μια νέα εκτίναξη της όλο και πιο απροκάλυπτα επιθετικής ακροδεξιάς.

“Τι κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας και λαϊκής ενότητας, κυβέρνηση Αριστεράς”

Μάλιστα, κυβέρνηση της Αριστεράς, με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Τι αποστολή θα έχει αυτή η κυβέρνηση, αν όχι να αναστρέψει την καταστροφή, να σταματήσει την ανθρωπιστική κρίση με τη λήψη άμεσων μέτρων σωτηρίας για την κοινωνία; Αλλά και γιατί όχι της πιο πλατιάς “λαϊκής ενότητας”, για τη “σωτηρία της κοινωνίας”; θέλουμε να προχωρήσουμε μόνοι μας; Μένουμε αδιάφοροι στη δυνατότητα να κάνουμε πιο πλατύ το μέτωπο και να ενταχθούν σ’ αυτό και άλλοι, έστω ασταθείς και προσωρινοί, σύμμαχοι; Να πάμε μόνο με το ΚΚΕ ή και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ∙ κι αν δεν πείθονται; Αλλά, αν η κοινωνική βάση της αριστεράς συσπειρώνεται στο στόχο για τη διεκδίκηση της αριστερής διακυβέρνησης, αυτό δεν είναι ένα ισχυρό μήνυμα, που δεν μπορούν “ατιμώρητα” να αγνοούν (όπως στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου) και οι ηγεσίες; Αφού η ζωή είναι δυναμική και η ταξική πάλη μπορεί να αναδιαμορφώνει τους πολιτικούς συσχετισμούς, γιατί θέλουμε να “φυλακίσουμε” από τώρα και με λεπτομερή σχέδια γραφείου, τη δυναμική των εξελίξεων;

“Η ιστορία μας χτυπάει την πόρτα”

Ανη ιστορία μας χτυπάει την πόρτα, μάλλον δεν το κάνει τυχαία· κι αυτό, όταν το θυμόμαστε, δεν το κάνουμε από αυταρέσκεια και έπαρση, αλλά επειδή μας δείχνει το δρόμο στον οποίο πρέπει να επιμείνουμε.

Γιατί, μέσα από τις αντιφάσεις μας, ξεπερνώντας τα όριά μας και διαμορφώνοντας συγκεκριμένη ταυτότητα, συναντηθήκαμε με τις ανάγκες της κοινωνίας και τα προτάγματα της πολιτικής συγκυρίας.

Γιατί δεν υποταχθήκαμε στις σειρήνες του κυβερνητισμού από τη μια και της αριστερής αυτοαναφορικότητας και του σεχταρισμού από την άλλη.

Γιατί προτάξαμε την ανάγκη και εργαστήκαμε για το αυτόνομο πολιτικό σχέδιο της ριζοσπαστικής αριστεράς, με βάση τις ανάγκες των πολλών.

Γιατί κατευθύναμε τις δυνάμεις στην ενότητα της αριστεράς και κάναμε πρακτικά βήματα προς αυτήν, που ενέπνεαν κι άλλους να κάνουν τα δικά τους βήματα.

Γιατί ενώνοντας τις δυνάμεις μας αποκτήσαμε αυτοπεποίθηση, κοιτάξαμε τις ανάγκες της κοινωνίας και μιλάμε πολιτικά με όρους κοινωνίας.

Γιατί μιλήσαμε για την αριστερή κυβέρνηση, μαζί με το λαό.

Γιατί δημιουργήσαμε προσδοκίες, πέρα από τα όρια της χώρας.

Γιατί δεν υποταχθήκαμε στην εθνική αναδίπλωση, είδαμε την υπερεθνική διάσταση της κρίσης, χτίσαμε και δημιουργούμε σχέσεις συνεργασίας με ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Γιατί θεωρούμε ότι τα σημαντικά, οι αδήριτες κοινωνικές ανάγκες, βρίσκονται μπροστά μας και οφείλουμε, οι δυνάμεις της αριστεράς, να ανταποκριθούμε με αλληλέγγυα ευθύνη.

Ηλίας Χάιδας

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για το φορολογικό σύστημα

Οι αλλεπάλληλες φορολογικές “μεταρρυθμίσεις” που εφαρμόστηκαν κατά καιρούς τα τελευταία χρόνια από διάφορες κυβερνήσεις του δικομματισμού έχουν τις παρακάτω διαχρονικές σταθερές:

• σχέση άμεσων-έμμεσων φόρων (44%-56% σήμερα) υπέρ των έμμεσων φόρων (ειδικά στα χρόνια του μνημονίου οι έμμεσοι φόροι αυξήθηκαν χωρίς ιστορικό προηγούμενο),

• όλο και δυσμενέστερη φορολόγηση των μισθωτών και των συνταξιούχων (στα χρόνια των μνημονίων φορολογούνται ακόμα και αυτοί που διαβιούν κάτω από το όριο φτώχειας),

• δημιουργία ενός πλέγματος φοροαπαλλαγών και χαριστικών εξαιρέσεων του μεγάλου πλούτου και ταυτόχρονα εκτεταμένη φοροδιαφυγή.

Η βασική κατεύθυνση της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σχετικά με το φορολογικό σύστημα είναι η εισαγωγή ενός συστήματος που θα είναι “σταθερό, ταξικά μεροληπτικό υπέρ των εργαζομένων, αναδιανεμητικό και δίκαιο…όπου κάθε πολίτης θα φορολογείται ανάλογα με το συνολικό πραγματικό του εισόδημα και τη φοροδοτική του ικανότητα».

Στα πλαίσια της εξειδίκευσης αυτής της βασικής κατεύθυνσης έγινε στις 4-3-2013 ημερίδα του τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του κόμματος με θέμα “Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος”, που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών.

Περιγράφοντας τους βασικούς άξονες της φορολογικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε πως χρειαζόμαστε «ένα φορολογικό σύστημα λειτουργικό, σταθερό, πιο αποτελεσματικό και προπαντός πιο δίκαιο». Υπογράμμισε πως η αφετηρία του πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για το φορολογικό σύστημα είναι η απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης μέσω της αναδιανεμητικής πολιτικής, λέγοντας πως «το φορολογικό σύστημα ασκεί αναδιανεμητική πολιτική».Επιπλέον ο Αλέξης Τσίπρας άσκησε σφοδρή κριτική στη θέση των νεοφιλελεύθερων οικονομικών και πολιτικών ελίτ περί διογκωμένων δημόσιων δαπανών του ελληνικού κράτους, επισημαίνοντας πως ο κυρίαρχος πολιτικός και οικονομικός λόγος εμφανίζει συστηματικά το δημοσιονομικό πρόβλημα στην Ελλάδα ως πρόβλημα υπερβολικών δαπανών. Στην πραγματικότητα όμως οι δημόσιες δαπάνες είναι χαμηλότερες από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ τα έσοδα είναι λιγότερα επίσης (Τσακαλώτος-Λάσκος). Άρα, το πρόβλημα των ελλειμμάτων στη χώρα μας είναι μια ταξικά μεροληπτική υπέρ της ολιγαρχίας πολιτική υστέρησης των εσόδων της χώρας (λίστα Λαγκάρντ) και όχι οι δημόσιες δαπάνες.

Οι συγκεκριμένες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Πρώτα απ’ όλα ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά σε προτάσεις για άμεση ανακούφιση των πολιτών, με κατάργηση όλων των άδικων και κοινωνικά βάρβαρων μνημονιακών χαρατσιών, όπως του ΕΕΤΗΔΕ (γνωστό ως χαράτσι της ΔΕΗ), της εισφοράς “αλληλεγγύης”, αλλά και προστασία των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων από χρέη στην εφορία.

Ειδικότερα οι βασικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι οι εξής:

Περιουσιολόγιο

Προτείνεται η δημιουργία πλήρους εικόνας κάθε περιουσιακού στοιχείου του φορολογούμενου. Στο Περιουσιολόγιο θα καταγράφεται η αξία της ακίνητης και κινητής περιουσίας των φορολογουμένων στο εσωτερικό και εξωτερικό.

Ανατροπές στη φορολογική κλίμακα

Όσο για τη φορολογική κλίμακα, προτείνεται:

–Φορολόγηση κάθε πηγής εισοδήματος με την ίδια φορολογική κλίμακα, με προοδευτικά αυξανόμενους συντελεστές, αλλά και ελάφρυνση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.

–Όλα τα εισοδήματα των φυσικών προσώπων, ανεξαρτήτως πηγής, φορολογούνται με την ίδια κλίμακα.

–Η φορολογική κλίμακα πρέπει να διαθέτει περισσότερα κλιμάκια προκειμένου να αποκατασταθεί η προοδευτικότητα της φορολογίας.

–Ατομικό αφορολόγητο όριο το εκάστοτε όριο φτώχειας, που προσδιορίζεται σήμερα στις 12.000 ευρώ με προσαύξηση κατά 2.000 ευρώ για το πρώτο και το δεύτερο παιδί και 3.000 ευρώ για κάθε επόμενο.

–Ποσοστό των δαπανών διαβίωσης των φορολογουμένων (που αναγνωρίζονται στη φορολογία φυσικών προσώπων) αφαιρούνται από το φόρο και όχι από το εισόδημα (η αφαίρεση δαπανών από το εισόδημα ευνοεί τα μεγάλα εισοδήματα)

Επιχειρήσεις

Για τη φορολογία επιχειρήσεων ο βασικός στόχος είναι η αύξηση των εσόδων από επιχειρηματική δραστηριότητα προκειμένου τα έσοδα από αυτή την κατηγορία φόρων να προσεγγίσουν τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο. Σύμφωνα με το ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μεγάλη απόκλιση στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρωζώνη, άρα χάνονται σημαντικά έσοδα από τις μεγάλες επιχειρήσεις. (Σύμφωνα με τον Προϋπολογισμό του 2013 τα έσοδα από Νομικά Πρόσωπα θα κινηθούν στα 1,6 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 0,8% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι 2,3% του ΑΕΠ.)

Μείωση ΦΠΑ

Για τους έμμεσους φόρους, σκοπός είναι η σταδιακή μείωσή τους, με πρωταρχικά ζητούμενα:

– Μείωση του ανώτατου συντελεστή ΦΠΑ 23%.

– Χαμηλός συντελεστής ΦΠΑ για τα βασικά είδη διατροφής (ψωμί, γάλα, ζυμαρικά κ.λπ.), της εστίασης, των παιδικών τροφών, των ειδών προσωπικής ανάγκης των ατόμων με αναπηρία, των προϊόντων πολιτισμού και γνώσης και των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.

– Ειδική φορολογία στα είδη και τις υπηρεσίες πολυτελούς διαβίωσης – κατανάλωσης. Θέσπιση φόρου επιδεικτικής κατανάλωσης (σκάφη αναψυχής, αεροσκάφη, ελικόπτερα, πισίνες, αυτοκίνητα μεγάλης ιπποδύναμης ή αρχικής εμπορικής αξίας κ.λπ.).

Ακίνητα

Στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνεται ακόμη Φόρος Μεγάλης Περιουσίας με ατομικό αφορολόγητο όριο τις 300.000 ευρώ ανά άτομο και προοδευτική κλίμακα πάνω από αυτό, ο οποίος θα συνεπικουρείται από την κατάργηση των φοροαπαλλαγών και των προνομιακών καθεστώτων του μεγάλου πλούτου. Ο συγκεκριμένος φόρος θα υπολογίζεται με βάση τα στοιχεία του περιουσιολογίου, στα οποία θα περιλαμβάνονται η κατοχή κτηρίων, οικοπέδων, γαιών, έργων τέχνης, καταθέσεων τραπεζών, επενδυτικών προϊόντων και συμμετοχών σε εταιρείες. Επιπλέον τίθεται πρόταση για εφαρμογή ενός φόρου μεταβίβασης ακινήτων, κληρονομιάς και δωρεών με πολύ υψηλά όρια, ώστε να πιάνει μόνον τους πλουσίους.

Φορολογικοί μηχανισμοί

Οποιοδήποτε φορολογικό σύστημα για να σταθεί χρειάζεται τους αντίστοιχους μηχανισμούς. Γι’ αυτό προτείνεται, ο καθολικός ηλεκτρονικός έλεγχος, επικέντρωση του ΣΔΟΕ στα δύσκολα θέματα της φοροδιαφυγής, όπως οι ενδοομιλικές συναλλαγές και το λαθρεμπόριο καυσίμων, και λήψη μέτρων προκειμένου να μην καταλήγουν στη δικαιοσύνη μαζικά οι φορολογικές υποθέσεις, όπως συμβαίνει σήμερα, με αποτέλεσμα την καθυστέρηση των εισπράξεων.

Ακόμα, προτείνεται ρύθμιση οφειλών για όσους έχουν υποστεί εξάντληση της φοροδοτικής τους δυνατότητας εξαιτίας της πληθώρας των φόρων που έχουν επιβληθεί και αφορά ανέργους, μισθωτούς – συνταξιούχους με χαμηλά εισοδήματα, μικρομεσαίους και αυτοαπασχολούμενους. Πρόκειται για καθορισμό ανώτατου ορίου για μηνιαία καταβολή χρεών στην εφορία. Το όριο αυτό θα είναι ποσοστό στο καθαρό οικογενειακό εισόδημα που απομένει, αν αφαιρεθούν στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας (ή ποσό ενοικίου) και ιατρικά έξοδα για σοβαρές ασθένειες. Το ποσοστό υπολογίζεται με βάση κλίμακα η οποία (ενδεικτικά) είναι για κάθε φορολογούμενο:

Τα χρέη στα οποία δεν αντιστοιχεί μηνιαία δόση καταβολής (λόγω του ύψους των εισοδημάτων) δεν διαγράφονται, αλλά παγώνουν (δεν προστίθενται προσαυξήσεις ούτε λαμβάνει οποιοδήποτε μέτρο είσπραξης η εφορία), μέχρι οι υπόχρεοι να βρεθούν σε οικονομική κατάσταση, η οποία θα τους επιτρέπει τη σταδιακή, έστω, εξόφλησή τους.

(Επιμέλεια: Αντώνης Κυνηγός. Βασική πηγή του άρθρου η εφημερίδα “Η Αυγή”)

Η αποδόμηση της κυρίαρχης αφήγησης για την κρίση

Του Χριστόφορου Παπαδόπουλου

[Η “Ατραπός του βιβλίου” παρουσίασε στις 16 Φεβρουαρίου στην Πρέβεζα, στην Οικία Αθανασιάδη, το βιβλίο των Χρήστου Λάσκου και Ευκλείδη Τσακαλώτου “22 πράγματα που μας λένε για την ελληνική κρίση και δεν είναι έτσι”. Μίλησαν οι συγγραφείς και ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος, μέλος τής Πολιτικής Γραμματείας τού Συ.Ριζ.Α., υπεύθυνος πολιτισμού. Το κείμενο που ακολουθεί είναι η ομιλία του.]

 Το “22 πράγματα που μας λένε για την ελληνική κρίση και δεν είναι έτσι”, των Χρήστου Λάσκου και Ευκλείδη Τσακαλώτου, εκδόθηκε τον Νοέμβριο 2012 από τις εκδόσεις ΚΨΜ, και γράφτηκε, όπως μας εξομολογήθηκαν οι συγγραφείς στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, εν θερμώ: τους πρώτους μήνες του ίδιου έτους, κατά τη διάρκεια μεγάλων απεργιών και διαδηλώσεων, με το κίνημα των Πλατειών σε ανάταση, με οξεία πολιτική αντιπαράθεση, που οδήγησε σε 2 εκλογικές αναμετρήσεις και την ανάδυση ενός αριστερού, ριζοσπαστικού κοινωνικού ρεύματος, το οποίο απογείωσε τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, καθιστώντας τον αξιωματική αντιπολίτευση με ποσοστά παράδοξα όχι μόνο για την ελληνική πραγματικότητα, αλλά και για την ευρωπαϊκή, τουλάχιστον. Οι συγγραφείς δεν ήταν θεατές σε αυτή την κοινωνική έκρηξη, αντιθέτως. Ούτε επέλεξαν τον ρόλο του πολιτικού αναλυτή, αν και αρθρογράφησαν συστηματικά καθ’ όλη την περίοδο –το κάνουν ακόμα και σήμερα, αναλύοντας και ερμηνεύοντας τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Ήταν παρόντες. Παρόντες είναι και σήμερα, βουλευτής ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, κεντρικό πολιτικό στέλεχος του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ ο Χρήστος Λάσκος, παρόντες όχι μόνο στην κεντρική πολιτική σκηνή και στη δημόσια σφαίρα των ιδεών, αλλά στην ίδια την πραγματική πολιτική δράση. Διανοούμενοι και ενεργά πολιτικά στελέχη, οργανικοί διανοούμενοι όπως τους λέγαμε παλιά. Ενδεχομένως να αποτελεί ιστορικό παράδοξο, σίγουρα είναι κόντρα στο ρεύμα της ιδιώτευσης των διανοουμένων και των καλλιτεχνών, πόσο μάλλον σε μια ολόκληρη συνομοταξία κρατικών διανοουμένων που δηλώνουν υποταγή σε κάθε νέα κυβερνητική εκδοχή της οικονομικής εξουσίας, μηρυκάζοντας χιλιομπαλωμένα επιχειρήματα, αναμοχλεύοντας ληγμένες αξίες του νεοφιλελευθερισμού, ανασύροντας αποτυχημένους και περίγελους πανεπιστημιακούς από την αφάνεια.

Οργανικοί διανοούμενοι

Αποτελεί παράδοξο ότι σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, μια ομάδα οργανικών διανοουμένων του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ επωμίζεται, μαζί με πολλούς άλλους, την πολιτική σύγκρουση, μακριά από την ασφάλεια και την θαλπωρή της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Οργανικοί διανοούμενοι που επωμίζονται την υπόθεση του κομμουνισμού, και δεν μιλάω μόνο για τον Λάσκο και τον Τσακαλώτο, αλλά και για πολλούς ακόμα, όπως οι Γιάννης Μηλιός, Σπύρος Λαπατσιώρας, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Ελένη Πορτάλιου, Τασία Χριστοδουλοπούλου, καθώς επίσης ο Αριστείδης Μπαλτάς και ο Ανδρέας Καρίτζης (από τη σφαίρα της φιλοσοφίας οι τελευταίοι), και δεν είναι οι μόνοι.

Το τοπικό και το παγκόσμιο

Οι συγγραφείς, από τις πρώτες σελίδες στα “22 πράγματα”, μας εξομολογούνται τις προθέσεις τους, που δεν είναι άλλες από το να αποκαλύψουν ότι ο κυρίαρχος λόγος, σχετικά με την ελληνική οικονομία και την κοινωνία, οργανώνεται και διαδίδεται με αβάσιμους και παραμορφωτικούς ισχυρισμούς. Μας επισημαίνουν, ταυτόχρονα, ότι δεν πρόκειται για μια διαστροφή των ντόπιων ελίτ, παρά το γεγονός ότι όλοι μαζί επικαλούνται την “ελληνική εξαίρεση”, αλλά ότι τα ίδια επιχειρήματα ακούγονται από τα πιο επίσημα χείλη, όχι μόνο στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και από τον “ενάρετο κύκλο” των Μητροπόλεων του Βορρά. Οι συγγραφείς έχουν αυτό το πλεονέκτημα, διαθέτουν μια συνολική ματιά της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Την καταθέσανε ένα χρόνο πριν στην πρώτη, από κοινού, συγγραφική δουλειά, στο “Χωρίς επιστροφή” με υπέρτιτλο “Από τον Κέυνς στη Θάτσερ” και υπότιτλο “Καπιταλιστικές Κρίσεις, Κοινωνικές Ανάγκες, Σοσιαλισμός”.

4 υποθέσεις για την ερμηνεία της κρίσης

Στο “Χωρίς επιστροφή” οι συγγραφείς υποβάλανε τέσσερις υποθέσεις για την ερμηνεία της κρίσης και της πολιτικής του κεφαλαίου και οι ίδιες διατρέχουν και ανακεφαλαιώνουν ερμηνευτικά το υλικό στα “22 πράγματα”.

Πρώτη, ότι η “μνημονιακή” πολιτική δεν αφορούσε την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους, αλλά την υποταγή της εργατικής τάξης, με την επιβολή μέτρων που η ελληνική αστική τάξη επεδίωκε από δεκαετίες.

Δεύτερη, ότι η χρεοκοπία θα ερχόταν ακριβώς λόγω της εφαρμογής των μέτρων, που οδηγούν την ελληνική οικονομία σε μια θανάσιμη υφεσιακή περιδίνηση.

Τρίτη, ότι η κυβέρνηση συνειδητά ενέπλεξε τον ελληνικό λαό σε μια εξοντωτική περιπέτεια, δίνοντας στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο ένα ιδανικό πειραματόζωο, που άνοιγε παντού στην Ευρώπη το δρόμο για την επιβολή των πιο άγριων ταξικών πολιτικών.

Τέταρτη, ότι η ελληνοποίηση των προβλημάτων, τη στιγμή που βρισκόμαστε στο εσωτερικό μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, τα έκανε απολύτως μη επιλύσιμα.

Ο θεωρητικός καμβάς

Αξίζει τον κόπο να αναφερθούμε σύντομα στο θεωρητικό καμβά που είναι δομημένα και τα δύο βιβλία, προσθέτοντας μερικές πινελιές από τις τρέχουσες οικονομικές εξελίξεις και θέτοντας τα στρατηγικά ερωτήματα που απασχολούν τα κριτικά ρεύματα της Αριστεράς και τους συγγραφείς, μεταξύ των άλλων. Οι συγγραφείς ισχυρίζονται, όπως και οι περισσότεροι μαρξιστές διανοούμενοι ανά τον κόσμο, ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αντίστοιχης με εκείνη του μεγάλου κραχ, μιας κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Τότε, στις αρχές του 20^ού αιώνα, στη μεγάλη κρίση του ’30, το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο καταστράφηκε δια μέσου του 2^ου παγκόσμιου πολέμου, δίνοντας τη δυνατότητα να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος καπιταλιστικής επέκτασης. Σήμερα η διαμάχη έγκειται στο πώς και σε βάρος ποιου θα διεξαχθεί η “προσαρμογή των αξιών”. Εντελώς σχηματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι τόσο οι χρηματοπιστωτικές αγορές, όσο η πραγματική οικονομία συμφωνούν στις πολιτικές υποτίμησης της εργασίας –μισθοί, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις, συλλογικές συμβάσεις–, όπως επίσης συμφωνούν στην παράδοση της κοινωνικής αναπαραγωγής –υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση– στις δυνάμεις του κεφαλαίου, διαφωνούν όμως στο κούρεμα του κρατικού χρέους ή στη “δημιουργική καταστροφή” των αδύναμων επιχειρήσεων. Ο συμβιβασμός έγκειται ότι τόσο η πραγματική οικονομία, όσο η χρηματοπιστωτική σφαίρα συμφωνούν στο ποιος θα πληρώσει την κρίση: η μισθωτή εργασία, δια μέσου της υποτίμησης και οι κρατικοί προϋπολογισμοί, που αναλαμβάνουν το βάρος να διασώσουν χρεοκοπημένες τράπεζες, επισφαλή κρατικά δάνεια και τις μεγάλες επιχειρήσεις από την καταστροφή.

Οι λύσεις αυτές δεν είναι όμως επαρκείς για ένα νέο κύκλο καπιταλιστικής ανάπτυξης, αντιθέτως η ύφεση μεταγγίζεται από τον Νότο στον ευρωπαϊκό Βορρά και δεν αφήνει ανέγγιχτη την Ανατολική Ασία και τα BRICS[σημ. Φόρουμ: Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική]. Διανοούμενοι και πολιτικοί αναλυτές μιλάνε πλέον για το ενδεχόμενο ενός νέου νομισματικού και εμπορικού πολέμου, αφού το ντόμινο των νομισματικών υποτιμήσεων έχει ξεκινήσει (ΗΠΑ, Ιαπωνία κ.α.). Τα εύλογα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αν βρισκόμαστε στο μέσον μια μεγάλης καμπής, σε μια στιγμή μετάβασης από τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό σε έναν άλλο, για παράδειγμα σε ένα κρατικό καπιταλισμό, στον οποίο η δυτική δημοκρατία θα είναι αχρείαστη, ή αν μιλάμε για την επιστροφή του προστατευτισμού, άρα για διάλυση του ευρωπαϊκού οικονομικού και νομισματικού χώρου, με την ενίσχυση του εθνικού κράτους.

Ο κυρίαρχος λόγος ερμηνεύει την κρίση

Ο κυρίαρχος λόγος, εξηγούν οι συγγραφείς, οργανώθηκε γύρω από την παραδοχή του μονόδρομου της λιτότητας και των “μεγάλων μεταρρυθμίσεων”. Κανάλια, μεγάλες εφημερίδες, “λογοτεχνικά” περιοδικά, κρατικοί διανοούμενοι και πολιτικό προσωπικό, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους δηλαδή, τα εξειδικεύουν και τα εμπεδώνουν δια των συνεχών επαναλήψεων, με έωλα και ανυπόστατα επιχειρήματα, τα οποία αποδομούν οι συγγραφείς βήμα-βήμα, όπως ότι:

Oι λύσεις είναι μοναδικές, αφού έχουμε να κάνουμε με ένα καθυστερημένο καπιταλισμό, με συναφές έλλειμμα εκσυγχρονισμού (Πράγματα 1-4).

Δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την κρίση (Πράγματα 5,6,7 και 13,14).

Δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί η ανάπτυξη εξαρτάται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος θέλει “ιδανικές” συνθήκες για να ευδοκιμήσει (Πράγματα 8-12 και 15-19).

Δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί δεν μπορεί μια μικρή χώρα να επηρεάσει τη δομή της ευρωζώνης και ο κίνδυνος του Grexit[σημ. Φόρουμ: εξόδου τής Ελλάδας από την ευρωζώνη] ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή( Πράγματα 20-21).

Η αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή παράδοση

Στην κριτική των συγγραφέων δεν εμπίπτει μόνο ο κυρίαρχος λόγος, αλλά και οι ισχυρισμοί τμημάτων της Αριστεράς, ιδιαίτερα εκείνων που υιοθετούν άκριτα το επιχείρημα της καθυστέρησης του ελληνικού καπιταλισμού, κληρονόμοι της κυρίαρχης για δεκαετίες αντιιμπεριαλιστικής και αντιμονοπωλιακής παράδοσης της ελληνικής Αριστεράς, η οποία με ερμηνευτικό σχήμα την εξάρτηση του ελληνικού καπιταλισμού και την εκμετάλλευσή του από τους ιμπεριαλιστές έχει πρωταρχικό καθήκον να λύσει προβλήματα εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, μεταθέτοντας για το μέλλον τους αντικαπιταλιστικούς αγώνες. Μέσα από αυτό το πρίσμα, εξηγούν οι συγγραφείς, οι Αριστεροί μοιράζονται με τους αντιπάλους τους την ιδέα της ελληνικής καπιταλιστικής ιδιοτυπίας και αντιλαμβάνονται την κρίση, όχι ως καπιταλιστική, αλλά ως κρίση του ελληνικού “νόθου” και “δύσμορφου” καπιταλισμού.

Βιβλιολογικά

Ο Χρήστος Λάσκος και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος με τα “22 πράγματα” φτιάξανε ένα εγχειρίδιο για πολιτική παρέμβαση, χωρίς να χάνουν όμως τα χαρακτηριστικά της επιστημονικής παρέμβασης, με ισχυρή ανάλυση και επιστημονική τεκμηρίωση με βιβλιογραφικές αναφορές, πίνακες και στατιστικά διαγράμματα.

Η δουλειά τους, όπως και οι ίδιοι αναγνωρίζουν, χρωστάει πολλά στην ερευνητική συμβολή του Μιχάλη Βεληζιώτη, ενώ ο λόγος του κειμένου είναι ευκολοδιάβαστος, κάποιες φορές “μαλλιαρός” στις διατυπώσεις του, αποφεύγοντας ακαδημαϊκές ακρότητες.

Στα προσόντα της έκδοσης οι χιουμοριστικές αντιστίξεις, με τα σκίτσα των Αρκά, Γιάννη Ιωάννου, Γιάννη Καλαϊτζή και Βαγγέλη Χερουβείμ. Στον τελευταίο οφείλεται και η όμορφη εικονογράφηση του εξωφύλλου.

Επίσκεψη του Κώστα Μπάρκα στο Κανάλι

ην Παρασκευή, 22 Φλεβάρη, πραγματοποιήθηκε στο Κανάλι συνάντηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ του νομού μας Κώστα Μπάρκα με εργαζόμενους και συνταξιούχους στο καφενείο του κ. Σπυρέλη.

Σκοπός της συζήτησης αυτής, στα πλαίσια της πορείας προς το λαό του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ήταν να αναλυθεί η πολιτική διεξόδου από την κοινωνική καταστροφή των μνημονιακών πολιτικών της τρικομματικής κυβέρνησης. Ακόμα, στόχος τέτοιων συζητήσεων και ζυμώσεων με εργαζόμενους και συνταξιούχους είναι να δοθεί η δυνατότητα να τοποθετηθούν αυτοί σ’ όλα τα ζητήματα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά και να ακουστούν οι προτάσεις, οι επικρίσεις και οι όποιες παρατηρήσεις τους.

Οι εργαζόμενοι που παραβρέθηκαν στη συνάντηση διατύπωσαν ερωτήματα πάνω σε πολλά ζητήματα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, κυρίως για τα θέματα της αγροτικής ανάπτυξης, της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ απέναντι στις τράπεζες και ιδίως την Αγροτική Τράπεζα, το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας, και της καθημερινής αδυναμίας των απλών ανθρώπων να τα βγάλουν πέρα.

Ο Κώστας Μπάρκας προσπάθησε να απαντήσει όσο γίνεται καλύτερα στα ερωτήματα που του υποβλήθηκαν, λέγοντας χαρακτηριστικά πως δεν πρόκειται να δώσει υποσχέσεις –που δεν θα μπορέσει να τηρήσει– ότι τα προβλήματα θα λυθούν ως δια μαγείας με την διακυβέρνηση της χώρας από την αριστερά με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Απαιτείται, είπε, μια δύσκολη προσπάθεια, με μια ταξικά προσανατολισμένη υπέρ των εργαζομένων φορολογική πολιτική. Δεσμεύτηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αυτό που θα κάνει αμέσως είναι να επιστρέψουν οι κατώτεροι μισθοί στην προ του μνημονίου κατάσταση. Επίσης δήλωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν είναι εναντίον της ανάπτυξης, όπως προσπαθούν να τον εμφανίσουν τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, ίσα-ίσα, όμως η ανάπτυξη που επαγγέλλεται, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως το Κανάλι, που συνδυάζουν την αγροτική πρωτογενή παραγωγή με τον τουρισμό, στοχεύει στη χρηματοδότηση του αγρότη για να μπορέσει να παράξει, και στη χρηματοδότηση του μικρού και μεσαίου επαγγελματία για να αναπτύξει τις τουριστικές δραστηριότητες, με σεβασμό στο περιβάλλον και κόντρα στη λογική των κρουαζιερόπλοιων που δεν αφήνουν τίποτα στο τόπο.

Όλη η συζήτηση έγινε σε σοβαρό και φιλικό κλίμα, και είναι η απαρχή μιας μακριάς πορείας, που στοχεύει να φτάσει μέχρι και την τελευταία γωνιά του νομού μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει τη βαθιά συναίσθηση ότι η ανατροπή της σημερινής κατάστασης δεν θα είναι εύκολη, ότι η επόμενη μέρα θα έχει πολλές δυσκολίες και χωρίς την πλατύτερη ενεργοποίηση του ίδιου του λαού δεν μπορεί να δοθεί μια λύση σε όφελος των δυνάμεων της εργασίας και σε βάρος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Για τη συνάντηση με το Σόϊμπλε

Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Ομάδα Τεκμηρίωσης

Η χωρίς προηγούμενο τακτική της ευθείας παρέμβασης στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια των εκλογών με απειλές και εκβιασμούς προς τον ελληνικό λαό υπέρ των κομμάτων των μνημονίων και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το διπλωματικό ατόπημα άρνησης συνάντησης με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όλους τους προηγούμενους μήνες από τη γερμανική πολιτική ηγεσία, κάμφθηκε κάτω από την πίεση της πλήρους αποτυχίας της μνημονιακής πολιτικής, τη μαχητικότητα του ελληνικού λαού και τη σθεναρή στάση αρχών του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από πολλούς μήνες η γερμανική πολιτική ηγεσία επιτέλους αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τη βούληση του ελληνικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε ελεύθερα και δημοκρατικά στις τελευταίες εκλογές, αναγορεύοντας το ΣΥΡΙΖΑ στη θεσμική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ι. Ραμπίτσεφ, Κανείς δεν ξεφεύγει απ’ την εκδίκηση του λαού!

Για πρώτη φορά, μετά από 3 χρόνια πολιτικών που ισοπεδώνουν την ελληνική κοινωνία, η ακραία νεοφιλελεύθερη γερμανική πολιτική ηγεσία βρέθηκε στην τουλάχιστον άβολη θέση να ακούσει από ελληνική πολιτική δύναμη τον αυτονόητο αντίλογο στην πολιτική λιτότητας και τη στρατηγική των μνημονίων, που καταστρέφει τις κοινωνίες, τη δημοκρατία και θέτει σε κίνδυνο το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών. Επίσης, για πρώτη φορά ελληνική πολιτική δύναμη, που βρέθηκε στο ίδιο τραπέζι με τη γερμανική πολιτική ηγεσία, έθεσε ευρύτερα ζητήματα, όπως οι γερμανικές αποζημιώσεις και η συνδρομή της γερμανικής δικαιοσύνης στη διερεύνηση φαινομένων διαπλοκής και διαφθοράς στην Ελλάδα με συμμετοχή γερμανικής εταιρίας. Η διεύρυνση της ατζέντας της διαπραγμάτευσης κατά τρόπο που διευκολύνει την ελληνική πλευρά είναι μια αυτονόητη κίνηση για κάθε κυβέρνηση που υπερασπίζεται τον ελληνικό λαό. Το ότι δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα κάτι τέτοιο από τις μνημονιακές κυβερνήσεις αποδεικνύει προς όφελος ποιου ενεργούν και πολιτεύονται (έλληνες και ευρωπαίοι τραπεζίτες, κάτοχοι χρήματος κ.ο.κ.).

Η κριτική ότι αυτά τα ζητήματα είναι δευτερεύοντα μπορεί να ειπωθεί μόνο από όσους ανήκουν στο μνημονιακό τόξο, που υλοποιεί μια πολιτική: να πληρώσει την κρίση των τραπεζιτών ο ελληνικός λαός. Είναι προφανές ότι το μαύρο πολιτικό χρήμα είναι συστατικό στοιχείο του τριγώνου της αμαρτίας που λυμαίνεται επί δεκαετίες τη χώρα και την οδηγεί σήμερα στην καταστροφή. Όσο για την κατηγορία ότι θέσαμε τα ζητήματα σε αναρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος, μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσήλθε στη συνάντηση για να διευθετήσει τεχνικά θέματα, αλλά για να θέσει πολιτικά το πλαίσιο των ζητημάτων μεταξύ των δύο χωρών, όπως αυτός το αντιλαμβάνεται. Η συζήτηση ήταν πολιτική, η αναφορά των ζητημάτων πολιτική και όχι διαδικαστική, ώστε να σχετίζεται με τις αρμοδιότητες των συνομιλητών. Αυτή η αντίληψη ότι δεν υπάρχει πολιτική, αλλά μόνο διαχείριση, είναι εκτός από ανιστόρητη, άκρως επικίνδυνη, όπως αντιλαμβάνεται πλέον κάθε έλληνας πολίτης.

Ακούγεται και γράφεται επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διπλή εκφώνηση, είτε αναφορικά με το αν μιλάει στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό της χώρας, είτε αναφορικά με σήμερα σε σχέση με τις εκλογές. Εδώ, ακόμη και αν θέλει κάποιος να είναι καλοπροαίρετος ως προς την εν λόγω κριτική, δεν γίνεται. Αν αφήσουμε στην άκρη την αυτονόητη διαφορά ύφους, που επιβάλλει το πλαίσιο της συζήτησης κάθε φορά (μόνο άσχετοι μιλάνε ακριβώς το ίδιο ανεξάρτητα από το πλαίσιο), το πραγματικό ζήτημα έχει να κάνει με την πολιτική ουσία, με το περιεχόμενο των εκάστοτε τοποθετήσεων στα διάφορα πλαίσια. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όπου και αν μιλάει, με όποιους και αν μιλάει, καθιστά σαφές αυτό που δεν μπορεί να αποκρυφτεί από την προπαγάνδα και τη συκοφαντία: με εργαλείο το ΣΥΡΙΖΑ ο λαός θα αποκαταστήσει τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία επί της οικονομικής πολιτικής –και όχι μόνο– και θα βάλει τέλος στην πολιτική της λιτότητας. Αυτή είναι η ουσία, η μεγάλη διαχωριστική γραμμή που δεν “κινδυνεύει” από επιμέρους διατυπώσεις. Αυτό είναι που συνιστά ακύρωση της στρατηγικής των νεοφιλελεύθερων σε όλη την Ευρώπη, αυτό είναι που τρέμουν και φοβούνται.

Και αυτό το καταλαβαίνουν πολύ καλά εχθροί και φίλοι, γι’ αυτό η επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται και οξύνεται από τους εχθρούς (αν έκανε “κωλοτούμπα” δεν θα κατηγορούνταν από τα συστημικά ΜΜΕ, τον Πρωθυπουργό και σύσσωμη τη συμπολίτευση ότι είναι κόμμα του πολιτικού περιθωρίου, προστάτης προαγωγών, εγκληματιών και τρομοκρατών…), γι’ αυτό, παρά την προπαγάνδα και τη συκοφαντία, τα τμήματα του λαού που πλήττονται και οι δυνάμεις που αγωνίζονται και αντιστέκονται σθεναρά δεν εγκαταλείπουν το “δεξιό” ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Σόιμπλε πήρε μια πρώτη γεύση για τη νέα στρατηγική που θα διέπει την ελληνική πλευρά στο βαθμό που ο ελληνικός λαός εμπιστευτεί το ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της κυβέρνησης. Μια στρατηγική αξιοπρέπειας, λαϊκής κυριαρχίας και βούλησης να σταθεί η ελληνική κοινωνία όρθια, σταματώντας την πολιτική λιτότητας, ξεπουλήματος και μετατροπής της Ελλάδας σε αποικία χρέους.

Για τα λιμάνια

Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, 19 Γενάρη, από το ΣΥΡΙΖΑ Θεσπρωτίας στην Ηγουμενίτσα μια πολύ επιτυχημένη εκδήλωση – συζήτηση για το θέμα της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού. Καλεσμένος ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρής Δρίτσας, που ήταν και ο κύριος ομιλητής. Παραβρέθηκαν και χαιρέτισαν οι βουλευτές Πρέβεζας Κ. Μπάρκας, Κέρκυρας Στ. Σαμοΐλης και Ιωαννίνων Χρ. Μαντάς. Παρόντες και αρκετοί εκπρόσωποι φορέων της περιοχής, ο Δήμαρχος Ηγουμενίτσας κ. Κάτσινος, ο πρόεδρος του Επιμελητήριου Θεσπρωτίας, ο πρόεδρος των εργαζόμενων στον ΟΛΗΓ, η τοπική ΕΛΜΕ κ.ά.

Εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ Θεσπρωτίαςο Α. Νταής άνοιξε τη συζήτηση, κάνοντας μια αναδρομή και παρουσίαση της ιστορίας του λιμανιού και της σημασίας του, ιδίως μετά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία.

Ο Θοδωρής Δρίτσας έκανε αρχικά μια αναφορά στην ιστορία του λιμανιού του Πειραιά, που ξεκίνησε ως δημοτικό και σε συνεργασία με την πόλη, για να αυτονομηθεί στη συνέχεια με τον ΟΛΠ και να αρχίσει σιγά – σιγά να λειτουργεί επιβαρυντικά για την πόλη. Μέχρι που ξέκοψε εντελώς από αυτή για να ιδιωτικοποιηθεί στη συνέχεια. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα στρατηγικής σημασίας λιμάνια της χώρας, όπως είναι και αυτό της Ηγουμενίτσας, που είναι στα τέσσερα που περιλαμβάνονται στο σχεδιασμό για τα διευρωπαϊκά δίκτυα μεταφορών, και ανέπτυξε τους προβληματισμούς του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη συμμετοχής της κοινωνίας στη χάραξη πολιτικής και στρατηγικής για την εξέλιξη των λιμανιών αυτών. Τόνισε επίσης την ανάγκη να μη αφεθούν στα χέρια των αδιαφανών λόμπυ. Ο προγραμματισμός του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε εξέλιξη, στην κατεύθυνση του δημόσιου ελέγχου της λιμενικής βιομηχανίας. Τόνισε επίσης την αντίθεση στο δόγμα Μανιτάκη ότι «θα παραμείνει δημόσιο ό,τι δεν θέλουν οι ιδιώτες» και ανέφερε ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι απρόθυμος για επενδύσεις σε υποδομές, ενώ παρουσιάζει μεγάλη προθυμία για επενδύσεις σε λειτουργίες και αυτό εξηγείται με το άμεσο κέρδος που αποκομίζει. Παράλληλα η ύπαρξη του ολιγοπώλιου των megacareers ακυρώνει ακόμη και αυτό το επιχείρημα του “υγιούς ανταγωνισμού”, αφήνοντας στο δημόσιο ένα μικρό έως ασήμαντο όφελος. Αναφέρθηκε εκτενώς στο παράδειγμα της συμφωνίας μεταξύ Cosco και ΟΛΠ, που αντιστρατεύεται στα διεθνή και ευρωπαϊκά κεκτημένα, μια και η Cosco απολαμβάνει προνομιακό καθεστώς φοροαπαλλαγών, κανένα έλεγχο όσον αφορά τις πλήρως ελαστικοποιημένες εργασιακές σχέσεις, ενώ επίσης έχει συμφωνηθεί πως δεν μπορεί να λειτουργήσει παρόμοιο εμπορευματικό κέντρο σε ακτίνα 200 χιλιομέτρων. Τέλος είπε ότι άλλο είναι η ολιγόχρονη παραχώρηση της εκμετάλλευσης μικρών δραστηριοτήτων και άλλο πράγμα είναι η μετατροπή των οργανισμών λιμένων σε καθαρά ιδιωτικές επιχειρήσεις. Και κατέληξε λέγοντας ότι ο νεοφιλελευθερισμός ούτε τον καπιταλισμό δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά.

Ο Δήμαρχος Ηγουμενίτσας κ. Κάτσινος είπε ότι έχουν ασχοληθεί αρκετά με το θέμα και προκρίνουν τη δημιουργία υπηρεσιών κλίμακας στην κατεύθυνση του τοπικού και κατά του υπερτοπικού. Σ’ αυτό το πλαίσιο προτείνουν την ενοποίηση με τον Οργανισμό Λιμένος της Κέρκυρας. Ο Δήμαρχος κατέληξε με την παρατήρηση πως η χρήση της χερσαίας ζώνης του λιμένος θα πρέπει να παραχωρηθεί από την Κτηματική Υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών στους τοπικούς φορείς των ΟΤΑ.

Ο Πρόεδρος του Επιμελητήριου τάχθηκε κάθετα αντίθετος με την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΗΓ , ενός οικονομικά κερδοφόρου οργανισμού, με ετήσια έσοδα περίπου 1.000.000 ευρώ και αποθεματικό περίπου 12.000.000 ευρώ, και τη μεταφορά της έδρας του και επομένως κατά της ενοποίησης του με αυτόν της Πάτρας.

Στη συνέχεια ο Στ. Σαμοΐλης αναφέρθηκε στα προβλήματα που υπάρχουν στο λιμάνι στην Κέρκυρα, όπου μεγάλα τμήματα της πόλης έχουν χαρακτηρισθεί ως λιμενική ζώνη και αποκόπηκαν από αυτή. Τα προβλήματα εδώ δένουν με αυτά της ιδιωτικοποίησης του αεροδρομίου. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι το λιμάνι της Κέρκυρας έχει από τα κρουαζιερόπλοια κέρδη 3,5 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Θέλουν λοιπόν να το πουλήσουν με 3,5 εκ. μια και έξω. Τέλος δήλωσε αντίθετος στην ιδιωτικοποίηση και στο σχεδιασμό των “επενδυτών” και θετικός στο σχεδιασμό με την κοινωνία, το κράτος και τους επενδυτές.

Ο πρόεδρος των εργαζόμενων στον ΟΛΗΓ στην παρέμβαση του είπε ότι βλέπει να δημιουργείται ένα μεγάλο μονοπώλιο στη βόρεια Ελλάδα και ένα στη δυτική. Επίσης η ενοποίηση του χαρακτήρα κάθε λιμανιού (τουριστική, επιβατική, εμπορική κ.λπ.) αλλάζει το χαρακτήρα τους και βοηθά τους ιδιώτες. Υποτίθεται, είπε, ότι η Ε.Ε. προκρίνει τη συνέργεια λιμανιού – πόλης. Ποιος ιδιώτης θα το προκρίνει αυτό, αναρωτήθηκε.

Τέλος ο Κ. Μπάρκας στην παρέμβαση του, αφού αναρωτήθηκε τι σημαίνει ανάπτυξη, έκανε αναφορά στο λιμάνι της Πρέβεζας και στην έλλειψη σχεδιασμού. Αποτέλεσμα αυτού είπε είναι να έχουμε εμπορικές, τουριστικές και παραγωγικές (αλιευτικές) δραστηριότητες σε ένα και μόνο μέρος. Σήμερα διώχνουν τους αλιείς στον Παντοκράτορα, υποτίθεται, όπου κατασκευάζουν άλλο λιμάνι. Είπε επίσης ότι η διαχείριση των λιμανιών εντάσσεται στην κινεζοποίηση της Μεσογείου. Πρέπει τέλος, είπε, να αναρωτηθούμε τι ανάπτυξη θέλουμε και σε ποιους να καταλήγει.

ΔιΠ–Δ.K.

Σχετικά με την “αρωγή” των εφοπλιστών σε φτωχές πρεβεζάνικες οικογένειες

Δελτίο τύπου τού Συ.Ριζ.Α. Πρέβεζας

Διαβάσαμε σε τοπικά ιστολόγια ότι ο Αντιπεριφερειάρχης Πρέβεζας κ. Στράτος Ιωάννου εξασφάλισε την “αρωγή” τής Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών προς άπορες οικογένειες της Πρέβεζας, μετά από σειρά επαφών με τον πρόεδρο και τα μέλη τής ένωσης. Συγκεκριμένα, η “ελληνική εφοπλιστική οικογένεια” προτίθεται να προχωρήσει στην παροχή βασικών ειδών τυποποιημένων τροφίμων και προσωπικής υγιεινής επί μηνιαίας βάσεως σε οικογένειες του Νομού Πρέβεζας, το συνολικό εισόδημα των οποίων δεν ξεπερνά τις οχτώ χιλιάδες ευρώ. Η ποσότητα των παρεχόμενων αγαθών θα προσαρμόζεται ανάλογα με τον αριθμό των τέκνων σε κάθε “ωφελούμενη οικογένεια”. Το πρόγραμμα “κοινωνικής προσφοράς” θα εφαρμοστεί δοκιμαστικά για τρεις μήνες.

Απ’ τη μεριά μας έχουμε να σημειώσουμε ότι δεν θα υπήρχαν στην Πρέβεζα οικογένειες που θα χρειάζονταν την “αρωγή” των εφοπλιστών μας, αν δεν ακολουθόνταν η βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων.

Γνωρίζουμε ότι η κοινωνική καταστροφή που υλοποιείται από την εσωτερική και εξωτερική τρόικα φουσκώνει τους λογαριασμούς τού κεφαλαίου και των εφοπλιστών και καμιά ανοχή δεν μπορούμε να επιδείξουμε στον κοινωνικό –υποτίθεται– ρόλο τους.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτού του είδους η “φιλανθρωπία” είναι το απαραίτητο συμβολικό τίμημα που καταβάλλει το εφοπλιστικό κεφάλαιο για να μείνουν στο απυρόβλητο οι πάνω από πενήντα φοροαπαλλαγές του, που στοιχίζουν στην κοινωνία: σε ασφάλιση, υγεία, παιδεία, απασχόληση. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά οι εφοπλιστές, λειτουργώντας καθαρά συντεχνιακά, εκβιάζουν ότι, σε περίπτωση που απειληθούν οι φοροαπαλλαγές τους, θα σηκώσουν στα πλοία τους ξένες σημαίες, εγκαταλείποντας τη χώρα.

Καλούμε τους συμπολίτες μας να δυναμώσουμε την αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων, που οδηγεί στην ανθρωπιστική κρίση, τη μαζική ανεργία και τον αποκλεισμό όλο και περισσότερων ανθρώπων από την πρόσβαση στην υγεία και τα κοινωνικά αγαθά, στην έλλειψη τροφής και θέρμανσης.

Καλούμε τους συμπολίτες μας να οργανώσουμε ακόμα πιο αποτελεσματικά δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης για να αντιμετωπίσουμε την έλλειψη φαγητού, υγείας, στέγης.

Η ελληνική κοινωνία με τους ενωτικούς της αγώνες οικοδομεί καθημερινά τους όρους για τη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου των ρήξεων και των ανατροπών, για την κυβέρνηση της αριστεράς, που θα θέσει ως προτεραιότητα τις ανάγκες τής κοινωνίας, για μια ζωή με αξιοπρέπεια για όλους.

Πρέβεζα, 21-12-2012

Σημείωση του “Φόρουμ”:Στο άρθρο τού Άρη Τσελίκου με τίτλο “Άσκηση κριτικής… όχι μπλα μπλα και κουραφέξαλα”, δημοσιευμένο στην “Τοπική Φωνή” της 29^ης Δεκεμβρίου, αυτό το δελτίο τύπου χαρακτηρίζεται “κουραφέξαλα”, συναφώς δε, καλείται ο Συ.Ριζ.Α. αντί να λέει “γελοιότητες”, να ασχοληθεί με το χωριστό ψηφοδέλτιο του Λαφαζάνη! Αν οι αναγνώστες δεν διακρίνουν τη συνάφεια, ας “βγάλουν την τσίμπλα από τα μάτια τους”, όπως ακριβώς καλείται από το συντάκτη να κάνει και ο Συ.Ριζ.Α., προκειμένου να προβάλει από τον ιστοχώρο του το φιλανθρωπικό έργο των εφοπλιστών. Η εφημερίδα μας, που τη βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη και αυτά τα “κουραφέξαλα” του Συ.Ριζ.Α. Πρέβεζας και που αντιλαμβάνεται την εντολή τής Ν.Δ. προς τα φιλικά της έντυπα για γενική επίθεση, καλεί απλώς σε κοσμιότερη αντιπαράθεση. Εμείς στο Συ.Ριζ.Α., με τις τόσες τάσεις και συνιστώσες, έχουμε επιτέλους καταφέρει να διαλεγόμαστε χωρίς να βριζόμαστε –ακόμα κι όταν κατεβάζουμε χωριστά ψηφοδέλτια. Ας το προσπαθήσουν κι οι αντίπαλοι.

Ομερτά από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση με στόχο τη συγκάλυψη σκανδάλων της εγχώριας κλεπτοκρατίας

Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ / Ομάδα Τεκμηρίωσης

 

Η υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ» έχει τουλάχιστον τρεις πτυχές. Η μία είναι η αλλοίωσή της, η άλλη είναι το ότι, αντίθετα απ’ ό,τι έπραξαν κυβερνήσεις άλλων χωρών, στην Ελλάδα διαδοχικές κυβερνήσεις και ΥΠΟΙΚ την καταχώνιασαν επί δύο χρόνια χωρίς να αναζητήσουν δημόσια έσοδα από την αξιοποίησή της, παρέχοντας έτσι ασυλία στη φοροδιαφυγή μεγάλου πλούτου. Η τρίτη πτυχή είναι τα ονόματα που αναγράφονται στη λίστα και αφορούν μέρος της οικονομικής ολιγαρχίας (βαρόνοι της επιχειρηματικής και εφοπλιστικής τάξης, καναλάρχες, έμποροι όπλων-προμηθευτές του Υπουργείου Άμυνας κλπ), πράγμα που με δεδομένες τις δύο πρώτες πτυχές, καταδεικνύει, πέρα από τη φοροασυλία του μεγάλου πλούτου, την ύπαρξη ισχυρότατων αιμομικτικών δεσμών της ολιγαρχίας αυτής με μέρος της πολιτικής τάξης, δηλαδή άγρια διαπλοκή με θύμα, μεταξύ άλλων, το δημόσιο ταμείο.

Η πρωτοβουλία της συγκυβέρνησης να παραπέμψει σε επιτροπή της Βουλής τον κ. Παπακωνσταντίνου συρρικνώνει την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ» μόνο στην πτυχή της αλλοίωσής της. Έτσι όμως συγκαλύπτονται τα ζητήματα των ευθυνών για την ασυλία της φοροδιαφυγής των πλούσιων και βεβαίως της διαπλοκής. Κι εδώ υπάρχουν προφανείς ενδείξεις για ευθύνες τουλάχιστον του κ. Βενιζέλου, ακόμη και ποινικές (πχ παράβαση καθήκοντος εξαιτίας της μη αξιοποίησης της λίστας για αύξηση δημοσίων εσόδων). Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ καταθέτει πρόταση για παραπομπή και του κ. Βενιζέλου σε προανακριτική επιτροπή, ώστε να ελεγχθούν οι τυχόν ποινικές ευθύνες του ίδιου κι αν προκύψουν και άλλων. Πρόκειται για πρόταση που ανταποκρίνεται στο κοινό περί δικαίου αίσθημα καθώς, αντίθετα από την πρόταση της συγκυβέρνησης, δεν παραβλέπει τις ενδείξεις για ευθύνες του κ. Βενιζέλου αναφορικά με τη μη αξιοποίηση της λίστας.

Ωστόσο, πέρα των ποινικών, επισημαίνουμε και τις πολιτικές ευθύνες που βαρύνουν όλα τα κόμματα της συγκυβέρνησης, εφόσον επιλέγουν τη συγκάλυψη αντί για την πλήρη διαλεύκανση όλων των πτυχών της υπόθεσης. Η ομερτά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, παρότι απαράδεκτη, είναι αναμενόμενη καθώς τα κόμματα αυτά είναι που επί χρόνια εκτρέφουν τη διαπλοκή και οργανώνουν την ασυλία της φοροδιαφυγής των πλουσίων, τα κόμματα αυτά είναι που μετέτρεψαν την διαφθορά σε καθεστωτική δομή του κράτους, της οικονομίας και της πολιτικής. Η στάση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ δημιουργεί μια ακόμη δυσάρεστη έκπληξη αφού διευκολύνει τη συγκάλυψη.

Στο δημόσιο διάλογο μέχρι σήμερα ο κ. Βενιζέλος δεν έχει και δεν μπορεί να έχει πειστική απάντηση για τα εξής κρίσιμα ερωτήματα: Γιατί τη στιγμή που ο ίδιος ως ΥΠΟΙΚ και το κόμμα του ως κυβέρνηση έβαζαν το ένα χαράτσι μετά το άλλο και πετσόκοβαν μισθούς και συντάξεις, γιατί ο ίδιος είχε καταχωνιάσει την λίστα στο συρτάρι του, αντί να την αξιοποιήσει ώστε να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα; Είναι αυτό παράβαση καθήκοντος ή δεν είναι; Πρέπει ή δεν πρέπει να διερευνηθεί αυτό το ζήτημα από προανακριτική επιτροπή της Βουλής, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Εάν ο κ. Βενιζέλος διέθετε πειστικές απαντήσεις, θα ήταν πρώτος ο ίδιος που θα ζητούσε τη διερεύνηση του ζητήματος από την επιτροπή της Βουλής, ώστε να αποδειχτεί η «αθωότητά» του. Αντ’ αυτού, ο κ. Βενιζέλος επιλέγει να καθυβρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μόνο και μόνο διότι προτείνει τα προφανή.

Το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ότι με την πρότασή του για πλήρη διαλεύκανση οδηγεί την ελληνική κοινωνία σε νέο διχασμό. Προφανώς, ούτε ο κ. Βενιζέλος ούτε τα εναπομείναντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για πραγματική διαλεύκανση όλων των πτυχών της υπόθεσης και τιμωρία των υπευθύνων (όποιοι κι αν είναι αυτοί) είναι αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών.

Το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου καταλογίζει επίσης στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πολιτικό τυχοδιωκτισμό και μικροκομματικούς χειρισμούς που αποσταθεροποιούν τη χώρα. Προφανώς το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου αδυνατεί να κατανοήσει ότι το μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ενάντια στην εγχώρια κλεπτοκρατία, τη διαπλοκή, και την ασυλία της φοροδιαφυγής, αποτελούν κάποια από τα κεντρικά στοιχεία της δικής του πρότασης για έξοδο από την κρίση, και τα στοιχεία αυτά της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ συναντούν σχεδόν καθολική αποδοχή από τους πολίτες. Αν κάτι προκαλεί περαιτέρω αποσταθεροποίηση στην αποσταθεροποίηση εξαιτίας της καταστροφικής πολιτικής του μνημονίου, είναι η προσπάθεια της συγκυβέρνησης για συγκάλυψη και ελεγχόμενη εκτόνωση του διαχρονικού σκανδάλου ασυλίας της φοροδιαφυγής, σκάνδαλο που ο χειρισμός της «λίστας Λαγκάρντ» το καθιστά πλέον αδιαμφισβήτητο.

Το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου δεν διστάζει να αποπροσανατολίζει την ελληνική κοινωνία και να στρεβλώνει την πραγματικότητα. Για αποπροσανατολισμό, θυμήθηκαν το ’89, δηλαδή άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, άλλα πρόσωπα … Όσον αφορά τη στρέβλωση, καταλογίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ ευθύνες για τη φοροδιαφυγή (πχ ότι δεν ψήφισε την άρση του τραπεζικού απορρήτου). Χωρίς βέβαια να ενημερώνουν τους πολίτες ότι η άρση αυτή ήρθε ως εφαρμοστικός του μεσοπρόθεσμου το καλοκαίρι του 2011, δηλαδή μαζί με χαράτσια και περικοπές μισθών και συντάξεων, χωρίς να ενημερώνουν ότι παρά την άρση η φοροδιαφυγή συνεχίστηκε ανενόχλητη (όπως καταδεικνύει και η υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ»). Είναι δύσκολο όμως να ξεχάσουν οι πολίτες ότι δεν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ τις προηγούμενες δεκαετίες που τα φορολογικά έσοδα στην Ελλάδα υπολείπονταν κάθε χρόνο 4-5% του ΑΕΠ (8-10 δισ. ευρώ) από τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους.

Είναι ευτράπελες οι προσπάθειες να εμφανιστούν ως αρχάγγελοι της κάθαρσης οι αρχιτέκτονες της διαπλοκής και της ασυλίας της φοροδιαφυγής. Παρά τις άοκνες προσπάθειες των ΜΜΕ που τους στηρίζουν, οι μόνοι που μπορούν να πειστούν είναι όσοι έχουν υποστεί λοβοτομή. Η υπόθεση της Λίστας Λαγκάρντ δεν αφήνει πλέον καμία αμφιβολία. Η σημερινή προσπάθεια συσκότισής της ούτε θα περάσει ούτε θα μείνει ανέλεγκτη.

Αντιπρόσωποι του νομού μας στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Συ.Ριζ.Α. της 30-11/2-12-2012

Στις εκλογές, που έγιναν στις 24 και 25 του μήνα στις οργανώσεις τού Συ.Ριζ.Α. στους τρεις δήμους τού νομού Πρέβεζας, εκλέχτηκαν ως αντιπρόσωποι στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του κόμματος οι εξής:

Α. Από την οργάνωση του Δήμου Πρέβεζας:

1. Παναγιώτης Λελοβίτης, 2. Ηλίας Χάιδας, 3. Βιργινία Τσακανιά, 4. Διονύσης Παπανίκος, 5. Δημήτρης Κωνής, 6. Μιχάλης Νόβας, 7. Σπύρος Βελέντζας, 8. Καλλιόπη Μιχελάκου, 9. Γιάννης Κορωναίος,10. Σταυρούλα Καραγιάννη,11. Κώστας Καραβίδας και 12. Ευαγγελία Κατσάβαρου.

Β. Από την οργάνωση του Δήμου Ζηρού:

1. Κώστας Καμπουράκης, 2. Βασίλης Καρατζένης, 3. Ηλίας Κακοσίμος και 4. Τασία Γιάννου.

Γ. Από την οργάνωση του Δήμου Πάργας:

1. Σπύρος Τσάτσης, 2. Μαίρη Ζουρουφίδου, 3. Σωτήρης Τζιμούλης και 4. Ανδρέας Νικολάου.

Στη Συνδιάσκεψη συμμετέχουν επίσης ο Σπύρος Παγκράτης, μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής, και ο Κώστας Μπάρκας, βουλευτής.

Επερώτηση του βουλευτή Πρέβεζας του Συ.Ριζ.Α. Κώστα Μπάρκα για τις συμβάσεις εργασίας, έργου και παροχής ανεξάρτητων υπηρεσιών

Προς τον Υπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας

Σύμφωνα με την ημεδαπή και ευρωπαϊκή νομοθεσία, αλλά και την πάγια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, σύμβαση εξαρτημένης εργασίας υπάρχει, όταν οι παρεχόμενες από τον συμβληθέντα εργοδότη οδηγίες είναι δεσμευτικές για τον εργαζόμενο, σε σχέση με τον τρόπο, τον τόπο και το χρόνο παροχής της εργασίας. Από την πλευρά του ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί τις οδηγίες αυτές και να δέχεται έλεγχο για την εργασία που του έχει ανατεθεί.

Οι συμβάσεις παροχής ανεξάρτητων υπηρεσιών ή έργου διαφοροποιούνται σε σχέση με τις συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας στο περιεχόμενο της εργασίας που παρέχεται, που σε αυτή την περίπτωση είναι το ίδιο το έργο, το οποίο έχει αρχή, μέση, τέλος και συγκεκριμένη διάρκεια, η οποία εντοπίζεται στην τελική παράδοσή του μέσα στο συμφωνημένο χρόνο, οπότε λύεται και η σύμβαση, και ακολουθείται από τελείως διαφορετικό εργασιακό καθεστώς.

Παρατηρείται το φαινόμενο στα περισσότερα ΝΠΔΔ στον ευρύτερο αλλά και το στενότερο Δημόσιο Τομέα να απασχολείται σημαντικός αριθμός εργαζομένων, που, ενώ η εργασία τους δεν αποβλέπει στην αποπεράτωση κάποιου έργου αλλά στην καθαυτή εργασία και θα έπρεπε να είναι υπάλληλοι με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου, καθώς εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της υπηρεσίας τους, ψευδεπίγραφα έχουν σύμβαση παροχής ανεξαρτήτων υπηρεσιών ή σύμβαση έργου. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται συχνά και στον ιδιωτικό τομέα, καταστρατηγώντας έτσι τα εργασιακά δικαιώματα αυτών των εργαζομένων, επιφέροντας τεράστιες αδικίες εις βάρος τους.

Συγκεκριμένα, ενώ δεν είναι αυτοαπασχολούμενοι, πληρώνουν μόνοι τους την ασφάλισή τους, υπόκεινται σε διαφορετική φορολόγηση με μεγαλύτερους συντελεστές, επιβαρύνονται με το τέλος επιτηδεύματος των ελευθέρων επαγγελματιών, δεν λαμβάνουν το επίδομα αδείας και τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων, με το πρόσχημα ότι δήθεν παρέχουν ανεξάρτητες υπηρεσίες. Περιττό να αναφερθεί ότι δεν δικαιούνται και αποζημίωση απολύσεως. Ιδιαίτερη μαύρη απόχρωση αυτών των συμβάσεων είναι το ανέφικτο της εγγραφής τους στα μητρώα ανέργων του ΟΑΕΔ και της χορήγησης του επιδόματος ανεργίας μετά τη λήξη της σύμβασής τους. Και, σαν να μην έφταναν αυτά, για να αποδείξουν ότι στην πραγματικότητα εργάζονται με συνθήκες εξαρτημένης εργασίας, πρέπει να προσφύγουν και να διεκδικήσουν δικαστικά το χαρακτηρισμό αυτό από τα ελληνικά Δικαστήρια, στα οποία παρατηρείται το φαινόμενο αλληλοσυγκρουόμενων αποφάσεων για παρόμοιες υποθέσεις.

Επειδή ψευδεπίγραφα υπάρχουν εργαζόμενοι που έχουν συμβάσεις έργου ή παροχής ανεξαρτήτων υπηρεσιών, ενώ στην πραγματικότητα απασχολούνται υπό συνθήκες εξαρτημένης εργασίας,

Επερωτάται ο κύριος Υπουργός:

1. Προτίθεστε να διορθώσετε αυτή την αδικία εις βάρος των εργαζόμενων με ένα σαφές νομοθετικό πλαίσιο, για να μην υπάρχουν αντικρουόμενες δικαστικές αποφάσεις;

2. Προτίθεστε να αυξήσετε τον έλεγχο και να επιβάλετε ποινικές και διοικητικές κυρώσεις, όταν ο εργοδότης καταχρηστικά εκμεταλλεύεται την ανάγκη του εργαζόμενου;

Αθήνα, 24 Οκτωβρίου 2012

Πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους· το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε.

11η Θέση του Μαρξ για τον Φόυερμπαχ

————————————-

Σε εποχές κρίσης, όπως η σημερινή, η ταξική πάλη εντείνεται στο έπακρο, η πολιτική πόλωση οξύνεται και εντατικοποιούνται οι πολιτικές ζυμώσεις.

Οι κυρίαρχες τάξεις, οι κυρίαρχες ελίτ –όπως θέλετε τις αποκαλείτε– προβάλλουν την πολιτική τους σαν μονόδρομο· αυτό είναι το τελικό τους επιχείρημα: δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Ό,τι και να γίνει θα πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, να σφίξουμε τα δόντια και να ακολουθήσουμε το δρόμο που χάραξαν για μας, “άλλωστε για πολλά χρόνια ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας”, για να μη ξεχνάμε και το αλήστου μνήμης, “μαζί τα φάγαμε”.

Οι εκφραστές της πολιτικής της πιο άγριας λιτότητας που έζησε η χώρα από την μεταπολίτευση –είτε είναι διεθνούς “κλάσης”, όπως η κ. Μέρκελ, είτε είναι “εγχώριας” εμβέλειας– δεν παραλείπουν, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, να εκφράσουν “συμπάθεια και βαθειά εκτίμηση” για το δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Αρκεί ο τελευταίος να μη ζητήσει μια άλλη λύση…

M. C. Escher, Νεκρή φύση και δρόμος

Κι εδώ αρχίζουν γι’ αυτούς τα δύσκολα. Από τη στιγμή που η κοινωνία με τις διπλές εκλογές του Μάη-Ιούνη, αμφισβήτησε την πολιτική των μνημονίων –χωρίς να ολοκληρώσει την αμφισβήτησή της αυτή, δυστυχώς–, θα πρέπει να αποδομηθεί με κάθε τρόπο η απειλή. Και η απειλή φυσικά είναι η πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ, μια δύναμη της ριζοσπαστικής αριστεράς, να αποτελέσει κορμό μιας κυβέρνησης σε κατεύθυνση διαμετρικά αντίθετη από αυτή των μνημονίων, σε κατεύθυνση υπέρ των δυνάμεων της εργασίας και κατά του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Μια πολιτική που θα αποτρέψει τη καταστροφή του τόπου, των εργαζομένων και της οικονομίας.

Και επειδή θα οδεύουμε προς κοινωνικό ολοκαύτωμα με τα νέα μέτρα των (έχουμε-χάσει-το-λογαριασμό) δισ. ευρώ, τις απολύσεις, την ανεργία, την ανέχεια και μαζί και την κοινωνική αγανάκτηση, προσπαθούν να αποτρέψουν πλατιά στρώματα του πληθυσμού να στραφούν προς τα αριστερά. Και ποιο είναι το πιο βολικό επιχείρημα; Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αναρωτιούνται, πού το πάει; Ο ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετεί το λόμπι της δραχμής απαντούν οι τρικομματικοί. Θα γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ –του 2009 μάλιστα, όπως δυστυχώς υποστήριξε η κ. Παπαρήγα– θα ενσωματωθεί στο σύστημα και θα αποτύχει, λένε φωνές από τα αριστερά, αφού δεν στηρίζει την άμεση έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Άλλοι, όπως η “πρωτοβουλία των χιλίων”, εκτιμούν ότι είναι ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα για το ΣΥΡΙΖΑ, είτε να ενσωματωθεί στο σύστημα είτε όχι.

Αλλά, αγαπητοί σύντροφοι και συναγωνιστές, μήπως ήρθε η ώρα να ανασύρουμε από τη μνήμη μας τα βασικά; Είναι ποτέ δυνατό να προεξοφλούμε ποια κατεύθυνση θα πάρει μια τόσο σκληρή ταξική πάλη –κομβική μάλιστα για τις παγκόσμιες εξελίξεις, όπως δείχνει το παγκόσμιο ενδιαφέρον εχθρών και φίλων–, αν δεν τη δώσουμε; Αν οι εργαζόμενοι δεν παρέμβουν ενεργά οι ίδιοι, αν δεν πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, είναι δυνατό να περιμένουμε θετική διέξοδο για την εργασία;

Τούτες τις μέρες γίνεται η συνδιάσκεψη στο δρόμο για την ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, για να διεκδικήσει με καλύτερους όρους την κυβέρνηση, όχι απλά και μόνο για να έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση –άλλωστε δεν έχουμε την “κυβερνώσα αριστερά” με τη ΔΗΜΑΡ; Διεκδικούμε μια κυβέρνηση που θα φέρει την ανατροπή στα δεδομένα. Διεκδικούμε μια κυβέρνηση που θα καταργήσει τα μνημόνια, θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, θα αποτρέψει τη κοινωνική καταστροφή στην οποία οδεύουμε, θα παλέψει την βάρβαρη πολιτική του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση να πετύχει το οτιδήποτε χωρίς ανατροπές; Μπορεί να έχει πιθανότητες επιτυχίας χωρίς τη λαϊκή συμμετοχή;

Μήπως όμως, αγαπητοί σύντροφοι και συναγωνιστές, ήρθε η ώρα να σταθούμε δίπλα στο λαό, να αφήσουμε εμμονές και μικροαλαζονείες, να βάλουμε ο καθένας μας το λιθαράκι του στη μεγάλη αυτή προσπάθεια; Η ιστορία δεν χωράει ούτε στα βιβλία ούτε στις θεωρητικές κατασκευές που έχει ο καθένας μας στο μυαλό του. Η πραγματικότητα πρέπει να μας καθοδηγεί και όχι να προσπαθούμε να χωρέσουμε τη πραγματικότητα στις θεωρητικές μας κατασκευές.

Σίγουρα υπάρχουν πολλά ζητήματα που θέλουν συζήτηση. Σίγουρα βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι, πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά, πρέπει να στύψουμε όλοι το μυαλό να βρούμε τρόπους, την τακτική μας, τα εργαλεία εκείνα που θα μας οδηγήσουν στη διέξοδο, που θα ανοίγει δρόμους σ’ ένα καινούργιο κόσμο.

Όμως πρώτα πρέπει να αλλάξουμε τον παλιό.

Αντώνης Κυνηγός

Από το σχέδιο διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Από το σχέδιο διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την Πανελλαδική του Συνδιάσκεψη (30 Νοεμβρίου, 1 και 2 Δεκεμβρίου), θα προσπαθήσουμε να εστιάσουμε σε κάποια σημεία αντιπροσωπευτικά –όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε– του χαρακτήρα και των αξιακών προταγμάτων του ενιαίου κόμματος, προς το οποίο βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

ΦΟΡΟΥΜ

 Για τη σημερινή κρίση  

Η κρίση που ζούμε ξεκίνησε ως κρίση χρηματοπιστωτική, μετατράπηκε σε κρίση δημόσιου χρέους οδηγώντας στα προγράμματα λιτότητας, τείνει να προσλάβει οικουμενικές διαστάσεις θίγοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάθε χώρα και αγγίζοντας κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και είναι έκφραση της δομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπως αυτή ξέσπασε, μετά από τρεις δεκαετίες συσσώρευσης κερδών, μέσα από την τεράστια αναδιανομή πλούτου και εξουσιών υπέρ του κεφαλαίου, που οργάνωσε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός σε παγκόσμια κλίμακα.

Σήμερα, το παγκοσμιοποιημένο μεγάλο κεφάλαιο με τις διάφορες συνιστώσες του εξακολουθεί να εξαντλεί τα περιθώρια κερδοφορίας από τις χώρες του λεγόμενου “τρίτου κόσμου”, οδηγώντας τους λαούς στην πλήρη εξαθλίωση και προξενώντας τα μεγάλα ρεύματα της οικονομικής μετανάστευσης. Οι τοπικοί πόλεμοι εξαπλώνονται, νέοι εξαπολύονται, ακόμη και ένας γενικευμένος πόλεμος, που θα “ξεπεράσει” την κρίση πριμοδοτώντας τις βιομηχανίες του πολέμου και όλες τις επιχειρήσεις που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα μαζί του, θα υποτάξει χώρες, θα καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις, θα αποδεκατίσει τους λαούς και θα ανοίξει με το πέρας του το Ελντοράντο της “ανοικοδόμησης”, συνιστά πλέον ενδεχόμενο που δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Αναζητώντας διαρκώς νέα πεδία κερδοφορίας, το κεφάλαιο έχει στραφεί προς τις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Αποσκοπεί να εξομοιώσει τελικά την Ευρώπη ολόκληρη με τις χώρες του “τρίτου κόσμου” και να επαναφέρει τις σχέσεις κεφαλαίου-εργασίας σε σχέσεις ανάλογες με εκείνες που χαρακτήριζαν την Αγγλία το 19^ο αιώνα. Έτσι, το κοινωνικό κράτος διαλύεται, η δημόσια περιουσία εκποιείται προς όφελος των ιδιωτών κεφαλαιούχων, το κόστος της εργασιακής δύναμης συμπιέζεται στο έπακρο και η ανεργία εκτινάσσεται σε πρωτοφανή επίπεδα, ο αυταρχισμός εντείνεται, η κοινοβουλευτική δημοκρατία σε χώρες της Ευρώπης τείνει να μετατραπεί σε επίφαση δημοκρατίας.

Το μεγάλο κεφαλαίο, οι πολιτικές δυνάμεις που το εκφράζουν και ο εγχώριος δικομματισμός αντιμετώπισαν τη χώρα μας ως το πειραματόζωο, όπου θα μπορούσαν να δοκιμαστούν εργαστηριακά οι νέες συνταγές. Όμως το πείραμα καθυπόταξης του ελληνικού λαού δεν κύλησε ομαλά. Το πειραματόζωο αντέδρασε και όχι μόνον αντιστάθηκε, αλλά κατέγραψε σημαντικές πολιτικές νίκες. Ανάγκασε την κυβέρνηση Παπανδρέου σε αναδίπλωση, με ανασχηματισμό πρώτα και παραίτηση κατόπιν και την κυβέρνηση Παπαδήμου σε παραίτηση και προκήρυξη εκλογών. Στις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν, κανείς δεν τόλμησε να υπερασπιστεί ανοιχτά τα μνημόνια. Ακόμη κι αυτοί που ανέλαβαν να κυβερνήσουν υπό την εποπτεία της τριαρχίας των δανειστών προεκλογικά έλεγαν και υπόσχονταν εντελώς άλλα.

Στις τελευταίες εκλογές ένας σχηματισμός της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ εκτινάχθηκε στο 27%, παρά το φόβο που καλλιεργήθηκε συστηματικά και με όλα τα μέσα από τους ισχυρούς στην Ελλάδα και την Ευρώπη, γιατί έχει να προτείνει μια εντελώς διαφορετική έξοδο από την κρίση, μια πορεία που θα αποσοβήσει την καταστροφή, μια νέα πορεία για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη. Γι’ αυτόν το λόγο η κατακόρυφη άνοδός του φοβίζει τους ακόμη ισχυρούς.

Ο σοσιαλισμός ως στρατηγικός στόχος

Ο “άλλος κόσμος” που “είναι εφικτός” είναι ο “κόσμος” του σοσιαλισμού, στις συνθήκες του 21^ου αιώνα, με δημοκρατία και ελευθερία. Είναι ο “κόσμος” όπου όντως ο “άνθρωπος” και οι ανάγκες του είναι “πάνω από τα κέρδη”, γιατί το “κέρδος” έχει πάψει να αποτελεί κινητήρια δύναμη της κοινωνίας.

Pedro Armestre, Μαδρίτη, 15-5-2011

Ο σοσιαλισμός δεν είναι ο εξωραϊσμός του καπιταλισμού ούτε η δήθεν “φιλολαϊκή” διαχείρισή του. Ο καπιταλισμός συνιστά σύστημα εκμετάλλευσης, που στηρίζεται στην κοινωνική παραγωγή με στόχο και κίνητρο το ιδιωτικό κέρδος. Ο σοσιαλισμός είναι μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, που βασίζεται στην κοινωνική –και όχι κρατική– ιδιοκτησία και διαχείριση των παραγωγικών μέσων, ενώ απαιτεί τη δημοκρατία σε όλα τα κύτταρα και όλους τους αρμούς της δημόσιας ζωής, προκειμένου οι εργαζόμενοι να είναι σε θέση να σχεδιάζουν, να διευθύνουν, να ελέγχουν και να προστατεύουν, με τα εκλεγμένα όργανά τους, την παραγωγή κατευθύνοντάς την στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Ο σοσιαλισμός δεν είναι για μας η αντιγραφή μοντέλων που επεδίωξαν να στηριχθούν σε τέτοιες ιδέες, αλλά τις παρερμήνευσαν, τις διαστρέβλωσαν και τελικά, για πολλούς και σύνθετους λόγους, αυτοκαταστράφηκαν.

Ο σοσιαλισμός αποσκοπεί στην κατάργηση των μεγάλων διακρίσεων ανάμεσα σε χειρωνακτική και διανοητική εργασία, σε διεύθυνση και εκτέλεση, σε πόλη και ύπαιθρο, στον κοινωνικό ρόλο των αντρών και των γυναικών. Αποσκοπεί τελικά στην απάλειψη των σχέσεων εκμετάλλευσης, στην κατάργηση των κοινωνικών τάξεων και των πατριαρχικών σχέσεων και στην αρμονική συμβίωση κοινωνίας και φύσης.

Ο σοσιαλισμός δεν είναι ουτοπικό όραμα που στηρίζεται σε αφηρημένα ιδεώδη και απλώς σε ηθικές αξίες, αλλά κοινωνικά και πολιτικά εφικτός στρατηγικός στόχος. Οι αξίες που τον διέπουν –αλληλεγγύη, ισότητα, ελευθερία και η υπέρβαση της μόνιμης έντασης μεταξύ ισότητας και ελευθερίας, που μπορεί να ονομαστεί καθολική δικαιοσύνη– συνιστούν κοινωνική παραγωγή των εργαζόμενων τάξεων, αιτήματα που διαμορφώνονται στον αγώνα και απαιτούν την υλοποίησή τους, οδηγό δράσης και αρχές οργάνωσης των κινημάτων που τα ασπάζονται. Σήμερα, η οικονομική, η ενεργειακή και η διατροφική κρίση, όπως και ο άμεσος κίνδυνος για το φυσικό περιβάλλον που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας, καθιστούν απολύτως αναγκαία τη συστηματική δημόσια παρέμβαση. Αυτή η ανάγκη θέτει τον ριζικό μετασχηματισμό των κοινωνιών στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού στην ημερήσια διάταξη.

Ο σοσιαλισμός δεν είναι καθεστώς που μπορεί να καθιερωθεί μέσω μιας εξελικτικής διαδικασίας σταδιακών αλλαγών του καπιταλισμού, αλλά ούτε καθεστώς που εγκαθιδρύεται μια και έξω κάποια μοναδική στιγμή. Ο σοσιαλισμός είναι στόχος αλλά και δρόμος συνεχούς αγώνα, με περιόδους έντασης και περιόδους ύφεσης, με ρήξεις, άλματα και μεγάλες τομές. Είναι δρόμος που αποσκοπεί σε μακροπρόθεσμους στόχους, αλλά ξεκινά πάντοτε από το σήμερα. Είναι δρόμος που περπατάμε οι πολλοί από κοινού, που αποσκοπεί σε συγκεκριμένο στόχο, αλλά που δεν μπορεί να απαντήσει προκαταβολικά σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα που τίθενται γιατί οι απαντήσεις δεν μπορούν να διατυπωθούν σε όλες τους τις διαστάσεις ανεξάρτητα από την κοινωνική κίνηση.

Ο δρόμος του σοσιαλισμού δεν είναι ούτε εύκολος ούτε ευθύγραμμος. Καθορίζεται κάθε στιγμή από τις λαϊκές ανάγκες, τα λαϊκά αιτήματα, τη λαϊκή ενέργεια, τη λαϊκή οργάνωση και τη λαϊκή διαθεσιμότητα, σηματοδοτείται από επιτεύγματα, αλλά και οπισθοχωρήσεις, χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα, υποχρεώνει σε διακοπές της συνέχειας, προβαίνει σε μεγάλες αλλαγές. Είναι δρόμος που παραμένει αταλάντευτα προσηλωμένος στο στόχο του, δρόμος που εκλαμβάνει αυτόν το στόχο ως γνώμονα και ως κριτήριο κάθε πρωτοβουλίας και ολόκληρης της καθημερινής μας δράσης σε όλα τα επίπεδα.

Ο σοσιαλισμός δεν εξαντλείται κατά κανέναν τρόπο στα παραπάνω. Έτσι, παράλληλα με την πολιτική του δράση, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι υποχρεωμένος να πρωτοστατήσει ώστε να ξεκινήσει και να αναπτυχθεί ενεργά, με τα κατάλληλα μέσα και σε κάθε αρμόδιο πλαίσιο, η διεξοδική συζήτηση για τα μεγάλα ζητήματα που τίθενται σε σχέση με την κριτική του καπιταλισμού και το αίτημα για έναν σοσιαλισμό του 21^ου αιώνα, για έναν σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία τόσο στην Ελλάδα όσο και στην κλίμακα της Ευρώπης.

Η στρατηγική

Η στρατηγική για το σοσιαλισμό ξεκινά από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, η Ευρώπη και ο κόσμος.

Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει σήμερα στα όρια των αντοχών της. Η πρωτοφανής επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία συνεχίζεται με αυξανόμενη ένταση, οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, η ανεργία εκτινάσσεται, η δημόσια περιουσία εκποιείται, η υγεία και η παιδεία καταστρέφονται, οι κοινωνικά ζωογόνες ιδέες συκοφαντούνται, ενώ ένα όχι ευκαταφρόνητο τμήμα θυμάτων της κρίσης υποκύπτει στην άνωθεν καλλιεργούμενη σύγχυση και έλκεται από τη ρατσιστική βία που ασκούν προς πολλές κατευθύνσεις τα πρωτοπαλίκαρα του εδώδιμου ναζισμού, συχνά υπό την προστασία τμημάτων των κρατικών μηχανισμών. Μόνη διέξοδος για την ελληνική κοινωνία είναι η ρήξη με το υπάρχον, μορφή ρήξης που θα υλοποιήσει ένα επείγον σχέδιο αποτροπής της καταστροφής, ανασυγκρότησης της κοινωνίας, εξάλειψης της διαπλοκής και της διαφθοράς, και εμπέδωσης της δημοκρατίας. Μορφή ρήξης που θα φέρει στον κέντρο της πολιτικής ζωής τις δυνάμεις που θα αναλάβουν την πολιτική ευθύνη της μεγάλης πορείας που οδηγεί στην απαλλαγή από τα δεσμά του καπιταλιστικού κέρδους, των πατριαρχικών σχέσεων και της οικολογικής καταστροφής, μορφή ρήξης που καλείται να οδηγήσει στη σοσιαλιστική αναγέννηση.

Η κατάσταση σ’ ολόκληρη την Ευρώπη δεν είναι πολύ διαφορετική. Η μοίρα της Ελλάδας είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της Ευρώπης. Στόχος μας είναι ο σοσιαλισμός του 21^ου αιώνα, με την επίγνωση ότι οι οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές συνθήκες διαφέρουν από χώρα σε χώρα και τα αντίστοιχα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα ωριμάζουν με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικούς ρυθμούς, απαιτώντας έτσι το συνδυασμό της πάλης σε εθνικό, ευρωπαϊκό και εν γένει διεθνές επίπεδο.

Το κοινωνικό και πολιτικό κίνημα στη χώρα μας έχει ήδη αναδείξει ορισμένους βασικούς αρμούς του δρόμου προς αυτή την κατεύθυνση: την αλληλεγγύη ενάντια στον ανταγωνισμό και τη λογική της ιδιώτευσης^. την προστασία του δημόσιου χώρου και των δημόσιων αγαθών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, αλλά και ενάντια στην συχνά διεφθαρμένη και αναποτελεσματική κρατική διαχείριση^. την ανάγκη να προστατευθούν από την άκρατη κερδοφορία του κεφαλαίου και την υποταγή στην αγορά τα θεμελιώδη αγαθά: ο αέρας, το νερό, η θάλασσα, το περιβάλλον, τα βασικά είδη διατροφής, η πρόσβαση στην παιδεία και στον πολιτισμό, η υγεία, η περίθαλψη, η κοινωνική πρόνοια, οι ενεργειακοί πόροι, οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες και η γεωγραφική συνοχή της χώρας, ο φυσικός και ο ορυκτός πλούτος. Οι αρμοί αυτοί συνοψίζονται στο αίτημα να οικοδομηθεί και να αναπτυχθεί η οικονομία των αναγκών ενάντια στην οικονομία του κέρδους. Να οικοδομηθούν και να αναπτυχθούν οι κοινωνικές σχέσεις της αλληλεγγύης ενάντια στις σχέσεις του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης. Οι δρόμοι του σοσιαλισμού περνούν υποχρεωτικά από αυτήν την οικοδόμηση και αυτήν την ανάπτυξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μετέχει πλήρως στην ταξική και κοινωνική πάλη, προβάλλει τις ιδέες του, οργανώνει δυνάμεις, συμπυκνώνει και συνδέει αιτήματα, προσδιορίζει στόχους, αλλά δεν υποκαθιστά ούτε επιβάλλει. Ο κεντρικός στόχος που θέτει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι η ανατροπή της κυριαρχίας των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, των δυνάμεων της κοινωνικής καταστροφής, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της σήψης, είναι η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της συμπαραταγμένης Αριστεράς στηριγμένης σε μια πλατειά συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων. Η επιτυχία αυτού του στόχου θα αποτελέσει τομή σε σχέση με την ελληνική ιστορία, τομή που θα δημιουργήσει νέες, άγνωστες σήμερα, δυνατότητες, τομή που θα ανοίξει μια νέα σελίδα για την κοινωνία μας και θα δώσει σημαντική ώθηση σε μια δυναμική που ξεπερνά τα σύνορά μας.

Στις σημερινές συνθήκες της τρικομματικής κυβέρνησης, που προωθεί με μεγαλύτερη σκληρότητα και θρασύτητα την πολιτική της τριαρχίας των δανειστών, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θέτει ευθέως θέμα δημοκρατικής ανατροπής της και διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία ως απαραίτητη προϋπόθεση για να σταματήσει η λεηλασία των εργαζομένων και η καταστροφή της χώρας.

Κεντρικοί προγραμματικοί στόχοι

Η ασπίδα κοινωνικής προστασίας που θα αποσοβήσει την ανθρωπιστική καταστροφή. Να μην υπάρχει πολίτης χωρίς το αναγκαίο για την επιβίωσή του ελάχιστο εισόδημα, χωρίς περίθαλψη και κοινωνική προστασία, χωρίς πρόσβαση στα βασικά αγαθά. Να μην υπάρχει παιδί που πεινάει, να μην υπάρχει νοικοκυριό που χάνει το σπίτι του, να μην υπάρχει άνεργος χωρίς επίδομα ανεργίας.

Να ακυρωθούν τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι στη Βουλή όπου ψηφίστηκαν και να αντικατασταθούν με ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης, παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικά δίκαιης δημοσιονομικής εξισορρόπησης και πολιτιστικής αναγέννησης. Η υλοποίηση του σχεδίου αυτού θα επουλώνει τα τραύματα που έχουν δεχθεί οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα και θα αποκαθιστά σταδιακά τους όρους διαβίωσης με τους ανάλογους μισθούς και συντάξεις.

Να καταγγείλουμε τις δανειακές συμβάσεις και να επαναδιαπραγματευθούμε το δημόσιο χρέος σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με δεδομένο ότι το ζήτημα του χρέους συνιστά πανευρωπαϊκό και όχι στενά ελληνικό πρόβλημα, με επαναδιαπραγμάτευση για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται ότι θα αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο απειλών ή εκβιασμών με όλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούν να επιστρατευθούν, έτοιμος να αναμετρηθεί ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση, την οποία ο ελληνικός λαός και θα στηρίξει.

Να επιτύχουμε μια αποτελεσματική και κοινωνικά δίκαιη αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και την αντίστοιχη δημοσιονομική εξισορρόπηση προτάσσοντας την ανάπτυξη και την αναδιανομή.

Ο ενιαίος φορέας

Ο ενιαίος φορέας της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι φορέας δημοκρατικός, ριζοσπαστικός, φεμινιστικός, οικολογικός, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την ενότητα της αριστεράς, συμμετέχει και συμβάλλει στην κοινωνική κίνηση και στις κοινωνικές διεργασίες, επιδιώκει να συμπυκνώνει υπό τη σκοπιά του σοσιαλισμού του 21^ου αιώνα τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των δυνάμεων της εργασίας και των καταπιεσμένων κοινωνικών κατηγοριών και να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις στην πραγματοποίησή τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα αντιμέτωπος με το αύριο

Συνεχίζουμε την παρουσίαση απόψεων για το μετασχηματισμό τού Συ.Ριζ.Α. σε ενιαίο κόμμα, την ανάγκη πολιτικής ενότητας της αριστεράς και το ζήτημα της ιδεολογικής συνοχής. Σ’ αυτό το φύλλο δημοσιεύουμε άρθρο που μας έστειλε ο Μπάμπης Γεωργούλας, μέλος τής Α.Κ.Ο.Α. και πολιτικός συντάκτης τής εφημερίδας “Η Εποχή”.

Η Σύνταξη

Του Χ. Γεωργούλα

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο τρόποι να δει κάποιος τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο οργανισμό: σαν τακτική κίνηση, κυρίως αλλά όχι μόνο εκλογικού χαρακτήρα, ή σαν απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαμόρφωση των υλικών όρων μιας πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ανατροπής, που γίνεται όλο και πιο αναγκαία καθώς βαθαίνει η κρίση στη χώρα μας.

Όποιος επιλέξει την πρώτη οπτική, δεν χρειάζεται να κάνει πολλά πράγματα για τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ αυτού του τύπου. Αρκεί να βελτιώσει κάπως τις κεντρικές πολιτικές λειτουργίες του, να διασφαλίσει πιο συλλογική λειτουργία των οργάνων της κορυφής και εκπροσώπηση των συνιστωσών σε αυτά, καθώς και να επεξεργαστεί καλύτερα τον προγραμματικό λόγο του. Αυτές οι προϋποθέσεις είναι αρκετές για ένα κόμμα που θέλει απλώς να ενισχύσει την επιρροή του στο εκλογικό σώμα και στην πολιτική σκηνή ή και, εν καιρώ, να διεκδικήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την κυβέρνηση, υπό ομαλές σχετικά συνθήκες.

Εάν, όμως, συμφωνούμε ότι οι συνθήκες κρίσης μόνο κανονικές δεν είναι και ότι, ακριβώς γι’ αυτό, πολλαπλασιάζονται μεν οι δυνατότητες της αριστεράς να γίνει πλειοψηφική δύναμη, αλλά εντείνονται και οι ανησυχίες και οι αντιδράσεις των συντηρητικών και αντιδραστικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, τότε οφείλουμε να αναζητήσουμε λύσεις που να ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις απαιτήσεις.

Ένα κόμμα της αριστεράς σε τέτοιες συνθήκες, δεν αρκεί να επιδιώξει και να εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ακόμη και με πολιτικές συνεργασίες που θα διευρύνουν τη λαϊκή βάση της. Για να επιδιώξει την εξασφάλιση αυτής της πλειοψηφίας, και για την εδραίωσή της μέσα στην κοινωνία κατά την ανάληψη της κυβέρνησης χρειάζεται να μπορεί να παίξει το ρόλο του πρώτον ως γνήσιος, έγκυρος και αποτελεσματικός διαμεσολαβητής των αναγκών, των συμφερόντων, των απαιτήσεων ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων και δεύτερον ως ουσιαστικός συμμέτοχος στην οργάνωση των αντιστάσεών τους, σήμερα, και της κριτικής στήριξης του κυβερνητικού έργου, αύριο.

Γραφικά: http://donpsychote.blogspot.gr/

Αν δεν μπορέσει να δημιουργήσει τέτοιες σχέσεις εμπιστοσύνης ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε δεν θα μπορέσει να φέρει σε πέρας τα καθήκοντα που η ιστορική στιγμή τού προτείνει να αναλάβει. Φανταστείτε ένα κόμμα που, αντί να έχει επινοήσει τις μεγαλύτερες δυνατές διευκολύνσεις για την πρόσβαση στις οργανώσεις του των εργαζομένων, των νέων, επιλέγει ουσιαστικά μια κύρια οδό ένταξης: την ένταξη μέσω κάποιας συνιστώσας. Και, στη συνέχεια, μία κύρια οδό για την ουσιαστική συμμετοχή του στην εσωτερική πολιτική λειτουργία του μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ: τη δραστηριοποίησή του σε μια από τις συνιστώσες.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να εξασφαλίσουμε στις σημερινές συνθήκες, είναι η πιο ισότιμη, πιο δημοκρατική και πλουραλιστική, η πιο άμεση, η πιο αποτελεσματική συμμετοχή όλων των μελών του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, που θα διαμορφώνει συλλογικά και δημοκρατικά μια ενιαία κεντρική πολιτική κατεύθυνση σε πλήρη αντιστοιχία με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των οργανώσεων, των μελών και των οπαδών του –και θα διαθέτει τις δυνάμεις του κυρίως στην οργάνωση του αντιστεκόμενου και ανασυγκροτούμενου λαού.

Και η ιστορική πραγματικότητα των συνιστωσών; Μπορεί κανείς να τη διαγράψει με διατάγματα; Όχι, αλλά με την προϋπόθεση ότι στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ θα προβλέπεται η νομιμοποιημένη και με θεσμικό ρόλο λειτουργία ρευμάτων, τάσεων, αυτή η ιστορική πραγματικότητα μπορεί να ενταχθεί χωρίς στρεβλώσεις σε μια διαδικασία δημιουργική ώσπου να εξελιχθεί η πολυπόθητη ανασύνθεση της αριστεράς μέσα από την ενότητά της.

Η ανασύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ: πολιτική ενότητα και ιδεολογικές ταυτότητες

Του Χριστόφορου Παπαδόπουλου

Ενόψει του μετασχηματισμού τού Συ.Ριζ.Α. σε ενιαίο κόμμα συζητούνται ανάμεσα στα μέλη του πολλά· τόσο οργανωτικά όσο και ζητήματα φυσιογνωμίας τού υπό σύσταση πολιτικού οργανισμού, συμπλεκόμενα μεταξύ τους. Επικεντρωθήκαμε σ’ ένα απ’ αυτά και ζητήσαμε γνώμες: Αρκεί ένα «ενιαίο κόμμα πολιτικής ενότητας, γιατί αυτό δικαιώθηκε με την πρόσφατη εκλογική καταγραφή», ενώ εξ άλλου για το Συ.Ριζ.Α. μέχρι τώρα «η έλλειψη ιδεολογικής ενότητας δεν στάθηκε εμπόδιο στις ποικίλες και σοβαρές επεξεργασίες για τις σύγχρονες μορφές τής καπιταλιστικής βαρβαρότητας που επιχειρούνται σήμερα στο σώμα τής ελληνικής κοινωνίας» (Μάκης Σπαθής, “Και τώρα τι κάνουμε;”, στην “Εποχή” της 24-6-2012); Ή μήπως απαιτείται «μια πολύ σαφέστερη και συνεκτικότερη ταυτότητα», που στη βάση της βρίσκεται η ιδεολογία, αφού «απαιτείται μια οργανωμένη συστηματική προσπάθεια που θα επιχειρήσει να συνδέσει την καθημερινή πολιτική δουλειά και τον προγραμματικό λόγο με το όραμα του σοσιαλισμού» και «ο Συ.Ριζ.Α. θα κριθεί σε αυτό το πεδίο»(Χρήστος Λάσκος, “Περί ιδεολογίας”, στην “Εποχή” της 3-2-2008, ενόψει τότε του 5^ου συνεδρίου τού ΣΥΝ);

Ξεκινάμε σ’ αυτό το φύλλο με το κείμενο που μας έστειλε ως απάντηση ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος, μέλος τής Πολιτικής Γραμματείας τού ΣΥΝ.

Η Σύνταξη

M. C. Escher, Χέρι με σφαίρα

Τον επόμενο χρόνο, την Άνοιξη του 2013, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ φιλοδοξεί να έχει μετασχηματισθεί σε έναν ενιαίο, πολυτασικό οργανισμό της Αριστεράς. Το πρώτο βήμα σε αυτή την προσπάθεια είναι η Συνδιάσκεψη του Νοεμβρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Ένα μικρό βήμα, σε σύγκριση με τις εκκρεμότητες που θα αφήσει για μετά: όπως τα ζητήματα της αυτοδιάλυσης ή της διπλής ένταξης των συνιστωσών οργανώσεων, η αυθεντική, άνευ ποσοστώσεων των συνιστωσών, εκπροσώπηση των τοπικών και κλαδικών οργανώσεων του φορέα κ.ά. Ένα άλμα όμως σε σύγκριση με τη σημερινή πραγματικότητα, από τη στιγμή που αποδίδονται άμεσα πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, το δικαίωμα στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων σε όλους εκείνους, άνδρες και γυναίκες, που δηλώνουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Τα πολιτικά εργαλεία, όμως, που θα χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες της Συνδιάσκεψης, προεικονίζουν, σε ένα βαθμό, το μέλλον, τη φυσιογνωμία και το ιδεολογικό στίγμα του νέου κόμματος.

Θα ήταν εντελώς σχηματικό να πιστεύαμε ότι τα κείμενα: η Διακήρυξη και το κείμενο αρχών και λειτουργίας, “σφραγίζουν” το “πολίτευμα” του νέου κόμματος. Όπως θα ήταν κυνική, και εντελώς γραφειοκρατική, η υποτίμηση των πολιτικών και ιδιαίτερα των καταστατικών κειμένων. Η περιβόητη αποστροφή «πάρτε τα κείμενα, δώστε μου τις καρέκλες» που αποδίδεται σε παλαιό στέλεχος του ΚΚΕ, μάλλον για παράδειγμα προς αποφυγή ενδείκνυται, παρά για ένδειξη πολιτικού ρεαλισμού, πόσο μάλλον για επαναστατικό πραγματισμό. Τα κείμενα λειτουργούν παιδαγωγικά στα μέλη του πολιτικού οργανισμού, με την έννοια ότι τα εξοικειώνουν με τις αρχές και ιδιαίτερα με τις αξίες του φορέα και την ίδια στιγμή (οφείλουν να) δεσμεύουν το δημόσιο λόγο, αλλά και (οφείλουν να) διαπερνούν αξιακά την πολιτική ανάλυση της συγκυρίας. Για παράδειγμα, το τρίπτυχο της γαλλικής επανάστασης “ισότητα, ελευθερία, αδελφοσύνη” –ιδιαίτερα όταν η αδελφοσύνη διαβάζεται ως αδελφοσύνη των λαών και των εργαζόμενων τάξεων– διαπερνά κάθε καταστατικό κείμενο της ανά τον κόσμο ριζοσπαστικής Αριστεράς, ένα τρίπτυχο που εκπαιδεύει ιδεολογικά το μέλος του αριστερού κόμματος και την ίδια στιγμή αποτελεί ένα ασφαλές κριτήριο για να ελέγξεις την αριστεροσύνη του κάθε προγράμματος. Διαχρονικές αριστερές αξίες που λειτουργούν, δύο αιώνες μετά, στον αντίποδα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, στον σοσιαλδημοκρατικό τρίτο δρόμο αλλά και στα φαινόμενα του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και του εθνικισμού. Όταν μάλιστα μιλάμε για ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που αναπτύσσεται ραγδαία, που εντάσσει στις γραμμές του νέο κόσμο, από διαφορετικές παραδόσεις, με τραυματικές εμπειρίες κομματικής ένταξης ή ακόμα με μηδενικές εμπειρίες, τότε η καλλιέργεια των αριστερών αξιών, της αριστερής ιδεολογίας γίνεται ο καθοριστικός ενοποιητικός παράγοντας για το μέλλον.

Στην πράξη, πολιτικά, και σε τελευταία ανάλυση, αυτά που θα κρίνουν τη φυσιογνωμία και το ιδεολογικό στίγμα του νέου φορέα τη μικρή, την άμεση περίοδο, είναι η πολιτική γραμμή και το μοντέλο οργάνωσης του νέου κόμματος, η σχέση της οργάνωσης με την κοινωνία και η σχέση της οργάνωσης με τη διεύθυνση του κόμματος, με την ηγεσία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε όλες τις συντηρητικές μεταλλάξεις αριστερών κομμάτων είχε προηγηθεί η ρήξη και αποπομπή των πιο μαχητικών και κοινωνικά γειωμένων οργανώσεων του κόμματος, η απόσταση ή και η καταγγελία των κοινωνικών εκρήξεων, η γραφειοκρατική απόσταση της ηγεσίας από τη μαχόμενη κοινωνία. Η ιστορία του ιταλικού PCI αλλά και του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας ενισχύουν τον ισχυρισμό.

Από την άλλη, τα ανασυνθετικά εγχειρήματα που δημιουργήθηκαν στο τέλος του 20^ού και στις αρχές του 21^ου αιώνα, όπως το πορτογαλικό Μπλόκο, η γερμανική DieLinke, η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία στη Δανία, αλλά και ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ, διαμόρφωσαν την ταυτότητά τους, αλλά και την ενοποιητική τους βάση, δια μέσου της συμμετοχής τους στα κοινωνικά κινήματα: στις εργατικές κινητοποιήσεις, στα αντιπολεμικά, οικολογικά και αντιπαγκοσμιοποιητικά κινήματα της περιόδου. Ίσως η πιο αντιπροσωπευτική περίπτωση, για να εμβαθύνουμε στη σχέση των ανασυνθετικών εγχειρημάτων με τις ιδρυτικές ταυτότητες, τη σχέση των ιδεολογικών αναφορών με την πολιτική γραμμή και τη σχέση του κόμματος με τον κοινωνικό ανταγωνισμό, είναι η νεότερη ιστορία του Συνασπισμού.

Ο Συνασπισμός αποτέλεσε ένα πρωτοπόρο ανασυνθετικό εγχείρημα που συνάρθρωσε στις γραμμές του τα δύο βασικά κομμουνιστικά ρεύματα, τους προερχόμενους από το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτ. και την ΕΑΡ –παράλληλα βεβαίως με τους ανέντακτους και μικρές τροτσκιστικές ομάδες–, τα ζητήματα όμως της ιδεολογικής ταυτότητας επιλύθηκαν ιδρυτικά δια μέσου του συμβιβασμού των κυρίαρχων τάσεων με τη δημιουργία κόμματος πολιτικής ενότητας. Δηλαδή χωρίς ρητές αναφορές στις παράγωγες ιδεολογίες, αν και στο Καταστατικό και στα ιδρυτικά κείμενα υπήρχαν άτακτες αναφορές στο σοσιαλισμό και στο δημοκρατικό δρόμο. Στην πραγματικότητα το ζήτημα της ιδεολογικής ταυτότητας ήταν το συγκρουσιακό επίδικο μεταξύ των τάσεων, συνήθως με τη μορφή των πολιτικών επιλογών της περιόδου, κυρίως με αιχμή τις συμμαχίες, τη σχέση με το κράτος και το κίνημα, χωρίς να λείπουν και οι “καθαρές” ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, όπως για παράδειγμα οι αναφορές σε προγραμματικά κείμενα στην Οκτωβριανή επανάσταση.

Ο νέος συσχετισμός που προέκυψε, μετά το 2000, με την κρίση του νεοφιλελευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και την άνοδο των κινημάτων αμφισβήτησης (αντιπαγκοσμιοποιητικό, αντιπολεμικό, αντιρατσιστικό κ.ά.), ξεκίνησε μια μακρά διαδικασία ιδεολογικού επαναπροσδιορισμού του Συνασπισμού και ανασύστασης της ριζοσπαστικής του ταυτότητας. Ο καταλύτης για την αποσαφήνιση των χαρακτηριστικών του κόμματος ήταν εν τέλει η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, ως ενός πολιτικού σχηματισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η αταλάντευτη ένταξή του στους ριζοσπαστικούς αγώνες της περιόδου και η απόλυτη άρνησή του να γίνει μέρος της κεντροαριστεράς και της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης. Κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν το πιο συντηρητικό κομμάτι στην έξοδο και τη δημιουργία ενός νέου κόμματος της κεντροαριστεράς, της ΔΗΜΑΡ, και από την άλλη επέτρεψαν στο Συνασπισμό και στο ΣΥΡΙΖΑ την αταλάντευτη στάση τους υπέρ των εργαζόμενων τάξεων, στον καιρό των Μνημονίων και της καπιταλιστικής κρίσης, που μεταφράσθηκε, σε ελάχιστο χρόνο, σε πολιτική και εκλογική απογείωση.

Συμπεράσματα: Συνήθως, στα ιστορικά κόμματα της Αριστεράς η εγκατάλειψη της ιδεολογικής ταυτότητας ήταν ο συμβολικός τρόπος για την αστική προσαρμογή και τη συντηρητική αναδίπλωσή τους.

Στα ανασυνθετικά εγχειρήματα, με τα πληθυντικά ιδεολογικά ρεύματα στο εσωτερικό τους, ακόμα και όταν ρητά στα καταστατικά τους προσδιορίζονται ως κόμματα πολιτικής ενότητας, στην πραγματικότητα η διεκδίκηση της ιδεολογικής ταυτότητας αποτελεί πάντα ένα στοιχείο αέναης πολιτικής και θεωρητικής έντασης, που η έκβασή της είναι απόλυτα συναρτημένη με την πολιτική περίοδο, με τις νίκες και τις ήττες της πολιτικής διαδικασίας.

Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής και φασιστική βία. Δελτίο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Σήμερα, 13 Σεπτεμβρίου, συγκλήθηκε η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής με αντικείμενο τα αλλεπάλληλα κρούσματα φασιστικής και ρατσιστικής βίας, στα οποία πρωταγωνιστούν βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής. Συγκεκριμένα, τη συνεδρίαση, από την οποία ας σημειωθεί ότι απουσίαζε ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, απασχόλησαν: α) η επίθεση του βουλευτή Μεσσηνίας Δημήτρη Κουκούτση εναντίον της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Β΄ Αθήνας Βασιλικής Κατριβάνου στον περίβολο της Βουλής στις 24.8.2012, β) η επίθεση εναντίον μεταναστών στην Καλαμάτα στις 5.9.2012, γ) η επίθεση εναντίον μικροπωλητών στη Ραφήνα από ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής τους βουλευτές Β’ Αθήνας Γιώργο Γερμενή και Μαγνησίας Παναγιώτη Ηλιόπουλο (7.9.2012) και δ) η επίθεση εναντίον μικροπωλητών στο Μεσολόγγι από ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής το βουλευτή Κωνσταντίνο Μπαρμπαρούση (8.9.2012).

Η Επιτροπή Δεοντολογίας: α) προτείνει στον πρόεδρο της Βουλής, εφόσον συνεχιστεί η αντικοινοβουλευτική και παράνομη συμπεριφορά βουλευτών, να ζητήσει προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση, β) καταδικάζει τα επανειλημμένα φαινόμενα βίας, στα οποία συμμετέχουν βουλευτές της Χρυσής Αυγής, γ) επισημαίνει τις ευθύνες της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής και δ) καλεί την εκτελεστική εξουσία και τη Δικαιοσύνη να επιταχύνουν τις διαδικασίες απόδοσης ευθυνών.

Η απόφαση της Επιτροπής αποτελεί, καταρχήν, ασφαλώς θετική εξέλιξη, καθώς το Κοινοβούλιο, διά του οργάνου του, καταδικάζει την πρακτική της Χρυσής Αυγής. Καταρρίπτονται έτσι οι ισχυρισμοί των μελών της ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά ένα νόμιμο κόμμα και ανοίγεται ο δρόμος στη Δικαιοσύνη να πράξει τα οφειλόμενα.

Την ίδια στιγμή, όμως, προκαλεί έντονο προβληματισμό και ανησυχία το γεγονός ότι η Επιτροπή αρνείται να κατονομάσει τη βία της Χρυσής Αυγής ως αυτό που είναι, δηλαδή ρατσιστική και φασιστική. Στο επίμαχο, λοιπόν, σημείο του κειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε λευκό (ενώ προφανώς υπερψήφισε το υπόλοιπο κείμενο). Σε μια συγκυρία που η ρατσιστική βία εντείνεται και η φασιστική δράση απειλεί ευθέως τη δημοκρατία, μια γενικόλογη ρητορική περί “βίας” σημαίνει αποσιώπηση ενός εξαιρετικά σοβαρού φαινομένου, για το οποίο έχει ήδη πάρει θέση η Επίτροπος του Συμβουλίου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (με ό,τι σημαίνει αυτό για το διεθνές κύρος της χώρας…). Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι και οι αρμόδιοι υπουργοί κατονομάζουν τη βία αυτή ως ρατσιστική: ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας ανακοίνωσε, τον περασμένο μήνα, τη σύσταση ειδικού τμήματος της Ασφάλειας για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας, ενώ ο υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης εξήγγειλε ειδική διάταξη νόμου για περιπτώσεις ρατσιστικής βίας. Την ίδια στιγμή, η αποσιώπηση του φασιστικού κινδύνου, τόσο από την Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής όσο και από κόμματα και μέσα ενημέρωσης, μαρτυρεί την ανησυχητική απόσταση ενός σημαντικού μέρους του πολιτικού κόσμου από το αντιφασιστικό και αντιναζιστικό κεκτημένο των ευρωπαϊκών κοινωνιών μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και, με την έννοια αυτή, συνιστά σήμα κινδύνου για την ίδια τη δημοκρατία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αγωνιστεί με όλα τα νόμιμα μέσα για την προάσπιση της δημοκρατίας, από κοινού με τις πολιτικές δυνάμεις, τα κοινωνικά κινήματα και τους πολίτες που κατανοούν ότι η φασιστική απειλή δεν αφορά μόνο τους μετανάστες, τους “αντιφρονούντες” ή τους “διαφορετικούς”, αλλά και κάθε δημοκρατικό πολίτη που “αποκλίνει” από τα ολοκληρωτικά δόγματα των φορέων της. Για το λόγο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία ενός μετώπου υπεράσπισης της δημοκρατίας και ανάσχεσης της φασιστικής απειλής, με στόχο η ελληνική κοινωνία να σταθεί όρθια και αξιοπρεπής μέσα στην κρίση. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ και τα διάφορα κέντρα που τους προσκαλούν ανοιχτά ή τους στηρίζουν έμμεσα θα πάρουν την απάντηση που τους αντιστοιχεί.

14/9/2012

Κοινοβουλευτική δραστηριότητα του βουλευτή Πρέβεζας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Κώστα Μπάρκα.

► Αναφορά προς τον Υπουργό Εργασίας για τους τρίτεκνους έκανε στη Βουλή ο βουλευτής Πρέβεζας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Κώστας Μπάρκας. Συγκεκριμένα προώθησε την επιστολή των τριτέκνων του νομού, οι οποίοι στο κείμενό τους αναφέρονται στην εγκατάλειψή τους από την πλευρά της πολιτείας, στην εικόνα ερήμωσης που παρουσιάζουν παιδικοί σταθμοί και σχολεία και στο δημογραφικό πρόβλημα που συνιστά βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας. Τέλος οι τρίτεκνοι αναφέρονται στο πάγιο και δίκαιο αίτημά τους για εξίσωσή τους με τους πολυτέκνους στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος.

► Ερώτηση προς τον Υπουργό Εργασίας κατέθεσε ο βουλευτής, όσον αφορά στις μη ανανεώσεις των συμβάσεων των εργαζόμενων στην τηλεφωνική γραμμή του ΙΚΑ λόγω της σκανδαλώδους επιλογής της κυβέρνησης για την πριμοδότηση ενός τηλεφωνικού ολιγοπωλίου, που θα συσσωρεύει κέρδη από τις ανάγκες των ασφαλισμένων για επικοινωνία και εξυπηρέτηση από τον ΕΟΠΥΥ. Οι εργαζόμενοι αυτοί, οι οποίοι υπολογίζονται στους 1500 περίπου σε όλη τη χώρα και 5 στο νομό, είχαν επιφορτιστεί με το καίριο καθήκον της δια ζώσης επικοινωνίας με το κοινό και της επί τόπου εξυπηρέτησης και επίλυσης ζητημάτων, βάσει και της εμπειρίας τους, αποτελώντας και τη μοναδική δωρεάν δίοδο εξυπηρέτησης των ασφαλισμένων.

► Ακόμη, ο βουλευτής κατέθεσε ερώτηση προς των Υπουργό Εργασίας για την περικοπή του ειδικού επιδόματος στους πρώην εργαζομένους στα Κλωστήρια Πρέβεζας, ως κομμάτι της γενικότερης αντεργατικής επίθεσης της κυβέρνησης, και για τη διαστρέβλωση, από πλευράς Υπουργείου, των πραγματικών στοιχείων και δεδομένων.

Οι επιδόσεις των καλών μαθητών

Για πολλοστή φορά ο κ. Σαμαράς και οι συγκυβερνήτες του κ.κ. Βενιζέλος και Κουβέλης μας καλούν να συμμετάσχουμε στην υπέρτατη χαρά που δημιουργεί η επίτευξη ενός μεγάλου στόχου: Σώθηκε η χώρα! Τα καταχθόνια σχέδια του Τσίπρα και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, που υπηρετούν το λόμπι της δραχμής κατατροπώθηκαν.

Ο κ. Σαμαράς σαν καλός μαθητής, που προετοιμάστηκε εντατικά όλο το χρονικό διάστημα μετά τις εκλογές του Ιούνη –βοήθησε σ’ αυτό και η αναγκαστική παραμονή του στο σπίτι (πρωθυπουργικό μέγαρο) για τους γνωστούς λόγους υγείας– έκανε τη μεγάλη έξοδο, για να αντιμετωπίσει τους (ιερο)εξεταστές κ.κ. Μέρκελ και Ολάντ και να πείσει ότι εμπέδωσε το μάθημά του.

Να υπενθυμίσουμε ότι οι τρεις συγκυβερνήτες ξόδεψαν πολύ χρόνο και κατέβαλαν πολύ κόπο προεκλογικά, για να μας πείσουν ότι δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις που τάσσονται κατά των μνημονίων –και αυτοί βλέπουν ότι το μνημόνιο “δε βγαίνει”, επιτείνει την ύφεση, τη μείωση των εσόδων, οδηγεί στην απομάκρυνση από τους δημοσιονομικούς στόχους. Όλοι τώρα το βλέπουν, μας έλεγαν, θα πάμε μετά τις εκλογές σε “αλλαγή του μίγματος” πολιτικής, σε “τροποποίηση”, σε “απαγκίστρωση” από το μνημόνιο.

Έτσι, θα περίμενε κάποιος, που η καλοκαιρινή ραστώνη δεν του επέτρεπε να παρακολουθεί τα πολιτικά τεκταινόμενα μετά τις εκλογές του Ιούνη, ότι ο κ. Σαμαράς, έχοντας μελετήσει καλά, θα απαντούσε στις ερωτήσεις (συναντήσεις) με τους Μέρκελ – Ολάντ, με βάση τον κοινό πλέον τόπο: το μνημόνιο δε βγαίνει, χρειάζεται αλλαγή του μίγματος πολιτικής, τροποποίηση και απαγκίστρωση από αυτό.

Εις μάτην· ο κ. Σαμαράς αποφάσισε να παίξει με το χαρτί της “ομοιοπαθητικής”, αποφάσισε να αιφνιδιάσει. Έτσι, παρότι γνωρίζει ότι κανένας από τους ρητούς στόχους του από το πρώτο ακόμα μνημόνιο δεν έχει επιτευχθεί –μείωση χρέους, επιστροφή στις (καπιταλιστικές) αγορές χρήματος, αναζωογόνηση της οικονομίας–, παρουσιάστηκε στην εξέταση με νέα, ακόμη πιο σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα ύψους 11,5 δισ., που θα γίνουν 13,5 (για να υπάρχει και μαξιλαράκι ασφαλείας), που θα γίνουν 15,5 (γιατί θα υπολογιστεί η μείωση εσόδων, λόγω περιορισμού της ζήτησης από τη μείωση μισθών, συντάξεων προνοιακών επιδομάτων!), που θα γίνουν 18,5 με τις ρυθμίσεις του νέου φορολογικού νόμου, που θα γίνουν 20 (;), 22(;)· ο λόγος γίνεται για δισεκατομμύρια ευρώ, απολύτως ζωτικά για την επιβίωση των χαμηλών και μεσαίων (παλιά) κοινωνικών στρωμάτων, απολύτως αναγκαίων για την κάλυψη αναγκών, πρόνοιας, υγείας, εκπαίδευσης.

Δε ζητά η συγκυβέρνηση να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο, υλοποιεί την εφαρμογή του με το παραπάνω και προσπαθεί να πείσει –όχι τους “έξω”, αλλά εμάς, τους “μέσα”–, ότι η χρονική παράτασή του, κατά ένα ή δύο χρόνια, θα σημάνει την εκπόρθηση του κάστρου της ανάπτυξης!

Είχε βέβαια ο κ. Σαμαράς στις αποσκευές του και το επί πλέον επιχείρημα, “καλής θέλησης”: Η εσωτερική τρόικα απάλλαξε αντί πινακίου φακής τη γερμανική Siemens, από τις υποχρεώσεις της προς το ελληνικό δημόσιο –ύψους περίπου δύο δισ. ευρώ– λόγω δωροδοκίας αξιωματούχων του δικομματισμού με επιρροή στο Πρόγραμμα Προμηθειών του Δημοσίου· βεβαίως, η εταιρεία υποχρεώνεται, εκτός των άλλων, να οργανώσει σεμινάρια στις δημόσιες υπηρεσίες, κατά της διαφθοράς!

Η αλήθεια είναι, πως κανένα σοβαρό ανταγωνιστικό “παιχνίδι” δεν εξελίσσεται ανάμεσα στην εγχώρια και την ευρωπαϊκή πολιτική, την εσωτερική και την εξωτερική –σχηματικά– τρόικα. Το εγχώριο καθεστωτικό πολιτικό σύστημα προστρέχει και οι θεσμοί του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου συνδράμουν ως σταθεροποιητικός παράγοντας στην αποκατάσταση της κλονισμένης τους ισχύος, που πλέον λιγότερο μπορεί, αδυνατεί να πείσει και να πετύχει την αναγκαία συναίνεση και κυρίως εκφοβίζει, καταστέλλει, διασπά και τιμωρεί –και η εικόνα αυτή, βέβαια, δεν αφορά μόνο τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.

Σύμφωνα με το Γιάννη Μηλιό (http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=28177) «Οι “ανακοινώσεις” νέων περικοπών στον κατώτατο μισθό του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα από τα ΜΜΕ – φερέφωνα της τρόικας εσωτερικού, με τις ταυτόχρονες διαρροές περί απειλών με διαγραφή όσων βουλευτών τολμήσουν να μην ψηφίσουν το νέο βήμα προς τον κοινωνικό αποκλεισμό μεγάλων μερίδων του πληθυσμού μας, δείχνει ότι “ο κύβος ερρίφθη”.

Αυτό που υποστηρίζει από την αρχή ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πλέον ορατό και για τους πλέον δύσπιστους: Η ασκούμενη πολιτική δεν έχει καμία σχέση με τη δημοσιονομική εξυγίανση, κανένας στόχος δεν κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Την ώρα που το δημόσιο χρέος αυξάνεται εκ νέου, το μόνο που ενδιαφέρει τη χειρότερη κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα είναι η αύξηση της εκμετάλλευσης και η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η σαρωτική αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας, η μετάλλαξή της σε μια βάρβαρη νεοφιλελεύθερη κοινωνία, μια κοινωνία ευνοϊκή για το κεφάλαιο και εφιαλτική για τους εργαζόμενους.

Όμως, είναι βέβαιο ότι, ο ελληνικός λαός θα βρεθεί και πάλι στο δρόμο. Η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση που υλοποιεί η κυβέρνηση θα ανατραπεί.

Αναδιανομή, κοινωνική προστασία, κοινωνική αλληλεγγύη, ανάπτυξη είναι ο διαφορετικός δρόμος. Γι’ αυτή την προοπτική θα αγωνιστούμε μαζί με τους εργαζόμενους και είμαστε σίγουροι ότι θα νικήσουμε».

Πρώτος φθινοπωρινός σταθμός, η μεγάλη εργατική – κοινωνική διαδήλωση το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου, στη ΔΕΘ, με σύνθημα: Οι αντεργατικές πολικές της συγκυβέρνησης δεν θα περάσουν: αντίσταση – αλληλεγγύη – ανατροπή!

Ούτε από τους εργαζόμενους, ούτε από τους ανέργους, ούτε από τους νέους μπορούνε να περιμένουνε στήριξη

(Η ομιλία τού βουλευτή Κώστα Μπάρκα στο φεστιβάλ νέων του Συ.Ριζ.Α. στην Πρέβεζα)

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες.

Σας καλωσορίζω και εγώ με τη σειρά μου στο φεστιβάλ των νέων του ΣΥΡΙΖΑ στην Πρέβεζα, ένα φεστιβάλ που αποτελεί παράδοση στην πόλη και που αποτελεί μια ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις για την κατάσταση σήμερα στην περιοχή και στη χώρα αλλά και να σκιαγραφήσουμε τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση.

Η πολιτική των μνημονίων συνεχίζεται

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η τρικομματική κυβέρνηση του μνημονίου αποφασίζει τα νέα μέτρα, βάζοντας πάλι στο στόχαστρο τους μισθούς και τις συντάξεις. Συνεχίζοντας την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, αφαιρεί μισθολογικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα και, με μέτρα οριζόντιου τύπου, προσπαθεί να εξοικονομήσει 11,5 δισ. Δυστυχώς για τις δυνάμεις της εργασίας και τη νεολαία, δικαιωθήκαμε όταν λέγαμε ότι αυτή η νέα κυβέρνηση θα έρθει να συνεχίσει με πιο επιθετικό τρόπο το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων πάνω στο τρίπτυχο της απόσυρσης όλων των αιτημάτων προς τους δανειστές, πιστή εφαρμογή όλων των μνημονιακών συμφωνηθέντων και ορισμό του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας ως βασικό πυλώνα της πολιτικής της.

Κεντρικό σημείο της πολιτικής τους αποτελεί το πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης και το πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών όπως αυτοί το ονομάζουν. Τα οποία σημαίνουν πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών υπηρεσιών. Και επειδή σ’ αυτή τη χώρα δεν είμαστε όλοι λωτοφάγοι, δεν ξεχνάμε πως αυτή την πολιτική την υπηρετούνε χρόνια, πολύ πριν ξεκινήσει η κρίση. Με το μνημόνιο και την κρίση απλά βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία να διαλύσουν ό,τι είχαν κρατήσει όρθιο οι αγώνες της κοινωνίας.

Επίθεση στους εργαζόμενους, μεγαλύτερη στους νέους

Ένας στους τρεις εργαζόμενους δουλεύει ανασφάλιστος και η πλειοψηφία των νέων θέσεων εργασίας είναι υπό καθεστώς επισφάλειας. Μέχρι τέλους του 2012, 8 στους 10 εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα θα εργάζονται με ατομική σύμβαση. Κάτι που συνεπάγεται περαιτέρω μείωση μισθού, από -20% έως -48%.

Η κατάσταση για τους νέους εργαζόμενους είναι ακόμα χειρότερη. Η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία έχει ξεπεράσει το 50%. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι βουλιάζουν καθημερινά στην απόγνωση και την απελπισία, ή επιλέγουν τη λύση της μετανάστευσης. Η κατάσταση όμως, ακόμα και γι’ αυτούς που καταφέρνουν μέσα από τις δυσκολίες να βρούνε μια δουλειά, είναι οριακά καλύτερη.

Ελαστικά ωράρια, ανασφάλιστη εργασία, εργοδοτική τρομοκρατία, αποτελούν την καθημερινότητα χιλιάδων νέων που καταφέρνουν να βρουν μία ή περισσότερες δουλειές του ποδαριού. Αυτοί είναι που μειώσανε το βασικό μισθό 32% και ζητάνε από τους νέους ανθρώπους να δουλεύουν για 400 €, στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί όλοι ξέρουν πως, όταν τα 400 € είναι το νόμιμο όριο, στην αγορά η πραγματική ταρίφα είναι τα 300 και τα 200 €. Έχουνε δημιουργήσει εργαζόμενους που δουλεύουν για 2,50 € την ώρα. Έχουν το θράσος, ακόμα και τα ψίχουλα που προεκλογικά τάζανε για επαναδιαπραγμάτευση της μνημονιακής κόλασης, σήμερα να λένε πως δεν μπορούνε να τα διεκδικήσουνε, γιατί έχει εκτροχιαστεί η εφαρμογή του προγράμματος.

Η κυβέρνηση ζητάει την κατανόηση και τη στήριξη από την κοινωνία. Ούτε από τους εργαζόμενους, ούτε από τους ανέργους, ούτε από τους νέους μπορούνε να περιμένουνε στήριξη, όχι γιατί το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά γιατί το υπενθυμίζει καθημερινά η πραγματικότητα που αυτοί βιώνουν. Δεν μπορείς να ζητάς υποστήριξη από έναν άνθρωπο που τον έχεις βάλει εκ περιτροπής να δουλεύει μία φορά την βδομάδα, κάνοντας δηλαδή τέσσερα μεροκάματα τον μήνα. Και επειδή δεν έχουνε εικόνα τι σημαίνει τέσσερα μεροκάματα τον μήνα, γιατί δεν είναι αυτός ο κόσμος τους –ο δικός τους κόσμος είναι οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι οφ σορ–, τους ενημερώνουμε ότι τέσσερα μεροκάματα το μήνα σημαίνει λιγότερα και από τα 360 € του αστείου επιδόματος ανεργίας που δίνεται. Δεν μπορείς να ζητάς υποστήριξη από έναν νέο άνθρωπο που τον έχεις καταδικάσει μέχρι τα σαράντα του να μη μπορεί να φύγει από το πατρικό του σπίτι, να μη μπορεί να σταθεί με αξιοπρέπεια στα πόδια του και να στήσει τη δική του ζωή.

Για ποια ανάπτυξη μιλάνε;

Κι έχουν το θράσος να ζητάνε από τον κόσμο να κάνει υπομονή, γιατί στο τέλος του τούνελ υπάρχει φως. Κι αυτό το φως για την κυβέρνηση είναι η ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή που έχουν καταφέρει η ύφεση να προσεγγίζει νούμερα της τάξης του 7%, μιλάνε για ανάπτυξη. Ανάπτυξη όμως για ποιους και με ποια χαρακτηριστικά. Ανάπτυξη σαν αυτή που μας υποσχέθηκε προεκλογικά ο κ. Σαμαράς, που δεν ντράπηκε να χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα την Κίνα και την Ινδία; Οι τεχνοκράτες της κυβέρνησης μας μιλάνε για ανάπτυξη. Η ανάπτυξη που έχουν στο μυαλό τους είναι ανάπτυξη που δεν σέβεται ούτε τον άνθρωπο, ούτε το φυσικό πλούτο. Το όραμα που προτείνουν σ’ έναν νέο άνθρωπο, αυτό για το οποίο του ζητάνε να κάνει θυσίες και υπομονή, είναι να εργαστεί με συνθήκες και μισθούς Κίνας και Βουλγαρίας. Ακόμα και το πολυτιμότερο αγαθό, το νερό, έχουν στόχο να το μετατρέψουν σε εμπόρευμα. Είμαστε σίγουροι ότι, αν είχαν τη δυνατότητα, θα κάνανε εμπόρευμα ακόμα και το οξυγόνο.

Η Ελλάδα εκποιείται

Στο πλαίσιο των διαρθρωτικών αλλαγών βγάζουν στο σφυρί το δημόσιο πλούτο, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, ειδικά στην επαρχία. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η παραχώρηση της Αγροτικής Τράπεζας στα επενδυτικά σχέδια του Σάλα και του Βαρδινογιάννη. Την ώρα που ο λαός βιώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο τις συνέπειες των πολιτικών της, η τρόικα εσωτερικού χαρίζει μπιρ παρά ένα πιστωτικό ίδρυμα που θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της κτηνοτροφικής και αγροτικής παραγωγής. Η ΔΩΔΩΝΗ, που για εμάς τους Ηπειρώτες αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, εντάσσεται στα σχέδια των πολυεθνικών. Η ΔΩΔΩΝΗ, που αποτελεί ακόμα μια κερδοφόρα επιχείρηση, οδηγείται από τη διορισμένη διοίκηση στην απαξίωση.

Η κυβέρνηση είναι και ρατσιστική

Κι ενώ όλα αυτά βρίσκονται σε πορεία υλοποίησης, η κυβέρνηση δεν αποφεύγει να μας υπενθυμίζει ότι είναι μια επικίνδυνη και ρατσιστική κυβέρνηση. Υλοποιώντας ένα σχέδιο που παραβιάζει όλους τους μεταναστευτικούς νόμους, που δεν αναγνωρίζει ατομικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα, διακρίνει τους ανθρώπους με βάση το χρώμα. Όσοι είναι λευκοί είναι αθώοι πολίτες, ενώ όσοι είναι πιο σκούροι είναι ύποπτοι και εξευτελίζονται έως ότου αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες. Και είναι σκληρά χαραγμένη στο μυαλό η εικόνα, βγαλμένη από ταινία του Αγγελόπουλου, με τα ΜΑΤ παρατεταγμένα δεξιά κι αριστερά στο σταθμό Λαρίσης και την ταχεία να μπαίνει στο σταθμό μεταφέροντας ανεπιθύμητους. Κι εκεί που δεν φτάνει το κράτος με τον Ξένιο Δια, φτάνει το παρακράτος με τις φασιστικές επιθέσεις και δολοφονίες.

Αλληλεγγύη και αντίσταση

Είναι τώρα περισσότερο απαραίτητο από ποτέ να οργανωθεί η αντίσταση της κοινωνίας απέναντι στις βάρβαρες πολιτικές, που κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους, στις πολιτικές που προσβλέπουν στο να τεθεί μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη, στις πολιτικές που προσβλέπουν να κυριαρχήσει ο φόβος. Επιβάλλεται να κυριαρχήσει η αντίσταση, η ελπίδα. Ο αγώνας, όπως λέει κι ένα σύνθημα της νεολαίας, δεν είναι δουλειά των ειδικών αλλά αποτελεί χρέος και καθήκον όλων όσοι πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές. Οφείλουμε να οργανώσουμε κοινωνικές αντιστάσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές, στις γειτονιές, σε κάθε μαζικό χώρο. Να στήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης που μέσα σε μια περίοδο κρίσης θα κάνουνε τη ζωή μας λίγο καλύτερη, εξασφαλίζοντας τα απαραίτητα, αλλά και που θα προωθούν κάτι πολύ σημαντικό μέσα σε τόσο δύσκολους καιρούς: ότι η λύση δεν είναι η ανθρωποφαγία και η μισαλλοδοξία, αλλά η κοινωνική αλληλεγγύη. Να διασφαλίσουμε με ό,τι τρόπους μπορούμε ότι κανένας δεν θα μείνει μόνος του μέσα στην κρίση. Με όχημα το Δίκτυο Επισφαλώς Εργαζομένων και Ανέργων να προωθήσουμε τη συλλογική απάντηση απέναντι στην προσπάθεια των εργοδοτών να αντιμετωπίζουν τον κάθε εργαζόμενο ατομικά.

Και είναι τώρα πιο επίκαιρα από ποτέ τα λόγια του ποιητή: «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο, θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές, το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες, μα ούτε βήμα πίσω».

ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας, Πρόσκληση