Το γενικό και το ειδικό

Gustav Klimt, Το δέντρο τής ζωής

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στο κέντρο των αναζητήσεων μεγάλου μέρους της πληττόμενης από τα νεοφιλελεύθερα, μνημονιακά μέτρα κοινωνίας, που βλέπει να καταρρέουν οι όποιες ελπίδες ή ανοχές υπήρξαν μετά τη δόση του Δεκεμβρίου, η οποία προπαγανδίστηκε καταιγιστικά από την εσωτερική κυβερνητική τρόικα και τους συνεταίρους του διαπλεκόμενου μηντιακού συστήματος. Αυτή η αναζωπύρωση των προσδοκιών προς το ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται από τμήματα της κοινωνίας και δυνάμεις της αριστεράς ως ευκαιρία για την “επιτάχυνση” των πολιτικών εξελίξεων. Έτσι προβάλλονται επιχειρήματα και διατυπώνονται προτροπές, σαν τα παρακάτω:

► «Τι συζητάμε για λεπτομέρειες της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, το ζήτημα είναι να συζητήσουμε για τα κεντρικά (από εκεί εξαρτώνται και οι λεπτομέρειες) και να μη γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ».

► «Ποτέ να μην πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, αν είναι να στρογγυλέψει τις θέσεις του. Να κρατήσει ένα 20%, να εδραιωθεί και, όταν είναι έτοιμος και το επιτρέψουν οι συνθήκες, κάνει το πέταγμα».

► «Τι κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας συζητάμε, κυβέρνηση αριστεράς πρέπει να λέμε, εκεί είναι το θέμα».

Ας δούμε, κάπως συνοπτικά, αναγκαστικά λόγω χώρου, αυτά τα επιχειρήματα.

“Να συζητάμε για τα κεντρικά’’

Δηλαδή, κατά τους φορείς αυτών των απόψεων, αφήνουμε ή υποτιμάμε συντριπτικά το πώς εκδηλώνονται σε τοπικό ή κλαδικό επίπεδο οι συνέπειες της κεντρικής (νεοφιλελεύθερης, μνημονιακής) πολιτικής και ασχολούμαστε αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά με την πολιτική και προγραμματική αντιπαράθεση, για τη γενική πολιτική της χώρας. Αυτό, από πρώτη ματιά, φαίνεται εύκολο και αποδοτικό, μάλιστα μας απαλλάσσει και από την ευθύνη για πολιτική γραμμή στο χώρο μας και βέβαια και από τη συμμετοχή μας στην επεξεργασία και τη συνδιαμόρφωση με άλλες δυνάμεις και την κοινωνία των απαντήσεων –για τα θέματα της πόλης, της επιδείνωσης των προϋποθέσεων πρόσβασης όλο και περισσότερων στην υγεία, στην παιδεία, στην πρόνοια, στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Η γραμμή της προνομιακής ενασχόλησης με τα κεντρικά, όταν υποτιμά και παραλείπει το καθήκον της άρθρωσης συγκεκριμένου πολιτικού λόγου και της έμπρακτης ανάληψης δράσεων, καταλήγει σε μια ανέξοδη πολιτική γενικολογία και μάλλον καλλιεργεί – υποτάσσεται, σε μια καθιερωμένη έτσι και αλλιώς πολιτική αντίληψη ανάθεσης (τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ).

Αντίθετα, η ενασχόληση –στο πλαίσιο της γενικής μας πολιτικής– με τα τοπικά κινήματα, δημιουργεί χώρους δημοκρατίας και συμμετοχής, ανοίγει πεδία δραστηριοποίησης των ριζοσπαστικοποιούμενων κοινωνικών δυνάμεων, εδραιώνει σχέσης συνεργασίας και εκτίμησης ευρύτερα με την κοινωνία, δημιουργεί δρόμους πολιτικοποίησης και ένταξης στο κίνημα.

Ασφαλώς θα μιλήσουμε και θα αναδείξουμε τη γενική πολιτική μας πρόταση, για ρήξη με την τρόικα, τα μνημόνια, για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Η γενική πολιτική θέση, όμως, πρέπει να υποστηρίζεται και να συγκεκριμενοποιείται από άμεσες, εμπράγματες πρωτοβουλίες: αντίστασης, θέσεων και κοινωνικής αλληλεγγύης, στην κλίμακα που όλοι μπορούν να συμμετέχουν. Και αυτό, όταν η κεντρική πολιτική μας γραμμή, δεν είναι το αδύνατο σημείο της πολιτικής μας, αλλά το ισχυρό, που αντιμετωπίζει με ταξική, διεθνιστική θέση το ζήτημα της σύγκρουσης με τις κυρίαρχες δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη, θέτοντας στόχους ανατροπής του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος και πρόταξης των συμφερόντων των εργαζομένων, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε ευρύτερο πλαίσιο. Η άλλη άποψη της αποχώρησης πριν τη μάχη –υποτιμώντας τους όρους δημιουργίας κινήματος και γιγάντωσης της ευρύτερης αλληλεγγύης, πρώτα απ’ όλα στο νότο της Ευρώπης, αλληλεγγύης με δυναμική ευρύτερων ρήξεων–, παρά το συγκρουσιακό βερμπαλισμό, δημιουργεί συνθήκες απομόνωσης του κινήματος ανατροπής, σε κάθε χώρα, δημιουργεί όρους ιδεολογικού και πολιτικού αποπροσανατολισμού του και ένταξης των προταγμάτων σε “εθνικούς” νομισματικούς ανταγωνισμούς μέσω των υποτιμήσεων, σαν λύση παραγωγικής ανασυγκρότησης και εξόδου από την κρίση.

Ας ανατρέξουμε στη διακήρυξη της Συνδιάκεψης (Δεκ. 2012) του ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της διαπραγμάτευσης:«… Ενδέχεται να διατυπωθούν κατά τη διαπραγμάτευση απειλές, ίσως και εκβιασμοί, περί διακοπής της χρηματοδότησης, περί εξόδου από το ευρώ, ίσως και άλλα. Αλλά, όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα που χρησιμοποιήσαμε “καμιά θυσία για το ευρώ”, απόλυτη προτεραιότητα για μάς είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι η υπαγωγή σε υποχρεώσεις, που άλλοι ανέλαβαν, υποθηκεύοντας τη χώρα.Κατά συνέπεια, δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο τε﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽υπυκνσι στα οποία δες διαθςςτττέτοιων απειλών ή εκβιασμών με ν με ﷽﷽﷽﷽﷽διαθόλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση. Είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει ανεπιφύλακτα».

“Να μη γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ’’

Δύσκολο, ιστορικά ανέφικτο, ακόμη και αν το ήθελε. Η κρίση και η συνακόλουθη καταστροφή των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, δεν αφήνει περιθώρια για πολιτικές που εξαγοράζουν τη συναίνεση των εργαζόμενων τάξεων μέσω παροχών και δανείων. Το σύστημα έχει αποφασίσει να τελειώνει με το κοινωνικό συμβόλαιο, προτάσσει το λευκό κινέζο εργαζόμενο, τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (εργασιακής σκλαβιάς), τις ιδιωτικοποιήσεις, τον αποκλειστικό ρόλο στην “παραγωγή πλούτου” στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, την “κάλυψη” των κοινωνικών αναγκών, για όσους “θα δύνανται”, από τον ιδιωτικό τομέα.

Η άλλη λύση, του ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει και καλεί σε κοινωνική δράση, για σταμάτημα εδώ της καταστροφής, για ενταφιασμό των μνημονίων, για λύση ευρωπαϊκή (γιατί δεν αφορά μόνο το “δικό μας έθνος”), λύση στο ζήτημα του χρέους και της ανάπτυξης, για παραγωγική ανασυγκρότηση, με κοινωνικό και οικολογικό πρόσημο, για την οικονομία των κοινωνικών αναγκών, για νέες μορφές συλλογικής οργάνωσης της παραγωγής, της διανομής και της κατανάλωσης.

“Να κρατήσουμε ένα ποσοστό 20%’’

Εδώ αυτή η άποψη, στην αγωνία βέβαια της μη ενσωμάτωσης, ξεχνάει ότι κανένα ποσοστό δεν έχουμε στο χέρι, στο τσεπάκι μας. Η εμπειρία του τελευταίου χρόνου έπρεπε να μας είχε διδάξει ότι “εκτοξευθήκαμε” από το 4% στο 27%, επειδή προβάλαμε ως δύναμη έξω από το κάδρο της φθοράς και της διαπλοκής, για την ανυποχώρητη πολιτική και κινηματική μας δράση, αλλά και επειδή προβάλαμε και εργαζόμαστε για άλλη διακυβέρνηση, με αποφασιστικό κυβερνητικό ρόλο στην αριστερά. Μια υποχώρηση από αυτό το στόχο μπορεί να προσγειώσει τη ριζοσπαστική αριστερά όχι στο ισχυρό 20%, αλλά κάπου εκεί κοντά στο 4%, που κινούμαστε επί χρόνια.

Μάλλον για την αριστερά δεν υπάρχει άλλος ρόλος, η κοινωνία δε μας το επιτρέπει: Ή θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες που δημιουργήσαμε ή θα προσγειωθούμε απότομα σε γνώριμες περιοχές, και το κενό εξουσίας –διεκδικούμενο από πολλούς– είναι πιθανό να τροφοδοτήσει μια νέα εκτίναξη της όλο και πιο απροκάλυπτα επιθετικής ακροδεξιάς.

“Τι κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας και λαϊκής ενότητας, κυβέρνηση Αριστεράς”

Μάλιστα, κυβέρνηση της Αριστεράς, με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Τι αποστολή θα έχει αυτή η κυβέρνηση, αν όχι να αναστρέψει την καταστροφή, να σταματήσει την ανθρωπιστική κρίση με τη λήψη άμεσων μέτρων σωτηρίας για την κοινωνία; Αλλά και γιατί όχι της πιο πλατιάς “λαϊκής ενότητας”, για τη “σωτηρία της κοινωνίας”; θέλουμε να προχωρήσουμε μόνοι μας; Μένουμε αδιάφοροι στη δυνατότητα να κάνουμε πιο πλατύ το μέτωπο και να ενταχθούν σ’ αυτό και άλλοι, έστω ασταθείς και προσωρινοί, σύμμαχοι; Να πάμε μόνο με το ΚΚΕ ή και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ∙ κι αν δεν πείθονται; Αλλά, αν η κοινωνική βάση της αριστεράς συσπειρώνεται στο στόχο για τη διεκδίκηση της αριστερής διακυβέρνησης, αυτό δεν είναι ένα ισχυρό μήνυμα, που δεν μπορούν “ατιμώρητα” να αγνοούν (όπως στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου) και οι ηγεσίες; Αφού η ζωή είναι δυναμική και η ταξική πάλη μπορεί να αναδιαμορφώνει τους πολιτικούς συσχετισμούς, γιατί θέλουμε να “φυλακίσουμε” από τώρα και με λεπτομερή σχέδια γραφείου, τη δυναμική των εξελίξεων;

“Η ιστορία μας χτυπάει την πόρτα”

Ανη ιστορία μας χτυπάει την πόρτα, μάλλον δεν το κάνει τυχαία· κι αυτό, όταν το θυμόμαστε, δεν το κάνουμε από αυταρέσκεια και έπαρση, αλλά επειδή μας δείχνει το δρόμο στον οποίο πρέπει να επιμείνουμε.

Γιατί, μέσα από τις αντιφάσεις μας, ξεπερνώντας τα όριά μας και διαμορφώνοντας συγκεκριμένη ταυτότητα, συναντηθήκαμε με τις ανάγκες της κοινωνίας και τα προτάγματα της πολιτικής συγκυρίας.

Γιατί δεν υποταχθήκαμε στις σειρήνες του κυβερνητισμού από τη μια και της αριστερής αυτοαναφορικότητας και του σεχταρισμού από την άλλη.

Γιατί προτάξαμε την ανάγκη και εργαστήκαμε για το αυτόνομο πολιτικό σχέδιο της ριζοσπαστικής αριστεράς, με βάση τις ανάγκες των πολλών.

Γιατί κατευθύναμε τις δυνάμεις στην ενότητα της αριστεράς και κάναμε πρακτικά βήματα προς αυτήν, που ενέπνεαν κι άλλους να κάνουν τα δικά τους βήματα.

Γιατί ενώνοντας τις δυνάμεις μας αποκτήσαμε αυτοπεποίθηση, κοιτάξαμε τις ανάγκες της κοινωνίας και μιλάμε πολιτικά με όρους κοινωνίας.

Γιατί μιλήσαμε για την αριστερή κυβέρνηση, μαζί με το λαό.

Γιατί δημιουργήσαμε προσδοκίες, πέρα από τα όρια της χώρας.

Γιατί δεν υποταχθήκαμε στην εθνική αναδίπλωση, είδαμε την υπερεθνική διάσταση της κρίσης, χτίσαμε και δημιουργούμε σχέσεις συνεργασίας με ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και στον κόσμο.

Γιατί θεωρούμε ότι τα σημαντικά, οι αδήριτες κοινωνικές ανάγκες, βρίσκονται μπροστά μας και οφείλουμε, οι δυνάμεις της αριστεράς, να ανταποκριθούμε με αλληλέγγυα ευθύνη.

Ηλίας Χάιδας

Θυμηθείτε: η Ιταλία δεν είναι μοναδική περίπτωση

Του Paul Krugman*

 Πριν από δύο μήνες, όταν ο Μάριο Μόντι παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία της Ιταλίας, ο Economist έγραψε ότι «η ερχόμενη προεκλογική εκστρατεία θα δείξει, πάνω από όλα, πόσο ώριμοι και ρεαλιστές είναι οι Ιταλοί ψηφοφόροι». Η ώριμη, ρεαλιστική επιλογή, θα πρέπει να υποθέσουμε, θα ήταν η επιστροφή του Μόντι –τον οποίο στην πραγματικότητα επέβαλαν στην Ιταλία οι δανειστές της– στην πρωθυπουργία, αυτή τη φορά με τη λαϊκή εντολή.

Ε, λοιπόν, τα πράγματα δεν είναι καλά. Το κόμμα του Μόντι είναι τέταρτο, πίσω όχι μόνο από τον αστείο Μπερλουσκόνι αλλά και από τον κωμικό ηθοποιό Μπέπε Γκρίλο, το ασυνάρτητο πρόγραμμα του οποίου δεν τον εμπόδισε να γίνει μια ισχυρή πολιτική δύναμη.

Είναι μια έκτακτη κατάσταση, που έχει προκαλέσει πολλά σχόλια για την ιταλική πολιτική κουλτούρα. Αλλά χωρίς να προσπαθώ να υπερασπιστώ την πολιτική του “μπούνγκα μπούνγκα”, ας κάνω το προφανές ερώτημα: τι καλό έχει πετύχει ακριβώς στην Ιταλία, ή στο σύνολο της Ευρώπης, αυτό που περνάει σήμερα για ώριμος ρεαλισμός;

Διότι ο Μόντι ήταν στην πραγματικότητα ο ανθύπατος που επιβλήθηκε από τη Γερμανία για να εφαρμόσει τη δημοσιονομική λιτότητα σε μια ήδη πάσχουσα οικονομία. Η προθυμία για την εφαρμογή μιας λιτότητας άνευ ορίων είναι ο ορισμός της ευυποληψίας στους ευρωπαϊκούς πολιτικούς κύκλους. Και δεν θα πείραζε, αν είχαν πράγματι αποτελέσματα οι πολιτικές της λιτότητας –αλλά δεν έχουν. Και αντί να φαίνονται ώριμοι ή ρεαλιστές, οι υπέρμαχοι της λιτότητας ακούγονται όλο και πιο νευρικοί και παραληρηματικοί.

Η σχέση ανάμεσα στη λιτότητα και την ύφεση είναι τόσο εμφανής, που το ΔΝΤ, με ένα εντυπωσιακό mea culpa, ομολόγησε ότι είχε υποτιμήσει τη ζημιά που θα έκανε η λιτότητα.

Με δεδομένα όλα αυτά, θα περίμενε κανείς κάποια αναθεώρηση και ενδοσκόπηση από τους Ευρωπαίους αξιωματούχους, κάποιους υπαινιγμούς ευελιξίας. Αντί αυτών, όμως, οι ανώτατοι αξιωματούχοι επιμένουν ακόμη περισσότερο ότι η λιτότητα είναι ο μόνος αληθινός δρόμος.

Οι παρατηρητές στο εξωτερικό ήταν τρομοκρατημένοι για τις εκλογές στην Ιταλία, και δικαίως: ακόμη και αν δεν έγινε πραγματικότητα ο εφιάλτης της επιστροφής του Μπερλουσκόνι στην εξουσία, τα μεγάλα ποσοστά του Μπερλουσκόνι, ή του Γκρίλο, ή και των δύο, μπορούν να αποσταθεροποιήσουν όχι μόνο την Ιταλία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη.

Αλλά θυμηθείτε: η Ιταλία δεν είναι μοναδική περίπτωση. Ανυπόληπτοι πολιτικοί βρίσκονται σε άνοδο σε όλη τη Νότια Ευρώπη. Και ο λόγος για τον οποίον συμβαίνει αυτό είναι επειδή οι ευυπόληπτοι Ευρωπαίοι δεν παραδέχονται ότι οι πολιτικές που έχουν επιβάλει στους δανειζόμενους είναι μια καταστροφική αποτυχία. Αν δεν αλλάξει αυτό, οι εκλογές στην Ιταλία θα είναι απλώς μια πρόγευση της επικίνδυνης ριζοσπαστικοποίησης που έρχεται.

* Αμερικανός οικονομολόγος και συγγραφέας, βραβευμένος με το Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών, Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και στο MIT. Αυτή τη στιγμή είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον.

(Πηγή: tvxs.gr – TheNewYorkTimes – Το Βήμα – 27/2/2013)

Ιταλικές εκλογές: Ζητείται Αριστερά

Ένα πρώτο συμπέρασμα των αποτελεσμάτων των ιταλικών εκλογών είναι ότι οι ιταλοί καταψήφισαν τη λιτότητα και τους εκλεκτούς τεχνοκράτες της Μέρκελ.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι η απουσία υπεύθυνου ριζοσπαστικού αριστερού λόγου για τις αιτίες της κρίσης. Βέβαια η φύση και η διαλεκτική απεχθάνονται τα κενά. Αφού δεν υπάρχει αριστερά, καλός είναι και ο κωμικός ηθοποιός Γκρίλο, που ήρθε τρίτος, σε σχέση με το Μπερλουσκόνι. Άλλωστε, τον υποστήριξε θερμότατα και ο γνωστός αριστερός νομπελίστας δραματουργός Ντάριο Φο. Και ο Γκρίλο του το ανταπέδωσε. Τον πρότεινε, ως τον πιθανό επόμενο πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, μετά το πέρας της θητείας του Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο στο Κυρηνάλιο Μέγαρο τον ερχόμενο Απρίλιο. «Ο Ντάριο Φο έχει ένα ανοικτό πνεύμα κι εμείς έχουμε ανάγκη από ανοικτά μυαλά».

Ο Θερσίτης

Μea culpa –ή: συγγνώμη, λάθος

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η διεθνής σήμερα φράση “mea culpa”, ή με περισσότερη έμφαση “mea maxima culpa”, είναι λατινική και αποδίδεται στην ελληνική γλώσσα ως ομολογία: “λάθος μου”, ή “δικό μου λάθος”.

Η φράση αυτή χρησιμοποιείται κυρίως σε σπουδαία αυτοκριτική, που μπορεί να κάνει κάποιο άτομο σε αναγνώριση λάθους ή σειρά λαθών επιλογής του και που με παρρησία έχει το σθένος να ομολογήσει δημόσια. Γεγονός που σε κατάληξη μπορεί ίσως να μηn το δικαιώνει, αλλά τουλάχιστον και μόνο αυτό να το τιμά, ιδιαίτερα όταν το άτομο αυτό κατέχει δημόσια θέση ανωτάτου λειτουργού.

Η φράση αυτή είναι θρησκευτική ρήση που προέρχεται από χριστιανική προσευχή ομολογίας αμαρτιών της Καθολικής Εκκλησίας, που ανάγεται περί τον 16^ο αιώνα. Στη νεότερη ελληνική πολιτική ιστορία η φράση αυτή έχει χρησιμοποιηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου (6 Ιούνη 1988, για το Κυπριακό) και από τον Κώστα Καραμανλή (σκάνδαλο Βατοπεδίου, Δεκέμβρης 2008). Ο Γιώργος Παπανδρέου, γιος του Ανδρέα, το Δεκέμβρη του 2009, έλεγε τη δικιά του πολιτική συγγνώμη για την άδικη ρύθμιση των τελών κυκλοφορίας.

Από τότε η χρήση της φράσης αυτής γίνεται κατ’ επανάληψη δημοσιογραφικά ως χαρακτηρισμός και μόνο της όποιας αναγνώρισης κυρίως πολιτικού λάθους ή σε δημόσια έκφραση συγνώμης, ανεξάρτητα αν δεν ειπώθηκε αυτή από επίσημα χείλη, όπως π.χ. χαρακτηρίστηκε δημοσιογραφικά η συγγνώμη του προέδρου των ΗΠΑ για τις υπηρεσίες ασφαλείας τον Ιανουάριο του 2010, ή η δημόσια συγνώμη του Πάπα για θέματα παιδεραστίας κ.ά.

Πράγματι, μπορούμε με “υπερηφάνεια” να ομολογήσουμε ότι και εδώ οι Έλληνες δίδαξαν, μεταλαμπάδευσαν και μετεκκένωσαν στην Ευρώπη φράσεις σαν κι αυτή. Tο “meaculpa” ξέφυγε από τα περιορισμένα σύνορα της Ελλάδας και εξελληνίστηκε, έγινε “λάθος” μας ή “συγγνώμη, λάθος”, ειπώθηκε –ποιος το άκουσε και το δέχτηκε; Και μετά το απόλυτο τίποτε, ίνα πληρωθεί το ρηθέν: «από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο»… Παραμένει, λοιπόν, μία η αλήθεια και μία η πραγματικότητα: η μνημονιακή πολιτική ήταν ένα τεράστιο λάθος, μια πολιτική που δεν ήταν η λύση στο πρόβλημα, ενώ οι πολιτικοί διαφορετικά αντέδρασαν στο πρώτο μνημόνιο, διαφορετικά στα άλλα δύο –όχι όλοι– μέχρι που οι τρεις –γνωστοί και μη εξαιρετέοι– να συμφωνούν και να συγκυβερνούν ακολουθώντας επακριβώς –και αναισθήτως– τις επιταγές των μνημονίων…

Νομίζω ότι καθημερινά όλοι ζούμε και βιώνουμε τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, που έχουν μπει, όχι μόνο στη ζωή μας αναγκαστικά και ακούσια, αλλά και στο πετσί μας, πορευόμαστε με αυτά, γινόμαστε έως και γραφικοί που κάθε φορά αναφερόμαστε και τα γράφουμε, δεν θα σταματήσουμε όμως ποτέ να βροντοφωνάζουμε και να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν: τις αξίες μας, το δικαίωμα στην εργασία και στη δουλειά –όχι στη δουλεία–, την ανθρωπιά μας, την ασφάλειά μας –σαν έθνος και άτομα–, τη μόρφωσή μας, τους αξιοπρεπείς μισθούς μας και την εξασφάλιση του μέλλοντος των παιδιών μας. Θα επιμείνω λίγο στο τελευταίο ,γιατί “καίει” πολλές ελληνικές οικογένειες, τις οποίες η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής τις έχει εξαθλιώσει: παιδιά που σπουδάζουν –μπορεί και τρία αδέλφια σε τρεις διαφορετικές πόλεις– με αβέβαιο το μέλλον τους, με κουρεμένους ή αβέβαιους μισθούς και συντάξεις οι γονείς ή με γονείς –στη χειρότερη περίπτωση– ανέργους, με χιλιάδες λογαριασμούς και χαράτσια να τρέχουν ,με αποτέλεσμα η καθημερινότητά τους να γίνεται φόρτος και απελπισία, ο βίος αβίωτος. Σε λίγο, που νέες πολιτικές θα εφαρμοστούν –γιατί έτσι έχει προαποφασίσει η τρόικα και εφαρμόζει η άλλη τρόικα– το κακό θα επεκταθεί σε όλες τις ελληνικές μεσαίες οικογένειες, όταν τα παιδιά τους θα στερούνται του βασικού δικαιώματος, της μόρφωσης, αφού το σχέδιο “Αθηνά” θέλει πανεπιστήμιο για λίγους. Αυτό το λάθος, ποιος θα το διορθώσει; Μια συγγνώμη είναι αρκετή κι αυτή τη στιγμή χρήσιμη γι’ αυτά τα παιδιά και για τα άλλα, που παραμένουν άνεργα –παρά τα πτυχία και την πολυγλωσσία τους– ή γι’ αυτά που συνωστίζονται για μια θέση και για το μισθό των 585 ευρώ το μήνα; Αντικρίστε τα, κοιτάξτε τα στα μάτια και ζητήστε τους συγγνώμη… Ή, εσείς οι μεγάλοι πολιτικοί, που υποκύπτετε σε τέτοιες πολιτικές, δώστε τους σαν παράδειγμα τα δικά σας παιδιά: Πού δουλεύουν και σε ποιο μέρος του πλανήτη;

Όσο για την καθημερινότητα, που πλήττεται από το μνημονιακό λάθος, είναι ολοζώντανη και ο καθένας βλέπει γύρω του και διαβάζει: 25.000 υπάλληλοι σε διαθεσιμότητα, η αγροτιά στους δρόμους και σε ρήξη με τη συγκυβέρνηση, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας για ιδιωτικά συμφέροντα, νέοι φόροι, αυξήσεις και χαράτσια, η Ελλάδα πρωταθλήτρια στην ανεργία, “χρυσές” επενδύσεις παρ’ όλες τις σ(Σ)κουριές, η Κομισιόν αναγνωρίζει ότι η οικονομία στην Ελλάδα πάει από το κακό στο χειρότερο, η λίστα Λαγκάρντ περνάει στη λήθη, ο “ελάχιστος” Παπακωνσταντίνου απλώς ατενίζει τον Κορυδαλλό, ο Παπανδρέου διαλέγεται και πληρώνεται –μετανάστης ων– ,μαχαιρώματα στη Ν.Δ., τα ρήγματα στο ΠΑΣΟΚ διευρύνονται, αυτοκτονιών συνέχειες, νέες περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων –τα δεδουλευμένα μας–, η Ελλάδα βαδίζει χωρίς σχέδιο και προοπτική, νέα ύφεση με το μνημόνιο 3 και για να πάμε λίγο δίπλα και πιο πέρα: Tι κρύβει η παραίτηση του Πάπα, οι εκλογές στην Ιταλία, εν ψυχρώ εκτελέσεις και αθωώσεις στην Αμερική, οι Γερμανοί επιμένουν ότι η συνταγή της λιτότητας είναι σωστή, οι εξελίξεις στην Κύπρο βαραίνουν τους Έλληνες –πανηγυρίζουν κάποιοι συγκυβερνητικοί για τη νίκη Αναστασιάδη– κ.τ.λ. Με τέτοιο ιστορικό, πώς να μην οδηγηθεί η συγκυβέρνηση στα πρόθυρα νευρικής κρίσης; Δικό της το λάθος…

«Για πέταμα η μελέτη του Δ.Ν.Τ. για την επίπτωση της λιτότητας στις εθνικές οικονομίες, για τον περίφημο πολλαπλασιαστή» (“Η Αυγή”, 24/2/2013). Είναι το meaculpa του Δ.N.T. προς την Ελλάδα. Και μπορεί η συγγνώμη να έγινε αποδεκτή από κάποιους. Όμως, κύριοι, μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου (και μάλιστα του νομισματικού) ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…

Φιλικά, Ε.Δ.

Το λάθος

Δημόσια πλέον και επίσημη η παραδοχή περί “λάθους” στον πολλαπλασιαστή της συνταγής του ΔΝΤ για τη “σωτηρία” της πατρίδα μας. Από λάθος λοιπόν η ανεργία, η φτώχεια, οι άστεγοι, η διάλυση της υγείας, της παιδείας και της ασφάλισης! Από λάθος οι απολύσεις, τα λουκέτα! Από λάθος οι πάνω από 4000 αυτοκτονίες! Αυτά τα λάθη, στην κατά Γραμματικάκη “χώρα των υποκριτικών εκπλήξεων”, ποιος θα τα πληρώσει;

Θα ακούσατε, φαντάζομαι, τον απίθανο κυβερνητικό εκπρόσωπο, της εσωτερικής τρόικας, τον κ. Κεδίκογλου, ξεπερνώντας ακόμη και το κουντερικό “αστείο” και κάνοντας το μαύρο άσπρο, ανερυθρίαστα να ισχυρίζεται ότι «τώρα δικαιώνεται ο Σαμαράς για τα Ζάππεια και για την –προεκλογικά– αντιμνημονιακή του πολιτική και θέση». Τι άλλο να μας πει πια κολυμπώντας στο ψέμα, τη διαστρέβλωση και τη σοφιστεία; Κοροϊδεύει ασύστολα!

Άρα, λάθος η εξαπάτηση του λαού, γιατί άλλα λέγανε προεκλογικά και άλλα εφάρμοσαν μετά; Άρα λάθος και η κωλοτούμπα του Σαμαρά με την προσχώρησή του στο μνημονιακό ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη και του Βενιζέλου; Κοροϊδεύουν ασύστολα! Είμαστε αντιμνημονιακοί, αλλά εξακολουθούμε να εφαρμόζουμε το και επίσημα “λάθος” μνημόνιο συνεχίζοντας την περαιτέρω εξαθλίωση του λαού, μας λένε. Μέχρι πότε; Μέχρι να δώσει εντολή για αλλαγή του η Μέρκελ; Μετά τις εκλογές στη Γερμανία ίσως;

Ή μήπως μέχρι να τους αλλάξουμε –όσο γρηγορότερα γίνεται– εμείς;

ΔιΠ

Σαν τα σαλιγκάρια;

Αποθρασύνθηκαν εντελώς οι διάφοροι μνημονιακοί. Και καλά οι Φαήλοι, Χρύσανθοι, Σίμοι κ.λπ. Αλλά και οι εναπομείναντες του Μπένυ. Έτσι, η κ. Γεννηματά, με αφορμή το θέμα που προέκυψε με το βασικό μισθό, λέει πως στο ΣΥΡΙΖΑ «δεν ξέρουν τι τους γίνεται» και ότι «άλλα λένε τη μια μέρα και άλλα την άλλη»! Η κ. Γεννηματά δεν μας λέει τι λέει το δικό της πρόγραμμα! Δεν υπάρχει ή μήπως περιμένει νέες εντολές από τη Μέρκελ και το Ρεν για το πού θα φτάσει ο βασικός μισθός;

Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει τίποτε παραπάνω από το διαρκώς ανανεούμενο πρόγραμμά του, το οποίο προσπαθεί να πιάσει την πραγματικότητα –για να μπορέσει να την αλλάξει– από εκεί βαθιά που συνεχώς τη σπρώχνουν οι του μνημονίου, έσω και έξω. Προσωπικά προτιμώ αυτό το τελευταίο από τα τόσα και τόσα ψέματα και κωλοτούμπες (για να μη πω λαθροχειρίες…) του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών “δημοκρατικών δυνάμεων”, ΝΔ – ΔΗΜΑΡ. Ποιος δεν θυμάται το αντιμνημονιακό μένος του Αντώνη ή τις ρητές διαβεβαιώσεις του κ. Φώτη ότι δεν υπάρχει περίπτωση συνεργασίας με «τις δυνάμεις του σκότους και της διαπλοκής που διέλυσαν τη χώρα»; Όλα αυτά προεκλογικά. Μετά, τι; Μνημόνια, διαπλοκή, φοροδιαφυγή, αστυνομοκρατία, καταρράκωση του συντάγματος, κουμπάροι, λίστες, προμήθειες, μίζες, χαράτσια, φόροι στα γνωστά υποζύγια, μέτρα, μέτρα, μέτρα. Πολλά και συνεχή μέτρα… Και συνεχής κοροϊδία. Όλα αυτά καλά κρατούν. Αλλά και η φτώχεια, η ανεργία, οι αυτοκτονίες, η ανέχεια, η αβεβαιότητα, η μετανάστευση, η, η… Και όλα για την ανάπτυξη και την “ανάταση” της χώρας!

Είναι όντως, όπως έλεγε κι ένας φίλος, αντικείμενο ψυχιατρικής έρευνας του μέλλοντος όσοι ακόμη, μετά από τόσα και τόσα, συμμετέχουν σε διεργασίες-διαδικασίες των κομμάτων των μνημονίων. Μια πρώτη εξήγηση είναι ότι υπάρχουν ακόμη πολλά μπουμπούκια. Δεν είναι παράξενο.Ο χρόνος πάντως θα δείξει…

ΔιΠ

Η αναλγησία τής εξουσίας πυροδοτεί την ανυπακοή και την αυτοδικία

«Οφείλουμε να πούμε πως όταν υπάρχει αναλγησία και ανευθυνότητα από την πλευρά της εξουσίας, τότε πυροδοτούνται φαινόμενα ανυπακοής και αυτοδικίας. Όταν διαρρηγνύεται το Κοινωνικό Συμβόλαιο ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον λαό, τότε καταρρέει η εμπιστοσύνη των πολιτών στους νόμους και διαχέεται κάθε είδους αντικοινωνική προδιάθεση. Όταν διαλύεται η οικονομία από αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές, εκεί οδηγούμαστε. Όταν πληρώνουμε επί δεκαετίες για μελλοντικά αγαθά, εκεί οδηγούμαστε. Όταν αυξάνονται τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ πολύ πέρα από τα όρια αντοχής των ανθρώπων, εκεί οδηγούμαστε. Η ανυπακοή στους νόμους της δημοκρατίας είναι αντικοινωνική συμπεριφορά ή οδηγεί σε αντικοινωνικές συμπεριφορές. Αλλά αυτή είναι μόνον η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή –και οφείλουμε να την πούμε– είναι ότι η αναλγησία της κυβέρνησης πυροδοτεί κάθε είδους αντικοινωνικές συμπεριφορές.»

Ποιος τα είπε αυτά; Καμιά “ακραία συνιστώσα” τού Συ.Ριζ.Α.; Κανένας Διαμαντόπουλος; Κανένα “παλιόπαιδο”, φίλος τού –δολοφονημένου, μην το ξεχνάμε– Γρηγορόπουλου; Όχι! Τα είπε ο σημερινός πρωθυπουργός σε ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα τού κόμματός του την 3-2-2011 –όταν δεν ήταν στην κυβέρνηση· και με τα περισσότερα δεν διαφωνούμε. Όταν, όμως, λέει κάτι τέτοια ο Συ.Ριζ.Α. –που τα ’λεγε και τότε, τα λέει κι ακόμη–, είναι εκτός νομιμότητας και φιλοτρομοκράτης… Ντροπή, Γκαιμπέλσογλου!

Μ.Μ.

Βρέχει καρεκλοπόδαρα προς το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ

Ενώ το ΠΑΣΟΚ καταρρέει, σε ένα ανελέητο αγώνα –και με καρέκλες– έχουν εμπλακεί οι δυο αντιμαχόμενες πτέρυγες στον προσυνεδριακό διάλογο του κόμματος. Από την μια ο Βενιζέλος, που έχει και το πάνω χέρι, μετρ στις δολοπλοκίες βυζαντινού τύπου, και από την άλλη οι πρώην στρατηγοί – κομματάρχες, που έμειναν χωρίς στρατό μετά την πρωτοφανή συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ.

Ο Βενιζέλος, θέλοντας να απεμπλακεί από τα σκάνδαλα, προσπαθεί να ξεφορτωθεί την ιστορία, ακόμα και το όνομα του ΠΑΣΟΚ. Επίσης θέλει να στείλει μήνυμα στην τρόικα ότι είναι ο πιο πιστός εγγυητής του μνημονίου, χωρίς τις κωλοτούμπες του Σαμαρά και τις υποσημειώσεις του Κουβέλη.

Από την άλλη μεριά οι στρατηγοί τον κατηγορούν ότι με αντιδημοκρατικές διαδικασίες προσπαθεί να τους απομακρύνει από το κόμμα και τη λήψη των αποφάσεων. Του θυμίζουν ότι είναι συνυπεύθυνοι στη μέχρι τώρα πορεία. Είναι συνυπεύθυνοι στο έγκλημα της φτωχοποίησης και εξαθλίωσης του ελληνικού λαού.

Οι ψηφοφόροι και οι υποστηριχτές του ΠΑΣΟΚ, που ακόμα έχουν ψευδαισθήσεις για την πολιτική του, δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από το συνέδριο, ούτε από τις αντιμαχόμενες πτέρυγες. Και οι δυο βλάπτουν το ίδιο το βασίλειο της Ελλάδας –παραφράζοντας τον Καβάφη.

Ο Θερσίτης

Συλλογικές συμβάσεις εργασίας: Η μεγαλύτερη μάχη

Chuck Carlton, Επιχειρηματίας στο νερό

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις τα τρία τελευταία χρόνια προχώρησαν σε σωρεία ρυθμίσεων, που είχαν ως κύριο στόχο το ξήλωμα και στο τέλος την κατάργηση όλου του θεσμικού πλαισίου των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Σήμερα βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος και το επόμενο διάστημα το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να κινητοποιηθεί και να αναδείξει το θέμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως τη μάχη όλων των μαχών. Διαφορετικά, μετά από λίγο καιρό, η εφαρμογή τού νέου πλαισίου, που αφορά τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μπορεί να αποβεί μοιραία ακόμη και για την ύπαρξη του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η τρικομματική κυβέρνηση της δεξιάς (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) εφαρμόζει ήδη όλο το πλέγμα των αντεργατικών ρυθμίσεων, που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία τρία χρόνια, και ετοιμάζεται για το τελικό χτύπημα. Με τα μέτρα που εφαρμόζονται:

► Καταργήθηκε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) και τα κατώτερα όρια ρυθμίζονται πλέον με νόμο.

► Αυτή η εφαρμογή μείωσε δραματικά τον κατώτερο μισθό.

► Θεσπίστηκε διαφορετικό κατώτερο όριο μισθού για τους άνω ή κάτω των 25 ετών.

► Καταργήθηκε η ρύθμιση, κατά την οποία μεταξύ δύο συλλογικών συμβάσεων (π.χ. κλαδικής και επιχειρησιακής) ισχύει η ευνοϊκότερη για τον εργαζόμενο.

► Καταργήθηκε η επέκταση των κλαδικών συμβάσεων στις επιχειρήσεις που δεν εκπροσωπούνται στις εργοδοτικές οργανώσεις.

► Με την αδρανοποίηση του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ, Ν. 1876/90) και την αποψίλωση των αρμοδιοτήτων και δυνατοτήτων που είχε ουσιαστικά αφαιρέθηκε η δυνατότητα μονομερούς προσφυγής των εργαζομένων για την ανανέωση των κλαδικών συμβάσεων, πάντα στο πλαίσιο των συμφωνιών και των αυξήσεων που επιτύγχανε η ΓΣΕΕ, και για να προσφύγουν στον ΟΜΕΔ χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη των εργοδοτών.

Με δεδομένα τις 280 κλαδικές συμβάσεις (μόνο 23 έχουν ανανεωθεί) και τον τρόπο οργάνωσης των συνδικάτων οδηγούμαστε σε πλήρες αδιέξοδο. Τα συνδικάτα, καθώς δεν αναδιοργανώθηκαν και δεν επανέκτησαν τη δύναμή τους –δεν ενοποίησαν τις κλαδικές συμβάσεις μέσα από ενοποίηση και αναδιοργάνωση του ίδιου τού συνδικαλιστικού κινήματος κατά κλάδους– ουσιαστικά παραδόθηκαν σε διαιτητικές αποφάσεις κι έτσι η πάλη για την κλαδική τους σύμβαση μετατρέπεται σε προϊόν γραφειοκρατικών διαπραγματεύσεων, η ταξική πάλη αναιρείται.

Τις αδυναμίες αυτές τού συνδικαλιστικού κινήματος οι εργοδότες τις γνώριζαν πολύ καλά και στην εποχή των μνημονίων τις αξιοποίησαν πολύ καλά. Με μία κίνηση ουσιαστικά κατάργησαν τον ΟΜΕΔ, στοχεύοντας στην κατάργηση των συνδικάτων. Η ταξική πάλη όμως δεν καταργείται. Απαιτούνται πάραυτα αντίστοιχες πρωτοβουλίες, που πρέπει να παρθούν από εμάς, το συντονιστικό των πρωτοβάθμιων σωματείων, με στόχο να αναδειχθεί ότι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας αποτελούν βασικό στοιχείο τής πάλης των εργαζομένων στη σημερινή συγκυρία· και ότι τα συνδικάτα είναι ιστορικός, κοινωνικός, λαϊκός θεσμός, ανεξάρτητα απ’ το πώς ο καθένας τα φαντάζεται κι απ’ το τι πρέπει να κάνουν, είναι θεσμός ταξικής πάλης, καθώς τα όποια αποτελέσματα των αγώνων τους καταγράφονται σε συλλογικές συμβάσεις και αποτελούν “νόμο” του κράτους.

Το θέμα είναι πολιτικό και συνδικαλιστικό. Αν δεν τρέξουμε τώρα, τα χειρότερα δεν έπονται, αλλά ήρθαν! Η τυχόν κατάργηση των όρων των παλαιών συμβάσεων δεν θα δημιουργήσει απλά κάποια προβλήματα –δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο. Το θέμα αυτό, που θα καθορίσει το μέλλον το δικό μας και των επόμενων γενιών, πρέπει να ορίζει τις αντιδράσεις, τις αντιστάσεις, τις κινητοποιήσεις όλων μας.

Το συμπέρασμα από τη μεγάλη κινητοποίηση των εργαζομένων στις συγκοινωνίες οφείλουμε να το αξιοποιήσουμε όλοι, εργαζόμενοι, συνδικάτα, κόμματα της αριστεράς. Να ανταμώσουν όλες οι πρωτοβουλίες στη δημιουργία ενός πλατιού κοινωνικού μετώπου με σαφές σχέδιο, προϊόν συνελευσιακών διαδικασιών, με συντονισμό σωματείων, εργατικού κέντρου, με αιχμές τα εργασιακά δικαιώματα, όπως υπεράσπιση και διεκδίκηση ενοποιημένων συλλογικών συμβάσεων, αντίσταση στις απολύσεις, την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις.

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς μπορούν να αξιοποιηθούν και για την προετοιμασία στους χώρους δουλειάς και στην κοινωνία τής πανελλαδικής γενικής απεργίας στα μέσα Φεβρουαρίου. Για να στείλουμε ένα ζωντανό εργατικό και πολιτικό μήνυμα ανατροπής των δεξιών μνημονιακών πολιτικών.

Ο Αντώνης Σαμαράς μάς θυμίζει τι σημαίνει δεξιά. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων δεν πρέπει να περάσει. Ο ξεσηκωμός πρέπει να είναι καθολικός. Η σιωπή κι ο εφησυχασμός είναι συνενοχή. Η ποινικοποίηση της απεργίας καταργεί τη δημοκρατία. Η επιστράτευση των απεργών να γίνει αποστράτευση της μνημονιακής κυβέρνησης τώρα.

Σπύρος Παγκράτης

συνδικαλιστής στον ΟΤΕ

μέλος τής Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Για τη συνάντηση με το Σόϊμπλε

Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

Ομάδα Τεκμηρίωσης

Η χωρίς προηγούμενο τακτική της ευθείας παρέμβασης στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια των εκλογών με απειλές και εκβιασμούς προς τον ελληνικό λαό υπέρ των κομμάτων των μνημονίων και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το διπλωματικό ατόπημα άρνησης συνάντησης με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όλους τους προηγούμενους μήνες από τη γερμανική πολιτική ηγεσία, κάμφθηκε κάτω από την πίεση της πλήρους αποτυχίας της μνημονιακής πολιτικής, τη μαχητικότητα του ελληνικού λαού και τη σθεναρή στάση αρχών του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από πολλούς μήνες η γερμανική πολιτική ηγεσία επιτέλους αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τη βούληση του ελληνικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε ελεύθερα και δημοκρατικά στις τελευταίες εκλογές, αναγορεύοντας το ΣΥΡΙΖΑ στη θεσμική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ι. Ραμπίτσεφ, Κανείς δεν ξεφεύγει απ’ την εκδίκηση του λαού!

Για πρώτη φορά, μετά από 3 χρόνια πολιτικών που ισοπεδώνουν την ελληνική κοινωνία, η ακραία νεοφιλελεύθερη γερμανική πολιτική ηγεσία βρέθηκε στην τουλάχιστον άβολη θέση να ακούσει από ελληνική πολιτική δύναμη τον αυτονόητο αντίλογο στην πολιτική λιτότητας και τη στρατηγική των μνημονίων, που καταστρέφει τις κοινωνίες, τη δημοκρατία και θέτει σε κίνδυνο το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών. Επίσης, για πρώτη φορά ελληνική πολιτική δύναμη, που βρέθηκε στο ίδιο τραπέζι με τη γερμανική πολιτική ηγεσία, έθεσε ευρύτερα ζητήματα, όπως οι γερμανικές αποζημιώσεις και η συνδρομή της γερμανικής δικαιοσύνης στη διερεύνηση φαινομένων διαπλοκής και διαφθοράς στην Ελλάδα με συμμετοχή γερμανικής εταιρίας. Η διεύρυνση της ατζέντας της διαπραγμάτευσης κατά τρόπο που διευκολύνει την ελληνική πλευρά είναι μια αυτονόητη κίνηση για κάθε κυβέρνηση που υπερασπίζεται τον ελληνικό λαό. Το ότι δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα κάτι τέτοιο από τις μνημονιακές κυβερνήσεις αποδεικνύει προς όφελος ποιου ενεργούν και πολιτεύονται (έλληνες και ευρωπαίοι τραπεζίτες, κάτοχοι χρήματος κ.ο.κ.).

Η κριτική ότι αυτά τα ζητήματα είναι δευτερεύοντα μπορεί να ειπωθεί μόνο από όσους ανήκουν στο μνημονιακό τόξο, που υλοποιεί μια πολιτική: να πληρώσει την κρίση των τραπεζιτών ο ελληνικός λαός. Είναι προφανές ότι το μαύρο πολιτικό χρήμα είναι συστατικό στοιχείο του τριγώνου της αμαρτίας που λυμαίνεται επί δεκαετίες τη χώρα και την οδηγεί σήμερα στην καταστροφή. Όσο για την κατηγορία ότι θέσαμε τα ζητήματα σε αναρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος, μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσήλθε στη συνάντηση για να διευθετήσει τεχνικά θέματα, αλλά για να θέσει πολιτικά το πλαίσιο των ζητημάτων μεταξύ των δύο χωρών, όπως αυτός το αντιλαμβάνεται. Η συζήτηση ήταν πολιτική, η αναφορά των ζητημάτων πολιτική και όχι διαδικαστική, ώστε να σχετίζεται με τις αρμοδιότητες των συνομιλητών. Αυτή η αντίληψη ότι δεν υπάρχει πολιτική, αλλά μόνο διαχείριση, είναι εκτός από ανιστόρητη, άκρως επικίνδυνη, όπως αντιλαμβάνεται πλέον κάθε έλληνας πολίτης.

Ακούγεται και γράφεται επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διπλή εκφώνηση, είτε αναφορικά με το αν μιλάει στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό της χώρας, είτε αναφορικά με σήμερα σε σχέση με τις εκλογές. Εδώ, ακόμη και αν θέλει κάποιος να είναι καλοπροαίρετος ως προς την εν λόγω κριτική, δεν γίνεται. Αν αφήσουμε στην άκρη την αυτονόητη διαφορά ύφους, που επιβάλλει το πλαίσιο της συζήτησης κάθε φορά (μόνο άσχετοι μιλάνε ακριβώς το ίδιο ανεξάρτητα από το πλαίσιο), το πραγματικό ζήτημα έχει να κάνει με την πολιτική ουσία, με το περιεχόμενο των εκάστοτε τοποθετήσεων στα διάφορα πλαίσια. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όπου και αν μιλάει, με όποιους και αν μιλάει, καθιστά σαφές αυτό που δεν μπορεί να αποκρυφτεί από την προπαγάνδα και τη συκοφαντία: με εργαλείο το ΣΥΡΙΖΑ ο λαός θα αποκαταστήσει τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία επί της οικονομικής πολιτικής –και όχι μόνο– και θα βάλει τέλος στην πολιτική της λιτότητας. Αυτή είναι η ουσία, η μεγάλη διαχωριστική γραμμή που δεν “κινδυνεύει” από επιμέρους διατυπώσεις. Αυτό είναι που συνιστά ακύρωση της στρατηγικής των νεοφιλελεύθερων σε όλη την Ευρώπη, αυτό είναι που τρέμουν και φοβούνται.

Και αυτό το καταλαβαίνουν πολύ καλά εχθροί και φίλοι, γι’ αυτό η επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται και οξύνεται από τους εχθρούς (αν έκανε “κωλοτούμπα” δεν θα κατηγορούνταν από τα συστημικά ΜΜΕ, τον Πρωθυπουργό και σύσσωμη τη συμπολίτευση ότι είναι κόμμα του πολιτικού περιθωρίου, προστάτης προαγωγών, εγκληματιών και τρομοκρατών…), γι’ αυτό, παρά την προπαγάνδα και τη συκοφαντία, τα τμήματα του λαού που πλήττονται και οι δυνάμεις που αγωνίζονται και αντιστέκονται σθεναρά δεν εγκαταλείπουν το “δεξιό” ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Σόιμπλε πήρε μια πρώτη γεύση για τη νέα στρατηγική που θα διέπει την ελληνική πλευρά στο βαθμό που ο ελληνικός λαός εμπιστευτεί το ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της κυβέρνησης. Μια στρατηγική αξιοπρέπειας, λαϊκής κυριαρχίας και βούλησης να σταθεί η ελληνική κοινωνία όρθια, σταματώντας την πολιτική λιτότητας, ξεπουλήματος και μετατροπής της Ελλάδας σε αποικία χρέους.

Δικαιοσύνη Μνημονίου-3: Πανάκριβη χελώνα για τους πολίτες, fast track για κάποιους και αφαίρεση εξουσιών από τους δικαστές

Joan Miró, Το καρναβάλι του αρλεκίνου

Με τις διατάξεις του Μνημονίου-3, του Πολυνομοσχεδίου της 05/07.11.2012 και του Προϋπολογισμού 2013, προωθείται συστηματικά και ανελέητα η κατεδάφιση του –όπως είθισται να λέγεται– δικαιικού μας συστήματος δίχως τούτο –όπως φαίνεται σ’ εμένα– να πολυαπασχολεί τη σκέψη των πολιτικών ή των σχολιαστών, κοινοβουλευτικών ή μη, αντιπολιτευομένων ή μη.

Το Μνημόνιο-3 επιβάλλει (παρ. 5.2. από 5.2.1. έως και 5.2.8.) στους ιθαγενείς του προτεκτοράτου να «βελτιώσουν –διαβουλευόμενοι υποχρεωτικώς με την ΕΚ/ΔΝΤ/ΕΚΤ– τη λειτουργία του δικαστικού τους συστήματος», διότι τούτο είναι απαραίτητος όρος όχι για την προάσπιση της κοινωνικής ειρήνης, όχι για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των ελευθεριών, όχι για την εφαρμογή των βασικών και θεμελιωδών αρχών μιας, έστω δυτικού τύπου, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά για την «ορθή και δίκαιη λειτουργία της οικονομίας» (παρ. 5.2. με τίτλο «μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος για την υποστήριξη της οικονομικής δραστηριότητας»).

Υποδεικνύει μάλιστα και τους τρόπους:

Την, μεταξύ άλλων, νομοθετική –έως τον 12^ο του 2013– πρόταση της Κυβέρνησης για το αποτελεσματικό άνοιγμα του επαγγέλματος του διαμεσολαβητή σε μη νομικούς (παρ. 5.2.7.3.) και την προώθηση της υποχρεωτικής προδικαστικής (εννοεί εξωδικαστικής) συνδιαλλαγής και διαμεσολάβησης (παρ. 5.2.7.1. και 2.) στις αστικές και εμπορικές διαφορές, αλλά και την υποχρεωτική διοικητική προσφυγή ενώπιον ανεξάρτητης επιτροπής πριν από οιαδήποτε προσφυγή στα διοικητικά δικαστήρια.

Έτσι, αν διεκδικεί ο πολίτης την αναγνώριση της παρανομίας μιας Υπουργικής Απόφασης ή άλλης πράξης της διοίκησης που του επιβάλλει μη σύννομες υποχρεώσεις ή τον αδικεί ή του στερεί δικαιώματα, θα υποχρεώνεται να υποστεί την κρίση μιας ανεξάρτητης(;) επιτροπής πριν προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια.

Αν, πάλι, έχει αστική ή εμπορική διαφορά από το νόμο ή από σύμβαση (μίσθωσης, μεταβίβασης ακινήτου, πώλησης κ.λπ.), θα υποχρεωθεί να προσφύγει σε μη νομικό διαμεσολαβητή.

Εδώ φαίνεται ότι παρακάμπτεται ευθέως η ρητή συνταγματική αρχή του άρθρου 8Σ [: Κανένας δεν στερείται χωρίς τη θέλησή του το δικαστή που του έχει ορίσει ο νόμος. Δικαστικές Επιτροπές και έκτακτα δικαστήρια με οποιοδήποτε όνομα δεν επιτρέπεται να συσταθούν], με αποτέλεσμα να πλήττεται η ισχύουσα (έστω θεωρητικά) έννοια του κράτους δικαίου.

Καταργούνται με άλλα λόγια οι εγγυήσεις ότι η δικαιοσύνη απονέμεται από δικαστές που, κατά το ίδιο το Σύνταγμα, «απολαύουν λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας» (στο βαθμό που τούτο εξακολουθεί να τηρείται).

Αλλά το πράγμα πάει μακρύτερα διότι η διευθέτηση των διαφορών ανατίθεται («προωθείται ενεργά η διασφάλιση ότι ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών και επιχειρήσεων θα κάνουν χρήση αυτού του τρόπου επίλυσης διαφορών» παρ. 5.2.7.1. Μνημόνιο-3) σε οιουσδήποτε ιδιώτες και, μάλιστα, μη νομικούς.

Τούτο αποτελεί ανάθεση της απονομής δικαιοδοτικού έργου όχι σε δικαστές, όχι με τη συλλειτουργία δικηγόρων και νομικών αλλά σε «επαγγελματίες διαμεσολαβητές» οιασδήποτε επαγγελματικής ειδικότητος και κατάρτισης και οιωνδήποτε συμφερόντων.

Εδώ εντοπίζεται και άλλη ευθεία παραβίαση του Συντάγματος, του οποίου το μεν άρθρ. 87 προβλέπει ότι η δικαιοσύνη απονέμεται από δικαστήρια συγκροτούμενα από τακτικούς δικαστές, το δε άρθρ. 94 ότι οι διοικητικές διαφορές υπάγονται στο Συμβούλιο της Επικρατείας και τα τακτικά διοικητικά δικαστήρια, ενώ οι ιδιωτικές διαφορές υπάγονται στα πολιτικά δικαστήρια (όπως το άρθρ. 94 αντικαταστάθηκε με Ψήφισμα της 06.04.2011).

Ασφαλώς πρόκειται για ρύθμιση παρόμοια με άλλες που έχουν επιχειρηθεί και εφαρμοσθεί στο παρελθόν (βλπ. τον πολλαπλασιασμό, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, των «Ανεξαρτήτων Αρχών», οι οποίες έχουν αναλάβει και δικαιοδοτικό έργο, έστω και υποκαθιστώντας όχι τα δικαστήρια αλλά την εκτελεστική εξουσία – διοίκηση).

Τέτοια, όμως, βίαιη αφαίρεση της εξουσίας της δικαιοδοτικής λειτουργίας –εκτός των περιόδων ωμής κατάλυσης των συνταγματικών ελευθεριών και δικαιωμάτων– δεν έχει προηγούμενο.

Ως μέσο για την προώθηση αυτών των αλλαγών έχει επιλεγεί, ήδη από το 2011, αυτό που ομολογείται στην παρ. 5.2.8.4. του Μνημονίου-3: «Άλλα μέτρα για τη δικαστική μεταρρύθμιση … 4. Μελέτη έως τον Μάρτιο του 2013 σχετικά με το κόστος της πολιτικής προσφυγής, για την πρόσφατη αύξηση και τα αποτελέσματά της για το φόρτο εργασίας των αστικών δικαστηρίων».

Υπενθυμίζω εδώ και το ν. 4055/2012 (12.03.2012). Αυτός, παρά το ότι διακήρυττε στην Αιτιολογική Έκθεση τα προαναφερόμενα (: «Το Σύνταγμα προβλέπει το δικαίωμα κάθε πολίτη ακρόασής του ενώπιον του αρμοδίου Δικαστηρίου. Ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα Δικαστήρια»), φρόντισε να «αντιμετωπίσει» το –οφειλόμενο σε πάγιες αβελτηρίες της Εκτελεστικής Εξουσίας (Κυβέρνησης)– πρόβλημα της βραδύτητας περί την απονομή του δικαίου με εισπρακτικά μόνον μέτρα (αύξηση τελών δικαστικού ενσήμου, παραβόλων για τα διοικητικά δικαστήρια, τέλους για την κατάθεση μήνυσης κ.ά. πολλά).

Το Πολυνομοσχέδιο της 05.11.2012 (ήδη, με 153 ψήφους, δυστυχώς, «νόμος του κράτους»!) φροντίζει να ενισχύσει τα εισπρακτικά μέτρα, αυξάνοντας μεταξύ άλλων το τέλος του δικαστικού ενσήμου στις αγωγές για αστικές διαφορές από 0,65% σε 1,05% και επιβάλλοντας την υποχρεωτική μετατροπή των ποινών φυλάκισης έως 5 ετών σε χρηματικές με καταβολή έως 100 € (+ 110% = 210 €) κατ’ ανώτατο όριο ημερησίως (τι χαρά, ιδίως για τους οικονομικούς εγκληματίες που ωφελούνται, ας πούμε, 1.000.000 € από μία παράνομη πράξη και θα πληρώνουν (210 x 5 χρόνια =) 378.000 € κατ’ ανώτατο όριο, άρα με καθαρό κέρδος 622.000 € θα αποδίδονται ελεύθεροι στην κοινωνία για να συνεχίσουν τα έργα τους).

Η πρόσβαση στη δικαστική προστασία έχει ήδη γίνει για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απαγορευμένη περιοχή (βλπ. πρόσφατη πλειάδα ανακοινώσεων της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων της Χώρας).

Αλλά δεν φθάνουν ούτε αυτά. Τώρα επιδιώκεται να έχομε και fasttrack δικαστήρια και όχι για όποιον κι’ όποιον.

Η παρ. 5.2.8.3.ii. του Μνημονίου-3 προβλέπει, ως μέτρο για τη δικαστική μεταρρύθμιση, μελέτη έως τον Φεβρουάριο του 2012 (sic) για: «την υποστήριξη της έγκαιρης διάσωσης των οικονομικά βιώσιμων επιχειρήσεων με ιδιαίτερη έμφαση στα Μ.Μ.Ε. (ας πούμε ένα μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό και / ή εκδοτική επιχείρηση) π.χ. μέσω εξωδικαστικής αναδιάρθρωσης («κούρεμα»!) pre–insolvency ή συμβιβασμό με έγκριση fasttrack δικαστηρίου»!

Στο ίδιο εδάφιο γίνεται μεν λόγος για «μελέτη για την αφερεγγυότητα νοικοκυριών», όχι όμως με τις προβλεπόμενες για τα Μ.Μ.Ε. «εξωδικαστικές» και “fasttrack” ενέργειες αλλά –προσέξτε κομψότητα– με «την κατανομή των κινδύνων μεταξύ των οφειλετών και των πιστωτών με ένα διαφανή, προβλέψιμο και δίκαιο τρόπο», προδήλως διότι ο μνημονιακός νους θεωρεί ότι τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά δεν δικαιούνται ταχείας (fasttrack) προστασίας ή αναδιάρθρωσης των οφειλών τους.

Περίπου τα αυτά προβλέπει (Κεφ. 8, Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, Εισηγητική Έκθεση) και ο Προϋπολογισμός του 2013 όπου γίνεται επίσης λόγος για τη διαμεσολάβηση, για την τροποποίηση (πάλι!) διατάξεων του Οικογενειακού Δικαίου, του Αστικού Κώδικα, της Πολιτικής και Ποινικής Δικονομίας, του Ποινικού Κώδικα, του Κώδικα Δικηγόρων αλλά και του Σωφρονιστικού Κώδικα.

Η κατεύθυνση αυτών των ακρωτηριασμών είναι πρόδηλη. Η αντίδραση επιβάλλεται να είναι ανάλογη. Δεν εννοώ μόνο την αντιπολίτευση. Εδώ έχουν θέση, οφείλουν να έχουν θέση, όλοι όσοι εργάζονται στη δικαιοσύνη και, προεχόντως, οι δικαστές όλων των κατηγοριών.

Έτσι, ασφαλώς ηχεί παράδοξο το να περιορίζεται ο Άρειος Πάγος στο να κηρύττει (06.11.2012) αντισυνταγματικές μόνο τις ρυθμίσεις που αφορούν την περικοπή των μισθών των δικαστικών λειτουργών, ανοίγοντάς τους το δρόμο για προσφυγή στο «Μισθοδικείο» (βλπ. δήλωση της Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων 07.11.2012), και να μη βλέπει την αντισυνταγματική συρρίκνωση, αφυδάτωση και ουσιαστική ταπείνωση του δικαστικού σώματος, από το οποίο αφαιρείται η δικαιοδοτική αρμοδιότητα, για να ανατεθεί σε κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις «δικαστικών σεκιουριτάδων».

Κυριάκος Ε. Μακαρώνας

Δικηγόρος, πρώην μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών

Resalto. Ο όρος και η πολιτική

Γραφικά: http://antistachef.wordpress.com/

 Πρώτα-πρώτα συγχαρητήρια στον κ. Βενιζέλο, που χρησιμοποιεί μια λέξη από το ισπανικό λεξιλόγιο, το λεξιλόγιο μιας χώρας που πλήττεται κι αυτή, όπως η δικιά μας χώρα, από την κρίση του αιώνα. Πραγματική αλληλεγγύη!

Ο όρος “resalto” χρησιμοποιείται κατά κόρον στο ναυτικό περιβάλλον στη κυριολεξία, μεταφορικά όμως χρησιμοποιείται από τον καθένα που θέλει να συνυποδηλώσει την τολμηρή, ριψοκίνδυνη και παρακινδυνευμένη ενέργεια ή απόπειρα εναντίον κάποιων.

Ποιοι επιχειρούν resalto; Στη θάλασσα οι πειρατές, όσοι ψάχνουν για λεία και όσοι καραδοκούν για να στήσουν ενέδρες προς ίδιον όφελος, στη στεριά όσοι υπονομεύουν το συνάνθρωπο, τις ιδέες του και τις πολιτικές που θίγουν ατομικά συμφέροντα και ενοχλούν τους εφησυχασμένους. Επιστρέφουμε, λοιπόν, την έννοια σ’ αυτόν που τη χρησιμοποίησε και του θυμίζουμε τα εξής:

Resalto 1^ο: Η ντροπιαστική συνεργασία τριών πρώην φανατικών και λυσσαλέων εχθρών σε δήθεν κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης, με σκοπό τη διάσωση της χώρας από την κατηφόρα της χρεωκοπίας και τη δημιουργία συνθηκών ανάκαμψης και ανάπτυξης από τις δυσβάσταχτες συνθήκες, που οι ίδιοι δημιούργησαν για τον ελληνικό λαό ,στα “δοξασμένα” εκείνα χρόνια που κυβερνούσαν. Αυτό που αποκομίζουν καθημερινά με αυτή τους την πράξη είναι η αγανάκτηση του Έλληνα, η δυσαρέσκεια, ο πόνος και ο βραχνάς για την καθημερινή επιβίωση, που κορυφώνεται με πράξεις απελπισίας. Σ’ αυτή, λοιπόν, την τρικομματική γελοιότητα, ο ένας κυβερνά, ο Βενιζέλος χειροκροτεί και η ΔΗΜ.ΑΡ. διαφωνεί, ενώ και οι τρεις αλληλοστηρίζονται για το καλό του τόπου και συνεχίζουν να κυβερνούν…

Resalto 2^ο: Οι παραπλανητικές πολιτικές των τριών συγκυβερνώντων, που οδηγούν στη διαστρέβλωση της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν τα πάνω από τρία εκατομμύρια Έλληνες, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ οι πολιτικοί της ντροπής προσπαθούν να καρπωθούν την ψήφο του ελληνικού λαού με διλλήματα και απειλές, διαψεύδοντας αργότερα τα όνειρα και τις ελπίδες για μια καλύτερη ζωή. Πόσα τέτοια δεν είδαμε και δεν καταγγέλθηκαν προεκλογικά και μάλιστα με τις ευλογίες της τρόικας του εξωτερικού, αφού η του εσωτερικού καλά κρατούσε το χορό;

Resalto 3^ο: Η κάθε προσπάθεια να φιμωθούν οι κινήσεις που θέλουν τον εργαζόμενο, το συνδικαλιστή, το φοιτητή και το συνταξιούχο να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και να απαιτούν τα αυτονόητα, να εκλιπαρούν να τους διατηρηθούν τα –με πολύ κόπο– κεκτημένα και νόμιμα αποκτηθέντα –και αντί αυτών να εισπράττουν επιθέσεις, απολύσεις, μετατάξεις και μειώσεις μισθών, που τους καταδικάζουν στην αιώνια φτώχεια και μιζέρια. Και, το χειρότερο απ’ όλα, καταρρακώνουν την προσωπικότητα των ανθρώπων αυτών, που πράγματι μόχθησαν για να αποκτήσουν αυτά που τώρα χάνουν αδίκως και “εν μια νυκτί”.

Resalto 4^ο: Η καθιέρωση νομοθετικών πράξεων, μια κυβερνητική αυθαιρεσία που καταργεί την όποια δημοκρατία στη λήψη και εφαρμογή αποφάσεων για το λαό –όχι από το λαό, όπως συμβαίνει στα δημοκρατικά καθεστώτα, αλλά από τους τροϊκανούς για τους τροϊκανούς… Αυτό το resalto είναι πράγματι πειρατική ενέργεια, ή μήπως πειραματική για τον ελληνικό λαό, που λειτουργεί ως τέλειο πειραματόζωο, από την εποχή του μνημόνιου και μέχρι σήμερα;

Resalto 5^ο: Πόσο, αλήθεια, μεγάλο resalto είναι να μπορείς και να θέλεις –και να το κάνεις!– να ξεπουλάς κομμάτια της πατρίδας σου, να τολμάς να επικροτείς τις αυθαιρεσίες των τραπεζών, να ιδιωτικοποιείς ή να συγχωνεύεις και να κλείνεις σχολεία και νοσοκομειακές μονάδες, να παίζεις με την υγεία του μισθωτού και του συνταξιούχου και να του στερείς την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη; Πόσο σκόπιμη και τυχοδιωκτική ενέργεια είναι ό,τι οδηγεί σήμερα τον Έλληνα στην αγανάκτηση, τη διαμαρτυρία και την εξαθλίωση;

Resalto 6^ο: Για 22 χρόνια η βίλα Αμαλία “κατεχόταν”, κάτω από τη μύτη των κυβερνώντων –και μάλιστα με όλες τις παροχές για τη λειτουργία της (φως, νερό, τηλέφωνα)–, αφού ο Οργανισμός Σχολικών Κτηρίων την άφησε στο έλεος της καθημερινής φθοράς, και κρατήθηκε ζωντανή εξ αιτίας μερικών… ανόμων και αντιεξουσιαστών που αυτενέργησαν. Η αστυνομία, κατόπιν καταγγελιών, κάνει resalto στη βίλα στις 20 Δεκέμβρη 2012, στις 28 Δεκέμβρη μπαίνει στο κτήριο της ΑΣΟΕΕ και στις 15 Γενάρη 2013 εισβάλλει στην κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη. Αυτό που μένει από αυτές τις “επιχειρήσεις” είναι τελικά οι δηλώσεις του κ. Δένδια ότι οι καταλήψεις θα διαλυθούν και θα αξιοποιηθούν από το Δημόσιο… Τώρα; Γιατί όχι πριν αλλά τώρα, που –σύμφωνα με τις δηλώσεις μέλους της κατάληψης– αναπτύχθηκαν μέσα στα καταληφθέντα κτήρια μια σειρά από δραστηριότητες (μαθήματα ελληνικών, μουσικής, θεάτρου, ραπτικής και προβολές) και η κατάληψή τους είχε γίνει αποδεκτή από τους γείτονες; Δηλαδή το Δημόσιο έχει timing παρέμβασης και αφήνει στην καλή του διάθεση τις παρεμβάσεις του, χρησιμοποιώντας τες ψηφοθηρικά;

Resalto 7^ο, 8^ο, 9^ο κ.λπ.: Αφήνω τελευταία πολλαπλά resalto που καθημερινά συμβαίνουν και όλοι παρακολουθούμε ανελλιπώς, με κορυφαίο αυτό που επιτελείται από τα –πάντα– κυβερνητικά Μ.Μ.Ε., όπου η παραποίηση, η αμαύρωση και η διαστρέβλωση της αλήθειας είναι προϊόν ευρείας κατανάλωσης… Η κατά πολλούς –και όχι άδικα– λεγόμενη τέταρτη εξουσία –ο τύπος– καθημερινά δίνει μαθήματα αήθους εκμετάλλευσης των γεγονότων, των συμβάντων, των λόγων και έργων που ενοχλούν και εισάγουν “καινά δαιμόνια”. Αναζητώντας πάντα μια κάλυψη για τις μεγαλοκαναλαρχικές παρανομίες, για τα ατέλειωτα –καλυπτόμενα– κεφάλαια και τα ασύδοτα κέρδη τους, προσπαθούν να είναι τα καλά παιδιά του εκάστοτε κυβερνητικού σχήματος και ως εκ τούτου να βλέπεις τα άλλοτε βαρέα ονόματα της πολιτικής και της δημοσιογραφίας να καταντούν χαμερπή υποκείμενα υπηρετούντα άνομα συμφέροντα. Ξεπλένουν έτσι τις όποιες διευκολύνσεις τούς έγιναν για να δουλέψουν και να βοηθήσουν την παραπληροφόρηση, την ανομία, την πλύση εγκεφάλου και το χτίσιμο παθητικοποιημένων προσωπικοτήτων και άβουλων όντων, που με πολλή ευκολία και αυτοί με τη σειρά τους θα (εξ)υπηρετήσουν το σύστημα σε παρόμοιες περιστάσεις, διαιωνίζοντας έτσι την αυτοκρατορία του κεφαλαίου και των συμφερόντων του.

Άπειρα, λοιπόν, resalto στην πολιτική ζωή και πραγματικότητα, που θυμίζουν καθημερινά την τραγική της θέση και την ακόμα πιο τραγελαφική της υπόσταση. Τρανή απόδειξη του τελευταίου, η πρόσφατη συνεδρίαση της βουλής και η ψηφοφορία της για την παραπομπή Παπακωνσταντίνου, του υπουργού που δεν ήξερε που έβαλε το στικάκι, του υπουργού που κράταγε την οικονομία μιας ολόκληρης χώρας στα χέρια του… Έλεος!

Ζούμε, πράγματι, σε πολύ βάρβαρους καιρούς και πάντα σε τέτοιες περιστάσεις θυμάμαι τα λόγια του νομπελίστα Οδ. Ελύτη: «Είναι η βαρβαρότητα! Τη βλέπω να ’ρχεται μεταμφιεσμένη κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.»

Φιλικά, Ε.Δ.

Το πείραμα απέτυχε –το πειραματόζωο έζησε;

Ο ένας μετά τον άλλο τα μεγάλα κεφάλια του ΔΝΤ (Ο. Μπλανσάρ, Π. Τόμσεν κ.ά.) ομολογούν ότι το πείραμα στην Ελλάδα απέτυχε. Και τα βάζουν με την ευρωζώνη για τη διάρκεια προσαρμογής της χώρας κ.λπ. κ.λπ. Ο ένας λέει ότι δεν εκτιμήθηκαν σωστά οι επιπτώσεις στην ανάπτυξη, ο άλλος ότι η συνταγή ήταν σκληρή και απότομη και άλλα τέτοια. Και ότι γι’ αυτό φταίει η ευρωζώνη (Ε.Ε. και ΕΚΤ). Αλλά οι ίδιοι συνεχίζουν προτείνοντας –επιβάλλοντας– νέες απολύσεις, νέες περικοπές κ.λπ.

Για το λαό που έφτασε σε απόγνωση, για την ανεργία, τη φτώχεια, τις αυτοκτονίες, τη διάλυση κάθε κοινωνικού ιστού (της παιδείας, της υγείας, της ασφάλισης, κ.ά.) φυσικά δεν μας λένε τίποτα. Είναι πράγματα που δεν τους αφορούν.

Μόνο οι δικοί μας τροϊκανοί (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) με τα παπαγαλάκια τους κομπάζουν (τυφλοί;) ότι η ανάπτυξη έρχεται! Π.χ. ο πελεκυφόρος κ. Βορίδης δηλώνει ότι είμαστε σε καλό δρόμο και ότι «η ΝΔ στηρίζει πολιτική ευθύνης και όχι ανευθυνότητας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ», ο δε πρωθυπουργός μας δηλώνει και αυτός αισιόδοξος. Ησυχάσαμε τώρα.

Τελευταία βέβαια η κόντρα έχει περάσει στο εσωτερικό του πρώην ΠΑΣΟΚ με τους διάφορους τότε πρωταγωνιστές (Λοβέρδος, Ραγκούσης, Παπανδρέου κ.ά.) να κονταροχτυπιούνται, μέχρι και να βρίζονται, για το ποιος έφερε και ποιος δεν έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα και το ποιος “έσωσε” τελικά τη χώρα. Δεν το έχουν πάρει χαμπάρι ότι ο Τσουκάτος, με τον Άκη και τον Παπακωνσταντίνου τους έχουν κλέψει κάθε δόξα;

ΔιΠ

ΔΗΜΑΡ: Διαγραφή Βουδούρη και Μουτσινά από την Κοινοβουλευτική Ομάδα

Για να θυμηθούμε την πρόσφατη τοπική αντιπαράθεση: Βιάστηκε πολύ ο γραμματέας της ΔΗΜΑΡ Πρέβεζας να καταλογίσει εμπάθεια στο “Φόρουμ” για το δημοσίευμά μου “Κόμμα βιτρίνας η ΔΗΜΑΡ” και να υποστηρίξει ότι και δημοκρατικό κόμμα έχουν, και διαφωνούντες έχουν. Προς το παρόν, μόνο κόμμα έχουν, διαφωνούντες δεν έχουν. Όσο για το κόμμα, με την πολιτική που ασκεί δεν νομίζω ότι θα υπάρξει για πολύ ακόμα.

Ο Θερσίτης

Απαίτηση της κοινωνίας: Αξιοκρατία, διαφάνεια και δημοκρατία παντού

Μετά τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ βρισκόμαστε μπροστά στη διαμόρφωση ενός κόμματος με τριάντα πέντε χιλιάδες μέλη και προχωράμε προς την κυβέρνηση της αριστεράς με συνέπεια και αξιοπιστία. Πρέπει να στηρίξουμε πρωτοβουλίες, ώστε να αποκαλυφθεί η φαυλότητα και ο νεποτισμός, να σταματήσει να υπάρχει το σημερινό βαθύ κράτος, ιδιαίτερα μέσα στις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που βιώνουμε.

Όταν ζητάς διαφάνεια, πρέπει να το απαιτείς πρώτα από το σπίτι σου. Ένα μέρος αυτών που προανέφερα είναι ο θεσμός των μετακλητών υπάλληλων της βουλής και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Μιλάμε πάντα για τους μετακλητούς που διορίζονται (επιστημονικούς συνεργάτες) και όχι γι’ αυτούς που αποσπώνται από τη δημόσια διοίκηση. Βεβαία ο διορισμός των μετακλητών είναι μια τακτική που η λογική της ανάγεται στην αρχαία ηθική του πολέμου. Ο νικητής δικαιούται τα λάφυρα. Οι βουλευτές που νικούν δικαιούνται να διορίσουν, διότι σήμερα μια πρόσληψη είναι τόσο σημαντική όσο κάποτε τα λάφυρα.

Ο αριθμός των επίσημα ανέργων ανήλθε στους 1.300.000, θλιβερή και ανεπιθύμητη πανευρωπαϊκή πρωτιά. Ένας στους τρεις Έλληνες άνεργος. Θα πρέπει λοιπόν να προτείνουμε και να αγωνισθούμε να πάψει ο θεσμός των μετακλητών, γιατί κάθε πρόσληψη χωρίς αντικειμενικά κριτήρια και διαφάνεια είναι ράπισμα στο πρόσωπο ενός ανέργου.

Σε συνέντευξη του σ. Α. Τσίπρα με βασικότερο θέμα τους μετακλητούς υπάλληλους της βουλής, αντί να προτείνει την πλήρη κατάργηση του θεσμού, εκτός βέβαια αυτών που αποσπώνται από την δημόσια διοίκηση, υποστήριξε ότι οι μετακλητοί αφορούν τον ίδιο το βουλευτή και είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία του κοινοβουλίου, δεν είναι μόνιμοι, αλλά φεύγουν μαζί με το βουλευτή. Δηλαδή στη χειρότερη περίπτωση σύμβαση 2 χρονών που πολλές φορές με κάποιο μαγικό τρόπο γίνεται αόριστου χρόνου. Ποιος άνεργος προσλαμβάνεται σήμερα με τα ίδια προσόντα των μετακλητών περισσότερο από ένα χρόνο, και μάλιστα αφού εκτιμηθεί από τον ΑΣΕΠ. Επίσης στην ίδια συνέντευξη ακούστηκε ότι προσλαμβάνονται οι καλύτεροι. Μέσα από ποια διαδικασία προκύπτει αυτό; Και οι βουλευτές των άλλων κόμματων, από το ΚΚΕ μέχρι την Χρυσή Αυγή θεωρούν ότι προσλαμβάνουν τους καλύτερους.

Βέβαια τα κόμματα ισχυρίζονται ότι οι συνεργάτες των βουλευτών πρέπει να είναι της απολύτου εμπιστοσύνης τους. Πώς όμως τυχαίνει να είναι πάντα συγγενείς των βουλευτών ή υποψήφιων βουλευτών η αποτυχόντες βουλευτές, κουμπάροι η φίλοι; Είναι ένα ερώτημα που απαντάει στο γιατί δεν μπορούν να είναι μόνο από την δημόσια διοίκηση και γιατί δεν μπορούν να προσληφθούν με αντικειμενικές και αξιοκρατικές διαδικασίες. Στη σημερινή εποχή με την τόσο μεγάλη δυσπιστία στο πολιτικό σύστημα, που η οργή της κοινωνίας δύσκολα θα συγκρατηθεί, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και να απαιτούμε ρυθμίσεις που θα ευνοούν τη διαφάνεια, την αξιοκρατία και όχι την οικογενειοκρατία και τον κακώς εννοούμενο κομματισμό. Ο στόχος μας θα πρέπει να τείνει στη μείωση της απόστασης της κοινωνίας από την εξουσία.

Ξανθή Κατσή Κοντοχρήστου

Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας

Όταν κλείνει μια κατάληψη, ανοίγει ένα γραφείο της Χρυσής Αυγής

Βίλα Αμαλία

Το σχέδιο ήταν καλά προετοιμασμένο. Εκπορευόταν από το πρωθυπουργικό γραφείο και ανέλαβε να το εκτελέσει ο υπουργός “προστασίας του πολίτη” κ. Δένδιας. Με το πρόσχημα των εδώ και 20 χρόνια καταλήψεων, επιχειρήθηκε μια τεχνητή όξυνση της αντιπαράθεσης με τον αυτόνομο – αντιεξουσιαστικό χώρο. Ο στόχος ήταν η ενοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και η ανακοπή της εκλογικής ανόδου του. Λίγο – πολύ περίμενε και τις αντιδράσεις αυτού του χώρου και είχε δώσει εντολή στα παπαγαλάκια των ΜΜΕ να ξεκινήσουν την επίθεση. Από την άλλη, θέλησε να καθαρίσει τις περιοχές των καταλήψεων από νησίδες αντίστασης και να αφήσει ανενόχλητους τους χρυσαυγίτες να αλωνίζουν, όπως στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, κοντά στη βίλα Αμαλία.

Η επιχείρηση αυτή απ’ ό,τι φαίνεται καταλήγει σε φιάσκο. Στις καταλήψεις δεν βρίσκουν ενοχοποιητικά στοιχεία και οι καταληψίες επανέρχονται, όπως στη βίλα Λέλας Καραγιάννη, που ανήκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το μόνο που μένει είναι το επικοινωνιακό “τρομοσόου” του Δένδια, που αποτυχαίνει.

Βίλα Ρουσόπουλου

Το θέμα όμως αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις, όταν στο παιγνίδι μπαίνει το δήθεν ανύπαρκτο ακροδεξιό παρακράτος. Η πρόσφατη επίθεση με τα καλάσνικωφ στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας μυρίζει από μακριά προβοκάτσια και εκεί πια δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επίθεση αυτή γίνεται πρωτοσέλιδο στις ευρωπαϊκές εφημερίδες, επαναφέρεται το θέμα της τρομοκρατίας, που βλάπτει κάθε προσπάθεια για ανόρθωση του τουρισμού και της οικονομίας. Είναι το αποτέλεσμα της επικίνδυνης ακροδεξιάς εθνικ-άφρονης πολιτικής της ΝΔ. Η πολιτική αυτή δεν πλήττει πια το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την οικονομία και τη χώρα ολόκληρη.

Ο Θερσίτης

–Αποτάξω τον αναρχισμό! –Απεταξάμην.

Η προπαγάνδα για την παραπλάνηση του ελληνικού λαού από τα πραγματικά του προβλήματα και τη συγκάλυψη των ευθυνών για τη λίστα Λαγκάρντ έχει φθάσει στο απόγειο. Με τη βοήθεια φυσικά των ΜΜΕ, που με μανία βάλλουν κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο παρασκήνιο είναι η γνωστή ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη ομάδα συμβούλων του Σαμαρά –Φ. Κρανιδιώτης, Χ. Λαζαρίδης–, που μαζί με το Μ. Βορίδη παράγουν και σκηνοθετούν το έργο της ανακοπής της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση. Το φόβητρο του κομμουνισμού είναι πια ξεπερασμένο, αφού το ΚΚΕ, που συνήθως εννοούν με τη λέξη, είναι πια συστημικό και “υπεύθυνο” κόμμα. Τη θέση των κομμουνιστών ως μπαμπούλα έχουν πάρει οι αναρχικοί, που καταλαμβάνουν βίλες, που καίνε και θέλουν να καταστρέψουν το κράτος. Όποιος πιάνει στο στόμα του αυτή τη λέξη διαπομπεύεται από τα κανάλια· αν είναι και βουλευτής, τότε τους πιάνει ιερή αγανάκτηση. Βάζουν μέσα και λίγη τρομοκρατία, τους πυρήνες της φωτιάς, και έτοιμη η συνταγή. Έτσι και τολμήσει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ να βγει στην τηλεόραση, του την πέφτουν: Καταδικάζεις τους αναρχικούς; Καταδικάζεις τις καταλήψεις; Και ζητούν δήλωση μετανοίας, όπως παλιά. Κι ενώ για τη σύλληψη της εικοσιπεντάχρονης ως μέλους των πυρήνων της φωτιάς ξεσηκώνουν τον κόσμο, χωρίς να λάβουν υπόψη το τεκμήριο της αθωότητας, για την κατά “λάθος” απελευθέρωση των ληστών με τα καλάσνικοφ, που έχουν ληστέψει και σκοτώσει ανθρώπους, το περνάνε στα ψιλά. Το συγκαλύπτουν, παρ’ όλο που το θέμα πουλάει.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση πρέπει να αντιτάξουμε τη δική μας πληροφόρηση Είναι απαραίτητη περισσότερη από κάθε φορά η δημιουργία καναλιού με πανελλήνια εμβέλεια, είναι άλλωστε και ομόφωνη απόφαση της πανελλήνιας συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να εκτυπώσουμε δωρεάν φύλλα με τις απόψεις μας, ένα είδος freepress, που να κυκλοφορεί και να διανέμεται μαζικά. Το παράδειγμα της δωρεάν κυκλοφορίας και της διαδικτυακής ανάρτησης του “Φόρουμ Πρέβεζας” να γενικευτεί σε κάθε επαρχία. Τα τοπικά blog του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσουν ελκυστικότητα με περισσότερες τοπικές ειδήσεις και όχι ξερές ανακοινώσεις. Πρέπει, πρέπει, πρέπει… –το ξέρουμε ότι ο αγώνας είναι άνισος, αλλά δεν κάνουμε πίσω.

Πρέπει να αντιδράσουμε στη γκαιμπελική προπαγάνδα του «πες, πες ψέματα, κάτι θα μείνει» και, όπως λέει ο Μανώλης Γλέζος, να κάνουμε το θυμό και την οργή μας πολιτική πράξη και όχι βία.

Ο Θερσίτης

Γνήσιο τέκνο!

Δε βρίσκουμε λόγια να εκφράσουμε την εκτίμησή μας για τον “αντιστασιακό” Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος, σύμφωνα με δική του (συγκλονιστική) μαρτυρία, είχε δηλώσει τη διαφωνία του στον τότε πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου, για την προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ.

Παρά τα όσα λέγονται, εμείς είμαστε βέβαιοι: Ο “μαχητής” Ανδρέας Λοβέρδος όχι μόνο “διαφώνησε”, αλλά χτύπησε και το χέρι στο τραπέζι, καθώς “βροντοφώναξε” εκείνο το ηχηρό “ΟΧΙ” στο ΔΝΤ.

Από τη μέχρι τώρα διαδρομή του Λοβέρδου μπορούμε βάσιμα μάλιστα να εκτιμήσουμε ότι ο πρώην υπουργός, τόσο “οργισμένος” ήταν με το ΔΝΤ, που έφτασε παρά τρίχα να θυσιάσει ακόμα και την πολιτική του σταδιοδρομία. Να τα βροντήξει και να φύγει!

Τελικά, ευτυχώς για το λαό, επέλεξε το “δύσκολο” δρόμο. Ο Λοβέρδος έκανε πέτρα την καρδιά του και υπερασπίστηκε μια επιλογή με την οποία τόσο… διαφωνούσε.

Έκτοτε, βέβαια, βίωσε ένα μαρτύριο. Ποιος, άλλωστε, μπορεί να ξεχάσει τον Ανδρέα Λοβέρδο να αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή, υπερασπιζόμενος την πολιτική της κυβέρνησης των μνημονίων (με την οποία… διαφωνούσε).

Είμαστε απολύτως σίγουροι: Ο Λοβέρδος “πονούσε”, όταν καθόταν στις υπουργικές καρέκλες και συνδιαλεγόταν με τους τροϊκανούς του ΔΝΤ. “Μάτωνε η ψυχή του”, όταν εφάρμοζε τα μέτρα των μνημονίων, τα οποία προηγουμένως τα είχε ψηφίσει (αν και “αντιστασιακός”…) και με τα δύο του χέρια.

Ναι, είμαστε πεπεισμένοι ότι ο επικεφαλής της ΡΙΚΣΣΥ, Ανδρέας Λοβέρδος, θα συνεχίσει με συνέπεια την έντιμη πάλη του στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Του ευχόμαστε καλή συνέχεια και πάντα στον ίδιο δρόμο. Το δρόμο της ευπρέπειας, της αξιοπρέπειας, της πολιτικής εντιμότητας, του καθαρού πολιτικού λόγου και έργου.

Οι αγώνες του Λοβέρδου ενάντια στο κατεστημένο θα είναι πάντα πηγή έμπνευσης για τους εργαζόμενους (που ο Λοβέρδος τους έκοψε τους μισθούς και τα δικαιώματα ως υπουργός Εργασίας). Ο Λοβέρδος θα αποτελεί πάντα ίνδαλμα για τους συνταξιούχους (που ο Λοβέρδος τους έκοψε τις συντάξεις και τα φάρμακα ως υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας).

Ο Λοβέρδος, είτε εντός είτε εκτός του ΠΑΣΟΚ, θα είναι πάντα ένα γνήσιο τέκνο του “Πασοκισμού”. Τουτέστιν, ένας διαρκής φάρος που θα δείχνει πάντα στην αντίθετη πορεία από εκείνη του φαρισαϊσμού, του θεατρινισμού και της υποκρισίας.

(Του Νίκου Μπογιόπουλου, από το “Ριζοσπάστη” της 23-1-2013:

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7254581&publDate=23/1/2013)

 

Σημ. ΔιΠ: Και να μη ξεχνάμε, όσον αφορά το τελευταίο, ότι μέχρι και ηθοποιούς είχε επιστρατεύσει για τη βελτίωση της δημόσιας εικόνας του, όταν ήταν υπουργός με το ζόρι στις “επαίσχυντες” μνημονιακές κυβερνήσεις, τις οποίες παρεμπιπτόντως εξακολουθεί να στηρίζει. Μαζί σου Αντρέα για μια Ελλάδα νέα!

Περισσεύει η υποκρισία

Με διατυμπανίσεις, σαν πρώτο θέμα στα ΜΜΕ, εκκλησία και διάφοροι “φορείς” (π.χ. Νεολαία ΝΔ (;), εφοπλιστές κ.ά.) προωθούν δήθεν ενέργειες αλληλεγγύης μέσα στις –όπως και να τις κάνουμε– μαύρες “γιορτάρες” μέρες που διανύουμε.

Αφού κόπηκαν μισθοί και συντάξεις (και αναδρομικά) και οι άνεργοι πλησιάζουν τα 2 εκατομμύρια, έρχονται διάφοροι, κύριοι και υπαίτιοι, να απαλύνουν τον πόνο μας.

Η εκκλησία (με την ανοχή της απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζονται) “μοιράζει” (με το αζημίωτο;) 700 (!) στρέμματα από την ακίνητη περιουσία της σε άπορους για να τα καλλιεργήσουν ή να τα αξιοποιήσουν. Με το αζημίωτο ή με κάτι άλλο από πίσω;

Οι εφοπλιστές, -ναι, αυτοί που λέγανε ότι, εάν φορολογηθούν, έστω και στο ελάχιστο, θα πάρουν τα καράβια τους σε άλλους παραδείσους και άντε να τους βρεις– τώρα μοιράζουν τρόφιμα στην Πρέβεζα κι αλλού.

Και τέλος η Νεολαία της ΝΔ βγάζει τα περασμένης μοδός πλέον ρούχα της από τις ντουλάπες και τα μοιράζει κι αυτή στους φτωχούς στα Γιάννενα. Αφού φυσικά στήριξε κάθε μνημονιακή πολιτική των μεγάλων της, πολιτική που αύξησε τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους αυτής της χώρας, τώρα εξιλεώνεται.

ΔιΠ.

Υ.Γ. Για το θέμα των εφοπλιστών ο ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας έβγαλε ένα καλά στοχευμένο δελτίο τύπου.