Σκουριές: αλήθειες και ψέματα

Αποσπάσματα από συνέντευξη τύπου του Συνδικάτου του ΙΓΜΕ στις 28-3-2013

 

Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την προσπάθεια να εντοπίσει και να αξιοποιήσει τον πλούτο που κρύβεται μέσα στη γη. Η ανακάλυψη και αξιοποίησή του δεν είναι από μόνες τους απαραίτητο να οδηγούν και στην ευημερία ενός λαού. Στις πιο πολλές περιπτώσεις οδήγησαν στην καταπίεση, αν όχι στην εξαθλίωση, λαών και κρατών.

Τα πρώτα επιστημονικά αποτελέσματα του ΙΓΕΥ (πρόγονου του ΙΓΜΕ) αποτέλεσαν τη βάση για μεγάλες ελληνικές και ξένες επενδύσεις στον τομέα της εξορυκτικής βιομηχανίας. Ενδεικτικό είναι ότι από το 1965 μέχρι το 1975 οι εξαγωγές μεταλλευτικών – μεταλλουργικών και λατομικών προϊόντων αυξήθηκαν κατά 1065%, με μια μέση μεταβολή +27% το χρόνο.

Σ’ όλη αυτή την περίοδο η τεράστια ανάπτυξη της μεταλλευτικής βιομηχανίας, που έφθασε να αποτελεί βασικό εθνικό πόρο (το 5% του ΑΕΠ), είχε σαν αποτέλεσμα τεράστια υπερκέρδη για τους επενδυτές, ληστρική αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου με τεράστιες επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην υγεία των μεταλλωρύχων, καθώς και υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων, καθώς οι περιοχές ανάπτυξης των μεταλλείων – ορυχείων – λατομείων καταντούσαν μονοπαραγωγικές, εξαρτώμενες από τους μεταλλειοκτήτες, που εξουσίαζαν ολόκληρους νομούς (Φωκίδα, Εύβοια κ.ά.).

Στην περίοδο της κρίσης της μεταλλείας όλοι σχεδόν οι επενδυτές εγκατέλειψαν τεράστια χρέη στο Δημόσιο και περιοχές με περιβαλλοντικές πληγές.

Την ίδια περίοδο που το ΙΓΜΕ μηδένιζε τα κονδύλια της έρευνας του ορυκτού πλούτου, οι χώρες με μεταλλευτικό ενδιαφέρον επένδυαν στην έρευνα, προκειμένου στην περίοδο της ζήτησης να γνωρίζουν τις πραγματικές τους δυνατότητες. Το 1999 άρχισε η πολιτική συρρίκνωσης του ΙΓΜΕ, για να καταντήσει σήμερα, μέσω της αντισυνταγματικής υπουργικής απόφασης, ΙΓΜΕ(Μ;), που ορίζεται ως κέντρο που λειτουργεί στη λογική “κόστους – κέρδους”, με 130 απολυμένους – εφέδρους σε σύνολο 280 εργαζόμενων.

Σήμερα, κάτω από τις εξαιρετικά αντίξοες οικονομικές συνθήκες της χώρας, που επέβαλαν η ξένη και ντόπια τρόικα, δεν μπορεί εν ονόματι της αντιμετώπισης της ανεργίας οποιαδήποτε επενδυτική πρωτοβουλία να υιοθετείται, χωρίς την ανάλογη επιστημονικά τεκμηριωμένη τεχνοοικονομική και περιβαλλοντική άποψη αρμόδιων φορέων της πολιτείας.

Ενώ στην περίπτωση της TVX είχε κληθεί το ΙΓΜΕ να γνωματεύσει για το όλο επενδυτικό σχήμα, δεν συνέβηκε το ίδιο στην περίπτωση των Σκουριών, όπου το όλο σχέδιο προβλέπει την ανάπτυξη ενός μεταλλείου σε μια ευαίσθητη οικολογικά περιοχή. Η μόνη εμπλοκή του ΙΓΜΕ περιορίστηκε στην υδρογεωλογική έρευνα, από την οποία προκύπτει ότι το υδατικό ισοζύγιο της περιοχής γύρω από την εκμετάλλευση θα διαταραχθεί με τον υποβιβασμό της στάθμης των υπόγειων νερών κατά εκατοντάδες μέτρα, προκειμένου να λειτουργήσει το μεταλλείο.

Τα γενικότερα οικονομικά στοιχεία της επένδυσης αποτελούν μια λεόντεια συμφωνία υπέρ της εταιρείας. Χαρακτηριστικά:

• το οικονομικό σκάνδαλο του αντίτιμου της μεταβίβασης των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην “Ελληνικός Χρυσός” το 2003, όπως αναγνωρίστηκε ακόμα και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή,
• το γεγονός ότι, πριν από την ενδιαφερόμενη εταιρεία, η Ελληνική Δημοκρατία προσέφυγε για την ακύρωση της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που, αναγνωρίζοντας ότι το ελληνικό δημόσιο υπέστη ζημιά απ’ αυτή την αγοροπωλησία, επιδίκασε το 2011 υπέρ της Ελλάδας πρόστιμο ύψους 15,34 εκατ. ευρώ,
• η μη τροποποίηση του μεταλλευτικού κώδικα της χούντας, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να εισπράξει ούτε ένα ευρώ από τα δικαιώματα εξόρυξης.

Παραμένουν προς διερεύνηση μια σειρά θέματα τεχνικά, περιβαλλοντικά, στα οποία το ΙΓΜΕ θα μπορούσε να διατυπώσει άποψη. Και υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα, που μας κάνουν να είμαστε καχύποπτοι, πέρα από την γενικότερη αρνητική εμπειρία της μεταλλευτικής δραστηριότητας του παρελθόντος. Ορισμένα από τα θέματα αυτά συνδέονται με:

• την εφαρμογή της προτεινόμενης μεταλλουργικής κατεργασίας με τη μέθοδο της “ακαριαίας τήξης” (ή flash smelting), δεδομένου ότι αριθμεί μια σειρά από σοβαρές αβεβαιότητες για τη βιομηχανική εφαρμογή της μεθόδου στα συγκεκριμένα συμπυκνώματα,
• με την “παγκόσμια πρωτοτυπία” επεξεργασίας αρσενοπυρίτη σε ένα μεταλλουργικό μίγμα υπερδιπλάσιας περιεκτικότητας σε αρσενικό, περιεκτικότητας πιθανότατα απαγορευτικής για την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζόμενων και των κατοίκων των γύρω περιοχών, δεδομένου ότι ούτε η Κίνα, ούτε ακόμη και η Ναμίμπια δεν επιτρέπουν την επεξεργασία τέτοιων μεταλλουργικών μιγμάτων,
• την ενδεχόμενη επαναφορά χρησιμοποίησης κυανίου, με σοβαρές συνέπειες στην ποιότητα των επιφανειακών, υπόγειων και θαλάσσιων νερών,
• με την ενδεχόμενη έως και βέβαιη παρουσία πλατινοειδών (παλλάδιο, πλατίνα), η εκμετάλλευση των οποίων ανεβάζει αισθητά την προστιθέμενη αξία του μεταλλείου,
• τη μη εκπόνηση Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, όπως απαιτεί η εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας σε μια τέτοιας κλίμακας εξόρυξη, σε συνδυασμό με την παραβίαση των περιβαλλοντικών όρων της ΚΥΑ Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων 143088/11/04/2005, όπως άλλωστε διαπίστωσε στις 12-13/5/2010 κλιμάκιο των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος.

Η μη εμπλοκή του ΕΚΒΑΑ (πρώην ΙΓΜΕ) στο όλο θέμα μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εταιρεία γνωρίζει ότι η πυρομεταλλουργική μέθοδος flash smelting, εάν τροφοδοτηθεί με υψηλή περιεκτικότητα σε αρσενικό, θα μολύνει σίγουρα το περιβάλλον, αφού αυτό κατανέμεται στα απαέρια, στη σκουριά, αλλά και στο προς αξιοποίηση προϊόν. Ως αποτέλεσμα, ούτε η επένδυση θα είναι οικονομικά βιώσιμη, αφού θα χρειασθεί μετά το προϊόν να καθαρισθεί με πολύπλοκες υψηλού κόστους μεθόδους. Γι’ αυτό παραπέμπει τη λειτουργία του εργοστασίου flash smelting στον 8^ο χρόνο, ενώ η μητρική European Goldfields, σε έκθεση που δημοσιεύτηκε μετά την έγκριση της περιβαλλοντικής μελέτης, αποκαλύπτει ευθέως ότι τροποποιεί μονομερώς την εγκριθείσα ΜΠΕ και στην ουσία εγκαταλείπει το εργοστάσιο. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι η εταιρεία περιέλαβε το εργοστάσιο, για να πάρει την άδεια λειτουργίας.

Στο εύλογο ερώτημα αν θα ήμασταν υπέρ ή κατά της συγκεκριμένης επένδυσης, θα λέγαμε ότι η τεχνολογία δημιουργεί προβλήματα, αλλά και λύνει προβλήματα. Ποιος όμως φορέας είναι αξιόπιστος να κάνει αυτού του είδους τις μελέτες, όταν το ΙΓΜΕ είναι υπό διάλυση, και ποιος θα ελέγξει τα αποτελέσματα, οικονομικά, τεχνικά, περιβαλλοντικά, όταν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, όπως οι Επιθεωρήσεις Μεταλλείων, διαλύονται και οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα στοιχειώδη (π.χ. Ασωπός);

Σε ό,τι αφορά την εξασφάλιση θέσεων εργασίας με ικανοποιητικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στους εργαζόμενους στα μεταλλεία, η εφαρμοζόμενη πολιτική τούς έχει οδηγήσει στην απαξίωση με την υλοποίηση των επιδοτούμενων από το ΕΣΠΑ προγραμμάτων κατάρτισης.

Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να κάνουμε σαφές ότι διαφωνούμε ριζικά με σκοταδιστικές αντιλήψεις, που απορρίπτουν γενικά την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και επιζητούν, εν ονόματι οποιουδήποτε κινδύνου, να σταματήσει γενικά η έρευνα. Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η γνώση είναι δύναμη, δεδομένου μάλιστα ότι στην εξηντάχρονη πορεία του το ΙΓΜΕ έχει δώσει με επιτυχία ερευνητικά αποτελέσματα που αφορούν την απορρύπανση και την αποκατάσταση μεταλλείων και λατομείων.

Τέλος, προκειμένου να τοποθετηθούμε για τη συγκεκριμένη επένδυση της “Ελληνικός Χρυσός”, δεν μπορεί να μην παίρνουμε υπόψη τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της περιοχής, όπου, αντί για διάλογο και εγγυήσεις, αντιμετωπίζουν το κράτος του Δένδια, με τις χουντικής εμπνεύσεως πρακτικές σύλληψης κατοίκων, τις “εξαφανίσεις” κατοίκων, τις λήψεις DNA από πολίτες της περιοχής παρά τη θέλησή τους, με μόνη αιτιολογία ότι εκφράστηκαν δημόσια κατά της επένδυσης, τη ρίψη δακρυγόνων μέσα σε σχολεία, την κλήση για απολογία στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεκαπεντάχρονων μαθητριών, την παράβαση κάθε νομιμότητας. Ανάπτυξη με ΜΑΤ και τρομοκρατία δεν γίνεται, δεν μπορεί με την ανεργία να εκβιάζεται η κοινή λογική, η επιστήμη και η έρευνα.

Το Συνδικάτο έχει πάγια θέση την εντατικοποίηση της έρευνας του ορυκτού πλούτου και την αξιοποίησή του προς όφελος του λαού και του τόπου. Για όλους τους λόγους που προαναφέραμε λέμε όχι στο συγκεκριμένο επενδυτικό σχέδιο, συμπαραστεκόμαστε σε όσους αγωνίζονται για μια αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου με τις προϋποθέσεις που αναφέραμε.

Βασίλης Παπαδημητρίου ή αλλιώς: Ο κόσμος μετριέται με καρδιά

Στο πέρασμα από το Σάββατο στην Κυριακή, 1/4/2013, πέθανε ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και κομμουνιστής Βασίλης Παπαδημητρίου, που είχα την τύχη να είναι θείος μου. Γι’ αυτό η φόρτιση είναι ιδιαίτερη για μένα που γράφω αυτό το σημείωμα.

Ο Βασίλης Παπαδημητρίου ανήκε σε μια φτωχή οικογένεια και ήταν το μεγαλύτερο παιδί από τα πέντε που είχαν η Σοφία Αξούργου και ο Ανδρέας Παπαδημητρίου. Το1940 τελείωσε το Γυμνάσιο της Πρέβεζας. Οι συνθήκες βέβαια δεν ήταν τέτοιες που να τον βοηθήσουν να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο. Εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και τον ΕΛΑΣ και κατά τη διάρκεια της κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Άλλωστε το σπίτι της μητέρας του Σοφίας Αξούργου ήταν μια από τις ισχυρές γιάφκες αντίστασης. Εκεί υπήρχε πολύγραφος με τον οποίον τυπώνονταν παράνομες προκηρύξεις. Το Σεπτέμβρη του 1944 συμμετείχε στη μάχη της Πρέβεζας η οποία διεξήχθη μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ και η οποία κατέληξε στη σφαγή της υποδειγματικής της ΕΠΟΝ στην Παργινόσκαλα και άλλων αριστερών και δημοκρατών κατοίκων της Πρέβεζας από τον ΕΔΕΣ.

Ο Βασίλης Παπαδημητρίου μετά το 1945 και τη Βάρκιζα ακολούθησε την τύχη της γενιάς του, πέρασε από δίκες και εξορίστηκε. Κύριος σταθμός της εξορίας του ήταν το κολαστήριο της Μακρονήσου, στο οποίο έφθασε από τους πρώτους και υπέστη άγριους βασανισμούς. Ήταν εγκλεισμένος εκεί όπου βρίσκονταν οι νεότεροι εξόριστοι, οι οποίοι δεν είχαν στρατευθεί λόγω της κατοχής, αλλά θεωρήθηκαν λιποτάκτες. Μαρτυρίες συνεξόριστών του φέρνουν στην επιφάνεια γεγονότα, τα οποία αυτός δε διηγούνταν ποτέ και σε κανέναν. Ήταν γνωστός στη Μακρόνησο με το παρατσούκλι “κατσίβελος” εξ αιτίας του ότι ήταν μελαχρινός. Στον “κατσίβελο” προσπάθησαν από τις πρώτες μέρες να εκμαιεύσουν δήλωση μετανοίας, πραγματοποιώντας ρώσικη ρουλέτα. Ο Β. Παπαδημητρίου ήρεμος τους είπε ότι «δεν υπογράφει, κι αν έχουν τα κότσια ας τον σκοτώσουν αμέσως» Αυτή η ανδρεία στάση του έκανε το γύρο του νησιού και διαδόθηκε σε όλους, ακόμη και στους κρατούμενους που έφθασαν αργότερα, ένας από τους οποίους το κατέγραψε σε απομνημονεύματά του. Παρέμεινε εξόριστος στη Μακρόνησο έως το κλείσιμό της χωρίς να υπογράψει “δήλωση μετανοίας”. Κατόπιν πήγε Ικαρία. Με διαλείμματα ελευθερίας μπαινόβγαινε στις φυλακές. Ακόμη και στην τελευταία (;) περιπέτεια της χώρας, τη δικτατορία, ο Βασίλης Παπαδημητρίου εξορίστηκε στα Γιούρα. Η “κανονική” ζωή του άρχισε μετά το 1974. Στα χρόνια αυτά οι δικοί του άνθρωποι υπέστησαν διώξεις, δεν έβλεπε την αγαπημένη του γυναίκα και το γιο του. Ο πατέρας του Ανδρέας δεν τον είδε ποτέ από το 1945 και μετά, αφού πέθανε, ενώ η μητέρα του καθημερινά “προσκαλούνταν” στην αστυνομία με σκοπό να συνετιστεί και να πείσει το γιο της να υπογράψει δήλωση, κάτι που η ίδια αντέκρουε δυναμικά. Από το 1974 και μετά δεν υπήρξε ενταγμένος μέλος του ΚΚΕ, αλλά παρέμεινε πιστός στο κόμμα, το ΚΚΕ, στο οποίο από πολύ μικρός εντάχθηκε.

Ο Βασίλης Παπαδημητρίου δεν έζησε μόνο την εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά και τη μεγάλη εκλογική άνοδο της ΕΔΑ. Έζησε τις εσωκομματικές εντάσεις και διασπάσεις του ΚΚΕ με κύρια εκείνη του 1968. Εκεί είδε αρκετούς πρώην συντρόφους του και συνεξόριστούς του να εντάσσονται στο ΚΚΕ Εσωτερικού ή αλλού.

Ήταν επιλογή του να μην έρχεται ποτέ σε προσωπική σύγκρουση μαζί με τους πρώην συντρόφους του, να διατηρεί τις φιλίες του, να συζητά τα πάντα μαζί τους.

Ήταν επιλογή του να διακηρύσσει πάντα στα κομματικά στελέχη και μέλη του ΚΚΕ τα οποία έβλεπε συχνά, ότι τώρα είναι καιρός να τοποθετηθούν στα ηγετικά κλιμάκια νέοι άνθρωποι, οι οποίοι δε θα έχουν “βαρίδια” παλαιών εποχών και προσωπικών αντιπαραθέσεων. Ίσως γι αυτό το λόγο επέλεξε να μην εμπλακεί οργανωτικά με το ΚΚΕ.

Ήταν επιλογή του να συμβουλεύει τα νέα κομματικά μέλη, τους Κνίτες (ένας από τους οποίους τότε κι εγώ) να μένουν μακριά από ιδεοληψίες και φανατισμούς.

Ήταν επιλογή του και άποψή του να θεωρεί ότι μόνο η ενότητα της Αριστεράς, παρά τις διαφωνίες που υπάρχουν, αλλά και το γεγονός ότι ήταν ΚΚΕ, είναι η μοναδική λύση για ν’ αλλάξει η χώρα και η κοινωνία.

Ήταν επιλογή του να μιλά νηφάλια και να εξηγεί σε όλους τις απόψεις του.

Ήταν επιλογή του να μιλάει ακόμη και με τους συμπολίτες του που κατέθεσαν στην αστυνομία εναντίον του.

Ήταν επιλογή του να μη μιλάει ποτέ για τις δύσκολες μέρες και χρόνια των φυλακών και της εξορίας.

Υπήρξε Άνθρωπος σεμνός, ηθικός, με υψηλές αξίες. Όσοι υπήρξαν φίλοι του, όσοι τον γνώριζαν, δεν έχουν το ελάχιστο αρνητικό να του καταλογίσουν. Όλοι τους ήταν ιδιαίτερα ευτυχισμένοι που τον είχαν φίλο και σύντροφο. Ιδιαίτερα οι δικοί του άνθρωποι, οι άνθρωποι της οικογένειάς του, τον θεωρούσαν στήριγμά τους για κάθε δύσκολη στιγμή.

Εγώ ως νεότερος τον είχα και τον έχω ως παράδειγμα συνέπειας, αγωνιστικότητας. Είναι για μένα το παράδειγμα που δείχνει ότι μπορούμε να παλέψουμε για μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς εκτοπισμούς κι εξορίες, δημοκρατική, χωρίς διακρίσεις και βιαιότητα της εξουσίας. Για μια κοινωνία που θα συνθέτει τις διαφορετικές απόψεις, που θα είναι ζωντανός ο διάλογος, η νηφαλιότητα και οι ανθρώπινες αξίες.

Είχα τη τύχη να έχω θείο μου έναν σπουδαίο άνθρωπο, έναν σπουδαίο αγωνιστή. Ίσως είναι γι αυτόν αντιπροσωπευτικός ο στίχος του Γ. Ρίτσου «Ο κόσμος μετριέται με καρδιά» Γιατί αυτός ήταν μια καρδιά. Είμαι περήφανος γι’ αυτόν και για τη γενιά του! Θα νικήσουμε!

Απόστολος Παπαδημητρίου

Αντί στεφάνου

Στην μνήμη του Βασίλη Παπαδημητρίου

► ο Άρης Παπαδόπουλος προσφέρει 50,00 ευρώ στο Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας.

► ο Συ.Ριζ.Α. Πρέβεζας προσφέρει επίσης 50,00 ευρώ στο Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας.

Επιμένουν…

Εξωφρενικές οι καταστάσεις που δημιουργούνται στη χώρα μας, καταστάσεις που, αν δεν ήταν τραγικές, θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίζαμε και φαιδρές ή γελοίες –και όμως συμ-βαίνουν! Και είναι εξωφρενικές, γιατί η αντιφατικότητα και οι αντιθέσεις που δημιουργούν, έχουν αντίκτυπο στη μοίρα του ελληνικού λαού, που τα τελευταία χρόνια πλήττεται από μια βαθιά οικονομική κρίση. Κρίση, που την επέβαλε η σκληρή πολιτική της ευρωπαϊκής τρόικας, που –πραγματικά– η επιμονή στην εφαρμογή της, φαίνεται ότι είναι πολιτική των ισχυρών δυνάμεων για να καταρρακώνουν την οικονομία των ασθενέστερων κρατών, ώστε να την ελέγχουν πλήρως και να αντλούν τα κέρδη τους μέσα από τη δυστυχία των λαών.

Αξιοσημείωτο βήμα για διαπραγμάτευση ή ανάκαμψη της χώρας μας μέχρι στιγμής δεν έγινε, αντίθετα η κυβερνητική πολιτική επιμένει να βαδίζει σε μονοπάτια που οδηγούν στην εξαθλίωση των ανθρώπων, εφαρμόζοντας –η εσωτερική μας τρόικα– τα συμφωνηθέντα και υπογραφέντα με τη Γερμανία κυρίως, αφήνοντας χωρίς αντίκρισμα την επιταγή που είχε υπογράψει με τον ελληνικό λαό, προεκλογικά.

Επιμένουν, λοιπόν –το βασικότερο– και συνεχίζουν να κυβερνούν οι τρικομματικοί εταίροι, με όποια μέσα διαθέτουν, στραμμένοι πάντα προς την Ευρώπη, υπακούοντας πάντα στις επιταγές της, ενώ στην ελληνική καθημερινότητα επιμένουν να υφίστανται τραγικές καταστάσεις. Δεν περιγράφονται οι σκηνές της καθημερινής ζωής που φανερώνουν το αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει ο έλληνας, και ιδιαίτερα το οικονομικό, που έχει αντίκτυπο στην ψυχολογία του, που συνεχώς εξασθενεί.

Συγκεκριμένα, επιμένουν να εξαθλιώνουν βασικούς τομείς της ζωής ,στους οποίους οι πολίτες πάντα εναποθέτουν τις ελπίδες τους για μια ποιοτική ζωή και διαβίωση: η υγεία και η περίθαλψη στην Ελλάδα καταρρέουν και έχουν γίνει έρμαια της σκληρής πολιτικής της λιτότητας. Η κατάσταση που επικρατεί σε νοσοκομειακούς χώρους είναι απερίγραπτη και, παρά τις διαμαρτυρίες εργαζομένων, γιατρών και ασθενών, δυστυχώς η κυβέρνηση μας, η “εθνικής σωτηρίας”, εξακολουθεί να επιμένει στην αδιαφορία της.

Όπως, βέβαια, και η κυβέρνηση εξακολουθεί να επιμένει να εφαρμόζει σχέδια για την “ποιοτική” αναβάθμιση της παιδείας, που apriori είναι ανεφάρμοστα, αφού προσκρούουν σε αντικειμενικές δυσκολίες. Το σχέδιο “Αθηνά” οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη συγχώνευση –λιγότερο– και στο κλείσιμο –πιο πολύ– σχολών, που εκεί φοιτούσαν νέοι, επιλέγοντας το αντικείμενο που τους εξέφραζε. Βέβαια οποιοδήποτε σχέδιο, που στην εφαρμογή του δεν λαμβάνει υπόψη όλες τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες, έχει σχεδιαστεί πρόχειρα και αντιεπιστημονικά, ενώ εξυπηρετεί διεθνείς επιταγές, είναι καταδικασμένο στην αποτυχία και δυστυχώς –όπως έχει γραφτεί– “βλάπτει σοβαρά την παιδεία”, οδηγώντας σε πλήρη αποσύνθεση το “πτώμα” της ανώτατης εκπαίδευσης. Το βαθύτερο πλήγμα –βέβαια– το δέχονται τα Τ.Ε.Ι., προσθέτοντας έτσι στις στρατιές των ανέργων πτυχιούχων και στρατιές φοιτητών που “βολοδέρνουν” από σχολή σε σχολή, με άσχετα αντικείμενα σπουδών –άρα αδιάφορα. Το σχέδιο “Αθηνά” καταρρακώνει τη Δημόσια Εκπαίδευση, πριμοδοτεί την ιδιωτική και τα κολλέγια στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης και μνημονιακής πολιτικής, μιας πολιτικής που θα αφήνει αμόρφωτους τους νέους των μεσαίων στρωμάτων.

Οι κυβερνώντες με βαθιά επίγνωση των λαθών τους, που επιμελώς καλύπτουν δίνοντας πάντα στο λαό ανακριβή στοιχεία, επιμένουν να οδηγούν στην ανεργία χιλιάδες νέους, αυξάνοντας τα ποσοστά της (ο κ. Βενιζέλος –ποιος;– μιλάει ακόμα για 500.000 θέσεις εργασίας) ή επιμένουν να τους δείχνουν το δρόμο της μετανάστευσης για αναζήτηση νέων συνθηκών ζωής, έξω από την Ελλάδα.

Το χειρότερο όλων είναι ότι οι κυβερνώντες επιμένουν στην αναλγησία τους και μάλιστα την εθνική –κι ας το παίζουν πατριώτες και “υπερέλληνες”–, αφού ξεπουλάνε δημόσια γη και εξακολουθούν να διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα. Επιμένουν να υποθάλπουν φοροφυγάδες, επιμένουν σε δήθεν παραδειγματικές τιμωρίες κάποιων “μεγαλόσχημων” ενώ παράλληλα και την ίδια στιγμή περισσεύουν οι δηλώσεις συμπαράστασης, επιμένουν τέλος να αντέχουν να κυβερνούν οι ίδιοι, υπομένοντας μια “εταιρική” και ετερόφυλη αμηχανία, στην οποία τους έχει ρίξει η ευρωπαϊκή τρόικα, που επιμένει στην εφαρμογή των υπογραφέντων και συμφωνηθέντων.

Η ευρωπαϊκή τρόικα δε, συνεχώς επιμένει να επεμβαίνει–πάντα σε ρόλο “διασώστη”–στα οικονομικά προβλήματα χωρών, που η γεωφυσική τους θέση είναι υψίστης σημασίας και σπουδαιότητας και φυσικά προς ίδιον όφελος. Πρώτα η Ελλάδα και τώρα το παράδειγμα της Κύπρου το αποδεικνύουν, αφού η Κύπρος –παρά το ηρωικό της “όχι”– έχασε σπουδαίους πυλώνες της εθνικής της οικονομίας, ενώ ζει και βιώνει στιγμές φρίκης που και το κακό παρελθόν της ζωντανεύουν και την πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα αναβιώνουν. Τα ίδια σκανδαλώδη πράγματα συμβαίνουν και στην Ελλάδα και στην Κύπρο: οικονομική κάμψη και κρίση, κουρέματα που γίνονται όχι για δημόσια ή κρατικά χρέη αλλά για τράπεζες και τραπεζίτες («όπου κερδίζεται μια τράπεζα χάνεται μια γενιά», έχει ειπωθεί), εξαθλίωση των πολιτών, ψυχολογικός πόλεμος, ένα αβέβαιο μέλλον χωρίς καμιά προοπτική ανάκαμψης και ένα δράμα που ήδη αρχίζει να παίζεται στη Μεγαλόνησο, χωρίς να ξέρουμε την κατάληξή του.

Όσοι επιμένουν να προκαλούν οικονομικά δράματα σε λαούς που έχουν μια σημαντική θέση στην κοινωνική, πολιτιστική ή οικονομική ιστορία, οδηγώντας τους σε απόγνωση ή αδιέξοδα, είναι οι τρομοκράτες του ευρωπαϊκού –κυρίως– πολιτισμού, αυτοί που έχουν κάψει σωρούς βιβλίων και χιλιάδες ανθρώπων, είναι οι δογματικοί και άτεγκτοι, οι ρατσιστές, αυτοί που καθηλώνουν τις χώρες της επιρροής τους σε “ακινησία και ακυβερνησία”, όπως δηλώνει ο Μίκης Θεοδωράκης, «πράγματα που δείχνουν ότι η Δημοκρατία είναι βαριά άρρωστη».

Είναι αυτοί που επιμένουν στα αιώνια λάθη τους!

Φιλικά, Ε.Δ.

Στα γραφεία της Χρυσής Αυγής οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία Χαλκιδικής

Συνάντηση πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χρυσής Αυγής με αντιπροσώπους του Σωματείου Εργαζομένων Υπογειτών των Μεταλλείων Κασσάνδρας. Στη συνάντηση συμμετείχαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης, Πολύβιος Ζησιμόπουλος και Αντώνης Γρέγος, ο πρόεδρος του Σωματείου, Άγγελος Δεληγιόβας και ο Γραμματέας Γεώργιος Αρβανίτης.

«Συγχαρητήρια, πιάσατε πάτο» ήταν το σχόλιο του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων για τη συνάντηση. Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής, οι βουλευτές «δήλωσαν απερίφραστα την απόλυτη στήριξή τους στους εργαζόμενους και στα δίκαιά τους, καθώς και ότι θα στηρίξουν τα δίκαια αιτήματά τους εντός και εκτός Βουλής» (22/3/2013. Πηγή: tvxsteamtvxs.gr/node/123468).

Σημ. ΔιΠ: Στο προηγούμενο φύλλο του Φόρουμ σχολιάσαμε τις ολοσέλιδες διαφημίσεις των αφεντικών καναδών “χρυσοθηρών” με τα πρόσωπα των εργαζόμενων που “μας κοιτούσαν στα μάτια” ξεσκούφωτοι. Σήμερα τα συμφέροντα αφεντικών, “εργαζόμενων” και προστατών (νταβατζήδων) δείχνουν να είναι κοινά.

Όταν λοιπόν λέμε ότι η ΧΑ δεν είναι τίποτε άλλο από το μακρύ χέρι (μα το πολύ μακρύ…) των αφεντικών (ντόπιων και ξένων), αυτό ακριβώς εννοούμε. Αρκεί να υπάρχουν κεφάλαια από πίσω. Αν επίσης αυτή η μετατροπή των “εργαζόμενων” σε συνεργάτες των αφεντικών για ένα κομμάτι (στην κυριολεξία) ψωμί και η πρόσκληση για προστασία στο μακρύ χέρι του συστήματος, τη ΧΑ, δεν είναι κατάντια, τότε τι είναι;

Κατά τα άλλα η ΧΑ ενδιαφέρθηκε πρόσφατα και για τις αρκούδες και τους λύκους της Πίνδου. Ίσως σε λίγο να δούμε ανακοινώσεις τους ότι περνούν με ασφάλεια και τις αρκούδες απέναντι στο δρόμο. Όπως και τις γιαγιάδες στον Άγιο Παντελεήμονα. Ό,τι να ’ναι κι ό,τι κάτσει. Φραμπαλάς, “μαγκιά” και διαφήμιση να υπάρχει!

Ο ορυκτός πλούτος, ο ζεόλιθος του Έβρου και οι… συμπτώσεις

Είναι γνωστό ότι στο βόρειο Έβρο, στα όρια του Δήμου Ορεστιάδας, έχει εντοπιστεί (σημ.Φόρουμ: από το ΙΓΜΕ) ένα από το πλουσιότερα και ποιοτικότερα κοιτάσματα ζεόλιθου. Το συγκεκριμένο κοίτασμα στα Πετρωτά του Έβρου υπολογίζεται σε 100 εκατομμύρια τόνους (σημ. Φόρουμ: καθαρότητας 95%), τη στιγμή που η Ελλάδα εισάγει ετησίως περίπου 50-60 χιλιάδες τόνους, κυρίως από τη Βουλγαρία και την Τουρκία.

Από το 2005 μία ελληνική εταιρεία από τη Θεσσαλονίκη εκδήλωσε ενδιαφέρον να εκμεταλλευτεί το κοίτασμα, δημιουργώντας πολλές θέσεις εργασίας σ’ αυτό το νευραλγικό σημείο της ελληνικής επικράτειας, που μαστίζεται από τη μετανάστευση και την ανεργία, και αναπτύσσοντας μια εξαγωγική δραστηριότητα με προφανή οφέλη για την εθνική οικονομία.

Η πορεία του επενδυτικού σχεδίου εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της κακοδαιμονίας που χαρακτηρίζει τη δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα.

Επί σειρά ετών δεν προχωρούσε τίποτα, μέχρι τη στιγμή που η υπόθεση έφτασε στην Ομάδα Εργασίας για την Απεμπλοκή Επενδύσεων, υπό το συντονισμό του τότε Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως Θεόδωρου Πάγκαλου. Η απόφαση που πάρθηκε στις αρχές του 2011 έβαζε τις βάσεις για την προώθηση της επένδυσης, πράγμα που επετεύχθη λίγο αργότερα με ανάληψη πρωτοβουλιών από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης.

Έτσι στις 22 Μαρτίου 2011 ο Γενικός Γραμματέας της Α.Δ. Μακεδονίας-Θράκης κάνει δεκτή την αίτηση θεραπείας της συγκεκριμένης εταιρείας και στις 20 Μαΐου 2011 υπογράφεται πανηγυρικά η σύμβαση παραχώρησης από το ελληνικό δημόσιο και τη βορειοελλαδίτικη εταιρεία, με την παρουσία του Γ.Γ. Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης, του Περιφερειάρχη Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης, της Αντιπεριφερειάρχη Έβρου, του Δημάρχου Ορεστιάδας, τοπικών Βουλευτών και λοιπών εκπροσώπων τοπικών φορέων.

Λίγες μέρες μετά, ένας βουλευτής από τη Χίο, ο σημερινός Υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου, καταθέτει ερώτηση στη Βουλή θεωρώντας ότι υπάρχουν νομικά προβλήματα στην υπόθεση αυτή.

Ο τότε Υφυπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Μανιάτης αποφασίζει στις 14 Ιουνίου 2011 να ακυρώσει τη διαδικασία της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης και την υπογραφή της σύμβασης (αν και όλα είχαν γίνει σύμφωνα με τις εντολές του προϊσταμένου του, Αντιπροέδρου της κυβέρνησης), θεωρώντας ότι έπρεπε να γίνει διαγωνισμός.

Η υπόθεση κολλάει για μια ακόμη φορά και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα. Οι τοπικοί φορείς και οι κάτοικοι του βορείου Έβρου διαμαρτύρονται και θεωρούν ως απόλυτη κοροϊδία την πλήρη αδυναμία των εκάστοτε κυβερνήσεων να βρουν τρόπο, ώστε να υλοποιηθεί μία αναπτυξιακή επένδυση στα σύνορα, με οποιοδήποτε τρόπο και διαδικασία.

Πάμε τώρα να δούμε κάποια δεδομένα που αφορούν την υπόθεση αυτή και κάποιες συμπτώσεις.

Κοίτασμα ζεόλιθου υπάρχει και στην άλλη πλευρά των συνόρων, λίγα χιλιόμετρα από τα Πετρωτά του Έβρου. Είναι το κοίτασμα στην περιοχή Κίρτζαλι της Βουλγαρίας, το οποίο εκμεταλλεύεται μια εταιρεία, που μάλιστα εξάγει το προϊόν και στην Ελλάδα. Άρα η εταιρεία αυτή έχει συμφέρον να μην υπάρξει εκμετάλλευση του συγκεκριμένου ελληνικού κοιτάσματος, για να μην έχει ανταγωνισμό στην αγορά. Η εταιρεία αυτή ανήκει από το 2003 κατά 96,8%, στον όμιλο S&B Βιομηχανικά Ορυκτά, ελληνικών συμφερόντων (Οδυσσέας Κυριακόπουλος).

Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος (και η Ομάδα Εργασίας για την Απεμπλοκή Επενδύσεων) τα βρίσκει όλα νόμιμα και δίνει εντολή να προχωρήσει η σύμβαση.

Η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης προχωρά και υπογράφεται η σύμβαση παραχώρησης από το ελληνικό δημόσιο.

Η υπόθεση μπλοκάρεται μετά την ερώτηση που κατέθεσε (σημ. Φόρουμ: στις 9 Μάη του 2011) ένας βουλευτής από τη Χίο, (σημ. Φόρουμ: πρόκειται για τον κ. Μουσσουρούλη, σήμερα υπουργό Ναυτιλίας και Αιγαίου), ο οποίος βρήκε χρόνο και τις κατάλληλες πληροφορίες να ασχοληθεί με τις λεπτομέρειες μιας σύμβασης στα σύνορα του Έβρου…

Ο υφυπουργός Περιβάλλοντος ακυρώνει τη σύμβαση στις 14 Ιουνίου 2011. Στις 16 Ιουνίου 2011 ανακοινώνεται ανασχηματισμός της κυβέρνησης, ο Υφυπουργός παραμένει στη θέση του, αλλά προϊστάμενός του Υπουργός Περιβάλλοντος τοποθετείται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μέχρι τότε Υπουργός Οικονομικών.

Ενάμιση χρόνο μετά και ακόμη δεν έχει γίνει τίποτα, ο ελληνικός ζεόλιθος παραμένει στη γη, εισάγουμε ζεόλιθο από το εξωτερικό και λίγα χιλιόμετρα δυτικά μια εταιρεία ελληνικών συμφερόντων (σημ. Φόρουμ: S&B οικ. Κυριακόπουλου, βλ. βωξίτες Γκιώνας) εκμεταλλεύεται το βουλγαρικό ζεόλιθο.

Τελικά φαίνεται πως αυτή η εταιρεία είναι ο μόνος κερδισμένος από το “μπλοκάρισμα” της επένδυσης στο βόρειο Έβρο και τη μη εκμετάλλευση των 100 εκατομμυρίων τόνων ζεόλιθου στα Πετρωτά Ορεστιάδας.

Εάν προσθέσουμε ότι στο Διοικητικό Συμβούλιο αυτής της εταιρείας φιγουράρει το όνομα της κυρίας Ελένης Παπακωνσταντίνου (εξαδέλφης του πρώην Υπουργού και εμπλεκομένης στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ) θα εκπλαγείτε πολύ;

Τελικά ζούμε στη χώρα των πολλών συμπτώσεων και των πολύ μικρών “παρεών”. Κάποια ονόματα τα συναντάς σχεδόν παντού!

Πηγές: http://www.faros24.gr/oikonomika-nea/o-zeolithos-tou-ebrou-kai-oi-simptoseis-papakonstantinou.html

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/01/blog-post_288.html#.UQG6uL800vk

http://www.moussouroulis.gr/parliament/eleghos/erotiseis/item/1076-ερώτηση-μίσθωση-λατομικού-χώρου-βιομηχανικών-ορυκτών

http://www.sandb.com/el/about/management/

 

Σημ. 1. Από τα παραπάνω γίνεται φανερό και δεν είναι να απορεί κάποιος γιατί δεν θέλουν το ΙΓΜΕ στα πόδια τους και εδώ και χρόνια το απαξιώνουν, το υποβαθμίζουν, το συρρικνώνουν, το διαλύουν, το απειλούν με κατάργηση. Η τεκμηριωμένη επιστημονική του δραστηριότητα μπορεί μερικές φορές να είναι και εμπόδιο στην πειρατικής φύσης πολιτική τους, της λαμογιάς και του ξεπουλήματος των πάντων. Έτσι εξηγείται επίσης και η πρόσφατη (θετική για την εκμετάλλευση) στάση της διοίκησής του απέναντι στο θέμα της εξόρυξης του χρυσού στην Χαλκιδική. Είναι επίσης μία από τις εξηγήσεις της περήφανης απάντησης του Δημάρχου Αλεξανδρούπολης στον καναδό “χρυσοθήρα” πρέσβη: «Αφήστε μας ήσυχους».

Σημ.2. Η εκμετάλλευση του ζεόλιθου δεν έχει τίποτε κοινό με την αντίστοιχη του χρυσού και λοιπών μεταλλικών ορυκτών. Γίνεται με πηγάδια ή στοές (Γαλλία, Νορβηγία, Γερμανία, Ρουμανία) και με επιφανειακή αποκάλυψη – λατομείο (Τουρκία, Βουλγαρία). Τα απορρίμματα είναι αδρανή, στείρα, φυσικά πετρώματα. Δεν χρησιμοποιούνται χημικά στην επεξεργασία του μεταλλεύματος. Το μετάλλευμα αλέθεται (μέγεθος κόκκου 0,1-0,5 mm) και πλένεται. Το τελικό προϊόν χρησιμοποιείται σαν φίλτρο (νερού, αποβλήτων, αλάτων κ.λπ.), ως εδαφοβελτιωτικό ή ως συμπλήρωμα διατροφής.

Προς αποφυγή κουρέματος

Στρώμα – χρηματοκιβώτιο

Για τις επενδύσεις και το μοντέλο ανάπτυξης (με αφορμή τις Σκουριές και όχι μόνο…)

Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ / Ομάδα Τεκμηρίωσης

Λένε: «Η αριστερά διώχνει επενδύσεις, δεν θέλει καμιά επένδυση, θέλει το λαό άνεργο και φτωχό για μικροκομματικούς λόγους, ενώ οι δυνάμεις του μνημονίου πασχίζουν για να έρθουν επενδύσεις και να βρει δουλειά ο λαός.» Σήμερα, συγκρούονται δύο κόσμοι, δύο αντιλήψεις για την ανάπτυξη, δύο αντιλήψεις για τη ζωή: η τριτοκοσμική ανάπτυξη των μνημονιακών και η αξιοπρεπής και δυναμική ανάπτυξη της αριστεράς.

Ητριτοκοσμική ανάπτυξη:

► Βασικά στοιχεία: Έμφαση στη φθηνή ανειδίκευτη εργασία χωρίς καμιά προστασία απέναντι στην εργοδοσία (βλ. μισθούς και εργασιακό καθεστώς Βουλγαρίας, Εσθονίας κ.ο.κ.), άνευ όρων παράδοση του ορυκτού και λοιπού φυσικού πλούτου και του περιβάλλοντος σε “επενδυτές” και λίγες μεγάλες επιχειρήσεις με εξαγωγικό προσανατολισμό (βλ. χώρες της Ασίας και της Αφρικής).

► Εργαλεία: Τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων και μισθών αλλά και των μικρών και μεσαίων ντόπιων επιχειρήσεων. Εξαφάνιση κάθε δημόσιου αναπτυξιακού φορέα υπό τον έλεγχο της κοινωνίας (βλ. ξεπούλημα στρατηγικών επιχειρήσεων, διάλυση δημόσιων ινστιτούτων και οργανισμών, συρρίκνωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων κ.ο.κ.). Διαμόρφωση ενός καθεστώτος πλήρους ασυδοσίας(ξέφραγο αμπέλι)για τους “επενδυτές” (μιλάμε για διεθνούς φήμης κατσαπλιάδες, καθώς μόνο τέτοιοι προσελκύονται για να επενδύσουν από την πλήρη παράδοση της κοινωνίας και του τόπου στις ορέξεις τους).

► Αποτελέσματα: Ο λαός θα βρίσκεται σε διαρκή φτώχεια και πολλαπλή υποβάθμιση (εισοδηματική, μορφωτική, περιβαλλοντική κ.ο.κ.), καθώς η φύση των “επενδύσεων” (ληστρικών και καταστροφικών μακροπρόθεσμα) και η πίεση για ανταγωνιστικότητα με έμφαση το εργατικό κόστος θα μονιμοποιήσει την εξαθλίωση. Η Ελλάδα θα γίνει ακόμη μια χώρα με ακραίες ανισότητες και κοινωνική παρακμή, όπου κατά τα άλλα υπάρχουν επενδύσεις, παράγεται πλούτος για τους λίγους και γενικά υπάρχει ανάπτυξη με εξαγωγικό προσανατολισμό (βλ. χώρες ανατολικής Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής κ.ο.κ.).

Η αξιοπρεπής και δυναμική ανάπτυξη:

► Έμφαση στην υψηλά ειδικευμένη εργασία. Το βασικό αναπτυξιακό και παραγωγικό πλεονέκτημα αυτής της χώρας είναι οι άνθρωποί της. Η έφεση των Ελλήνων στη μόρφωση, το καλό επίπεδο επιστημόνων και ο μεγάλος τους αριθμός, αντί να είναι πρόβλημα, όπως το αντιμετωπίζουν οι θιασώτες των μνημονίων, που τους εξωθούν να εγκαταλείψουν τη χώρα, αποτελεί το μεγάλο στρατηγικό πλεονέκτημα για τον ελληνικό λαό. Στόχος μας είναι ένα πρόγραμμα επαναπατρισμού όλων των επιστημόνων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα κάτω από την πίεση της κοινωνικής καταστροφής που προκαλούν τα μνημόνια.

► Ανάπτυξη της έρευνας, της καινοτομίας και της παραγωγής προϊόντων με υψηλή προστιθέμενη διεθνή εμπορική αξία στη βάση των πλεονεκτημάτων της χώρας. Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται ένα σοβαρό σχέδιο με άξονα το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων (αυτό που διαρκώς μειώνουν οι οπαδοί της τριτοκοσμικής ανάπτυξης) και τα δημόσια πανεπιστημιακά και ερευνητικά ιδρύματα (αυτά που κλείνουν ή στραγγαλίζουν οι μνημονιακοί).

► Δημόσιοι αναπτυξιακοί φορείς, στρατηγικές δημόσιες επιχειρήσεις και συστάδες μικρών και μεσαίων εταιρειών και συνεταιρισμών με προσανατολισμό την παραγωγική ανασυγκρότηση με έμφαση τις ανάγκες και την ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης.

► Δημόσια κλαδική και περιφερειακή πολιτικήμε δημοκρατικό σχεδιασμό από την ίδια την κοινωνία, που διαμορφώνει το πλαίσιο για επενδύσεις με γνώμονα το συμφέρον των πολιτών (αξιοπρεπή εργασία και σεβασμό στον τόπο και τις μελλοντικές γενιές). Επενδύσεις από επιχειρήσεις που δεν έχουν ως στρατηγική ανάπτυξης το πλιάτσικο ή την καταστροφή, αλλά τηνκαινοτομία και την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών με υψηλή προστιθέμενη αξία. Αυτό σημαίνει οικονομική δραστηριότητα προς όφελος του λαού και όχι η μετατροπή των Ελλήνων σε σκλάβους και της Ελλάδας σε ανοχύρωτη χώρα απέναντι στις ορέξεις των κερδοσκόπων.

Σημείωση: Οι μνημονιακοί συχνά επικαλούνται τις ιδιωτικοποιήσεις ως επενδυτική δραστηριότητα. Να επισημαίνουμε ότι η εκχώρηση δημόσιων επιχειρήσεων σε ιδιώτες τις περισσότερες φορές απλά σημαίνει τη μεταφορά ήδη υπάρχοντος πλούτου στα χέρια της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών και τη δημιουργία καρτέλ και σπανιότατα παραγωγική επέκταση μέσω επενδύσεων. Το ξεπούλημα δεν είναι επένδυση!

Για το φόνο μετανάστη στα Πετράλωνα

ον προηγούμενο μήνα, μία Πέμπτη ξημερώματα, ο νεαρός Σαχτζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε από δύο, επίσης νεαρούς, Έλληνες. Οι δράστες συνελήφθησαν, όχι χάρη στην αστυνομία, αλλά χάρη σε έναν ευσυνείδητο πολίτη, ταξιτζή, που τους καταδίωξε, διαπιστώνοντας μεταξύ άλλων ότι ο αριθμός κυκλοφορίας της μηχανής των δραστών απουσίαζε.

Του Θανάση Στεργίου

Τα σπίτια των συλληφθέντων αποδείχθηκαν μικρά οπλοστάσια, ενώ η ανεύρεση δεκάδων φυλλαδίων της Χρυσής Αυγής αποκάλυψε την πολιτική ταυτότητα του εγκλήματος. Αυτό το έγκλημα όπως εκατοντάδες παρόμοια άλλα που προηγήθηκαν και δεκάδες που ακολούθησαν δεν ήταν “μεμονωμένο”, 700 ρατσιστικές επιθέσεις τον τελευταίο χρόνο το αποδεικνύουν. Η Διεθνής Αμνηστία σε σχετικό δελτίο τύπου κατήγγειλε «την αποτυχία της Ελλάδας να αντιμετωπίσει τη ρατσιστική βία», ενώ η Χρυσή Αυγή κατονομάστηκε ευθέως από τον Επίτροπο του Συμβουλίου της Ευρώπης, προ διμήνου, ως υπεύθυνη για πλήθος ακραίων κρουσμάτων βίας κατά μεταναστών.

Μόνο η Ελληνική Πολιτεία δεν πήρε τίποτα χαμπάρι. Δεν κατάλαβε ρατσιστικά κίνητρα στη δολοφονική επίθεση εναντίον του Λουκμάν. Δεν υποπτεύθηκε προμελέτη στην απουσία πινακίδας κυκλοφορίας. Δεν αντιλήφθηκε σύνδεση μεταξύ των φυλλαδίων της Χρυσής Αυγής ή της συλλογής μαχαιριών που είχαν οι δράστες στα σπίτια τους και του μακελέματος στα Πετράλωνα.

Τα ΜΜΕ δεν απαίτησαν καταδίκη της βίας, δεν κατήγγειλαν τις ακροδεξιές-φασιστικές συμμορίες που λυμαίνονται τις γειτονιές μας. Δε συνέδεσαν τις “φιλόξενες” επιχειρήσεις-σκούπα της ελληνικής αστυνομίας με την αύξηση της ρατσιστικής εγκληματικότητας, παρόλο που η ίδια η Χ.Α., σε δική της ανακοίνωση, απροκάλυπτα εκθέτει το Δένδια ως διοργανωτή τέτοιων επιχειρήσεων καθ’ υπόδειξίν της.

Και η κοινωνία μας φαίνεται να μην καταλαβαίνει ότι οι φτωχοί μετανάστες είναι απλώς ο προπομπός μιας πολύ αγριότερης και συνολικότερης επίθεσης. Πριν από 3 εβδομάδες μπράβοι της Χ.Α. χρησιμοποιήθηκαν ως φόβητρο εναντίον εργατικών διεκδικήσεων σε επιχείρηση ξυλείας στα Τρίκαλα. Τα “γραφεία ευρέσεως εργασίας” που στήνει η Χ.Α. ανά την Ελλάδα, προμηθεύουν επιχειρήσεις με εργαζόμενους, Έλληνες μεν, χωρίς εργασιακά δικαιώματα δε. Στους απεργούς του μετρό η Χ.Α. είδε μόνο “καλοπληρωμένους συνδικαλιστές” και αποσιώπησε το αίτημα των απεργών και όλου του εργαζομένου κόσμου για συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Σε μία κοινωνία που φτωχαίνει βίαια, ανώμαλα, αδικαιολόγητα και παράνομα, το κυνήγι των εξαθλιωμένων μεταναστών –καβαφικών βαρβάρων– είναι κι αυτό “μία κάποια λύσις”. Να ξέρουμε όμως ότι ήδη η καμπάνα έχει αρχίσει να χτυπά για όλους μας. Όσους και όσες έχουμε μάτια ανοιχτά να βλέπουμε, μυαλό να κρίνουμε και γροθιές να υψώνουμε στους δρόμους της διεκδίκησης ενός δίκαιου κόσμου.

Πάτρα, 23/02/2013

ΚΙΝΗΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ ΠΑΤΡΑΣ

Η σειρά μας έρχεται, όχι ο Γκοντό…

Γραφικά: http://donpsychote.blogspot.gr/

Στο γνωστό έργο του θεάτρου του παραλόγου “Περιμένοντας τον Γκοντό” οι πρωταγωνιστές περιμένουν έναν άνθρωπο που δεν έρχεται ποτέ για να τους σώσει, ανίκανοι ώς το τέλος να μεταβάλουν αυτή την παράλογη και αδιέξοδη θέση τους. Ακόμα κι όταν εκφράζουν την πρόθεσή τους να δράσουν, τελικά μένουν μόνο στα λόγια, μακριά από τον κόσμο των πράξεων και των αγώνων.

Στην ίδια περίπου θέση βρίσκεται κι ο λαός μας, κι ας γδέρνει τώρα η δυστυχία απ’ έξω τις πόρτες, κατά πως έλεγε κάποτε ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης. Σιγοβράζουμε όλοι στο ζουμί μας, γυρίζοντας την πλάτη στην Ιστορία, που μας έχει διδάξει με τον σκληρότερο τρόπο ότι κι ετούτη εδώ η πράξη του έργου δεν πρόκειται να είναι η τελευταία. Δυστυχώς, το ίδιο μακριά απ’ τον κόσμο της δράσης βρίσκεται και το συνδικαλιστικό κίνημα. Κι ας μη μας ξεγελά η 24ωρη γενική απεργία του Φλεβάρη, που απλά ξορκίζει το κακό μέχρι τα επόμενα μέτρα, τα επόμενα χαράτσια και τις επόμενες απολύσεις.

Όλοι θαρρείς πως περιμένουμε τον (God)ό, τον από μηχανής Θεό που θα μας γλιτώσει, όταν θα έρθει η δική μας ώρα να αντιμετωπίσουμε τη μνημονιακή λαίλαπα. Κι όμως αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί. Ο Γκοντό δεν έρχεται ποτέ, ενώ η δική μας σειρά θα έρθει στα σίγουρα, μιας και είναι επικίνδυνο να ζει κανείς με αυταπάτες. Το ίδιο επικίνδυνες φυσικά είναι και οι αυταπάτες όσων πιστεύουν ότι ο Γκοντό θα έρθει κρατώντας μια κάλπη, ξεχνώντας ότι οι μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές πραγματοποιούνται πρώτα απ’ όλα στο επίπεδο της κοινωνίας. Η κάλπη ακολουθεί. Νομοτελειακά…

Μέχρι τότε όμως, τι κάνουμε; Θα συνεχίσουμε να περιμένουμε την επόμενη 24ωρη απεργία σαν εξαθλιωμένοι και υποταγμένοι δουλοπάροικοι, σε μια γη που ήταν κάποτε δική μας, ή θα γίνει η οργή μας παρατεταμένος και ανυποχώρητος λαϊκός αγώνας, για να ανατρέψουμε την πολιτική των μνημονίων κυβέρνησης και τρόικας; Δικό μας είναι το δίλημμα, δικές μας και οι αποφάσεις…

Βαγγέλης Καινούργιος

Σας κοιτάμε στα μάτια

Με ολοσέλιδες διαφημίσεις σε έντυπα πανελλαδικής εμβέλειας η κοινοπραξία των χρυσοθηρών της βόρειας Ελλάδας (Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. – EldoradoGold – Χρυσωρυχεία Θράκης), που δείχνουν τα πρόσωπα 32 εργαζομένων τους, μας λένε:

“Είμαστε 1200… Δείχνουμε τα πρόσωπά μας και σας κοιτάμε στα μάτια”.

Δεν μας λένε μόνο τον τρόπο με τον οποίο μας κοιτάνε. Σαν άποικοι Ισπανοί που κοιτάζουν τους ιθαγενείς της Νότιας Αμερικής; Η σαν χρυσοθήρες καουμπόηδες που κοιτάζουν τους Ινδιάνους τον καιρό της μεγάλης “εκπολιτιστικής” εξάπλωσης;

Κι αυτά φυσικά για να μας δείξουν την αντίθεσή τους σε ενέργειες όπως αυτή της πρόσφατης επίθεσης στις εγκαταστάσεις τους στη Χαλκιδική.

Αφού πήραν για μια μπουκιά τεράστιες εκτάσεις για εκμετάλλευση, τώρα βγαίνουν και από πάνω με προφίλ γεμάτο τιμιότητα και καθαρότητα. «Η περίπτωση της Χαλκιδικής είναι εξόφθαλμη εύνοια συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων με μηδενικό όφελος για το ελληνικό Δημόσιο, το οποίο παραχώρησε ακίνητη περιουσία των πρώην μεταλλείων και πάνω από 300.000 στρέμματα δάσους στην εξευτελιστική τιμή των 11 εκατ. ευρώ στην εταιρεία “Ελληνικός Χρυσός”, η οποία τα μεταπούλησε στην καναδική εταιρεία “EldoradoGold” εισπράττοντας 2,4 δισ. Την ίδια στιγμή στο Χρηματιστήριο του Τορόντο η αξία μόνο των μεταλλευμάτων (χωρίς εγκαταστάσεις, μηχανήματα κ.λπ.) εκτιμάται σε περίπου 15 δισ. ευρώ», αναφέρει σχετική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι όλοι γνωρίζουμε τι έγινε αυτό τον καιρό στη Χαλκιδική: διαμαρτυρίες, συλλαλητήρια, ΜΑΤ, διώξεις, συλλήψεις, εξαφανίσεις, παράνομη λήψη DNA και ξύλο, πολύ ξύλο και χημικά.

Χαρακτηριστική η περίπτωση του Τόσκα, μέλους του συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ Χαλκιδικής, που, αφού συνελήφθη κατηγορούμενος για ηθική αυτουργία στον εμπρησμό, τελικά αφέθηκε ελεύθερος, καθώς στοιχεία δεν υπήρξαν. Σκοπός των συλλήψεων η τρομοκράτηση των διαμαρτυρόμενων πολιτών. Διαμαρτυρόμενων για το περιβάλλον, για το ξεπούλημα, για τη ζωή τους. Η απάντησή τους; Μια μεγαλειώδης μαζική διαδήλωση στην Ιερισσό.

ΔιΠ

Το ΣτΕ ισοπεδώνει τα σχέδια για το Ελληνικό

Σε ομότιτλο άρθρο της Χ. Τζαναβάρα στην “Εφημερίδα των Συντακτών” του Σαββατοκύριακου 23-24/2/’13 διαβάζουμε ότι:

 

«“Βόμβα”, που απειλεί να τινάξει ολόκληρο το πρόγραμμα εκποίησης του Ελληνικού, αποτελεί η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας με την οποία καλείται η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ) να θέσει σε λειτουργία το παλιό αεροδρόμιο, και μάλιστα μέσα σε ένα μήνα! … Από το 2010 το ακυρωτικό δικαστήριο είχε χαρακτηρίσει “μη νόμιμη και ακυρωτέα” την υπουργική απόφαση του Φεβρουαρίου του 2008. … Έχει ενδιαφέρον ότι γίνεται εκτενής αναφορά στο προβλεπόμενο από το 1996 μητροπολιτικό πάρκο, το οποίο όμως παραμένει ώς τώρα στα χαρτιά, σημειώνοντας ότι αποτελεί τη μόνη συμβατή λύση με το αεροδρόμιο. Οι δύο διάδρομοι προσγείωσης/απογείωσης, συνολικού μήκους 7 χλμ. και πλάτους 100 μέτρων, είναι πολύ δύσκολο, και κυρίως δαπανηρό, να αξιοποιηθούν για άλλη χρήση αφού έχουν θεμέλια που φτάνουν σε βάθος 7 μέτρων. Από την ερμηνεία της ίδιας απόφασης του ΣτΕ αποκλείεται η δόμηση –και μάλιστα υψηλών κτιρίων– που προωθεί για την περιοχή το ΤΑΙΠΕΔ, που είναι και ο διαχειριστής του “φιλέτου” του Ελληνικού. Προκαλεί ερωτήματα το γεγονός ότι, ενώ ήταν γνωστή η βασική απόφαση του ΣτΕ, το ΤΑΙΠΕΔ προχώρησε σε διεθνή διαγωνισμό για την αξιοποίηση του ακινήτου των 6.240 στρεμμάτων, καλύπτοντας το 50% της επιφάνειας με κατοικίες, ξενοδοχεία, επιχειρηματικό πάρκο και εγκαταστάσεις ψυχαγωγίας.»

Δεν θεωρώ ότι αποτελεί έκπληξη η αγνόηση της απόφασης του ανώτατου δικαστηρίου. Εξάλλου στις δικαστικές αποφάσεις θα κολλήσουμε; Εδώ, κατ’ εντολή των αφεντικών, έχουμε τινάξει στον αέρα ολόκληρο σύνταγμα, με τις τόσες και τόσες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, σε επί μέρους αποφασούλες θα σταματήσουμε; Εμπρός λοιπόν για γενική εκποίηση. Και έπειτα τι θα γίνουν τόσα και τόσα ταξιδάκια σε Κατάρ και όπου γης; Θα σταματήσουμε τώρα;

ΔιΠ

“Έφυγε” ο σύντροφός μας Φώτης Τρούγκος

Επικήδειος που εκφώνησε στην κηδεία του

εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ο Δημήτρης Κωνής

Αποχαιρετούμε σήμερα τον ακριβό μας σύντροφο Φώτη Τρούγκο, τον αγωνιστή της εθνικής αντίστασης, τον αγωνιστή της αριστεράς , τον πολίτη αυτής της πόλης που έδωσε στη διάρκεια της ζωής του στη λέξη “αριστερός” την πραγματική της διάσταση. Που ήταν για μάς το πρότυπο της σεμνότητας, της ανιδιοτέλειας και της λεβεντιάς.

Γεννήθηκε στο Λούρο Πρέβεζας το 1918 από αγρότες γονείς με πολυμελή οικογένεια. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο Λούρου και το εξατάξιο Γυμνάσιο στην Πρέβεζα με Γυμνασιάρχη τον αείμνηστο Χρήστο Κοντό με “λίαν καλώς”. Απεφοίτησε το 1939 από τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ιωαννίνων που την περίοδο εκείνη είχε διευθυντή τον Ευάγγελο Παπανούτσο. Εκεί έρχεται σε επαφή με τις κομμουνιστικές ιδέες. Με απόφαση του Υπουργού Παιδείας διορίσθηκε το Δεκέμβριο του 1939 «ως δημοδιδάσκαλος επί βαθμώ και μισθώ ακολούθου εις την εκπαιδευτικήν περιφέρειαν Πρεβέζης» όπως αναγράφει το διοριστήριο. Στις 10 Μαρτίου 1940 τοποθετείται στο μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο Άσσου.

Ο πόλεμος του ’40 τον βρίσκει στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Ιππικού, στη Λάρισα. Το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου 1940 με φύλλο πορείας πάνω σε καρότσα φορτηγού μαζί με τους συναδέλφους του, φεύγει μέσω Μετσόβου για την πρώτη γραμμή του μετώπου. Συμμετέχει σε όλες τις μάχες και παίρνει το βαθμό του ανθυπίλαρχου. Πολεμά συνεχώς για έξη μήνες. Η σχετική βεβαίωση που χορηγεί ο ίλαρχος Ιωάννης Κατσαδήμας, Διοικητής της 1^ης Ίλης Ιππικού της Ομάδας Αναγνωρίσεως, γράφει ότι : «υπηρέτησεν στην γραμμήν των πρόσω του Αλβανικού μετώπου από της ενάρξεως του Ελληνοϊταλικού πολέμου, ήτοι από 3^ης Νοεμβρίου 1940 μέχρι 12 Μαρτίου 1941 λαβών μέρος εις τας μάχας Καλαμά, Κότσικα, Φιλιάτες και εντεύθεν του Αργυροκάστρου.»

Γυρίζει στο χωριό του μετά την κατάρρευση του μετώπου και στις 23 Απριλίου 1941 αποστρατεύεται. Λαμβάνει ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ αγωνίζεται για «εθνική ανεξαρτησία, για καλύτερη ζωή, για ένα κόσμο απαλλαγμένο από την ένδεια και το φόβο», όπως μας έλεγε όταν τον ρωτούσαμε: «γιατί μπάρμπα Φώτη αγωνίστηκες;». Το 1943 τον βρίσκει διαφωτιστή τού ΕΑΜ και το 1945 ήταν, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του ΕΛΑΣ, φρούραρχος της Πρέβεζας.

Ο πόλεμος όμως τελείωσε, οι Γερμανοί έφυγαν, η ειρήνη όμως δεν ήρθε. Η Ελλάδα οδηγήθηκε στον “καταραμένο” εμφύλιο, όπως τον ονόμαζε. Αλληλοσκοτωμός, νέα ερείπια, καταστροφές. Πολύς πόνος και δάκρυα, αλλά και πολιτικοί διωγμοί. Αυτοί που πολέμησαν τους ξένους κατακτητές είναι τώρα “εχθροί της πατρίδας”. Το 1947 κλήθηκε για κατάταξη στο στρατό και βρέθηκε στη Μακρόνησο, στο πρώτο τάγμα Σκαπανέων, και αργότερα στην Ικαρία, εκτοπισμένος. Το Φεβρουάριο του 1949 διαγράφεται από τις τάξεις των εφέδρων αξιωματικών και το Μάιο του 1949 απολύεται από δάσκαλος με απόφαση του Υπουργού Παιδείας Κωνσταντίνου Τσάτσου ως «τυγχάνων λίαν επικίνδυνος και αμετανόητος κομμουνιστής, πάσα δε προσπάθεια για ανάνηψή του, απέβη άκαρπος».

Και οι διώξεις δεν σταματάνε ούτε με το τέλος του εμφυλίου. Από το 1950 μέχρι το 1960 συνεχείς οι εκτοπίσεις στα νησιά του Αιγαίου (Μακρόνησος, Ικαρία, Αη-Στράτης). Στη Μακρόνησο είναι στην ίδια σκηνή με τον αδελφό του Παναγιώτη και το συμπατριώτη του Αποστόλη Κωτσάκη. Εκεί σύμφωνα με τον ποιητή: «Καθένας τους είχε στους ώμους του, την κούραση δώδεκα ωρών από πέτρα, την δίψα δώδεκα ωρών από ήλιο, την κούραση τόσων χρόνων, την απόφαση μιας ολόκληρης ζωής».

Τη δεκαετία του 1950 με άδεια για μικρά χρονικά διαστήματα βρίσκεται ελεύθερος στο Λούρο. Επιστρέφει οριστικά το 1961 και εργάζεται στο ΚΤΕΛ Πρέβεζας. Ούτε όμως οι διώξεις και εκτοπίσεις μπόρεσαν να τον κρατήσουν μακριά από τις πρώτες γραμμές του αγώνα. Συμμετέχει ενεργά στην πολιτική μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ. «Έκτοτε και μέχρι 21.4.67 εξεδηλούσθε μετά φανατισμού υπέρ του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, επεσκέπτεσθε τα γραφεία της ΕΔΑ και μετείχατε των διαφόρων κομματικών συσκέψεων, ανεγιγνώσκατε κομμουνιστικόν τύπον, διενεργούσατε εράνους υπέρ ταύτης, μετείχατε των πάσης φύσεως εκδηλώσεών της και γενικώς φέρεσθε ως συνειδητός και λίαν επικίνδυνος κομμουνιστής», όπως αναγράφει σχετική απόφαση απόλυσής του από το ΚΤΕΛ το 1968. Συλλαμβάνεται αμέσως με το πραξικόπημα στις 21.4.1967 και εκτοπίζεται στα Γιούρα.

Στις 27.2.1968 απολύεται από το ΚΤΕΛ μαζί με άλλους 6 υπαλλήλους, με απόφαση του χουντικού Υπουργού Συγκοινωνιών Τοτόμη, ως «μη νομιμόφρονας κατά την έννοιαν της Θ/1967 συντακτικής πράξεως». Στη διάσπαση του 1968 βρίσκεται στις γραμμές του ΚΚΕ Εσωτερικού, με τις δυνάμεις της ανανέωσης και της δημοκρατικής προοπτικής των ιδεών του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού. Οπαδός της ενότητας της Αριστεράς, συμμετέχει στο Συνασπισμό και στη συνέχεια βλέπει το ΣΥΡΙΖΑ σαν μοναδική ελπίδα του λαού μας. Τα τελευταία χρόνια είναι μέλος του παραρτήματος Πρέβεζας του Πανελληνίου Συνδέσμου Αγωνιστών Εαμικής Εθνικής Αντίστασης (ΠΣΑΕΕΑ). Μεγάλη βοήθεια προσφέρει στη διακίνηση του περιοδικού “ΕΑΜ – Αντίσταση”.

Σύντροφε Φώτη, συμμετείχες στον τιτάνιο αγώνα της Αριστεράς για μια φαινομενικά αδύνατη ριζική κοινωνική αλλαγή σ’ αυτό τον τόπο. Προσέφερες και εσύ με τους αγώνες σου ελπίδα στους απελπισμένους. Και είχες την τύχη στο τέλος της ζωής σου να δεις την ελπίδα και πάλι να γιγαντώνει. Το ξέρουμε πως εκεί, σε μία γωνιά του Παραδείσου, θα σε περιμένουν ο Τάκης ο Πολύζος, ο Θόδωρος ο Κορωναίος, ο Πάνος ο Τσάπαλης και οι άλλοι σύντροφοί σου. Να τους μεταφέρεις το μήνυμα πως οι θυσίες τους, οι θυσίες σας, δεν πήγαν χαμένες.

Καλό σου ταξίδι σύντροφε Φώτη, θα σε θυμόμαστε, τιμώντας τις ιδέες και τους αγώνες σου.

Μικρές “κερκυραϊκές” ιστορίες

Κέρκυρα: Δύο μικρές ιστορίες.

1. Οπτικές ίνες διασύνδεσης δημοτικών υπηρεσιών: Ο προηγούμενος Δήμαρχος κατέσκαψε όλη την πόλη της Κέρκυρας σε συνεργασία με το Ιόνιο Πανεπιστήμιο για να ρίξει οπτικές ίνες και να διασυνδέσει διάφορα δημοτικά κτήρια. Εδώ και 5 χρόνια περίπου οι οπτικές ίνες σαπίζουν χωμένες στο χώμα. Πεταμένα λεφτά.

2. Ο ίδιος Δήμαρχος “έφτιαξε” ποδηλατόδρομους. Ποτέ δεν παραδόθηκαν επίσημα. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούνται για να παρκάρουν ΙΧ. Όσοι τους χρησιμοποιούν παίζουν το κεφάλι τους. Πολύ επικίνδυνοι. Πεταμένα λεφτά.

Και στις δύο περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν λεφτά της ΕΕ.

Αθάνατε Έλληνα;

 

Υγ. Το παραπάνω είναι σχόλιο του χρήστη “Οξαποδώ” στην ανάρτηση του πρωτοσέλιδου άρθρου του Κ. Αντωνάκου στο Έθνος της Κυριακής (13/1) για το μεγάλο φαγοπότι στην τοπική αυτοδιοίκηση. Μετά και τα πρώτα ευρήματα του ΣΔΟΕ. για 105 (για αρχή) νυν και πρώην –κυρίως πρώην– τοπικούς άρχοντες.(http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63765665).

Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ότι και στη δικιά μας γειτονιά έχουν γίνει τέτοια πράγματα. Εξάλλου ευτυχώς εμείς δεν έχουμε τουλάχιστον ποδηλατοδρόμους.

Και το άρθρο της εφημερίδας καταλήγει: «Οι ελεγκτές ξετυλίγουν το κουβάρι για να εντοπίσουν περιπτώσεις απόκρυψης εισοδήματος και παράνομου πλουτισμού με τη συλλογή και την επεξεργασία στοιχείων για την εισοδηματική και περιουσιακή κατάσταση και τον τρόπο διαβίωσης των ελεγχόμενων προσώπων, καθώς και για την κίνηση των τραπεζικών τους λογαριασμών, και με την αξιοποίηση δημόσιων ή ιδιωτικών εγγράφων και καταγγελιών πολιτών».

Πάντως έμαθα ότι για καλό και για κακό κάποιοι άρχισαν να κυκλοφορούν με παπάκι στην πόλη μας. Όλη η Ελλάδα μια γειτονιά λοιπόν.

ΔιΠ

Στην καρδιά του σκότους

Υπάρχουν ορισμένα κείμενα, που η καθημερινότητα συνεχώς τα επαναφέρει στη μνήμη μας. Γνωρίζουν οι φίλοι την αδυναμία μου στον Δόκτορα Φαούστους του Τόμας Μαν. Ένα άλλο κείμενο είναι το “Στην Καρδιά του Σκότους” του Τζόζεφ Κόνραντ. Το διαβάζεις και μένει ανεξίτηλο. Δεν είναι απλώς η έντονη συγκίνηση που σου δημιουργεί η πλοκή, η ιστορία και ο τρόπος γραφής. Είναι ο άφατος τρόμος, όχι μπροστά σε κάτι ξένο και αλλόκοτο, αλλά μπροστά στο έρεβος της ίδιας της ψυχής μας.

Rafal Olbinski, Πρόβα εικόνας

Θα πω κάτι το αιρετικό: Το ίδιο μοτίβο συναντώ και στα έργα του Λάβκραφτ. Ο Κθούλου και οι άλλες προκοσμικές θεότητες δεν είναι τίποτε άλλα από το σκοτάδι του μυαλού μας και της ψυχής μας. Προσπαθεί να τις ξορκίσει πως, δήθεν, πρόκειται για δαίμονες από άλλα σύμπαντα, εξόριστους και καλά φυλαγμένους από τους νέους θεούς. Πρόκειται, όμως, για αρχέγονους δαίμονες, που ανάγονται στο απώτατο παρελθόν, για δαίμονες του ασυνειδήτου, που ο πολιτισμός μας θάβει, τους εξοστρακίζει και βάζει ως δεσμοφύλακά τους το λογικό, για να μην βγουν στο φως και στον πολιτισμένο κόσμο μας.

Όμως, το σκότος του Κόνραντ, η Κόλαση του Φαούστους είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Είναι η συνειδητή επιλογή ενός “πολιτισμένου” ανθρώπου να κάνει την εντελώς αντίστροφη πορεία: Ο άνθρωπος, εντελώς ελεύθερος, πλέον και με πλήρη επίγνωση της κατάληξής της, επιλέγει να εισέλθει από το φως στην καρδιά του απόλυτου ερέβους και να εγκατασταθεί μόνιμα εκεί, χωρίς καμία απολύτως εξωτερική πίεση ή καταναγκασμό, παρόλο που γνωρίζει την Πτώση και τις συνέπειές της.

Είναι η μαύρη του ψυχή που τον σπρώχνει εκεί. Στον Λάβκραφτ είναι το καταραμένο υλικό, από το οποίο είναι πλασμένος ο άνθρωπος, τα μιαρά γονίδια κάποιου σκοτεινού, καταραμένου προγόνου, όπως αυτά που καθορίζουν τον Όσβαλντ στους Βρικόλακες του Ίψεν.

Τον Κόνραντ, τον Λάβκραφτ και τον Ίψεν θυμήθηκα, λοιπόν, όταν καταλάγιασε η έντονη συγκίνηση που μου γέννησε χτες το ντοκιμαντέρ στην ΕΤ1 (Κυριακή, 27-1-2013, ώρα 19:00), για τους απογόνους των Ναζί εγκληματιών.

Οι απόγονοι αυτοί μετέφεραν τη διπλή εμπειρία τους. Πρώτα, πώς οι πρόγονοί τους επέλεξαν από το φως να μπουν και να γίνουν οι ίδιοι η Καρδιά του Σκοταδιού, μαζί με τις οικογένειές τους, που πολλοί απ’ αυτούς επέλεξαν να τις εγκαταστήσουν σε “ειδυλλιακές” κατοικίες, δίπλα από τα κρεματόρια, που εξέπεμπαν την τσίκνα από την καιόμενη ανθρώπινη σάρκα. Και, δεύτερον, πώς οι ίδιοι οι απόγονοι προσπάθησαν να πολεμήσουν το απεχθές αυτό κληρονομιαίο άγος, όταν ανακάλυψαν πως βάραινε στην οικογένειά τους, στο όνομά τους και στους ίδιους προσωπικά.

Η Κατρίν Χίμλερ, δισέγγονη του εμπνευστή και σχεδιαστή του Ολοκαυτώματος, με παππούδες και λοιπούς συγγενείς αμετανόητα στελέχη του Ναζιστικού Κόμματος, έγγραψε βιβλίο, που καταλογίζει τις σκληρές ευθύνες στην οικογένειά της.

Η Μόνικα Χέρτβιγκ, κόρη του Άμον Γκέτ, διοικητή τού στρατοπέδου Πλαστσόφ (Πολωνία), που ο πατέρας τής ιδίας είχε εκτελέσει με τα χέρια του πολλούς κρατουμένους, δεν φάνηκε ποτέ να συνέρχεται από τον κλονισμό που της προκάλεσε τόσο η αποκάλυψη αυτή (νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρείο όταν είδε την Λίστα του Σίντλερ), όσο και η προσπάθεια συγκάλυψης του παρελθόντος αυτού που έγινε από την μητέρα της.

Η Μπετίνα Γκέρινγκ έφυγε στην άλλη άκρη της γης και, μαζί με τον αδερφό της, επέλεξαν να στειρωθούν, για να μην διαιωνίσουν το κακό γονίδιο.

Ο Ράινερ Ες, εγγονός του Ρούντολφ Ες (Hoess, όχι του Hess, υπαρχηγού του Χίτλερ), διοικητή του Άουσβιτς, επισκέφτηκε το στρατόπεδο και ενώπιον απογόνων του Ολοκαυτώματος, θρήνησε σπαρακτικά, δήλωσε ένοχος και ζήτησε συγγνώμη, που μεγαλόψυχα του δόθηκε και από επιζώντα του κολαστηρίου.

Ο Νίκλας Φρανκ, γιος τού Χανς Φρανκ, νομικού καθοδηγητή του Γ΄ Ράιχ και εκκαθαριστή των Εβραίων της Πολωνίας, έγραψε και εξέδωσε βιβλίο, παρά τις αντιδράσεις των λοιπών, αμετανόητων μελών της οικογένειας (πλην ενός αδερφού του), που αποκήρυσσε με τον πιο κατηγορηματικό και έντονο τρόπο τον πατέρα του και την οικογένειά του, καταγράφοντας τα εγκλήματα, αλλά και την απάνθρωπη αδιαφορία.

Όλοι, ανεξαιρέτως, οι απόγονοι ένιωθαν συντριβή και κανένα απολύτως αίσθημα αγάπης και συμπαθείας για τους προπάτορές τους, στους οποίους κανένα ελαφρυντικό δεν αναγνώρισαν.

Δεν πιστεύω στην κληρονομικότητα του Κακού. Θα συμμετείχα κι εγώ σ’ ένα κυνήγι μαγισσών, απ’ το οποίο η χώρα μας ακόμη δεν έχει ξεφύγει, όταν ψάχνουμε το οικογενειακό παρελθόν του κάθε προσώπου, για να το χαρακτηρίσουμε, λησμονώντας το αυθύπαρκτο κάθε προσωπικότητας και ότι τα γονίδια δεν καθορίζουν τις συνειδητές ιδεολογικές και πρακτικές επιλογές μας. Όμως το βάρος στη συνείδηση αυτών των απογόνων είναι αβάσταχτο και θα ήταν για τον κάθε έντιμο άνθρωπο, αν του τύχαινε.

Πώς, άνθρωποι νοικοκυραίοι, φιλήσυχοι. με παιδεία, καλλιέργεια και αρχές, τακτοποιημένοι βιοτικά, άνθρωποι που καθημερινά αποχαιρετούσαν με ένα φιλί και μια αγκαλιά την οικογένειά τους, πηγαίναν, χωρίς κανέναν δισταγμό και καμιά αναστολή, στους χώρους “εργασίας” τους, σκοτώνανε και βασανίζανε συνανθρώπους τους, ίσως γείτονες και φίλους, πριν μερικούς μήνες και το βράδυ γυρίζανε πάλι στην οικογενειακή θαλπωρή τους, απολαμβάνανε το ζεστό φαγητό τους, ακόμη με την τσίκνα από τα κρεματόρια στα ρουθούνια τους και στα ρούχα τους, διδάσκανε στα βλαστάρια τους πώς να γίνουν καλοί Γερμανοί, ενώ πριν λίγην ώρα είχανε εξοντώσει άλλα παιδάκια, τους δίνανε τον καληνυχτήριο ασπασμό, χαλαρώνανε διαβάζοντας Γκαίτε ή Σίλερ, υπό την υπόκρουση ενός εμπνευσμένου έργου ενός σπουδαίου Γερμανού συνθέτη και μετά απολαμβάνανε ανενόχως την αγκαλιά και τα ερωτικά χάδια της γυναίκας τους και έναν ύπνο χωρίς εφιάλτες, ώστε και πάλι το πρωί να συνεχίσουν την “ιερή” αποστολή τους.

Εκείνο, όμως, που μου προξενεί την τεράστια απορία είναι, πώς σήμερα υπάρχουν και στη χώρα μας άνθρωποι που επιμένουν ότι το Ολοκαύτωμα είναι προπαγανδιστικό κατασκεύασμα και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις σφαγές που έγιναν και στην Ελλάδα. Πώς υπάρχουν Έλληνες, που εμμένουν την φρίκη του Εμφυλίου και να μην την κατανοούν, αλλά να προσπαθούν να βάλουν τις εκατέρωθεν αγριότητες και απάνθρωπες ακρότητες σε ζυγαριά και να καταλογίσουν, στη μια ή στην άλλη πλευρά, περισσότερα θύματα, ως ιστορική έρευνα και αλήθεια.

Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για οικειοθελή κατάβαση στην καρδιά του σκότους, όχι για να τη φωτίσουν, αλλά για να τη σκοτίσουν ακόμη περισσότερο και να μπούνε και οι ίδιοι σ’ αυτήν, παρασέρνοντας μαζί τους κι άλλους, φανατικούς ή καλοπροαίρετους ανίδεους.

Τρεις περιπτώσεις θέλω να αναφέρω, όπου το σκότος αυτό κυριάρχησε:

1. Σ’ ένα χωριό της Κοζάνης, ο ηγέτης μιας ακροδεξιάς οργάνωσης, που συνεργάστηκε με τους κατακτητές και προέβη σε τρομερές πράξεις σε βάρος συγχωριανών του, βασανιζόταν, χωρίς να μπορεί να πεθάνει, ενώ όλο το σώμα του είχε σαπίσει. Μια Κυριακή τον μετέφεραν στην εκκλησία, όπου, ενώπιον όλων, “εξομολογήθηκε” αυτά που τον βάραιναν, ένα προς ένα, χωρίς να τολμήσει να ζητήσει συγχώρεση. Βγαίνοντας από την εκκλησία ξεψύχησε. Επέλεξε να βγάλει στο φως τα μαύρα σώψυχά του, όχι για να τα εξαγνίσει (πώς, άλλωστε, αυτό θα μπορούσε να συμβεί;), αλλά για να τα καταγγείλει και να προφυλάξει πιθανούς μιμητές του.

2. Τα Δόντια της Μυλόπετρας, ένα σκληρό βιβλίο του Νίκου Κάσδαγλη, που περιγράφει την σκοτεινή κατάληξη και ολοκληρωτική αλληλοεξόντωση δύο ερωτευμένων νέων ανθρώπων στα χρόνια της Κατοχής, που ανήκαν στις δύο διαφορετικές παρατάξεις.

3. Την περίπτωση των αριστερών πολιτικών κρατουμένων και φυλακισμένων του καθεστώτος της 4^ης Αυγούστου (Γ΄ Ελληνικός Πολιτισμός, κατά τους θιασώτες της), που τους παρέδωσε ομήρους στις κατοχικές δυνάμεις, που απ’ αυτούς αντλούσαν κορμιά για εκτελέσεις αντιποίνων. Αυτοί οι άμοιροι ουδέποτε δικαιώθηκαν, ούτε με μια συγγνώμη προς τη μνήμη τους ή τους συγγενείς τους από την Ελληνική Πολιτεία, ούτε από της Αριστερά, διότι επρόκειτο, στην πλειοψηφία τους, για περεκκλίνοντα ιδεολογικά άτομα. Εδώ το σκότος κυριαρχεί ακόμη στη συλλογική εθνική και πολιτική συνείδηση, χωρίς καμία διάθεση εξόδου απ’ αυτό.

Και, τέλος, μία ηρωική περίπτωση εξόδου απ’ το σκότος, στο τέλος του Εμφυλίου: Είχε μείνει ένα οχυρό των “ανταρτών”, πάνω στο Γράμμο, στο γκρεμό Χάρος. Οι πολιορκημένοι βγήκαν με λευκή σημαία και ζήτησαν να πεθάνουν, χωρίς να ξοδέψουν τα τελευταία τους πυρομαχικά κατά των συνελλήνων (στην περίπτωσή μας η Μοίρα έφερε να βρίσκονται δυο αδέρφια στα αντίθετα στρατόπεδα) ή αυτοκτονώντας. Τραγούδησαν και, χορεύοντας, έπεσαν από το γκρεμό, αφήνοντας εκατέρωθεν, με τον τρόπο αυτό, το μίσος και το σκοτάδι μακριά απ’ τις καρδιές τους.

Το Κακό δεν είναι μεταφυσικό ούτε κληρονομικό. Είναι, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, συνειδητή επιλογή μας. Έρχεται σιγά-σιγά και ύπουλα, όταν το βλέπουμε γύρω μας καθημερινά και δεν το καταπολεμάμε ως τη μεγαλύτερη και καταστρεπτικότερη νοσηρή πανδημία, δεν αντιδράμε σ’ αυτό και στις εκφάνσεις του, επειδή πιστεύουμε πως δεν μας αφορά, αν δεν βλάπτει στη βόλεψή μας. Είναι, όταν το αποδεχόμαστε ως αναπόφευκτο μέρος της φύσης μας, του πολιτισμού μας και της κοινωνίας μας κι όχι ως μία φρικτή, ανόσια παρέκκλιση του ανθρώπινου μυαλού και συναισθήματος. Είναι, όταν αποδεχόμαστε τη στυγνή εκμετάλλευση του ανθρώπου ως εύλογη απόρροια των οικονομικών σχέσεων και της παραγωγικής διαδικασίας, θεωρώντας την ως παράπλευρη απόρροια της “ανάπτυξης” και της ευρύτερης ευημερίας. Και, μετά από λίγο χρόνο, η μόλυνση εξαπλώνεται και στον πλέον αγνό και καλοπροαίρετο άνθρωπο, που θρησκεύεται, πιστεύει και προσβλέπει στη θεϊκή καλοσύνη και έλεος, ενώ ο ίδιος δεν έχει ίχνος απ’ αυτά στη συνείδησή του και στο λογικό του ή είχε και άφησε το Κακό να τα εξοβελίσει ολοσχερώς.

Θανάσης Αλμπάντης

Ι. Διώτης : «Κανένα έλεος από ΣΔΟΕ στους φοροφυγάδες»

«Κανένα περιθώριο για εφησυχασμό και καθυστερήσεις δεν υπάρχει, δήλωσε ο νέος ειδικός γραμματέας του ΣΔΟΕ Ι. Διώτης κατά την τελετή ανάληψης των καθηκόντων του την Παρασκευή (σ. Φ. 6 Μάη 11), ο οποίος δήλωσε ότι θα είναι αμείλικτος με τους φοροφυγάδες. Η μάχη κατά της φοροδιαφυγής είναι διαρκής και η αντιμετώπισή της απαιτεί τη συνεργασία των πολιτών, είπε από την πλευρά του ο υπουργός οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, επαναλαμβάνοντας ότι η φοροδιαφυγή είναι έγκλημα. Ο κ. Παπακωνσταντίνου έκανε λόγο για “τεράστιο έργο” του κ . Διώτη κατά τη διάρκεια που ήταν δικαστικός λειτουργός και στάθηκε ιδιαίτερα στη συμβολή του στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας». (Πηγή: www.reporter.gr).

Υγ.Τέτοια ήταν η συνεργασία τους, που ο ένας έδινε το στικάκι –που είχε για μήνες στο συρτάρι του– με τους καταθέτες της Ελβετίας στον άλλο και ο άλλος το κατάστρεφε. Αφού του έκανε αντίγραφο εννοείται. Μέχρι και ο Βενιζέλος για να “σωθεί” (και μαζί με αυτόν και η τρόικα εσωτερικού) τον κατηγόρησε λέγοντας ότι «ο Διώτης έκανε αντίγραφα της λίστας σαν μαρουλόφυλλα και τα μοίραζε» (10/1/13). Άλλο αν και ο ίδιος, όταν παρέλαβε, έκανε μια από τα ίδια, κρατώντας για μήνες τα στοιχεία στο δικό του το συρτάρι.

Τώρα, όσοι έχετε την υπομονή, θα μπορούσατε να διαβάσετε και το (μοναδικό) βιβλίο του Σάββα του Ξηρού (ναι, αυτού της 17Ν) “Η μέρα εκείνη”, όπου θα βρείτε μερικά από τα “κατορθώματα” του κ Διώτη εκείνη την περίοδο. “Κατορθώματα”, που τόσο εξυμνήθηκαν από τον άτεγκτο κ Παπακωνσταντίνου αλλά και το σύστημα γενικότερα, αφού τη δουλειά τους τούς την έκανε άψογα. Όπως τότε π.χ. που δήλωνε (επί κυβέρνησης ΝΔ) ότι η 17Ν έχει ρίζες στο ΠΑΣΟΚ κ.λπ. κ.λπ. (συνέχεια και στο http://www.left.gr/article.php?id=20642).

ΔιΠ

Η χαρά τού να δίνω και να παίρνω

Οι μέχρι σήμερα πολιτικές τραυμάτισαν τις αξίες των ανθρώπων. Τις αξίες της συμπάθειας, της συλλογικότητας, της επαφής, την έγνοια του ενός για τον άλλον, το καλημέρισμα, το χαμόγελο, την αλληλεγγύη.

Η κοινωνία αιμορραγεί, οι ανισότητες μεγαλώνουν. Η πείνα χτυπάει περισσότερες πόρτες. Η στέγη που η θεά Εστία στην αρχαία Ελλάδα κατείχε εξέχουσα θέση, στην Ελλάδα των μνημονίων, της εξωτερικής και εσωτερικής τρόικας την έχουν βγάλει στο πεζοδρόμιο, στο παγκάκι, στην χαρτόκουτα … και ξεχειμωνιάζει.

Οι στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες, σχολείο, περίθαλψη συρρικνώνονται. Όσο για τέχνη ούτε λόγος.

Εμείς όμως τι κάνουμε;

Αν γυρίσουμε μερικά χρόνια πίσω, στη γερμανική κατοχή, οι άνθρωποι, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, μάς έδειξαν το δρόμο. Έστησαν συσσίτια, δημιούργησαν παιδικούς σταθμούς, σχολεία, λαϊκά ιατρεία, ανέβασαν παραστάσεις και άλλα. Αυτοοργανώθηκαν και στήριξαν δομές αλληλεγγύης, με στόχο όχι μόνο την επιβίωση, αλλά την απελευθέρωση από το ντόπιο και ξένο κατακτητή.

Η εμπειρία υπάρχει, ο δρόμος είναι ήδη χαραγμένος. Μπορεί να μην έχουμε κατοχή, αλλά πρέπει να διασώσουμε το κοινωνικό κράτος, όχι να το υποκαταστήσουμε.

Εδώ θα ήθελα να πω σ’ αυτούς που φοβούνται να πάρουν μέρους σε μορφές αλληλεγγύης, μήπως και πέσουν στα δίχτυα της φιλανθρωπίας. Φιλανθρωπία είναι η υποστήριξη των ατόμων ή των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού που χρειάζονται βοήθεια κρατώντας τους στάσιμους, δημιουργώντας τους ενοχές. Η σχέση του φιλάνθρωπου και του άλλου, του αναξιο-παθούντος είναι σχέση ανισότιμη, σχέση ανώτερου και κατώτερου. Ενώ η αλληλεγγύη είναι η συναίσθηση της υποχρέωσης που έχουμε ο ένας για τον άλλον, να τον βοηθήσουμε και να του συμπαρασταθούμε. Η σχέση αυτή είναι ενεργητική, είναι μια συνάντηση, μια σύνδεση με τον άλλον, που τον χρειαζόμαστε όσο μας χρειάζεται. Με απώτερο στόχο την ανατροπή των συνθηκών εξαθλίωσης. Για μια άλλη οικονομία που στηρίζει την εργασία και τον εργαζόμενο, την παιδεία που σε ωθεί να ονειρεύεσαι, να δημιουργείς, την υγεία με σεβασμό στον όρκο του Ιπποκράτη, το περιβάλλον, τον πολιτισμό, την τέχνη… τον άνθρωπο.

Αγαπητοί μου φίλοι, η σημερινή Σκύλλα και Χάρυβδη που λέγεται μνημόνιο, τρόικα, για λόγους οικονομίας έκλεισε και κλείνει νοσοκομεία. Οι γιατροί τον ασθενή, τον άνθρωπο που βλέπουν ότι υποφέρει, να τον αφήσουν… περιμένοντας το κράτος; Από παλιά βοηθούσε ο ένας τον άλλον, οι κοινωνίες δεν ήταν απρόσωπες και αποξενωμένες. Ο λαός μας λέει: «Καλύτερα να έχεις έναν καλό γείτονα, παρά έναν καλό αδελφό που ζει μακριά.»

Νομίζω ήρθε η ώρα της αυτοοργάνωσης. Τώρα που η κοινωνία καταρρέει, μπορεί να ανθίσει μια κοινωνία που στηρίζεται στην ανθρωπιά, στην αλληλεγγύη και στην αναζήτηση εναλλακτικών κοινωνικών σχέσεων. Α! και φτωχός δεν είναι αυτός που δεν έχει χρήματα, αλλά αυτός που δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα και όλοι κάτι έχουμε να προσφέρουμε.

Το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας είναι δέντρο που καθημερινά μεγαλώνει και μας θρέφει με τους λίγους ακόμη καρπούς του, μας δροσίζει με μικρή ακόμη τη σκιά του κι αυτό γίνεται, γιατί καθημερινά όλο και πιο πολύ το φροντίζουμε με αγάπη, ο καθένας με τον τρόπο του.

Τώρα ήρθε ο καιρός να του αλλάξουμε χώρο, να το μεταφυτέψουμε σ’ ένα περιβάλλον πιο ευάερο και πιο ευήλιο. Να απλώσει τις ρίζες του, να γίνει πιο ψηλό και πιο δυνατό, να χωράει όλο και περισσότερους. Κάτω από τη σκιά του, εκτός από οξυγόνο, θα μας δίνει υγεία. Ο καθένας από μάς θα μπορεί να προσφέρει κάτι: ένα τραγούδι από το Βασίλη, έναν καφέ με γλυκό από την Ελβίρα, ένα παραμύθι από τον Κώστα, τη Βιβιάνα, την Κατερίνα, ένα ποίημα από το Βαγγέλη, ένα θέατρο πρόζας από τη Σταυρούλα, ένα bazaar από το 3^ο Γυμνάσιο Πρέβεζας, την Αδαμαντία, τη Λυδία κι άλλα παιδιά, για τα εμβόλια των παιδιών, ένα κιλό λάδι από τη Βιργινία, ένα αχρησιμοποίητο παιχνίδι από τα μεγαλύτερα παιδιά για τα μικρότερα, μια γιορτή αλληλεγγύης, “για μένα για σένα για όλους”. Κι αυτό το κάτι, να δίνεται με χαρά, γιατί μόνο με τη χαρά ο κόσμος βρίσκει νόημα, γιατί μόνο τότε ζει αληθινά. Γιατί μόνο τότε δημιουργούμε σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ μας. Αυτό για μένα είναιαλληλεγγύη.

Καλή Χρονιά. Δημιουργική, ανατρεπτική, με υγεία σε όλους τους τομείς.

Ευαγγελία Κατσάβαρου

Μαξιμαλισμός

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε μια πολύ μεγάλη κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση αυτή χτύπησε αλύπητα τη χώρα μας και είναι πλέον κοινός τόπος να αρχίσουμε –για άλλη μια φορά– να απαριθμούμε τα βάσανα του λαού μας, τα βάσανα των εργαζομένων. Δυο λέξεις αρκούν: κοινωνικό ολοκαύτωμα.

Caravaggio, Νάρκισσος

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες φαντάζει πολύ λογικό να προβάλλει κανείς σαν “ριζοσπαστική” θέση τη συνολική αλλαγή του συστήματος, την άμεση πάλη για το σοσιαλισμό, σαν ριζική “θεραπεία” για την κρίση που περνάμε σήμερα. Εφόσον η κρίση είναι βαθειά κρίση του καπιταλισμού, μόνο η ανατροπή του ίδιου του καπιταλισμού θα μας απαλλάξει από τις κρίσεις, λένε. Έτσι αρπάζουν την ευκαιρία της κρίσης για να προβάλουν τον άμεσο στόχο του σοσιαλισμού σαν τη μόνη ριζική αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού. Στη προσπάθειά τους αυτή δεν παραλείπουν να ρίξουν το σφάλμα στον ίδιο το λαό, που δεν αντιλαμβάνεται –ακόμα– τη δύναμή του, αλλά πιστεύουν ότι η αντικειμενική πραγματικότητα που βιώνει θα τον οδηγήσει στη συνειδητοποίηση και θα πυκνώσει τις γραμμές τους, “συμμαχώντας” μαζί τους. Κάθε άλλη άποψη, που προβάλλει την άμεση στήριξη της εργασίας, φαντάζει στα μάτια τους ότι είναι ενσωμάτωση στο σύστημα και πρέπει να καταπολεμηθεί αλύπητα. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, που προβάλλει την άμεση διέξοδο γύρω από μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, που θα καταργήσει τα μνημόνια και θα διαπραγματευτεί τις δανειακές συμβάσεις, είναι μια δύναμη “ενσωματωμένη” στο αστικό καθεστώς και θα πρέπει να εμποδιστεί πάση θυσία.

Αυτή, σύντροφοι και συναγωνιστές, είναι η λογική του μαξιμαλισμού. Να προσπαθείς να πετύχεις το μέγιστο, τον τελικό στόχο, χωρίς να κάνεις τον κόπο να διανύσεις όλο το δρόμο για το στόχο αυτό. Και φυσικά χωρίς να παίρνεις υπόψη σου τις διαθέσεις και το βαθμό συνειδητοποίησης των πλατιών στρωμάτων των εργαζομένων. Μαξιμαλισμός –έλεγε ο Αντόνιο Γκράμσι– είναι να λες μεγάλα επαναστατικά λόγια, ενώ είσαι ανίκανος να κάνεις ένα βήμα στο δρόμο της επανάστασης. Ο μαξιμαλιστής μας δεν αντιλαμβάνεται την ταξική πάλη σαν μια διαδικασία στην οποία πρέπει να θέσεις τακτικούς στόχους, να αξιοποιήσεις σε όφελος της κοινωνίας κάθε πιθανό σύμμαχο, έστω και αμφιταλαντευόμενο, να εκμεταλλεύεσαι κάθε ρωγμή που αφήνει το σύστημα. Ειδικά τη σημερινή εποχή, όπου τη δύναμη των τανκς της χούντας την έχουν αναλάβει τα συστημικά μέσα “ενημέρωσης” και η διακυβέρνηση δεν ασκείται μόνο με την καταστολή, αλλά με την παθητική συναίνεση των εργαζομένων, με την υφαρπαγή της ψήφου τους, με όλες τις τεχνικές παραπληροφόρησης και προπαγάνδας, είναι ακόμα πιο αναγκαία η χάραξη σωστής τακτικής και στρατηγικής.

Ο εχθρός σέβεται το μαξιμαλιστή. Παρόλο που δεν συμφωνεί μαζί του στο σοσιαλισμό, αφού ανήκει στην αστική παράταξη, όπως δήλωσε στη βουλή ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, του πιστώνει συνέπεια λόγων και πράξης. Ειδικά από τη στιγμή που δεν πρόκειται να δεχτεί να συμμετάσχει ή να στηρίξει κυβέρνηση που θα αμφισβητούσε τη δικιά του κυριαρχία.

Σ’ ένα σημείο έχει δίκιο ο μαξιμαλισμός: Πράγματι υπάρχει η πιθανότητα της ενσωμάτωσης στο σύστημα μιας ριζοσπαστικής αριστερής δύναμης. Αυτό είναι αδιαφιλονίκητο ιστορικό δίδαγμα, αν σκεφτεί κανείς πού κατάντησαν οι δυο μεγάλες επαναστάσεις του 20^ού αιώνα, η ρώσικη και η κινέζικη. Πως διέψευσαν τους πόθους και τις επιθυμίες εκατομμυρίων εργαζομένων δίνοντας τεράστια ώθηση στη μεγάλη νεοφιλελεύθερη επίθεση των τελευταίων χρόνων. Αλλά και από αυτά τα γεγονότα δεν διδάσκονται. Δεν αναζητούν τις αιτίες αυτής της υποχώρησης, παραμένουν στη στείρα, αποστεωμένη και τελικά βαθιά συντηρητική αντίληψη, που οδήγησε το παγκόσμιο εργατικό και λαϊκό κίνημα σε δραματική οπισθοδρόμηση.

Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ποιο αποτέλεσμα θα έχει η σκληρή ταξική πάλη που γίνεται σήμερα στη χώρα μας. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ θα στεφτεί οπωσδήποτε με επιτυχία. Αυτό είναι ζήτημα που θα το κρίνει η ιστορία και σε κάθε περίπτωση θα εξαρτηθεί από το λαϊκό παράγοντα. Το σίγουρο όμως είναι ότι ο μαξιμαλισμός στέκεται απέξω ανήμπορος να βοηθήσει το λαό και τον τόπο. Δεσμεύει αξιόλογες δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν σημαντικά στην υπόθεση του λαού.

Κι αυτό είναι το δυστύχημα…

Αντώνης Κυνηγός

Τραγωδία και σπαραγμός

Πρωί, Σάββατο, 15-12-2012, δυο περιστατικά μας φαρμάκωσαν. Το ένα στην Αμερική, το άλλο στη Λέσβο. Δάκρυα οργής και απόγνωσης, που χύθηκαν άφθονα, λόγια που δεν μπόρεσαν να ειπωθούν, γιατί δεν θα ήταν αρκετά για να εκφράσουν τίποτε από την οδύνη μας. Όμως…

Σήμερα, πιο ψύχραιμα, συγκρίνω τα δύο περιστατικά. Αυτό της σφαγής στην Αμερική είναι όντως τραγικό, με την κλασική έννοια του όρου, όσο κι αν φαίνεται παράξενο.

Οι ΗΠΑ είναι ένα νεοπαγές κράτος, που ιδρύθηκε με τη βία και με τη γενοκτονία των αυτοχθόνων λαών. Οι ηγέτες του νέου έθνους θεοποίησαν τα όπλα και θεσπίσανε νόμους που τα θεαρεστοποιούσανε. Τα όπλα έγιναν η βάση της ύπαρξης, ίδρυσης και κραταίωσης του νέου έθνους. Ποιος ο λόγος να συνεχίσουν τα όπλα να έχουν τόσο περίοπτη και δεσπόζουσα θέση στον αμερικάνικο πολιτισμό; Προφανώς επειδή ολόκληρες βιομηχανίες στηρίζονται σ’ αυτά. Δεν είναι μόνο το άμεσο εμπόριό τους, αλλά και το σινεμά της βίας, όλες οι μαφιόζικες δραστηριότητες, οι επιχειρήσεις ιδιωτικής ασφάλειας, οι επιχειρήσεις διασκέδασης και χομπισμού και ποιος ξέρει πόσες άλλες.

Paul Cezanne, Πυραμίδα από νεκροκεφαλές

Όλα αυτά, όμως, δεν μένουν χωρίς συνέπειες. Χρόνια τώρα έχουμε ολοκαυτώματα σε βάρος αθώων, αποτελέσματα φρικτά αυτής της τακτικής. Θρηνώ για τα αθώα παιδιά, αλλά δεν αισθάνομαι καμία συμπάθεια και δεν υπογράφω κανένα σχετικό κείμενο συμπάθειας προς τους ζωντανούς. Αυτοί που ζητούν να εκφράσουμε συμπάθεια προς τις ΗΠΑ απλώς υποστηρίζουν, εν αγνοία τους, πιστεύω, το λόμπι των οπλολάγνων. Οι νεκροί δεν μπορούν να νιώσουν τη συμπάθειά μας, πώς, άλλωστε, θα μπορούσε να γίνει αυτό. Πώς να νιώσεις συμπάθεια για τον Κρέοντα, που έχασε γιο και γυναίκα, λόγω της δικής του ύβρεως; Πώς να δώσω ίλεω και να νιώσω οίκτο για τον Αγαμέμνονα, που θυσίασε την κόρη του, για τον Πολυνείκη, τον Ετεοκλή ή τον Καπανέα; Πώς να νιώσω ανάλογα συναισθήματα για τους Αμερικανούς, που επιμένουν στα όπλα, ενώ γνωρίζουν ότι τα πιο ευάλωτα θύματα είναι τα παιδιά; Αηδία, οργή και τρόμο νιώθω μπροστά στην υποκρισία. Πόσοι απ’ αυτούς που κροκοδείλια “θρηνούν” δήθεν σήμερα, ακόμη και γονείς θυμάτων, δεν θα αντιδράσουν λυσσαλέα στην όποια προσπάθεια κατάργησης της τροπολογίας για την “ελευθερία” οπλοφορίας. Αυτή η “ελευθερία” είναι γι’ αυτούς υπέρτερη από το δικαίωμα να ζήσει κάποιος και, μάλιστα, να ζήσει χωρίς το φόβο να φοιτήσει σε σχολείο, να στείλει τα παιδιά του σ’ αυτό και χωρίς την αγωνία, μήπως ένας παρανοϊκός, φανατικός οποιασδήποτε εμμονής ή ιδεολογίας, ασκώντας το συνταγματικά κατοχυρωμένο “δικαίωμα” οπλοφορίας, στερήσει το δικαίωμα ύπαρξης σε ανύποπτα κι αθώα θύματα. Τα παιδάκια αυτά ήταν τα θύματα της τραγωδίας, η Αντιγόνη, η Ιφιγένεια, οι Τρωάδες, ο Αστυάνακτας. Οι υβριστές, που με τις εθελότυφλες πράξεις τους επισύρουν τις τραγικές συνέπειες, δεν αξίζουν της συμπαθείας μας.

Κι απ’ την άλλη πλευρά έχουμε τους λαθρομετανάστες. Κι ας μην εξεγείρεται κανείς για τη χρήση του όρου. Δεν πιστεύω στις πολιτικώς ορθές λέξεις και εκφράσεις, γιατί κι αυτές υποθάλπουν την υποκρισία και προσπαθούν να στολίσουν ανήθικα την άφατη δυστυχία. Αυτοί οι δύστυχοι ήταν λαθραίες υπάρξεις, χωρίς καμία αξία στα δόντια της μυλόπετρας που αλέθει υπάρξεις, ανθρώπους και ζώα, χάριν του ασύδοτου και ανήθικου καπιταλιστικού κέρδους. Ήταν λαθραίοι στις χώρες τους, στις οικογένειές τους, στα χωριά τους, στις κοινωνίες τους. Ούτε από περιέργεια υπήρχαν ούτε από καραγκιοζιλίκι. Δεν είχαν καν αυτό το άθλιο προνόμιο. Υπήρξαν για να γίνουν ευτελή αντικείμενα εκμετάλλευσης. Δεν πρόλαβαν να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης άκαρδων εργοδοτών, έγιναν, όμως, δουλεμπόρων. Ποντάρισαν τα πάντα, τα υπάρχοντά τους, τις άθλιες ζωές τους και τις ελπίδες, δικές τους και των οικογενειών τους, πάνω σε μια βασανιστική πορεία και σάπια βάρκα, που εξόκειλε κι έπνιξε τα πάντα και τα ξέβρασε ανώνυμα σκουπίδια, μαζί με τα άλλα, που πνίγουν τις θάλασσες, απορρίμματα του κόσμου που τα κανιβαλίζει όλα κι όλα τα χωνεύει και τα κάνει περιττώματα.

Θρηνώ γι’ αυτούς τους ανώνυμους. Για τα νήπια του σχολείου θα γίνουν κηδείες, μνημεία, δηλώσεις, ταφόπλακες πολυτελείς, με ανεξίτηλα χαραγμένα ονόματα. Θα γραφτούν βιβλία, ποιήματα, θεατρικά κείμενα, θα γυριστούν ταινίες και πάλι οι έμποροι θα κερδοσκοπήσουν και επί των ιματισμών θα θέσουν κλήρο.

Οι άμοιροι της Λέσβου θα μείνουν αιωνίως ανώνυμοι, θα ριχτούν σ’ έναν λάκκο άκλαυτοι, χωρίς ταφικές ή επιμνημόσυνες τελετές και σπονδές, λαθραίοι στη ζωή, στην ερεβώδη πορεία τους τη δουλεμπορική, στη μάχη τους με τα κύματα, στην απόγνωσή τους να κρατηθούν ζωντανοί και να κρατήσουν ζωντανές τις ελπίδες τους κι όσων δικών τους τούς κατευόδωναν στον σίγουρο χαμό, λαθραίοι. Απ’ τη χοντροπετσιά που μας δέρνει και που μας κάνει κι εμάς λαθραίες, ηλίθιες, χωρίς νόημα υπάρξεις στον πάτο του έβδομου κύκλου της Κόλασης.

Θανάσης Αλμπάντης