Ήταν μια πολύ διδακτική έκθεση, που την άνοιξε με μια ενδιαφέρουσα ομιλία ο καθηγητής τη Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας κ. Αντρέας Ιωαννίδης με θέμα την ναζιστική τέχνη και την εκμετάλλευση του αρχαίου ελληνικού προτύπου.

Η χρονική περίοδος που αφορά τη βασιλεία του Σεπτιμίου Σεβήρου έως τη βασιλεία του Διοκλητιανού αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της ρωμαϊκής ιστορίας, με αποκορύφωμα τα έτη 217-268, οπότε και παρατηρούμε ότι, σε διάστημα μόλις 51 χρόνων, 16 αυτοκράτορες ανέβηκαν στο θρόνο και έκοψαν νομίσματα. Από αυτούς κανένας δεν πέθανε από φυσικά αίτια, αλλά όλοι έπεσαν θύματα βίαιων συγκρούσεων και δολοφονιών. Η συγκεκριμένη περίοδος χαρακτηρίζεται από συνεχείς στρατιωτικές και πολιτικές ανακατατάξεις, επιδημίες, διωγμούς χριστιανών και επιθέσεις Ερούλων, Γότθων, Βανδάλων, Γερμανών, Μαρκομάνων, Κάρπων, Φράγκων και Περσών τόσο από τα βόρεια όσο και από τα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας.

Τα μέτρα που πήραν οι αυτοκράτορες, στρατηγοί οι περισσότεροι, για την αντιμετώπιση της κρίσης ήταν η υποτίμηση του νομίσματος η αφαίρεση του αργύρου απ’ αυτά και η διχοτόμησή τους. Επίσης, μέσω παραστάσεων επί των νομισμάτων, προσπαθούσαν να εμπεδώσουν ένα κλίμα ασφάλειας στους πολίτες. Η συνταγή φαίνεται να είναι η ίδια δια μέσου των αιώνων.

Κατά την ομιλία του ο καθηγητής με πολύ παραστατικό τρόπο, μέσω διαφανειών, μας έδειξε πώς ο ναζισμός, χρησιμοποιώντας τη φόρμα, την ολιστική επιφάνεια, τη δύναμη και τον όγκο των μυών της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής, έφτιαξε τα δικά προπαγανδιστικά δημιουργήματα σ’ όλες τις τέχνες. Αναφέρθηκε στην κατάργηση της μοντέρνας τέχνης, των νέων ρευμάτων και του υποκειμενισμού στην τέχνη. Ανέφερε μάλιστα ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Κατά τη συζήτηση ξεκαθάρισε ότι οι καλλιτέχνες που καθιέρωσαν τη μοντέρνα τέχνη και η πρωτοπορία στα νέα ρεύματα ήταν στην πλειονότητα τους αριστεροί. Αλλά και κατά την επικράτηση της σοσιαλιστικής επανάστασης άκμασε η μοντέρνα τέχνη, που πολεμήθηκε πολύ αργότερα, στο σταλινισμό, που αποτελούσε παρέκβαση της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Ακόμα και την περίοδο του προπαγανδιστικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού, μόνο στο επιφαινόμενο και στη στρουκτούρα μπορείς να βρεις ομοιότητες, αφού η βάση της ιδεολογίας είναι τελείως διαφορετική. Απαντώντας ο κ. Ιωαννίδης σε απόψεις κλίσε περί μαύρου και κόκκινου φασισμού, είπε ότι δεν συμφωνεί, γιατί ο φασισμός μας γυρίζει πίσω ενώ ο κομμουνισμός κοιτά μπροστά.

Ο Θερσίτης